Ewidencja gospodarcza Polega ona na pomiarze i rejestracji różnych zjawisk gospodarczych. Zjawiska te mierzy się w różnych jednostkach naturalnych oraz w jednostkach pieniężnych. Pomiaru i rejestracji można dokonywać na poziomie pojedynczego podmiotu gospodarczego (ewidencja jednostkowa, mikroekonomiczna) lub w skali kraju, jego części (wyodrębnione terytorium, dziedzina, gałąz, branża), a także w skali grupy krajów, kontynentów i świata (ewidencja w midi- i makroskali). Segregując i grupując zjawiska gospodarcze według umownych kryteriów można je prezentować w odpowiednich zestawieniach, tabelach, za pomocą wykresów, diagramów; dane mogą być przeliczane metodami statystycznymi. Głównym celem ewidencji gospodarczej jest dostarczenie informacji ekonomicznej, która analizowana i interpretowana służy w procesie podejmowania decyzji, począwszy od pojedynczego podmiotu gospodarczego, skończywszy zaś na decyzjach o kierunkach i narzędziach polityki gospodarczej kraju. We współczesnym świecie trudno przecenić rolę ewidencji gospodarczej jako zródła informacji, dlatego ważne jest ukształtowanie określonych systemów przetwarzania danych (współczesna nazwa złożonego i wszechstronnego zastosowania informatyki). Rachunkowość jest najstarszym systemem ewidencji gospodarczej1. Jest sztuką rejestracji, klasyfikacji i sumowania w określony sposób w danym czasie transakcji pieniężnych i ich rezultatów finansowych oraz interpretacji tych wyników2. Rachunkowość to proces identyfikacji, mierzenia i przesyłania informacji ekonomicznych niezbędnych do oceny i podejmowania decyzji na podstawie tych informacji3. Cechami szczególnymi odróżniającymi rachunkowość od innych rodzajów ewidencji gospodarczej (statystyki, ewidencji operacyjnej) są: 1. ewidencja zdarzeń gospodarczych ograniczona do jednostkowego (danego) podmiotu gospodarczego, 2. przedmiot ewidencji, czyli tylko zdarzenia mierzone (wyceniane) w pieniądzu, 3. ewidencjonowane zdarzenia muszą być udokumentowane, a metodą zapisu jest przeważnie zapis podwójny. Statystyka gospodarcza może dotyczyć nie tylko danych związanych z ruchem pieniądza, nie musi też ograniczać się do pojedynczego podmiotu, choć dane wyjściowe powinny być udokumentowane; dzięki zastosowaniu specyficznych metod opisu zjawiska (np. średnie, dominanty, mediany itp.) wyraznie różni się od metodologii właściwej ewidencji księgowej. Metodologię księgową stosuje się wyłącznie do zjawisk finansowych, metody statystyczne natomiast mają zastosowanie w dziedzinach pozagospodarczych. Ewidencja operatywna jest rejestracją i opisem faktów nie tylko gospodarczych (społecznych, technicznych, wojskowych, demograficznych itp.) zarówno w obrębie jednostki gospodarczej, jak i w skali regionu, kraju, kontynentu itp. Często są to zapisy sporadyczne (np. niezbędne do zbadania jakiegoś zjawiska i wówczas mogą być poddane tzw. obróbce statystycznej) lub systemy ewidencyjne (np. ewidencja obecności zatrudnionych, ewidencja przestoju maszyn itp.), z których dane wykorzystuje się w rachunkowości (np. obliczanie należnych wynagrodzeń). Rachunkowość w jednostkach o niewielkich obrotach jest uproszczona (granicę wyznaczają przepisy prawne danego kraju) i prowadzona w celach podatkowych (tzw. Podatkowa Księga Przychodów i Rozchodów), nie wymaga też stosowania zapisu podwójnego, ale bezwzględnie obowiązuje zasada zapisu wyłącznie na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów. Układy podmiotów gospodarczych W każdej rozwiniętej gospodarce wyróżnia się trzy układy podmiotów: " gospodarstwa domowe nastawione na zaspokajanie potrzeb rodziny i jej członków, " przedsiębiorstwa, których celem jest działalność zarobkowa, " instytucje budżetowe zajmujące się działalnością niezarobkową. Najbardziej różnorodny jest układ podmiotów zarobkowych, przedsiębiorstw. Według kryterium działalności można wyróżnić: " przedsiębiorstwa przemysłowe, handlowe, usługowe (wyodrębnione lub łączące wymienione rodzaje działalności), " instytucje finansowe pełniące specyficzne usługi w zakresie obrotu i lokaty pieniądza, tj. banki, instytucje ubezpieczeniowe itp. Ze względu na kryterium własności wyróżnia się przedsiębiorstwa i instytucje finansowe: " publiczne (państwowe, komunalne), " spółdzielcze. " prywatne, Formy organizacyjno-prawne przedsiębiorstw nie zawsze mogą występować w każdym sektorze własności. Dla przedsiębiorstw prywatnych prowadzonych przez osoby fizyczne we własnym imieniu i na własny rachunek oraz wyłącznie w celach zarobkowych typowe są następujące formy organizacyjno-prawne: " kupiec jednoosobowy, " spółka jawna osób fizycznych, " spółka komandytowa osób fizycznych. Podmioty prywatne, publiczne, spółdzielcze, będące osobami prawnymi, oraz osoby fizyczne mogą być udziałowcami/akcjonariuszami