KINEZYTERAPIA WYKAAD 13.II.2012 egzamin ustny po roku :D joanna cieplinska kinezyterapia gr kinezys ruch therapia leczenie leczenie ruchem synonim - gimnastyka lecznicza ćwiczenia usprawniające początków kinezyterapii można doszukiwać się już w systemie filozoficzny Konfucjusza 2700 lat p.n.e. który eksponował znacznie określonych pozycji ciała w uzyskaniu efektów profilaktyczno- leczniczych również Hipokrates sławny grecki lekarz (V IV w.p.n.e.) za dwa główne filary medycyny uważał dietetykę i gimnastykę metody kinezyterapeutyczne metody wprowadzane w celu usprawniania pacjenta po uzyskaniu licencjata _._._.<><>._._._. "! ._._._.<><>._._._. "! ._._._<><>._._._. "! ._._._. <><>._._._. "! ._._._. <> ._ jest definiowana jako całokształt postępowania medycznego których celem jest leczenie ruchem wiedza dotycząca kinezyterapii stale się rozwija powstają coraz to nowe kierunki zastosowań leczenia ruchem i badań nad zachowaniem ruchowymi człowieka niepełnosprawnego ma to związek z ciągłym różnicowaniem się specjalności lekarskich i dostosowywaniem do nich kinezyterapia najczęstszej stosowany jest " w schodzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu " w zespołach bólowych kręgosłupa (w tej chwili nawet dzieci) " po udarach mózgu (udar krwotoczny i niedokrwienny, kiedyś po 60-65r życia z miażdżycą, teraz nawet ok 30-40r życia się zdarza) " po zawale serca " w niektórych chorobach układu oddechowego (astmy, z zaleganiem w układzie oddechowym, przeciwdziałanie zapaleniu płuc) " w chorobach reumatoidalnych (RZS, ZSTK, idiopadyczne zapalenie stawów) " po zabiegach operacyjnych w jamie brzusznej (jak najszybciej usprawnia się pacjenta) " przed porodem kinezyterapia może być stosowana jako podstawowa i jedna forma leczenia (np. w zachowawczym leczeniu): " wad postawy (95% ma wady postawy skolioza nie jest traktowana jako wady postawy jako trój płaszczyznowa dysfunkcji a wada postawy przebiega w płaszczyznie strzałkowej- jedno płaszczyznowo, " bólach krzyża (nie ma bólu krzyża a ból kręgosłupa!, " lub jeżeli choroba wymaga leczenia operacyjnego (np. uszkodzenie łąkotek, endoprotezo cośtam) ---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\---/*\--- kinezyterapia może być prowadzona zarówno w okresie przedoperacyjnym jak i po zabiegu istnieje wiele dowodów na skuteczność kinezy (jej różnych form) stosowane jej jako samodzielna metoda leczenia, w leczeniu schodzeń mięśniowo-szkieletowych w jakim celu stosuje się kinezyterapię? " stosowanie kinezy umożliwia uzyskanie maksymalnej poprawy utraconej funkcji " przywrócenie prawidłowej mechaniki " ułatwia wystąpienie procesów kompensacji " zabezpiecza przed wykształceniem nieprawidłowych stereotypów ruchowych (np. zespoły bólowe kręgosłupa) " lub przywraca już utracone (np. kontrola nerwowo mięśniowa) " umożliwia prawidłowy przebieg proc przebudowy tkanek po urazach i operacjach " przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno-mięsniowym w postaci ograniczeń duchu " zapobiega powikłaniom w układzie krążenia i oddychania które mogą wynikać z długiego unieruchomienia (**__**)&(**_**)&(**_**)&(**_**)&(**_**)&(**_**)&(**_**)&(**_**)&(**_**)&(**_**) rodzaje ćwiczenia wchodzących w skład kinezy obecnie kinezyterapię dzieli się na: " miejscową w której wszystkie oddziaływania dotyczą bezpośrednio narządu zmienionego chorobowo a ich dobór zależy od stanu funkcjonalnego i zamierzonego celu " ćwiczenia bierne " ćwiczenia czynno-biene " ćwiczenia samo-wspomagane " ćwiczenia w odciążeniu " ćwiczenia czynne " ćwiczenia z oporem " ćwiczenia prowadzone " redresja " wyciągi " ćwiczenia synergistyczne " ćwiczenia oddechowego " ćwiczenia relaksacyjne " pionizacja i nauka chodzenia " ogólna ćwiczenia nie objętych chorobą części ciała " ogólno-kondycyjne " gimnastyka poranna " w wodzie " sport osób niepełnosprawnych ]___[^^) (^^]___[^^)--(^^]___[^^)--(^^]___[^^)--(^^]___[^^)--(^^]___[^^)--(^^]___[^^)--(^^]___[ postawa ciała postawa człoweika z medycznego punktu widzenia określamy jako układ ciała w pozycji stojącej rozróżniamy postawę zwykłą (swobodną nawykową) oraz postawę baczną tj czynnie poprawioną przez napiście odpowidnich grup mięśni np. na komędeę vaczność postawa zwykła najczęściej spotykana jest rzeczywistą postawą człowieka i ona stanowi przedmiot badania lekarskiego. Ta postaewea zależy głównie od ukształtowania kręgosłupa a następnie innych części narządu ruchu, tj. ustawienia głowy barków klatki piersiowej miedniczny oraz kończyny dolnych postawa zwykła jest indywidualną cechą każdego człowieka i zależy od czynników fenetycznych wieku płci rasy warunków środowiskowych ogólnego stanu zdrowia zmęczenia niebagatelną rolę w postawie człowieka odgrywają również przyczyny psychiczne. Człowiek przygnębiony przebiera często postawę schyloną charakteryzującą się pogłębioną kifozą piersiową opuszczeniem barków zapadnięciem klatki piersiowej itp. postawa jest jednym ze składników prawidłowego rozwoju oraz statycznej i dynamiczne sprawności ciała definiowana 1to zharmonizowany układ poszczególnych odcinków ciała względem siebie oraz w odniesieni do osi mechanicznej ciała utrzymywanej w minimalnym napięciu układów mięśniowego i nerwowego 2to harmonijne i bez wysiłkowe ułożenie poszczególnych elementów postawy w stosunku do osi długiej ciała 3 jest takim układem poszczególnych odcinków ciała nie tkniętych zmianami patologicznymi który zapewnia optymalną jego stabilność wymaga min. wysiłku mięśniowego do jego utrzymania stwarza warunki do optymalnego ułożenia narządów wewnętrznych 4 to taka która występuje dość często aby można było ją uznać za charakterystyczną dal danej populacji jest atrybutem osobników zdrowych o prawidłowym rozwoju fizycznym i psychicznym 5 to taki kształt ciał wynikający z budowy i nawykowego usytuowania poszczególnych jego części który sprzyja podstawowym funkcjom organizmu odrębności między osobnicze powodują że konstruowanie wzorca postawy idealnej jest sztuczne i nieprzydatne jednocześnie jednak dla chcącego kształtować postawę niezbędna jest znajomość poszczególnych etapów procesu prawidłowego rozwoju: " zdrowy noworodek ma prosty kręgosłup indyferentny morfologicznie (podatny na zmiany pozycji) " w miarę rozwoju zainteresowanie otoczeniem (odruch orientacyjny i celu) i wzmacnia mięśni, dziecko wzbogaca dotychczasową pozycję leżącą na boku na wznak stopniowo o leżenie na brzuchu z unoszeniem głowy siedzenia raczkowanie a wreszcie stanie i chodzenie " dla prawidłowego rozwoju postawy niezwykle ważne jest stworzenie dziecku właściwych warunków swobodnego i wszechstronnego ruchu, zwłaszcza ważne jest zapewnienie dziecku przebywania w pozycji leżąc przodem ze względu na wzmocnienie mięśni karku i grzbietu oraz naturalny sposób usytuowania fizjologicznych przykurczów w stawach biodrowych i kolanach. 