117

Fronda - Archiwum - Nr 11-12 table.main {} tr.row {} td.cell {} div.block {} div.paragraph {} .font0 { font:10.00pt "Arial", sans-serif; } .font1 { font:10.00pt "Times New Roman", serif; } #divMenu {font-family:sans-serif; font-size:10pt} #divMenu a{color:black;} #divMenu a:visited{color:#333333;} #divMenu a:hover{color:red;} self.name = 'dol' /******************************************************************************** Submitted with modifications by Jack Routledge (http://fastway.to/compute) to DynamicDrive.com Copyright (C) 1999 Thomas Brattli @ www.bratta.com This script is made by and copyrighted to Thomas Brattli This may be used freely as long as this msg is intact! This script has been featured on http://www.dynamicdrive.com ******************************************************************************** Browsercheck:*/ ie=document.all?1:0 n=document.layers?1:0 ns6=document.getElementById&&!document.all?1:0 var ltop; var tim=0; //Object constructor function makeMenu(obj,nest){ nest=(!nest) ? '':'document.'+nest+'.' if (n) this.css=eval(nest+'document.'+obj) else if (ns6) this.css=document.getElementById(obj).style else if (ie) this.css=eval(obj+'.style') this.state=1 this.go=0 if (n) this.width=this.css.document.width else if (ns6) this.width=document.getElementById(obj).offsetWidth else if (ie) this.width=eval(obj+'.offsetWidth') // this.left=b_getleft this.obj = obj + "Object"; eval(this.obj + "=this") } //Get's the top position. function b_getleft(){ if (n||ns6){ gleft=parseInt(this.css.left)} else if (ie){ gleft=eval(this.css.pixelLeft)} return gleft; } /******************************************************************************** Checking if the page is scrolled, if it is move the menu after ********************************************************************************/ function checkScrolled(){ if(!oMenu.go) { oMenu.css.top=eval(scrolled)+parseInt(ltop) oMenu.css.left=eval(scrollex)+parseInt(llef) } if(n||ns6) setTimeout('checkScrolled()',30) } /******************************************************************************** Inits the page, makes the menu object, moves it to the right place, show it ********************************************************************************/ function menuInit(){ oMenu=new makeMenu('divMenu') if (n||ns6) { scrolled="window.pageYOffset" ltop=oMenu.css.top scrollex="window.pageXOffset" llef=oMenu.css.left } else if (ie) { scrolled="document.body.scrollTop" ltop=oMenu.css.pixelTop scrollex="document.body.scrollLeft" llef=oMenu.css.pixelLeft } var sz = document.body.clientWidth; if(!sz) sz = window.innerWidth-20; oMenu.css.width=sz oMenu.css.visibility='visible' ie?window.onscroll=checkScrolled:checkScrolled(); } //Initing menu on pageload window.onload=menuInit; egzystencji i rozumu. Prawdą życia i myśli. Prawdą: więc celem pojmowania, in�telektem żebrzącym o łaskę wiary. Ta rzeczywistość, o której mówię, ma podstawowe znaczenie dla mojej twór�czości literackiej. Jest przyczyną przepaści, w którą zaglądam; ja, człowiek twór�czości literackiej. Jest przyczyną smutku. Odsunięcia. Goryczy. Zniechęcenia. Ale jest też wielkim zadaniem, którego nie umiem unieść. Ale zarazem widzę przed sobą św. Augustyna, widzę Arystotelesa, a zaraz za nim widzę św. Tomasza z Akwinu, widzę Ojców Kościoła; widzę tych, którzy złapali za swoje greckie, rzymskie pióro i zaczęli układać pierwsze hymny, pierwszą literaturę o Nim. Wi�dzę zmagania tych, którzy postanowili użyć swoich podejrzanych umiejętności (filozofia pogańska, literatura pogańska, retoryka — wykształcenie: pogańskie) dla Jego sprawy. I chwilami, w przypływie słabości lub desperacji, spoglądali w jasne oczy galilejskich rybaków, i złorzeczyli na swoje pokręcone biografie i umiejętności, które uważali w tych chwilach za warte mniej niż nic. Ale to oni właśnie, po tych chwilowych załamaniach, zasiadali do pulpitów i dostojną łaci�ną formowali naszą Europę: odważni Ojcowie Założyciele. Doświadczam chwilami literatury, tych moich małych umiejętności składania wierszy i pisania tekstów jako bańki mydlanej, mającej się nijak do tych spraw, o których mówiłem powyżej. Ale doznaję też wyzwania z tej samej strony. Więc spoglądam na Ojców prosząc ich o wsparcie. I znowu