�ż




Przed wydaniem �śUtworów zebranych” Rafała Wojaczka
..... na stole rusla góra, kupa czy sterta, piętrzył się
stos. nic wiadomo, jak to dokładnie nazwać, więc góra, kupa, sterta czy stos rękopisów, manuskryptów, foliałów, szpargałów, makulatury, świstków, papierów i śmieci, cale dzieło Piotra, owe sto cztery wiersze i dwa tysiące ich odmian, wersji, przeróbek, wariantów, prób. szkiców, brulionów, koirkl i mutaryj. Należało z lvm rozprawić się, uporządkować to. przewietrzyć, po-składać, wyrzucić, skreślić, zniszczyć, spalić czy co innego, ałe należało c«w z tym zrobić". Znalazłszy się w takiejże sytuacji. poczułem się równie Irezradny i Isczbronny jak cytowany Irohater Sanalonnm. Wiedziałem, co chcę �śz lymM zrobić, nie wiedziałem, jak. Teraz jeszcze nie mam żadnej pewności, czy (o moje jak wobec spuścizny Rafała Wojaczka jest jeśli nie uprawnione, to przynajmniej wierne jego twórczemu zamiarowi. Wątpliwości muszą pojawić się zaraz tta początku: czy tytuł l �Śtu.cn zebrane nie jest w wypadku tej książki nadużyciem? I od razu trzeba przyznać się do jednej przewrotnej zasady, wedle której układałem teksty tej edycji: jak naj-koiisckwriitmrj trzymać się niekonsekwencji autora, zachowując bezwzględną wierność jego zasadom konstrukcyjnym, rządzą-c\ m wydanymi przezeń książkami, a także szkicami książek. Pozorna niefrasobliwość tego wyznania może irytować, a jednak wszystkie inne próby komponowania - bardziej �śobiektywne", �śirorządniejszr” okazywały się fałszywe, krzywdzące Wojaczka.
Byłem przekonany, że i'twvrr zebrane nie powinny być zaledwie katalogiem wierszy i prozy poety, który nie mógł narzekać na nudności publikacji. Drukował dużo i często. Oprócz nicłiczim h wierszy i (>oematu pnrzą Hak nazywa! Sanalonnm -y�szystko, co uznał za warte ogłoszenia, zostało wydrukowane. W rozmowach kilka dni przed śmiercią nazwał swoją twórczość zamkniętą^ 8 marca 1971 roku napisał ostateczną wersję swojego ostatniego wiersza. Przez następne dwa miesiące niczego nic zaczyna). W pozostawionych papierach nie ma ani jednej notatki, którą uznać l>v można za szkic czegoś