27.02.2012 w okresie szkolnym należy zwrócić uwagę na dwa okresy krytyczne posturogenezy, gdyż właśnie wtedy powstaje najwięcej wad postawy pierwszy z nich przypadający na wiek 6-7 lat, związany jest ze zmianą tryby życia dzieci. Istota tej zmiany tkwią w przejściu ze swobodnego indywidualnie regulowanego przez dziecko reżimu ruchu wysiłku i odpoczynku w narzucony kilkugodzinny system przebywania w pozycji siedzącej, często w niewłaściwych warunkach drugi okres krytyczny posturogenezy związany jest ze skokiem pokwitaniowym (dziewczęta 11-13 lat chłopcy 13-14 lat) intensywny przyrost długości kończyn dolnych i tułowia zmiana proporcji ciała oraz dotychczasowego układu środków ciężkości brak równoczesnego pokrycia ruch zmian siłą mięśniową nieadekwatności dotychczasowego czucia i nawyku postawy do zmienionych warunków morfologicznych stwarzają sytuację w której pogardzanie się istniejących wad jest szczególnie częste . W tym okresie obserwujemy występującą często u dziewcząt tendencją do ukrycia zamaskowywania rozwijających się sutków wysuwaniem barków do przodu i zaokrąglaniem pleców. Choroba Scheuermanna, młodzieńcza kifoza martwica jałowa nasad trzonów kręgowych; deformacja powstająca przed okresem pokwitania. Choroba ta zaczyna się w wieku 10 14 lat. Hipotezy Scheuermana " genetyczne podłoże choroby scheuermana - " rodzaj martwicy trzonów kręgów (hipoteza nie potwierdzona) rola podporowa kręgosłupa " rola podporowa kręgosłupa polega m.in. na podtrzymywaniu przezeń segmentów wyżej położonych w związku z czym podlega on znacznym obciążeniom wzrastającym ku dołowi " ulegają one jeszcze zwiększeniu na skutek czynności kinetycznej mięśni oraz przybierania różnych pozycji w czasie ruchu " zadanie przenoszenia obciążeń pełnią głównie trzony kręgowe których część tylna o budowie litej zwartej jest zwłaszcza do tego dostosowana " drugim elementem umożliwiającym wytrzymywanie przez kręgosłup tak znacznych obciążeń są jego krzywizny fizjologiczne " tak więc wszystkie krzywizny lordozy szyjna i lędzwiowa kifoza piersiowa znajdują się w kompensacyjnym stosunku do siebie " D Tylman określa następująco: odporność kręgosłupa jest proporcjonalna do kwadratu krzywizn +1 " w ten sposób kręgosłup posiadający 4 krzywizny fizjologiczne jest 17-krotnie bardziej odporny niż gdyby był prosty " dokonuje się to na skutek skośnego ustawienia trzonów kręgowych dzięki czemu siła ucisku rozkłada się na wysokości każdego stawu kręgowego na dwie składowe : pierwszą dociskającą tron do przodu i drugą ścinającą tj. powodującą tendencję do ześlizgiwania się trzonu górnego z dolnego czemu przeciwdziałają wyrostki stawowe i więzadła. Jeśli więzadło żółte zawiedzie dochodzi do zesmyku. Ono zapobiega przed ześlizgiwaniem się trzonów kręgów. Rwa kkulszowa spowodowana przepukliną krążka odcinaka lędzwiowego. Wynikająca z przeciążenia tego odcinka zpowodowana m.in. osłabieniem mięśni. " Stabilizacja bierna zapewniają: równowagę mechaniczną, optymalne obciążenie, napięcie układu więzadłowo-torebkowego, ograniczenie ruchu budową stawów " podstawowym wymogiem zapewniania równowagi mechanicznej jest warunek by środki ciężkości poszczególnych segmentów (głowy miednicy klatki piersiowej) równoważyły się w ramach zrównoważenia całości tj. dążenie by rzut pionowy wspólnego środka ciężkości padał na podstawę " jeżeli jeden tylko segment przemieści swój środek ciężkości ogólna równowaga ulega zaburzeniu powodując kompensacyjne przemieszczanie innych segmentów najczęściej na drodze wygięcia krzywizn kręgosłupa, nachylenie miednicy czy ustawienia kończyn dolnych " dokonuje się to dzięki złożonemu mechanizmowi odruchów miostatycznych przedsionkowych dzięki wrażeniom wzrokowym i udziałowi móżdżku itp. " dotyczy to zwłaszcza ruchów w płaszczyznie strzałkowej gdzie utrzymanie kręgosłupa nad osią obroty w stawach biodrowych wymaga współdziałania mięśni tradycyjnie zwanych antagonistycznymi przedniej i tylnej taśmy statodynamicznej " w zależności od typu postawy i charakterystycznego dla niej rozkładu segmentarnych środków ciężkości w różny sposób zaangażowane są poszczególne mięśnie składowe taśmy. Omawia to w swej biomechanicznej analizie podstawy K. fidelus 5.03.2012 Określenie nieprawidłowości i niepoprawności postawy ciała jest rzeczą bardzo istotną, ale też niezmiernie trudną. Nie ma jak już stwierdziliśmy jednego modelu postawy idealnej postawa ciała jest bowiem zależna od wielu czynników. Także stworzenie jednej metody oceny postawy ciała wydaje się być rzeczą nieosiągalną. Istnieje wiele trudności uniemożliwiających opracowanie jednej trafnej i rzetelnej metody oceny postawy ciała. Jedną z nich jest to że na postawę ciała wpływa wiele czynników. Są nimi: " zmienność w toku ontogenezt a szczególnie " kształtowanie się krzywizn kręgosłupa w okresie całego rozwoju dziecka " różne proporcje ciała w różnych okresach życia dziecka " związany z tym inny rozkład segmenternych środków ciężkości ciała z co za tym idzie inna praca mięśni " zmienność postawy nawet w części dnia pod wpływem zmęczenia różnych stanów psychicznych jak radość strach przygnębienie " należą zdawać sobie sprawę z tego za każdym metoda oceny postawy ciała jest właśnie oceną chwilowego stanu Przewęda wyodrębnia następujące grupy metod oceny