Wiersz ku czci

By�ł sobie raz. Wymysli�ł zero.

W kraju niepewnym. Pod gwiazd�ą

dziœ mo�że ciemn�ą. Pomiêdzy datami,

na które któ�ż przysiêgnie. Bez imienia

nawet spornego. Nie pozostawiaj�ąc

poni�żej swego zera �żadnej myœli z�łotej

o �życiu, które jest jak. Anilegendy,

�że dnia pewnego do zerwanej ró�ży

zero dopisa�ł i zwi�ąza�ł j�ą w bukiet.

�Że kiedy mia�ł umiera�Ś, odjecha�ł w pustyniê

na stugarbnym wielb�ł�ądzie. �Że zasn�ą�ł

w cieniu palmy pierwsze�ąstwa. �Że siê zbudzi,

kiedy ju�ż wszystko bêdzie przeliczone

a�ż do ziarenka piasku. Có�ż za cz�łowiek.

Szczelin�ą miêdzy faktem a zmyœleniem

uszed�ł naszej uwagi. Odporny

na ka�żdy los. Str�ąca za siebie

ka�żd�ą, jak�ą mu dajê, posta�Ś.

Cisza zros�ła siê nad nim, bez blizny po g�łosie.

Nieobecnoœ�Ś przybra�ła wygl�ąd horyzontu.

Zero pisze siê samo.