Wprowadzenie do typografii pracy
magisterskiej
Jacek A
uczak
2 lutego 2006
1 Elementy i części składowe pracy magisterskiej
Części składowe i elementy pracy magisterskiej zamieszcza się w następującej
kolejności:
" karty tytułowe;
" dedykacja, motto;
" podziękowania autora;
" podstawowy zrąb dzieła;
" tabele;
" ilustracje;
" aneksy;
" przypisy do tekstu głównego (ewentualnie mogą zostać zamieszczone przed
aneksami);
" przypisy do tekstu głównego;
" bibliografia załącznikowa;
" słownik użytych terminów;
" wykaz skrótów (ewewntualnie można go zamieścić przed słownikiem uży-
tych terminƒo albo przed tekstem głównym, ale nie bezpoÅ›rednio po kar-
tach tytułowych; np. po spisie treści, jeśli jest on umieszczony po kartach
tytułowych);
1
2 TEKST GA
ÓWNY 2
" posłowie;
" indeksy (w kolejności: indeks osobowy, indeks geograficzny, indeks rze-
czowy);
" wykazy ilustracji i tabel;
" spis treści (ewentualnie może zostać zamieszczony po kartach tytułowych).
1.1 Dedykacja
Jeżeli dedykacja jest umieszczona na osobnej stronie, składa się ją pochyłą od-
mianą pisma, bliżej prawej krawędzi strony, stopniem pisma równym stopniowi
pisma tekstu głównego lub o jeden punkt większym. Jeżeli dedykacja jest dość
długa, nazwisko osoby, której praca magisterska została poświęcona, można zło-
żyć większym stopniem pisma lub kapitalikami.
1.2 Motto
Motto można umieścić nad tytułem pierwszego rozdziału, na 1/3 do 1/2 szerokości
kolumny przy prawym marginesie, małym stopniem pisma (od 6 do 8 punktów).
Motto opatruje się nazwą jego autora i ewentualnie tytułem dzieła, z którego
zostało zaczerpnięte.
Motto składa się krojem pisma użytym do złożenia tekstu głównego.
Jeżeli w pracy występują dedykacja i motto do całości dzieła, nie umieszcza
się ich obok siebie. Dedykację można umieszczać na nieparzystej stronie prze-
znaczonej na nią karty, a motto na stronie parzystej albo nad tytułem pierwszego
rozdziału.
2 Tekst główny
Zasadniczy podział logiczny tekstu to podział na: części, rozdziały i podrozdziały.
2.1 Tytuły partii tekstu
Tytuł partii tekstu umieszcza się bliżej tej partii tekstu, do której się odnosi (świa-
tło mad tytułem powinno być większe niż pod tytułem).
Wielkość świateł nad i pod tytułem oraz stopień pisma tytułu ustala się tak,
aby zachować register.
2 TEKST GA
ÓWNY 3
Dopuszcza się dzielenie i przenoszenie wyrazów jedynie w wielowierszowych
tytułach składanych na pełną szerokość wąskiego łamu. W pozostałych przypad-
kach wyrazów nie występujących w tytułach nie dzieli się i nie przenosi. Tekst
w tytułach wielowierszowych dzieli się tak, aby każy wiersz zawierał logicznie
zakończone pojęcie.
W tytułach nie pozostawia się wyrazów jednoliterowych na końcu wiersza.
Tytułów nie kończy się kropką.
Nad tytułem u góry kolumny i pod tytułem u dołu kolumny włamuje się nie
mniej niż 3 wiersze tekstu.
2.2 A
amanie
Nie dopuszcza siÄ™ rozpoczynania nowej kolumny ostatnim wierszem akapitu z
poprzedniej kolumny (tzw. bękartem).
Dopuszcza się pozostawianie u dołu kolumny pierwszego wiersza akapitu
(tzw. szewca).