chcę pisać wiersze ucieka�jąc od „prostej mowy wiary", przeciwko tym, którzy mi powtarzają do znudzenia: to nie są wiersze; to nie jest literatura; to są medytacje. A ja im odpowiadam: no to czym jest literatura? Czym jest poezja? Czemu wielbicie nigdy nie udowodnio�ne hipotezy, że kultura i literatura jest grą, wariacją, zabawą, rozrywką, przestrze�nią intertekstualną? To ja wam powiadam: nie podrzucajcie zbyt wysoko tych ka�mieni, bo one spadną na was, bo zniszczycie wszystko, gruzy zostaną. I to, coście zrobili literaturze, gubiąc w grach jej podstawowe zadanie kształcenia prawego człowieka, zniszczy was i wasz głos zaginie. I co zostanie z tych waszych popi�sów? Co zostanie z tego deptania arete, virtum, dzielności, cnoty? Miłość. I tak ona zostanie. Pierwsza i Ostatnia. Wieczna. ZBIGNIEW MACHEJ Prawdopodobnie jestem heretykiem, więc praktykuję na wodzie patykiem. Natomiast łączność z papieskim Rzymem podtrzymuję częstochowskim rymem. A kiedy gorzej to wygląda przeglądam czasopismo Fronda. KAROL MALISZEWSKI Dzisiaj był ksiądz po kolędzie. Młody, natchniony. I jak to się mówi: „Wielkim gło�sem wołał". Coś tam we mnie pękało przy wspólnej modlitwie, a potem rozmowie. Sentymentalne zwaliska... czy prawdziwa wiara? W każdym razie drgnęło we mnie na tyle, by wreszcie zasiąść do krótkiej odpowiedzi na pytania Redakcji, której w tej chwili dziękuję za pamięć i zaproszenie do epistolarnej debaty. Na obrazku, który ściskam teraz w ręce, są te słowa: „Prawdziwy katolik pa�mięta o codziennej modlitwie, o niedzielnej Mszy św., o częstej, a przynajmniej Wielkanocnej, spowiedzi i Komunii św.". Lichy ze mnie katolik, o skomplikowa�nym „przebiegu duchowym" (że nawet Cyganka, która kiedyś we Wrocławiu ujęła moją dłoń, nietęgą miała minę). Nazwałbym to, co wyprawiam „katolicy�zmem schizoidalnym". Zakwitałem w cieniu pobożnej matki i rychło stałem się kościelną myszą, ambitnie ciułającym punkty ministrantem. Po śmierci ojca „ze�szło ze mnie powietrze" i przestałem na długi czas chodzić do kościoła. Z jednej strony zwyczajne lenistwo, z drugiej — lewicowo-scjentystyczne zachłyśnięcie się nową prawdą, dość typowe dla trądzikowej ery naszego żywota. Dodajmy do tego dziecięcy wstrząs, młodzieńczy uraz eschatologiczny. Minęło kilka lat i znalazłem się w zasięgu mocnego promieniowania rodzinne�go. Nazywam to dość niezdarnie. Chcę powiedzieć, że prawdziwe przeżycie religijne ma korzenie rodzinne. Ono rośnie tam w środku, w tej wspólnocie — na oczach chłopaka, który pogubił się w życiu, a potem odnalazł, patrząc jak rosną dzieci, jak staje się ten cud. Być może mam na myśli jakiś rodzaj ekstazy, zupełnie dziką ducho�wość, która ma niewiele wspólnego z wysokim neogotyckim kościołem na przeciw�ległym stoku. Być może mówię o jakiejś egzaltacji. I chyba powinienem się wstydzić, że przez długie lata msze odprawiałem pod gołym niebem na naszych wzgórzach po�śród „łezek Matki Boskiej" i innych majeranków. Nastał jednak czas powrotu. Znów zacząłem chodzić do kościoła. Zawdzię�czam to własnym dzieciom. Nie jestem w tym jednak tak beztroski jak kiedyś. Piję te dogmaty półgębkiem. Niekiedy wydaje mi się, że robię to dla dzieci: „No bo co powie siostra katechetka na lekcji religii, tradycyjnie pytając, czy rodzice byli w kościele". Ostatnio łapię się na tym, że jest mi z tym dobrze i gdy nieraz opuszczę niedzielną Mszę św., to wyraźnie czegoś mi brak, a ten tydzień zazwy�czaj jest nieudany, pozbawiony polotu i, powiedzmy, transcendencji. Odpowia�dając na pytanie, czy pielęgnuję, podkreślę jeszcze raz, że będąc częścią rodziny (która z natury rzeczy jest czymś sakralnym, jest odwzorowaniem Absolutu ja�ko miejsce rodzenia, tworzenia) nie mogę nie pielęgnować. Z drugiej strony — ja w kościele siedzę trochę jak pień, słyszę i widzę, co się wokół mnie dzieje, ale ukołysany śpiewami i kadzidłem gdzieś tam bujam w obłokach. A więc w tym sensie nie pielęgnuję, jestem bierny. « Poprzednie [Spis treści] Następne » _uacct = "UA-3447492-1"; urchinTracker();

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
The Modern Dispatch 117 Blow the Trumpet
v 04 117
rozdzial (117)
Subject 117
action=produkt&produkt=117
111 117
117 ROZ usytuowanie drzew w sąsiedztwie linii kolejowych

więcej podobnych podstron