Pierwsza wersja systemu operacyjnego Unix powstała w Bell Labs firmy AT&T w stanie
New Jersey w 1969 na komputery architektury PDP-7 i PDP-9 firmy DEC. Jej głównymi
autorami byli Ken Thompson i Dennis Ritchie. Początkowy cel stworzenia nowego systemu
operacyjnego został osiągnięty i autorzy rozpoczęli prace nad drugą wersją systemu na
komputery PDP-11. Tę wersję uruchomiono w 1971 roku. W tym czasie ukazał się Unix
Programmer's Manual, który był de facto opisem ówczesnego Uniksa. Drugie wydanie
systemu Unix pojawiło się w 1972 roku, w którym wprowadzono pojęcie łącza
komunikacyjnego łączącego procesy. Minikomputery PDP-11 uzyskały wielką popularność i
wraz z nimi takŜe Unix. Dlatego wkrótce napisano trzecią wersję systemu operacyjnego Unix.
Autorzy zrezygnowali z pisania systemu w asemblerze i przenieśli całość kodu do
stworzonego przez Dennisa Ritchie wysokopoziomowego języka C, co zaowocowało
przenośnością systemu (dziś język C jest uwaŜany za niskopoziomowy z powodu
występowania w nim wskaźników).
W roku 1974 Ritchie i Thompson opublikowali artykuł o Uniksie w Communications of the
Association for Computing Machinery. Opisano w nim strukturę i sposób jego działania. W
1978 roku wydano specjalne wydanie Bell System Technical Journal nt. Uniksa
[Edytuj]
Popularyzacja
1975 - Unix Szóstego Wydania - inaczej Wersja Szósta - rozprowadzana nieodpłatnie w
uczelniach dla zastosowań akademickich. Przyczyniło się to do gwałtownego rozwoju
systemu, powstawania poza AT&T rozszerzeń i oprogramowania. Legendą tego okresu stała
się napisana przez profesora Uniwersytetu Nowej Południowej Walii w Australii, Johna
Lionsa tzw. Lions Book zawierająca pełny kod V.6 wraz z komentarzem wers po wersie.
Unix szybko zadomowił się w Uniwersytecie Kalifornijskim Berkeley, gdzie został
przeniesiony na zastępującą PDP-11 architekturę VAX. Pierwsza wersja wydaną na
minikomputery VAX była dostępna jako część Third Berkeley Software distribution, czyli
3BSD.
W 1978 ukazała się wersja 7 (Version 7) - była pierwszą szeroko dostępną, choć AT&T nie
zapewniał obsługi i serwisu. Jej zestaw funkcji i programów był aŜ do czasu ukazania się
specyfikacji IEEE i POSIX główną bazą unifikującą rodzące się róŜne odmiany Uniksa.
Jednym z waŜniejszych wydarzeń we wczesnej historii systemu Unix był projekt agencji
DARPA przyjęcia jednego systemu operacyjnego na wszystkich komputerach ARPANET.
DARPA zdecydowała Ŝe tym systemem będzie wersja Berkeley systemu Unix. W ramach
pierwszego kontraktu, który trwał w latach 1981-1982, powstał system 4BSD oraz 4.1BSD.
Sukces zaowocował kolejnym dwuletnim kontraktem, którego owocem był 4.2BSD, będący
pierwszym systemem operacyjnym zawierającym obsługę TCP/IP.
[Edytuj]
Wraz z początkiem lat 80-tych AT&T zdecydowała się na komercjalizację Uniksa. W 1980
roku licencję na rozwijanie jego kodu sprzedano firmie Santa Cruz Operations, która na
zlecenie Microsoftu, miała przygotować Xenix, jego wersję Uniksa. W 1983 roku ukazała się
pierwsza wersja komercyjna Uniksa z AT&T, System V.
Wraz z komercjalizacją AT&T przestała udostępniać kod źródłowy systemu poza licencjami
komercyjnymi. Spowodowało to protesty wśród wielu inŜynierów akademickich (UCB,
MIT), którzy do tej pory pisali własne rozszerzenia systemu i uczestniczyli w jego rozwoju
( vide: BSD). Blokada nałoŜona na kod stała się przyczyną powstania na bazie społeczności
uŜytkowników i niezaleŜnych twórców Uniksa ruchu wolnego oprogramowania. ZałoŜona w
1983 roku przez Richarda Stallmana z MIT Free Software Foundation postawiła sobie za cel
stworzenie wolnego systemu uniksowego bez kodu pochodzącego z AT&T.