Wielkość opuszczenia na kolumnach opuszczonych ustala się w granicach od
1/3 do 1/4 wysokości kolumny i w obrębie danego dzieła zachowuję się jej stałą
wielkość.
Wysokość tekstu na kolumnie końcowej (szpicowej) powinna wynosić co naj-
mniej 1/6 wysokości pełnej kolumny.
2.3 Odstępy międzywyrazowe i międzyliterowe
" za typową odległość międzywyrazową uważa się 1/4 firetu;
" w tekście wyjustowanym dopuszcza się odległości międzywyrazowe od 1/5
do 3/3 firetu;
" różnice w odległościach międzywyrazowych w dwóch sąsiednich wierszach
tekstu wyjustowanego nie mogą być zbyt duże;
" eliminuje siÄ™ korytarze (kanaliki).
2.4 Wyróżnienia
Odmianą pochyłą składa się obce odpowiedniki mało utartych bądz
nie dość ści-
słych terminów polskich oraz tłumaczenia polskich wyrazów lub wyrażeń, przy-
taczane w nawiasie. Nawiasy obejmujące pochylone wyrazy lub wyrażenia składa
się odmianą prostą. W takich przypadkach pomiędzy naiwasy a objęty nimi tekst
wstawia się niewielki odstęp:
2 TEKST GA
ÓWNY 4
zielony (green)
Odmianą pochyłą składa się łacińskie nazwy systematyczne i ich skróty:
cybeta (Civettictis civetta)
Odmianą pochyłą składa się litery i cyfry oznaczające szczegóły rysunków
przywoływane w tekście lub objaśniane w podpisie:
Trajektoria homokliniczna na rysunku jest oznaczona jako A.
Odmianą pochyłą składa się terminy definiowane, objaśniane lub tłumaczone:
Grzegorz ugotował knele, rodzaj pulpetów z surowego mięsa.
Odmianą pochyłą składa się twierdzenia i prawa, gdy są one podawane po raz
pierwszy lub przytaczane bez opuszczeń i zmian:
Definicja 2.1 Punkt x nazywamy punktem homoklinicznym, jeśli leży on na prze-
cięciu stabilnej i niestabilnej podrozmaitości pewnego punktu stałego, tzn.
u s
x " W (x") )" W (x")
dla punktu stałego x" przy czym x = x". Punkt homokliniczny nazywamy trans-

u s
wersalnym , jeśli W (x") i W (x") przecinają się transwersalnie w punkcie x, tzn.
u s
przestrzenie styczne do W (x") i W (x") w punkcie x rozpinają całą przestrzeń.
Twierdzenie 2.1 Twierdzenie Cauchy ego (o istnieniu całki). Jeśli funkcja f(t, x)
jest ciągła w otoczeniu punktu x0 = x(t0), tzn. w obszarze |x-x0| < a, to istnieje
przynajmniej jedno rozwiÄ…zanie równania ‹ = f(t, x) przybierajÄ…ce przy t = t0
wartość x = x0, oznaczone i ciągłe w pewnym otoczeniu punkut x0.
Odmianą pochyłą składa się tytuły książek, artykułów, utworów i rozdziałów
oraz nazwy dzieł artystycznych. Tytuły gazet i czasopism ujmuje się w cudzy-
słowy apostrofowe:
We wczorajszej  Polityce ukazał się artykuł Pierwsza fala.
Odmianą pochyłą składa się teksty, na które autor chce zwrócić uwagę:
Krzysztof poszedł w lewo, choć powinien pójść w prawo.
Wyrazów i zwrotów wyróżnionych odmianą pochyłą nie ujmuje się w cudzy-
słowy.
Ponadto nie stosuje się jako wyróżnienia w tekście ciągłym
" odmiany półgrubej;
" podkreślenia;
" zmiany wielkości stopnia pisania;
" zmiany interlinii w poszczególnych partiach tekstu.
