autorka: Barbara Szastak
Był sobie ogród, nie duży nie mały, zaczarowany ogród w krainie na końcu świata.
Rosły w nim różne gatunki roślin, a właściwie kwiatów. Każdy gatunek miał swoje wymagania, był kapryśny, niezwykle oryginalny. A jakie było ich pożywienie? Każdy żywił się czymś innym.
Jedne - powietrzem, światłem słońca.
Drugie - słowami, papierem, książkami.
Inne - kolorem, formą, cieniem, gliną.
Niektóre musiały giąć się, skakać, tańczyć.
Jeszcze inne tęskniły tylko za spokojem w cieniu drzew.
Trzeba powiedzieć, że tylko gdy były regularnie karmione swoim jedzeniem, rosły i pięknie się rozwijały.
Kiedyś ogrodnik, który nimi się opiekował, pomieszał ich tace z jedzeniem - wtedy rośliny zamknęły się, zszarzały, nie kwitły, uczyły się przetrwania.
Zmartwiony, zdziwiony i zatroskany zwrócił się o pomoc do Wielkiej Ogrodniczki.
- Powiedz mi jak mam je obudzić, żeby moje drogie istoty znów otworzyły się i chciały rosnąć.
- Przygotuj dla każdej rośliny tace z wszystkimi potrawami i pozwól im wybierać.
Jak kazała tak zrobił.
Rośliny długo wybierały to, co im najbardziej odpowiadało, wybrzydzały, grymasiły aż wreszcie łaskawie zaczęły jeść, wypuszczać korzenie, rosnąć, otwierać się na świat, zakwitać.
Znowu wszystko było jak dawniej - kolorowo, wesoło, pełnia życia zastąpiła jałowe trwanie.