Spoty Grzegorza Napieralskiego

Analiza w oparciu o model ELM

Tor centralny:

-argumentuje swoją kandydaturę, powołując się na różne wartości jak: wolność, prawdę,

sprawiedliwość.

-wartości te uważa za najważniejsze i możliwe do zrealizowania.

Tor peryferyjny:

 brak muzyki, spot wyborczy jest nastawiony na argumenty kandydata, wysoki stopień

koncentracji, poprzez skupienie wzroku na nas.

 w spocie pierwszym kandydat jest ubrany bardziej oficjalnie, nieważne jest miejsce w

którym się znajduje (jest ono nieostre) – sugeruje to nam, że kandydat jest

człowiekiem konkretnym, który zamierza nam szczerze uargumentować swoją

kandydaturę (specyficzne kadrowanie - przybliżenia kandydata); na kolejnych spotach

Napieralski ubrany jest mniej oficjalnie (brak krawata), zmienia się również jego

pozycja, kandydat tutaj nie przypomina prezydenta, a zwykłego obywatela.

 nadawca komunikatu wydaje się być również człowiekiem szczerym, jego wzrok jest

skierowany na nas; nie stosuje on żadnych gestykulacji, co pokazuje że jest

człowiekiem opanowanym.

 ton głosu spokojny, momentami szybki i bardziej podniosły (wtedy gdy kandydat nie

zgadza się z jakąś kwestią)

Prawa perswazji:

1. Prawo wzajemności

Najpierw nawiązuje do różnych wartości, jak demokracja, pojęcia wolności; ma to

wywołać u nas potrzebę głosowania na kandydata.

2. Prawo sympatii

Napieralski wzbudza sympatię, lekkim uśmiechem podczas mówienia o rozwoju

zdolności dzieci.

Powołuje się on na wartości rodzinne, nazywając dzieci „diamentami”

Wygląd kandydata ma wzbudzać sympatię poprzez początkowo strój oficjalny,

później zwykły

3. Prawo potwierdzania oczekiwań

Kandydat powołuje się na swobody obywatelskie i wolność poglądów,

zobowiązaniem obywatela będzie więc zagłosować na Napieralskiego, aby była

możliwa realizacja jego projektu.

4. Prawo pozytywnych skojarzeń (efekt aureoli)

Ubiór Napieralskiego, jego spokojny ton oraz treść przekazu, pokazuje go jako

człowieka konkretnego, szczerego, opanowanego, z pomysłem.

5. Prawo konsekwencji (zachowania zgodności)

Pod koniec spotu mowa jest o obietnicach dotyczących realizacji swojego programu.

Napieralski określa to jako „być albo nie być”.

6. Prawo władzy (autorytetu)

Napieralski kreuje się na człowieka uczciwego, konkretnego, z wiedzą a tym samym

posiadającego autorytet. Świadczy o tym ubiór, postawa, argumenty.

Inne elementy perswazyjne:

1. Za każdym razem kandydat zadaje pytanie, później na nie odpowiada – jest to

subtelna forma perswazji wstępnej; co oznacza, że zdefiniowanie pytania lub

danego problemu, delikatnie sugeruje, jaka może być ta „właściwa odpowiedź”.

Napieralski pyta: „co to jest demokracja”, „jak rozumiem sprawiedliwość

społeczną”, po czym sugeruje jak powinniśmy te pojęcia rozumieć.

2. Napieralski nie mówi wprost aby głosować na niego. Przedstawia jedynie swój

plan na prezydenturę, co oznacza, że jest człowiekiem odpowiedzialnym,

troskliwym o nasz kraj.

3. Spot Napieralskiego to nie przekaz emocjonalny, a racjonalny, używa on

racjonalnych argumentów, powołując się na demokrację.

4. Budowa wiarygodności kandydata to przede wszystkim sposób kadrowania, tutaj

przybliżenia, patrzenie wprost na kamerę, brak emocjonalnych gestów;

Napieralski definiuje pojęcia i zestawia je z rzeczywistością, którą według niego

należy zmienić np. mówi o dawaniu szansy rozwoju każdemu dziecku, niezależnie

od jego pozycji społecznej.

5. Napieralski złagadza komunikaty, które mogłyby być różne od stanowiska

słuchaczy, wówczas mówi tonem delikatniejszym, bardziej wyrozumiałym.

6. Spot nie przedstawia żadnej historyjki, nie porusza więc emocjonalnie, ani nie

pobudza wyobraźni;

7. Napieralski w spocie mówi o sobie, jakim jest człowiekiem np. „Czy to nie jest

tak, że w rodzinie najlepiej słuchać siebie nawzajem? Słuchać swoich poglądów?

Słuchać nawet zdań trudnych do zaakceptowania. Niż zamknąć się w sobie i

zacząć krzyczeć? Nie, ja w domu nie krzyczę. W polityce też staram się słuchać i

mówić, mówić i słuchać”; taka prezentacja wywołuje większe zaufanie innych

8. Pojawia się również metafora: dzieci nazwane skarbami, diamentami.