3 PRZYPISY 5
2.5 Akapity
Akapit oznacza się wcięciami akapitowymi. W akapicie rozpoczynającym daną
część tekstu (rozdziału, podrozdziału) nie stosuje się wcięć akapitowych.
Pomiędzy akapitami nie wstawia się dodatkowej interlinii. Stosuje się wcięcia
akapitowe wielkości od jednego do półtora firetu.
3 Przypisy
Wyróżnia się następujące rodzaje przypisów:
1. przypisy bibliograficzne (zaiwerające opisy dokumentów, z których pocho-
dzą cytaty lub informacje zawarte w tekście);
2. przypisy słownikowe (podające znaczenie terminów obcojęzycznych, sta-
ropolskich, itp.);
3. przypisy rzeczowe (objaśniające i komentujące fragmenty tekstu głównego).
W przypisach bibliograficznych elementy opisu podaje siÄ™ zgodnie zzasadami
opisanymi w bibliografii załącznikowej i stosuje się takie same sposoby wyróż-
niania elementów opisu.
W przypisach rzeczowych stosuje się takie same sposoby wyróżniania tek-
stu jak w tekście głównym. Dopuszcza się wprowadzenie wyróżnień dodatko-
wych. Przypisy rzeczowe zaczyna się majuskułą i kończy kropką lub innym zna-
kiem, który może kończyć wypowiedzenie (wykrzyknikiem, pytajnikiem czy wie-
lokropkiem).
W przypisach słwonikowych objaśniany wyraz lub zwrot zaczyna się od ta-
kiej litery, jaka występuje w tekście (majuskuła lub minuskuła). Na końcu tekstu
przypisu słownikowego nie wprowadza się żadnego znaku interpunkcyjnego. Ob-
jaśniany wyraz można wyrówżnić odmianą pochyłą.
Przypisy do tekstu głównego umieszcza się na dole strony, do której się odno-
szą. Jeżeli przypisy mają charakter komentarzy o znacznej objętości, to można je
grupować w miejscach opisanych w rozdziale 1, lub po każdym rozdziale. W tym
ostatnim przypadku przypisy umieszcza się bezpośrednio po tekście rozdziału z
dwuwierszowym odstępem.
Przypisy na kolumnach szpicowych umieszcza się bezpośrednio pod tekstem,
a nie u dołu kolumny. Jeżeli u dołu kolumny znajduje się ilustracja zajmująca całą
jej szerokość, to przypisy umieszcza się pod tekstem, a nie pod ilustracją (u dołu
kolumny).
Przypisy do tabel umieszcza się bezpośrednio pod tabelami. Przypisy do tytu-
łów tabel umieszcza się u dołu kolumny (tak jak pozostałe przypisy).
4 ILUSTRACJE 6
Przypisy do przypisów składa się najczęściej pismem w stopniu 6 punktów i
umieszcza się u dołu kolumny po wszystkich przypisach.
4 Ilustracje
4.1 Położenie ilustracji
Ilustracje ściśle związane z tekstem umieszcza się jak najbliżej miejsca, w któr-
tym jest o nich mowa. Dopuszcza siÄ™ umieszczanie ilustracji na kolumnach na
rozwarciu, jeżeli jest o nich mowa w obrębie tekstu znajdującego się na tych ko-
lumach.
Ilustracje zwiÄ…zane z tekstem luz
niej mogą być wstawiane w tekst, zgrupo-
wane w oddzielnych kolumnach (tablice) lub występować na wkładkach.
4.2 Podpisy i numeracja
Ilustrache opatruje się podpisami, poza sytuacjami, w których pełnią one wyłącz-
nie funkcjÄ™ zdobniczÄ….
UWAGA: Po podpisie pod ilustracją nie stawia się kropki. Do podpisów pod
ilustracjami stosuje się pismo o jeden stopień mniejsze od pisma tekstu głównego.
