...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ,

O WIELE WIÊCEJ!

Przez wiele lat lubi³am pracê, prowadz¹c w Monachium praktykê

uzdrawiania i psychoterapii. Pomimo i¿ odnosi³am sukcesy

w pracy, wewnêtrzny g³os bez przerwy powtarza³ mi: „Jest coœ

wiêcej, o wiele wiêcej”. Najpierw sta³am siê wiêc czêst¹ uczest-

niczk¹ wielu seminariów. W tamtych czasach nie by³o chyba

takiego, którego nie odwiedzi³am. Ci¹gle szuka³am „tego wiêcej”.

Jednak nie mog³am znaleŸæ. Wszystko, czego siê nauczy³am, by³o

wprawdzie bardzo interesuj¹ce i pomocne, lecz z drugiej strony

istnia³o niebezpieczeñstwo, i¿ rozdrobniê siê w tych ró¿nych

metodach. Z pewnoœci¹ nie têdy prowadzi³a droga do celu. Któ-

rêdy wiêc powinnam pod¹¿yæ? By³am bezradna i wewnêtrznie

przygnêbiona. Jeœli ten g³os mówi³ mi, ¿e istnieje coœ wiêcej,

dlaczego nie poradzi³ mi, gdzie mo¿na to znaleŸæ. Nie znalaz³am

odpowiedzi na to pytanie. Cisza. Przez ca³e miesi¹ce.

Nagle, bez zapowiedzi, przysz³a wewnêtrzna wskazówka: „JedŸ

na Hawaje i poszukaj kahunów!”. W czasie moich poszukiwañ

s³ysza³am ju¿ o nich (szamanach z Hawajów) i wiedzia³am, ¿e s¹

lekarzami i kap³anami w jednej osobie. Potrafili dokonywaæ spraw-

dzalnych, niezrozumia³ych dla racjonalnego umys³u „cudownych”

uzdrowieñ. Wiedzia³am równie¿, i¿ trudno by³o ich znaleŸæ. Nie

prowadz¹ gabinetów w naszym rozumieniu i nie maj¹ na drzwiach

szyldów informuj¹cych o godzinach przyjêæ. Nic z tych rzeczy.

¯yj¹ skromnie i na uboczu, od czasu do czasu wykonuj¹ takie

17

Przes³anie kahunów

zawody jak taksówkarz czy rybak. Obcy ludzie nie dostrzegaj¹

w nich szamanów. Kahuni celowo rezygnuj¹ z pozycji spo³ecznej

i ka¿dej innej formy zewnêtrznego bogactwa. Wiedzia³am tak¿e,

i¿ sylaba „ka” oznacza mistrza, natomiast „huna” t³umaczona jest

jako tajemnica. Zdawa³am sobie sprawê, ¿e trudno bêdzie mi

znaleŸæ prawdziwego mistrza huny. Sami bêd¹ musieli zdecydo-

waæ siê na ujawnienie siê.

Mój racjonalny umys³ mia³ wiele obaw, czy w ogóle op³aca siê

jechaæ tak daleko, a¿ na Hawaje, bez pewnoœci spotkania tak

upragnionych kahunów.

Równoczeœnie przenika³ mnie dreszczyk emocji lub przenika-

³a mnie radoœæ. Wyzwanie poszukiwania kahunów obudzi³o we

mnie tyle g³êbokiej chêci prze¿ycia przygody i odkrywania no-

wego, nieznanego, i¿ zw¹tpienie i obawy nie znalaz³y podatne-

go gruntu.

Po przybyciu na miejsce nie mia³am lepszego pomys³u, jak

pytaæ ka¿dego spotkanego Hawajczyka o szamañskich mistrzów.

W odpowiedzi najczêœciej widzia³am wzruszanie ramionami,

uœmiech, kiwanie g³ow¹. Dni mija³y, a ja nie mog³am skontakto-

waæ siê z ¿adnym kahun¹. Mój rozum mówi³ mi: „Widzisz, od razu

mówi³em, ¿e nic z tego nie bêdzie”, jednak serce odpowiada³o:

„Nic nie szkodzi. Tak czy inaczej mamy wspania³y urlop”. Jakaœ

moja czêœæ by³a absolutnie pewna, ¿e spotkam kahunów, lecz

wiedzia³am równie¿, i¿ nie mogê tego wymusiæ.

