PODATKI
Umowa sprzedaży stanowi przedmiot regulacji ustaw podatkowych doty-
czących zarówno podatku dochodowego, od czynności cywilnoprawnych, jak
i VAT oraz akcyzy. Wspomnieć w tym miejscu wypada, bardzo ważne dla
praktyki obrotu gospodarczego, przepisy ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordyna-
cja podatkowa (DzU nr 137, poz. 926 ze zm.). Otóż, zgodnie z jej art. 112
w brzmieniu obowiÄ…zujÄ…cym od 1.01.2005 r.:
Art. 112. ż 1. Nabywca:
1) przedsiębiorstwa,
2) zorganizowanej części przedsiębiorstwa,
3) składników majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą wymie-
nionych w ż 2, jeżeli ich wartość w dniu zbycia wynosi co najmniej 15 300 zł
 odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia
nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
ż 2. Składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowią
aktywa trwałe wrozumieniu przepiśow o rachunkowości, z wyłączeniem należności długo-
terminowych, udzielonych pożyczek i długoterminowych rozliczeń międzyokresowych.
ż 3. Zakres odpowiedzialności nabywcy jest ograniczony do wartości nabytego
przedsiębiorstwa, jego zorganizowanej części lub składników majątku.
ż 4. Zakres odpowiedzialności nabywcy nie obejmuje:
1) należności wymienionych w art. 107 ż 2 pkt 1,
2) odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych oraz oprocentowania, o którym
mowa w art. 107 ż 2 pkt 3, powstałych po dniu nabycia.
ż 5. Przepisu ż 4 nie stosuje się do nabywców będących małżonkami lub człon-
kami rodziny podatnika, o których mowa w art. 111 ż 3.
ż 6. Nabywca nie odpowiada za zaległości podatkowe, które nie zostały wykazane
w zaświadczeniu, o którym mowa w art. 306g.
ż 7. Nabywca odpowiada również za zaległości podatkowe zbywcy powstałe po
dniu wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 306g, a przed dniem nabycia
przedsiębiorstwa, jego części lub składników majątku, jeżeli od dnia wydania zaświad-
czenia do dnia zbycia:
1) upłynęło 30 dni  w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub jego części,
2) upłynęły 3 dni  w przypadku zbycia składników majątku.
R
KOJMIA ZA WADY
Sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprze-
dana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel
oznaczony w umowie, albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia
rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupują-
cego lub jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym
(rękojmia za wady fizyczne). Ponadto sprzedawca jest odpowiedzialny wzglę-
dem kupującego, gdy rzecz sprzedana stanowi własność osoby trzeciej, albo
jeśli jest obciążona prawem osoby trzeciej; w razie sprzedaży praw sprzedaw-
ca jest odpowiedzialny także za istnienie praw (rękojmia za wady prawne).
Sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli
kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy. Gdy przedmiotem
sprzedaży są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku albo rzeczy mające pow-
stać w przyszłości, sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu
rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili wydania rzeczy.
Strony mogą zmodyfikować odpowiedzialność z tytułu rękojmi, tzn.
mogą ją rozszerzyć, ograniczyć lub wyłączyć. Jednakże w umowach z udzia-
łem konsumentów ograniczenie lub wyłączenie odpowiedzialności z tytułu
rękojmi jest dopuszczalne tylko w wypadkach określonych w przepisach szcze-
gólnych. Wyłączenie lub ograniczenie odpowiedzialności z tytułu rękojmi jest
bezskuteczne, jeżeli sprzedawca zataił podstępnie wadę przed kupującym.
Chwila powstania wad ma znaczenie dla reguł odpowiedzialności z tytułu
rękojmi. Sprzedawca nie jest bowiem odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady
fizyczne, które powstały po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, chyba
że wady wynikły z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej.
Jeśli rzecz sprzedana ma wady, kupujący może od umowy odstąpić albo żądać
obniżenia ceny. Jednakże nabywca nie może odstąpić od umowy, jeżeli sprzedaw-
ca niezwÅ‚ocznie wymieni rzecz wadliwaÛ na rzecz wolnÄ… od wad, albo niezwÅ‚ocznie
wady usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeśli rzecz była już wymienio-
na przez sprzedawcę lub naprawiana, chyba że wady są nieistotne. W przypadku,
gdy kupujący odstępuje od umowy z powodu wady rzeczy sprzedanej, strony
powinny sobie nawzajem zwrócić otrzymane świadczenia według przepisów
o odstąpieniu od umowy wzajemnej. O ile kupujący żąda obniżenia ceny
z powodu wady rzeczy sprzedanej, obniżenie powinno nastąpić w takim stosunku,
w jakim wartóśc rzeczy wolnej od wad pozostaje do jej wartości obliczonej
z uwzględnieniem istniejących wad. Sprzedawca, który dokonał wymiany, powi-
nien pokryć także zw/
azane z tym koszty, jakie poniósł nabywca.
Unormowania dotyczące wymiany rzeczy lub usunięcia jej wad kształ-
tują się w ten sposób, że jeżeli przedmiotem sprzedaży są rzeczy oznaczone
tylko co do gatunku, kupujący może żądać dostarczenia, zamiast rzeczy
wadliwych, takiej samej ilości rzeczy wolnych od wad oraz naprawienia
szkody wynikłej z opóz
nienia. Jeśli natomiast przedmiotem sprzedaży jest
rzecz określona co do tożsamości, a sprzedawcą jest wytwórca tej rzeczy,
kupujący może żądać usunięcia wady, wyznaczając w tym celu sprzedawcy
odpowiedni termin z zagrożeniem, że po jego bezskutecznym upływie odstąpi
od umowy. Sprzedawca może odmówić usunięcia wady, gdyby wymagało to
nadmiernych kosztów. Reguły powyższe nie wyłączają uprawnienia do od-
stąpienia od umowy lub do żądania obniżenia ceny.
