Eo Piron, Claude Dankon amiko id 2154536


Claude Piron

El papera eldono:

Pro Esperanto - Vieno

Hungara Esperanto-Asocio - Budapeąsto





1990


Kovrilo de


TamĄs Bakos

ISBN 963 571 110 7

c

Claude Piron

Eldonis: Pro Esperanto (Vieno) kaj Hungara Esperanto-Asocio

Budapest, 1990

Respondeca eldonanto: OszkĄr Princz

Respondeca redaktoro: Vilmos Benczik

Reteldono de Torixoréu Libroj

http://www.lujz.org/libro/

Unua reteldono, 2003/12.

La libro aą

ceteblas ą

ce:

retbutiko de FEL: http://www.esperanto.be/fel/



u ą

ce libroservo de via tutmonda/landa/loka asocio.

Pri aliaj verkoj de Claude Piron:

http://www.ikso.net/pironejo/

Katalogo de 20.000-voluma biblioteko de Internacia Esperanto-Muzeo:

Trovanto http://www.onb.ac.at/sammlungen/plansprachen/eo/index.htm

1





1


śMia mono! Mia tuta mono malaperis!”

Juna Rikardo preskaŚ

u ploris ące tiu terura konstato. Li rondrigardis. En la dormejo, li estis sola.

Videble, ne nur lia mono malaperis, sed ankaŚ

u Janącjo. Timiga penso lin trafis: ącu tiu prenis ą

gin?

Estis apenaŚ

u kredeble. Janącjo, tiu plaąca, helpema amiko ...

Ne tuj li rimarkis la paperon, sur kiu lia nomo estis skribita. Kiam li ekvidis ą

gin, lia koro ekbatis

kun iom da espero: letero de Janącjo, kiu, sendube, ącion kontentige klarigos.

Ne longe vivis la espero. La skribaąo rapide ą

gin disbatis morta:

śKara Rikardo,

śNormale mi devus forkuri kun via mono kaj veturbileto sen diri al vi ion ajn. Sed miaj amikaj sentoj tion malhelpas, kaj mi volas skribi adiaŚ

uon al vi. Mi sentas devon instrui vin

pri la vivo. Se je la aą

go de 21 jaroj vi ankoraŚ

u ne komprenis la riskojn, al kiuj vi vin elmetas,

iu devas vin lernigi. Ni hazarde renkontią

gis nur antaŚ

u tri tagoj. Vi sciis nenion pri mi.

Tamen vian tutan vivon vi rakontis kaj... montris al mi vian tutan monon.

śSciu, ke ne sufią

cas aspekti fidinde por esti fidinda. Oni ne fidu nekonaton, kaj oni ne

konas homon post nur tri tagoj. Dum mi skribas ą

ci tion, vi dormas pace, eą

c kun rideto sur

via kara, honesta vizaą

go. Sed la okazo estas tro bela. Mi iras for. Dankon pro la mono.

AnkaŚ

u la bileto utilos, dankon. Espereble vi memoros mian instruon. AdiaŚ

u!”

2

Iu alia verąsajne kolerus. Sed ne Rikardo. Li nur ploris. Ne gravis, ke oni rigardas lin viro, ącar li estas 21-jara, kaj ke, laŚ

udire, viro devas povi elporti malfacilaąojn sen plori. Rikardo ne sentis sin

hejme en sia 21-jareco. Li sentis sin tiel eta! Feliące, ke trovią

gis neniu en la dormejo de la junulgastejo.

Se ąceestus aliuloj, li ne allasus sin plori. Sed sola li estis, kaj povis esti si mem.

śLa aąculo!” li fine diris mallaŚ

ute, sed en tiu esprirno estis pli da kompato al si ol da kolero al

Janącjo. Li estis kiel homo, kiu ricevis baton sur la kapon kaj dum kelka tempo ne plu povas pensi.

La ideo turni sin al la polico venis al li nur malrapide.





2


śVi do eąc ne konas lian familian nomon?”

śNe. Mi nur scias, ke li nomią

gas Janącjo.”

śNigra hararo iom longa, brunaj okuloj. Kompreneble. Se vi scius, kiom da tiaj estas...! Alta, vi diris. Kiom?”

Precizeco neniam trovią

gis inter la ącefaj ecoj, per kiuj eblas priskribi la rikardan personecon. Li

hezitis. Por kontentigi la policanon, li diris ion ajn:

ś185 ccntimetrojn.”

śKaj kiom li pezas, viaopinie? Vi diris, ke li estas maldika.”

śJes, li estas tre maldika, sed mi havas neniun ideon pri la pezo. Kiel mi povus scii?”

3

La malafabla rigardo policana ne estis facile elportebla. Refoje la knabo diris ion ajn:

śEble 70 kilogramojn.”

śNu, bone. Estas plej dubinde, ke ni trovos lin, sed... kiu scias?” la policano diris. Kaj kvazaŚ

u

tio ne estus per si mem jam sufiące senesperiga, li aldonis: ś ą

Ciaokaze, kun la baldaŚ

ua renkontią

go de

ąstatestroj en nia urbo, ni povos fari nenion antaŚ

u kelkaj tagoj.”

Al Rikardo la situacio tute ne plaącis. Li venis por ricevi helpon, kaj oni rilatis al li preskaŚ

u

malafable. Dum li bezonis kompaton, tiu policano estis kvazaŚ

u senkora. La knabo sentis sin iu

speciala, sed por lia vid-al-vid-ulo li estis nur unu inter miloj da similuloj. La ąstatestra renkontią

go

ne helpis. Pro ą

gi ąciuj nervoj estis streącitaj en la polico.

śKion mi nun faru?” li demandis. śMi ne havas monon por reveturi hejmen, aŚ

u eąc por telefoni.”

śNu, knabeto, ne estas mia problemo. Mi ne scias. Iru al via konsulejo, eble.”





3


Eble kelkaj konsulejoj helpas al la junuloj, kiujn trafis bato de la sorto, sed ne tiulanda.

śNe estas nia tasko solvi la problemojn de malsaą

gaj samland-anoj,” la konsula funkciulo seke

respondis al la klarigoj de Rikardo. śNia lando ne estas tiel riąca, ke ą

gi disdonu monon al ąciuj petantoj.

Se ni tion konsentus, la informo baldaŚ

u disvastią

gus, kaj la sekvo estus, ke oftią

gus malzorgemo. śKial

atenti pri niaj aferoj,” la vojaą

gantoj pensus, śse ni ion perdos, la konsulejo repagos al ni”. Ne,

ne. Tio ne estus allasebla.”

4

Rikardo sentis sin pli kaj pli senespera. Kia senelireja situacio! Li naskią

gis en sufiące riąca familio,

sed tio nun neniom helpas. Eąc se li povus telefoni hejmen... Tion li povus, fakte, eąc sen mono, dank’al tiu araną

go, ke la alvokito pagas... Sed tio ne utilus: liaj gepatroj nun vojaą

gas ie en la

mondo, kaj li tute ne scius, kiel malkovri ilian nunan trovią

gejon.

Li komencis malsati. En normalaj kondiącoj, li facile povus malhavi maną

gon multhore. Juna sana

korpo povas elporti multajn mankojn. Sed la simpla penso, ke li povas havigi al si nek maną

gon nek

liton, igis lian deziron maną

gi speciale viva kaj dolora.

Ne povante elteni plu, li decidis peti helpon de la preterpasantoj. Li prezentadis al ili malfer-mitan manon kaj kvazaŚ

u plorpete provadis tuąsi ilian koron, klarigante per malmultaj vortoj sian

bedaŚ

urindan situacion. Sed neniu prenis lin serioze. Eble li aperis tro sana, tro bonfarta. AŚ

u li ne

sciis, kiamaniere uzi sian voącon por veki la kompaton, kiu tradukią

gus per dono. Kia ajn la kialo, li

ne sukcesis.

śLa sola solvo estas ą

steli”, li ekpensis. Estis somero. La vetero plej belis. Paąsante sen preciza

celo, li alvenis al vasta vendejo ekstera, kie kamparanoj unu apud la alia proponis dezirvekajn maną

gaąojn al malrapide irantaj promenantoj. ą

Stelo de unu frukto tie, de alia tie ąci, montrią

gis pli

facila ol li komence imagis.

Rikardo estis ą

generale plej honesta, kaj normale, ące tia neakceptinda faraąco, voąco levią

gus el la

korfundo por aŚ

utoritate esprimi sian malkontenton al li. Sed ąci-foje ą

gi silentis. La malsincereco

5

de Janącjo, la malvarmeco de la policano, la konsuleja nehelpemo kaj la ąstonaj koroj de l’surstrataj petitoj kvazaŚ

u pravigis ąstelon.

Tiuj unuaj sukcesoj kuraą

gigis lin plu iri samvoje: se li kaptos sufiące da mono, li povos reveturi

al la malproksima, ege dezirata hejmlando. La stacidoma monąsaną

gejo por tio montrią

gos perfekta.

Tien multaj gejunuloj el ąciuj landoj alvenas lacege, iom dormante, kaj ne atentas siajn havaąojn.

Pensite, farite. Post nelonge, Rikardo staris en la homplena stacidomo, apud la monąsaną

gejo, kie

longa aro da junaj homoj bonorde atendis unu malantaŚ

u la alia.

Rikardo atente observis. Kiam prezentią

gis bonega okazo " knabino metis sian videble plenan

monujon en plej taŚ

ugan lokon, kaj ącesis atenti ą

gin por turni la vizaą

gon al siaj kunuloj brue ridantaj

" li etendis la brakon por ą

gin kapti kaj... ...kaptis lin ące la ąsultro peza, forta mano, aŚ

utoritata.





4


śNe prenu ą

gin!” diris voąco.

Malrapide, Rikardo turnis la kapon al la parolinto. Estis alta junulo, forta, larą

gaąsultra. Rikardo,

kiu ne dubis, ke li vidos policiston, nekredeme rigardis tiun grandan knabon, kies okuloj ridetis al li.

śKial vi faris tion?” li demandis.

La grandulo levis la ąsultrojn.

6

śMi observis vin dum kelka tempo. LaŚ

u via maniero rigardi, laŚ

u via vizaą

go, estis klare, kion vi

celas. Sed mi dubas, ącu vi vere sukcesus. Mi decidis protekti vin kontraŚ

u vi mem. Nu, venu kun mi.

