Szybowiec
Statek powietrzny cięższy od powietrza, sterowany, bez napędu, unoszący się dzięki sile
nośnej powstającej na skrzydłach podczas lotu ślizgowego. Szybowiec może wznosić się
w górę, gdy jest holowany np. przez samolot lub gdy znajdzie się w prądach
wstępujących, które wznoszą się szybciej, niż szybowiec opada.
Pierwszą publikację na temat lotów szybowcowych opublikował w 1809 roku Anglik G.
Cayley. On też pierwszy zbudował i wypróbował model szybowca - w roku 1853 na
szybowcu Cayleya zostały dokonane loty z człowiekiem jako balastem, lecz nie były to
loty sterowane.
Pierwszy opatentował lot ślizgowy na szybowcu niemiecki inżynier O. Lilienthal. Jego
pierwsze konstrukcje to tzw. "skrzydła do latania", zwane dziś lotniami. Pilot trzymał się
ich rękami i sterował, przesuwając środek ciężkości przez zmianę położenia swych nóg.
Oczywiście start i lądowanie odbywały się na nogach pilota. Skrzydła te były zbliżone do
skrzydeł nietoperza, szkielet miały drewniany, a pokrycie płócienne. Szybowiec
Lilienthala miał usterzenie.
Lilienthal wykonał około 2 tysięcy lotów ze wzgórz, opanowując technikę lotu i osiągając
odległość do 350 metrów.
Prócz szybowców jednopłatowych od 1895 budował też
dwupłatowe, pod wpływem wynalezienia latawca skrzynkowego
dokonanego przez Australijczyka L. Hargrave'a.
Próby Lilienthala przerwała śmierć, którą poniósł na swym
szybowcu.
Jego doświadczenia wykorzystali następcy - pierwsze w pełni
posłuszne człowiekowi szybowce zbudowali w latach 1900 - 1902 Amerykanie, bracia
Wright. Szybowce te miały stery wysokości i kierunku oraz podwozie. Na podstawie tych
konstrukcji w 1903 roku bracia Wright zbudowali pierwszy samolot.
Szybowiec sportowy powstał dopiero po I wojnie światowej. Początkowo latano tylko
we wznoszących prądach powietrza powstających na zboczach górskich. Póz
niej
szybownicy nauczyli się latać na czole burzy oraz w prądach termicznych pod chmurami i
w chmurach.