Ilustracje numeruje siÄ™. Dopuszcza siÄ™ nienumerowane ilustracji luz
no zwiÄ…-
zanych z tekstem.
Dwóch różnych ilustracji nie opatruje się tym samym numerem (z dodaniem
liter), chyba, że ilustracje stanowią cykl tematyczny i są ustawione tak, że nie jest
możliwe wstawienie wspólnego podpisu.
Dopuszcza się oddzielną numerację dla rysunków i fotografii.
Informacje o autorstwie ilustracji podaje siÄ™, gdy jej autorem nie jest autor
pracy. Informacja taka obejmuje imię (inicjał imienia) i nazwisko autora ilustra-
cji poprzedzone skrótem Fot. lub Wyk. W przypadku reprodukowania ilustracji z
obcych z
ródeł, wymienia się je w podpisach.
4.3 Ilustracje a tekst główny
Ilustrację wstawianą na środku kolumny umieszcza się tak, aby pod ilustracją
znajdowało się od 2 do 4 wierszy tekstu głównego więcej niż nad ilustracją (nie
liczÄ…c znajdujÄ…cego siÄ™ pod niÄ… podpisu).
Ilustracje umieszcza siÄ™ tak, aby:
" znajdowały się nad nią co najmniej 4 wiersze tekstu głównego;
5 BIBLIOGRAFIA ZAA

CZNIKOWA 7
" znajdowało się pod nią co najmniej 5 wierszy tekstu głównego (nie licząc
podpisu pod ilustracjÄ…);
" nie znajdował się nad nią pierwszy wiersz akapitu;
" w umieszczonym, pod nią wierszu nie znajdował się ostani wiersz akapitu.
Pomiędzy ilustracjami umieszczonymi w układzie pionowym wstawia się co
najmniej 4 wiersze tekstu głównego.
4.4 Ilustracje całostronicowe
Pojedyńcze ilustracje całostronicowe umieszcza się na prawej (nieparzystej) ko-
lumnie.
Całostronicowe ilustracje poprzeczne umieszcza się na kolumnach parzystych
tak, aby góra ilustracji znajdowała się przy marginesie bocznym, a na kolumnach
nieparzystych przy marginesie grzbietowym.
Ilustracje, które wraz z podpisem nie zajmują całej wysokości kolumny i są
jedynymi elementami strony, można umieszczać na następujące sposoby:
" ilustrację umieszcza się od górnej krawędzi kolumny, zaś podpis do dolnej
krawędzi kolumny;
" ilustrację umieszcza się od górnej krawędzi kolumny, a podpis w stałej od-
ległości od ilustracji;
" pomiędzy ilustracją a podpisem wstawia się stały odstęp, a całość umiesz-
cza się na optycznym środku kolumny.
5 Bibliografia załącznikowa
5.1 Język i pisownia
Elementy opisu podaje się w języku i pisowni występujących w opisywanym do-
kumencie. Dopuszcza się uwspółcześnianie pisowni. Elementy pisane alfabetami
niełacińskimi podaje się w transliteracji. Elementy takie szereguje się wraz z in-
nymi we wspólnym układzi, według alfabetu polskiego.
Informacje lub uwagi dodane przez opisującego (np. określenia stronica, karta,
płyta, kaseta, towarzyszące informacji o ich liczbie) podaje się w języku publika-
cji, w której zamieszczony jest opis.
5 BIBLIOGRAFIA ZAA

CZNIKOWA 8
5.2 Szeregowanie pozycji bibliografii załącznikowej
Wyróżnia się następujące sposoby szeregowania pozycji bibliografii załączniko-
wej:
" układ alfabetyczny;
" układ chronologiczny;
" układ rozumowany:
do rozdziałów;
do dzieł;
według zagadnień;
" układ w kolejności cytowania;
" układ nazwisko/data.