postawy ciała: " wzrokowa ocena sylwetki " wzrokową oceny wybranych elementów postawy " metody sylwetek zarejestrowane za pomocą fotografii' " metody oceny poszczególnych elementów postawy ciała przy użyciu różnego rodzaju aparatury pomiarowej " metody oceny oparte na kryterium linii pionowych i poziomych linii symetrycznych kątów na zasadzie równowagi mechanicznej i symetrii ciała " dodatkową grupę metody stanowić będą nowoczesne techniki badania postawy ciała pierwsze typologie postawy ciała człowieka powstały już w drugiej połowie XIX w. w Niemczech. " na pierwszym plan wysuwa się typologia Staffela. [niemiecki lekarz ortopeda pod koniec XIX w opierając się na kryterium przednio tylnych krzywizn kręgosłupa wyróżnił 5 typów postaw: 1. postawa normalna 2. plecy okrągłe 3. plecy płaskie 4. plecy wklęsłe 5. plecy okrągło-wklęsłe " na typologi staffela oparło swoje podziały wielu autorów między innymi: Lovett, Szlemin Dudziński Haglund i Falk. Polską sylwetkową metodę oceny postawy ciała opracował Wolański. Autor zbadał 3500dzieci obu płci w wieku 3-20 lat i wyróżnił 3 typy postawy biorąc pod uwagę przednio tylne krzywizny kręgosłupa 1. postawę kifotyczną K przewagę kifozy piersiowej nad lordozą lędzwiową 2. postawę lordotyczną L przewaga lordozy lędzwiowej nad kifozą piersiową 3. postawę równoważną R niemal jednakowo zaznaczone krzywizny piersiową lędzwiowa 4. następnie wśród każdej z tych 3 typów wyróżnił 3 podtypy w zależności od stopnia zaawansowania zmian w obrębie danej krzywizny (typ I II III) tak powstała typologia zawierająca 9 wzorców postaw. Badanie ortopedyczne " oględziny od przodu " w warunkach prawidłowych pion pokrywa się z: " guzowatością bródki " wcięciem jarzmowym mostka " wyrostkiem mieczykowatym " kresą białą z pępkiem " środkiem spojenia łonowego przebiega w równej odległości między kłykciami przyśrodkowymi i kostkami wewnętrznymi wszelkie odchylenia pionu notuje się zapisując w cm ich wielkość układ linii poziomych: " linia międzykostkowa łącząca kostki wewnętrzne " linia rzepkowa łączy górne krawędzie rzepek " linia międzykrętarzowa łączy krętarze wielkie " linia międzykolcowa łącząca kolce biodrowe przednie górne " linia szczytu talerzy biodrowych uzyskuje się ją wciskając płasko ułożone dłonie z obu stron w talię i opierając je na talerzach biodrowych " układ obojczyków " linia barkowa łącząca wyr barkowe dodatkowe inf. uzyskujemy z trójkątów talii stanowiące przestrzeń zawartą miedzy swobodnie zwisającą kończyną górną (podstawa trójkąta) a obrysem klatki piersiowej i bioder (boki trójkąta) szczyt trójkąta znajduje się w talii krawieckiej. Wymiernie można go określić bezpośrednio na osobniku lu... w przypadku zniekształceń kończyny górnej stosuje się obserwacją lub pomiar kąta talii. Przy bardzo nieznacznych asymetriach wychwycenie ich ułatwia ustawienie dziecka na tle zródła światła [pomocna jest tęż obserwacja ułożenia rąk w stosunku do bioder] oględziny od tyłu pion w warunkach prawidłowych pon spuszczony z C7 (lub guzowatości potylicznej zew. pada) " na wszystkie wyrostki kolczyste kręgów " szparę międzypośladkową " przebiega w równej odległości między kłykciami przyśrod. i kostki wewn. " wszelkie odchylenia od pionu notuje się zapisując w cm ich wielkość układ linii poziomych " międzykostkowa łącząca z kostki wewnętrzne " podkolanowa łącząca zgięcia podkolanowe " pośladkowa pokrywająca się z fałdami pośladkowymi " linia między krętarzowa łącząca krętarze wielkie " szczytu talerzy biodrowych " układ łopatek oględziny łopatek dostarczają cennych inf charakteryzujących odcinek piersiowy kręgosłupa oraz obręcz barkowa oglądamy je trójwymiarowo określając " odległość w cm od kręgosłupa (w przypadku bocznych skrzywień kręgosłupa tak że odległość od pionu kąta górnego i dolnego łopatki) " wysokość w cm obu kątów dolnych w stosunku do siebie (mierzy się ją za pomocą linijki z poziomicą określając że np. łopatka prawa położona jest wyżej o 2cm od lewej) " stopień odstawania od klatki piersiowej mierzony na wysokości kątów dolnych za pomocą linijki ustawionej prostopadle w stosunku do klatki linia barkowa łącząca wyrostki barkowe trójkąty talii jak w oględzinach od przodu oględziny z boku w porównaniu z bezwzględną wartością diagnostyczną asymetrii typu skoliotycznego ocena odchyleń w płaszczyznie strzałkowej ma charakter względny przyczyna tego tkwi w szerzej zakrojonych granicach fizjologicznej zmienności osobniczej jeśli brać pod uwagę zwłaszcza usytuowanie poszczególnych elementów ciała w stosunku di pionu: " układ stabilizacyjny stawów skokowego-górnego " kolanowego " biodrowego " kąta nachylenia podstawa kości krzyżowej i jako wypadkowa wymieniowych elementów kręgosłup także zróżnicowany i morfologicznie i funkcjonalnie. " Zwraca na to uwagę wielu autorów. Iwanicki wyróżnia trzy postawy ciała w zależności od różnego przebiegu pionu wyprowadzonego z kostki zewn. w których różnie są mięśnie antygrawitacyjne dlatego też obserwacja należy podać: " pochylenie miednicy " wielkość i kształt lordozy lędzwiowej oraz powłok brzusznych " wielkość i kształt kifozy piersiowej sklepienia klatki piersiowej " ponieważ w większości wypadków kifozę piersiową zasłaniają łopatki obserwator musi na chwilę przesunąć się nieco w tył (obserwacja skośnie z tyłu) by móc ją określić " ustawienie barków i głowy Wady postawy w płaszczyznie przednio-tylnej Plecy okrągłe w warunkach prawidłowych wypukłość pleców tworzy odcinek piersiowy kręgosłupa, ukształtowany w postaci wygięcia ku tyłowi, a więc kifozy piersiowej. Wielkość jej ukształtowania jest zmienne i uwarunkowane szeregiem takich czynników jak: " predyspozycje genetyczne " wiek " somatotyp " kształt i wielkość krzywizn sąsiednich (lordozy szyjnej i lędzwiowej) " siła i napięcie poszczególnych mięśni tułowia plecy okrągłe w warunkach nieprawidłowych, a w szczególnie patologicznych, krzywizny kręgosłupa podlegają znacznym zmianom dając obraz kliniczny różnych wad. W omawianym zagadnieniu wyróżniamy kilka odmian wad zależnie od: " etiologii " lokalizacji