Interfejs szeregowy dla programowalnej aparatury pomiarowej




Interfejs szeregowy dla programowalnej aparatury pomiarowej









Interfejs szeregowy dla programowalnej aparatury pomiarowej.
( Projekt Standardu IEEE 1174 )


Standard IEEE 1174 definiuje sposób implementacji
popularnego interfejsu szeregowego RS 232 dla potrzeb sprzętu pomiarowego
przeznaczonego do budowy systemów pomiarowych. W chwili obecnej (1999 r.)
jest on w fazie opracowania i jego projekt jest dostępny pod nazwą
"P 1174, D2.0 Dec_98 Serial Interface for Programmable
Instrumentation". W opracowaniu występuje pod przewidywaną nazwą
docelową.


1. Wstęp
Współczesne urządzenia pomiarowe wykorzystują do komunikacji z
kontrolerem łącze, którego własności są podzbiorem modelu przedstawionego na
rys.1. Fizyczne połączenie oraz transfer danych zapewnia zastosowane medium
transmisyjne np. GBIB (IEEE 488.1). Syntaktyka i struktura komunikatów jest
określona przez standard IEEE 488.2, który definiuje także protokół obsługi
poleceń przez urządzenie, system raportowania stanu urządzenia itp. Definicje
tego standardu wykorzystują właściwości zdefiniowane dla GPIB. Komunikaty
urządzeniowe odpowiedzialne za obsługę urządzenia są definiowane przez
standardowy język programowania urządzeń pomiarowych SCPI. W jego definicjach
wykorzystuje się z kolei własności określone standardem IEEE 488.2. W
przypadku wykorzystywania medium transmisyjnego GPIB lub VXI projektant
urządzenia nie ma problemów z zastosowaniem wyższych warstw definicyjnych.
Jednak dla istniejących połączeń szeregowych jest to niemożliwe z powodu
istotnych różnic funkcjonalnych w stosunku do GPIB, np. braku funkcji żądania
obsługi lub zerowania urządzenia, których istnienie jest obligatoryjne dla
implementacji wspomnianych wyższych warstw definicji. Własności łącz szeregowych
predestynują je również do zastosowań pomiarowych (np. ze względu na
dopuszczalną długość połączenia oraz prostą budowę kabla połączeniowego) jako
alternatywnego medium transmisyjnego dla urządzeń i stąd wyłoniła się potrzeba
zdefiniowania odpowiedniego standardu.

Rys.1. Wzajemne relacje standardów łączy interfejsowych
aparatury pomiarowej.
Standard IEEE 1174 stanowi rozwiązanie tej koncepcji [2].
Wykorzystuje popularny interfejs RS 232 i definiuje szereg własności
funkcjonalnych zapewniających mu niezbędną odpowiedniość funkcjonalną
obowiązującą w GPIB. Dzięki temu uzyskano możliwość stosowania w urządzeniach
alternatywnego, dobrze zdefiniowanego łącza szeregowego z możliwością
implementacji definicji wyższych warstw. Standaryzacja zapewnia też łatwiejsze
projektowanie urządzeń wyposażonych w różne media transmisyjne oraz redukuje
koszty projektu. Ważną cechą jest również uniezależnienie aplikacji użytkowych
od stosowanego medium transmisyjnego.
Standard IEEE 1174 składa się z trzech dokumentów
dotyczących kolejnych poziomów definicyjnych. Wyższy poziom zakłada korzystanie
z definicji niższego poziomu. Standard opisuje metody komunikacji łączem
szeregowym pomiędzy kontrolerem i urządzeniem a tematyka poszczególnych
dokumentów jest następująca:


IEEE 1174.0 - Część pierwsza; jest zestawem definicji użycia
interfejsu RS232 w przyrządach i kontrolerach. Definiuje wymagania
elektryczne, mechaniczne i obwody połączeniowe. Opisuje 9-cio stykowe złącze
przeznaczone do realizacji asynchronicznej, dupleksowej transmisji danych.


IEEE 1174.1 - Część druga; opisuje sposób emulacji cech
funkcjonalnych standardu GPIB dla łącza szeregowego. Emulacja zapewnia
dostępność własności interfejsu równoległego GPIB w interfejsie szeregowym.


