Techniki regresywne

WWW.TRANSMISJA.GLT.PL

AUTOR I WŁAŚCICIEL PRAW AUTORSKICH, W TYM ROZPOWSZECHNIANIA, DRUKOWANIA I PRZETWARZANIA W INNEJ

FORMIE NIŻ TA: Raq.

Bez zgody autora zabrania się drukowania tego tekstu w formie masowej, płatnej, jakiejkolwiek komercyjnej lub jako część innych publikacji. Niniejsze prawo do tego ma jedynie autor i to jedynie od niego zależy, czy je wykorzysta i czy tekst będzie miał charakter komercyjny. Jeśli zapłaciłeś za ten tekst chociaż złotówkę (albo precyzyjniej: cenę kosztów wydruku przekroczono)- zgłoś mi to:

[e-mail] .

Wstęp

Swoje umiejętności regresji zdobyłem na kursie prowadzonym przez Panią Barbarę Turlińską

z Ośrodka Terapii Naturalnej „ATMA”. W czasie dwóch dni nauczyliśmy się techniki

kontaktu z podświadomością, nadświadomością, a w szczególności ze swoim opiekunem

duchowym (przewodnikiem duchowym, aniołem stróżem – różnie nazywany),

wyrównywanie energii w półkulach mózgowych, włączanie lub wyłącznie poszczególnych

półkul w zależności od tego, czy w danej chwili chcielibyśmy żeby była bardziej aktywna

lewa półkula czy prawa (trochę dziwnie może to brzmi ale jest bardzo przydatne gdy np.

potrzebujemy w danej chwili jakiegoś większego wysiłku intelektualnego, a jesteśmy

rozmarzeni czy nie możemy się oderwać od wspomnień. Wtedy wyłączamy prawą półkulę

odpowiedzialną właśnie za takie stany i jest nam łatwiej się skupić). I jeszcze kilka technik…

wszystkie te techniki opierają się na wizualizacji!

Techniki regresji. W sumie trzy. Plus dwie techniki progresji, z czego jedna technika jest

wspólna dla regresji i dla progresji. Są to bardzo proste metody, które postaram się

przedstawić najlepiej jak potrafię. Najważniejszą technikę zostawię na koniec. Teraz napisze

kilka słów o pozostałych.

Metoda 1

W chmurach

Metoda na wskoczenie w przypadkowe wcielenie, mająca raczej wymiar zabawy.

Bierzemy kilka głębokich, odprężających oddechów, wyciszamy umysł… wizualizujemy

sobie np. plażę czy łąkę, na której się znajdujemy. Spoglądamy w kierunku nieba na którym

widzimy gęstą chmurę, po czym po prostu skaczemy w jej kierunku, przebijając się przez nią,

aż znajdziemy się nad nią, widząc pod sobą tylko ją po czym z powrotem przez chmurę (ja

zanim wbiłem się z powrotem przez nią wykonałem kilka obrotów). I już!!! Po ponownym

przebiciu się przez chmurę powinniśmy znaleźć się w którymś z poprzednich wcieleń, które

możemy sobie poobserwować. Ja po krótkiej obserwacji jednego wcielenia znów wzbiłem się

w stronę chmury, by móc za chwilę znów znaleźć się w innym wcieleniu. Po chwili

obserwacji powtórzyłem procedurę. Gdy chcemy zakończyć podróż po prostu z

obserwowanego wcielenia powtarzamy skok świadomie lądując na naszej łące, odprężamy się

i kiedy jesteśmy gotowi- otwieramy oczy!

Metoda 2

Winda

Druga metoda mająca podobny charakter jak powyższa nie różni się zbyt wiele od niej.

Wizualizujemy plażę, jakieś wzniesienie, na którym widzimy wysoki budynek, do którego się

zbliżamy, szukamy drzwi, przez które wchodzimy. W środku wchodzimy do windy, którą w

zależności od celu podróży, zjeżdżamy szybko pod ziemię (regresja) na przypadkowe piętro

lub jedziemy do góry (progresja). Zwiedzamy, zaglądamy do własnego domu, przyjaciół itp.

