Zakładając własną pasiekę potrzebowałem ula, który spełniałby moje specyficzne oczekiwania,
wynikające z trybu pracy. Otóż jako hodowca i inseminator matek pszczelich nie dysponowałem zbyt
dużą ilością wolnego czasu. Pasieka miała być stacjonarna, nie za duża, do 30 pni. Ul prosty w obsłudze,
przy którym wygodnie się pracuje. Taki, w którym szybko można zrobić wgląd, odkład, a przy tym nie
trzeba podnosić kondygnacji. O nie za dużej ramce, ale takiej, na której mógłbym zazimować rodzinę.
Po analizie znanych mi z autopsji systemów, wybór padł na ul Wielkopolski-leżak. Nie jest to wzór
idealny, bo takiego nie ma, lecz najpełniej spełniał moje oczekiwania, tak przynajmniej mi się wydawało.
Wszystkie ule wykonałem własnoręcznie, w technologii drewno-płyta pilśniowa twarda. Przestrzeń
gniazdowa może pomieścić 25 ramek (2,5 korpusu). W pierwszych ulach wykonałem daszki płaskie
pokryte papą, następne były dwuspadowe, pokryte blachą drukarską. I myślę, że nie muszę pisać, że te
ostatnie sprawują się najlepiej. W moich ulach nie stosuję nadstawek- pełne leżaki w zabudowie zimnej,
z dwoma otworami wylotowymi. W takim ulu mogę zimować dwie rodziny.
Na wiosnę pierwsze prace w mojej pasiece wykonuję, gdy temperatura w cieniu wynosi ok. 12 stopni C.
Wówczas robię szybki wgląd w czasie, którego oceniam siłę przezimowanej rodziny i sprawdzam po
istnieniu czerwiu pszczelego obecność matki. Jeżeli pszczoły nie obsiadają wszystkich plastrów, to te
zbędne usuwam z gniazda za zawór. W ten sposób ścieśniam gniazdo pomagając pszczołom utrzymać
odpowiednią temperaturę. Jest to ważne w zapobieganiu rozwojowi grzybicy wapiennej. Gdy w którejś
rodzinie w środku gniazda nie zobaczę czerwiu, to przeglądam ją szczegółowo (wtedy nie ma obawy
przechłodzenia) w celu zlokalizowania królowej. Jeżeli jej nie znajduję i zachowanie się pszczół (szumią,
unosząc do góry odwłok i rozchylając pierwsze tergity) wskazuje na brak matki to taką rodzinkę
przeznaczam do połączenia. Sprawa jest prosta, gdy w tym ulu zimuję rodzinę zapasową. W przypadku
odkrycia osypanej rodziny, to tylko zabezpieczam ul przed rabunkiem poprzez zatkanie otworów
wylotowych suchą trawą (nie posiadam pasieki koło domu). W późniejszym czasie mając ze sobą
odpowiednie narzędzia czyszczę i odkażam taki ul. Plastry przeznaczam do wytopienia.
Gdy pogoda się ustabilizuje i temperatura w cieniu jest min. 15-17 stopni C, przystępuję do pełnego
przeglądu rodzin pszczelich, wraz z czyszczeniem uli, górnych listewek ramkowych i wymianie na czyste
beleczek odstępnikowych. Zabiegi te ograniczają rozmnażanie się motylicy, oraz pomagają pszczołom
zachowanie czystości w ulach.
Przy każdej wiosennej wizycie w ulach drapię (odsklepiam) dłutem niewykorjistq~u;jàqci ji}ge. Brię
to systematycznie, nie za dużo na raz, tak by pobudzać pszczoły i uwalniać miejsce dla czerwienia matki.
Nie można od razu odsklepić dużej powierzchni, gdyż pszczoły na początku wiosny nie są w stanie tego
wykorzystać, a poza tym nie możemy zbyt eksploatować pszczół i ograniczać matki w czerwieniu, (co
następowałoby w momencie rozcieńczania i roznoszenia syropu do wolnych komórek).
Gdy zaczyna przybywać pszczół rozpoczynam poszerzanie gniazd. Robię to ciemnym suszem, dając
matce miejsce do czerwienia, a gdy pszczoły rozpoczynają pobielać plastry to wstawiam pierwszą węzę.
Staram się by każda rodzina w sezonie dostała 9-10 ramek węzy. Mam wówczas pełną wymianę
plastrów. Ma to duże znaczenie w zachowaniu higieny w rodzinie.
W związku z tym, ze robię dużo odkładów, to nie spieszę się z wstawianiem kraty odgrodowej. Robię to, i
to nie we wszystkich rodzinach, dopiero na około 25 dni przed planowanym miodobraniem z mojego
głównego pożytku, czyli z lipy. Wówczas lokalizuję matkę na 3-4 plastrach, pomiędzy ścianą szczytową, a
otworem wylotowym. Uważam, że jest to minimalna ilość plastrów, na jakich można zostawić matkę. Ten
czerw będzie niezbędny przy przygotowywaniu rodziny, do zimowli.
Wszystkie prace w pasiece (przeglądy, poszerzanie, odkłady, miodobranie) wykonuję sam, bez osoby
pomagającej i jak dotychczas jestem bardzo zadowolony z wyboru tego ula, a wręcz jestem w nim
zakochany. Pracuje mi się łatwo i wygodnie. A dzięki możliwości zimowania dwóch rodzin w jednym ulu
mogę mieć wcześniej silne rodziny.