W przeciągu lat 80-tych powstało mnóstwo komercyjnych wersji systemu, ambicją
większości firm informatycznych stało się posiadanie własnej odmiany Uniksa. Większość
tych projektów bazowała na kodzie AT&T (SCO Xenix, SGI IRIX, DEC Ultrix i in. ), inne
rozwijane były w oparciu o wolnodostępny kod BSD (SunOS, NeXTStep) lub innych
projektów akademickich, np. Mach (NeXTStep), niektóre łączyły cechy obu gałęzi lub
ewoluowały z jednej do drugiej (odpowiednio IBM AIX i HP-UX). W tym czasie na
Uniwersytecie Berkeley w pracowniach CSRG cały czas rozwijano BSD.
[Edytuj]
Unifikacja
Rozdrobnienie systemu na róŜne wydania i izolacja zespołów programistycznych szybko
spowodowały kłopoty ze zgodnością poszczególnych odmian, co zaowocowało staraniami o
standaryzację rozwiązań, wywołań i funkcji. Zapotrzebowanie to próbowało spełniać
konsorcjum X/Open Company, które realizowało świeŜo powstałą ideę open system.
W 1988 roku Sun i AT&T zainicjowały związek, którego wynikiem było najpierw powstanie
konsorcjum Unix International oraz wzorcowego systemu SVR4, który łączył zalety SysV i
BSD - potem w oparciu o niego powstawały nowy Unix Suna, Solaris (1991) oraz kolejne
wersje systemów SCO, m. in. Xeniksa. Konkurencyjni wobec duumwiratu producenci
zawiązali Open Software Foundation (OSF), pod auspicjami której ukazał się z czasem
ekumeniczny OSF/1, silnie bazujący na BSD. W 1988 roku opublikowano specyfikację
POSIX.1 - stanowiącą podstawę tego, co nazywamy Uniksem.
[Edytuj]
Rewolucja
Wkrótce z początkiem lat 90-tych wojujące frakcje stanęły w obliczu opartego o Internet
gwałtownego rozwoju wolnych systemów uniksowych. W 1991 roku Linus Torvalds
zaanonsował prace nad jądrem o nazwie Linux, które w połączeniu z narzędziami GNU z FSF
stworzyło kompletny uniksopodobny system operacyjny. AT&T a potem Novell, który kupił
(22 grudnia 1992) prawa do Uniksa, próbowały przy pomocy procesu sądowego (1992-1994)
powstrzymać rozwój systemów pisanych w oparciu o niezmiennie wolnodostępny kod z
CSRG Berkeley. Pozew zahamował rozwój gałęzi BSD, powodując pośrednio wycofanie się
CSRG z dalszych prac nad kodem oraz porzucenie budowanego na nim otwartego projektu
386BSD. Jednak rok 1993 to wyłonienie się na bazie ostatniego wydania BSD4.4 i
porzuconego kodu 386BSD dwóch nowych, wolnych projektów FreeBSD i NetBSD. ( wię cej:
Historia BSD)
Novellowi nie udało się skutecznie połączyć dwóch udanych projektów: swych usług
sieciowych i Uniksa. W 1993 roku ukazała się ostatnia wersja SysV, znana jako SVR4.2MP,
wcześniej firma przekazała prawa do przydzielania marki Unix oraz regulowania Single UNIX
Specification (SUS) organizacji X/Open, która dwa lata później rozpoczęła program
standaryzacji, UNIX 95. W tym samym roku Novell zdecydował się sprzedać kod UnixWare -
pod taką nazwą sprzedawał System V - dla SCO a dawne Bell Labs Hewlett-Packardowi.
W 1996 z połączenia OSF i X/Open powstało Open Group, które przyznaje prawo do
posługiwania się nazwą Unix w odniesieniu do systemów komputerowych oraz opiekuje się
SUS.
W 1997 roku ukazała się druga wersja SUS - pierwsza publicznie dostępna (wprowadzała 64-
bitowość, wątki), a w 2001 trzecia integrująca POSIX z rozszerzeniami przemysłowymi.
Przełom tysiącleci i 30-lecie Uniksa to gwałtowny rozwój wolnych systemów i wypieranie
przez nie komercyjnych wersji do zastosowań niszowych. Wielu producentów i sprzedawców
Uniksów wprowadza do swej oferty usługi i własne odmiany Linuksa lub włącza się w
rozwijanie opartych na nich technologii (BSDI, HP, IBM, SCO, Sun, Yahoo).
BSD (ang. Berkeley Software Distribution) - odmiana systemu operacyjnego Unix
wywodząca się ze stworzonych na Uniwersytecie Kalifornijskim Berkeley rozszerzeń dla
systemu rozwijanego przez firmę AT&T. TakŜe potoczna nazwa licencji BSD, na której te
systemy są wydawane, oraz pokrewnych licencji tego typu (np. licencja MIT).
