dżihad odp na krzyżowe

Odpowiedź islamu doby krucjat: rozwój doktryny dżihadu
� wyprawy krzyżowe pobudziły muzułmanów do jeszcze większego rozbudowania idei świętej wojny.
� dżihad wewnętrzny(skierowany jest przeciw wadom moralnym człowieka) i zewnętrzny( wymierzony jest przeciw niewiernym).
� dżihad zewnętrzny posiada dwie odmiany
� pierwsza to dżihad ofensywny, który jest obowiązkiem wszystkim muzułmanów celem poszerzenia terytoriów islamu. Jedni muzułmanie są zobowiązani do czynnego udziału w wojnach napastniczych, natomiast inni, tzn. ci, którzy nie mogą wyruszyć z wyprawą zbrojną, zobowiązani są do wspierania dżihadu pieniędzmi i innymi dobrami.
� Drugi rodzaj dżihadu to wojna defensywna, mająca na celu pozbycie się agresorów, którzy zajęli terytorium posiadane przez muzułmanów. Ten rodzaj wojny jest obowiązkiem każdego zdrowego fizycznie mężczyzny.
� Radykalizację dżihadu proponował teolog muzułmański Ibn Taymiyya (1263-1328), który w swych dziełach atakował m.in. chrześcijan oraz uważał, że władca uchybiający obowiązkowi prowadzenia wojny świętej z niewiernymi nie zasługuje na to, by rządzić(*).
� Wśród muzułmańskich dzieł XII i XIII wieku były i takie, które poświęcono wspaniałości (fada'il) Jerozolimy, czyli miejsca, które miało duże znaczenie dla islamu i o które należy bezwzględnie walczyć(*).
� Wiek XII był też areną przemocy, jaką stosowali zwolennicy muzułmańskiej sekty asasynów, których niektórzy określają jako pierwszych terrorystów w historii. Świetnie posługując się sztyletem i trucizną stali się postrachem władców muzułmańskich i krzyżowców. To właśnie oni sprawiali, że od Afganistanu po Kair przeszła istna zaraza zamachów obalających różnych możnych tego świata. Sektą kierował mistrz zwany "Starcem z Gór", który rezydował w niedostępnej fortecy w górach(*). Przez ok. dwieście lat asasyni pozyskiwali młodych ludzi do skrytobójczych działań. Uczono ich pogardy dla śmierci, odwołując się do koranicznych opisów raju pełnego szczęścia dla tych, którzy polegli w boju. Aby upewnić w tym adeptów, stosowano też odurzanie narkotykami i inne sztuczki. Dzięki nim asasyni na skinienie swego władcy skakali w przepaść, ich wierność stała się legendarna(*).

Wyszukiwarka