Nagle stanê³am przed nim: ma³y i stary cz³owiek z b³yszcz¹cy-

mi, ciemnobr¹zowymi oczami siedzia³ w ciemnym k¹cie swojego

sklepu z pami¹tkami i patrzy³ na mnie, gdy wesz³am do tego

pomieszczenia. Pomimo ¿e dzieli³o nas co najmniej dziesiêæ metrów,

stanê³am jak wryta i dos³ownie zatonê³am w tych oczach, które

tak bardzo b³yszcza³y. Wprawdzie by³y ciemne, lecz równocze-

œnie tak jasne, ¿e nigdy jeszcze nie widzia³am czegoœ takiego. Jego

promieniowanie dotar³o do mojego serca. Sta³am i przesta³am

18

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

oddychaæ. Te oczy przemawia³y do mnie. Moje serce coraz bar-

dziej rozpala³o siê i otwiera³o. By³am w domu. Wreszcie dotar³am.

Ca³e ¿ycie czeka³am na ten moment. Po raz

pierwszy w ¿yciu czu³am, ¿e te oczy napraw-

Jeœli ktoœ zostanie

dostrze¿ony g³êboko

dê widzia³y mnie i dostrzega³y. Mnie sam¹.

w swoim wnêtrzu,

Nie tê grzeczn¹ córkê, uczennicê, ¿onê

wtedy wie, ¿e jest

w domu.

i matkê, ukochan¹, terapeutkê, równie¿ nie

przyjació³kê albo krewn¹, lecz po prostu tê istotê, któr¹ jestem

g³êboko w swoim wnêtrzu, i której nikt do tej pory nie móg³ lub

nie chcia³ zobaczyæ. Zwyczajnie i po prostu mnie.

Nie tylko to by³o wa¿ne, ¿e drugi cz³owiek na mnie spogl¹da³,

ale ¿e w dalszym ci¹gu chcia³ mnie widzieæ. £zy pop³ynê³y mi

z oczu, najpierw niezdecydowanie, a póŸniej strumieniami i ci¹gle

sta³am w tym samym miejscu. Fizycznie nie porusza³am siê, lecz

równoczeœnie by³am duchowo przepe³niona i radosna, jak nigdy

wczeœniej. Zapomnia³am o moim ciele, otoczeniu i pogr¹¿y³am siê

w nieokreœlonym uczuciu. Czu³a uwaga, g³êboki szacunek i de-

likatna ostro¿noœæ milcz¹cego powitania, które promieniowa³y

z jego oczu, pozwoli³y mi wreszcie dowiedzieæ siê, jak odczuwa

siê dotarcie do domu.

Gdy cz³owiek ten wsta³ i podszed³ do mnie, gotowa by³am

przez resztê ¿ycia po prostu tak staæ w tym miejscu. Jego g³os

brzmia³ miêkko i silnie: „Aloha, moja droga”. Ciep³y, mocny uœcisk

d³oni i nasze oczy ci¹gle jeszcze by³y ze sob¹ po³¹czone. Trzyma-

³am jego d³oñ w swojej i nie chcia³am jej puœciæ ani te¿ oderwaæ

swoich oczu od jego.

Po chwili wysun¹³ swoj¹ d³oñ z mojej, obj¹³ mnie lekko za

ramiona i zaproponowa³, abym usiad³a. Milczeliœmy. Patrzy³am na

niego, a on uœmiecha³ siê. Nie by³o nic do powiedzenia. W sercu

wszystko by³o takie oczywiste. Nie istnia³y ¿adne ¿yczenia i py-

tania. Tylko odpowiedzi. By³am w domu. Wydawa³ mi siê taki

znajomy i bliski. Nigdy do tej pory nie widzia³am tego cz³owieka,

19

Przes³anie kahunów

jednak nie istnia³a miêdzy nami ¿adna granica. Wydawa³o siê, ¿e

jesteœmy po³¹czeni w tajemniczy sposób. Byliœmy jednoœci¹ we

wspólnym uczuciu cichego szczêœcia. Siedzieliœmy naprzeciwko

siebie, przez d³u¿szy czas nie wypowiadaj¹c s³owa. Dok³adnie tak

wyobra¿a³am sobie niebiañski spokój. Nagle pojawi³ siê tutaj – na

Ziemi.

