Odkryłem, że śmierć nie jest niczym przyjemnym. Opuszczając znajomy pokój na Piazza di Spagna i szybko stygnące ciało czułem się jakbym utracił ciepły i przytulny dom w wyniku jakiegoś kataklizmu - pożaru czy powodzi. Zagubienie i strach są niezwykle nieprzyjemne. Rzucony nagle do metasfery doświadczam takiego samego uczucia wstydu i dezorientacji, jakie przytrafia się we śnie, gdy uświadamiamy sobie, że zapomnieliśmy się ubrać i nago pojawiamy się w publicznym miejscu. Rzeczywiście czuję się nagi, gdy staram się zachować kształt swego analogu. Z trudem udaje mi się skoncentrować na tyle, by uformować tę bezkształtną chmurę elektronów wspomnień i skojarzeń w imitację człowieka, którym byłem, a przynajmniej którego osobowość posiadłem. Pana Johna Keatsa, pięć stóp wzrostu. Metasfera wciąż stanowi dla mnie przerażające miejsce, tym straszniejsze, że teraz nie mam już śmiertelnej powłoki, w której mógłbym się ukryć. Potężne kształty przesuwają się za ciemnym horyzontem, dźwięki rozchodzą się echem w Pustce, Która Łączy, jak kroki w opustoszałym zamku. A w tle wciąż słychać nieustający stukot, jakby kół powozu na brukowanej uliczce. Biedny Hunt. Kusi mnie, by wrócić do niego. Ukazać się jako duch i zapewnić go, że nic mi nie jest, ale Stara Ziemia to teraz dla mnie szczególnie niebezpieczne miejsce: obecność Chyżwara niszczy infoprzestrzeń jak płomień pożerający papier. TechnoCentrum przyciąga mnie z wielką siłą, ale ono jest jeszcze niebezpieczniejsze. Przypominam sobie, jak Ummon zniszczył drugiego Keatsa na oczach Brawne Lamii miażdżąc jego analog i pochłaniając go. Nie, dziękuję. Wybrałem śmierć zamiast boskości, ale mam mnóstwo do zrobienia, zanim zasnę. Metasfera wywołuje we mnie strach, TechnoCentrum napawa przerażeniem, ale ciemne tunele osobliwości datasfer, którymi muszę podróżować, wstrząsają aż do szpiku analogowych kości. Nic na to jednak nie poradzę. Wnikam do pierwszego czarnego stożka, wirując jak liść, by wynurzyć się we właściwej infoprzestrzeni zdezorientowany i zagubiony. Z pewnością byłem wyraźnie widoczny dla wszystkich Sztucznych Inteligencji mających dostęp do tych ganglionów oraz fagów mieszkających w fioletowych szczelinach okolicznych datagór. Chroni mnie jednak chaos panujący w TechnoCentrum. Potężne osobowości są zbyt zajęte obroną własnych Troi, by obserwować, co dzieje się wokół. Znajduję potrzebne mi kody dostępu i połączenia. Wystarcza więc kilka mikrosekund, by starymi ścieżkami podążyć na Pierwszą Tau Ceti, do budynku rządowego, do izby chorych, do snu Paula Dure. Moja osobowość ma specjalne predyspozycje do przeżywania snów i właściwie przez przypadek odkrywam, że wspominana przeze mnie Szkocja jest wspaniałym miejscem, by zabrać tam księdza i przekonać go do ucieczki. Jako rodowity Anglik i wolnomyśliciel byłem kiedyś zagorzałym przeciwnikiem papieży. Ale jednego nie mogę odmówić jezuitom - ich bezgranicznego posłuszeństwa, które teraz niewątpliwie jest mi niezwykle pomocne. Ojciec Dury właściwie nie protestuje, kiedy mówię mu, co ma robić... Budzi się jak grzeczny chłopiec, okręca kocem i ucieka. Meina Gladstone traktuje mnie jako Josepha Severna, ale przyjmuje przekazywaną wiadomość, jakby ta pochodziła od Boga. Chciałbym jej powiedzieć, że nie jestem Nim, a tylko Tym Który Go Poprzedza, ale najistotniejsza jest sama treść. Przekazuję ją więc szybko i znikam. Przemykając przez Centrum do metasfery Hyperiona widzę oślepiające światła wojny Sztucznych Inteligencji, które być może towarzyszą unicestwianiu Ummona. Stary Mistrz, jeśli to rzeczywiście on ginie, nie mówi koanem, ale krzyczy w agonii jak każda istota świadoma nadchodzącej śmierci.