zmian " stopnia zaawansowania zmian. Plecy okrągłe mogą być wrodzone i nabyte w grupie pleców okrągłych wrodzonych wymienia się dziedziczne plecy okrągłe często występujące rodzinne: " ze względu na wczesny okres powstawania zmian, są one na ogół dość znaczne i trudne do wyrównania " inną postacią są plecy okrągłe ostogenne, występujące również jako kifoskoliozy wrodzone powstałe w wyniku obecności sklinowaciełego trzonu kręgu piersiowego " skrzywienie takie charakteryzuje się w większości przypadków stosunkowo niewielkim łukiem i ostrym kątem " wynikiem tych zmian jest wytworzenie się skrzywień kompensacyjnych które powinny podlegać kontroli aż do momentu zakończenia wzrostu i stabilizacji zmian " dotyczy to szczególnie okresów krytycznych posturogennych Plecy okrągłe nabyte mogą mogą występować wtórnie jako jeden z objawów określonych jednostek chorobowych takich jak: krzywica, gruzlica kręgosłupa, choroba Scheuermanna, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa ZZSK, w wyniku zmian pourazowych. W tych przypadkach krzywizny kręgosłupa modyfikowane są nakładającymi się na nie określonymi zmianami patologicznymi dając w efekcie nieco inny ich obraz przyczyną zwiększenia kifozy fizjologicznej mogą być także czynniki psychogenne: kifoza wstydliwych, bądz też wady wzroku kifoza ocznopochodna. Lokalizacja zmian kifoza wygięcie kręgosłupa ku tyłowi może zasadniczo występować w trzech wariantach: " umiejscawiają się w odcinku fizjologicznej kifozy i stanowiąc jej pogłębienia (hiperkifoza piersiowa) " przemieszczając swój szczyt bądz w górę, bądz w dół ( kifoza wysoka, niska) " obejmując odcinki kręgosłupa, w których fizjologicznie nie występują (kifoza totalna, kifoza połączenia piersiowo-lędzwiowego, kifoza lędzwiowa). Sylwetka dziecięca z boku przedstawia się następująco: " głowa wysunięta ku przodowi " baki wysunięta ku przodowi " klatka piersiowa spłaszczona zapadnięta " łopatki odstające rozsunięte " kifoza piersiowa nadmiernie uwypuklona krzywizny kręgosłupa stwierdza się nadmierne uwypuklenie fizjologicznej krzywizny piersiowej, mającej tendencję do kompensacji w odcinkach sąsiednich, a więc: " lordozy szyjnej (kompensacja wstępująca) " lordozy lędzwiowej (kompensacja zstępująca) Układ mięśniowo-więzadłowy " mięśnie grzbietu głębokie: prostownik grzbietu odcinka th, mięśnie karku, oraz powierzchowne równoległoboczny i czworoboczny są rozciągnięte " mięśnie piersiowy wielki i mały oraz zębaty przedni są nadmiernie napięte i często przykurczone " znaczne wysunięcie barków do przodu świadczy o przykurczu, w szczególności aktonu środkowego mięśnia piersiowego większego " brak pełnego wznosu ramion w pion w siadzie skulnym świadczy o przykurczu szczególnie aktonu dolnego tego mięśnia " w części przypadków na skutek stałego pochylania w przód górnej części th, wymienione mięśnie grzbietu kompensacyjnie ulegają napięciu " więzadło długie tylne, więzadło żółte międzykolcowe i nadkolcowe są rozciągnięte natomiast więzadło przednie jest przykurczone. PLECY WKLSAE w warunkach prawidłowych odcinek lędzwiowy kręgosłupa ukształtowany jest w postaci wygięcia ku przodowi czyli lordozy lędzwiowej. Wielkość jej i ukształtowanie jest zmienne i uwarunkowane szeregiem czynników takich jak: " predyspozycje dziedziczne (dot. zwłaszcza budowy k. krzyżowej i miednicy) " wiek " somatotyp " kształt " wielkość i stopień ruchomości krzywizny piersiowej " ustawienie miednicy związane z siłą napięciem i długością m. stabilizujących stawy biodrowe. Wielkość kształt i rozległość lordozy pozostają w ścisłym związki z analogicznymi cechami kifozy piersiowej wyróżniamy " pogłębienie fizjologicznej lordozy bez zmian lokalizacji (hiperlordoza lędzwiowa), która w odcinak Th ma tendencję do kompensacyjnego pogłębienia kifozy th " przemieszczenie szczytu lordozy połączone najczęściej ze zmianami w jej rozległość, wyróżniamy: " lordozę niską krótką z towarzyszącą jej najczęściej kifozą o długim łuku " lordozą wysoką długą która obejmuje wygięciem lordotycznym także dolnym odcinek piersiowy (dochodzi czasami do Th6) z towarzyszącą jej kifozą wysoką krótką. Lordozy długie mogą mieć łuk regularny ze szczytem w środku krzywizny ze szczytem umiejscowionym nisko lub wysoko. Hiperlordozie lędzwiowej towarzyszy zazwyczaj zwiększone przodopochylenie miednicy. Dystonia m charakteryzująca tę wadę polega na : rozciągnięciu i osłabieniu m: " pośladkowych wielkich " kulszowo-goleniowych " m. brzucha zw. Prostego cz. podpępkowej nadmiernie napięciu w pozycji zbliżenia przyczepów m: " biodrowo-lędzwiowego " prostego uda " prostownika grzbiety odcinka lędzwiowego " czworobocznego lędzwi. 19.03.2012 PLECY WKLSAO-OKRGAE Są najczęściej wyrazem kompensacji o dwojakim charakterze: " na tle biernego dostosowania się w przypadkach budowy wiotkiej (typa asteniczny) " konieczności zrównoważenia pod względem morfologicznym i funkcjonalnym usztywnia istniejącego w którejś z krzywizn fizjologicznych. Powiększona lordoza lędzwiowa i kifoza Th Przyczyną wady może być kąt przodopochylenia miednicy w związku czym zwiększa się lordoza lędzwiowa i na drodze odcinkowej kompensacji dochodzi do pogłębienia kifozy Th. Sylwetka: duża lordoza L i kifoza Th, barki wysunięta do przody, łopatki odstające, kl piersiowa spłaszczona wystający brzuch. " m. przykurczone i napięte: prostownik grzbietu odc L, mm. obręczy barkowej i kl. piersiowej, karku i szyi, zginacze uda (biodrowo-lędzwiowy) " m rozgarnięte i osłabione: prostownik grzbietu odc Th, mm równoległoboczne, mm brzucha i m pośladkowy. PLECY PAASKIE spłaszczenie krzywizn fizjologicznych kręgosłupa jest zjawiskiem niekorzystnym: " zmniejsza się jego funkcja amortyzacyjna " poszczególne jego elementy podlegają wpływom przeciążeniowym " szybszemu zużyciu, predysponując do zmian zwyrodnieniowych " w przypadku braku odpowiednio mocnego gorsetu mięśniowego, istnieje większa tendencja do bocznych skrzywień kręgosłupa, " pojemność i ruchomość kl. piersiowej jest w tych przypadkach zmniejszona. Plecy płaskie występują w dwóch krańcowo