Ni iru trinki kafon en malpli brua loko, kie vi povos klarigi al mi, kial vi, videble neniam ąstelinta, havis la strangan ideon same videble ekmalhonesti.”

Ili eliris el la stacidomo kaj post kelkminuta promenado trovis trankvilan trinkejon, en kiu ili eksidis.

Rakontante la tutan aferon, Rikardo nur malfacile povis superi sian emon plori, tiel kompatinda li sentis sin. Sekvis longa silento, dum kiu la grandulo zorge pripensis.

śNu, mi ne estas sufiące riąca por pagi al vi reveturan bileton,” li fine diris. śSed mi povas portempe havigi al vi dormącambron. Mi loą

gas ące maljuna sinjorino, kiu forestas dum la tuta somero. ą

Si do ne

kontraŚ

ustaros, se mi lasos vin uzi la etan ącambron, kiun ąsi dum la lernejjaro luas al studento. Mi fidas, ke vi tenos ą

gin pura.”

śVi savas min! Kiel mi povos esprimi mian dankon?”

śTion ni vidos poste. Nun necesas, ke vi maną

gu, ącar vi diris, ke vi ege malsatas. Sed ni ankoraŚ

u

ne prezentis nin reciproke. Mi nomią

gas Milan. Kio estas via nomo?”





5


śEj, bonkora hundo! Kion vi faras en ąci tiu urboparto je tia frua horo? Vi aspektas zorgplena!”

7

śSandro! Kia plezuro vin renkonti! Jes, mi havas zorgojn kaj ne scias, kiel elturni min el malfacila situacio...”

ś ...en kiun refoje metis vin via tro bona koro, ącu ne?”

Milan silente kapjesis.

śPrave la amikoj kromnomas vin bonkora hundo. Kiam do vi komprenos, ke ne estas via respondeco savi la tutan homaron? Lasu la homojn solvi mem siajn problemojn...”

śAŚ

uskultu, ąci-foje, vere ne eblis. Jen pri kio temas.” Kaj li rakontis pri Rikardo.

śNu, diru al li, ke nun sufiącas,” Sandro proponis post la detala raporto. śDiru, ke tri tagoj viakoste estas la plejo, kiun vi povas akcepti. Vi loą

gigis lin, vi maną

gigis lin, vi estas nur studento

kaj ne el riąca familio, kiel li. Kion li faras en la vivo?”

śAnkaŚ

u li estas studento. Pri filozofio.”

śKompreneble! Tiuj filozofoj havas kapon plenan je plej strangaj pensoj, sed agi praktike ili tute ne scipovas.”

śVi pravas, almenaŚ

u pri tiu Rikardo. Li ne agas por solvi siajn problemojn. Li nur sidas tie,

preskaŚ

u ploranta, kvazaŚ

u solvo venos el la ącielo, se li nur montros sin sufiące kompatinda.”

śVi ne faras al li bonan servon prizorgante lin. Sendu lin for. Li lernu vivi!”

śMi devas diri, ke mi iom koleras kontraŚ

u mi mem. Li atendas, ke mi decidu, kion maną

gi, kion

fari. Li konstante sekvas min, kien ajn mi iras. Tio komencas pezi. ą

Ci-matene, mi sukcesis senią

gi je

8

li, nur ącar estis tre frue kaj li ankoraŚ

u dormis, kiam mi eliris el la loą

gejo.”

śVi estas stranga. Vi ąus diris, ke vi koleras kontraŚ

u vi mem. ą

Sajnas al mi, ke vi devus koleri

kontraŚ

u li. Kriaącu al li, ke sufiącas nun, ke li trouzas vian bonkorecon, ke vi ne plu elportas lin!”

śTion mi ne povus. Eble estas strange, sed mi ne koleras kontraŚ

u li. Mi kompatas lin. Li estas

tiel sendefenda en la vivo...”

śJen vi refoje lasas vian kompatemon direkti vin kaj konduki vin al malsaą

gaj decidoj!”

śSed, se mi forąetos lin, li... li... nu, mi ne scias, kion li faros, sed povus esti io tre daną

gera. Eble

la afero finią

gos per sinmortigo.”

śNu, se tiel, estos lia decido, ne via. Vi ne respondecas pri ą

gi. Vi faris vian devon, eąc pli. Se li

ne kapablas vivi sola, kial li vojaą

gis al malproksima lando? Kial li ne atentis sian monon? Vi jam

helpis lin pli ol necesis. Sendu lin for!”

śKiel malvarmkora vi estas! Ne. Neniam mi povus.”

śSe tiel, akceptu lin tutkore. Fakte, nun, vi ne akceptas lin, vi trovas lin neelporteble ą

gena.

Sed samtempe vi lin ne malakceptas. Vi havas rilate al li du sin-kontraŚ

udirajn sintenojn. Tial vi

suferas.”

śVi pravas, sed viaj diroj, eąc se plej ą

gustaj, tute ne helpas min. Mi ne povas min ąsaną

gi. Mi ne

povus diri al li, ke mi rifuzas plu havi lin ące mi. Aliflanke mi amegas mian liberecon, kaj la konstanta ąceesto de tiu ploremulo kondukas miajn nervojn al... al... kiel diri?... al koler-eksplodo.”

9

ś ą

Guste tion mi diris al vi: koleru, kaj li forkuros!”

śSed tiam mi ege malfeliącos. Mi ne kuraą

gos rigardi mian vizaą

gon spegule. Mi diros al mi: vi estas

aąculo, kiu devis helpi malfeliąculon, kaj, prefere ol fari vian devon, vi irigis lin for.”

śKompatinda! Vi preskaŚ

u igas min kompati vin! Sed mi ne estas bonkora hundo kaj lasos vin

solvi mem vian problemon. Saluton, Milan, mi esperas, ke vi tamen trovos vojon al saą

geco.”





6


Kiam Rikardo konstatis, ke li estas sola en la loą

gejo, lin kaptis sento de timo. Lia unua penso

estis tute stulta " śLi foriris! ą

Cu ankaŚ

u li ąstelis mian monon?” " sed ą

gi ne povis daŚ

uri longe: kion

oni ne havas, tion neniu povas preni.

Sonis la porda sonorileto. Rikardo hezitis. ą

Cu li kapablos respondi al tio, kion la persono deman-

dos? Oni sonorigis duafoje. Ne tre memcerta, li tamen iris malfermi.

Staris antaŚ

u li junulino kun vizaą

go ridetanta.

śOni diris al mi, ke ącambro haveblas ąci tie. KontraŚ

u pago, kompreneble,” ąsi muzik-voącis.

Rikardo ruą

gią

gis. Li ne komprenis, kial. Eble, ącar ąsi estis bela.

śNu, nu...” li komencis, sed li vere ne sciis, kion respondi.

ą

Si antaŚ

ueniris tri paąsojn, tiel enirante, kun apenaŚ

u aŚ

udebla śPermesu”.

śBelan loą

gejon vi havas!” ą

Si rondrigardis. ś ą

Cambro ąci tie perfekte taŚ

ugus por mi.”

10

ą

Si turnis la rigardon al Rikardo.

ś ą

Cu kostas multe?”

La junulo iom retrovis la kapablon paroli.

śVerdire, mi ne scias. Mi...”

ś ą

Cu vi loą

gas ąci tie senpage?” ąsi interrompis. śTio estus eąc pli bela!”

ą

Si ekridis, kaj la knabo opiniis, ke neniam li aŚ

udis ridon tiel belsonan. Lia koro batis rapidege.

Li malfermis la buąson, sed neniu sono elvenis. ą

Si rigardis lin plu. Li sentis sin ą

genata, kaj plena je

nekonataj sentoj, samtempe timigaj kaj plaącaj. Teruro kaj ą

gojo lin okupis kune. Lia vizaą

go transią

gis

de ruą

go al palo, de palo al ruą

go, kaj dum ą

gi elmontris esprimon de pleja maltrankvilo, ą

gi iel tamen

sukcesis lumią

gi per ia rideto.

śNu, nu, kio okazas al vi? ą

Cu estas io ne en ordo?”

ą

Sia voąco ąci-foje estis patrina. Rikardo sentis fortan deziron, ke ąsi kisu lin, ke ąsi tenu lin en siaj brakoj.

śKompatindulo!” ąsi diris, kaj tiu vorto sonis feliącige al liaj oreloj.

śą

Si kompatas min, ą

si havas bonan koron!” li pensis, śeble eą

c si komencas ami min?”

Verdire, io simila al komenco de amo legią

gis en ąsiaj okuloj, kiam, enirante la kuirejon, ąsi eąc pli

patrinece proponis:

śVenu sidi ące la tablo. Mi preparos kafon. Kaj vi rakontos al mi.”

11

ą

Si rapide trovis mem, kie estas la kafo, la tasoj, la sukero. Eąc kuketojn ąsi el ie prenis kaj metis sur la tablon. La junulo rigardis ąsin, mire kaj admire. ą

Ciu ąsia movo disradiis plej altan kapablecon

problemsolvi. ą

Si estis viva ekzemplo de agado praktika, trafa, laŚ

ucela. Krome, la tutan tempon ąsi

ridetis tiun mirindan, kortuąsan rideton, neforgeseble.

Kaj ąsia kafo! Kiel ąsi sukcesis fari ion tiel diecan? ą

Si ja uzis la samajn aferojn, kiel Milan. Jes ja,

li trovis la kafon de Milan plaąca, sed nur ą

gis ąci-momente, nur dum li ankoraŚ

u ne havis okazon provi

tiun ąci...

śNu, finu vian kuketon, trinku iom pli da kafo, kaj rakontu al mi, ącu konsentite?” ąsi diris, kvazaŚ

u

al infano.

Kvarafoje Rikardo raportis la fi-agadon de Janącjo. Li ankoraŚ

u ne alvenis al la momento, kiam li

trovią

gis ące la stacidoma monąsaną

gejo, kiam la loą

geja pordo malfermią

gis.

śNu, kio okazas ąci tie? Kiu vi estas?” Milan elparolis, kaj aŚ

udią

gis, ke liaj nervoj ankoraŚ

u ne

retrovis plenan trankvilecon.

La knabino respondis per sia muzika rido.

śMi nomią

gas Katarina”, ąsi klarigis. śOni diris al mi, ke la sinjorino, kiu loą

gas ąci tie, luas ącambrojn

al studentoj dum la lernejjaro, kaj ankaŚ

u somere al vojaą

gantoj, kaj mi venis informią

gi.”