Reasumując, w uproszczeniu uprawnienia kupującego (który sam doko-
nuje wyboru jednej z możliwości) kształtują się następująco:
w stosunku do rzeczy oznaczonych co do gatunku:
1) żądanie wymiany rzeczy,
2) odstÄ…pienie od umowy;
w stosunku do rzeczy oznaczonych co do tożsamości:
1) odstÄ…pienie od umowy,
2) żądanie obniżenia ceny,
3) naprawa (usunięcie wad tylko wtedy, gdy sprzedawca sam jest wytwórcą
rzeczy i gdy taka naprawa nie jest nadmiernie kosztowna).
Gdyby w umowie sprzedaży zastrzeżono, iż dostarczenie rzeczy sprzeda-
nych ma nastąpić częściami, a sprzedawca mimo żądania kupującego nie
dostarczył zamiast rzeczy wadliwych takiej samej ilości rzeczy wolnych od
wad, kupujący może odstąpić od umowy także co do części rzeczy, które
mają być dostarczone póz
niej.
Terminy dokonania reklamacji sÄ… uregulowane przez przepisy Kodeksu
cywilnego. Kupujący traci uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne
rzeczy, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca od jej
wykrycia, a w przypadku gdy zbadanie rzeczy jest przyjęte w danych
stosunkach, jeśli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca po
upływie czasu, w którym, przy zachowaniu należytej staranności, mógł ją
wykryć. Minister handlu wewnętrznego może w drodze rozporządzenia ustalić
krótsze terminy do zawiadomienia o wadach artykułów żywnościowych (zob.
rozporz. min. handlu wewnętrznego z 14.09.1970 r. w sprawie ustalenia
terminów zawiadamiania o wadach fizycznych artykułów żywnościowych
 DzU nr 23, poz. 186). Jednakże przy sprzedaży dokonywanej między
osobami prowadzącymi działalność gospodarczą utrata uprawnień z tytułu
rękojmi następuje, jeżeli kupujący nie zbadał rzeczy w czasie i w sposób
przyjęty przy rzeczach tego rodzaju i nie zawiadomił niezwłocznie sprzedaw-
cy o dostrzeżonej wadzie, a w przypadku gdy wada wyszła na jaw dopiero
póz
niej  jeśli nie zawiadomił sprzedawcy niezwłocznie po jej wykryciu. Do
zachowania terminów zawiadomienia o wadach rzeczy sprzedanej wystarczy
wysłanie przed upływem tych terminów listu poleconego. W przytoczonych
przypadkach utrata uprawnień z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy nie
następuje mimo niezachowania terminów do zbadania rzeczy przez kupujące-
go i do zawiadomienia sprzedawcy o wadach, jeżeli sprzedawca wadę
podstępnie zataił, albo zapewnił kupującego, że wady nie istnieją.
W sytuacji, gdy spośród rzeczy sprzedanych tylko niektóre są wadliwe
i dają się odłączyć od rzeczy wolnych od wad, bez szkody dla obu stron,
uprawnienie kupujÄ…cego do odstÄ…pienia od umowy ogranicza siÄ™ do rzeczy
wadliwych.
Jeśli z powodu wady fizycznej rzeczy sprzedanej kupujący odstępuje od
umowy, albo żąda obniżenia ceny, może on żądać naprawienia szkody ponie-
sionej wskutek istnienia wady, chyba że szkoda jest następstwem okoliczności,
za które sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności. W ostatnim przypadku
kupujący może żądać tylko naprawienia szkody, którą poniósł przez to, że
zawarł umowę, nie wiedząc o istnieniu wady; w szczególności może żądać
zwrotu kosztów zawarcia umowy, kosztów odebrania, przewozu, przechowania
i ubezpieczenia rzeczy oraz zwrotu dokonanych nakładów w takim zakresie,
w jakim nie odniósł korzyści z tych nakładów. Zasady powyższe stosuje się
odpowiednio, gdy kupujący żąda dostarczenia rzeczy wolnych od wad zamiast
rzeczy wadliwych, albo usunięcia wady przez sprzedawcę.
W zakresie obowiązków korzystającego z rękojmi regułą jest, że jeżeli
z powodu wady fizycznej rzeczy nadesłanej z innej miejscowości kupujący
odstępuje od umowy, albo żąda dostarczenia rzeczy wolnej od wad zamiast
rzeczy wadliwej, nie może on odesłać rzeczy bez uprzedniego porozumienia
się ze sprzedawcą i obowiązany jest postarać się o jej przechowanie na koszt
sprzedawcy dopóty, dopóki w normalnym toku czynności sprzedawca nie
będzie mógł postąpić z rzeczą według swego uznania. Jeśli istnieje niebez-
pieczeństwo pogorszenia rzeczy, kupujący jest uprawniony, a gdy interes
sprzedawcy tego wymaga, obowiązany jest sprzedać rzecz z zachowaniem
należytej staranności. Powyższe uprawnienie przysługuje kupującemu także
wtedy, gdy sprzedawca zwleka z wydaniem dyspozycji, albo gdy prze-
chowanie rzeczy wymaga znacznych kosztów lub jest nadmiernie utrudnione;
w tych wypadkach kupujący może U
ownież odesłać rzecz sprzedawcy na jego
koszt i niebezpieczeństwo. O zamiarze sprzedaży kupujący powinien w miarę
możności zawiadomić sprzedawcę, w każdym zaś razie powinien wysłać mu
zawiadomienie niezwłocznie po dokonaniu sprzedaży.
Uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne wygasają po upływie
roku, a gdy chodzi o wady budynku  po upływie lat trzech, licząc od dnia,
kiedy rzecz została wydana kupującemu. Upływ powyższych terminów nie
wyłącza wykonania uprawnień z tytułu rękojmi, jeżeli sprzedawca wadę
podstępnie zataił. Zarzut z tytułu rękojmi może być podniesiony także po
upływie powyższych terminów, gdy przed ich upływem kupujący zawiadomił
sprzedawcÄ™ o wadzie.