Śpieszę się. Połączenie transmiterowe z Hyperionem utrzymywane jest za pomocą pojedynczego wojskowego portalu i poważnie już uszkodzonego statku - transmitera, otoczonego topniejącą eskortą okrętów Hegemonii. Sfera osobliwości nie wytrzyma ataków Intruzów dłużej niż przez kilka minut. Eskortowiec Hegemonii wyposażony w emiter promieni śmierci przygotowuje się do przeniesienia w obręb systemu. Ja zaś staram się odzyskać orientację w ograniczonej datasferze i wyczekując obserwuję, jak potoczą się wydarzenia.
- Chryste! - wykrzyknął Melio Arundez. - Meina Gladstone nadaje wiadomość o szczególnym znaczeniu. Theo Lane dołączył do starszego mężczyzny i wspólnie patrzyli, jak powietrze gęstnieje ponad holorzutnikiem. Konsul zszedł tymczasem po metalowych, spiralnych schodkach prowadzących z sypialni, gdzie wcześniej ukrył się i dumał w samotności. - Kolejna wiadomość z Tau Ceti? - warknął. - Nie jest skierowana wyłącznie do nas - odparł gubernator odczytując czerwone znaki kodowe. - To przekaz do wszystkich odbiorców w całej Sieci. - Musi dziać się coś naprawdę złego. Czy przypominacie sobie, żeby przewodnicząca nadawała kiedyś na wszystkich częstotliwościach? - Nie. Energia potrzebna do dokonania takiej transmisji jest wprost niewyobrażalna. Konsul podszedł bliżej i wskazał na niknące już w powietrzu oznaczenia. - Zwróćcie uwagę, że chodzi o przekaz bieżący. Theo pokręcił głową. - Do tego potrzeba kilku miliardów gigaelektronowoltów. Archeolog zagwizdał. - Nawet gdyby w grę wchodziło sto milionów GeV, musiałoby to być coś naprawdę ważnego. - Kapitulacja - mruknął Theo. - Tylko to przychodzi mi do głowy. Meina Gladstone chce o tym poinformować Intruzów, światy Protektoratu, utracone już planety i całą Sieć. Wiadomość musi być przekazywana na wszystkich częstotliwościach komunikacyjnych, a dodatkowo za pomocą HTV i datasfer. Na pewno chodzi o kapitulację. - Ucisz się - skarcił go konsul i pociągnął drinka. Zaczął pić natychmiast po powrocie z posiedzenia Trybunału. Zły humor, który okazywał, gdy obaj towarzysze głośno cieszyli się z jego powrotu, nie poprawił się po starcie i dwóch godzinach lotu ku Hyperionowi; podczas których pił w samotności. - Meina Gladstone nie podda się - rzucił niewyraźnie. W dłoni wciąż ściskał butelkę szkockiej. - Patrzcie.
Na pokładzie eskortowca HS "Stephen Hawking" - dwudziestej trzeciej jednostki Hegemonii noszącej imię tego fizyka - generał Arthur Morpurgo podniósł wzrok znad pulpitu C' i uciszył dwóch oficerów obecnych na mostku. Zazwyczaj załogę okrętu tej klasy stanowiło siedemdziesięciu pięciu ludzi, lecz gdy na pokładzie znalazł się emiter promieni śmierci, pozostali na nim tylko Morpurgo i czterej ochotnicy. Komunikaty na ekranach i głos komputera pokładowego donosiły, że statek znajduje się na kursie i bez opóźnień z prędkością bliską prędkości światła zmierza ku wojskowemu portalowi Trzeciej LaGrange między Madhyą i jej ogromnym księżycem. Stamtąd przeniesie się bezpośrednio w przestrzeń kosmiczną Hyperiona. - Minuta i osiemnaście sekund do punktu przeniesienia - zameldował oficer wachtowy Salumun Morpurgo - syn generała. Ten kiwnął głową, oczekując na przekaz. Projektory pokazywały dane dotyczące ich misji, więc zdecydował się na odbiór tylko głosu przewodniczącej. Uśmiechnął się do własnych myśli. Co powiedziałaby Meina, gdyby wiedziała, że jest teraz za sterami "Stephena Hawkinga"? Lepiej, żeby do tego nie doszło. Sam wolał odejść, niż z założonymi rękami patrzeć na rezultat, jaki przyniosą jego rozkazy, wydawane w ciągu dwóch ostatnich godzin. Spoglądał na najstarszego syna z ogromną dumą. Chłopak pierwszy zgłosił się na ochotnika. Ale ten entuzjazm rodziny Morpurgo mógł wywołać podejrzenia TechnoCentrum. - Obywatele - przemówiła Meina Gladstone. - Po raz ostatni zwracam się do was jako przewodnicząca Senatu i szef rządu. Jak zapewne