Fredric Brown
       Dowódca



   - Pierwsza wyprawa na Marsa - mówił profesor historii - ta,
która poprzedziła wstępną eksplorację przez statki rozpoznawcze, przysporzyła
wielu problemów. Miała być początkiem dla stałej kolonii na tej planecie, a w
jej skład wszedł tylko jeden mężczyzna. Podstawowym problemem było pytanie: ile
kobiet i ilu mężczyzn powinno wejść w skład ekspedycji składającej się z
trzydziestu osób.
   Stany się trzy teorie.
   Wedle pierwszej statek kosmiczny powinien zabrać piętnastu
mężczyzn i piętnaście kobiet, spośród których większość znajdzie sobie partnerów
i w ten sposób w szybkim czasie powstanie kolonia. Druga teoria zakładała
wysłanie dwudziestu pięciu mężczyzn i pięciu kobiet (wszyscy mieli być uprzednio
zobowiązani do zrzeczenia się roszczeń do monogamii), a to ze względu na to, że
pięć kobiet może łatwo usatysfakcjonować dwudziestu pięciu mężczyzn, zaś tyluż
mężczyzn tym bardziej zadowoli pięć kobiet.
   W końcu zwolennicy trzeciej propozycji twierdzili, że
ekspedycja powinna się składać z trzydziestu mężczyzn, ponieważ będą oni mogli
lepiej się skupić na pracy bez obecności kobiet. Ponadto dodawali, że ponieważ w
ciągu roku miał przylecieć następny statek międzyplanetarny, będzie on mógł
dowieźć kobiety. Rok abstynencji nie może być uznany za zbyt wielkie obciążenie
dla mężczyzn, którzy nawykli do poświęceń, jako że szkoły kadetów, męska i
żeńska, skrupulatnie przestrzegały rozdziału płci i celibatu.
   Dyrektor Biura Wypraw Międzyplanetarnych rozstrzygnął
problem w sposób prosty. Postanowił... Tak, słucham panią, panno Ambrose?
   Dziewczyna wstała z miejsca.- Panie profesorze, czy mówi
pan o ekspedycji kierowanej przez kapitana Maxona? Tego, którego nazwano Maxon
Champion? Czy może nam pan opowiedzieć, skąd się wziął ten przydomek?
   - Zaraz do tego dojdę, panno Ambrose, W młodszych klasach
opowiadano wam oczywiście historię tej wyprawy, ale nie całą historie. Jesteście
teraz wystarczająco dorośli, by ją usłyszeć w całości. Dyrektor Biura Wypraw
Międzyplanetarnych zakończył spór zapowiadając, że członkowie wyprawy zostaną
wybrani drogą losowania bez brania pod uwagę płci, spomiędzy wszystkich uczniów
ostatnich klas obu szkół kadetów. Jasne było, że dyrektor był zwolennikiem
drugiej teorii - ostatecznie klasy szkoły męskiej liczyły pięciuset kadetów, zaś
żeńskiej stu. Rachunek prawdopodobieństwa powinien doprowadzić do wyniku -
dwudziestu pięciu mężczyzn i pięć kobiet.
   Tyle że rachunek prawdopodobieństwa nie ma zastosowania
przy krótkich seriach. I zdarzyło się, że w lasowaniu dwadzieścia dziewięć
kobiet wyciągnęło los. Mężczyzna tylko jeden.
   Wszyscy, oprócz oczywiście szczęśliwych zwyciężczyń,
zaprotestowali, ale dyrektor był uparty i odmówił wprowadzenia zmian na liście
załogi. Jedynym ustępstwem było przychylenie się do żądań męskiej części opinii
publicznej, by Maxon został dowódcą. Statek odleciał, podróż przebiegała bez
zakłóceń.
   Kiedy wylądowała druga ekspedycja, kolonia na Marsie była
dwukrotnie większa, dokładnie dwukrotnie. Każda z kobiet miała dziecko, jedna
dwojaczki, co razem daje trzydzieścioro dzieci. Tak, tak panno Ambose, widzę, że
podnosi pani rękę, ale proszę pozwolić mi kontynuować. To prawda, nie ma nic
sensacyjnego w tym co wam opowiedziałem do tej chwili. Być może niektórzy
powiedzą, że to nie wypada, ale twierdze, że nie ma nic nadzwyczajnego w tym, że
mężczyzna mający czas spowodował ciążę u dwudziestu dziewięciu kobiet. '
Przydomek kapitana Maxona pochodzi stąd, że prace przy statku drugiej ekspedycji
trwały krócej niż przewidywano i że przybyła ona nie po roku, a po dziewięciu
miesiącach i dwóch dniach od wyruszenia pierwszej.
   Czy wystarczy pani taka odpowiedź na zadane pytanie, panno
Ambrose?

przekład : Adam Pietrasiewicz
    powrót