To w³aœnie by³o has³o, którego szuka³am. „Jak mo¿e pojawiæ

siê niebiañski spokój na Ziemi? Jak mo¿na tego dokonaæ? Co siê

tutaj zdarzy³o? Czy on jest czarodziejem? Uwa¿aj, Suzan, b¹dŸ

ostro¿na. Kto wie, co on mo¿e jeszcze ze mn¹ zrobiæ!”.

Moje serce ci¹gle jeszcze siê cieszy³o, lecz pytania przebiega-

j¹ce przez g³owê obudzi³y moj¹ ciekawoœæ. W koñcu odzyska³am

g³os i ostro¿nie zapyta³am: „Powiedz mi, co siê teraz w³aœnie

zdarzy³o. Nigdy jeszcze tak siê nie czu³am. Co siê sta³o i co ze mn¹

zrobi³eœ?”.

„Nic. Myœla³em tylko o ALOHA”.

„Aloha? Czy nie oznacza to Dzieñ dobry lub Do widzenia?”.

„Turyœci t³umacz¹ to s³owo w ten sposób. W naszym jêzyku

oznacza to: Dziel ze mn¹ poruszenia mi³oœci”.

„Nie bardzo rozumiem, co masz na myœli”.

„Widzê. Ale czu³aœ, o czym mówiê, prawda?”.

„Tak. Hm, myœlisz, ¿e to, co czujê, to jest mi³oœæ? Jak mogê ciê

kochaæ, skoro wcale ciê nie znam?”.

„Moje dziecko, to powszechnie panuj¹cy b³¹d. Nie musisz ni-

kogo znaæ, aby go kochaæ. Mi³oœæ nie jest uczuciem, lecz stanem”.

„Stanem? Jak to rozumiesz?”.

„Przypatrz siê tylko twoim uczuciom: Podobaj¹ ci siê? Dobrze

ci robi¹? Jesteœ w nich zanurzona, czy¿ nie tak?”.

„Tak”.

„Teraz przyjrzyj siê stanowi, do którego zaprowadzi³y ciê one.

Czy jesteœ teraz krytycznie nastawiona? Oceniasz siebie lub innych

ludzi? Boisz siê lub obawiasz czegoœ, na przyk³ad przysz³oœci?”.

20

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

„Nie, jestem spokojna i radosna, aby nie powiedzieæ, ¿e jestem

w niebiañskim nastroju”.

„Widzisz, w³aœnie to mam na myœli. Powiedzia³aœ mi, ¿e

jesteœ spokojna i radosna. Wejrzyj g³êbiej w twój stan. Uczucia

wprowadzaj¹ ciê w stan duchowej przejrzystoœci i spe³nienia.

Ten stan nazywamy MI£OŒCI¥. W tym stanie bytu znikaj¹

wszystkie granice i dziêki temu wszystko, co okreœli³abyœ jako

negatywne”.

„Tak, masz racjê. Wydawa³eœ mi siê dziwnie bliski. Nagle wszyst-

ko sta³o siê takie jasne i proste. Nie mia³am nawet tak dobrze

znanej potrzeby udawania lub ukrywania czegoœ przed tob¹

i pokazania siê z mojej najlepszej strony. Najwspanialsze jest to,

¿e czujê siê tak swobodnie, jak nigdy do tej pory. Bez zbêdnych

dekoracji, po prostu taka, jaka jestem naprawdê. Nie istnieje nic

wiêcej, tylko ty i ja”.

