Legenda o św. Aleksym - charakterystyka Kategoria: Polski Zakres: Średniowiecze Tytuł: Legenda o św. Aleksym - charakterystyka Dodano: 2000.01.15 Aleksy - wzór średniowiecznego ascety, w dniu ślubu postanawia wyrzec się życia w bogactwie i dostatku, opuszcza żonę i odtąd żyje w surowej ascezie. Asceza w średniowieczu była uważana za najpewniejszą drogę osiągnięcia zbawienia. Aleksy nie waha się przed żadną formą cielesnych umartwień. Wystawia swe ciało na mróz, cierpi głód, spędza noce na modlitwie. Wkrótce wszyscy okoliczni mieszkańcy zaczęli go uważać za świętego człowieka. Aleksy nie pragnie jednak sławy i uznania za życia. Chce pozostać nieznany, nie zauważony. Przenosi się do swego rodzinnego miasta, tu mieszka pod schodami domu ojca. Autor legendy celowo zamieszcza sugestywny obraz upokorzeń, których święty doznaje - wylewanie na Aleksego pomyj to szczyt poniżenia i upokorzenia. Dopiero po śmierci ujawnia się tożsamość poniżanego przez wszystkich żebraka, czemu towarzyszą liczne cuda. To biografia charakterystyczna dla pism hagiograficznych. Święty-asceta jawi się jako człowiek o niezłomnym charakterze i niepospolitej sile woli. Jest skromny, pobożny, jego życie to pasmo wyrzeczeń i świadomie prowokowanych cierpień. Właśnie w nich średniowieczny asceta upatrywał sens życia. Omawiając postać św. Aleksego koniecznie należy pamiętać, że w średniowieczu panowało autentyczne przekonanie, iż cierpienie daje gwarancję wiecznego szczęścia. We wspólnotach chrześcijańskich praktyki ascetyczne stały się powszechne bardzo wcześnie (w religii chrześcijańskiej widoczne jest swoiste upodobanie do cierpienia). Jean Pauł Roux, autor książki pt.: Krew mity, symbole, rzeczywistości przy-tacza liczne przykłady skrajnej ascezy wśród świętych: Święty Antoni (zm. 336)ten sam który walczył z domem i odparł jego ataki, mieszka w grobie i jada tylko raz dziennie, po zachodzie słońca. Święty Grzegorz z Nazjanu (zm. 389) sypia na gołej ziemi, za cały przyodziwek mając prześcieradło i spędza noc na modlitwach i płaczach. Żywi się chlebem tak stęchłym, że podobny raczej do błota. Święty Szymon Słupnik (zm. 460) otrzymał od swych przełożonych zgodę na przestrzeganie surowego postu Jezusa na pustyni. Święty Benedykt (zm.543) mieszka w jaskini, odmawia sobie pożywienia a gdy odczuwa pokusę, bez lęku rzuca się pomiędzy cierniste krzewy. Święty German (zm.576) niczym nie okrywa swego ciała, tak latem, jak i zimą. Nieco później Święty Benedykt z Anianu (zm. 821) traktuje swe ciało jak dziką bestię, żyje chlebem i wodą a za jedyne posłanie ma ziemię, gdy pozwala sobie na chwilę spoczynku po długich czuwaniach". Te opowieści w pełni oddają charakter średniowiecza. Legenda o św. Aleksym była odbierana jako autentyczny zapis ludzkiego cierpienia, a postać świętego nabierała cech mistycznych. Ówcześni czytelnicy mieli także świadomość głębokiego sensu cierpienia.
Autor: Michał