Do sprzedaży zwierząt, które wymienia rozporządzenie ministra rolnictwa
z 7.10.1966 r. w sprawie odpowiedzialności sprzedawców za wady główne
niektórych gatunków zwierząt (DzU nr 43, poz. 257), stosuje się przepisy
o rękojmi za wady fizyczne z omówionymi dalej modyfikacjami. Sprzedawca
zwierzęcia jest odpowiedzialny tylko za wady główne i jedynie wtedy, gdy
wyjdą one na jaw przed upływem oznaczonego terminu. Wady główne i ter-
miny ich ujawnienia, jak również terminy do zawiadomienia sprzedawcy
o wadzie głównej określa rozporządzenie ministra rolnictwa. Za wady, które
nie zostały uznane za główne, sprzedawca ponosi odpowiedzialność tylko
wtedy, gdy było to zastrzeżone w umowie. Jeżeli w ciągu terminu oznaczone-
go w rozporządzeniu wyjdzie na jaw wada główna, domniemywa się, że
istniała ona już w chwili wydania zwierzęcia. Minister rolnictwa, w porozu-
mieniu z właściwymi ministrami, w drodze rozporządzenia może postanowić,
że uprawnienia z tytułu rękojmi wygasają, jeżeli kupujący w określonym
przez rozporządzenie terminie nie zgłosi choroby zwierzęcia właściwemu
organowi państwowemu lub nie podda chorego zwierzęcia zbadaniu we
właściwej placówce lekarsko-weterynaryjnej. Uprawnienia z tytułu rękojmi za
wady główne wygasają z upływem trzech miesięcy, licząc od końca terminu
rękojmi, przewidzianego w rozporządzeniu ministra rolnictwa.
Kupujący może dochodzić uprawnień z tytułu rękojmi za wady prawne,
chociażby osoba trzecia nie wystąpiła przeciw niemu z roszczeniem dotyczą-
cym rzeczy sprzedanej.
Kupujący, przeciwko któremu osoba trzecia dochodzi roszczeń dotyczą-
cych rzeczy sprzedanej, obowiązany jest niezwłocznie zawiadomić o tym
sprzedawcę i wezwać go do wzięcia udziału w sprawie. Jeżeli tego zaniechał,
a osoba trzecia uzyskała orzeczenie dla siebie korzystne, sprzedawca zostaje
zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wadę prawną o tyle, o ile
jego udział w postępowaniu był potrzebny do wykazania, że roszczenia osoby
trzeciej były całkowicie lub częściowo bezzasadne.
W przypadku, gdy z powodu wady prawnej rzeczy sprzedanej kupujÄ…cy
odstępuje od umowy albo żąda obniżenia ceny, może on żądać naprawienia
szkody poniesionej wskutek istnienia wady, chyba że szkoda jest następstwem
okoliczności, za którą sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności. W ostatniej
sytuacji kupujący może żądać tylko naprawienia szkody, którą poniósł przez
to, że zawarł umowę nie wiedząc o istnieniu wady; w szczególności może on
żądać zwrotu kosztów zawarcia umowy, kosztów odebrania, przewozu, prze-
chowania i ubezpieczenia rzeczy oraz zwrotu dokonanych nakładów w takim
zakresie, w jakim nie odniósł z nich korzyści, a nie otrzymał ich zwrotu od
osoby trzeciej. Może U
ownież żądać zwrotu kosztów procesu.
Jeśli z powodu wady prawnej rzeczy sprzedanej kupujący jest zmuszony
wydać ją osobie trzeciej, umowne wyłączenie odpowiedzialności z tytułu
rękojmi nie zwalnia sprzedawcy od obowiązku zwrotu otrzymanej ceny,
chyba że kupujący wiedział, iż prawa sprzedawcy były sporne, albo że nabył
rzecz na własne niebezpieczeństwo.
W sytuacji, w której kupujący uniknął utraty w całości lub w części nabytej
rzeczy, albo skutków jej obciążenia na korzyść osoby trzeciej przez zapłatę
sumy pieniężnej lub spełnienie innego świadczenia, sprzedawca może zwolnić
się od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, zwracając kupującemu zapłaconą
sumę lub wartość spełnionego świadczenia wraz z odsetkami i kosztami.
Uprawnienia z tytułu rękojmi za wady prawne rzeczy sprzedanej wygasają
z upływem roku od chwili, kiedy kupujący dowiedział się o istnieniu wady. Jeżeli
pozyskał wiedzę o istnieniu wady prawnej dopiero na skutek powództwa osoby
trzeciej, termin ten biegnie od dnia, w którym orzeczenie wydane w sporze
z osobą trzecią stało się prawomocne. Upływ powyższego terminu nie wyłącza
wykonania uprawnień z tytułu rękojmi, gdy sprzedawca wadę podstępnie zataił.
Zarzut z tytułu rękojmi może być podniesiony także po upływie powyższego
terminu, jeśli przed jego upływem kupujący zawiadomił sprzedawcę o wadzie.
GWARANCJA JAKOÅšCI
W przypadku, gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwaran-
cyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się, w razie wątpliwości, że
wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej
rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się
w ciągu terminu określonego w gwarancji. O ile w gwarancji nie zastrzeżono
inaczej, termin wynosi jeden rok licząc od dnia, kiedy rzecz została kupujące-
mu wydana.
Jeśli w gwarancji nie zawarto innych postanowień, odpowiedzialność
z tytułu gwarancji obejmuje tylko wady powstałe z przyczyn tkwiących
w sprzedanej rzeczy.
Kupujący może wykonywać uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizy-
czne rzeczy niezależnie od uprawnień wynikających z gwarancji. Gwaran-
cja i rękojmia istnieją obecnie równolegle. Uprawniony decyduje, z której
z nich skorzysta. Wybór ten jest definitywny, lecz tylko w odniesieniu do
konkretnej wady. Jeśli w przyszłości w tej samej rzeczy ujawnią się inne
wady, uprawniony (klient) znów może dokonać wyboru pomiędzy rękojmią
a gwarancją. W przeciwieństwie do rękojmi, w przypadku gwarancji jakości
podział na rzeczy oznaczone co do gatunku lub tożsamości nie wywołuje
żadnych skutków prawnych. W doktrynie uważa się, że gwarancja jakości
udzielana jest w stosunku do ,,urzÄ…dzenia  , maszyny, do czegoÅ›, co funk-
cjonuje, a nie np. na buty czy sweter, ponieważ wówczas byłaby to umowna
modyfikacja rękojmi, przy czym w umowach z konsumentami mogłaby ona
polegać tylko na podwyższeniu standardu ochronnego. Przy gwarancji jakości
rzecz może być przez gwaranta (tego, kto wystawił gwarancję) naprawiona
lub wymieniona wedle jego wyboru, a nie klienta, jak to jest przy rękojmi.