Radoœæ z tego wspania³ego doœwiadczenia popchnê³a mnie do

tego, abym podskoczy³a i spontanicznie objê³a go w pe³ni wdziêcz-

noœci. By³am taka szczêœliwa i nie chcia³am siê hamowaæ. Wpraw-

dzie nie odwzajemni³ mojego uœcisku, lecz czule uœmiecha³ siê do

mnie i w ten sposób da³ mi do zrozumienia, i¿ mogê go uœcisn¹æ.

Krótko i mocno. PóŸniej mówi³ dalej.

„To, co tak chêtnie nazywacie mi³oœci¹, w rzeczywistoœci ni¹

nie jest. O mi³oœci mo¿esz mówiæ wtedy, jeœli nie chcesz nic

zmieniæ i zostawiæ takim, jakim w³aœnie jest. Dzieje siê tak, ponie-

wa¿ w g³êbi serca wiesz, i¿ wszystko jest dobre takie, jakie jest.

Znajdujesz siê wtedy w stanie prawdziwej mi³oœci. Oznacza to

równie¿, ¿e ludzi, których kochasz, nie chcesz posiadaæ, nie chcesz

ich przywi¹zywaæ do siebie, nie chcesz robiæ im wyrzutów i nie

chcesz mieæ pod ich adresem ¿adnych oczekiwañ; nie chcesz

reglamentowaæ ani poni¿aæ. Chcesz jedynie ich powa¿aæ i szano-

waæ takimi, jacy w³aœnie s¹. Dok³adnie to zrobi³em z tob¹. Prze-

bywam w stanie mi³oœci, poniewa¿ zdecydowa³em siê na to.

21

Przes³anie kahunów

Kocham siebie samego i wszystko, co mnie otacza, a wiêc i ciebie.

Przed chwil¹ doœwiadczy³aœ tego, co wyzwoli³ w tobie stan,

w którym ci¹gle œwiadomie przebywam”.

„Powiedzia³eœ, ¿e œwiadomie ca³y czas znajdujesz siê w tym

stanie. Masz wiêc na myœli, i¿ ca³y czas przebywasz w mi³oœci?

W stanie mi³oœci, która nic nie chce zmieniæ? Czy z tego powodu

tak promieniuj¹ twoje oczy?”.

„Moje dziecko, to, co widzisz w moich oczach i czujesz

w twoim sercu, jest promieniowaniem boskiej natury, która za-

mieszkuje wnêtrze ka¿dego cz³owieka. Kocham i czczê moje boskie

ja. Ochraniam i pielêgnujê je. Wprawdzie nie nazywamy Tego

»Bogiem«, lecz mówimy: »Ten Niewypowiedziany«, gdy¿ czujemy,

¿e ta wielka ca³oœæ jest tak wspaniale nieokreœlona, i¿ nie mo¿na

jej nazwaæ. Ten Niewypowiedziany mieszka tak¿e w tobie. Mogê

ci to nawet udowodniæ”.

„A jak chcesz to zrobiæ? Poka¿ mi!”.

„Poruszy³o ciê promieniowanie moich oczu. By³o ono dla

ciebie tak znane i utêsknione, poniewa¿ sama masz je w sobie.

Nie mo¿esz rozpoznaæ czegoœ, czego ju¿ nie znasz. Dlatego te¿

znasz To, poniewa¿ masz to w sobie. Od pocz¹tku czasu miesz-

ka w tobie, jest z tob¹ i mówi do ciebie. Jednak dok³adnie

jeszcze o tym nie wiesz. Przeczuwasz to i têsknisz do tego. Dla-

czego? Poniewa¿ jak przez mg³ê przypominasz sobie, ¿e masz To

w sobie, lecz nie mo¿esz odnaleŸæ. A gdzie To jest?

Ka¿da twoja komórka przypomina to sobie. Ty jednak nie

nauczy³aœ siê rozumienia mowy swojego cia³a, serca, duszy i natury.

Porozumiewasz siê jedynie za pomoc¹ jêzy-

Rozum jest m¹dry,

ka racjonalnego rozumu. Lecz co on wie?

jednak równoczeœnie

nic nie wie.