wiecie, straszliwa wojna, która już zniszczyła trzy nasze światy i zagraża kolejnym, rzekomo toczona jest z atakującymi nas rojami Obcych. To kłamstwo... W przekazie niespodziewanie wystąpiły zakłócenia, uniemożliwiające usłyszenie dalszego ciągu. - Przełącz na linię FAT - polecił generał. - Minuta i trzy sekundy do punktu przeniesienia - zameldował syn. Głos przewodniczącej powrócił, przefiltrowany i poddany obróbce przez urządzenia dekodujące odbiornika. - ...uświadomić sobie, że nasi przodkowie... i my sami... zachowaliśmy się jak Faust bratając się z siłą, której nie zależy na losie ludzkości. To TechnoCentrum stoi za tą inwazją. To TechnoCentrum jest odpowiedzialne za naszą długą, pozornie wspaniałą stagnację. To TechnoCentrum zorganizowało mającą właśnie miejsce próbę zniszczenia ludzkości, by wyplenić nasz wszechświata i zastąpić stworzoną przez siebie boską machiną. Oficer wachtowy Salumun Morpurgo ani na chwilę nie uniósł wzroku znad urządzeń pokładowych. - Trzydzieści sześć sekund do punktu przeniesienia - rzekł.
Generał pokiwał głową. Po twarzach dwóch pozostałych członków załogi kroplami płynął pot. Starszy Morpurgo uświadomił sobie, że i on poci się jak mysz. - ...dowiodły, że Centrum znajduje się... zawsze znajdowało się... w miejscach między portalami transmiterów. Sztuczne Inteligencje tkwią w przekonaniu, że są naszymi panami. I jak długo istnieć będzie Sieć, jak długo Hegemonia będzie połączona siecią transmiterów, tak długo zostanie zachowany ten porządek, a ludzie pozostaną ich sługami. Morpurgo zerknął na zegar. Dwadzieścia osiem sekund. Przeniesienie do systemu Hyperiona nastąpi prawie natychmiast, przynajmniej dla ludzkich zmysłów. Generał był pewien, że emiter promieni śmierci rozpocznie działanie, gdy tylko zostaną przerzuceni przez transmiter. Fala uderzeniowa promieniowania dotrze do Hyperiona w niecałe dwie sekundy, a najdalsze elementy roju znajdą się w jej zasięgu w ciągu dziesięciu minut. - Tak więc - ciągnęła Meina Gladstone, a w jej głosie po raz pierwszy dało się wyczuć zdenerwowanie - jako przewodnicząca Senatu Hegemonii wydałam rozkazy, by Armia-kosmos zniszczyła wszystkie znane nam sfery osobliwości oraz transmitery. Ta operacja... ta kauteryzacja... nastąpi za dziesięć sekund. - Boże, chroń Hegemonię. - Boże, wybacz nam wszystkim. - Pięć sekund do przerzucenia, ojcze - zameldował spokojnie Salumun Morpurgo. Obraz za chłopakiem pokazywał migoczący portal. Generał popatrzył synowi prosto w oczy. Kocham cię - szepnął.
Dwieście sześćdziesiąt trzy sfery osobliwości łączące ponad siedemdziesiąt dwa miliony portali uległy zniszczeniu w ciągu dwóch i sześciu dziesiątych sekundy. Jednostki floty Armii wysłane przez generała Morpurgo na podstawie rozkazu przewodniczącej, dostarczonego im zaledwie trzy minuty wcześniej, zgodnie ostrzelały delikatne sfery pociskami, laserami i bronią plazmową. Trzy sekundy później, gdy chmura uwolnionej materii rozpłynęła się w próżni, setki okrętów Armii znalazły się w ogromnych odległościach od siebie i innych systemów, do których dotarcie zajmie im tygodnie lub miesiące lotu za pomocą napędu Hawkinga i spowoduje wieloletni dług czasowy. Tysiące ludzi akurat w tym ułamku sekundy korzystało z transmiterów. Wielu zginęło momentalnie rozciętych na pół. Inni stracili kończyny, gdy portale zatrzasnęły się podczas ich przekraczania. Byli też tacy, którzy po prostu zniknęli. Taki też los spotkał HS "Stephena Hawkinga", dokładnie jak zostało to zaplanowane. Wejściowy i wyjściowy portal uległy bowiem zniszczeniu podczas tych kilku nanosekund, gdy statek przenosił się z jednego miejsca w drugie: Żaden fragment jednostki nie pozostał w kosmosie. Późniejsze badania dowiodły, iż emiter promieni śmierci został uaktywniony gdzieś w świecie TechnoCenńum znajdującym się między portalami. Skutków jego działania nigdy nie poznano.