Osoba wykonujÄ…ca uprawnienia wynikajÄ…ce z gwarancji, powinna dostar-
czyć rzecz na koszt gwaranta do miejsca wskazanego w gwarancji lub do
miejsca, w którym rzecz została wydana przy udzieleniu gwarancji, chyba że
z okoliczności wynika, iż wada powinna być usunięta w miejscu, w którym
rzecz znajdowała się w chwili ujawnienia wady. Gwarant jest obowiązany
wykonać obowiązki wynikające z gwarancji w odpowiednim terminie i do-
starczyć uprawnionemu z gwarancji rzecz na swój koszt do miejsca wskaza-
nego w zdaniu poprzednim. Niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub
uszkodzenia rzeczy w czasie od wydania gwarantowi do jej odebrania przez
uprawnionego z gwarancji ponosi gwarant.
Jeżeli w wykonaniu swoich obowiązków gwarant dostarczył uprawnione-
mu z gwarancji zamiast rzeczy wadliwej rzecz wolną od wad, albo dokonał
istotnych napraw rzeczy objętej gwarancją, termin gwarancji biegnie na nowo
od chwili dostarczenia rzeczy wolnej od wad lub zwrócenia rzeczy naprawio-
nej. W razie, gdy gwarant wymienił część rzeczy, regułę powyższą stosuje się
odpowiednio do części wymienionej. W innych wypadkach termin gwarancji
ulega przedłużeniu o czas, w ciągu którego wskutek wady rzeczy objętej
gwarancją uprawniony z gwarancji nie mógł z niej korzystać.
SZCZEGÓLNE RODZAJE SPRZEDAŻY
Sprzedaż na raty
Sprzedażą na raty jest dokonana w zakresie działalności przedsiębiorstwa
sprzedaż rzeczy ruchomej osobie fizycznej za cenę płatną w określonych
ratach, jeżeli według umowy rzecz ma być kupującemu wydana przed cał-
kowitym zapłaceniem ceny. Wystawienie przez kupującego weksli na po-
krycie lub zabezpieczenie ceny kupna nie wyłącza stosowania reguł dotyczą-
cych tych zagadnień.
Odpowiedzialność sprzedawcy z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej
na raty może być przez umowę wyłączona lub ograniczona tylko w wypad-
kach przewidzianych przez przepisy szczególne. Umowa nie może utrudnić
kupującemu wykonania uprawnień z tytułu rękojmi.
Kupujący może płacić raty przed terminem płatności. W razie przedter-
minowej zapłaty kupujący może odliczyć kwotę, która odpowiada wysokości
stopy procentowej obowiązującej dla danego rodzaju kredytów Narodowego
Banku Polskiego.
Zastrzeżenie natychmiastowej wymagalności nieuiszczonej ceny, na wypa-
dek uchybienia terminom poszczególnych rat, jest skuteczne tylko wtedy, gdy
było uczynione na piśmie przy zawarciu umowy, a kupujący jest w zwłoce
z zapłatą co najmniej dwóch rat, łączna zaś suma zaległych rat przewyższa
jedną piątą część umówionej ceny. Sprzedawca może odstąpić od umowy
z powodu niezapłacenia ceny tylko wtedy, gdy kupujący jest w zwłoce
z zapłatą co najmniej dwóch rat, a łączna suma zaległych rat przewyższa
jedną piątą część umówionej ceny. W takim przypadku sprzedawca powinien
wyznaczyć kupującemu odpowiedni termin dodatkowy do zapłacenia zaległo-
ści z zagrożeniem, iż w razie jego bezskutecznego upływu będzie uprawniony
do odstÄ…pienia od umowy. Postanowienia umowne mniej korzystne dla kupu-
jącego są nieważne i wówczas zamiast nich stosuje się wskazane powyżej reguły.
Przepisów dotyczących sprzedaży na raty nie stosuje się do sprzedaży na
raty, w której kupujący nabył rzecz w zakresie działalności swego przedsię-
biorstwa.
Przepisy te stosuje się zaś odpowiednio wówczas, gdy rzecz ruchoma
zostaje sprzedana osobie fizycznej korzystajÄ…cej z kredytu udzielonego w tym
celu przez bank, jeżeli kredyt ten ma być spłacony ratami, a rzecz została
kupującemu wydana przed całkowitą spłatą kredytu. Do zabezpieczenia rosz-
czeń banku, który udziela kredytu, przysługuje mu ustawowe prawo zastawu
na rzeczy sprzedanej, dopóki rzecz znajduje się u kupującego. Odpowiedzial-
ność z tytułu rękojmi za wady rzeczy ponosi wyłącznie sprzedawca.
ZASTRZEŻENIE WA
ASNOÅšCI RZECZY SPRZEDANEJ.
SPRZEDAŻ NA PRÓB

Jeżeli sprzedawca zastrzegł sobie własność sprzedanej rzeczy ruchomej aż
do uiszczenia ceny, poczytuje się, w razie wątpliwości, że przeniesienie
własności rzeczy nastąpiło pod warunkiem zawieszającym.
Gdy rzecz zostaje wydana kupującemu, zastrzeżenie własności powinno
być stwierdzone pismem. Jest ono skuteczne względem wierzycieli kupujące-
go, jeśli pismo ma datę pewną.
W razie zastrzeżenia prawa własności sprzedawca odbierając rzecz może
żądać odpowiedniego wynagrodzenia za jej zużycie lub uszkodzenie rzeczy.
