Milena Wójtowicz
Kocha? Lubi? Szanuje??
© Milena Wójtowicz
www.fantastykapolska.pl
 Drzewa były zielone, łąki obsypały się kwiatami, a Herbert robił się niezadowolony. Miał
zostać bohaterem, i to wyszkolonym przez samego boga wojny. Tylko, że nauka odbiegała od
oczekiwań, jakie sobie wyrobił na podstawie wysłuchiwanych od dzieciństwa legend. Miecze
były za ciężkie, żeby mógł je podnieść, zbroje okazały się niewygodne, zwłaszcza, kiedy
trzeba było w nich walczyć. Kontakty z potworami ograniczały się do karmienia Amadeusza,
przekonywania Amadeusza, że posągi nie są do jedzenia, mycia Amadeusza, kiedy się
ubrudził i uciekania przed Amadeuszem, kiedy ten miał ochotę się bawić. W roli złych
duchów, z którymi Herbert mógłby się zmagać, występował Syk, który w przerwach
pomiędzy robieniem na złość mieszkańcom wioski chętnie grywał w karty. Gra w karty była
zresztą umiejętnością, którą Herbert opanował najlepiej. Ale i tak Tygrys zawsze wygrywał.
Czasami pojawiała się Iskierka, która oprócz Amadeusza zazwyczaj przywoziła ze sobą jakieś
kłopoty. No i był jeszcze Stokrotka, który bardzo chętnie udzielał porad niezbędnych w życiu
wojownika, jak: zawsze, patrz, czy to na czym stoisz nie ma zębów, jeśli nie umiesz
wystarczająco szybko zrzucić zbroi podczas ucieczki, to się naucz i podstawą walki jest
świadomość, ze gdzieś są tylne drzwi, przez które możesz uciec.
Mimo to życie było bardzo ciekawe. Zwłaszcza w takie miłe, ciepłe poranki, kiedy Tygrys
jeszcze spał, Amadeusza i Iskierki nie było, Stokrotka spędzał czas w jakimś spokojnym
zamku, Syk gdzieś zniknął, a Herbert mógł w spokoju pójść na ryby, nie wysłuchując
komentarzy, że to nie jest zajęcie dla wojownika, że to typowy objaw nieprzystosowania
społecznego albo że ryba ma za dużo ości i jedzenie jej jest ryzykowne. Nikt też nie próbował
aportować jego wędki. Mógł spokojnie usiąść nad rzeką, nad którą mieszkańcy wioski bali się
chodzić, mówiąc, że tam straszy, wyciągnąć wędkę i rozkoszować się spokojem. Chwilowym,
jak się zaraz okazało. Z pobliskich zarośli dochodziło coś jakby skrzekliwe buczenie. Herbert
odłożył wędkę i podszedł do krzaków. Nie bał się. Był na to zbyt ciekawski, a poza tym
zdążył się już przyzwyczaić do najdziwniejszych stworzeń i zdarzeń. Na przykład do smoków
aportujÄ…cych czarodziejskie kielichy.
Ostrożnie rozchylił gałązki krzaków. Za nimi znajdowała się mała polanka z dużym,
spróchniałym pniem. Wokół poniewierało się mnóstwo płatków kwiatów. Na pniu siedział
Syk i obrywał płatki z kolejnego kwiatka, wydając z siebie coś na kształt rozpaczliwego
szlochu.
Herbert przyglądał mu się chwilę z zainteresowaniem. Zazwyczaj Syk występował w
charakterze latającego, chichoczącego stracha na wróble albo zapamiętałego gracza w karty.
To, co teraz sobą przedstawiał, było, łagodnie mówiąc dziwne. Niespotykane. I zdecydowanie
niepokojące. Chłopiec cichutko wycofał się i pobiegł do groty.
Tygrys co prawda już się obudził, ale nie był jeszcze na tyle przytomny, żeby zrozumieć o co
chodzi.
- Syk? - powtórzył przecierając oczy. - Nie przejmuj się. On zawsze broi.
- Ale nie płacze! - cierpliwie tłumaczył Herbert.
- Ktoś płacze? Pewnie Syk trochę przesadził.
- Nie przesadził, tylko siedzi i płacze.