5.3 Kolejność elementów opisu
Dla wydawnictw zwartych wydanych po 1800 roku stosuje się następującą kolej-
nośćekementów opisu (elementy fakultatywne wyróżnione zostały odmianą po-
chyłą):
" nazwa autora;
" tytuł;
" dodatki do tytułu;
" nazwa edytora naukowego (w opisie drukowanych z
ródeł historycznych);
" nazwa redaktora naukowego (w przypadku zbioru dzieł wielu autorów);
" nazwa innych współtwórców książki;
" oznaczenie wydania;
" numer tomu;
" nazwa autora i tytuł tomu (w opisie pojedyńczego tomu wydawnictwa wie-
lotomowego);
" miejsce wydania, nazwa wydawcy, rok wydania, liczba tomów (w opisie
pojedyńczego tomu wydawnictwa wielotomowego);
5 BIBLIOGRAFIA ZAA

CZNIKOWA 9
" liczba stronic;
" nazwa serii i numer tomu w obrębie serii;
" ISBN;
Dla wydawnict ciągłych stosuje się bastępującą kolejność elementów opisu
(elementy fakultatywne wyróżnione zostały odmianą pochyłą):
" tytuł;
" dodatki do tytułu;
" nazwa instytucji sprawczej (elemnt obowiązkowy tylko w przypadku tytułu
będącego nazwą rodzajową  biuletyn, przegląd, zeszyty, itp.);
" oznaczenie częstotliwości (jeżeli oznaczenie nie jest częścią tytułu, stosuje
się określenia: tygodnik, miesięcznik, kwartalnik, itp.);
" nazwa redaktora;
" miejsce wydania;
" nazwa wydawcy;
" data i oznaczenie części;
" ISSN.
Dla materiałów umieszczonych w Internecie stosuje się następującą kolejność
elementów opisu:
" nazwa autora;
" tytuł;
" element [@:];
" adres internetowy, pod którym zamieszczony jest materiał.
W układzie szeregowania nazwisko/data, bezpośrednio po nazwie autora po-
daje się rok opublikowania cytwanego dokumentu, ujęty w nawiasach. W układzie
tym, jeżeli cytuje się kilka dzieł jednego autorstwa opublikowanych w tym samym
roku, po dacie podaje się kolejne małe litery.
Przy opisywaniu artykułów z wydawnictw ciągłych w układzie nazwisko/data,
po nazwie autora podaje się rok opublikowania artykułu, to jest rzeczywisty rok
wydania tomu, w którym zamieszczony jest artykuł (rok ujmuje się w nawiasy).
6 MATERIAA
Y INFORMACYJNO POMOCNICZE 10
Jeżeli rzeczywisty rok wydania różni się od nominalnej daty wydania tomu, w
opisie również podaje się datę nominalną, wymieniając ją po tytule wydawnictwa
ciągłego, w którym opublikowano artykuł. Jeżeli daty się pokrywają, dopuszcza
się pominięcie daty po tytule wydawnictwa ciągłego.
W przypadku zbioru dzieł (prac) kilku autorów pierwszym elementem opisu
jest tytuł dokumentu. Opisu nie rozpoczyna się formułą Praca zbiorowa, a nazwę
redaktora całości zbioru podaje się po tytule.
W opisach przekładów nazwisko redaktra orginału podaje się przed nazwi-
skiem tłumacza, nazwisko redaktora przekładu podaje się po nazwisku tłumacza.
Dopuszcza się dodawanie na końcu opisu informacji o innych wydaniach tego
samego dzieła.
Przykładową kartę bibliografii zamieszczono na stronie 13.
6 Materiały informacyjno pomocnicze
Elementy informacyjno pomocnicze składa się pismem mniejszego stopnia niż
stopień pisma użyty do złożenia tekstu głównego (jeżeli tekst główny jest złożony
pismem większego stopnia niż petit).
6.1 Słownik użytych terminów
Słownik użytych terminów może być stosowany w pracach, w których nie wy-
stępują przypisy słownikowe. Objaśniane terminy w słowniku użytych terminów
szereguje siÄ™ alfabetyczne.