Sprzedaż na próbę, albo z zastrzeżeniem zbadania rzeczy przez kupujące-
go poczytuje się, w razie wątpliwości, za zawartą pod takim warunkiem
zawieszającym, że kupujący uzna przedmiot sprzedaży za dobry. W braku
oznaczenia w umowie terminu próby lub zbadania rzeczy sprzedawca może
wyznaczyć kupującemu odpowiedni termin. O ile kupujący odebrał rzecz i nie
złożył oświadczenia przed upływem umówionego przez strony lub wyznaczo-
nego przez sprzedawcę terminu, uważa się, że uznał przedmiot sprzedaży za
dobry (odpowiedni).
PRAWO ODKUPU
Prawo odkupu może być zastrzeżone na czas nie dłuższy niż pięć lat;
termin dłuższy ulega skróceniu do lat pięciu. Prawo to wykonuje się przez
oświadczenie sprzedawcy złożone kupującemu. Jeżeli zawarcie umowy sprze-
daży wymagało zachowania szczególnej formy, oświadczenie o wykonaniu
prawa odkupu powinno być złożone w tej samej formie.
Z chwilą wykonania prawa odkupu kupujący obowiązany jest przenieść
z powrotem na sprzedawcę własność kupionej rzeczy za zwrotem ceny i kosz-
tów sprzedaży oraz za zwrotem nakładów; jednakże zwrot nakładów, które
nie stanowiły nakładów koniecznych, należy się kupującemu tylko w grani-
cach istniejącego zwiększenia wartości rzeczy. Jeżeli określona w umowie
sprzedaży cena odkupu jest wyższa od ceny i kosztów sprzedaży, sprzedawca
może żądać obniżenia ceny odkupu do wartości rzeczy w chwili wykonania
prawa odkupu, jednakże nie może to nastąpić poniżej sumy obliczonej według
zasad określonych w zdaniu poprzednim.
Prawo odkupu jest niezbywalne i niepodzielne. Jeśli jest kilku upraw-
nionych do odkupu, a niektórzy z nich nie wykonują tego prawa, pozostali
mogą je wykonać w całości.
W doktrynie podnoszony jest między innymi pogląd, że z chwilą wykona-
nia prawa odkupu aktualizuje się obowiązek zawarcia umowy sprzedaży
powrotnej o skutku obligacyjno-rzeczowym, samo zaś zastrzeżenie prawa
odkupu, tworząc po stronie kupującego określone zobowiązanie (umożliwienie
wykonania prawa odkupu), nie jest jeszcze równoznaczne ani z ofertą, ani też
ze zobowiązaniem do przeniesienia własności.
Zważyć należy, iż w przypadku odmowy przez kupującego wykonania
zobowiązania do przeniesienia własności sprzedawca może wystąpić z powódz-
twem o ustalenie obowiązku złożenia stosownego oświadczenia woli przez
kupującego, co w konsekwencji doprowadzi do wydania orzeczenia zastępują-
cego oświadczenie woli zobowiązanego (zob. art. 64 k.c. i 1047 k.p.c.).
PRAWO PIERWOKUPU
Jeżeli ustawa lub czynność prawna zastrzega dla jednej ze stron pierw-
szeństwo kupna oznaczonej rzeczy na wypadek, gdyby druga strona sprzedała
rzecz osobie trzeciej (prawo pierwokupu), stosuje się w braku przepisów
szczególnych podane dalej reguły.
Rzecz, której dotyczy prawo pierwokupu, może być sprzedana osobie
trzeciej tylko pod warunkiem, że uprawniony do pierwokupu nie wykona
swego prawa. Prawo to wykonuje się przez oświadczenie złożone zobowiąza-
nemu. Jeśli zawarcie umowy sprzedaży rzeczy, której dotyczy prawo pierwo-
kupu, wymaga zachowania szczególnej formy, oświadczenie o wykonaniu
prawa pierwokupu powinno być złożone w tej samej formie.
Zobowiązany z tytułu prawa pierwokupu powinien niezwłocznie zawiado-
mić uprawnionego o treści umowy sprzedaży zawartej z osobą trzecią. Prawo
pierwokupu co do nieruchomości można wykonać w ciągu miesiąca, a co do
innych rzeczy  w ciągu tygodnia od otrzymania zawiadomienia o sprzedaży,
chyba że zostały zastrzeżone inne terminy.
Naruszenie reguł związanych z prawem pierwokupu pociąga za sobą
następujące konsekwencje: jeżeli zobowiązany z tytułu prawa pierwokupu
sprzedał rzecz osobie trzeciej bezwarunkowo, albo jeżeli nie zawiadomił
uprawnionego o sprzedaży lub podał mu do wiadomości istotne postanowienia
umowy sprzedaży niezgodne z rzeczywistością, ponosi on odpowiedzialność
za wynikłą stąd szkodę. Jednakże, gdy prawo pierwokupu przysługuje z mocy
ustawy Skarbowi Państwa lub jednostce samorządu terytorialnego, współwłaś-
cicielowi albo dzierżawcy, sprzedaż dokonana bezwarunkowo jest nieważna.
Skutki wykonania zasad związanych z prawem pierwokupu są następujące:
przez wykonanie prawa pierwokupu dochodzi do skutku między zobowiązanym
a uprawnionym umowa sprzedaży tej samej treści, co umowa zawarta przez
zobowiązanego z osobą trzecią, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Jednakże postanowienia umowy z osobą trzecią, mające na celu udaremnienie
prawa pierwokupu, są względem uprawnionego bezskuteczne. Jeśli umowa
sprzedaży zawarta z osobą trzecią przewiduje świadczenia dodatkowe, których
uprawniony do pierwokupu nie mógłby spełnić, może on swe prawo wykonać
uiszczając równowartość tych świadczeń. W sytuacji natomiast, gdy prawo
pierwokupu przysługuje Skarbowi Państwa lub jednostce samorządu terytorialne-
go z mocy ustawy, takie świadczenie dodatkowe uważa się za niezastrzeżone.