IEEE 1174.2 - Część trzecia; określa cechy funkcjonalne
wymagane przez IEEE 488.2 i opisuje ich implementację dla łącza
szeregowego. Opisuje jak implementować szczególne elementy syntaktyczne
konstrukcji językowych. Redefiniuje też protokół sterowania wymianą
komunikatów (MEP - Message Exchange Control Protocol) z uwzględnieniem cech
łącza szeregowego z zachowaniem zgodności funkcjonalnej z oryginałem.


Rys.2. Relacje i zakres definicji składników standardu
IEEE 1174.
Przyrząd może dysponować ograniczonymi możliwościami standardu
IEEE 1174, np. tylko do poziomu pierwszego. W przypadku odpowiedniości z
poziomem wyższym muszą być spełnione wymagania poziomów niższych.
2. Dokument podstawowy IEEE 1174.0.
Standard RS 232 obejmuje tylko część ogólnej definicji
łącza szeregowego określonego ogólnymi dokumentami EIA oraz CCITT [3]. Zapewnia
połączenie pomiędzy urządzeniem końcowym (DTE; komputerem) i urządzeniem
komunikacyjnym (DCE; modemem). Jest bardzo często wykorzystywany poza
zdefiniowanym obszarem zastosowań, mianowicie do bezpośredniego łączenia
urządzeń końcowych (DTE). W tych warunkach standardowy protokół transmisji nie
może mieć zastosowania.
Rozwiązaniem dla połączenia dwóch urządzeń DTE (np. komputer -
przyrząd pomiarowy) bez udziału modemów jest tzw. połączenie "null modem". Jest
to połączenie kablowe, w którym następuje krzyżowanie linii sygnałowych tak jak
pokazuje rysunek 3. Część połączenia, która jest ustalana przez oba DCE oraz
połączenie między nimi zostaje zastąpione połączeniem kablowym łączącym
bezpośrednio urządzenia DTE.

Rys.3. Połączenie "null modem".
W połączeniu z modemami wykorzystuje się protokół RTS/CTS.
Urządzenie końcowe chcąc wysłać dane musi uzyskać od swojego modemu
potwierdzenie nawiązania połączenia z oddalonym modemem. Ustawia więc sygnał RTS
żądając w ten sposób od swojego modemu nawiązania komunikacji z oddalonym DCE.
Gdy to zostanie zrealizowane modem potwierdza nawiązanie łączności ustawiając
sygnał CTS skierowany do swojego DTE w stan ON. Oznacza to, że DTE może
transmitować dane.
Protokół tego typu nie jest potrzebny przy bezpośrednim
połączeniu urządzeń DTE. W zamian tego potrzebny jest mechanizm sterowania
przepływem danych, który zapobiegnie przepełnieniu bufora wejściowego urządzenia
odbierającego, jeśli nie nadąża ono z przetwarzaniem napływających danych.
Urządzenie odbierające musi mieć możliwość zasygnalizowania nadawcy, aby ten
wstrzymał chwilowo wysyłanie danych. Ogólna definicja łącza szeregowego według
CCITT oraz EIA przewiduje taką potrzebę i definiuje obwód 133 (Ready For
Receiving - RFR). Jednak standardy implementacyjne jak RS 232 nie
wykorzystują tego obwodu. W połączeniach z wykorzystaniem modemów sterowanie
przepływem danych można realizować za pomocą obwodów drugiego kanału, ale w
bezpośrednich połączeniach DTE-DTE prowadziłoby to tylko do zbytniej złożoności
łącza. Uwzględniając potrzeby bezpośredniej komunikacji DTE-DTE najnowsze
rewizje standardu RS 232 pozwalają zastąpić obwód RTS przez RFR, gdy jest
wymagane sterowanie przepływem danych. Standard IEEE 1174 używa tego obwodu
i wymaga jego implementacji w celu zapewnienia możliwości sprzętowego sterowania
przepływem danych.
Urządzenie pomiarowe komunikuje się bezpośrednio z kontrolerem
i oba są urządzeniami typu DTE. Zatem ich łącze szeregowe nie potrzebuje szeregu
obwodów wymaganych w połączeniu DTE-DCE, np. obwodów kanału pomocniczego.
Rezygnacja z nich pozwoliła zastąpić 25-cio stykowe złącze zdefiniowane dla
RS 232 9-cio stykowym (rys.4), znacznie oszczędniejszym rozmiarowo (ważne z
powodu ograniczonych rozmiarów płyt tylnych urządzeń). Przyrząd jest traktowany
jako urządzenie DTE i zgodnie z tym złącze jest wtykiem (złącze męskie) i
powinno być opisane etykietą "IEEE1174".

