Okultyzm w erze Ciemności
Tommie Eriksson
Istota i struktura klasycznego zachodniego okultyzmu jest głównie teoretyczna. Opiera się ona na
filozofiach i religiach światła, w których mag kieruje się ku górze, aby zjednoczyć się z pierwiastkiem
doskonałym, zarówno z etycznego jak i intelektualnego punktu widzenia. Jednym z najbardziej
popularnych systemów wyrażających to dążenie jest Kabała. Człowiek doskonały w Kabale to Adam
Kadmon - symbol ludzkości przed wygnaniem z Raju i rozłączeniem z Bogiem. Adam Kadmon
reprezentuje wszystkie właściwości Sefir. Drzewo Sefirot to mapa stworzenia, która jednak nie jest
zupełnie kompletna. Jej mroczna strona, Drzewo Klifot, zawiera te właściwości, które nie pasowały do
projektu i teorii doskonałej struktury. Sefiry noszą nazwy Zwycięstwo, Mądrość i Piękno, podczas gdy
klify odnoszą się do takich pojęć jak obscena, mord, czy przeszkody. Aspekty te postrzegane są przez
kabalistów i magów ścieżki światła jako wyłącznie negatywne. Według nich klify to puste skorupy,
wypełnione niewysłowionymi potwornościami. Klasyczny zachodni okultyzm reprezentowany jest
przez wiele systemów i wiele grup. Jednak większość z nich przejęło swe poglądy z Kabały, dążąc do
rekonstrukcji doskonałego porządku, który istniał zanim człowiek odłączył się od Boga. Ideę takiego
doskonałego porządku można znalez
ć u filozofów takich jak Platon i Pitagoras, a także w myśli
gnostyckiej, która z kolei wpłynęła na rozwój Kabały i Chrześcijaństwa. Teoria ta oparta jest na
przekonaniu, że świat materii to zło, a ciało, w którym jesteśmy uwięzieni, musi zostać pokonane.
System stworzony według tej etyczno-logicznej filozofii nie jest w stanie wyrazić nieskończoności
świata, lecz jedynie stwarza strukturę, z której wszystko, co nie pasuje, zostaje usunięte i uznane za
złe. Dualistyczne systemy takie jak Chrześcijaństwo, zawierające przekonanie o istnieniu
wszechmocnego boga, w konsekwencji muszą też zawierać teorię o istnieniu diabła. Człowiek żyje
pomiędzy tymi dwiema przeciwstawnymi siłami, nieświadomy faktu, że poza tą strukturą istnieje
jeszcze coś innego. Poddając się tej strukturze, człowiek przechodzi jakby wewnętrzną anty-
indywiduację, w której duża część duszy zostaje utracona. Cała energia związana z utraconą częścią
siebie jest uważana za niebezpieczną i złą. Ta wewnętrzna siła reprezentowana jest przez Kundalini,
Smoka, lub Diabła. Strach przed nią trzyma człowieka uwięzionego w ciasnych schematach świata.
Wielu ludzi doświadczyło kiedyś obecności potężnej siły istniejącej wewnątrz nich, czegoś, czego nie
potrafili zrozumieć ani wytłumaczyć, czego nie odczuwali świadomie. W podświadomości ta
odrzucona siła staje się potworem, diabłem. W ten sposób zewnętrzny system znajduje swe odbicie we
wnętrzu człowieka i w jego działaniach. Skoro Bóg stał się daleki i abstrakcyjny, bliższy i bardziej
konkretny staje się więc Diabeł. W podświadomości odczuwamy lęk i strach przed nim, czego
rezultaty są oczywiste. Ten proces znacznie wpływa na sposób myślenia człowieka
podporządkowanego systemowi Ścieżki Prawej Ręki. C.G. Jung pisze, że ludzie w Indiach, gdzie myśl
zachodnia nie odegrała większej roli, mają zupełnie inny punkt widzenia. Nie identyfikują się oni z
ideami tak jak my. Według Junga, są oni bliżej swej podświadomości. Ludzie Zachodu nie potrafią
wykorzystać możliwości jakie stwarza joga, lub jakikolwiek inny system, który nie jest oparty na
podstawach chrześcijańskich. Jung twierdzi, że aby tego dokonać musi najpierw dojść do konfrontacji
z naszą własną podświadomością. Wskazuje on tutaj na niezwykle ważny czynnik. Człowiek nie
powinien pozostać zamknięty w ciasnych ramach religii monoteistycznych, lecz sięgnąć po moc
ukrytą we własnym wnętrzu. Mircea Eliade pisze, że w obliczu tysiącletnich tradycji religijnych,
człowiek nie może określać się ateistą mając za sobą zaledwie kilka pokoleń usankcjonowanej religii.