różnych przypadkach: " astenicy o słabej wiotkiej muskulaturze, gdzie zrównoważenie ciała osiągane jest w znacznej części dzięki biernemu usytuowaniu jego segmentów " dzieci silnie umięśnionych, wcześnie i intensywnie ćwiczących (wzmacnianie grzbietu głównie w pozycjach elongacji i hiperkorekcji) " w ostatnim przypadku może to być nawet efekt niewłaściwie prowadzonej gimnastyki korekcyjnej. BOCZNE SKRZYWIENIA KRGOSAUPA skoliozy są to skrzywienia kręgosłupa charakteryzujące się odchyleniem osi anatomicznej (wyr kolczyste) od mechanicznej w trzech płaszczyznach: czołowej strzałkowej i poprzecznej. Istnieje wiele klasyfikacji skolioz. Klasyfikacja zawężona: " lokalizację skrzywienia: skoliozy piersiowe, lędzwiowe, szyjne, " ilość łuków: jedno (odc i całkowite) i wielo łukowe " pierwotność skrzywienia: pierwotne i wtórne " stopień mechanicznego wyrównywania się krzywienia: wyrównane i nie wyrównane " stopień anatomicznego, czynno-biernego wyrównania się skrzywienia " stopień zaawansowania procesu patologicznego: skoliozy strukturalne i funkcjonalne " okres ujawnienia się skrzywienia i przyczynę powstawania: skoliozy wrodzone, rozwojowe, idiopatyczne. 80% skolioz jest idiopadycznego pochodzenia. Wg Wejsfloga objawy zgrupowane są zależnie od stopnia bezpośredniości zmian w: " objawy I rzędu: (bezpośrednie) dotyczą kręgosłupa, (kąt skrzywienia, rotacje, torsja, sklinowacenie, boczne przesunięcie, " objawy II rzędu (pośrednie bliskie) dot kl piersiowej: torsja, garb żebrowy tylny i przedni, wgłębienie (depresja) żebrowa tylna i przednia, " objawy III rzędu (pośrednie oddalone od kręgosłupa) dot miednicy, ustawienia barków, łopatek, czaszki, stóp i innych. Na podstawie RTG ustala się: " rozległość i wielkość skrzywień bocznych " zmiany strukturalne, rotacje i torsje (zniszczenie kręgu) " stopień wyrównania mechanicznego " stopień utrwalenia zmian (rtg stojąc i leżąc lub w zwisie) " etap wzrostu kręgosłupa (test Rissera). Pozwala to na właściwe rozpoznanie, rokowanie, kontrolę i oceną leczenia. 26.03.2012 wady kończyn dolnych 1. wady kolan u noworodków szpotawe zgięcie kolan jest normą. 1 rok życia 0. między 2 a 3 rż. 10 stopni. W wieku 7 lat osiąga wielkości postrzegane u osób dorosłych 18 a mężczyzn 7 stopni. Fizjologiczna koślawość kolan u 7 letnich dzieci nie przekracza 10 stopni. Koślawość kolan określana odstępem między kostkami przyśrodkowymi goleni przy kończynach zwartych i ustawionych w stawach kolanowych w wyproście, oraz rzepkach parzących na wprost jest zwykle mniejsza od 8 cm a) kolana koślawa " oś podudzia tworzy z osią uda kąt otwarty na zewn " mięśnie rozciągnięte i osłabione: m półbłoniasty, m półścięgnisty, m krawiecki, m czworogłowy, więz poboczne piszczeplowe " m przykurczone i napięte: m biodrowo-piszczelowe, m dwugłowy uda, w poboczne strzałkowej b) kolana szpotawe " oś podudzia tworzy z osią uda kąt otwarty do wewn " m rozciągnięte i osłabione: m dwugłowy, mm strzałkowe, więzadło poboczne strzałkowe " m przykurczone i napięte: m półbłoniasty, m półścięgnisty, m czworogłowy, więzadło poboczne piszczelowe budowa stopy uwarunkowana jest swą funkcją: " podporowa, nośna oraz amortyzacja wstrząsów, lokomocja " długotrwała praca statyczna w przeciążeniu jest czynnikiem wpływającym na kształtowanie i wydolność tego narządu " obciążenie poszczególnych części stopy jest w dużej mierze zależne od przebiegu osi anatomicznej całej kończyny dolnej w stosunku do osi mechanicznej " zniekształcenie stopy płasko-koślawej (jako wada postawy) określamy w pozycji stojącej " niewielka koślawość pięty u dzieci nieprzekraczająca 5 stopni jest zjawiskiem fizjologicznym i ustępuje samoistnie " nieco większa koślawość, która w pózniejszym wieku się cofa jest zaliczana do wad postawu " u większości dzieci rozpoczynających chodzić stopa płaska nie stanowi jednostki chorobowej. Są one wyniku dobrej koordynacji pracy mięśni stabilizujących stopę oraz warstwy tłuszczu po stronie przyśrodkowej łuku podłużnego. GONOMETRIA to dział kinezyterapii który zajmuje się ocena pomiaru zakresu ruchomości w stawach. Pomiar zakresy ruchomości jest to istotna metoda która służy do oceny stanu czynnościowego i funkcjonalnego pacjenta. Wyniki ruchomości mają wpływ na określenie stopnia zmian patologicznych na ustalenie wskazań i przeciwwskazań, na weryfikację programu rehabilitacyjnego na motywację pacjenta gdyż jest widoczny dowód osiąganych postępów. 2.04.2012 Postawa ciała zniekształcenie stopy płasko-koślawa (jako wada postawy) określamy w pozycji stojącej. Niewielka koślawość pięty u dzieci nieprzekraczająca 5 stopni jest zjawiskiem fizjologicznym i ustępują samoistnie. Nieco większa koślawość, która w pózniejszym wieku się cofa zaliczana jest do wad postawy w ścisłym tego słowa znaczeniu. U większości dzieci rozpoczynających chodzenie stopy płaskie nie stanową jednostki chorobowej. Są one wynikiem braku dobrej koordynacji pracy mięśni stabilizujących stopę oraz warstwy tłuszczu po stronie przyśrodkowej łuku podłużnego. Spłaszczenie to znika w wieku 4-6 lat. Płaskostopie utrzymujące się dłużej, ale ustępujące, gdy stopa nie jest obciążana, uznajemy za wadę postawy. Wady stóp do najczęściej występujących was stóp należą: " stopa płaska stan ten poprzedzony jest przez płaskostopie czynnościowe, jest to proces stopniowego obniżania się podłużnego sklepienia stopy na skutek jej niewydolności statyczno-dynamicznej " stopa płasko-koślawa pięta ulega skręceniu na zewn i opiera się o podłoże brzegiem przyśrodkowym łączy się z koślawością kolan " stopa poprzecznie płaska obniżenie k śródstopia i spłaszczenie łuku poprzecznego przedniego " stopa szpotawa pięta ulega skręceniu do wewnątrz i opiera się na krawędzi zewnętrznej " stopa wydrążona pogłębienie wydrążenia stopy w odcinku pomiędzy guzem piętowym, a głowami k śródstopia, skorcenia tego odcinka ( wysokie podbicie) rzadziej spotykane to: " stopa końska " stopa piętowa. Stopa płaska i płasko-koślawa pierwotną i zasadniczą przyczyną tego schorzenia jest niewydolność mięśniowa. Niewydolności