Tygrys dalej nie rozumiał o co chodzi. Herbert zastanowił się chwilę i zdecydował się
zastosować jeden z wypróbowanych sposobów Iskierki. Nalał do dzbana zimnej wody i
wylał go Tygrysowi na głowę. Spokojnie odczekał, aż wojownik wyrzuci z siebie długą serie
przekleństw. Kiedy wreszcie przerwał dla zaczerpnięcia oddechu, Herbert wyrzucił z siebie
jednym tchem:
- Syk siedzi na polanie, szlocha i obrywa płatki z kwiatów. Czy to znaczy, że coś jest nie tak ?
Tygrys popatrzył na niego w skupieniu, strząsnął resztkę wody z twarzy i włosów i pstryknął
palcami. Obaj znalez
li się w zaroślach, z których Herbert wcześniej obserwował Syka. Bożek
dalej tam siedział, ale ilość oberwanych płatków wokół niego znacząco wzrosła. Tygrys
nakazał Herbertowi ciszę i przez chwile uważnie przyglądał się Sykowi. W końcu pokręcił
głową.
- Poważna sprawa - mruknął.
- Coś jest nie tak? - zapytał cicho Herbert.
- Nie jestem pewien - skrzywił się Tygrys. - Iskierka będzie wiedziała.
- Jej tu nie ma.
- Zaraz będzie - wojownik zniknął.
Herbert wzruszył ramionami i zajął się obserwowaniem Syka obrywającego płatki kolejnego
kwiatu. Nie było to zbyt pasjonujące i szybko zaczął się nudzić, ale koło niego pojawili się
Iskierka i Tygrys. Wojownik bez słowa wskazał na polankę. Wiedz
ma pochyliła się i przez
kilka sekund patrzyła na bożka. Potem wyprostowała się, odwróciła i wyszła z zarośli na
większą polanę.
- No i...? - spytał Tygrys.
- Opętały go złowrogie siły - zgadywał podekscytowany Herbert.
Iskierka spojrzała na niego z niesmakiem.
- Kto ci napchał takich bzdur do głowy ? Zresztą nieważne. Wy naprawdę nie macie pojęcia
co się stało?
Obaj zgodnie pokręcili głowami. Wiedz
ma westchnęła ciężko.
- Typowi mężczyz
ni. Przecież to widać jak na dłoni. On się zakochał.
Tygrys zasępił się.
- Będą kłopoty.
- Brawo. I co zamierzasz z tym zrobić? - spytała Iskierka.
- Z kłopotami?
- Nie, z Sykiem. Przecież widać, że jest nieszczęśliwy.
- Czy zakochani to coś bardzo złego? - chciał wiedzieć Herbert.
Iskierka spojrzała na niego, jakby dopiero zauważyła jego obecność.
- Jesteś za mały na takie sprawy. Idz
się bawić albo... Po prostu się czymś zajmij.
- Ale czy to z
le, że ktoś się zakochał?
- Istna tragedia - mruknÄ…Å‚ Tygrys. - Idz
się bawić.
- A Syk?
- To sprawa dla dorosłych - wsadził Herbertowi wędkę do ręki i stanowczo popchnął go w
kierunku rzeki. Z tyłu rozległ się pisk Syka i radosne posapywanie Amadeusza.
Wiedz
ma odwróciła się w stronę zarośli.
- Amadeusz! - krzyknęła. - Ile razy mam powtarzać, że bożków się NIE aportuje!
Herbert wcale nie miał zamiaru iść nad rzekę. To, co naprawdę interesujące, odbywało się w
grocie. Zakradł się tam, uważając, żeby nie potrącić żadnego z posągów.
W największej sali, za stołem, siedział trochę poturbowany i widocznie nieszczęśliwy Syk. Z
jego obu stron usiedli Iskierka i Tygrys. Oboje mieli na twarzach wyraz całkowitego
zrozumienia i chęci wysłuchania wszystkich możliwych zwierzeń. Na stole stały trzy kielichy,
do których Tygrys nalewał właśnie wina z ogromnego dzbana. W kącie skarcony Amadeusz
pracowicie obgryzał podstawę jednej z kolumn.
- Przepraszam za Amadeusza - zaczęła Iskierka, uśmiechając się ze szczerą sympatię. -
Wiesz, jakie sÄ… dzieci. Takie radosne i nieprzewidywalne.