Rys. 4. Definicja przyporządkowania styków złącza oraz sposób
połączenia urządzeń.
Charakterystyki elektryczne odpowiadają wymogom RS 232-D/E
( D i E oznaczają kolejne rewizje standardu). Dopuszcza się szybkość do 64000
bitów/sek. Stosuje się obwody niesymetryczne a dopuszczalne wartości napięć
wynoszą :






Linie danych (obowiązuje logika ujemna)


1 logiczna

od -15V do -3V


0 logiczne

od +15V do +3V


Linie sterujące (obowiązuje logika
dodatnia)


1 logiczna

od +15V do +3V


0 logiczne

od -15V do -3V

Istniejące protokóły transmisji szeregowej spełniają wymagania
aplikacji przyrządowych. Dlatego standard IEEE 1174 nie definiuje nowych
ani nie redefiniuje istniejących lecz wskazuje te, które są zadawalające.
Protokół sterowania przepływem danych.
Do sterowania przepływem danych standard IEEE 1174
wykorzystuje dwa podstawowe zdefiniowane już protokóły :

Sterowanie sprzętowe, używające obwodu RFR/CTS;
Sterowanie programowe, używające znaków XON/XOFF.

Rys.5. Sprzętowe sterowanie przepływem danych.
Procedura sprzętowa używa obwodu RFR (styk 7) oraz obwodu CTS
(styk 8). Przez kabel  "null modem" obwód RFR jednego urządzenia jest
połączony z obwodem CTS drugiego. Urządzenie DTE odbierające dane obwodem RXD
(styk 2) może ustawić :


RFR=ON w celu zasygnalizowania oddalonemu DTE, że jest zdolne do
przyjmowania danych.


RFR=OFF w celu zatrzymania wysyłania danych przez oddalone DTE. Ustawienie
RFR w stanie OFF musi nastąpić przed przepełnieniem bufora wejściowego.
Urządzenie musi mieć możliwość odebrania jeszcze przynajmniej 6 znaków.

Urządzenie DTE zdolne do transmitowania danych przez obwód TXD
(styk 3) monitoruje z kolei swój obwód CTS. Stan :


CTS=ON oznacza możliwość nadawania danych.


CTS=OFF oznacza konieczność natychmiastowego wstrzymania nadawania. Zwłoka
czasowa pomiędzy pojawieniem się stanu OFF a przerwaniem transmisji dopuszcza
wysłanie maksymalnie 4 znaków.


Rys.6. Programowe sterowanie przepływem danych.
Programowe sterowanie przepływem danych nie używa wspomnianych obwodów.
Stosuje się do tego specjalne znaki przesyłane obwodami TXD używanymi do
przesyłania zwykłych danych. XON jest znakiem sterującym kodu ASCII DC1
(11 hex) a XOFF znakiem DC3 (13 hex). Urządzenie DTE odbierające dane
przez obwód RXD (styk 2) może wysłać swoim obwodem TXD (styk 3) znak :


XOFF w celu zatrzymania wysyłania danych przez oddalone DTE. Wysłanie XOFF
musi nastąpić przed przepełnieniem bufora wejściowego. Po wysłaniu znaku XOFF
urządzenie musi mieć możliwość odebrania jeszcze przynajmniej 60 znaków.
Wynika to z narzutu czasowego jaki jest potrzebny nadawcy do zdekodowania
polecenia i wstrzymania transmisji.


XON w celu wznowienia zatrzymanej transmisji. Znak XON może być wysłany
tylko po wstrzymaniu transmisji.

Urządzenie nadające dane, które odebrało przez swój obwód RXD
(styk 2) polecenie :


XOFF musi zawiesić nadawanie aż do ponownego zezwolenia. Po pojawieniu się
rozkazu XOFF w czasie transmisji ciągu znaków, nadawca może nadać jeszcze
maksymalnie 30 znaków.


XON może wznowić zawieszony transfer danych.

Łącze szeregowe jest dwukierunkowe i daje możliwość nadawania i
odbioru danych w tym samym czasie. W takiej sytuacji może się zdarzyć, że
komunikaty XON/XOFF trzeba wysłać wewnątrz strumienia zwykłych danych. Z tych
powodów sterowanie znakowe nie może być stosowane w przypadku wymiany danych
binarnych. Wtedy pomocna jest metoda sprzętowa RFR/CTS.
Inne ustalenia standardu IEEE 1174 :


Urządzenie musi odbierać i rozpoznawać sygnał BREAK. Czas trwania sygnału
'break' odpowiada sekwencji 2 znaków, po których występują 3 lub więcej bity
stopu. Interpretacja BREAK jest określona w IEEE 1174.1. Nie obowiązuje
żaden protokół związany z sygnałem BREAK dla urządzenia implementującego tylko
pierwszy poziom standardu (IEEE 1174.0).