śNe estas ącambro libera nun...” komencis Milan, kaj tuj li sin demandis, ącu li parolas saą

ge. Ju

pli li rigardis Katarinan, des pli ąsi aperis bela. Estus stulte lasi Rikardon ąci tie kaj rifuzi loą

gejon al

12

tiu rimarkinda belulino, des pli, ącar ąsi evidente havas personecon eman al ą

gojo, dum kun filozofo

Rikardo la ridoj ne tro oftis. Sed ąsi reparolis, antaŚ

u ol li havis la tempon bonorde araną

gi siajn

pensojn:

śPri la ącambro ni reparolos poste, se vi permesos. Mi nun ąsatus aŚ

uskulti ą

gisfine la aventurojn de

nia Rikardeto.”

Rikardo kaj Milan estis ąciurilate plej malsamaj. Sed en tiu momento iliaj sentoj eksimilis. AmbaŚ

u

ekvidis en la alia iun daną

geran ulon, kapablan forąsteli al si amon, kiu, plej evidente, ne al tiu estis

destinita.

ą

Ce Rikardo, tiu sento kondukis al nenio praktika, sed en Milan ią

gis klare, ke li devas senią

gi je sia

kunloą

ganto. Por tio necesas sendi lin...

ś...Labori,” ekdiris Katarina, nekonscia, ke ąsi ą

guste vortigas la ideon, al kiu Milan estis alvenanta.

śLabori vi devas. Tio estas la plej simpla solvo. Kion vi kapablas fari?”

Rikardo restis momenton kun buąso malfermita, kvazaŚ

u nekomprene, antaŚ

u ol li sukcesis respondi:

śNenion.”

śNu, tio simpligas la problemon. Vi do povas fari ion ajn!” ąsi diris ridante.

ś ą

Cu vi neniam perlaboris monon?” Milan demandis. śEąc dum la ferioj?”

śNe. Miaj gepatroj estas sufiące riącaj, kaj mi kapablas fari nenion.”

Katarina intervenis:

13

śNu, Milan, vi certe jam laboris, ącu ne? Diru al m, kiu estis la plej bone pagata okupo, kiun vi havis?”

śMi estis gardisto.”

śGardisto? Kia?”

śNu, ekzistas ąci-lande firmao, nomata Sekuriks, kiu uzas gardistojn; ili rondiradas en la urbo por kontroli ąciaspecajn aferojn ące diversaj laborlokoj, ącefe magazenoj. La gardisto ricevas uniformon, kiu iom similas polican. Li devas kontroli, ącu la pordoj estas ąslositaj, kaj raporti, se io aspektas nenormala. Li krome devas enskribi sian pason je tiu, tiu kaj aliaj lokoj per speciala en-mure lokita aparato, kiu mem notas la daton kaj horon. Tiel eblas scii, ke la gardisto pasis je la ą

gusta horo kaj

vere estis tie, kie li devis. Tio uzigas ącefe por kontrolo kontraŚ

u fajro.”

Milan replenigis sian tason per kafo.

śLaboro kiel Sekuriks-gardisto havas multajn bonajn flankojn,” li daŚ

urigis. ś ą

Gi estas bone pagata,

ącar la uloj en tiu firmao neniam trovas tiom da homoj, kiom ili bezonas; mi ne scias, kial; eble ącar multaj imagas, ke estas daną

gere. AntaŚ

u kvar tagoj ili telefonis al mi por demandi, ącu mi akceptus

relabori por ili. Eble tio rilatas al la kunveno de la ąstatestroj. Estu kiel ajn, mi respondis nee. Nun mi ferias, kaj miaj nervoj bezonas tempon senlaboran. Do, Rikardo, verąsajne vi ricevos la laboron, se vi iros prezenti vin, ącefe se mi aldonos prezent-leteron dirantan, ke mi konas vin, kaj ke vi estas tute fidinda. Vi vidos, tiu laboro enhavas neniun problemon. Dank’al la uniformo la homoj lasas

14

vin trankvila. Ili ą

generale opinias, ke vi estas policano.”





7


śSed mi estas alilandano kaj ne havas laborpermeson,” kriis Rikardo, forte tenanta sin je la lasta motivo, kiu pravigus lian rifuzon labori.

śTio ne estas problemo,” trankvile respondis la ąciam praktika Katarina, kaj ąsi malfermis sian sakon.

śJen,” ąsi diris, eltirante ofic-aspektajn paperojn. śNi bezonas nur vian foton. La ceteron mi mem araną

gos. Certe trovią

gas skribmaąsino ąci tie, ącu ne?”

śSed... Kiel eblas?” Rikardo miris.

śNu, ankaŚ

u mi estas eksterlandanino. Jam pasintjare mi venis ąci tien somere, kaj mi demandis

en la koncerna oficejo, ącu eblas portempe labori. Mi ricevis trimonatan laborpermeson. Dum mi estis tie, la funkciulon oni vokis aliloken. Mi utiligis lian du-minutan foreston por al-mi-igi kelkajn el tiuj dokumentoj. Ili ąciam povas utili, ącu ne? Kiu scias, kiam similaąoj povas helpi? Kapti tiajn okazojn, kiam la sorto ilin prezentas, jen mia principo. Fakte, mi pravis. ą

Ci-jare, la ąstato decidis ne

plu havigi portempan laborpermeson al eksterlandaj studentoj, pro la enlanda senlaboreco.”

śSed la stampo kaj la...”

śLasu min fari. Mi konas la necesajn metodojn. Stampon mi facile transigos de unu dokumento al alia per rimedo mia, ege simpla, kiu mirigos vin, kiam vi vidos min fari. Estos facile; ącio, kion

15

mi bezonas jam trovią

gas en ąci tiu kuirejo. Mi tion konstatis traserącante por pretigi la kafon. Kaj la

subskribojn mi refaros perfekte. Mi estas fakulino pri malveraj dokumentoj. ą

Cu vi havas foton?”

śNe.”

śDo, iru tuj.”

śSed se vi diras, ke oni decidis ne havigi laborpermeson al eksterlandaj junuloj, via dokumento, eąc se perfekta, valoros nenion!”

śVi ne bone atentis min! Mi parolis nur pri studentoj. Vi ne estos studento. Vi estos juna eksterlandano, kiu vivas ąci-lande jam de jaroj kun siaj gepatroj, kaj volas ąsaną

gi la laboron, ącar li ek

de la infanaą

go deziras farią

gi gardisto. La fakto, ke vi perfekte parolas la lingvon, helpos ilin kredi

ącion ąci. Rapide sciigu al mi viajn naskią

g-daton kaj lokon, kaj... nu, ni vidu, kiujn informojn ili volas.

Post tio, vi tuj iru fotigi vin.”





8


Estis la unua nokte. En sia gardista uniformo, Rikardo sentis sin stranga, kvazaŚ

u li teatrus, kaj

kvazaŚ

u, pro nekomprenebla kialo, li akceptis rolon, kiu tute ne taŚ

ugas al li.

Verdire, kiam li decidis proponi sin al Sekuriks " ącar li ne plu eltenis la kunan insiston de Milan kaj Katarina " li estis certa, ke tiu firmao malakceptos lin. Lia tro juna aą

go, lia timema aspekto,

lia videbla manko de praktikaj kapabloj ebligos tuj konstati " li opiniis " ke li ne taŚ

ugas por tia

alt-respondeca okupo.

16

Sed tiel ne estis. La oficisto apenaŚ

u rigardis lin. Sekuriks bezonis gardistojn, gardisto prezentią

gis,

homo juna, sana, sufiące alta, normale forta, kion pli vi dezirus? Krome, letero de eksgardisto, kiu ąciam laboris plej kontentige, varme priskribis la bonajn ecojn de ąci tiu novulo. Ni proponas tian pagon, vi faros tion kaj tion ąci, ącu vi povas komenci jam ąci-nokte? Nu bone, perfekte, mankis al ni unu gardisto kaj necesus devigi aliajn longigi siajn laborhorojn, kion ili ne ąsatas, nek ni, cetere, ącar ni tiam devas pagi pli... La afero estis rapide araną

gita. AntaŚ

u ol li havis la tempon konsciią

gi, kio

okazas, Rikardo retrovis sin kun uniformo kaj precizaj indikaąoj pri tio, kion li faru ąci-nokte.

Fakte, la laboro ne estis vere malplaąca. Maląslosi pordojn, reąslosi ilin, promeni sur stratoj senhomaj sub la amika rigardo de patrineca luno, reeniri domon, signi sian pason ące la tiucela surmura aparato, nenio el ącio ąci estis terura. Eble Katarina kaj Milan pravis. Eble tiu laboro estis la plej bona maniero pagi al si reveturon hejmen, aŚ

u eąc " kiu scias? " pluan ferian restadon en alia ankoraŚ

u nekonata

lando, kien Katarina akceptus sekvi lin. Rikardo komends konsideri la vivon kun pli trankvila filozofio.

Li rigardis la paperon, kiu enhavis la sinsekvon de liaj taskoj. śNun al Plinov.” li legis. Plinov estis ąciovendejo, grandega milfaka magazeno, kie eblas aąceti ion ajn. Rikardo devis pasi laŚ

u difinita

vojiro sur ąciu etaą

go kaj en diversaj lokoj marki sian ąceeston per la horskriba aparato.

Estis precizigite al li, ke la kontrolon li devas fari en mallumo, kun nur poąslampo, por tuj povi vidi fajron komencią

gantan. Estis strange trapasi tiujn vastajn etaą

gojn nokte, en mallumo, sen renkonti

17

iun ajn, dum tage homoj ąci tie multegas.

Alvenante sur la kvinan etaą

gon, la junulo aŚ

udis bruon, kiu ne aperis tute normala. Li mallumigis

sian poąslampon kaj staris senmova, provante kompreni, pri kio temas. Jes, li ne misaŚ

udis, ne estis

ludo de lia imago, sed reala bruo, kaj super la loko, el kie la sono venis, videblis malforta lumo: tie iu uzis poąslampon.

Rikardo sentis sian koron bati kun nekutima forto. Plej silente li proksimią

gis, singarde, malrapide,

por ne riski konigi sian venon per fuąsa ektuąso al io nevidebla. Li vidis la ombron de homo, kiu faris lon en plej kaąsa, ąstela maniero. Li ektimis.