Syk patrzył na nią niepewnie i z pewną podejrzliwością. I ona i Tygrys zachowywali się,
łagodnie mówiąc, dziwnie.
- Może toaścik - zaproponował Tygrys.
- Za radość życia - dodała Iskierka.
Syk podniósł kielich, uśmiechając się niewyraz
nie i z obawÄ….
- Radość życia - ciągnął w rozmarzeniu Tygrys. - Wojny, bitwy, wino, kobiety ...
 Syk patrzył na niego z rosnącym przerażeniem. Świat nigdy nie był normalny, ale nie aż tak
nienormalny! Przeniósł wzrok na Iskierkę, która zdecydowała się zrezygnować z dyplomacji.
- Po prostu powiedz, co ci leży na żołądku - zaproponowała. - Przynajmniej Tygrys
przestanie robić z siebie idiotę.
Bożek pokiwał głową, po czym wykrzywił się i wybuchnął płaczem na ramieniu Tygrysa.
Zaskoczenie boga wojny wprost z niego promieniowało. Z całą pewnością nikt wcześniej nie
wypłakiwał mu się na ramieniu. Z całą pewnością nigdy wcześniej nie musiał pocieszać
nikogo płaczącego. Niepewnie poklepał Syka po plecach.
- No, uspokój się. Wojownicy nie płaczą.
- Wojownicy nie robią całej masy pożytecznych rzeczy - Iskierka wcisnęła Sykowi
chusteczkę do ręki. - Przestań się mazać.
Bożek posłusznie wytarł oczy i nos, robiąc przy tym sporo hałasu. Iskierka poklepała go po
ramieniu.
- No, już dobrze. Może teraz powiesz nam o co chodzi.
- Przypuszczam, że o kobietę - stwierdził ironicznie Tygrys, sięgając po kielich.
Syk pokiwał głową.
- Mężatka? - Tygrys podniósł kielich do ust.
Syk pokręcił głową.
- Więc w czym problem?
Syk zrobił bardzo smutną minę i coś wymamrotał. Iskierka i Tygrys pochylili się do niego.
- Co?
Syk powtórzył trochę głośniej, ale i tak nie było nic słychać. Iskierka i Tygrys pochylili się
jeszcze bliżej.
- Co?
- Ja się wstydzę!!! - wrzasnął Syk na cały głos.
Iskierka i Tygrys odskoczyli gwałtownie, trzymając się za uszy. Dzban z winem przewrócił
się i czerwona ciecz zaczęła skapywać ze stołu. Tygrys siedział na podłodze, pocierając
bolące ucho. Iskierka, ciągle w lekkim szoku, próbowała podnieść się z posadzki.
- Czego... Czego się wstydzisz? - dała sobie spokój z próbami podniesienia się i usiadła
wygodniej.
- Siebie! - Syk poderwał się na nogi. - Zobaczcie jak ja wyglądam! Jaki ja jestem! Kim ja
jestem! - chodził w tę i z powrotem po pokoju, prawie rozdeptując przy tym Tygrysa i
IskierkÄ™.
- Próba stratowania nas nie wpłynie pozytywnie na twój wizerunek - Tygrys wstał, złapał
Syka za kark i siłą posadził przy stole. Potem pomógł Iskierce podnieść się. Wiedz
ma usiadła
obok bożka, który właśnie opróżniał jednym haustem kielich.
- To co konkretnie chciałbyś zmienić? - zapytała, otrzepując sukienkę.
- Wszystko! Ona jest piękna! A ja nie!!!
- No, tego nie da się ukryć - stwierdził Tygrys.
- Ona jest bardzo mÄ…dra!
- A ty zdecydowanie mniej - dokończył Tygrys. Iskierka rzuciła w niego kielichem, ale
chybiła. Za to udało jej się oblać Syka winem. Bożek nawet nie zwrócił na to uwagi.
- Ona jest taka dobra... - roztkliwił się.
- A ty z całą pewnością nie - Tygrys uchylił się przed kolejnym kielichem. - I co my z tym
zrobimy?
- My? - Syk podniósł głowę.
- Chyba nie sądziłeś, że zostawimy przyjaciela w potrzebie - Iskierka opuściła kielich,
którym miała zamiar rzucić w Tygrysa. - Zobaczymy, co da się zrobić.