Wprawdzie wie wszystko o twojej przesz³o-

œci i zapisuje wszystko, czego do tej pory siê

nauczy³aœ – doskona³y magazyn zapasów – jednak nie ma on

zielonego pojêcia o œwietle kryj¹cym siê za s³owami. Nie zna

22

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

twojej istoty, zamiarów duszy i nie potrafi poj¹æ natury Niewypo-

wiedzianego. Dlatego te¿ nic nie potrafi powiedzieæ ci o tobie, nie

mo¿e odpowiedzieæ na wnikliwe pytania, wprowadziæ ¿ycia na

nowe tory, poniewa¿ nie wie, jak to siê robi. Mo¿e powiedzieæ

tylko to, co ju¿ wie. Wpl¹tany jest w sprawy fizycznego œwiata.

Dlatego te¿ nazywamy go ni¿szym rozumem, który przemawia

normalnym jêzykiem.

Wy¿szy rozum dostrzega zamiary duszy, ³¹czy ciê z poziomem

serca i daje wewnêtrznie do zrozumienia, dok¹d chcia³aby popro-

wadziæ ciê twoja dusza. Jego normalnym jêzykiem jest doœwiad-

czenie i uczucie, a nie s³owa. Pochodzi on z Jednego i osi¹ga

Jedno: jest to mowa serca, za poœrednictwem której twoja dusza

wyra¿a siê i utrzymuje z tob¹ kontakt.

Nie mo¿esz gruntownie zmieniæ swojego ¿ycia, o ile jedynie

w myœlach starasz siê tego dokonaæ. Twoje ¿ycie zmienia siê

dopiero za pomoc¹ œwiadomego, ludzkiego wykorzystania bo-

skiej energii znajduj¹cej siê w twoim wnêtrzu”.

„A jak to zrobiæ?”.

„Twoja têsknota ¿yje i nieokreœlone wspomnienie równie¿.

Pod¹¿aj¹c za racjonalnym rozumem, jak siê tego nauczy³aœ, szu-

kasz Tego w zewnêtrznym œwiecie – u przyjació³, rodziców, ko-

chanków, mê¿a lub ¿ony, dzieci i krewnych. Jednak ci¹gle jesteœ

rozczarowana rezultatami tych poszukiwañ, poniewa¿ pomyli³aœ

siê. Nigdy nie znajdziesz tam tej mi³oœci, gdy¿ ci, u których jej

szukasz, sami jej poszukuj¹ i do tej pory nie znaleŸli. Jak mog¹

kochaæ ciê ludzie, którzy tak samo ma³o wiedz¹ o tym, czym

naprawdê jest mi³oœæ? Uderzasz innych swoimi oczekiwaniami,

poniewa¿ nie mog¹ daæ ci tego, za czym têsknisz. Chêtnie daliby

ci to, jednak nie maj¹ nic do przekazania. Z bólem dostrzegasz to

i wyci¹gasz wnioski, które go jeszcze powiêkszaj¹. S¹dzisz, ¿e

odrzucaj¹ ciê i po prostu nie chc¹ ciê kochaæ, dlatego, ¿e nie jesteœ

dostatecznie dobra, Ÿle nastawiona lub z innych izoluj¹cych po-

23

Przes³anie kahunów

wodów, które mo¿esz sobie wymyœliæ. Jednak prawda wygl¹da

inaczej. Jak mo¿na daæ coœ, czego siê nie ma?”.

„Nigdy nie myœla³am o tym w ten sposób”.

„Kiedy ju¿ dostatecznie d³ugo bêdziesz poszukiwaæ na ze-

wn¹trz, w koñcu zwrócisz siê do wewn¹trz, aby wydobyæ

z siebie tê twórcz¹, bosk¹ czêœæ, przys³uchiwaæ siê jej i zaufaæ.

Osi¹gniesz tê duchow¹ energiê za poœrednictwem w³asnej decy-

zji i za pomoc¹ rozumu. Proces ten wspierany bêdzie twoj¹

têsknot¹ za znalezieniem prawdy i o¿ywieniem mowy serca.

Wtedy bêdziesz wiedzia³a, lecz nie za poœrednictwem rozumu,

tylko serca. Wtedy bêdziesz wiedzia³a to, co ja tak¿e wiem.