Same senbrue, kiel li venis, li paąsis reen kaj iris al la suba etaą

go, kie li povis neą

genate telefoni. Li

ja sciis, ke Milan kaj Katarina trovią

gas en proksima restoracio-dancejo. Por kuraą

gigi lin, antaŚ

u lia

timplena foriro al la nokta laboro, ili diris al li, ke ili estos tie, meze de la urboparto, kiun li devas prizorgi, kaj tie restos malfrue post noktomezo.

śMilan? Dank’al Dio vi ankoraŚ

u ąceestas!”

śKio okazas? Vi sonas, kvazaŚ

u vi ąus ekvidis la diablon.”

śAŚ

uskultu, Milan, vi devas helpi min. Mi timas. Mi estas en Plinov. Kiam mi alvenis al la kvina etaą

go, mi aŚ

udis nenormalan bruon. Poste, mi proksimią

gis kaj vidis... Mi vidis nur ombron, sed ne

povas esti dubo. Estas homo tie, kiu kaąse faras ion. Eble li ąstelas, eble... Kiel mi povus scii? Helpu min, Milan, kion mi faru?”

18

śArestu lin. Certe, se li laboras en senhoma magazeno ące tia lumo, li faras ion, kion li ne rajtas fari. Se li estus tie rajte, Sekuriks antaŚ

uinformus vin. Iru lin aresti!”

śAresti! Mi, aresti homon! Kiel oni faras? Mi neniam kapablus.”

śRikardo, ne infanu, vi estas viro aŚ

u kio? Estas plej simple. Paąsu, unue senbrue, ą

gis plej proksime

al li, kaj poste rapide antaŚ

uen kun la lumo de via poąslampo al li direktita tiamaniere, ke ą

gi igu lin

senvida. Tiam vi diru per aŚ

utoritata voąco: Kion vi faras ąci tie? Mi arestas vin.”

śSed se li havas armilon, eble li mortigos min!”

ś ą

Cu Sekuriks ne donis al vi precizigojn, kiel agi en tia okazo?”

śJes, sed tiu ulo parolis tiel rapide kaj vortigis al mi tiom da detaloj pri tiom da aferoj samtempe, ke mi ne kapablas memori. Fakte, mi ne vere aŚ

uskultis. Min timigis la fakto, ke, kontraŚ

u mia

atendo, ili akceptas min.”

ś ą

Cu vi mem ne havas armilon?”

śJes, ili donis al mi. Sed mi ne scias, kiel uzi ą

gin, kaj, se mi bone memoras, mi praktike ne rajtas

ą

gin utiligi. Eble eąc estas nenio en ą

gi, mi ne rigardis. Tiuj aferoj timigas min.”

śNu, elprenu vian armilon. Tenu ą

gin dekstramane. Alproksimią

gu kiel mi diris. Kaj kiam vi estos

tute proksime, direktu la poąslampan lumon al liaj okuloj dirante: mi estas armita, vi ne povas elsavi vin, miaj kunuloj vin observas...”

śKunuloj! ą

Cu vi akceptas veni min helpi?”

19

śNe, ne, tio ne estas necesa. Diru tion nur por timigi lin. Li ne povas scii, ącu vi diras la veron aŚ

u ne, sed eąc se li iom dubos, li ne riskos sian vivon pro ebla mis-ideo. Kuraą

gon, Rikardo, mi estas

certa, ke vian devon vi bonege faros.”

śKlik” aŚ

udigis la telefona aparato: Milan ne lasis al Rikardo la tempon respondi.

Reirante supren, la juna gardisto esperis, ke la kaąs-aganto estos for. Fakte, tiu estis foriranta: poąslampo ete lumigis vojon, kiun ombro sekvis singarde. Li celis la lokon, kie staris Rikardo, por malsupreniri laŚ

u tiu sama ąstuparo, kiun la knabo ąus uzis. Malvarma pro timo, la knabo kapablis

fari neniun movon. Li nur staris tie, kun buąso malfermita, koro batanta, kaj pensoj disflugantaj en nearaną

gebla malordo.

Tamen finfine unu ideo sukcesis eltiri sin klara super la pensa senordo: śMi devas lumigi la poą

slampon kaj direkti ą

gin al liaj okuloj.”

Ve! AntaŚ

u ol Rikardo faris la necesan moveton, lin trafis la lumo de la alia poąslampulo, kiu tuj diris per voąco plena je daną

gera aŚ

utoritato:

śKiu vi estas? Kion vi faras ąci tie?”

Nur tiam Rikardo lumigis sian lampon. La alia surhavis la saman uniformon kiel li! Sekuriks-ulo!

śMi arestas vin!” tiu diris. Li estis iom malpli alta ol Rikardo kaj korpe ne pli forta, sed li havis tian naturan aŚ

utoritaton, ke nia amiko tute certe ne povus superforti lin. La ideo lin albati, aŚ

u

simple diri ion, eąc ne trapasis la kapon rikardan.

20

śLevu la manojn!” la alia diris. Kaj dum Rikardo, kiel fileto faranta, kion la patro diris, eąc ne pridubante ties pravecon, altigis sian man-paron, la ulo rapidmove prenis la armilon de la knabo.

śMalsupren!” Li plu diris, signante per la armilo, ke ącia rifuzo havus daną

gerajn sekvojn.

ą

Safide, Rikardo lasis la uniformulon konduki lin al la subtera parto de la konstruaąo.

śNun mi vokos la policon,” la ulo diris kun stranga, supereca rideto. śIlin interesos ekscii, kion vi, kiel malvera gardisto, planis fari ąci tie.”

La ulo eliris kaj ąslosis la pordon. Sola, la knabo sentis fortan emon plori, sed apenaŚ

u malsekią

gis

liaj okuloj. Ial, neniu ploro venis.





9


Dum Rikardo tiel bele rolis kiel arestanto, dis-opinioj ne tre amike esprimią

gis en la tuj apuda

dancejo.

śRestu ąci tie, se vi volas, sed mi ne lasos lin sola kontraŚ

u ąstelisto eble daną

gera,” Katarina diris

decidplene.

Milan ne tuj respondis. Li ne ą

guste komprenis kial, sed tiu ideo ne plaącis al li. Fine, li eligis

kelkajn vortojn, kiujn li kvazaŚ

u prenis el la buąso de Sandro, la amiko matene renkontita:

śSe ni konstante kuros helpi lin ące la plej simpla problemo, li neniam farią

gos vera viro, li restos

plorema infaneto, eąc se li estas korpe pli forta ol multaj, perfekte kapabla sin defendi.”

21

Sed Katarina nur levis la ąsultrojn.

śMi iras,” ąsi diris. śFaru laŚ

u via plaąco.”

Milan nur povis iri kun ąsi.

śEstas la tuj apuda konstruaąo,” ąsi pluparolis. śNe povus esti pli proksime.”

Post kelkaj momentoj ili laŚ

uiris la muron de Plinov.

śHelp!” sonis voąco de ie sube, kaj aŚ

udią

gis bruo, kvazaŚ

u iu batus ion.

śEstas Rikardo!” Katarina diris. śKiel ni povas...?”

śVenu,” Milan respondis ekkurante, śmi memoras, kiun pordon uzas la Sekuriks-gardistoj. AnkaŚ

u

mi iam sekuriksis ąci tic. Certe ą

gi estos maląslosita. Jen, ni alvenas.”

Sed iom antaŚ

u ol li ektuąsis la pordon, ąci-lasta malfermią

gis mem, Milan mire konstatis, ke elpaąsas

ulo vestita per Sekuriks-uniformo, kaj ke tiu ulo havas vizaą

gon, kiun, fote, la polico vaste diskonigis:

teroristo, kiu respondecas pri la morto de pluraj dekoj da homoj pro eksplodo, kiun li okazigis tagmeze, antaŚ

u kelkaj semajnoj, en loko plena je preterpasantoj.

Li provis kapti lin, sed la alia sendis al li baton tiel fortan, ke Milan falis sur la trotuaron. La junulo tamen ne perdis tempon. Kelkaj momentetoj sufiącis, por ke li restarigu sin kaj ekkuru post la teroristo.

22





10


Katarina, dume, pasis en la ąciovendejon. ą

Si sukcesis fari lumon kaj direktis sin laŚ

u la sonoj al

la malsupra loko, kie Rikardo estis enąslosita. Feliące, la ąslosilo estis en la pordo. Tiun ąsi do facile malfermis.

śKatarina!”

Li ąetis sin al ąsi, ektenis ąsin en siaj brakoj. ą

Gis kiso li ne kuraą

gis iri, kvankam li forte emis.

śRakontu! Kio okazis?”

AmbaŚ

u informis la alian pri la ąusaj okazaąoj.

śSed li estas Sekuriks-gardisto!”

śTute ne! Vera gardisto tiel ne agus. Kiam li faligis Milan, estis klare, ke li volas plej rapide forkuri. Honestulo ne farus simile. Li sukcesis havigi al si uniformon, ą

guste ącar li antaŚ

uvidis la

riskon renkonti iun kiel vin. Li sciis, ke tio estigos hezitmomenton, kiun li povos sukcese uzi. Sed ni ne perdu tempon. Tiu ulo estas daną

gera. ą

Sajnas al mi, ke mi jam vidis lian vizaą

gon. Ial ą

gi elvokas

ion mortigan. Kie li estis? Kion li faris? Ni iru tuj kontroli.”

Rikardo bone memoris la lokon, kie trovią

gis la ombro, kiam li malkovris la ulon. Ili tien iris.

śRigardu, tio... tiu afero, kiun li fiksis sub la montrotablo tie ąci. .. ą

Cu tio ne estas... Mi memoras,

kial lia vizaą

go ąsajnis konata! Estas unu el tiuj teroristoj, kiujn la polico serącas. Fotoj de li aperis ącie en la lando. ą

Cu vi ne vidis? En la stacidomo ili estas sur ąciu muro, kun indiko, ke se iu povas

23

doni al la polico informon, kondukantan al trovo, li ricevos mi-ne-memoras-kiom da mono. Ni tuj telefonu al la polico.”

śKatarina, mi petegas vin, tion ne faru!”

La sono de la rikarda voąco mirigis la knabinon, tiel timplena ą

gi estis.

śSed... ni ne povas lasi ąci tion... kial ne telefoni?”

śMia laborpermeso! ą

Gi estas malvera! Se la polico esploros, pridemandos min, ą

gi certe kontrolos

kaj...”