Efekt zniszczenia sieci transmiterów stał się natomiast od razu jasny dla Hegemonii i jej mieszkańców. Po siedmiu wiekach istnienia i co najmniej czterystu latach powszechnego użytkowania datasfery - - włącznie z WszechJednością i wszystkimi zakresami łączności i dostępu - przestały istnieć. Setki tysięcy ludzi oszalały w tym momencie. Szok spowodowany utratą zmysłów często ważniejszych niż wzrok czy słuch wywołał powszechną katatonię. Jeszcze większa liczba operatorów infoprzestrzeni, włącznie z tak zwanymi cyberświrami i systemowymi kowbojami zginęła. Ich analogi uległy zniszczeniu wraz z unicestwieniem datasfer, a mózgi zagotowały się z powodu przeładowania przyłącza lub efektu nazwanego później sprzężeniem zero - zero.
Miliony zostały skazane na śmierć, gdy miejsca ich zamieszkania, dostępne tylko poprzez portale, przemieniły się w pułapki bez wyjścia. Biskup Kościoła Ostatecznej Pokuty - kultu Chyżwara - starannie zaplanował spędzenie Ostatnich Dni w komfortowych warunkach stworzonych w wydrążonej górze głęboko w Kruczym Paśmie na północy Nigdy Więcej. I tu jedyną drogę stanowiły portale. Zginął wraz z kilkoma tysiącami swych akolitów, egzorcystów i kaznodziei rozszarpujących się wzajemnie, by dostać się do Wewnętrznego Sanktuarium. Działająca na rynku wydawniczym milionerka Tyrena Wingreen - Feif, licząca dziewięćdziesiąt siedem standardowych lat, a dzięki zabiegom Poulsena i kriogenice obecna na rynku od ponad trzystu, popełniła fatalny w skutkach błąd. Owego dnia była w dostępnym tylko poprzez portal biurze na czterysta trzydziestym piątym piętrze wieży w dzielnicy Babel Piątego Miasta Pierwszej Tau Ceti. Po piętnastu godzinach niedopuszczania do siebie myśli, że portale przestały istnieć już na zawsze, Tyrena zdołała skontaktować się z podwładnymi i opuściła ścianę z pola siłowego, by mógł ją zabrać EMV. Była jednak na tyle przemądrzała, że nie słuchała uważnie przekazanych jej instrukcji. Siła wywołana gwałtowną dekompresją zdmuchnęła ją z czterysta trzydziestego piątego piętra, jak korek wystrzelony z butelki szampana. Pracownicy i członkowie ekipy ratunkowej z EMV twierdzili, że starsza pani klęła siarczyście przez całe cztery minuty lotu w dół. Na większości światów określenie "chaos" nabrało zupełnie nowego znaczenia. Gospodarka Sieci legła w gruzach wraz ze zniknięciem lokalnych datasfer oraz megasfery. Biliony ciężko zarobionych marek nagle przestały istnieć. Karty uniwersalne stały się bezużyteczne. Rozmaite urządzenia ułatwiające codzienne życie także. Przez tygodnie, miesiące, a nawet lata, w zależności od warunków panujących na poszczególnych planetach, bez czarnorynkowych pieniędzy nie dało się nabyć podstawowych produktów żywnościowych, zapłacić za przejazd w środkach publicznego transportu czy też uregulować najdrobniejszego zobowiązania. Ale ta ekonomiczna zapaść, która przeorała Sieć jak tsunami, była drobnym epizodem w porównaniu z natychmiastowymi skutkami, jakie dotknęły większość rodzin. Rodzice jak zwykle transmitowali się do pracy, powiedzmy z Deneb Drei na Renesans, i zamiast jak zawsze wrócić do domu po południu, dotrą na rodzinną planetę za jedenaście lat, oczywiście jeśli uda im się znaleźć jakże poszukiwany teraz środek transportu z napędem Hawkinga. Członkowie zamożnych rodzin, jeszcze przed chwilą słuchający mowy Meiny Gladstone w apartamentach usytuowanych na wielu światach jednocześnie, będąc zaledwie kilka metrów jedno od drugiego, po chwili znaleźli się całe lata świetlne od siebie. Dzieci, oddalone o kilka minut od szkoły lub domu, czasami dorosną, nim ponownie ujrzą rodziców. Wielki Trakt, już nieco naruszony przez wojnę, poszedł w zapomnienie i rozpadł się na pojedyncze ulice z ekskluzywnymi sklepami i restauracjami. Rzeka Tetyda przestała płynąć wraz ze zniknięciem portali. Woda