Po skończeniu wracamy do budynku, windą na parter, na plażę i otwieramy oczy.

Metoda 3

Progresywna metoda dwóch krzeseł.

Bardzo ciekawa i przydatna metoda, gdy mamy dokonać wyboru między dwiema sprawami.

Opiszę ją na przykładzie mojego przyjaciela, bo w ten sposób będzie mi najłatwiej.

Otóż mój przyjaciel miał dylemat. Co wybrać? Po skończeniu szkoły średniej wybrać studia

dzienne, czy może w systemie zaocznym, podejmując przy tym pracę. Postanowiliśmy użyć

techniki krzeseł, by uzyskać jakieś wskazówki. Cała procedura wygląda tak:

Ustawiliśmy krzesła (taborety) obok siebie, w odległości około metra, a pośrodku troszkę w

tyle staliśmy my (przedstawia to rysunek poniżej).

W tej metodzie potrzebna jest osoba, która nas przez nią przeprowadzi. Stanęliśmy na środku,

ja zaraz za kumplem, trzymając go delikatnie w obwodzie pasa. Po zamknięciu przez niego

oczu, wzięciu kilku głębokich, odprężających oddechów i ogólnym wyciszeniu – zacząłem.

Trzymając go, delikatnie zacząłem go kołysać (kołyszący ruch ciała przypomina „stan

dziecka w brzuchu matki”, podczas którego włącza się prawa półkula mózgu) i werbalnie

zacząłem go prowadzić, mniej więcej tak: „Jesteś tu i teraz, mamy 12 marca 2006, stoisz

przed dokonaniem wyboru. Sprawdzimy teraz, który wybór będzie dla ciebie

najkorzystniejszy. Sprawdzimy jak będziesz się czuł, gdy dokonasz pierwszego wyboru a jak

gdy drugiego. Po lewej stronie mamy przyszłość po wyborze studiów dziennych, a po prawej

przyszłość po wyborze studiów zaocznych, z podjęciem pracy. Zaraz weźmiesz głęboki

wdech, a przy wydechu usiądziesz po lewej stronie, tym samym przenosząc się w okres, gdy

dokonałeś wyboru studiów dziennych. Wdech – wydech”. Przy wydechu prowadzimy osobę

na krzesło. Gdy już usiądzie dajemy jej chwile, po czym możemy zasugerować, by się jeszcze

uspokoiła i odprężyła. „Dobrze, powiedz teraz mi, co odczuwasz?” Najważniejsze tu są

odczucia ciała, takie jak bóle jakiś części ciała, uciski, miłe wrażenia, rozluźnienie ciała,

dreszcze itp. Wyciągamy od niego jak najwięcej informacji, dotyczących odczuć starając się

wydobyć tyle, ile się da. Gdy odczucia nie są zbyt intensywne możemy je wzmocnić poprzez

sugestię: „Gdy odliczę od 3 do 1 Twoje odczucia staną się wyraźniejsze, bardziej namacalne i

wyczuwalne” itp. Po paru chwilach, gdy mamy już wszystkie możliwe informacje wracamy

mówiąc: „Dobrze, weź głęboki wdech a przy wydechu wrócimy do 12 marca.”, przy wydechu

pomagając mu, wstaje i wraca do „tu i teraz”. Całą procedurę powtarzamy z krzesłem numer

2! Najważniejsza jest improwizacja, słowa nie odgrywają większego znaczenia, są tylko

drogowskazem. Technika ta ma na celu sprawdzenie jak nasze ciało będzie się zachowywać

po dokonaniu wyboru, co może byś dla nas dużą wskazówką, lecz oczywiście nie powinna

stanowić dla nas niepodważalnej metody, którą możemy się ślepo kierować… Mój przyjaciel

po lewej stronie miał wyraźnie, odczuwalne bóle kręgosłupa, zesztywnienie ciała i ogólnie

bardzo nieprzyjemne wrażenia. Na prawym krześle wręcz odwrotnie- rozluźniony z miłymi

odczuciami.

