Frakcja wyrzutowa czy wskaźnik zaburzeń kurczliwości, a może obszar asynergii skurczu lewej komory powinien być obliczany w ocenie prognostycznej po zawale serca?
Marek Kuch, Mirosław Dłużniewski, Włodzimierz Gierlak, Agnieszka Raczkowska, Artur Mamcarz, Andrzej Światowiec, Wojciech Braksator, Patryk Krzyżak, Ewa Burbicka, Jerzy Kuch Katedra i Klinika Kardiologii, II Wydział Lekarski, AM w Warszawie, Szpital Bródnowski
Echokardiografia jest badaniem z wyboru, wśród metod obrazowania serca, w ocenie prognostycznej po zawale serca. Szczególnie istotnymi wykładnikami zagrożenia są zaburzenia funkcji skurczowej: niska frakcja wyrzutu, jakościowe i ilościowe zaburzenia kurczliwości lewej komory.
Celem badania była ocena wartości prognostycznej frakcji wyrzutu, oraz zaburzeń kurczliwości: wskaźnika zaburzeń kurczliwości (WZK) i obszaru asynergii skurczu (OA) lewej komory uzyskiwanych w badaniach echokardiograficznych spoczynkowych wykonanych w różnych okresach po przebytym zawale serca z załamkiem "Q" (Q-ZS).
Materiał i metoda: 112 kolejnych pacjentów (95 mężczyzn i 17 kobiet, w wieku 34-72, śr 52,9 lat) z rozpoznanym Q-ZS (standardowe EKG), u których wykonano trzykrotnie spoczynkowe badanie echokardiograficzne: w okresie przedwypisowym (I), po 3 (II) i po 6 (II) miesiącach od ZS. W badaniu oceniano: frakcje wyrzutu LK (FW), wskaźnik zaburzeń kurczliwości LK (WZK) i obszar asynergii skurczu LK (OA). Pacjentów obserwowano przez 26 miesięcy po ZS, pod kątem wystąpienia ostrych zespołów wieńcowych. Do analizy statystycznej (danych) użyto model jednozmiennej regresji logistycznej.
Wnioski: Niska EF oraz duży OA były związany ze wzrostem ryzyka wystąpienia OZW we wszystkich okresach badawczych. Wysoki WZK korespondował z wysokim ryzykiem wystąpienia OZW w badaniach w okresie odległym, ale nie w okresie szpitalnym.