początkowo rozlała się, a potem wyschła, pozostawiając ławice ryb, by gniły w promieniach dwustu słońc. Doszło do zamieszek. Lusus przypominał wilka wyżerającego własne wnętrzności. Nowa Mekka wpadła w spiralę męczeństwa. Ludność Tsingtao - Hsishuang Panna świętowała wyzwolenie z rąk Intruzów, przy okazji wieszając kilka tysięcy urzędników Hegemonii. Na Maui - Przymierzu także wybuchły rozruchy, lecz tu setki tysięcy Pierwszych Rodzin zwróciło się przeciwko przybyszom, którzy w tak znacznym stopniu zmienili ich ojczyznę. Wkrótce miliony właścicieli letnich rezydencji zostały zapędzone do prac przy demontażu platform wiertniczych i centrów turystycznych, które pokryły Archipelag Równikowy niczym wysypka. Na Renesansie walki ustały, gdy ludzie zjednoczyli się w wysiłku na rzecz wyżywienia zurbanizowanego świata, który nie miał dostatecznie rozwińiętego rolnictwa. Na Nordholmie miasta opustoszały błyskawicznie, kiedy mieszkańcy zostali zmuszeni do powrotu na wybrzeża i do starych łodzi rybackich.
Parvati przeżyło niezwykle krwawą wojnę domową. Na Sol Draconi Septemie doszło do rewolucji, którą przerwała dopiero dziesiątkująca ludność zaraza. Mieszkańców Fuji początkowo ogarnęła apatia, która z wolna przerodziła się w powszechny wysiłek zmierzający ku jak najszybszemu zbudowaniu jak największej floty wykorzystującej napęd Hawkinga. Na Asquicie miejscowe władze obarczono winą za nieuchronny kryzys i ich miejsce triumfalnie zajęła Socjalistyczna Partia Pracy. Na Pacem modlono się nieustannie. Nowy papież Jego Świątobliwość Teilhard I zwołał synod, obwieścił nową erę w historii Kościoła i zalecił przygotowanie całej armii misjonarzy, którzy mieli zostać skierowani na wszystkie opanowane przez człowieka planety. Papież Teilhard stwierdził, że nie będą oni nikogo nawracać, staną się jedynie poszukiwaczami. Kościół, od długiego już czasu przywykły do funkcjonowania na granicy wymarcia, zaadaptował się i przetrwał. Na Tempre ludność została zdziesiątkowana podczas powstania demagogów, Dowództwo Olympus na Marsie za pomocą linii FAT utrzymywało łączność z flotą rozrzuconą w różnych zakątkach Galaktyki. To ono potwierdziło, iż "siły inwazyjne Intruzów" zaprzestały agresywnych działań wszędzie oprócz Hyperiona. Przejęte jednostki Centrum były puste i nie zaprogramowane. Inwazja dobiegła końca. Na Metaxasie szalała wojna. Na Qom - Riyadh samozwańczy szyicki ajatollah zwołał sto tysięcy wyznawców i w ciągu kilku godzin zmiótł z powierzchni ziemi sunnicki rząd. Nowe władze bez reszty podporządkowały się mułłom i w ten sposób cofnęły czas o dwa tysiące lat. Ludzie z radością przyjęli te zmiany. Na Armaghaście prawie wszystko pozostało po staremu. Nie przybywali tam już tylko turyści, archeolodzy i importowane luksusowe towary. Miejscowy labirynt pozostał pusty. Na Hebronie w Nowym Jeruzalem wybuchła panika, ale żydowska starszyzna szybko przywróciła porządek na całej planecie. Błyskawicznie podjęto ważne decyzje. Ustalono, jak zastąpić dobra sprowadzane z innych systemów. Przystąpiono do rekultywacji pustyń. Powiększono istniejące farmy i zintensyfikowano hodowlę drzew owocowych. Ludzie narzekali, dziękowali Bogu za wyzwolenie i zajmowali się codziennymi sprawami. Na Bożej Kniei wciąż płonęły całe kontynenty, a kłęby dymu zasnuły atmosferę. Gdy tylko minęło zagrożenie ze strony "roju", przez chmury przebiły się dziesiątki drzewostatków chronionych polami siłowymi ergów. Po wydostaniu się ze studni grawitacyjnej ruszyły we wszystkie strony Galaktyki, za pomocą linii FAT kontaktując się z odległymi rojami Intruzów. Rozpoczęła się nowa kolonizacja. Na Pierwszej Tau Ceti - ośrodku władzy i bogactwa - głodni mieszkańcy opuścili wieże, miasta i stacje orbitalne w poszukiwaniu kogoś, kogo można by obarczyć winą. Długo nie musieli szukać.