Metoda 4

Linia czasu- najważniejsza technika regresji.

Najważniejszymi celami tej techniki są chyba własności terapeutyczne. Przydaje się do

rozwiązania wielu karmicznych problemów, choćby takich jak lęk wysokości, klaustrofobia,

lęk przed psami czy nieśmiałość lub jakieś problemy z synem, matką itp. itd. Nie będę tu pisał

o karmie, bo nie o tym jest tekst. Poprzez regresję możemy zaobserwować, co jest przyczyną

tych problemów, co pozwoli nam na łatwiejszą walkę z nimi. Wiem, że prawdopodobnie nie

każdy problem jest efektem nagromadzonej karmy i że to, czego szukamy nie znajdziemy w

poprzednich wcieleniach toteż w tej technice możemy dryfować tylko po tym wcieleniu

szukając odpowiedzi, choć sam nie miałem takiego przypadku.

Opis techniki:

Układamy na ziemi kartki lub cokolwiek co nam pozwoli zaznaczyć symboliczne (choć

bardzo ważne) punkty na linii na długości kilku metrów (rysunek niżej- linia czasu, na której

zielone punkty to kartki oznaczające miejsca w czasie).

W tej technice także jest nam potrzebna osoba, która nas przeprowadzi przez całą sesje.

Osoba kierująca nami powinna znać cel podróży. Podczas pierwszej, przeprowadzonej na

mnie sesji, nie wykazałem się dużym potencjałem. Celem mojej podróży była inkarnacja, w

której byłem bardzo szczęśliwy, by porównać ją z moją wizją szczęścia w tym życiu.

Osoba, którą mamy prowadzić, staje w punkcie oznaczonym na rys. „teraźniejszość”, my za

nią, trzymając ją delikatnie i wprowadzając jej ciało w delikatny, kołyszący ruch sugerując jej by zamknęła oczy, wzięła kilka głębokich odprężających oddechów itd. Przypominając jej cel

podróży. Po chwili mówimy by wzięła głęboki wdech, a przy wydechu zrobiła krok w tył,

który będzie symbolizował cofnięcie się np. o 10 lat. Oczywiście przy wydechu musimy jej

pomóc zrobić ten ruch, żeby nie straciła równowagi. W tym momencie możemy powyciągać

od niej jakieś obrazy itp. Jeśli chcemy, możemy zrobić kolejny krok o następne lata lub na przykład zasugerować: „Teraz zrób głęboki wdech a przy wydechu zrób dwa kroki (lub np. 3,

tak żeby znaleźć się na kartce o nazwie – narodziny) w tył, co spowoduje że cofniesz się do

chwili narodzin. Możemy się zatrzymać jak chcemy, postarać się wyciągnąć kilka informacji.

Po czym jak wcześniej przenosimy ją w okres pomiędzy wcieleniami. Tu warto się zatrzymać

i powyciągać, ponieważ obrazy w tym miejscu są bardzo interesujące, a nawet mogą być

zabawne. Gdy uznamy, że możemy iść dalej, tradycyjnie mówimy: „weź głęboki wdech, a

przy wydechu zrób krok w tył, tym samym przenosząc się we wcielenie, w którym byłeś

najszczęśliwszy”. Możemy manewrować po całym tym wcieleniu, wydobywając różne

obrazy, uczucia itp., a gdy jakiś obraz jest niejasny, niewyraźny możemy go oczywiście

wzmocnić sugestią „odliczę od 3 do jednego, co sprawi że obraz lub uczucia będą

wyraźniejsze” lub wykorzystując obrazy, które widzi, np. „gdy policzę od 3 do 1 wejdziesz

przez drzwi, co sprawi...”. Na koniec przeprowadzamy go powrotem do „tu i teraz”.

Autor: Raq