- Tylko od czego tu zacząć.. - zastanawiał się Tygrys.
Wiedz
ma nie miała najmniejszych wątpliwości.
 - WyglÄ…d. Chodz
, zaraz coś na to poradzimy - wyszła z sali, ciągnąc za sobą Syka. Za nimi
podążył zamyślony Tygrys. Amadeusz zrezygnował z obgryzania mocno już nadwerężonej
kolumny i popędził w ślad za przybranymi rodzicami. W drzwiach zatrzymało go stanowcze
polecenie Iskierki :
- Nie, ty nie - dostrzegła ukrytego za posągiem chłopca. - Herbert się z tobą pobawi.
Smok zamerdał ogonem, tłukąc przy okazji parę wazonów. Herbertowi nie pozostało nic
innego jak rzucić się do ucieczki przed objawami sympatii Amadeusza. Trochę czasu zajęło
mu przekonanie smoka, że naprawdę nie ma nic złego w przekopywaniu się przez ścianę.
Kiedy już mu się to udało, mógł zając się szukaniem Iskierki, Tygrysa i Syka, którzy
zachowywali się coraz dziwniej. Znalazł ich w jednej z lepiej oświetlonych komnat.
Syk stał pośrodku, na stole. Ubrany był w jakieś dziwne kolorowe łaszki i wyglądał jak
wychudzony kogut. Znad ozdobnego kołnierzyka wystawała jego cienka szyja i niekształtna
głowa. Chude nóżki ginęły w ogromnych butach z klamrami. Miał bardzo, ale to bardzo
nieszczęśliwą minę.
Iskierka zupełnie nie zwracała uwagi na jego brak entuzjazmu. Wpięła w kołnierzyk
ogromną broszę, wywołując przy okazji pisk bólu ukłutej ofiary. Odsunęła się, oceniając
swoje dzieło.
Tygrys, siedzący dotąd z boku, wstał i zbliżył się do stołu. Obszedł na około Syka, gładząc
się w zamyśleniu po brodzie.
- Bardzo ładna kura - ocenił.
- To jest elegancja - stwierdziła bez przekonania Iskierka.
- To się nazywa chudy bożek przebrany za przynętę na ryby.
- Jak umiesz lepiej, to na co czekasz? - zapytała wiedz
ma.
- Aż zrobisz mi miejsce. Zabieraj stąd te szmatki. Czas zrobić z niego mężczyznę.
Przynajmniej z zewnÄ…trz.
Iskierka wzruszyła ramionami i usiadła pod ścianą. Oparła głowę na dłoni i z lekkim
znudzeniem obserwowała długotrwały ceremoniał zapinania kolejnych kolczug, elementów
zbroi i hełmu. Kiedy Tygrys skończył i oceniał swoje dzieło, skomentowała:
- Teraz wygląda jak żelazna kura.
Tygrys odrobinę się skrzywił.
- Niestety masz racjÄ™.
Syk pociÄ…gnÄ…Å‚ nosem.
- Ale w końcu i tak najbardziej liczy się wnętrze - podsumowała Iskierka.
- Wnętrzności? - zdziwił się Tygrys.
- Charakter - poprawiła z naciskiem wiedz
ma.
- Tak - pokiwał głową Tygrys. - Najważniejsze, to mieć w sobie ducha wojownika.
- Myślałam raczej o poecie.
- Poecie? Takim kurduplu w pończochach z lutnią?
- Mniej więcej.
- To ma być ktoś godny zainteresowania? - zaprotestował Tygrys.
- A czy to jest ktoś godny zainteresowania? - Iskierka wskazała na coraz bardziej
nieszczęśliwego Syka, który próbował pozbyć się zdecydowanie za dużej zbroi. Jedynym
skutkiem, jaki przyniosły jego wysiłki był efektowny upadek ze stołu na posadzkę, z
towarzyszeniem brzęku zbroi. Hałas zwabił Amadeusza, który z radością powitał nową
zabawkÄ™.
- Amadeusz, oddaj! - Tygrys przemocą wyciągnął bożka z paszczy smoka. - To nie jest czas
na zabawÄ™.
- Idz
, poszukaj Herberta - zasugerował Iskierka. - Pewnie ma dla ciebie ciasteczko.