Jeżeli według umowy sprzedaży zawartej z osobą trzecią cena ma być
zapłacona w terminie póz
niejszym, uprawniony do pierwokupu może z tego
terminu skorzystać tylko wtedy, gdy zabezpieczy zapłatę ceny. Reguły tej nie
stosuje się, gdy uprawnionym jest państwowa jednostka organizacyjna.
Prawo pierwokupu jest niezbywalne i niepodzielne, chyba że przepisy
szczególne zezwalają na częściowe wykonanie tego prawa. W sytuacji, gdy
występuje kilku uprawnionych, a niektórzy z nich nie wykonują prawa pier-
wokupu, pozostali mogą wykonać je w całości.
Na zakończenie należy zwrócić uwagę na istotne z praktycznego punktu
widzenia regulacje pozakodeksowe odnoszące się do umowy sprzedaży (choć
nie tylko) zawarte w ustawach z dn. 22.01.2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie
produktów (DzU z 2000 r., nr 15, poz. 179) oraz z dn. 2.03.2000 r., o ochronie
niektórych praw konsumenów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrzą-
dzonÄ… przez produkt niebezpieczny (DzU z 2000 r., nr 22, poz. 271). Teksty
tych ustaw zamieszczone są w zbiorze przepisów na końcu książki.
SPRZEDAÅ» KONSUMENCKA
Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży
konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (DzU nr 141, poz. 1176
ze zmianami):
ROZDZIAA
1
Sprzedaż konsumencka
Art. 1
1. Ustawę stosuje się do dokonywanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa
sprzedaży rzeczy ruchomej osobie fizycznej, która nabywa tę rzecz w celu nie-
związanym z działalnością zawodową lub gospodarczą (towar konsumpcyjny).
2. Ustawy nie stosuje się do sprzedaży energii elektrycznej, jak również do gazu
i wody, chyba że są sprzedawane w ograniczonej ilości lub w określonej objętości.
3. Ustawy nie stosuje się do sprzedaży egzekucyjnej oraz sprzedaży dokonywanej
w postępowaniu upadłościowym albo innym postępowaniu sądowym.
4. Do sprzedaży konsumenckiej nie stosuje się przepisów art. 556 581 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r.  Kodeks cywilny (DzU nr 16, poz. 93, z 1971 r. nr 27, poz. 252,
z 1976 r. nr 19, poz. 122, z 1982 r. nr 11, poz. 81, nr 19, poz. 147 i nr 30, poz. 210,
z 1984 r. nr 45, poz. 242, z 1985 r. nr 22, poz. 99, z 1989 r. nr 3, poz. 11, z 1990 r. nr 34,
poz. 198, nr 55, poz. 321 i nr 79, poz. 464, z 1991 r. nr 107, poz. 464 i nr 115, poz. 496,
z 1993 r. nr 17, poz. 78, z 1994 r. nr 27, poz. 96, nr 85, poz. 388 i nr 105, poz. 509,
z 1995 r. nr 83, poz. 417, z 1996 r. nr 114, poz. 542, nr 139, poz. 646 i nr 149, poz. 703,
z 1997 r. nr 43, poz. 272, nr 115, poz. 741, nr 117, poz. 751 i nr 157, poz. 1040, z 1998 r.
nr 106, poz. 668 i nr 117, poz. 758, z 1999 r. nr 52, poz. 532, z 2000 r. nr 22, poz. 271,
nr 74, poz. 855 i 857, nr 88, poz. 983 i nr 114, poz. 1191, z 2001 r. nr 11, poz. 91, nr 71,
poz. 733, nr 130, poz. 1450 i nr 145, poz. 1638 oraz z 2002 r. nr 113, poz. 984).
Art. 2
1. Sprzedawca jest obowiązany podać do wiadomości kupującego cenę oferowanego
towaru konsumpcyjnego oraz jego cenÄ™ jednostkowÄ… (cenÄ™ za jednostkÄ™ miary), chyba
że wyrażają się one tą samą kwotą. Przy sprzedaży towaru konsumpcyjnego oferowane-
go luzem jest wymagane podanie jedynie ceny jednostkowej. Taki sam sposób podawa-
nia cen powinien być stosowany w reklamie.
2. Przy sprzedaży na raty, na przedpłaty, na zamówienie, według wzoru lub na
próbę oraz sprzedaży za cenę powyżej dwóch tysięcy złotych sprzedawca jest obowiąza-
ny potwierdzić na piśmie wszystkie istotne postanowienia zawartej umowy.
3. W pozostałych przypadkach, na żądanie kupującego, sprzedawca wydaje pisemne
potwierdzenie zawarcia umowy, zawierajÄ…ce oznaczenie sprzedawcy z jego adresem,
datę sprzedaży oraz określenie towaru konsumpcyjnego, jego ilość i cenę.
Art. 3
1. Sprzedawca dokonujący sprzedaży w Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany
udzielić kupującemu jasnych, zrozumiałych i niewprowadzających w błąd informacji,
wystarczających do prawidłowego i pełnego korzystania ze sprzedanego towaru konsum-
pcyjnego. W szczególności należy podać: nazwę towaru, określenie producenta lub
importera, znak zgodności wymagany przez odrębne przepisy, informacje o dopusz-
czeniu do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej oraz, stosownie do rodzaju towaru,
określenie jego energochłonności, a także inne dane wskazane w odrębnych przepisach.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, powinny znajdować się na towarze
konsumpcyjnym lub być z nim trwale połączone, w przypadku gdy towar jest sprzeda-
wany w opakowaniu jednostkowym lub w zestawie. W pozostałych przypadkach
sprzedawca jest obowiązany umieścić w miejscu sprzedaży towaru informację, która
może zostác ograniczona do nazwy towaru i jego głównej cechy użytkowej oraz
wskazania producenta lub importera.
3. Sprzedawca jest obowiązany zapewnić w miejscu sprzedaży odpowiednie warunki
techniczno-organizacyjne umożliwiające dokonanie wyboru towaru konsumpcyjnego
i sprawdzenie jego jakości, kompletności oraz funkcjonowania głównych mechanizmów
i podstawowych podzespołów.