śIli tion ne rimarkos, aŚ

u ne konsideros.”

śMi timas. Mi prezentis min al la polico, kiam Janącjo ąstelis mian monon kaj mian veturbileton.

Ili do jam scias pri mi.”

śTio estas tute alia afero. Ili ne...”

śJe la nomo de Dio, mi petegas vin, Katarina, lasu min ekster tiu afero.”

śNu, mi provos ne enmiksi vin, sed ni havas respondecon antaŚ

u la multaj personoj, kiujn tiu aąo

povas mortigi. ą

Ciaokaze, vi devas tuj informi la centran oficejon de Sekuriks. Vi ne povas ąsajnigi,

ke okazis nenio.”

Rikardo tremis tutkorpe. Li kapablis diri nur:

śTerure, terure!”

Kaj post momenteto:

24

ś ą

Cu mi devos diri la veron? Ke mi ne defendis min? Ke mi lin lasis enąslosi min ie subtere? Mi tuj perdos mian laboron!”

śNu, la veron ni povas araną

gi. Ni povas diri, ke vi provis kapti lin, sed ke li sukcesis sin kaąsi en

la magazeno, kaj poste forkuri, sed ke, vidante la lokon, kie li kaąsfaris ion, vi iris kontroli kaj trovis ąci tiun aąon.”

śVi pravas. Mi estas morte tima, sed mi komprenas, ke nenion alian mi povas fari. Mi iros telefoni. ą

Cu vi bonvolas veni kun mi? Via apudstaro estas ege necesa.”





11


Milan apenaŚ

u komencis postkuri la teroriston, jam oni atakis lin de malantaŚ

ue. La postkurato ja

ne laboris sola. Du kunuloj atendis lin ekstere. Ilia tasko estis kontroli la diversajn pordojn de la ąciovendejo, por la okazo, se iu el ties gravuloj venus kaj per ąslosilo enirus tra unu el ili.

ą

Car la magazeno estis grandega kaj havis enirejojn ące kvar stratoj, ili devis konstante rondpaąsi ą

gin. Ili konis la horojn de la Sekuriksvojiro kaj laŚ

u ilia plano la ącefo devis eniri la konstruaąon post

paso de la gardisto. Ili kompreneble ne povis scii, ke ąci-nokte la gardisto estas komencanto, homo ne tre praktika, kiu ne povis ne malfrui en sia rondirado. Kiam Rikardo eniris, ambaŚ

u kunuloj trovią

gis

ące la alia flanko de la granda magazeno, tiel ke ili ne povis vidi lin, sed ili trankvilpaąse alvenis al la flanko, kie ilia ącefo eniris, ą

gustatempe por mire konstati, ke tiu kure foriras kaj ke iu eksekvas lin.

25

Ilia interveno estis rapida kaj trafa. Post kelkaj momentoj, Milan kuąsis sur la trotuaro, senkonscia kaj kun videblaj batmarkoj.





12


śMi havas ideon,” Katarina diris. śEble ą

gi ebligos al vi rilati pli malfrue kun la polico. AŚ

u eble

eąc tute ne.” ą

Ci-lastan parton ąsi ne kredis, sed, laŚ

u ąsia opinio, ne gravis malveri, se tio povis remeti

iom da trankvilo en la koron de la tremanta knabo.

śIdeon, ącu? Kiun?!”

śVi iru daŚ

urigi vian gardistan kontrol-iron. Mi telefonos al Sekuriks, ke vi eliris por postkuri

teroriston, sed vi komprenis, ke vi ne havas ąsancon lin trafi. Tiam vi vidis min, kiun vi konas kaj fidas, kaj petis min telefoni al Sekuriks kaj al la polico, restante ąci tie por montri, kie trovią

gas tiu

suspektinda afero. Dume vi daŚ

urigas vian noktan gardo-iron, pri kiu vi nun kontraŚ

uvole malfruis.

Tiel ili rilatos nur kun mi, kaj plej alte estimos vin: post tia aventuro, via unua penso ja estis nur via respondeco de Sekuriks-gardisto.”

śDaŚ

urigi, mi, nun, post ącio ąci, ącu? Sed mi apenaŚ

u kapablas pensi!”

śDes pli bone! Ne pensu. Nur reprenu vian paperon kun la indiko de la sinsekvaj taskoj, iru al la domo, kie vi devas iri post Plinov, kaj daŚ

urigu plu.”

śAlmenaŚ

u tiel mi ne devos mem telefoni al Sekuriks aŚ

u al la polico! Dankon, Katarina, ąsajnas al

mi, ke via ideo estas bona. ą

Cu vi tiel ąciam pravas?”

26

śEble ne tute ąciam, sed ofte, kara, plej ofte.”

Dum Rikardo paąsis for, senpezigita pro la eblo ne telefoni mem al tiuj timigaj oficejoj, la vorto

śkara” plaące resonis en liaj oreloj.





13


Sola en la vastega magazeno, Katarina decidis ne telefoni tuj. Tiuj teroristoj tute certe volas, ke la eksplodo okazu iam dumtage, kiam estos multegaj homoj en la proksimaąo. Tion ili faris jam dufoje, tion ili certe ree faras. Sekve, ne estas urą

ge informi la policon aŚ

u la Sekuriksan centran

oficejon. Ju pli malfrue ili ekscios pri la afero, des pli longe ili lasos Rikardon trankvila. Kaj la komforton de tiu aminda ąsafido oni plej serioze atentu.

Samtempe, disaj sentoj interbatią

gis en la koro de Rikardo, dum li paąsis de konstruaąo al konstruaąo

laŚ

u la papero, sur kiu priskribią

gis la sinsekvo de liaj noktaj taskoj. śEspereble ą

si atendas antaŚ

u ol

voki la policon”, li pensis, timante la momenton trovią

gi vid-al-vide de policano, kiun eble interesos

lia laborpermeso. Sed la kontraŚ

ua penso lin okupis same: śNun, tiu aminda kuraą

gulino trovią

gas

tute sola en tiu daną

gera loko, kie eksplodo riskas okazi de minuto al minuto. Espereble ą

si

vokos la policon tuj, por ke ili rapide liberigu ą

sin de tiu plej timinda daną

gero.”

AnkaŚ

u sur alia kampo la knabo havis sentojn reciproke kontraŚ

udirajn. śKial mi faras ą

ci tiun

rondiradon? Kial mi ne malaperas tuj? Mi povus reiri hejmen petveture. Tiel la polico ne

27

scius pri mia nevera laborpermeso. Kompreneble mi ne ricevus la monon de Sekuriks, sed

kiom valoras mono, se oni ekscios, ke ą

gi estis ricevita per nehonesta rimedo? Jes, sed petveturi

estas riska afero. Oni povas atendi dum horoj, kaj neniu aŚ

uto haltas. Kaj cetere mi malą

satas

peti, mi neniam petveturis, mi ne estas tia homo, kiu sukcesas en similaj aferoj. Kaj krome la pago de Sekuriks estas grava. Valoras atendi ą

gin. Ne, ne. Mi ne foriru. Mi faru mian

laboron plej zorgeme. Cetere, se mi malaperus, mi perdus Katarinan.”

La penso pri Katarina redonis al li kuraą

gon. La laborpermesa problemo ią

gis eta, eta. Kaj eąc se la

polico malkovros lian fi-agon, eąc se oni enąslosos lin en malliberejo, Katarina venos viziti lin, alporti al li oraną

gojn...

Kaj post tiu penso, kiu igis lin rideti, teruro ree kaptis lin. Sed kion fari? Kiam oni sentas sin senpova, oni turnas sin al Dio. śDio, Dio mia,” li mallaŚ

utis, śmi petegas vin, faru, ke Katarina tuj

voku la policon, ke tiu eksplodaąo ne ekfunkciu, dum ąsi trovią

gas tie sendefende.”

Tiel plu iris Rikardo, kaptata jen de timo, jen de espero, jen ree time tremanta, jen repensanta pri sia amo... Dancis la sentoj en li dancon plej ofte ne plaącan. Kaj li paąsis plu kaj plu sub la luno.





14


Sur la stratoj senhomaj je tiu nokta horo, taksio, revenanta de malproksima veturado, subite haltis. Sur la trotuaro ja kuąsis juna viro, ąsajne malbonfarta. La ąsoforo elaŚ

utią

gis, iris al la kuąsanta

homo.

28

śBatita! Videble tiu estis atakita kaj batita! Li estas senkonscia, sed li vivas.”

La ąsoforo rondrigardis, esperante vidi iun, kiu povus helpi. Malplaącis al li lasi la junulon sola surtrotuare, dum li iras telefoni al la polico. Sed la strato estis plu senhoma.

Feliące, telefono trovią

gis ne tre malproksime. Post nelonge, la polico estis informita. Plu pasis

kelkaj minutoj kaj jen polica aŚ

uto, kun turnią

ganta lumo sur ą

gi, rapidege alvenis al la loko, kie la

taksiąsoforo atendis.

Milan estis elią

ganta el sia nekonscia stato. Li sukcesis sidigi sin.

śNenio serioza,” diris unu el la du ąus alvenintaj policistoj, post rapida kontrolo. śNenio ąsajnas rompita. Ili trafis vin nur supraąe.”

śSupraąe, ącu vere?” Milan respondis. śLa doloro, kiun mi sentas, ne ąsajnas al mi supraąa. ą

Sajnas,

kvazaŚ

u mia kapo baldaŚ

u eksplodos.”

ś ą

Cu vi sentas vin kapabla rakonti, kio okazis?”

śNu, mi provis haltigi tiun teroriston, li ąetis min teren, mi tamen tuj restarią

gis, kuris post li,

sed tiam aliaj atakis min de malantaŚ

ue, mi ne vidis ilin, eąc ne scias, kiom da ili estis. Tre rapide ili

havigis al mi baton, ege dolorigan " eąc se laŚ

u kelkaj nur supraąan " kiu faligis min senkonscien.”

śTeroristo, ącu? Kiu?”

śNu, mi ne scias la nomon, sed lia foto trovią

gas ącie en la urbo, en la tuta lando, fakte. Polico

serącas lin.”

29

ś ą

Cu vi estas certa? Kie vi provis haltigi lin?”

śMi eble ne estus certa, se mi nur vidus lin pasi kure, kiam li eliris el la magazeno, sed post la batoj, kiujn mi ricevis, ne plu estas dubo. Se aliaj fiuloj havus similan vizaą

gon, estus vere plej

mirige.”