A poniewa¿ ja ju¿ wiem to, o czym ty chcia³abyœ siê dowiedzieæ,

przypomnia³aœ sobie i wiedza ta obudzi³a siê w tobie. Najpierw

da³a ci ona wszystkie wspania³e uczucia, aby prowadziæ ciê dalej

w stanie mi³oœci, w którym jeszcze teraz siê znajdujesz. Rozpo-

znajesz prawdê: Czysta, wewnêtrzna wola przezwyciê¿a rozum

bez walki! Twoje serce otworzy³o siê. S³yszysz mnie. Przys³uchuj

siê dalej sercem. Prawd¹ jest to, ¿e ja nic z tob¹ nie zrobi³em.

Sama zdecydowa³aœ siê na wszystko, co siê sta³o, i têskni³aœ za

tym ca³¹ dusz¹.

Ten Niewypowiedziany jest mi³oœci¹. W ca³ym, nieskoñczo-

nym wszechœwiecie nie istnieje nic innego, jak ta mi³oœæ. W zwi¹z-

ku z tym ty tak¿e jesteœ mi³oœci¹. Lecz jeszcze nie wiesz o tym,

jednak chcesz siê dowiedzieæ. Dlatego te¿ spotkaliœmy siê. Wszyst-

ko, co mogê dla ciebie zrobiæ, to pomóc w odczuciu pe³ni

i przepychu mojej, Jego mi³oœci. Poniewa¿ tylko mi³oœæ istnieje,

Jego mi³oœæ przypomina siê w tobie. Budzi siê w tobie i czujesz

j¹. Wy powiedzielibyœcie, ¿e jest to zjawisko rezonansu.

Wszystko, co mogê dla ciebie zrobiæ, to pomóc ci w przypo-

mnieniu sobie tego, co ju¿ wiesz. Wtedy bêdziesz wolna. Nieza-

le¿na i pozbawiona granic. Taka jest twoja natura, natura twojej

duszy”.

24

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

„Jednak skoro noszê w sobie mi³oœæ, to dlaczego przez po³owê

¿ycia bezskutecznie poszukujê jej na zewn¹trz? Dlaczego nie od

razu tam, gdzie ona mieszka?”.

„Poniewa¿ dopiero wtedy mo¿esz j¹ rozpoznaæ, gdy dowiesz

siê, co nie jest mi³oœci¹. Jeœli rana spowodowana brakiem mi³oœci

stanie siê tak bolesna, wtedy pomimo strachu zaczniesz szukaæ

nowych dróg, których rozum nie potrafi kontrolowaæ.

Wtedy bêdziesz gotowa przyznaæ, ¿e przez lata, a mo¿e nawet

dziesiêciolecia myli³aœ siê, s¹dz¹c, i¿ tylko pod przewodnictwem

rozumu mo¿na prowadziæ spe³nione ¿ycie”.

„Trudno jest mi to poj¹æ. Z jednej strony rozumiem to, jednak

z drugiej nie”.

„S³uchaj, moje dziecko, prowadzicie cywilizowane ¿ycie. U was

liczy siê osoba. Dowiaduje siê ona, ¿e ¿ycie jest twarde i musi siê

przez nie przedzieraæ, jeœli chce odnieœæ sukces. Cz³owiek chce

odnosiæ sukcesy, poniewa¿ rekompensuj¹ one brak utêsknionej

mi³oœci i os³adzaj¹ bolesn¹ gorycz samotnoœci. Uczysz siê, ¿e rozum

jest wszystkim, czego potrzebujesz w ¿yciu i im lepiej jest on

wytrenowany, tym wiêkszy osi¹gniesz sukces i ¿ycie bêdzie wspa-

nia³e. Uczycie siê walczyæ przeciwko sobie, nawet wcale tak to nie

wygl¹da. Jeœli zwyciê¿ycie, wtedy nazywacie to sukcesem.

Natomiast my, kahuni, mówimy, ¿e sukces w ¿yciu jest tylko

pewnym jego elementem. Mo¿na chcieæ go doœwiadczyæ albo nie.