4. Na żądanie kupującego sprzedawca jest obowiązany wyjaśnić znaczenie po-
szczególnych postanowień umowy.
5. Sprzedawca jest obowiązany wydać kupującemu wraz z towarem konsumpcyjnym
wszystkie elementy jego wyposażenia oraz instrukcje obsługi, konserwacji i inne
dokumenty wymagane przez odrębne przepisy.
6. Informacje lub dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 5, powinny być sporządzo-
ne w języku polskim lub, o ile rodzaj informacji na to pozwala, w powszechnie
zrozumiałej formie graficznej. Wymogu używania języka polskiego nie stosuje się do
nazw własnych, znaków towarowych, nazw handlowych, oznaczeń pochodzenia towarów
oraz zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej.
Art. 4
1. Sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili jego
wydania jest niezgodny z umową; w przypadku stwierdzenia niezgodności przed upływem
sześciu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili wydania.
2. W przypadku indywidualnego uzgadniania właściwości towaru konsumpcyjnego
domniemywa się, że jest on zgodny z umową, j
zeli odpowiada podanemu przez
sprzedawcę opisowi lub ma cechy okazanej kupującemu próbki albo wzoru, a także gdy
nadaje się do celu określonego przez kupującego przy zawarciu umowy, chyba że
sprzedawca zgłosił zastrzeżenia co do takiego przeznaczenia towaru.
3. W przypadkach nieobjętych ust. 2 domniemywa się, że towar konsumpcyjny jest
zgodny z umowÄ…, j
zeli nadaje siÄ™ do celu, do jakiego tego rodzaju towar jest zwykle
używany, oraz gdy jego właściwości odpowiadają właściwościom cechującym towar
tego rodzaju. Takie samo domniemanie przyjmuje siÄ™, gdy towar odpowiada oczekiwa-
niom dotyczącym towaru tego rodzaju, opartym na składanych publicznie zapewnieniach
sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela; w szczególności uwzględnia się
zapewnienia, wyrażone w oznakowaniu towaru lub reklamie, odnoszące się do właś-
ciwoÅ›ci towaru, w tym także terminu, w jakim towar ma je zachowác.
4. Na równi z zapewnieniem producenta traktuje się zapewnienie osoby, która
wprowadza towar konsumpcyjny do obrotu krajowego w zakresie działalności swojego
przedsiębiorstwa, oraz osoby, która podaje się za producenta przez umieszczenie na
towarze swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego.
Art. 5
Sprzedawca nie jest związany zapewnieniem, o którym mowa w art. 4, jeżeli wyka-
zał, że zapewnienia tego nie znał ani, oceniając rozsądnie, znać nie mógł albo że nie
mogÅ‚o ono miéc wpÅ‚ywu na decyzjÄ™ kupujÄ…cego o zawarciu umowy, albo t
z że jego
treść sprostowano przed zawarciem umowy.
Art. 6
Za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową uważa s/
e również nieprawid-
łowość w jego zamontowaniu i uruchomieniu, jeżeli czynności te zostały wykonane
w ramach umowy sprzedaży przez sprzedawcę lub przez osobę, za którą ponosi on
odpowiedzialność, albo przez kupującego według instrukcji otrzymanej przy sprzedaży.
Art. 7
Sprzedawca nie odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową, gdy
kupujący o tej niezgodności wiedział lub, oceniając rozsądnie, powinien był wiedzieć.
To samo odnosi się do niezgodności, która wynikła z przyczyny tkwiącej w materiale
dostarczonym przez kupujÄ…cego.
Art. 8
1. Jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać
doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo
wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają
nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztówuwzględnia się wartość towaru
zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze s/
e
pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia.
2. Nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca
ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności
kosztówdemontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania
i uruchomienia.
3. Jeżeli sprzedawca, który otrzymał od kupującego żądanie określone w ust. 1, nie
ustosunkował się do tego żądania w terminie 14 dni, uważa s/
e, że uznał je za uza-
sadnione.
4. Jeżeli kupujący, z przyczyn określonych w ust. 1, nie może żądać naprawy ani
wymiany albo j
zeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowied-
nim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogod-
ności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy;
od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest
nieistotna. Przy określaniu odpowiedniego czasu naprawy lub wymiany uwzględnia się
rodzaj towaru i cel jego nabycia.
Art. 9
1. Kupujący traci uprawnienia przewidziane w art. 8, jeżeli przed upływem dwóch
miesięcy od stwierdzenia niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie zawiadomi
o tym sprzedawcy. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie zawiadomienia przed
jego upływem.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów okU
esli, w drodze rozporządzenia, dla towarów żywnościowych krótsze
terminy zawiadomienia, mając na względzie trwałość tych towarów.
Art. 10
1. Sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie
w przypadku jej stwierdzenia przed upÅ‚ywem dwóch lat od wydania tego towaru kupujaÛcemu;
termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz
używana, strony mogą ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku.
2. Roszczenia kupującego określone w art. 8 przedawniają się z upływem roku od
stwierdzenia przez kupującego niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową; przeda-
wnienie nie może s/
e skończyć przed upływem terminu określonego w ust. 1. W takim
samym terminie wygasa uprawnienie do odstÄ…pienia od umowy.
3. Zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową
przerywa bieg przedawnienia. Przedawnienie nie biegnie w czasie wykonywania na-
prawy lub wymiany oraz prowadzenia przez strony, nie dłużej jednak niż przez trzy
miesiące, rokowań w celu ugodowego załatwienia sprawy.
4. Upływ powyższych terminów nie wyłącza wykonania uprawnień wynikających
z niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową, j
zeli sprzedawca w chwili zawarcia
umowy wiedział o niezgodności i nie zwrócił na to uwagi kupującego.