śLi eliris el magazeno, vi diris. El kiu?”

śPlinov. Mi estis tie kun knabino. Kiam ni alvenis ące pordo, li eliris, preskaŚ

u kure. Mi tuj rekonis

lin. Mi provis lin haltigi, sed ne sukcesis, kaj...”

śKun knabino? Kie estas nun tiu knabino?”

śMi ne scias. Si eble eniris la ąciovendejon. Ni iris helpi Sekuriks-gardiston, kiu, ąsajne, estis enąslosita tie.”

śEnąslosita? Sekuriks-gardisto? Kion vi rakontas?”

La dua policisto tre mallaŚ

ute komunikis sian opinion en orelon de la unua:

śLa bato, kiu lin trafis, verąsajne malbonigis lian kapon...”

śNu,” reparolis la unua, śącu vi kapablas stari? Jes? Bone! Ni iru al Plinov por vidi, ącu eblas igi la aferon pli klara, kaj eble eąc ankaŚ

u trovi vian kunulinon. Venu kun ni.”





15


Feliąca trovią

gi sola en tiu vastega magazeno, Katarina promenis en ą

gi, observante, interesią

gante

30

pri tio kaj tio ąci, fojfoje eąc dancante en la pasejoj, kiuj tage ąciam plenplenis je movią

gantoj, sed kiuj

aspektis nekredeble larą

gaj ąci-nokte pro la senhomeco.

Sed jen ąsi aŚ

udis, kvazaŚ

u pluraj homoj envenus.

śMilan! Mi forgesis pri Milan!” ąsi ekpensis. śCerte li kaptis tiun teroriston kaj ą

cion rakontis

al la polico. Ili do venas por vidi la eksplodaąon. Kaj mi eą

c ne telefonis al Sekuriks! Tio aperos

suspekta. Mi devas telefoni tuj.”

Feliące, ąsi rapide trovis telefonon, kaj post kelkaj provoj sukcesis ricevi komunikią

gon kun la ekstero.

śSekuriks,” diris dormema voąco, post kiam la longa sonorado finfine ącesis.

śMi estas en Plinov,” Katarina diris, śmi telefonas nome de via gardisto. Li trafis teroriston, kiun la polico serącas, kaj...” ą

Si rakontis la tutan aferon, kun la ąsaną

goj, kiujn ąsi trovis metindaj.

śBone, mi tuj informos la policon. Restu tie. Vi certe tuj ricevos ties viziton,” la sekuriks-ulo finis.

LaŚ

u la bruoj, Katarina komprenis, ke oni serącas ąsin. ą

Si decidis plej diskrete reiri al la loko, kie la

eksplodaąo trovią

gis, kaj tie malkaąsi sin. ą

Si nun estis sur la sepa etaą

go, kaj la homoj, kiuj envenis la

ąciovendejon, aŚ

udeble traserącis etaą

gon post etaą

go, komencante de malsupre. ą

Si rapide ąstuparis ą

gis la

kvina, kie la teroristo faris sian kaąsan laboron, kaj tie bonvenigis la policanojn, sekvatajn de Milan, kies vizaą

go montris batsignojn.

śKion vi faras ąci tie, nokte, en ąslosita magazeno?” suspekteme demandis unu el la policanoj.

31

śMi atendas vin.”

śKiel vi povas atendi nin? Ni eąc ne estis informitaj pri via ąceesto!”

Precize je tiu momento ekvivis la portebla radio-aparato, elsenda kaj riceva, kiun la alia policano surhavis. La interparolo ne estis tre aŚ

udebla por la aliaj ąceestantoj, sed tuj li klarigis:

śOni petas nin veni al la kvina etaą

go de Plinov. Tie atendas nin knabino, kiu havas ion gravan

por diri.”

śStrange, ke nur nun ni ią

gis informitaj,” diris la alia.

śHo, vi scias,” Katarina respondis ridete, śtiu Sekuriks-ulo ąsajnis tiel dormema, li diris, ke li sciigos al la polico, sed mi min demandis, ącu estas saą

ge fidi lin. Tamen li tiom ripetis śestas nia

tasko kontakti la policon, ne faru al vi zorgojn”, ke mi ne kuraą

gis mem voki vian oficejon.”

śHa! Sekuriks! Kompreneble!” la policanoj pli malpli samtempe diris. śTiuj kredas sin pli fortaj ol la vera polico kaj ąciam volas solvi la problemojn mem, eąc kiam ili ne kapablas... Sed diru do al ni, kial vi telefonis al Sekuriks kaj kion vi faras ąci tie.”

Refoje, la raporto de Katarina ne plene prezentis la veron, sed ą

gi estis kredebla, kaj ą

gusta pri la

detaloj, kiuj riskus enhavi gravegajn sekvojn. Kiam ąsi montris la aąon, kiun la teroristo fiksis sub montrotablo, la policaj vizaą

goj alprenis plej seriozan esprimon. Tuj la policestro estis informita, kaj

post neimageble mallonga daŚ

ureto alvenis fakulo pri eksplodaąoj kaj suspektindaj objektoj.

32





16


ś ą

Ci tiu estos facila,” diris al si Rikardo, enirante ne tre grandan magazenon, porsemajne fermitan

śpro subita forpaso de la estro”, laŚ

u skribaąo fiksita sur la pordo.

Sed apenaŚ

u li estas en ą

gi, jam lin ekkaptas nova timo. ą

Sajnas, ke io bruas, kaj tiuj bruoj strange

similas tiujn, kiujn li mem faris, kiam li estis enąslosita. Ne ekzistas tiom da malsamaj manieroj alvoki helpon!

ą

Sranko. Muroąsranko, fakte. Jes, el ą

gi la batbruoj venas. ą

Slosilo trovią

gas en la ąsrankopordo. Kun

koro batanta, Rikardo maląslosas, malfermas kaj vidas viron, kies korpo ne povas movią

gi pro tre

serioze farita ligado: la manoj estas fiksitaj unu al la alia ące la dorso, kaj ankaŚ

u la malsupran parton

de la kruroj oni ligis. Tuko sur la buąso malebligas parolon, kaj, mirige, mankas al la viro pantalono.

La aero, kiu trafas la nazon de la knabo, tiel aące malpuras, ke lia unua movo estas forturni sin.

Nur per tre malfacila kunpreno de la tutaj troveblaj kuraą

go kaj volforto li sukcesas reveni al la viro

kaj liberigi lin.

Kiam tiu ekparolas, lia voąco plenas je kolero:

śPli ol dudek kvar horojn! ą

Cu vi povas imagi? Pli ol dudek kvar horojn mi restis en tiu lokaąco.

Sen maną

gi, sen trinki, sen povi iri necesejen. Fi! Mi fermu la pordon. Pri la purigo ni araną

gos poste.

Iru al la fenestreto tien, bonvolu, kaj envenigu iom da pura aero. Elteni tian malpurecon mi ne plu povas. Kaj nun trinki,” li aldonas, kaj li iras preni por si grandan glason da biero.

33

Rikardo estis tiel trafita de la neatendita trovo, ke li nur rigardegas plu, senvorte, kun la malfermita buąso, kiun li kutime elmontras, kiam timo aŚ

u nekompreno forprenas de li ącian kapablon funkcii.

śKi... ki... kio o... okazis al vi?” li fine sukcesas elparoli.

śLa teroristo atakis min. Tiu, kies foto malbeligas ąciun straton de ąci tiu urbaąco. Mi apenaŚ

u vidis

lin, sed tamen sufiące por lin rekoni. Sed tuj mi estis senkonsciigita. Mi vekią

gis ligite kaj enąslosite,

sen pantalono.”

śTion mi komprenas eąc malpli ol la ceteron. Kial diable igi vin senpantalona?”

śUniformon li volis. Li prenis ankaŚ

u la jakon. Li ial bezonis mian uniformon de Sekuriks-gardisto.”

ś ą

Cu ankaŚ

u vi estas Sekuriks-ano? Nekredeble!”

śKion vi trovas nekredebla? Mi ne estas malpli taŚ

uga por tiu belaąca funkcio ol vi, knabeto! AŚ

u

ącu vi trovas min fi-garda, ącar mi lasis ilin superforti min?”

śNe, ne, mi...” komencis Rikardo, time, ącar tiu viro estis alta, larą

ga kaj dika fortegulo, kiun kolero

igis eąc pli daną

gera. Sed li ne havis la tempon fini, jam la alia interrompe parolis:

śNe kredu min pli fuąsa ol vin. Via nuna sinteno ne vidigas vin alte kapabla gardisto. Vi staras tie kiel ulo, kies pensilo ącesis funkcii.”

śMi trovas en vi nenion malbonan. Kaj mi ne dubas, ke mi estas ąciurilate malpli kapabla ol vi.

Ne. Vi min miskomprenis. Kiam mi uzis la vorton nekredebla, mi simple volis diri, ke mi ne facile komprenas, kial nia firmao lasis vin en tiu ąsranko sen zorgi pri vi dum pli ol dudek kvar horoj.”

34

śVideblas, ke vi estas novulo. Min tio ne mirigas. Sekuriks estas en tre malfacila situado. Mankas viroj, kiuj akceptas fari tiun laboron. Domąstelistoj, fajrofarantoj kaj teroristoj pli kaj pli multas, kaj farią

gas pli kaj pli sentimaj...”

śSed,” Rikardo interrompis, śse vi ne faris vian tutan rondiradon, la centra oficejo tion eksciis jam frumatene. Ili sciis, kiun vojiron vi devis sekvi. Kial ili ne serącis vin?”

śIli ne havas sufiące da homoj por fari la tutan laboron, kaj serąci min ne alportas al ili monon, do estas por ili malpli grava tasko ol kontentigi la protekto-petantojn. Eble ili opiniis, ke mi ien forveturis kun mono ąstelita dum mia rondirado. Kiu scias?”

śTamen, se ili ne havas sufiącan personaron por serąci malaperintan gardiston, ili povas transdoni la aferon al la polico!”

śPolico! Knabo, sciu, ke mi siatempe anis al la polico. Mi konas tiun mondon. Kiam ili eksciis, ke mi ekspolicano malaperis, miaj ekskunuloj tute certe reagis per ą

gojega ridado. Kiam ili scios, ke

mi estis ligita en ąsranko dum dudek kvar horoj, senpantalone, ilia ridego altią

gos ą

gis neniam trafitaj

suproj, ą

gis ili preskaŚ

u mortos pro rido. Tian humuron ili havas.”