ta może dotyczyć dziecka z objawami ogólnie wadliwej postawy, z ogólnym osłabieniem układu mięśniowego i być jednym z objawów tego osłabienia. Znacznie częściej natomiast jest wynikiem dysproporcji między siłą mięśni , a stawianymi jej wymogami, czyli wynikiem niedostosowania nieprzygotowana do obciążenia mięśni stóp. Kość piętowa ustawia sę koślawo (pięta ulega skręceniu na zewn.) głowa k skokowej zsuwa się w dół, wynikiem tych zmian jest spłaszczenie łuku dynamicznego w miejscu największego obciążenia. Schorzenie to można określić , jako nieprawidłowość polegająca na obniżeniu łuków podłużnych i równoczesnym odchyleniu osi pięty na zewnątrz. Zniekształcenia palców stóp paluch koślawy to zniekształcenie w obrębie stopy, polegające na: " koślawym ustawieniu paluca (odchyla się w stronę zewn krawędzi stopy) " szpotawym ustawienieu I kości śródstopia (k odchyla isę w stronę wewn krawędzi stopy " efektem jest wystwanie po stronie przyśrodkowej stopy głowy I k śródstopia przyczyny: 1 słabsza budowa mięśniowo-więzadłowo-stawowa stopy kobiecej 2 wpływ szkodliwego działania obuwia damskiego: " wysoki obcas powoduje przeciążenie przedniej części stopy skutkiem jest poszerzenie przodostopia i obniżenie poprzecznego łyku stopy " szpiczasty kształt butów zwiększa ucisk potęguje to deformacje i ból. Chorzy zgłaszają zwykle po wielu latach od wystąpienia pierwszych dolegliwości powodem jest ich coraz większe nasilanie się. Skargi dotyczą: " stanu zapalnego wokół wypuklenia głowy I kości śródstopia " pieczenia pod głowami kk śródstopia " ucisku obuwia na zniekształcone palce poza tym występują: " dolegliwości bólowe w okolicy stawy śródstopo-paliczkowego & " podwichnięcia " modrzele Zniekształcenia palców stóp: palce młoteczkowate wada polega na kątowym zgięciu stawu międzypaliczkowego. Etiologia może być różna. Dużą gr stanowią zniekształcenia o nieznanych przyczynach wśród pozostałych możemy wyróżnić: zaburzenia równowagi m międzykostnych krótkich i długich, zginaczy palców oraz dł prostowników powodujące równoczesne występowanie zniekształceń szponowatych i młoteczkowanych w tych samych palcach zbliznowacenia różnego pochodzenia (pozapalne pourazowe palce młoteczkowane powodują często występowanie bolesnych odcisków. Goniometria kątomierz ortopedyczny goniometr wymaga to przyjęcia: " odpowiedniego układu odniesienia " odpowiednich nazw kierunków ruchu " oraz odpowiednich zasad samej procedury pomiarowej zakres ruchu w stawie wyznacza kąt jaki zawiera się między skrajnymi położeniami jednego członu ciała (ruchomego) względem drugiego (nieruchomego). " Pomiar zakresu ruchu w stawie w danej płaszczyznie polega na pomiarze kąta którego wierzchołek leży w osi badanego stawu " pomiaru zakresu ruchu przeprowadza się z użyciem goniometru " w stanach fizjologicznych zakres ruchów biernych jest wtórny zakresowi ruchów czynnych lub nieznacznie ją przekracza " w stanach patologicznych ruchy czynne mogą być znacznie ograniczone lub zerowe przy prawidłowych zwiększonych lub zmniejszonych ruchach biernych " badanie powinno się w stawach symetrycznych co pozwala uchwycić drobne nawet odchylenia od normy. Kolejność czynności wykonywanych podczas badań " przyjęcie prawidłowego ułożenia przez badanego " demonstracja i opis ruchu, który ma być wykonywany " próba wykonania ruchu przez badanego " przyłożenie goniometru do okolicy stawu tak, by jego oś obrotu miała przebieg zgodny z osią obrotu stawu " dokonanie pomiaru czynnego zakresu ruchu a następnie biernego " zakres ruchu badamy dwukrotnie, w dokumentacji wpisujemy wynik lepszy. Zgięcie staw ramienny " pw siad z podparciem/ leżenie tyłem " oś kątomierza guzek większy k ramiennej " ramię ruchome celuje w nadkłykieć boczny k ramiennej " ramię nieruchome oś długa ramienia w pozycji wyjściowej " ruch zgięcie " norma 160-180 ocena ruchomości stawu zgięcie st biodrowy " pw. leżenie tyłem stabilizacja miednicy ręką badającego/podwieszenie " oś kątomierza oś poprzeczna stawu biodrowego na krętarza większym " ramię ruchome celuje na głowę strzałki " ramię nieruchome wzdłuż tułowia skierowane do dołu pachowego " ruch zgięcie w pełnym zakresie ze zgiętym kolanem " norma 115-128 wyprost " pw leżenie przodem stabilizacja miednicy ręką badającego/ podwieszką " oś kątomierza oś poprzeczna stawu biodrowego na krętarzy większym " ramię ruchome celuje na głowę strzałki " ramię nieruchome wzdłuż tułowia skierowane do dołu pachowego " ruch wyprost " norma 10-30 odwiedzenie " pw leżenie tyłem stabilizacja miednicy przez odwiedzenie nie badanej kończyny " oś kątomierza oś strzałkowa stawu biodrowego przyłożony do kolca biodrowego przedniego górnego " ramię ruchome wzdłuż osi długiej uda skierowane na rzepkę " ramię nieruchome prostopadle do odi długiej ciała położone na obu kolcach biodrowych przednich górnych " ruch odwiedzania " norma 40-50 przywiedzenie " pw jak w poprzednim " oś kątomierza też tak samo " ramię ruchome tak samo " ramię nieruchome tak samo " ruch przywiedzenia kończyna nie badana zgięta w st kolanowym i biodrowym " norma 25-30 rotacja zewnętrzna " pw siad z goleniami zwieszonymi swobodnie stabilizacja uda do podłoża ręka badanego " oś kątomierza oś strzałkowa przyłożona do rzepki " ramię ruchome skierowane pionowo w dół wzdłuż osi długiej goleni " ramię nieruchome równolegle do płaszczyzny na której badany siedzi " ruch do wewnątrz " norma 25-40 rotacja wewnętrzna " pw tak samo " oś kątomierza oś ruchoma i nieruchoma też to samo " ruch na zewnątrz " norma 30-40 zgięcie st kolanowego " pw leżenie przodem stopa kończyny badanej poza podłożem stabilizacja uda " oś kątomierza gł strzałki zgodnie z osią poprzeczną st " ramię ruchome wzdłuż goleni skierowana na kostkę boczną " ramię nieruchome wzdłuż osi dł ufa skierowane na krętarz większy k udowej " ruch zgięcia w pełnym zakresie " norma 130-150 wyprost st kolanowego " pw. leżenie przodem stopa kończyny badanej poza podłożem stabilizacja uda " oś kątomierza głowa strzałki zgodnie z osią poprzeczną stawu " ramię ruchome wzdłuż goleni