Amadeusz podniósł głowę, powęszył, zamerdał ogonem przewracając przy okazji Syka i
wyruszyła na poszukiwanie Herberta.
 Chłopiec przezornie wspiął się na kolumnę. Miłość Amadeusza do ciasteczek była na oko
dziesięć razy większa od samego smoka.
Tygrys podniósł poturbowanego bożka z podłogi.
- Może ta poezja to nie taki zły pomysł.
- To bardzo dobry pomysł. Jak zresztą większość moich pomysłów.
- Akurat - mruknął pod nosem Tygrys, ale nie na tyle głośno, żeby Iskierka usłyszała.
Usłyszał za to Syk, który miał już kilka razy bardziej nieszczęśliwą minę niż na początku.
- Gdzieś tu powinna być mandolina - Iskierka przetrząsała kufry.
- Nie lepsza byłaby lutnia?
- Lutni nie ma. A mandolina jest - podniosła do góry instrument.
- Trochę zepsuta - stwierdził krytycznie Tygrys.
- To ją napraw. W końcu jesteś wszechmocny.
Machnął ręką nad mandoliną.
- I co teraz?
- Nauczymy cię śpiewać - Iskierka zwróciła się do Syka. - Wieczorem masz występ pod
oknem ukochanej. Musisz tylko szarpać struny i śpiewać. To nie takie trudne.
Herbert zeskoczył z kolumny już po kilku pierwszych taktach piosenki. Doszedł do wniosku,
że o wiele przyjemniej będzie tłumaczyć Amadeuszowi, ze nie ma ciasteczek. Tygrys zaraz
po nim wybiegł z komnaty trzaskając drzwiami. Kilka chwil póz
niej Iskierka wyrwała
Sykowi mandolinę i rzucił ją w ognisko.
- Chyba jednak nie jesteÅ› stworzony do poezji.
Bożek spojrzał na nią żałośnie i wybuchnął rozdzierającym płaczem. Wiedz
ma próbowała go
uspokoić.
- No nie płacz. Coś wymyślimy. Nie jest aż tak z
le.
- Jest tragicznie - Tygrys wszedł do komnaty i dorzucił drew do kominka, dla pewności, ze
mandolina na pewno się spali. - Ale nie martw się. Bywało gorzej.
Próby pocieszenia jakoś nie przemawiały do Syka. Dalej szlochał w rękaw Iskierki. Wiedz
ma
spojrzała na wojownika.
W tym momencie drzwi otworzyły się z hukiem i do pomieszczenia wpadł domagający się
ciasteczka Amadeusz. Przewrócił parę krzeseł, zjadł część mandoliny, która jeszcze się nie
spaliła i zaczął podkopywać filar.
Tygrys spojrzał na Iskierkę, Iskierka na Tygrysa.
- Nie myślisz o tym co ja - słabo powiedziała wiedz
ma.
- Za cos takiego można dostać pół królestwa i głupia księżniczkę, nie mówiąc już o
dziewczynie ze wsi.
- Nie wprowadzisz Amadeusza samego między obcych!
- Dlaczego?
- Jeszcze mu ktoÅ› zrobi krzywdÄ™!
- Jemu? To raczej on kogoś zaaportuje. Tylko na kwadrans. Przestraszy parę osób, potem go
zabierzemy, a Syk zostanie bohaterem.
- Nie! To jest bardzo, ale to bardzo głupi pomysł!
Syk przestał płakać i popatrzył na nią błagalnie. Iskierka spojrzała na Tygrysa, szukając
jakiegoś wsparcia, ale on też patrzył prosząco.
- Niech będzie - skapitulowała. - Ale na kwadrans, nie dłużej. I to ma się udać.
- Z całą pewnością się uda - Tygrys podrapał Amadeusza po głowie. Uradowany smok
położył mu łeb na ramieniu, prawie przy tym przewracając wojownika. Tygrys zachwiał się
odrobinę, ale zaraz odzyskał równowagę. Pogłaskał smoka po wyciągniętej szyi.
- Widzisz? Jaki jest chętny do zabawy? Moje kochane maleństwo - Amadeusz polizał go po
twarzy. Tygrys na oślep sięgnął po coś, czym mógłby się wytrzeć. Przewrócił przy tym
zbroję, którą Amadeusz od razu zaczął z chęcią aportować.