śTamen...”

śCetere, ankaŚ

u al la polico mankas homoj. Ili ne sukcesas plenumi ąciujn gravajn taskojn. kiujn

ili devus. Kaj vi scias pri tiu renkontią

go de ąstatestroj, kiu okazos morgaŚ

u. Pro ą

gi la polico petis la

helpon de Sekuriks, ącar ą

gi ne havas " multe mankas ą

gis tio " tiom da homoj, kiom ą

gi bezonus,

35

kiuj kapablas plenumi gardfunkciojn en tia riskoplena situacio. La polico komencos serąci min, post kiam la ąstatestroj reflugis sialanden. ą

Gi ne povas ącion fari, do ą

gi komencas per la tasko, kiun ą

gi

opinias plej grava. Por mi, mi gravas pli ol ąstatestro, sed mi dubas, ącu multaj samopinias kun mi.”

śKaj Sekuriks pensis, ke, se vi ne malaperis ien kun mono aŚ

u kun bela riąca virino, mi certe trovos

vin, ącar mi faras la saman rondiradon.”

śPrave. Vi komencas kompreni, kiel ilia kapo funkcias. Ili pensis, ke, kio ajn okazis al mi, mi verąsajne povos elteni unu tagnokton. Tamen ni ne estu tro aąc-opiniaj pri ili. Kion ili povas fari, sen pli da gardistoj, se la polico ne povas helpi tuj?”

śNu, jes, finfine, la nekredeblaąo farią

gas pli kredebla. Sed ne pro tio pli plaąca. Mi dekomence ne

estis tre ema akcepti tiun ąci laboron, kaj mi ne povas diri, ke la ąci-noktaj okazaąoj grandigas mian amon al ą

gi. Tamen, kion mi faru nun? Mi treege malfruas en mia vojiro.”

śRapidu for, kaj finu ą

gin. Mi tuj raportos mem pri mi, kaj pri la fakto, ke vi min liberigis. Diru

al mi, knabo: kiel vi nomią

gas?”





17


En la terorista loą

gejo, tri viroj ąetis al si reciproke vortaącojn.

śSufiącas!” aŚ

utoritatis la Unua. śMi plu surhavos la uniformon.”

śVi jam devus esti for de longe,” la Dua malkontentis. śMi ne komprenas viajn strangajn ideojn.

Normale vestita, en veturilo, vi jam estus ekster ącia daną

gero, ke polico kaptus vin...”

36

śKun gardista uniformo, vi estos tuj rekonebla,” aldonis la Tria, same aąc-voące.

ś ą

Guste ne. Uniformulon sur biciklo ąciuj vidas, sed memoras neniu. Nu, mi estas la ącefo, kaj sufiącas kun tiu ąci diskuto.

Montrią

gas, ke vi ne povas kompreni, sed tio nenion ąsaną

gas. Mi ne akceptas pluan diskutadon.”

śUniformo! Ili ne povas kompreni”, li plu pensis, dum streąca silento ekpezis en la ącambro. Li ąciam havis fortan amon al uniformoj. Jam kiam li estis nur dekjara, kaj lia dudekjara frato revenis hejmen soldate vestita, li sentis egan admiron, kiun ne vere ą

genis la fakto, ke tiu frato konstante

parolis pri li plej malestime. Kaj kiam tiu farią

gis policisto, kiel bela li aspektis en sia uniformo! Li

plu alparolis la frateton de alte, kvazaŚ

u ąci-lasta estis io fuąsita de la naturo, kaj tio kolerigis la knabon,

sed en la koleron kiom da admiro enmiksią

gis! Kaj kun la admiro venis dezirego foje montri al la

frato sian valoron. La pliaą

gulo trovadis plezuron en la arto, kiun li pli kaj pli perfektigis, ridindigi

la frateton, sed tio nur fortigis en la knabo la volon sekvi la vojon de la frato, por iutage povi diri:

śRigardu. Mi ne estas neniulo. AnkaŚ

u mi havas uniformon. Kaj oni trovas min pli bona ol vin.”

Sed pro iu fuąso, kiun kapdoktoro priskribis malhoneste, la pli juna frato ne restis longe soldato.

La polico malakceptis lin, ącar li estis iom tro malalta. En la ekzameno por farią

gi fervoja kontrolisto

li malsukcesis. La dogana servo rifuzis lin nejuste, ricevinte raporton pri lia sinteno dum la tempo soldata. Kaj tiam lian fraton policiston mortigis iu aąculo... Nun, kiam li havas belan uniformon, kaj plenumas konstante grandfarojn, kiuj igas la mondon paroli pri li, kaj lin senti sin grava, oni ne

37

forprenu de li la plezuron trabicikli la regionon uniforme!

Estas mirinde, kiom oni povas esprimi senparole. Dum la Unua perdią

gis en siaj memoroj kaj

konsideroj pri uniformoj, la Dua kaj Tria rigardis sin reciproke kaj interąsaną

gis per la okuloj, fojfoje

helpataj de diskreta manmovo, ideojn plej interesajn.

Kiam la ącefo videble elią

gis el sia doląca-maldoląca banią

go en silenta pensado, la Dua ekparolis:

śMi pripensadis, dum vi restis longe senparola, kaj finfine mi ąsaną

gis mian opinion. Aperas nun

al mi, ke vi pravas. Sur biciklo, kun gardista uniformo, vi estos malpli rimarkebla.”

śJes,” aldonis la Tria, śankaŚ

u mi nun samopinias. Krome, la fakto, ke ne tuj vi forkuris, helpos.

Eąc polico serącanta vin ne zorgos pri gardisto malrapide biciklanta tiel malfrue post la okazaąoj. Nun, kiam via vizaą

go estas tute senhara, vi ne plu similas viajn fotojn. Kaj ącar neniu povas suspekti, ke vi havas uniformon...”

śVi estas certaj, ke vi mortigis tiun ulon, kiu provis min haltigi ące la eliro el Plinov?”

śJes, tute certaj. Ne havu zorgojn pri tiu.”

śBone. Nu, ącio nun estas en ordo. Mi tuj forbiciklos. Vi konas viajn devojn pri la sekvo. Agu precize laŚ

u ili. Mi fidas vin. ą

Gis!”

Li ne estis for de tre longe, kiam la Dua ektelefonis:

śPolico, ącu? Mi vidis la teroriston, kies foto trovią

gas ącie en la lando. Li surhavas gardistan

uniformon kaj trankvile biciklas. Direkte al la maro, ąsajnas al mi. AntaŚ

u kelkaj minutoj li pasis

38

preter la Centra Teatro. Atentu, li ne plu havas eąc unu haron sur sia vizaą

go, sed eąc tiel li estas plene

rekonebla.”

śBone,” diris la Tria. śNun ni rapide transiru al la kaąsejo, kiun li ne konas. Finfine ni estos senigitaj de tiu ulo, kiu farią

gis pli kaj pli daną

gera kun siaj uniform-insisto kaj nekapablo konsideri

la realon.”

Dume, en la policejo, la juna viro, kiu ąus refermis la telefonon, deklaris sin senkomprena:

śImagu! Se lia informo estas ą

gusta, li rajtas ricevi multegon da mono, kaj li eąc ne diris sian

nomon, aŚ

u de kie li telefonas. Homoj farią

gas strangaj, kiam ili rilatas kun la polico.”





18


Rikardo turnis sin. Iu kuris post li, kaj li forte sentis la neceson esti plej singarda. Sed li tuj malstreącią

gis. Estis la fortulo, kiun li liberigis el la ąsranko.

śTie ąci vi jam estas! Diable! Vi rapidas!” tiu diris.

śVi rapidas ne malpli,” Rikardo rebatis. śKio okazas? Kial vi ne iris dormi tuj?”

śSe vi scius, kiom mi tion deziras! Sed ili ne lasis min. Post kiam vi foriris, mi kompreneble tuj telefonis al Sekuriks. Ili opiniis, ke vi ankoraŚ

u ąceestas, kaj volis urą

ge paroli kun vi. Mi diris, ke

mi tuj iros transdoni ilian komunikon, kio ajn ą

gi estu, sed ke mi unue devas raporti, kio okazis al

mi. Estas grave, ke ili sciu, al kiaj daną

geroj ni elmetas nin. Tio donos al ili pli sanajn ideojn pri la

monvaloro de nia laboro.”

39

śKaj kio estas tiu informo, kiun vi devas transdoni al mi tiel urą

ge?”

śMi ne scias, al kio ą

gi rilatas. Estas simple, ke tuj post via rondirado vi iru al la ącefpolicejo, kie

oni atendas vin.”

La junulo ektremis. Malplaącaj pensoj pri lia laborpermeso envenis lin neforąeteble.





19


Fakte, la etoso en la ącefpolicejo estis tute alia, ol li atendis. Trovią

gis tie multaj homoj. ą

Ciu gazeto

ąsajne havis tie raportiston kaj fotiston. Se konsideri la voącojn kaj la aspekton de la vizaą

goj, ąciuj

ąceestantoj jam trinkis pli " kaj ne akvon " ol oni normale imagus ebla en tia loko.

śBerto! Alportu plian botelon!” iu kriis, dum apudulo lia diris, direktante al Rikardo okulojn iom mis-celajn: śJe via sano, knabo, je via sano!”

Iu sentis sin devigita prezenti al Rikardo la ącefrolulojn:

śS-ro Ipsilón, ącefącefo de Sekuriks. S-ro Ikso, estrestro de la polico. Sinjoro Zo, ącefestro de Plinov, la konata magazenego.”

Nur tiam Rikardo rimarkis, ke ankaŚ

u Katarina kaj Milan ąceestas. Li aliris ilin.

śKio okazas? ą

Cu ili perdis la kapon?”

śTute ne. Ili feliącas, kaj esprimas sian feliącon en iom nedigna maniero, sed ne pro tio malpli valora. Atentu. Iu ąsajnas deziri alparoli la ąceestantaron.”

40

Ruą

gvizaą

gulo staris, kun glaso en la mano, kaj per malprecizaj mansignoj provis estigi iom da

silento.

śIom da atento, mi petas, geamikoj,” li diris, kaj malrapide la bruo etią

gis.