Generał marines Van Zeidt znajdował się w budynku rządowym, gdy przestały działać portale. Pod jego rozkazami pozostawało dwustu marines i licząca osiemdziesiąt osób ochrona kompleksu. Była przewodnicząca Meina Gladstone miała jeszcze do dyspozycji własnych sześciu pretorian, pozostawionych jej przez Kolcheva. Wraz z dużą grupą senatorów nowy przewodniczący odleciał jedynym promem ewakuacyjnym, któremu udało się przebić. W jakiś sposób tłumy weszły w posiadanie rakiet i biczów bożych, co oznaczało, że nikt z trzech tysięcy osób będących w budynku rządowym nie wydostanie się zeń do czasu zakończenia oblężenia i usunięcia pól siłowych. Meina Gladstone stała w punkcie widokowym i patrzyła na rzeź. Tłum zniszczył Park Łani, zanim zatrzymała go bariera pól siłowych. Wokół tłoczyło się co najmniej trzy miliony rozszalałych ludzi, których wciąż przybywało. - Czy możliwe jest opuszczenie pól i przeniesienie ich pięćdziesiąt metrów do tyłu, zanim ludzie pokonają ten dystans? - zapytała generała. Na zachodzie niebo zasnute było dymem płonących miast. Tysiące mężczyzn i kobiet zostały przyciśnięte do bariery z taką siłą, że do wysokości dwóch metrów pokryła ją czerwona maź. Inni nie zważali jednak na to i napierali coraz bardziej. - Owszem, to możliwe, M. przewodnicząca - odparł Van Zeidt. Ale po co? - Wychodzę, żeby z nimi pomówić - rzekła Meina Gladstone pełnym zmęczenia głosem. Dowódca marines popatrzył na nią z niedowierzaniem. - M. przewodnicząca, będą skłonni nas wysłuchać nie wcześniej niż za miesiąc, ale i to za pośrednictwem radia lub HTV Za rok, dwa, po przywróceniu porządku może także wybaczą. Ale dopiero gdy przyjdą kolejne pokolenia, zrozumieją, co zrobiłaś... że ich ocaliłaś... ocaliłaś nas wszystkich. - Chcę z nimi mówić - powtórzyła Meina Gladstone. - Muszę im coś dać. Van Zeidt pokręcił głową i obejrzał się na szereg żołnierzy wcześniej obserwujących tłum przez strzelnice bunkra, a teraz patrzących na Meinę Gladstone z niedowierzaniem i przerażeniem. - Muszę skontaktować się z przewodniczącym Kolchevem - powiedział dowódca marines. - Nie - ucięła. - On rządzi imperium, które już nie istnieje. Ja kieruję światem, który zniszczyłam. - Skinęła na pretońan, a ci bez słowa sięgnęli po ręczne emitery promieni śmierci. Żaden z oficerów Armii nie drgnął. - Meino, najbliższy prom ewakuacyjny zabierze nas stąd... - zaczął Van Zeidt. Była przewodnicząca wykonała niecierpliwy ruch dłonią. - Przez kilka sekund tłum będzie miał swobodę poruszania. Cofnięcie pola z pewnością ich zaskoczy. - Rozejrzała się, jakby w obawie, że może czegoś zapomnieć, i wyciągnęła rękę do generała. Żegnaj, Marku. Dziękuję. Zajmij się, proszę, moimi ludźmi. Van Zeidt uścisnął jej dłoń i patrzył, jak poprawia szarfę, po czym w towarzystwie czterech pretorian dostojnie opuszcza bunkier. Grupka szła przez ogród zbliżając się do pola. Tłum zareagował jak jeden bezmyślny stwór wydając z siebie ogłuszający ryk. Meina Gladstone obejrzała się, uniosła rękę machając i odesłała pretorian. Ci wycofali się pośpiesznie. - Wykonać - rzucił najstarszy rangą pretorianin, wskazując na panel sterowania polem siłowym. - Pieprz się - odpowiedział generał. Postanowił, że pole zostanie