Komutacja pakietów - Wikipedia, wolna encyklopedia

http://pl.wikipedia.org/wiki/Komutacja_pakiet%C3%B3w

Komutacja pakietów

Z Wikipedii

Komutacja pakietów - w telekomunikacji sposób transmisji danych polegający na dzieleniu strumienia danych na kawałki (pakiety), a następnie wysyłanie ich za pomocą łącz komunikacyjnych pomiędzy węzłami sieci. KaŜdy pakiet podlega osobnemu trasowaniu - moŜe podąŜać do celu ścieŜką niezaleŜną od wcześniejszych pakietów.

Efektem tego jest kilka cech komutacji pakietów:

odporność na uszkodzenia sieci (uszkodzone urządzenia są po prostu omijane)

moŜliwość docierania pakietów w przypadkowej kolejności (ze względu na róŜne ścieŜki transmisji) opóźnienia związane z buforowaniem pakietów w routerach

duŜa przepustowość efektywna sieci

Alternatywą dla komutacji pakietów jest komutacja łączy.

Przykłady sieci wykorzystujących komutację pakietów:

Ethernet

WiFi

Spis treści

1 Komutacja pakietów

2 Podział informacji na pakiety

3 Metoda połączeniowa

3.1 Tymczasowe połączenie wirtualne SVC

3.2 Stałe połączenie wirtualne PVC

4 Metoda bezpołączeniowa

Komutacja pakietów

Technika komutacji pakietów naleŜy do najbardziej elastycznych technik komutacji stosowanych we współczesnych sieciach. Polega ona na przesyłaniu danych przez sieć w postaci pakietów. W odróŜnieniu od techniki komutacji łączy pozwala uŜytkownikom nawiązywać połączenia z wieloma innymi uŜytkownikami jednocześnie.

Pakiety powstają w wyniku podzielenia informacji uŜytkownika na części o stałej długości (wyjątkiem jest ostatnia część, której długość moŜe być mniejsza) i opatrzenie tych "wycinków" w nagłówek N, teŜ o stałej długości. Nagłówek zawiera informacje, które umoŜliwiają pakietowi dojście z punktu źródłowego do docelowego, węzłom sieci sprawdzenie poprawności zawartych w pakiecie danych a w punktom docelowym właściwie zestawić i odtworzyć podzieloną informację. W nagłówku zatem, w zaleŜności od organizacji sieci, znajdują się następujące informacje: adresy źródłowy i docelowy, numer pakietu, wskaźnik ostatniego pakietu a takŜe identyfikator zawartej w pakiecie informacji.

Podział informacji na pakiety

1 z 3

2008-03-11 08:55

Komutacja pakietów - Wikipedia, wolna encyklopedia

http://pl.wikipedia.org/wiki/Komutacja_pakiet%C3%B3w

Transmisja pakietów od uŜytkownika źródłowego do uŜytkownika docelowego polega na przesyłaniu ich kolejno między węzłami sieci występującymi po drodze. Zanim pakiet zostanie nadany do następnego węzła w sieci musi być odebrany w całości przez dany węzeł i umieszczony w jego pamięci buforowej. Pamięć ta jest dzielona na części o jednakowej wielkości, równej maksymalnej długości pakietu. Dzięki takiej konstrukcji zostało znaczny sposób uproszczone zarządzanie pamięcią. Gdy pakiet zostanie odebrany, sprawdzana jest jego poprawność. Jest to istotna właściwość techniki komutacji pakietów. Gdy pakiet nie zawiera błędów to, między innymi na podstawie informacji zawartych w nagłówku, kieruje się go do kolejnego węzła w sieci. Pakiety mogą być przesyłane przez sieć jedną z dwóch niŜej opisanych metod: metodą połączeniową,

metodą bezpołączeniową.

Podział pakietu na części

Metoda połączeniowa

Metoda połączeniowa charakteryzuje się tym, Ŝe przesyłanie pakietów jest poprzedzone zestawieniem połączenia wirtualnego, na które składa się sekwencja następujących po sobie węzłów i kanałów. Kanał

logiczny powstały w ten sposób słuŜy do przesyłania nim kolejno pakietów powstałych przez podzielenie informacji. Połączenie wirtualne, ma przypisany swój unikalny numer, który zastępuje konieczność stosowania w nagłówku informacji zawierających adres źródłowy i docelowy. W celu jednoznacznej identyfikacji pakietów w nagłówku musi zostać umieszczona informacja o numerze połączenia wirtualnego.