Art. 11
Uprawnień unormowanych w niniejszej ustawie nie można wyłączyć ani ograniczyć
w drodze umowy zawartej przed zawiadomieniem sprzedawcy o niezgodności towaru
konsumpcyjnego z umowÄ…. W szczeõ
olności nie można tego dokonać przez oświad-
czenie kupującego, że wie o wszelkich niezgodnościach towaru z umową, lub przez
wybór prawa obcego.
Art. 12
1. W przypadku zaspokojenia roszczeń wynikających z niezgodności towaru kon-
sumpcyjnego z umową sprzedawca może dochodzić odszkodowania od któregokolwiek
z poprzednich sprzedawców, jeżeli wskutek jego działania lub zaniechania towar był
niezgodny z umową sprzedaży konsumenckiej. Do odpowiedzialności odszkodowawczej
stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o skutkach niewykonania zobowiązań.
2. Roszczenie zwrotne przewidziane w ust. 1 przedawnia się z upływem sześciu
miesięcy; staje się wymagalne z chwilą zaspokojenia kupującego, nie póz
niej jednak niż
w dniu, w którym sprzedawca obowiązany był to uczynić.
Art. 13
1. Udzielenie kupującemu gwarancji następuje bez odrębnej opłaty przez oświad-
czenie gwaranta, zamieszczone w dokumencie gwarancyjnym lub reklamie, odnoszÄ…cych
się do towaru konsumpcyjnego; określa ono obowiązki gwaranta i uprawnienia kupują-
cego w przypadku, gdy właściwość sprzedanego towaru nie odpowiada właściwości
wskazanej w tym oświadczeniu. Nie uważa s/
e za gwarancję oświadczenia, które nie
kształtuje obowiązków gwaranta.
2. Sprzedawca udzielajÄ…cy gwarancji wydaje kupujÄ…cemu wraz z towarem dokument
gwarancyjny; powinien także sprawdzić zgodność znajdujących się na towarze oznaczeń
z danymi zawartymi w dokumencie gwarancyjnym oraz stan plomb i innych umiesz-
czonych na towarze zabezpieczeń.
3. Oświadczenie gwarancyjne powinno być sformułowane zgodnie z wymaganiami
określonymi w art. 3 ust. 1 zdanie pierwsze. Jednakże uchybienie tym wymaganiom
pozostaje bez wpływu na ważność gwarancji i nie pozbawia kupującego wynikających
z niej uprawnień.
4. W dokumencie gwarancyjnym należy zamiéscić podstawowe dane potrzebne do
dochodzenia roszczeń z gwarancji, w tym w szczególności nazwę i adres gwaranta lub
jego przedstawiciela w Rzeczypospolitej Polskiej, czas trwania i terytorialny zasięg
ochrony gwarancyjnej. Ponadto powinno być w nim zawarte stwierdzenie, że gwarancja
na sprzedany towar konsumpcyjny nie wyłącza, nie ogranicza ani nie zawiesza upraw-
nień kupującego wynikających z niezgodności towaru z umową.
ROZDZIAA
2
Zmiany w przepisach obowiązujących i przepis końcowy
Art. 14
W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r.  Kodeks cywilny (DzU nr 16, poz. 93,
z 1971 r. nr 27, poz. 252, z 1976 r. nr 19, poz. 122, z 1982 r. nr 11, poz. 81, nr 19,
poz. 147 i nr 30, poz. 210, z 1984 r. nr 45, poz. 242, z 1985 r. nr 22, poz. 99, z 1989 r.
nr 3, poz. 11, z 1990 r. nr 34, poz. 198, nr 55, poz. 321 i nr 79, poz. 464, z 1991 r.
nr 107, poz. 464 i nr 115, poz. 496, z 1993 r. nr 17, poz. 78, z 1994 r. nr 27, poz. 96,
nr 85, poz. 388 i nr 105, poz. 509, z 1995 r. nr 83, poz. 417, z 1996 r. nr 114, poz. 542,
nr 139, poz. 646 i nr 149, poz. 703, z 1997 r. nr 43, poz. 272, nr 115, poz. 741, nr 117,
poz. 751 i nr 157, poz. 1040, z 1998 r. nr 106, poz. 668 i nr 117, poz. 758, z 1999 r.
nr 52, poz. 532, z 2000 r. nr 22, poz. 271, nr 74, poz. 855 i 857, nr 88, poz. 983
i nr 114, poz. 1191, z 2001 r. nr 11, poz. 91, nr 71, poz. 733, nr 130, poz. 1450
i nr 145, poz. 1638 oraz z 2002 r. nr 113, poz. 984) wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 535 dodaje siÄ™ art. 5351 w brzmieniu:
,,Art. 5351. Przepisy niniejszego działu stosuje się do sprzedaży konsumenckiej w takim
zakresie, w jakim sprzedaż ta nie jest uregulowana odrębnymi przepisami.  ;
2) skreśla się art. 5551;
3) po art. 605 dodaje siÄ™ art. 6051 w brzmieniu:
,,Art. 6051. J
zeli umowa dostawy jest zawierana w zakresie działalności przedsiębior-
stwa dostawcy, a odbiorcą jest osoba fizyczna, która nabywa rzeczy w celu
niezwiązanym z jej działalnością gospodarczą ani zawodową, do umowy tej
stosuje się przepisy o sprzedaży konsumenckiej.  ;
4) po art. 627 dodaje siÄ™ art. 6271 w brzmieniu:
,,Art. 6271. Do umowy zawartej, w zakresie działalności przedsiębiorstwa przyjmujące-
go zamówienie, z osobą fizyczną, 1tora zamawia dzieło, będące rzeczą
ruchomą, wcelu niezwiązanym z jej działalnością gospodarczą ani zawodo-
wą, stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży konsumenckiej.  ;
5) po art. 770 dodaje siÄ™ art. 7701 w brzmieniu:
,,Art. 7701. Do umowy sprzedaży rzeczy ruchomej, zawartej przez komisanta z osobą
fizyczną, która nabywa rzecz w celu niezwiązanym z jej działalnością gospo-
darczą ani zawodową, stosuje się przepisy o sprzedaży konsumenckiej. 
Art. 15
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2003 r.