Leopold Staff






Leopold Staff (1878-1957)
        BIOGRAFIA: Leopold Staff urodził się 14 XI 1878 r. we Lwowie, zmarł 31 V 1957 r. w Skarżysku-Kamiennej. W latach 1897-1901 studiował na Uniwersytecie Lwowskim prawo, a następnie filozofię i romanistykę. Działał w tym okresie w Kółku Literackim i brał udział w wydawaniu w Krakowie pisma akademickiego "Młodość" (1898-1899). Wówczas też zetknął się m.in. z pismami Nietzschego, co miało poważny wpływ na kształtowanie postawy młodego poety. Wielokrotnie wyjeżdżał do Włoch, w latach 1902-1903 przebywał w Paryżu, a w latach 1915-1918 w Charkowie. Od 1918 r. aż do końca powstania warszawskiego, w 1944 r., oraz w latach 1949-1957 mieszkał w Warszawie. W czasie swej tułaczki popowstaniowej przebywał w Pławowicach i w Krakowie. W latach 1927 i 1951 był laureatem państwowej nagrody literackiej. Oprócz tego był laureatem nagrody miasta Lwowa i miasta Warszawy oraz nagrody Pen-Clubu za twórczość przekładową. W 1939 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1949 r. takiż tytuł na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego grób znajduje się na warszawskich Powązkach.
        Już pierwszym tomem swych poezji (Sny o potędze wydane w 1901 r.) zajął on miejsce wśród najwybitniejszych poetów polskich XX wieku. Również od samego początku twórczości zaczęła się u Staffa kształtować oryginalna filozofia poetycka, wg której stałą wartością jest aktywne dążenie człowieka tworzącego siebie do nieosiągalnego szczęścia i prawdy. W swej twórczości lirycznej i dramatycznej poeta ten przejawiał duże zainteresowanie problematyką filozoficzną oraz był konsekwentnym obrońcą mitu zdobywczego człowieka. Staff głosił filozofię ładu i zgody z życiem. Dążył do integracji w swej twórczości różnych nurtów kultury europejskiej, antycznej i chrześcijańskiej. Tworzył na tych podstawach model człowieka pięknego i dobrego, radosnego i zarazem znającego rolę cierpienia. W swych późnych zbiorach poezji (Wiklina z 1954 r. i Dziewięć muz) poeta przełamał tradycyjne systemy metryczne i unowocześnił sposób obrazowania. Do najbardziej znanych jego dzieł należą: zbiory poezji Gałąź kwitnąca, Łabędź i lira, Ucho igielne, Wysokie drzewa, poemat Mistrz Twardowski, dramaty Skarb, Igrzysko i Południca. Jako tłumacz dokonał wielu przekładów utworów poetyckich, filozoficznych i powieści. Między innymi przełożył Myśli Epikura i Demokryta, Kwiatki św. Franciszka z Asyżu, pisma Leonarda da Vinci, Cierpienia młodego Wertera i Elegie rzymskie J. W. Goethego, Z genealogii moralności i Ecce homo F. Nietzschego, nowele T. Manna oraz liczne powieści współczesnych mu pisarzy włoskich, francuskich i skandynawskich.