Aby pakiety naleŜące do jednego połączenia wirtualnego zawsze były kierowane tą samą trasą, w poszczególnych węzłach sieci musi być zawarta informacja o adresach węzłów występujących w danym kanale logicznym przypisanych do przebiegających przez ten węzeł aktywnych kanałów wirtualnych. Węzeł

potrafi jednoznacznie określić kolejny punkt, do którego naleŜy przesłać odebrany pakiet.

Połączenia wirtualne mogą być zestawiane na dwa sposoby, jako wirtualne połączenia tymczasowe SVC

(Switched Virtual Circuit) i wirtualne połączenia stałe PVC (Permanent Virtual Circuit).

Tymczasowe połączenie wirtualne SVC

Tymczasowe połączenie wirtualne jest zestawiane na pewien określony czas. Istnieją trzy rozróŜnialne fazy w czasie trwania takiego połączenia:

faza zestawiania połączenia,

2 z 3

2008-03-11 08:55

Komutacja pakietów - Wikipedia, wolna encyklopedia

http://pl.wikipedia.org/wiki/Komutacja_pakiet%C3%B3w

faza transmisji pakietów zawierających dane,

faza rozłączania.

Do ustanowienia połączenia wirtualnego słuŜy specjalny pakiet słuŜbowy, który wyznacza trasę przechodząc przez sieć od uŜytkownika źródłowego do uŜytkownika docelowego.KaŜdy węzeł będący na trasie zapamiętuje odpowiednie dane, w tym między innymi numer ustanawianego połączenia. Po ustanowieniu połączenia następuje transmisja pakietów z danymi. Pakiety naleŜące do jednego połączenia są jednoznacznie identyfikowane dzięki jego numerowi zawartemu w nagłówku kaŜdego z pakietów.

Rozłączenie połączenia podobnie jak jego tworzenie odbywa się dzięki specjalnemu pakietowi słuŜbowemu, który wędrując wzdłuŜ logicznego kanału powoduje usunięcie z węzłów informacji o numerze zestawionego wcześniej połączenia.

Stałe połączenie wirtualne PVC

Stałe połączenia wirtualne są ustanawiane na dłuŜszy czas funkcjonowania sieci przez administratora między dwoma uŜytkownikami. Wyeliminowane zatem zostają fazy zestawiania połączenia i jego rozłączania. Między uŜytkownikami naleŜącymi do jednego połączenia wirtualnego realizowany jest jedynie transfer plików. Jest to metoda efektywna ale i kosztowna. Przydatna jest dla procesów działających przez długi czas lub transmitujących pliki o duŜej pojemności.

Metoda bezpołączeniowa

Pakiety przesyłane metodą bezpołączeniową wędrują po sieci samodzielnie, nie będąc związane z Ŝadnym kanałem wirtualnym. Węzły dobierając trasę dla pakietu korzystają z adresu docelowego zawartego w nagłówku pakietu. MoŜe się zatem zdarzyć, Ŝe poszczególne pakiety składające się na jedną informację, będą wędrować po sieci róŜnymi drogami. MoŜliwa jest sytuacja, Ŝe pakiety będą docierać do punktu docelowego w innej kolejności niŜ zostały wysłane. Za odtworzenie poprawnej kolejności odpowiada system uŜytkownika docelowego, który jest takŜe odpowiedzialny za wykrywanie pakietów zawierających błędy i pakietów utraconych oraz ewentualne Ŝądanie ich retransmisji. mutacją łączy PSTN.

Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Komutacja_pakiet%C3%B3w"

Kategoria: Podstawy teoretyczne transmisji danych

Tę stronę ostatnio zmodyfikowano 23:58, 30 sty 2008.

Tekst udostępniany na licencji GNU Free Documentation License. (patrz: Prawa autorskie) Wikipedia® jest zarejestrowanym znakiem towarowym Wikimedia Foundation. MoŜesz przekazać dary pienięŜne Fundacji Wikimedia.

Zasady ochrony prywatności O Wikipedii Informacje prawne

3 z 3

2008-03-11 08:55