Najwierniejszy przyjaciel człowieka od 14 tysięcy lat
Najwcześniejsze świadectwo udomowienia psa pochodzi sprzed ponad 14 tys. lat -
informują naukowcy. W roku 1873 w szwajcarskiej jaskini Kesslerloch odkryto fragment
górnej szczęki należącej prawdopodobnie do psa. Od tego czasu trwa spór, czy rzeczywiście
jest to kość psa, czy może wilka.
Najnowsze analizy anatomiczne i datowanie, przeprowadzone przez zespół naukowców z
Uniwersytetu w Tybindze w Niemczech, dowodzi, że kość należała do psa i pochodzi sprzed
14 100 - 14 600 lat.
Naukowcy w tym samym artykule dowodzą, że znaleziska z innych stanowisk
archeologicznych, które uważano za starsze, są kośćmi wilków.
Autorzy badań Hannes Napierala i Hans-Peter Uerpmann argumentują, że kość różni się
budową od fragmentów kostnych należących do wilków, które odnaleziono w tej samej
jaskini. Zdaniem badaczy, podczas początkowych stadiów udomowienia, pyski psów
skracały się na tyle szybko, że zęby początkowo miały nieregularne ułożenie, które
stopniowo nabierało regularności wraz ze zmniejszaniem się rozmiarów zębów.
Według interpretacji ewolucjonistów, skracanie się psich pysków miało istotne znaczenie
podczas udomowienia. Dzięki temu psy mogły skupiać wzrok na punkcie znajdującym się
na wprost, czyli np. na ludzkiej twarzy.
Badacze z Tybingi odkryli również podobne przypadki w Niemczech. Na stanowisku w
Bonn-Oberkassel, wśród pochówków prehistorycznej kultury, natrafili na fragmenty kości
psa.
Naukowcy dowodzą zarazem, że kilka znalezisk datowanych jako starsze, m.in. kości sprzed
31 700 lat, które odnaleziono ponad sto lat temu w grocie Goyet w Belgii, należały do
wilków. W 2009 r. ogłoszono, że znalezisko z Goyet to najstarsze świadectwo udomowienia
psa.
Ich wnioskom sprzeciwia się Susan Crockford z kanadyjskiego University of Victoria. Jej
zdaniem, w jaskini Kesslerloch znajduje się zbyt wiele kości wilków. Nie wiadomo, czy i
jak udomowione psy mogły przeżyć wśród dzikich wilków.
Według niektórych badań genetycznych, do udomowienia psa mogło dojść w południowo-
wschodniej Azji. Inni genetycy uważają, że nastąpiło to w Europie Wschodniej lub na
Bliskim Wschodzie.
(PAP)
2010-07-28 (09:50)