przesunięte, ale po jego trupie. Zapomniał jednak, że Meina Gladstone nadal miała kody najwyższego dostępu. Spostrzegł, że korzysta z nich za pomocą swego komlogu i zanim zareagował, kontrolki na panelu rozjarzyły się na zielono. Zewnętrzne pole siłowe zamigotało i uformowało się ponownie pięćdziesiąt metrów bliżej bunkra. Meina Gladstone przez chwilę stała odgrodzona od szalejących milionów tylko kilkoma metrami trawnika, na który opadły szczątki zmiażdżonych ciał. Przewodnicząca uniosła ramiona, jakby chcąc objąć ten niezliczony las głów. Cisza i bezruch trwały przedłużające się w nieskończoność trzy sekundy. Wreszcie tłum wydał z siebie ogłuszający ryk i pierwsze jego szeregi rzuciły się naprzód z kijami, kamieniami i nożarni w rękach. Przez moment Van Zeidtowi wydawało się, że Meina Gladstone jest jak wyniosła skała górująca ponad pospólstwem. Widział wyraźnie jej ciemny uniform i jaskrawą szarfę. Widział, jak stoi prosto, wciąż z wzniesionymi rękami. Ale wreszcie żywa ściana ogarnęła ją swym ogromnym cielskiem i przewodnicząca zniknęła mu z oczu. Pretorianie jak na komendę opuścili broń i marines ich rozbroili. - Zmętnić pole - rozkazał generał. - Przekażcie do promów, by lądowały w wewnętrznym ogrodzie w odstępach pięciu minut. Szybko! Odwrócił się plecami do obecnych.
- Boże! - wyszeptał Theo Lane śledząc fragmenty raportów docierających poprzez linię FAT. Komputer odbierał taką ich liczbę, że zlewały się w jedno. Całość tworzyła chaos i przyprawić mogła o szaleństwo. - Odtwórz ponownie zniszczenie sfery osobliwości - rzucił konsul. - Tak jest - odpowiedział statek i w powietrzu pojawił się obraz. Mignęło coś białego, pole siłowe zadrżało i nastąpiła nagła implozja, gdy osobliwość pochłonęła wszystko, co znajdowało się w zasięgu sześciu tysięcy kilometrów. Urządzenia pokładowe wykryły zakłócenia grawitacji, niegroźne tak daleko od planety, lecz niebezpieczne dla jednostek Hegemonii oraz Intruzów, znajdujących się bliżej jej powierzchni. - W porządku - mruknął konsul i znów pojawiły się przepływające szybko doniesienia. - Nie ma wątpliwości? - zapytał Arundez. - Nie. Hyperion znów jest częścią Protektoratu. Tyle tylko, że to samo można powiedzieć o wszystkich systemach należących kiedyś do Sieci. - Trudno w to uwierzyć - stwierdził Theo Lane. Były generalny gubernator siedział popijając whisky, czego konsul był świadkiem po raz pierwszy mimo ich długiej znajomości. Theo nalał sobie kolejne pół szklanki. - Sieć... przestała istnieć. Pięćset lat ekspansji na darmo. - Wcale nie na darmo - zaprotestował konsul. Odstawił nie dokończonego drinka na stolik. - Pozostały zasiedlone przez nas światy. Są od siebie. odseparowane, ale wciąż dysponujemy napędem Hawkinga. To jedyne poważne osiągnięcie technologiczne, które stworzyliśmy sami, a nie otrzymaliśmy od TechnoCentrum. Melio Arundez pochylił się naprzód i złożył dłonie jakby do modlitwy. - Czy Centrum naprawdę przestało istnieć? Zostało zniszczone? Konsul słuchał przez chwilę zlewających się w jedno krzyków, oświadczeń, raportów i wołań o pomoc. - Może nie zniszczone, ale odcięte. Być może, wciąż istnieje gdzieś w oderwaniu od naszego świata - odpowiedział wreszcie. Theo skończył drinka i ostrożnie