Można stosować szybkości 1200, 2400, 4800, 9600, 19200 i 38400 bitów/sek.
Szczególnie rekomendowane są dwie ostatnie. Istnieje możliwość stosowania
innych szybkości.


Należy zapewnić środki pozwalające wybrać jedną z zastosowanych szybkości.
Przewiduje się możliwość zdalnego i lokalnego wyboru. Wybrana szybkość musi
być przechowywana w pamięci nieulotnej tak, aby po zaniku czy wyłączeniu
napięcia zasilania zachować nastawę szybkości.


Ramka transmitowanego znaku jest 10-cio bitowa : bit startu, 8 bitów
znaku, jeden bit stopu. Nie używa się bitu parzystości.


Musi być zaimplementowane rozpoznawanie błędu ramki oraz błędu
przepełnienia bufora wejściowego. Błędy te są raportowane przez urządzenia
wykonane zgodnie z wymogami wyższych poziomów standardu
(>IEEE 1174.0). Po wystąpieniu takiego błędu wszystkie następne znaki
muszą być akceptowane i odrzucane aż do wystąpienia znaku LF.

3. IEEE 1174.1 - Emulacja funkcji GPIB.
Druga część standardu definiuje sposób emulacji funkcji GPIB w
celu uzyskania cech funkcjonalnych GPIB dla łącza szeregowego. Jak zaznaczono
wcześniej jest to konieczne do uzyskania zgodności z IEEE 488.2 a także
możliwości wykorzystania SCPI.
Emulację GPIB uzyskano za pomocą kodów emulujących. Kod
emulujący rozpoczyna się zawsze znakiem '&' (ampersand, 26 hex), po
którym występują trzy litery lub cyfry. Zwykle zapis literowy prezentuje nazwę
rozkazu interfejsowego (&GET - GET) a zapis cyfrowy wartość liczbową
całkowitą w zapisie dziesiątkowym (&016 - wartość bajtu statusowego). Część
kodów musi być zakończona parą znaków: CR i LF. Istnieje problem rozróżnienia
zwykłych danych od kodów emulujących. Sposób jest uzależniony od tego czy
emulacja dotyczy tylko IEEE 488.1 czy wyższego poziomu (IEEE 488.2)
:


Tryb emulacji IEEE 488.1 : Wymaga rozpoznawania kodów w strumieniu
danych wejściowych. Do rozróżnienia kodu emulującego od zwykłego znaku
wykorzystuje się mechanizm "podwójnego &".


Tryb emulacji IEEE 488.2 : W tym trybie można nadawać kody emulujące
wtrącone w dowolne miejsce strumienia danych wejściowych z wyłączeniem
elementu danych binarnych (Arbitrary Block Data) oraz danych stringowych.
Wynika to z faktu unikalności kodu emulującego w stosunku do ciągów
komunikatów urządzeniowych oraz komunikatów danych. Nie dotyczy to tylko
wymienionych elementów danych. Kod emulujący wstawiony do takiego elementu
zostanie potraktowany jako zwykła dana.

Emulacja żądania obsługi i odpytywania szeregowego.
Komunikat SRQ jest używany przez urządzenia GPIB do
powiadomienia kontrolera o potrzebie obsługi. W rezultacie tego kontroler
prowadzi odpytywanie szeregowe w celu rozpoznania powodów żądania obsługi.
Odpytywane urządzenie wysyła do kontrolera bajt statusowy, który zawiera
informacje o powodach żądania obsługi. Standard IEEE 1174 emuluje ten
proces następująco :