6.2 Wykaz tabel
W tabel sporzÄ…dza siÄ™ w przypadku, gdy stanowiÄ… one istotny element pracy. Po-
zycja wykazu tabel zawiera: numer i tytuł tabeli, jej z
ródło i numer stronicy.
Dla oznaczenia miejsca tabeli drukowanej na niepaginowanej wklejce podaje
siÄ™ snumer stronicy poprzedzajÄ…cej wklejkÄ™. W pozycjach dotyczÄ…cych tabel dru-
kowanych na wkładkach numer strony zastępuje się określeniem: (wkładka).
6.3 Wykaz ilustracji
Pozycja wykazu ilustracji zawiera: numer ilustracji, określenie tematu ilustracji
(np. powtórzenie podpisu pod ilustracją lub tytułu mapy, nazwy przedstawionego
obiektu), nazwę autora fotografii, oznaczenie miejsca ilustracji w obrębie pracy
(np. numer stronicy).
6 MATERIAA
Y INFORMACYJNO POMOCNICZE 11
Jeżeli tematem różnych ilustracji w pracy są te same obiekty, można spo-
rządzić wykaz ilustracji o pozycjach zbiorczych. W każdej pozycji wykazu, po
określeniu tematu ilustracji (opisie obiektu), wymienia się wszystkie stronice, na
których znajdują się ilustracje zaczerpnięte z danego obiektu.
Jeżeli opisy ilustracji zawierają powtarzające się informacje (identyczne na-
zwy autorów, nazwę, itp), poszczególne kategorie informacji można wyodrębnić
lub podać zbiorczo na końcu wykazu ilustracji.
W przypadku illustracji opatrzonych różną numeracją (np. arabską i rzymską)
sporządza się odrębne wykazy ilustracji.
6.4 Spis treści
Spis treści obejmuje numery i tytuły części składowych pracy (przedmowa, wstęp
krytyczny, wykaz ilustracji, itp.) i partii tekstu (rozdziału, podrozdziału, itp.) w
sformułowaniu występującym w tekście książki wraz z numerem pierwszej stro-
nicy danej części lub partii.
Spis treści obejmuje tytuły wszystkich partii tekstu występujących w pracy.
Przy wielostopniowym podziale tekstu można nie podawać tytułów partii tekstu
najniższego rzędu.
Numery stronic można opuścić jedynie przy tytułach partii tekstu najwyższego
stopnia (np. części), które zostały użyte jako nagłówki fragmentów danego spisu
treści.
W spisie treści wiersze niepełne można uzupełnić kropkowaniem. Odległości
między kropkami mogą wynosić od pół firetu do dwóch firetów. Odstęp między
tekstem a pierszą kropką nie może być większy niż pół firetu. Odstęp pomiędzy
ostanią kropką a największą liczbą oznaczającą numer strony powinien być taki
sam, jak odstęp między kropkami.
Słownik terminów
" FIRET. Jednostka równa stopniowi pisma w danym tekście.
" KANALIK. Zob. KORYTARZ.
" KAPITALIKI. Zob. MEDIUSKUA
Y.
" KOLUMNA. Skład uformowany na określony format, wraz z ewentula-
nymi tabelami i ilustracjami, odpowiadajÄ…cy stronie danego druku.
" KOLUMNA SZPICOWA, inaczej KOLUMNA KOC
COWA. Kolumna,
na której tekst zaczyna się wyżej niż na normalnych kolumnach pracy. Wy-
stępuje zazwyczaj na końcu rozdziału.
" KORYTARZ, inaczej KANALIK. Takie ułożenie odstępów międzywyra-
zowych w kilku kolejnych wierszach, że tworzą one przyciągające wzrok
pionowe lub ukośne przerwy.
