Legenda o św. Aleksym - charakterystyka











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Średniowiecze >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Legenda o św. Aleksym
- charakterystyka










kategoria:   J.polski
zakres:   Średniowiecze
dodano:   2000-01-15




Aleksy - wzór
średniowiecznego ascety, w dniu ślubu postanawia wyrzec się
życia w bogactwie i dostatku, opuszcza żonę i odtąd żyje w
surowej ascezie. Asceza w średniowieczu była uważana za
najpewniejszą drogę osiągnięcia zbawienia. Aleksy nie waha się
przed żadną formą cielesnych umartwień. Wystawia swe ciało na
mróz, cierpi głód, spędza noce na modlitwie. Wkrótce wszyscy
okoliczni mieszkańcy zaczęli go uważać za świętego człowieka. Aleksy
nie pragnie jednak sławy i uznania za życia. Chce pozostać
nieznany, nie zauważony. Przenosi się do swego rodzinnego
miasta, tu mieszka pod schodami domu ojca. Autor legendy celowo
zamieszcza sugestywny obraz upokorzeń, których święty doznaje -
wylewanie na Aleksego pomyj to szczyt poniżenia i upokorzenia.
Dopiero po śmierci ujawnia się tożsamość poniżanego przez
wszystkich żebraka, czemu towarzyszą liczne cuda. To
biografia charakterystyczna dla pism hagiograficznych. Święty-asceta
jawi się jako człowiek o niezłomnym charakterze i niepospolitej
sile woli. Jest skromny, pobożny, jego życie to pasmo wyrzeczeń
i świadomie prowokowanych cierpień. Właśnie w nich
średniowieczny asceta upatrywał sens życia. Omawiając postać św.
Aleksego koniecznie należy pamiętać, że w średniowieczu panowało
autentyczne przekonanie, iż cierpienie daje gwarancję wiecznego
szczęścia. We wspólnotach chrześcijańskich praktyki ascetyczne
stały się powszechne bardzo wcześnie (w religii chrześcijańskiej
widoczne jest swoiste upodobanie do cierpienia). Jean Pauł Roux,
autor książki pt.: Krew mity, symbole, rzeczywistości przy-tacza
liczne przykłady skrajnej ascezy wśród świętych: Święty Antoni
(zm. 336)ten sam który walczył z domem i odparł jego ataki,
mieszka w grobie i jada tylko raz dziennie, po zachodzie słońca.
Święty Grzegorz z Nazjanu (zm. 389) sypia na gołej ziemi, za
cały przyodziwek mając prześcieradło i spędza noc na modlitwach
i płaczach. Żywi się chlebem tak stęchłym, że podobny raczej do
błota. Święty Szymon Słupnik (zm. 460) otrzymał od swych
przełożonych zgodę na przestrzeganie surowego postu Jezusa na
pustyni. Święty Benedykt (zm.543) mieszka w jaskini, odmawia
sobie pożywienia a gdy odczuwa pokusę, bez lęku rzuca się
pomiędzy cierniste krzewy. Święty German (zm.576) niczym nie
okrywa swego ciała, tak latem, jak i zimą. Nieco później Święty
Benedykt z Anianu (zm. 821) traktuje swe ciało jak dziką bestię,
żyje chlebem i wodą a za jedyne posłanie ma ziemię, gdy pozwala
sobie na chwilę spoczynku po długich czuwaniach". Te opowieści w
pełni oddają charakter średniowiecza. Legenda o św. Aleksym była
odbierana jako autentyczny zapis ludzkiego cierpienia, a postać
świętego nabierała cech mistycznych. Ówcześni czytelnicy mieli
także świadomość głębokiego sensu cierpienia.








Autor: Michał

Ocena : 3.6 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000