skierowane na kostkę boczną " ramię nieruchome wzdłuż odi długiej uda skierowane na krętarza większy k udowej " ruch wyprost w pełnym zakresie " norma 0 -3 ocena ruchomości stawu stopy zgięcie grzbietowe " pw leżenie tyłem stopa kończyny badanej poza podłożem, stabilizacja uda " oś kątomierza oś poprzeczna badanego stawu przyłożona do kostki bocznej " ramię ruchome wzdłuż piątej kości śródstopia równoległe do krawędzi zewnętrznej stopy " ramię nieruchome wzdłuż osi długiej goleni skierowane na główkę strzałki " ruch wznos przodostopia ku górze " norma 15-20 zgięcie podeszwowe " pw taka sama " oś kątomierza też tak samo " ramię ruchome wzdłuż piątej k śródstopia równolegle do krawędzie zew stopu " ramię nieruchome wzdłuż osi dł goleni skierowane na gł strzałki " ruch przodostopie skierowane w dół " norma 45-50 suplinacja stopy odwrócenie " pw siad z goleni zwieszonymi " oś kątomierza zgodnie z osią strzałkową piątego palca " ramię ruchome skierowane do środka ciała " ramię nieruchome skierowane do środka ciała " ruch wznos wewnątrznej krawędzi stopy ku górze " 30 -35 pronacja " pw tak samo " oś kątomierza zgodnie z osią strzałkową pierwszego palca " ramię ruchome skierowane na zewn sposoby zapisywania wyników pomiarów " wszystkie pozycje i ruchy opisujemy są w trzech podstawowych płaszczyznach - strzałkowej S - czołowej F - poprzecznej T " natomiast wszystkie ruchy nawet bardzo złożone należy zredukować do jednej z tych płaszczyzn lub płaszczyzny równoległej do któreś z nic " ruchy rotacyjne oznacza się literą R niezależnie od tego w jakim położeniu dana część ciała wykonuje ruch skrętu sposoby zapisywania wyników pomiarów schemat zapisywania wyników pomiarów zgodnie z ISOM cyfra pierwsza = ruch wyprostu i wszystkie prowadzone od ciała skłony skręty głowy kręgosłupa w lewo rotacje zewnętrzne cyfra druga = pozycja wyjściowa cyfra trzecia = ruch zgięcia badanie testem loveta - badanie siły mięśniowej " podstawową zaletą tej metody jest jej prostota nie wymaga ona żadnej aparatury " jednakże warunkiem koniecznym do uzyskania prawidłowej oceny jest duże doświadczenie i wprawa w badaniu metoda jest subiektywna " metodyka zostawia dużą dowolność i jest przedstawiana w jednostkach niewymiernych co odbiera tej metodzie możliwości porównywania międzyosobniczego " metoda jest obciążona błędem pomiaru popełnianego w trakcie oceny przez badającego jak i błędem w trakcie wykonywanych czynności wysiłkowych przez badanego " tym nie mniej ze względu na łatwość jej przeprowadzania jest często stosowana. Wyniki badania siły mięśni notuje się na specyficznym formularzu (Mz?Szp.35 lub PDN 761- XI/58) dla dokładniejszej oceny siły mięśni stosuje się stopnie pośrednie 2+, 3- wówczas gdy siłę oceniamy jako wyższą od 1 a mniejszą od następnego w technice testowania uwzględnia się pozycję pacjenta, stabilizację odcinka w obrębie którego położony jest mięsień, metodyczne wykonanie czynności, stosowaniu odpowiedniego oporu uwzględniając wiek i ogólną sprawność przy badaniu na 4 i 5 stopni. Test mięśniowy zgięcie biodra 1. m lędzwiowy większy psoas major n udowy L1-L3 gałązki krótkie splotu lędzwiowego 2. m biodrowy iliacus n udowy L1-L3 gałązki krótkie splotu lędzwiowego 7.05.2012 test loweta staw biodrowy 1;0 napięcie leżenie tyłem 2 leżenie bokiem 3 zgięcie siad 4;5 opór siad przywiedzenie 3 leżenie bokiem kończyna podniesiona, kończyna badana od podłoża 4,5 leżenie bokiem z oporem kończyna górna odwiedzenie ramienia 90 stopni 3-90 1 napięcie sprawdzamy całą ręką 2 leżenie tyłem 4,5 z obciążeniem zgięcie ramienia do 80 stopni swa łokciowy na podwieszkach szyja zginanie m mostkowo-obojczykowo-sutkowy testy funkcjonalne umożliwiają wczesną diagnozę ułatwiają ustalenie programu rehabilitacji danej osoby oraz dobór ćwiczeń ułatwiają wprowadzanie do tego programu zmian ułatwiają ocenę wyników rehabilitacji danej osoby test patricka choroby stawu biodrowego test kolców test derbolowskyego zablokowanie stawu krzyżowo-biodrowego test laseka 21.05.2021 objaw laseka wskazuje na podrażnienie korzenia nerwowego wykonanie badający wolno unosi wyprostowaną w stawie kolanowym kd pacjenta do momentu aż pojawią się dolegliwości bólowe. Interpretacja: ostry ból w krzyżu i kończynie świadczy o podrażnieniu korzenia nerwowego (wypadnięciu jądra miażdżystego, guz). Rzeczywiście dodatni objaw laseguea występuje jedynie wtedy, kiedy ból prawie błyskawicznie przenosi się do kończyny dolnej, a objęty w niej obszar zaburzeń ruchowo-czuciowych odpowiada zajętemu korzeniowi nerwowymi. Pacjent często stara się zmniejszyć ból przez uniesienie po stronie badanej miednicy. Należy zmierzyć kąt do jakiego można unieść kończynę, a jego wielkość wskazuje na stopień podrażnienia korzenia nerwowych. Ból kulszowy można wywołać po przywiedzeniu i rotacji wewn zgiętej w stawie kolanowym kończyny dolnej. Ten test jest opisywany jako objaw Bonneta lub mięśnia gruszkowatego (przy przywiedzeniu i rotacji wewn kończyny dochodzi do naciągnięcia nerwu wokół mięśnia gruszokowatego). Test przykurczu m prostego uda wykonanie: pacjent leży na plecach jego podudzia wiszą poza końcem stołu. Chorego prosi się o chwycenie stawu kolanowego i przyciągnięcie go do piersi. Ocenia się kąt jaki przyjmuje wisząca kończyna dolna. Test powtarza się po drugiej stronie interpretacja: w przypadku przykurczu m prostego uda w czasie przyciągania stawu kolanowego do tułowia dochodzi do zgięcia lezącej na stole kończyny. Test również dodatnim przy przykurczu zgięciowym towarzyszącym chorobom stawu biodrowego podrażnienia m kuslszoewgo (ropień kulszowy) dolegliwościach ze strony lędzwiowego od kręgosłupa ze zwiększoną lordozą i zmienionym pochyleniem miednicy test anvila wykonanie pacjent leży na plecach. Kończyny są wyprostowane badający jedną ręką lekko unosi wyprostowaną kończynę a drugą uderza pięścią w piętą w kierunku osiowym. Interpretacja: pojawienie się bólu świadczy o zmiany zwyrodnieniowe kiedy jest endoproteza może świadczyć o obluzowaniu główki siła uderzenia przenosi się ana st biodrowy. Bóle