 - Tak z czystej, niewinnej ciekawości - Iskierka podała mu ręcznik. - Jak ty masz zamiar to
zrobić?
- Patrz i ucz się od mistrza - Tygrys wyciągnął z jednego z kufrów potężny, trochę
zardzewiały miecz. Wsadził go Sykowi w dłonie. Bożek chwiał się chwilę w obie strony, po
czym runął, przygnieciony ciężarem. Miecza dopadł Amadeusz i zaczął zakopywać go pod
filarem.
Tygrys wyciągnął drugi miecz. Nie zdążył nic z nim zrobić, bo Amadeusz podbiegł, wyrwał
mu go z ręki i wrzucił do swojego dołka. Potem przyczaił się, czekając na kolejną rzecz, którą
mógłby zachomikować.
Tygrys spojrzał na niego podejrzliwie.
- Bez miecza - zdecydował.
- Może się mylę - zaczęła słodkim głosem Iskierka. - Ale większość bohaterów pokonywała
te nieszczęsne zwierzątka przy pomocy jakiejś niebezpiecznej broni, miecza najczęściej.
Zapłakany Syk pokiwał głową.
- Zrobimy to tak: dziewczyna idzie, smok wypada z krzaków. Syk łapie jakiś kij i biegnie jej
bronić, a my zabieramy stamtąd Amadeusza, tak żeby nas nie widziała. Teraz trzeba ją tylko
znalez
ć - pstryknął palcami i cała czwórka, łącznie ze smokiem, zniknęła. Herbert wyszedł ze
swojej kryjówki i pobiegł do lasu. Nie był pewien, jak oni to właściwie chcą zrobić, ale i tak z
każdą chwilą utwierdzał się w przekonaniu, ze wszyscy zwariowali. Poza nim, jak na razie.
Dojście na polanę zajęło mu trochę czasu. Ale nikogo tam nie było. Chłopiec zaczął
przeszukiwać las. Natknął się na jasnowłosą dziewczynę, która powiedziała, że niestety nie
widziała ani stracha na wróble, ani pięknej wiedz
my, ani wojownika, nie mówiąc już o
jakimkolwiek gadzie większym od jaszczurki. Herbert już miał się poddać i pójść na ryby,
kiedy usłyszał krzyki. Wyjrzał na polanę w odpowiednim momencie, żeby zobaczyć całe
przedstawienie.
Przodem biegł Syk, skacząc wielkimi susami, z wyrazem kompletnego przerażenia na
twarzy. Za nim gonił Amadeusz, kołysząc się na swoich dwóch nogach. Przednimi łapkami
próbował złapać Syka, małe skrzydełka machały energicznie, ale smok nie odrywał się od
ziemi. Wyciągał szyję jak mógł najdalej, żeby złapać bożka swym podobnym do dzioba
pyskiem.
Za nim, potykając się i sypiąc przekleństwami biegł Tygrys, usiłujący złapać Amadeusza za
ogon.
Na końcu spokojnie szła Iskierka, spoglądając na te scenę z czymś w rodzaju niechętnej
satysfakcji. Herbert był pewien, że mówi do siebie:  a nie mówiłam .
Zauważyła go i zawołała. Chłopiec wyszedł z krzaków.
- Po co wy to właściwie robicie?
- To siÄ™ nazywa pomoc przyjacielowi w potrzebie.
- Przecież Syk się cały czas przewraca, ląduje w pysku Amadeusza albo coś takiego. I chyba
wcale mu to nie poprawia humoru.
- Cóż. Liczą się dobre chęci.
- Co wy właściwie chcecie zrobić?
- Sprawić, żeby ktoś... pewna osoba... go pokochała.
- A nie możecie jej po prostu zaczarować? Przecież się na tym znacie.
Iskierka zatrzymała się gwałtownie.
- Herbercie, jesteś bardzo inteligentnym chłopcem. Jak znajdziesz Amadeusza, to się z nim
pobaw.
Przyśpieszyła kroku i po chwili była już w grocie. Tygrysa i jeszcze bardziej poturbowanego
Syka znalazła w jednej z komnat.
- O, jesteś - obojętnie stwierdził Tygrys. - Chyba nam trochę nie wyszło.