Rytuały, na których opierała się struktura ludzkich religii, istnieją też oczywiście w życiu ateisty. Być
może ateizm sam w sobie stanie się religią i ustali własne rytuały. Być może każde zjawisko życia
codziennego nabierze znaczenia religijnego, lub rytuał stanie się nieodłączną częścią życia. Jest
mnóstwo podobnych możliwości. Należy jednak pamiętać, że ostatnie dwa tysiące lat stworzyły
strukturę religijną, w której człowiek stał się niejako uwięziony, nawet jeśli teraz traci ona swe
znaczenie wśród wielu ludzi. Strukturę monoteistyczną można odnalez
ć wszędzie, lecz ponieważ
przestaje być ona postrzegana świadomie, staje się czymś więcej niż tylko przejawem religii, gdzie
dotychczas była pod ścisłą kontrolą. Obecnie ujawnia się ona również w materialistycznym
światopoglądzie, który niejako zastępuje znaczenie religii w życiu człowieka. Pogląd, że świat ziemski
jest nieczysty, a siły nim rządzące są złe, stwarza na nią ogromne zapotrzebowanie, któremu nie
wystarcza już nadmierna konsumpcja. Podobnie jest z tą częścią ludzkiej duszy, która została
zepchnięta do podświadomości i uznana za złą. W tradycji wedyjskiej istnieją okresy historii świata i
człowieka nazywane Yugami. Są cztery Yugi odpowiadające różnym okresom życia człowieka. Wiążą
się też one z czterema nogami byka, w którego postać wciela się bóg Dharma. Satya-Yuga to
pierwszy, złoty wiek (reprezentowany np. przez mit Atlantydy), w którym byk Dharma stoi na
czterech nogach. W następnych okresach podnosi kolejno jedną z nóg, po czym w czasie Kali-Yugi
stoi już tylko na jednej nodze. Kali Yuga to ostatni okres, era ciemności, w której człowiek traci
całkowicie kontakt z bogami. Kiedy byk Dharma podniesie ostatnią nogę, świat zostanie zniszczony.
Jednak ten koniec świata nie jest uważany za ostateczny Armageddon, tak jak w tradycji Zachodu,
lecz jako niezbędna zmiana, która doprowadzi do odrodzenia się świata. Wówczas świat ponownie
wejdzie w czas Satya-Yugi i wszystko rozpocznie się od początku.
Pewne pisma tantryczne głoszą, że w okresie Kali-Yugi człowiek powinien skierować się w stronę
Shakti-Kundalini i bóstw ciemności. Era mroku wymaga użycia szczególnych metod osiągania
duchowego rozwoju. Widziana w ten sposób duchowa ścieżka nie jest przeznaczona dla wszystkich,
lecz jedynie dla tych, którzy są wystarczająco silni, by naprawdę skierować się ku boskości.
Aby człowiek odrodził się i nie stał się ofiarą sztywnych struktur istniejących w świecie, musi dojść
do konfrontacji z własną mroczną stroną. Kundalini, Smok, Diabeł  to siły, które musimy nauczyć się
kontrolować, aby odrodzić się ponownie i przebudować własną osobowość i otaczający świat. Ścieżka
Lewej Ręki to system magii, który zasadniczo różni się od systemów Ścieżki Prawej Ręki. Jednak
wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy z tej oczywistej różnicy, gdyż nigdy nie zajmowali się tak
naprawdę żadnym z tych systemów. Organizacje magiczne kroczące Ścieżką Lewej Ręki dążą do
opanowania energii kundalini, której symbolem jest często Smok i mroczne bóstwa. Nie są one oparte
na klasycznych formach kabalistycznych czy masońskich, których celem jest jedynie rekonstrukcja
ograniczonej struktury. Organizacje kroczące ścieżką ciemności zajmują się klifotyczną Kabałą, której
podstawą może stać się np. system jedenastu poziomów rozwoju. Dążą one do obalenia schematów
ustalonych przez tradycyjne systemy kabalistyczne i przełamania barier i ograniczeń istniejących w
świecie. Celem jest stanie się równym bogom. Klasyczny okultyzm Zachodu jest dzisiaj przeżytkiem,
który można studiować po to, by poszerzyć swą wiedzę, lecz który tak naprawdę nie prowadzi do
rozwoju. Jest on jedynie cieniem całkowitego systemu Ścieżki Lewej Ręki, który obejmuje dużo
więcej aspektów.
Loża Magan, Dragon Rouge Polska