" A
AM. Oreślona liczba wierszy, tabel, ilustracji, itp., stanowiąca kolumnę w
układzie jednołamowym lub jej część w układzie wielołamowym. A
am jest
efektem złamania szpalty.
" MAJUSKUA
Y. PrzedstawiajÄ… obrazy wielkich liter alfabetu.
" MEDIUSKUA
Y. Litery o kształcie wersalików i wielkości liter tekstowych
danego kroju i stopnia pisma.
" MINUSKUA
Y. Przedstawiają obrazy małych liter alfabetu.
" REGISTER. Zgodność padania na siebie wierszy kolumn wydrukowanych
po przeciwnych stronach arkusza.
" SZPALTA. Niezłamany skład dowolnej długości.
LITERATURA 13
Literatura
[BG98] Gregory L. Baker, Jerry P. Gollub. Wstęp do dynamiki układów cha-
otycznych. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, wydanie drugie,
1998.
[BS03] I.N. Bronsztejn, K.A. Siemiendiajew. Matematyka. Poradnik encyklope-
dyczny. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, wydanie dziewiętna-
ste, 2003.
[Feh70] E. Fehlberg. Klassische Runge-Kutta-Formeln vierter und niedrigerer
Ordnung mit Schrittweiten-Kontrolle und ihre Anwendung auf Wärme-
leitungsprobleme. Computing, 6(1 2):61 71, 1970.
[Hil00] Robert C. Hilborn. Chaos and Nonlinear Dynamics. An Introduction
for Scientists and Engineers. Oxford University Press, Oxford, wydanie
drugie, 2000.
[Jac91] Edwin Atlee Jackson. Perspectives of Nonlinear Dynamics, wolumen 1.
Cambridge University Press, Cambridge, 1991.
[Kud96] Jacek Kudrewicz. Fraktale i chaos. Wydawnictwo Naukowe
Techniczne, Warszawa, wydanie trzecie, 1996.
[Mar96] Tomasz Martyn. Fraktale i obiektowe algorytmy ich wizualizacji. Wy-
dawnictwo NAKOM, Poznań, 1996.
[Mata] John H. Mathews. Runge  Kutta  Fehlberg Method for O.D.E. s.
http://math.fullerton.edu/mathews/
n2003/RungeKuttaFehlbergMod.html.
[Matb] John H. Mathews. Runge  Kutta Method for O.D.E. s.
http://math.fullerton.edu/mathews/
n2003/RungeKuttaMod.html.
[Ott97] Edward Ott. Chaos w układach dynamicznych. Wydawnictwo
Naukowo Techniczne, Warszawa, 1997.
[Pal04] Andrzej Palczewski. Równania Różniczkowe zwyczajne. Wydawnictwo
Naukowo Techniczne, Warszawa, wydanie drugie, 2004.
[Sch93] Heinz George Schuster. Chaos deterministyczny. Wprowadzenie. Wy-
dawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1993.
SPIS TREÅšCI 14
Spis treści
1 Elementy i części składowe pracy magisterskiej 1
1.1 Dedykacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
1.2 Motto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
2 Tekst główny 2
2.1 Tytuły partii tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
2.2 A
amanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
2.3 Odstępy międzywyrazowe i międzyliterowe . . . . . . . . . . . . 3
2.4 Wyróżnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
2.5 Akapity . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
3 Przypisy 5
4 Ilustracje 6
4.1 Położenie ilustracji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
4.2 Podpisy i numeracja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
4.3 Ilustracje a tekst główny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
4.4 Ilustracje całostronicowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
5 Bibliografia załącznikowa 7
5.1 Język i pisownia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
5.2 Szeregowanie pozycji bibliografii załącznikowej . . . . . . . . . . 8
5.3 Kolejność elementów opisu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
6 Materiały informacyjno pomocnicze 10
6.1 Słownik użytych terminów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
6.2 Wykaz tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
6.3 Wykaz ilustracji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
6.4 Spis treści . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11