Jednak prowadzenie spe³nionego ¿ycia to zupe³nie inna rzecz.

Mo¿esz du¿o osi¹gn¹æ w ¿yciu, lecz gdy sama siebie nie osi¹-

gniesz, wtedy tak naprawdê nie dokona³aœ niczego.

Czêsto u¿ywacie s³owa „normalnie”. U was

wa¿ne jest byæ normalnym. Normalnie za-

„Koniecznie chcecie

byæ normalni.

chowywaæ siê, myœleæ, postêpowaæ, reago-

Dlaczego?”.

waæ, ubieraæ siê, zawsze i wszêdzie po pro-

stu byæ normalnym. Nie bardzo wiemy, co w ogóle macie przez

to na myœli. Wydaje siê nam jednak, ¿e w waszym pojêciu bycie

25

Przes³anie kahunów

normalnym to bycie takim, jacy s¹ inni. A dlaczego? My nigdy nie

pos³ugujemy siê tym s³owem. Ono nie istnieje w naszym jêzyku.

Mówimy „naturalnie”. Oznacza to dla nas „indywidualny wyraz

danej jednostki”. Mamy przez to na myœli spontaniczny, naturalny

wyraz danej duszy. Wiemy i dostrzegamy to, ¿e ka¿dy cz³owiek

jest jedyny w swoim rodzaju. Posiada on swoje specyficzne piêk-

no i wyj¹tkowoœæ. W zwi¹zku z tym ka¿da dusza zawiera szcze-

gólne zdolnoœci. Oczywiœcie oznacza to dla nas, ¿e ka¿dy mo¿e,

a nawet powinien byæ sob¹. Bo przecie¿ ka¿dy cz³owiek mo¿e

byæ tylko sob¹ i próbowaæ doskonaliæ ten stan jedynie poprzez

ci¹g³e wydobywanie go na œwiat³o dzienne.

Wiemy, ¿e w ka¿dym cz³owieku widzimy aspekt Tego Niewy-

powiedzianego i jesteœmy wdziêczni za ka¿dy nastêpny, który On

nam ukazuje. W ten sposób jesteœmy w stanie doœwiadczaæ Go

i czuæ, jaka Ona1 jest. Mówi¹c waszym jêzykiem: Ka¿de spotkanie

z inn¹ dusz¹ jest doœwiadczaniem Boga. Dlaczego zadajecie sobie

tyle trudu, aby za pomoc¹ rozumu udowodniæ Jego istnienie?

Rozejrzyjcie siê po prostu dooko³a siebie. Wtedy bêdziecie mogli

J¹ zobaczyæ i poczuæ. Wtedy bêdziecie wiedzieli i zbyteczne bêdzie

rozmyœlanie pe³ne zw¹tpienia.

Na pocz¹tku zapyta³aœ mnie, co zrobi³em z tob¹, gdy spotka-

liœmy siê, i odnalaz³aœ mi³oœæ w promieniach obu naszych dusz.

Z g³êbi mojego serca zawo³a³em do twojego: »O, jak cudownie.

Jeszcze inny aspekt Tego Niewypowiedzianego. Taki jestem szczê-

œliwy. Obdaruj mnie tym, proszê, obdaruj«”.

„Nie zauwa¿y³am tego”.

„Zauwa¿y³aœ. Nie rozumem, lecz dusz¹”.

„A co mia³am ci podarowaæ, co ci podarowa³am? Jak myœlisz?”.

„Obdarowa³aœ mnie swoj¹ wyj¹tkowoœci¹. Pokaza³aœ mi siê.

Pozwoli³aœ zajrzeæ do twojej duszy i mog³em zobaczyæ twoj¹

1 Dla kahunów Niewypowiedziany posiada zarazem mêski i ¿eñski rodzaj.

Dlatego te¿ w ksi¹¿ce bêdê mówi³a On i Ona (przyp. autorki).