Spis treści
[schowaj]
• 1 Historia powstania
• 2 Rodzina BSD
• 3 Zobacz teŜ
• 4 Zobacz w sieci
[Edytuj]
Historia powstania
Niedługo po powstaniu pierwszych wersji Uniksa, dr Bob Fabry z Berkeley starał się
pozyskać nowy system dla uniwersyteckiego laboratorium i dzięki jego staraniom Unix został
zainstalowany na komputerach PDP-11, które w tym czasie były w Berkeley. Niedługo po
tym, Ken Thompson zainstalował Wersję Szóstą na uczelnianym PDP-11 i napisał kompilator
języka Pascal. W latach 1975-76 Bill Joy i Chuck Haley doskonalili kompilator a takŜe jądro
systemu operacyjnego, a swoje poprawki odsyłali do Bell Labs.
Te i inne poprawki stały się podstawą do wypuszczenia 1st Berkeley Software Distribution, w
której skład wchodził takŜe udoskonalony kompilator Pascala oraz edytor ex. Po
wypuszczeniu Wersji 1. Bill Joy rozpoczął pracę nad tym, co później stało się biblioteką
termcap oraz edytorem vi. W 1978 została wypuszczona wersja 2BSD, zawierająca edytor vi,
termcap i kompilator Pascala. Niedługo później powstała ostateczna wersja 2.11BSD dla
PDP/11, a Uniwersytet otrzymał komputer VAX-11/780, na którym został zainstalowany
system AT&T 32/V. System okazał się mieć wiele mankamentów i Bill Joy podjął decyzję o
przeniesieniu BSD na VAX-a.
W roku 1979 powstał VAX/BSD, który oprócz typowych dodatków rodem z BSD zawiera
takŜe zarządzania pamięcią wirtualną - czego brak było w systemie AT&T - a takŜe kilka
narzędzi z tego systemu. Wkrótce po tym Unix stał się produktem komercyjnym.
W tym samym czasie projekt BSD zyskał zainteresowanie amerykańskiej agencji DARPA, a
w 1980 dostał grant na dodanie wymaganych przez DARPA rozszerzeń. Dalszy rozwój trwał,
co zaowocowało wersjami 4 i 4.1BSD. Wersja 4.1 zawierała juŜ ulepszoną obsługę poczty,
ulepszone jądro, Pascala, Lispa oraz obsługę nowych VAX-ów 11/750.
Agencja była usatysfakcjonowana i sfinansowała dalsze prace, co zaowocowało dodaniem
fast file system (szybki system plików), obsługi TCP/IP oraz IPC ( interprocess
communication). W 1983 ukazała się wersja 4.2BSD, których dostarczono około 1000, a więc
bardzo duŜo jak na tamte czasy, a jej sukcesu dopełnia fakt, Ŝe na podstawie jej kodu AT&T
włączyła obsługę sieci i pamięci wirtualnej do słynnego Systemu Pią tego.
[Edytuj]
Udostepniony w 1986 4.3BSD jako pierwszy zawierał daemona nazw świeŜo zainicjowanego
systemu DNS. Dostępny od 1993 4.4BSD oraz powstające na jego bazie komercyjne
(386/BSD -> BSD/OS) i wolne systemy operacyjne (386BSD, NetBSD, FreeBSD) stały się
ofiarą procesu o nieprawne korzystanie z kodu zastrzeŜonego przez AT&T a potem - po
sprzedaniu USL - Novella.
W wyniku ugody pomiędzy Uniwersytetem Kalifornijskim Berkeley a Novellem, do której
doszło w czerwcu 1994, 4.4BSD Lite (uboŜsza wersja 4.4BSD pozbawiona większości
spornego kodu) zostało uznane za wolne od wszelkich roszczeń. Proces jednak na długo
zahamował rozwój BSD oraz związanych z nim projektów pokrewnych (niektóre jak 386BSD
upadły). Potem ukazała się juŜ tylko jeszcze jedna wersja 4.4BSD Lite2, której kod stał się
podstawą nowszych wersji systemów FreeBSD (3.0), NetBSD (1.3), OpenBSD (2.3),
BSD/OS (3.0) oraz nigdy nieukończonego Rhapsody firmy Apple Computer.
Niektórzy członkowie rodziny systemów BSD:
• 4.2BSD, 4.3BSD, 4.4BSD
• BSD/OS
• 386BSD
• NetBSD
• FreeBSD
• OpenBSD
• Darwin (Mac OS X)
• Rhapsody
• SunOS
• DragonFly BSD