przedsiębiorstw i instytucji finansowych występujących w formach: spółki z ograniczoną odpowiedzialnością osób fizycznych i/lub osób prawnych, spółki akcyjnej z osobami fizycznymi i/lub prawnymi jako akcjonariuszami. Spółki te mogą prowadzić działalność nie tylko w celach zarobkowych. Odmianą organizacyjno-prawną przedsiębiorstw publicznych, charakterystyczną w Polsce w okresie przekształceń własnościowych, są: jednoosobowa spółka akcyjna Skarbu Państwa dla przedsiębiorstw państwowych, jednoosobowa spółka akcyjna Skarbu Gminy dla przedsiębiorstw komunalnych. Spółkami z ograniczoną odpowiedzialnością i spółkami akcyjnymi kierują osoby fizyczne wybierane do zarządu lub zatrudniane jako członkowie zarządu na podstawie umowy o pracę. Osoby te prowadzą interesy spółki w imieniu udziałowców/akcjonariuszy i na ich rachunek. Między podmiotami wymienionych układów występuje przepływ rzeczy, pieniądza i informacji, które jako zdarzenia gospodarcze mogą być mierzone i ewidencjonowane w każdym podmiocie z osobna. O tym, że taka możliwość ewidencji staje się koniecznością, przesądza zapotrzebowanie na informacje o zdarzeniach gospodarczych. Zapotrzebowanie to zgłaszają: 1. zarządzający podmiotem gospodarczym, 2. pracownicy, 3. kredytodawcy, 4. akcjonariusze i potencjalni nabywcy akcji (inwestorzy), 5. agencje rządowe, 6. konsumenci, 7. ogół społeczeństwa. Informacjami z przedsiębiorstw interesują się najszersze kręgi odbiorców. Instytucje budżetowe dostarczają informacji takim odbiorcom zewnętrznym, jak agencje rządowe, a za pośrednictwem parlamentu ogółowi społeczeństwa. Przy obowiązywaniu powszechnego podatku dochodowego członkowie gospodarstw domowych muszą dostarczać informacji agendom rządowym (instytucjom podatkowym, a także instytucjom udzielającym zasiłków i zapomóg). Stan majątkowy gospodarstwa domowego i przewidywane dochody są informacjami, z których korzysta bank udzielający kredytu. Krąg odbiorców informacji z rachunkowości jednostkowego podmiotu gospodarczego określa zadania rachunkowości. http://notatek.pl/ewidencja-gospodarcza?notatka Zadania rachunkowości Nazywa się je niekiedy funkcjami. Polegają one na dostarczaniu udokumentowanych informacji na potrzeby kontroli (funkcja kontrolna), sporządzaniu sprawozdań i ich analizowaniu (funkcja sprawo-zdawczo-analityczna), by w ostateczności ocenić działalność danego podmiotu oraz podejmować decyzje (funkcja planistyczna). Funkcję kontrolną w powiązaniu z funkcją informacyjną należy traktować nie tylko jako element sekwencji procesu decyzyjnego, jest ona bowiem specyficzną cechą rachunkowości. Wyrazem funkcji kontrolnej są metody weryfikacji danych zródłowych oraz regulacja prawna ewidencji księgowej i rachunku kosztów. Zasady rachunkowości Warunkiem użyteczności rachunkowości w praktyce jest stosowanie się do jakościowych standardów informacji. Wymienia się następujące cechy (standardy) informacji, które zawarte w ewidencji księgowej i wykazywane w sprawozdaniu finansowym powinny zapewniać prawdziwy i uczciwy obraz firmy, a mianowicie: istotność, sprawdzalność, wymierność, rzetelność. Istotność informacji oznacza, że dane dostarczane przez ewidencję i sprawozdawczość rachunkowości powinny służyć danemu podmiotowi, który rachunkowość prowadzi, a także innym podmiotom do podejmowania decyzji. Informacje są istotne, znaczące, gdy są zrozumiałe dla użytkowników, którzy mają dostateczny zasób wiedzy o działalności gospodarczej i rachunkowości. Sprawdzalność informacji jest możliwa, gdy podmioty gospodarcze stosują ujednolicone metody, procedury rachunkowości, które można podnieść do rangi zasad. Jako standardowe wymienia się zasady: zasadę memoriałową (realizacji), która oznacza ujmowanie w księgach rachunkowych przychodów i kosztów dotyczących danego roku bez względu na termin zapłaty, zasadę współmierności, zgodnie z którą za koszty danego okresu uznaje się te, które są związane z przychodami danego okresu, zasadę kontynuowania działalności, według której zakłada się (na podstawie przeprowadzonej analizy gospodarności), że podmiot gospodarczy będzie prowadził nadal działalność w dającej się przewidzieć przyszłości; więc nie ma miejsca zamiar lub konieczność likwidacji ani też istotne uszczuplenie rozmiarów działalności, zasadę ostrożności, która jest traktowana jako jeden z warunków (obok istotności i przewagi treści nad formą), którym powinny być podporządkowane wybory dotyczące stosowania przez zarządy podmiotów gospodarczych podstaw, konwencji, reguł i procedur prowadzenia rachunkowości i sporządzania sprawozdań finansowych. Wymierność informacji wyraża się w ciągłości (zasada ciągłości) stosowanych sposobów wyceny zdarzeń gospodarczych oraz w przestrzeganiu zasady ostrożnej wyceny, zgodnie z maksymą lepszy zysk mniejszy niż