Urządzenie wysyła żądanie obsługi  - &SRQ CR LF


Kontroler inicjuje
odpytanie           -
&POL


Urządzenie wysyła bajt statusowy   - &ddd CR LF

Kod emulujący odpowiedzi szeregowej jest trzycyfrowym zapisem
dziesiątkowym wartości bajtu statusowego urządzenia.
Emulacja funkcji zerowania urządzenia - DC.
Komunikaty interfejsowe DCL i SDC służą do ustawienia
urządzenia w stanie wyjściowym (predefiniowanym). Polecenie wspólne *RST pełni
tę samą rolę. Może się wydawać, że rola komunikatów zerujących jest w tej chwili
mniej istotna, ponieważ to samo można osiągnąć poleceniem *RST. Jednak w
IEEE 488.2 komunikaty zerujące pełnią bardzo istotną funkcję w protokóle
MEP. Urządzenie może znaleźć się w stanie impasu ('deadlock') spowodowanym
przepełnieniem bufora wejściowego i wyjściowego. Wyjście z tego stanu jest
realizowane poprzez zerowanie urządzenia, które inicjalizuje na nowo komunikację
z kontrolerem. Nie zrealizuje tego polecenie *RST, ponieważ w stanie impasu
urządzenie nie może go przyjąć podobnie jak innych poleceń. Rozkazy interfejsowe
SDC i DCL są przyjmowane inną drogą i mogą one wyprowadzić urządzenie ze stanu
blokady. Można to porównać do sytuacji, gdy software urządzenia jest zablokowany
a zerowanie sprzętowe inicjalizuje go ponownie.
Emulacja funkcji DC musi też wykorzystać inny sposób
oddziaływania na urządzenie, nie poprzez kod emulujący. Wykorzystano do tego
celu sygnał BREAK. Jak wspomniano wcześniej wszystkie urządzenia zgodne z
IEEE 1174 muszą rozpoznawać ten sygnał. W emulowanym GPIB BREAK zastępuje
komunikaty DCL i SDC.
Proces zerowania może prowadzić do utraty danych. W celu
uchronienia się przed tym, kontroler wstrzymuje nadawanie danych do urządzenia
do momentu potwierdzenia przez nie zakończenia procesu zerowania. Urządzenie
potwierdza zakończenie procesu zerowania kodem emulującym '&DCL CR
LF'.
Emulacja funkcji wyzwalania urządzenia - DT.
Rozkaz interfejsowy GET jest emulowany kodem '&GET'. Po
odbiorze tego kodu urządzenie musi zachować się identycznie jak urządzenie GPIB
po rozkazie GET. Identyczną rolę pełni polecenie wspólne *TRG. Urządzenie może
nie implementować funkcji wyzwalania DT, ale musi akceptować kod emulujący GET i
pominąć go. Urządzenie kompatybilne z IEEE 488.2 musi w takich warunkach
generować błąd 'Command Error'.
Emulacja funkcji zdalny/lokalny - RL.
Funkcja służy do wyboru źródła danych programujących
(płyta czołowa / interfejs). Emulowana funkcja RL funkcjonuje w
ten sposób, że gdy tylko zostanie odebrany bajt danych wchodzi w stan
wybierający programowanie zdalne. Po ustawieniu w stan programowania zdalnego
urządzenie nie może przyjmować żadnych nastaw z płyty czołowej. Odwrotna
sytuacja ma miejsce, gdy funkcja RL wybierze programowanie lokalne. Kontroler
może przestawić urządzenie w stan programowania lokalnego za pomocą kodu
emulującego '&GTL'.
W czasie, gdy urządzenie jest w stanie programowania zdalnego,
użytkownik może wywołać komunikat lokalny 'rtl' (z płyty czołowej) i uzyskać w
ten sposób możliwość programowania lokalnego. Kod emulujący '&LLO' pozwala
kontrolerowi zablokować tę możliwość.
Urządzenie jest automatycznie ustawiane w stanie programowania
lokalnego, gdy nic nie jest dołączone do portu szeregowego lub kontroler
znajduje się w stanie wyłączenia zasilania. Warunki te są dekodowane na
podstawie stanu obwodu RLSD-Received Line Signal Detector (styk 1).
Wybór rodzaju sterowania przepływem danych.
Standard definiuje następujące kody do określenia sposobu
sterowania przepływem danych :