- Nieważne. Przecież możemy przyrządzić napój miłosny!
 Wojownik podniósł głowę.
- Napój miłosny ? Robiłaś to kiedyś?
- Nie. A ty?
- Oczywiście, ze nie. I myślisz, że to zadziała?
- Jestem przecież wiedz
mÄ…. Wiedz
my robią takie rzeczy. W którejś z ksiąg powinien być
przepis.
Kiedy Herbert wszedł do groty, wszystko było pokryte warstwą solidnego, starego kurzu.
Przy stole siedział Syk, topiąc smutki w winie. Amadeusz chciał go polizać, ale kurz zakręcił
mu w nosie i smok zajął się kichaniem. Iskierka i Tygrys siedzieli w samym środku tego
pobojowiska, pochyleni nad jakąś wiekowa księgą. Mieli pajęczyny we włosach i wyglądali
na bardzo zakurzonych.
- Jest! - krzyknęła radośnie Iskierka.
- Strasznie stary - ocenił krytycznie Tygrys.
- Ważne, żeby działał - wiedz
ma otrzepała z kurzu kociołek i zawiesiła go nad paleniskiem. -
Czytaj, czego potrzebujemy.
Tygrys zajął się odcyfrowywaniem starożytnych bazgrołów.
- Maliny...
- Są - wrzuciła garść owoców do kotła.
- ...kwiat paproci...
- Mam - kwiatek powędrował w ślad za malinami.
-... rogi nietoperza...
- SÅ‚ucham?
- Rogi nietoperza.
- Nie mam - stropiła się Iskierka. - Damy zamiast tego marchewkę.
Tygrys wzruszył ramionami.
- Ty to jesteÅ› wiedz
mą - pochylił się nad tekstem. - Pięć palców wisielca...
- Bleee... - skrzywiła się Iskierka.
- Nie masz? - niewinnie spytał Tygrys.
- Pewnie, że nie. Pomijamy.
- Jak chcesz. Porannej rosy kropel sześć..
- Mam.
- ...i siedem krwi smoka...
- No wiesz co! - oburzyła się Iskierka. - Głupi mordercy! Nie będę kroić własnego dziecka !
- Czyli pomijamy - Tygrys pochylił się nad przepisem. - Zamieszać przy blasku pełnego
księżyca, zaklęcia odmówić i niechętnej uczuciom osobie podać.
- Pełnia był wczoraj - stwierdziła niezadowolona Iskierka. - Trudno. Nie chce mi się czekać
cały miesiąc. Co z tym zaklęciem?
- Nieczytelne.
- Trudno. Będzie musiało wystarczyć pierwsze lepsze - pochyliła się nad kotłem i wyszeptała
parę słów. Podeszła do Tygrysa i zajrzała mu przez ramię.
- Co teraz?
W tym momencie nastąpił wybuch. Szybki i mało efektowny. Kocioł się rozpadł, a cała
komnata i wszyscy w niej przebywający zostali równo pokryci sadzą. Kaszląc i krztusząc się
wybiegli na zewnątrz. Amadeusz został wepchnięty do rzeki, z której próbował wyjść, co
utrudniała mu Iskierka, usiłująca go umyć.
- To się dopiero nazywa magia - ironizował Tygrys.
- Sam umiesz lepiej? Mogłeś bardziej się starać przy odczytywaniu przepisu!
- A więc to moja wina? Ty oczywiście nie przyłożyłaś do tego ręki, pomijając połowę
składników!
 - Wykrwawiłbyś własne dziecko na śmierć! Nieczuły potwór!
Syk spojrzał na nich zrezygnowany. Powoli oddalił się z polanki zrywając po drodze kwiatki.
Herbert poszedł za nim i zobaczył, jak podchodzi z nimi do jasnowłosej dziewczyny. Bożek
w milczeniu wyciągnął rękę z bukietem. Dziewczyna przyjęła go i powiedziała cos z
uśmiechem. Syk coś mruknął w odpowiedzi, spuszczając głowę.
- Cóż, miłość jest ślepa - Herbert usłyszał za sobą głos Iskierki.
- Wiem coÅ› o tym - mruknÄ…Å‚ Tygrys.
Wiedz
ma pokazała mu język.
- Wierz mi, ja też.
KONIEC