odstawił szklaneczkę. Jego zielone oczy były jak zwykle spokojne. - Sądzi pan, że... znajdą inne pajęcze sieci? Inne systemy transmiterów? Konsul machnął dłonią. - Wiemy, że udało im się stworzyć swój Najwyższy Intelekt. Może ten NI przyzwolił na takie... oczyszczenie. Może zatrzymał do swojej dyspozycji tylko część starych SL.. jak one planowały pozostawić przy życiu tylko kilka milionów ludzi. Nagle transmisja urwała się jak ucięta nożem. - Statku? - rzucił jego właściciel, podejrzewając jakąś awarię odbiornika. - Transmisja została niespodziewanie przerwana - wyjaśnił komputer. Konsul poczuł gwałtowne bicie serca, gdy przez głowę przebiegła mu myśl: promienie śmierci. Ale nie, uświadomił sobie natychmiast. Przecież nie mogłyby objąć swym zasięgiem jednocześnie wszystkich zamieszkanych przez ludzi światów. Gdyby nawet w tym samym momencie zadziałały setki ich emiterów, promienie z pewnym opóźnieniem dotarłyby do samotnych okrętów Armii. Co więc się stało? - Transmisja została przerwana prawdopodobnie z powodu zakłóceń w medium transmisyjnym - wyjaśnił statek. Konsul wstał. Zakłócenia w medium transmisyjnym? Medium wykorzystywanym przez linie FAT, jak rozumieli je ludzie, była czasoprzestrzeń kwantowa, którą Sztuczne Inteligencje określały mianem Pustki, Która Łączy. Ale przecież tam nie mogło dojść do żadnych zakłóceń. - Odbieram przekaz - odezwał się niespodziewanie statek. - Źródło: rozproszone; klucz kodowy: nieskończoność; transmisja bezpośrednia. Konsul już otworzył usta, by upomnieć statek za wygłaszanie bzdur i nakazać mu sprawdzenie swych obwodów, gdy powietrze zgęstniało układając się ni to w obraz, ni w kolumny danych, a jednocześnie rozległ się głos: KONIEC Z NADUŻYWANIEM TEGO KANAŁU. PRZESZKADZACIE INNYM, KTÓRZY WYKORZYSTUJĄ GO DO POWAŻNYCH CELÓW. DOSTĘP ZOSTANIE PRZYWRÓCONY, KIEDY ZROZUMIECIE, DO CZEGO SŁUŻY. ŻEGNAJCIE. Trzej mężczyźni siedzieli w ciszy, zakłócanej tylko szumem wentylacji i dźwiękami wydawanymi przez lecący statek. Wreszcie przerwał ją konsul: - Statku, nadaj standardowy sygnał o naszym położeniu. Wezwij wszystkie odbierające nas stacje do zgłoszenia się. Cisza znów trwała kilka sekund - dziwnie długo jak na wykonanie przez komputer tak prostej czynności. - Przykro mi, to niemożliwe - przemówił w końcu statek. - Dlaczego? - zapytał ostro jego właściciel. - Transmisja poprzez linię FAT nie jest już... możliwa. Medium przestało poddawać się modulacji. - A więc niczego nie da się już przesłać? - zapytał Theo, patrząc w pustkę ponad holorzutnikiem, jakby właśnie nagle został przerwany szczególnie interesujący holofilm. - Obawiam się, że nie, M. Lane - potwierdził statek. - Łączność za pośrednictwem linii FAT przestała istnieć. - Jezu - mruknął konsul. Dopił drinka jednym haustem i podszedł do barku, by nalać sobie kolejnego. - Jest takie stare, chińskie przekleństwo.
Melio Arundez ocknął się z odrętwienia. - Jakie? Dyplomata znów się napił. - Obyś żył w ciekawych czasach. Jakby starając się zrekompensować brak łączności, statek zaczął odtwarzać muzykę, podejmując jednocześnie bezpośredni przekaz z zewnątrz, gdzie niebiesko - biały owal Hyperiona rósł w oczach, mimo że już rozpoczęli hamowanie z przeciążeniem 200 g.