śMi trinkas je la sano de tri gejunuloj, dank’al kiuj ni sukcesis kapti la plej daną

geran ulon el bando

de teroristoj, kiujn ni longe serącadis. Tiu bando, kiel vi scias, respondecas pri la morto de multaj homoj, kiuj faris nenion malbonan, sed nur malbonąsance trovią

gis surloke, kiam eksplodo destinita

teruri la popolon neatendeble okazis en strato multhoma.”

śVivu, vivu!” iu kriis.

śKiel vi ankaŚ

u scias, mono estis proponita por tiuj, kies precizaj informoj ebligos al la polico kapti unu el tiuj mortigistoj. Nu, nome de la ąstato, kaj en mia funkcio de polica parolperanto, mi havas la grandegan plezuron transdoni al niaj tri kuraą

guloj ącekon, kiu signas la dankemon de nia tuta

loą

gantaro pri ilia grandfaro. Dank’al ili ni kaptis la aąculon, kaj certe ni baldaŚ

u kaptos la aliajn en la

bando. Krome, dank’al tiuj gejunuloj ni sukcesis malebligi, ke okazu terura eksplodo en Plinov, kun neimageblaj, sed certe suferplenaj sekvoj por la personoj, kiuj trovią

gos ąci-posttagmeze je la kvara

en tiu ąciovendejo. Kaj, kompreneble, por iliaj familioj. Alproksimią

gu, geamikoj, ącu vi deziras unu

ącekon por la tri, aŚ

u tri samvalorajn ącekojn?”

śAl mi...” komencis Rikardo.

ś... tute ne gravas,” diris Katarina.

41

śNu, nu,” dubemis Milan.

śDankon, geamikoj,” la policano elparolis pli mallaŚ

ute, śsed pardonu, ne estas sufiące da loko por

skribi tri nomojn, kaj tio eble estigus malfacilaąojn ące la banko. Mi do faros tri ącekojn.” Lia voąco relaŚ

utią

gis por diri: śMi gratulas vin. Ni ąciuj trinku je ilia sano.”

La glasoj malplenią

gis, dum manoj batis manojn por brue esprimi ącies ą

gojon kaj estimon al la tri

gejunuloj.

Alta maldikulo ekstaris.

śMi estras Plinov,” li diris. śKaj mi volas montri mian dankemon al la Sekuriks-gardisto, kies kuraą

go ebligis, ke ne okazu la terura mortigado preparita por ąci tiu posttagmezo. Venu ąci tien, junulo. Jen ąceko por vi.”

śSed...,” komencis Rikardo, al kiu ącies okuloj estis turnitaj, dum li pensis pri sia ne speciale kuraą

ga restado en la enąslositejo.

Feliące, Katarina tuj vidis, kion li pensas. śIru kaj prenu, ni partigos poste,” ąsi diris apenaŚ

u



udeble en lian orelon. Rikardo, ąciam obeema, iris kaj prenis.

Kaj jen ekparolis la direktoro de Sekuriks:

śMi estas ą

goja kaj feliąca, ke vi estas ano de la granda Sekuriks-familio,” li solene elparolis.

śDank’al vi oni ącie en la lando parolos plej estime pri nia firmao. AnkaŚ

u mi forte deziras signi per

plej realeca dono la dankemon de Sekuriks al unu el ą

giaj multaj kuraą

guloj. Venu morgaŚ

u al mia

42

oficejo, knabo, kaj vi ricevos ion, kion vi neniam forgesos. Dume, mi proponas, ke ni ąciuj trinku pli je via sano.”

Pliafoje, trinkobruoj sonis tra la ącambro.

śNu, gesinjoroj,” la policestro alparolis la ąceestantaron, śąsajnas al mi, ke ni multe laboris. Estas nun ege malfrue, kaj mi ne dubas, ke vi ąciuj konsentos, se mi proponos, ke ni iru dormi. Gratulon al niaj savintoj, dankon al vi sinjoroj gravuloj, kaj bonan nokton al ąciuj, kiom da nokto restas.”

ą

Ciuj brue disią

gis.





20


śKion li donis al vi?” Katarina demandis sci-soife. śAŚ

u pli ą

guste, kiom?”

śNeniom,” Rikardo respondis. śLi estis plej realisma. Li diris: mi ne povis aspekti nedonema antaŚ

u la aliaj, sed nia firmao ne estas sufiące riąca por grandsinjori al vi kiel la ąstato aŚ

u Plinov; mi

preparis por vi paperon, kiu povos helpi al vi en la vivo.”

śPaperon! Nur paperon! Kio estas sur ą

gi?”

śEstas skribite, ke mi estis speciale altvalora kunlaboranto de Sekuriks, ke en la kadro de miaj funkcioj mi antaŚ

usavis la vivon de multegaj personoj dank’al miaj kuraą

go kaj rapida penskapablo,

kaj tiel plu kaj tiel plu. Kiel studanto pri filozofio, tio ege helpos min. Estas granda helpo por kompreni, kiel malproksime la vort-esprimoj kuąsas rilate al la vero. Imagu! Li eąc parolas tiuletere pri mia celtrafa, praktika aliro al la problemoj kaj pri mia sentima sinteno ące daną

gero!”

43

śNu, ne gravas. La mono, kiun vi ricevis, pagos vian reveturon hejmen, kaj restos al vi ankoraŚ

u

multo. Kiel al mi kaj al Milan, cetere. Kia nekredebla bonąsanco!”

śLa monon, kiun mi ricevis de Plinov, ni devas tripartigi. Estus nejuste, ke nur mi ricevu ą

gin,

pro tio, ke mi estis la gardisto, dum Milan kaj vi montrią

gis multe pli kuraą

gaj...”

śBele! Vi estas plej aminda. Dankon, Rikardo kara. Diru, kion vi volas fari nun? ą

Cu vi tuj reiros

hejmen?”

śMi ne scias, mi ankoraŚ

u ne decidis. Mi ankoraŚ

u ne kapablas akcepti la realecon de tio, kion

mi travivis. Konsciią

gi, ke mi nun estas riąceta, dum antaŚ

uhieraŚ

u mi havis precize nenion, ne estas

facile.”

śNu, mi ąciam havas praktikan kapon. Kion vi opinias pri la ideo, ke ni kune faru longan vojaą

gon

tra EŚ

uropo kaj Ameriko? AŚ

u ącu vi preferas agi saą

ge kaj ne tuąsi tiun monon, krom por la vojaą

go

vialanden, kaj teni ą

gin en iu sendaną

gera loko kiel banko por la okazo, se oni ree priąstelus vin?”

śNe, ne. Tia seriozulo mi ne estas. Mi multe preferas la vojaą

gon kun vi. Sed ącu... ącu... ącu Milan

kunveturos?”

ą

Si ekridis.

śAnkaŚ

u vi reagas kiel bonkora hundo! Vi scias, ącu ne?, ke tiel oni kromnomas amikon Milan. Vi tute ne deziras, ke li venu, sed vi sentas vin devigita lin inviti, ącar li ricevis kelkajn batojn sur la kapon, dum vi trankvile sidis en sendaną

gera loko funde de konstruaąo. Ne. Milan estas bona knabo,

44

kaj saą

ga. Li provis kredigi al mi, ke mi estas la virino en lia vivo, sed mi komprenigis al li, kiom li mispensas. Mi amas vin, kaj volas esti kun vi. Al Milan mi sentas ąsaton, estimon, amikecon, sed tio estas io tute alia. La fakto, ke li ne volis iri helpi vin, dum vi trovią

gis sola kun tiu terura ulo

en Plinov, montras, ke li ne povus esti taŚ

uga viro por mi. Tion mi klarigis, kaj li estas sufiące saą

ga

por konsenti, ke estas pli bone forgesi min tuj, antaŚ

u ol esti forte korligita, ol post multaj kunaj

travivaąoj. Li estas plej bona knabo, sed ne tiajn mi povas vere ami, dum vi... vi bezonas praktikan kunulinon, decideman, kapablan ącion fari sukcese, unuvorte, vi bezonas min.”

śKaj vi bezonas min, ącu ne? Milan estas multe tro memstara por vi. Vi bezonas doni, helpi, servi... kaj ankaŚ

u direkti. Jes, jes. Mi komprenas nun. Vi estas bonkora hundino.”

śRikardo!”

Sed Rikardo nur ridetis. Ame.

POSTPAROLO

Kara Rikardo!

Eble vi rekonas mian skribon, kaj miras ricevi leteron de mi. Nu, mi skribas por montri, ke mi konscias, ke mia instruo vere agis instrue.

Mi legis pri vi, kaj eą

c vidis vian foton en gazeto. Vi ią

gis tutmonde konata. Sendube la

fakto, ke mankis al vi scioj pri la arto gardi sin, igis vin akcepti la rolon de gardisto.

45

Mi ą

gojas pri via belega komenco en tiu okupo. Savi la landon el terorismo en sia unua

labortago, tio estas vere rimarkinda grandfaro. Konante vin, kaj alportinte mian malgrandan helpon al tiu sukceso, mi ne povis resti silenta. Mi devis skribi al vi por esprimi mian kun-senton, kaj ankaŚ

u mian grandan ą

gojon, ke vi ne nur nenion perdis pro mi, sed eą

c multon pli

ricevis. Vi estas ege pli rią

ca nun, ol kiam vi ekkonis min, ą

cu ne? Gratulon! Kaj espereble vi

sentas iom da dankemo al mi.

Se vi foje pasos en la proksimeco de ą

ci tiu mia loą

gloko, bonvolu viziti min. Mi ne diras,

ke mi redonos al vi tion, kion mi prenis. Tio ne estus justa, ą

car ą

ciu serioza instruo, kiu

kondukas al reala sukceso, valoras pagon, kaj ą

ci-okaze vi pagis malmulte rilate al tio, kion vi

ricevis. Sed mi plezurus revidi vin, kaj aŚ

udi de vi la rakonton de viaj tiunoktaj aventuroj.

Eble mia espero revidi vin estas nerealisma. Se jes, mi tion bedaŚ

uros. Eble eą

c, nun kiam

vi havas miajn familian nomon kaj adreson, vi tuj iros porti ą

ci tiun leteron al la polico, al

kiu vi certe raportis pri la ą

stelo. Mi prenas tiun riskon sur min, ą

car mi sentas al vi fortan

amikią

gemon.

Mi esperas, ke vi fartas bone, kaj deziras al vi

ą

cion bonan,

via,

Janą

cjo







Wyszukiwarka