&HFC  -  sterowanie sprzętowe;
&SFC  -  sterowanie programowe XON/XOFF;
&DFC  -  sterowanie wyłączone.
4. IEEE 1174.2 - zapewnienie zgodności z
IEEE-488.2
Dokument IEEE 1174.2 zawiera szereg definicji, które są
niezbędne do uzyskania odpowiedniości z IEEE 488.2. Standard
IEEE 488.2 zapewnia wyższy poziom funkcjonalności oraz precyzuje szereg
aspektów komunikacji kontrolera z urządzeniem. Definiuje syntaktykę poleceń
zdalnych, zasadniczą strukturę raportowania statusu urządzenia oraz zestaw
poleceń wspólnych. Dalej opisuje szczegółowo schemat struktury komunikacyjnej
dla komunikatów zdalnych, który jest zdefiniowany przez protokół sterowania
wymianą (obsługą) komunikatów (MEP). Bazuje on na zasadzie, że przyrząd może
wysłać dane tylko wtedy, gdy jest o nie pytany. Dlatego rozróżnia się rozkazy i
zapytania. Cechują się one różną budową syntaktyczną. Rozkazy są poleceniami,
powodującymi wykonanie pewnej akcji nie związanej bezpośrednio z przygotowaniem
odpowiedzi. Zapytania są z kolei poleceniami wymagającymi odpowiedzi i są
stosowane do uzyskiwania informacji z urządzenia.
Koncepcja IEEE 488.2 opiera się na standardzie GPIB,
korzysta z jego funkcjonalności, definicji i terminologii, która nie zawsze jest
odpowiednia dla interfejsu szeregowego. Urządzenie GPIB można adresować do
nadawania lub odbioru i nie może ono jednocześnie nadawać i odbierać. Inaczej
jest w interfejsie szeregowym, który pozwala nadawać i odbierać w tym samym
czasie. W urządzeniu GPIB można korzystać z sygnału 'brq' ('byte request' -
żądanie bajtu), który jest generowany, gdy urządzenie jest zaadresowane do
nadawania i kontroler żąda wysłania bajtu. Protokół MEP IEEE 488.2 korzysta
z niego, ale nie jest to bezpośrednio możliwe w interfejsie szeregowym.
Intencją IEEE 1174.2 było dostarczenie sposobu użycia
protokołu MEP w stosunku do interfejsu szeregowego. Dlatego specyfikuje on
sygnały interfejsu szeregowego, które są potrzebne do zrealizowania protokołu
MEP oraz redefiniuje ten protokół w terminach charakterystycznych dla interfejsu
szeregowego.
IEEE 488.2 definiuje terminator końca komunikatu jako
komunikat END interfejsu GPIB, który uzyskuje się ustawiając linię EOI w stanie
aktywnym podczas przesyłania ostatniego znaku komunikatu. Ta możliwość jest
niedostępna w interfejsie szeregowym i dlatego standard IEEE 1174 korzysta
z terminatora znakowego (LF lub pary znaków CR LF). Terminator w postaci pary
znaków CR LF jest obowiązującym dla komunikatu odpowiedzi urządzenia.
Terminatory znakowe (LF oraz CR LF) są też alternatywnymi terminatorami
przyjętymi przez IEEE 488.2.
5. Przykład realizacji interfejsu szeregowego
IEEE 1174.
Interfejs szeregowy opisanego standardu można zrealizować za
pomocą pakietu programowego (program obsługi), który opierając się na typowym
porcie RS 232 dostarczy wszystkich własności wymaganych przez
IEEE 1174. Przykładem takiego rozwiązania jest pakiet programowy firmy ACEA
[3], którego schemat funkcjonalny przedstawia rys.7.
Pakiet zawiera emulator GPIB, który zapewnia uzyskanie cech
odpowiadających funkcjom DT, DC, RL oraz SR interfejsu IEEE 488.1. Istnieje
możliwość wyboru trybu emulacji (IEEE 488.1/488.2), szybkości transmisji
oraz sposobu sterowania przepływem danych. Filtry kodów emulujących pozwalają
wyselekcjonować je z strumienia odbieranych danych lub wprowadzić je do
strumienia danych wysyłanych. Protokół transferu danych pozwala korzystać z
arbitralnych bloków danych (dane binarne) oraz danych stringowych.

Rys.7.Schemat funkcjonalny interfejsu szeregowego zgodnego z
IEEE 1174.


6. Literatura
[1] W. Mielczarek; Szeregowe interfejsy cyfrowe; Helion,
1993
[2] J. Pieper;
IEEE 1174 - A new Serial Instrumentation Interface; ACEA
[3] Data sheet;
IEEE 1174 I/O drivers; Serial Instrumentation Interface on a RS 232
port; ACEA





26 sierpień 1999
r.
na podstawie poz. [2] i [3]
opr. dr inż. Bogdan Kasprzak





Interfejsy systemów pomiarowych
Początek




Wyszukiwarka