w pachwinie lub w udzie w pobliżu stawu świadczą o chorobie st biodrowego (zmianę zwyrodnieniową zapalenie) natomiast u pacjentów z endoprotezami o ich obluzowaniu (bóle w okolicy pachwiny przemawiają za obluzowaniem panewki) odmiana testu ancila wskazująca na schorzenie st biodrowego wykonanie pacjent leży na plecach jedna kd jest w wyproście a druga zg w stawie kolanowym i rotowania na zewn. w st biodrowym. Kostka boczna zgięta kod leży ponad rzepką drugiej trendelenburga-duchenne'a wykonanie: badający znajduje się za stojącym chorym. Pacjentowi poleca się unieść jedną kończynę oraz zgiąć ją w stawie biodrowym i kolanowym interpretacja: w czasie stania na 1 kd m pośladkowy średni i mały kurczą się w wyniku czego po stronie zgiętej kończyny miednica zostaje uniesiona lub jest utrzymywana w pozycji zbliżonej do horyzontalnej zapewnia to harmoniczny chód. Jeżeli m pośladkowe są uszkodzone lub ich funkcja jest upośledzona nie są w stanie utrzymać miednicy po stronie przeciwnej stojącej kończyny. Ulega ona pochyleniu w kierunku zdrowiej nieobciążanej strony (dodatni objaw ternelengurga) w czasie poruszania isę można obserwować typowy chód kaczkowaty szczególnie przy zajęciu obu stron (obustronne zwichnięcie st biodrowych_ pochylenie miednicy na zdrową stronę powoduje konieczność kompensacji przemieszczonego punktu ciężkości ciała która następuje przez pochylenie górnej części tułowia w kierunku stojącej kończyny (objaw Duchenne'a) test przedniej szufladki w zgięciu st kolanowego do 90 stopni test przedniej szufladki dla oceny integralności przedniego więzadła krzyżowego wykonanie: pacjent leży na plecach ze zgiętym stawem biodrowym 45 i kolanowym 90 stopni. Pośladkiem badający fiksuje stopę chorego w określoną przez siebie rotacji. Obiema rękami obejmuje nasadę k piszczelowej i przy rozluznieniu m zginaczach pacjenta pociąga ją do przodu. Test może być wykonany w neutralnej rotacji w rotacji zewn stopy 15 dla oceny niestabilności przednio-przyśrodkowej i rotacji wewn stopy do 30 dla oceny niestabilności przednio-bocznej. Interpretacja: przy przewlekłej niewydolności przedniego więzadła krzyżowego można wykonać przednią szufladę tzw brzuszne przemieszczenie piszczeli z wyczuwalnym palpacyjnie i dającym się rozpoznać miękkim uderzeniem. Palce na podudziu a kciuki na szparze kolana (pod rzepką) i stabilizujemy stopę. Jednym energicznym ruchem pociągamy do przodu. 28.05.2012 ćwiczenia lecznicze zasady wykonywania ćwiczeń leczniczych rodz ćwiczeń wchodzących w skład kinezyterapii: I miejscowa: " ćw bierne " ćw czynno-bierne " ćw samowspomagane " ćw w odciążeniu " ćw czynne " ćw z oporem " ćw prowadzone " redresja " wyciągi " ćw synergistyczne " ćw oddechowe " ćw relaksacyjne " pionizacja i nauka chodzenia II ćwiczenia nie objęte chorobą cz ciała " ćw ogólno-kondycyjne " ćw gimnastyki porannej " ćw w wodzie " sport inwalidów (poprawnie powinno być niepełnosprawnych) mięśnie szkieletowe " konsekwencja hipokinezy jest zanik mięśni " w chorobach górnego neuronu ruchowego (np. udar mózgu, stwardnienie rozsiane), których następstwem jest porażenie spastyczne, w konsekwencji unieruchomienia objętość m zmniejsza się o 30-35% ponieważ zmożone napięcie zapobiega ich pełnemu zanikowu " wskutek uskodzenia dolnego neuronu ruchowego i przewlekłych nieodwracalnych zmian z wchodzą tkanka łączna, zanik mięśnia do 90% " utrata przy unieruchomieniu dochodzi do utraty 20% na tydzień " różne grupy w różnym stopniu tracą siłę swoją " mięśnie antygrawitacyjne zwłaszcza kończyn dolnych są najbardziej narażone są na ujemne skutki tego stanu " powrót siły następuje wolniej niż jej utrata w ciągu pierwszych 6 tyg średnia utrata skurczu izometrycznego górnej cz ciała wynosi 6% a dolnej 5% 7 tydz w kończynie dolnej może nawet wynosić 40% w ćwiczeniach biernych pacjent musi zawsze być bezpieczny, pozycja dla pacjenta musi być komfortowa bezpieczna dla niego. Ćwiczymy konkretny odcinek i konkretny staw, są to ćwiczenia na stawy a nie na mięśnie. Ćwiczenia bierne są to ruchy w stawach wykonywane przez fizjoterapeutę lub za pomocą urządzeń do ciągłego ruchu biernego CPM (ang. continuoud passive motion). Od 20-30 powtórzeń jednego ruchu w danym stawie wskazania do ćw biernych jest brak dowolnej czynności mięśni w przypadku porażeń wiotkich spastycznych lub niedowładów m znacznego stopnia brak ruchy czynnego ze względu na stan chorego. (także kiedy jest nieprzytomny) cele ćw biernych jest niedopuszczenie do: " powstania przykurczów " zmian patologicznych w stawach i tkankach okołostawowych brak ruchu i obciążenia stawów powodują upośledzenie odżywienia chrząstki stawowej co prowadzi do jej atrofii. Ruch pobudza błonę maziową stawu do wytwarzania mazi stawowej która jest jedynym zródłem odżywiania chrząstki stawowej. Brak ruchu prowadzi do atrofii mięśni, upośledza ich ukrwienie i odżywianie. Upośledzenie przepływu krwi zastoje żylne mogą prowadzić do zakrzepicy żył zwłaszcza kończyn dolnych. Ćwiczenia bierne wykonuje się w pozycjach izolowanych ograniczając ruch do jednego stawu i jednej płaszczyzny ruchu zawsze w fizjologicznej osi stawu w ćwiczeniach biernych można wyróżnić następujące techniki " ćwiczenia bierne właściwe " ćw bierne z rozciągnięciem tkanek okołostawowych " ćw bierne z dociskiem powierzchni stawowych " ćw bierne redresyjne ćwiczenia bierne właściwe ruch w stawach chorego wykonuje terapeuta w pozycjach izolowanych umożliwiających wykonanie ruchu w pełnym zakresie odcinek bliższy ćw stawu powinien być ustabilizowany ręką terapeuty lub pasam stabilizującymi. Pozycje wyjściowe jak do loveta 0-1 najczęściej dla kończyny górnej w siadzie dla kończyny dolnej w leżeniu np. przy ćw stawu biodrowego aby nie przenosić ruchu na odcinek lędzwiowy kręgosłupa trzeba ustabilizować miednicę liczba powtórzeń ruchu w jednej płaszczyznie wynosi około 30 aby zapobiec zmianom patologicznym związanym z unieruchomieniem chorego funkcjonalną bezczynnością ćwiczenia bierne powinny być wykonywanie 2-3 razy dziennie we wszystkich stawach porażonej kończyny.