26

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

wyj¹tkowoœæ i wspania³oœæ. Podobnie ty widzia³aœ moj¹ duszê,

poniewa¿ równoczeœnie ja ofiarowa³em siê tobie. Przy tym oboje

staliœmy siê bogatsi – ty i ja. Gdy podarujesz mi swoj¹ wyj¹tko-

woœæ, wtedy nabywam jeszcze jednego aspektu boskoœci, którego

sam nie posiadam. Twoja dusza jest form¹ myœlow¹ Niewypowie-

dzianego. Rozumiesz to?

„Myœlisz, ¿e On myœla³ o mnie takiej, jaka w rzeczywistoœci

jestem? Gdzieœ g³êboko i dobrze ukryta?

„Tak, tak to jest. W tej chwili na Ziemi przybywa oko³o siedmiu

miliardów form myœlowych. Wszystkie one pochodz¹ od Niewy-

powiedzianego. Nosz¹ w sobie jego istotê, mi³oœæ i si³ê twórcz¹.

Wy nazywacie to podejœciem holistycznym, natomiast my – natu-

ralnym. Ka¿da forma myœlowa, ka¿da dusza, odró¿nia siê od

innych szczególnym, jedynym w swoim rodzaju aspektem. Nato-

miast wszystkie razem tworz¹ Ca³oœæ.

WyobraŸ sobie, ¿e spotykacie siê w ten nasz sposób. Ka¿demu

napotkanemu cz³owiekowi chocia¿ przez chwilê spojrzelibyœcie

w oczy i pomyœlelibyœcie przy tym w g³êbi serca: »O, jeszcze jeden

aspekt Niewypowiedzianego. Jakie interesuj¹ce. Co chce mi ta

dusza powiedzieæ?«. Czy mo¿esz sobie wyobraziæ, jak bardzo ró¿ne

rezultaty mo¿e wywo³aæ taka myœl na powitanie? Jedno serce

pozdrawia drugie. Rozum jest w takiej chwili zupe³nie zbyteczny.

W ten wspania³y sposób mo¿na doœwiadczyæ raju. Czy teraz mi

wierzysz?”.

„Tak, coœ przeczuwam”.

„W obecnych czasach dokonujecie innego wyboru. Czy ci¹gle

nie pos³ugujecie siê myœlami o izolacji? Jeden cz³owiek spotyka

drugiego. Co mówi wasz umys³? Coœ negatywnego na temat

wygl¹du, sposobu bycia, budowy cia³a, wyrazu twarzy, ubrania,

mowy, wykszta³cenia lub pozycji spo³ecznej? Czy przez ca³y czas

nie oceniacie, zamiast akceptowaæ? Czy nie porównujcie ci¹gle

tego, czego w ogóle nie trzeba porównywaæ? Jak mo¿na porów-

27

Przes³anie kahunów

naæ coœ wyj¹tkowego z czymœ innym wyj¹tkowym? Czy widzisz,

¿e w ten sposób jedynie powstaje izolacja? Ból? Brak mi³oœci? Za

poœrednictwem tego powstaje przepaœæ, której w ogóle nie ma?”.

„O, tak. Czujê, jak boli to niepotrzebne oddzielenie!”.

„Masz racjê. Ten ból wywo³uje spontaniczne reakcje, bêd¹ce

odpowiedzi¹ na ten prze¿yty ból. Dlatego te¿ staje siê on coraz

wiêkszy. B³êdne ko³o, jak wy to mówicie. Czy nasze przywitanie

bardziej ci siê podoba?”.

„Tak, oczywiœcie. Dlaczego nigdy nie wpad³am na ten po-

mys³?”.

„Mo¿e dlatego, ¿e inaczej ciê nauczono.

Przecie¿ wszyscy jesteœmy jedynymi w sobie formami myœlo-

wymi Niewypowiedzianego. Czy to nie wspaniale zobaczyæ

i doœwiadczyæ tak wiele dusz, jak tylko mo¿na? Dziêki temu sta-

jemy siê bogatsi wewnêtrznie i równoczeœnie odczuwamy istotê

Niewypowiedzianego. Czy w³aœnie nie za tym

Porozumienie miêdzy

têsknicie? Czy nie tworzy to jednoœci, której

duszami pozwala

nigdy nie stworzycie za pomoc¹ rozumu? Czy

niemo¿liwe uczyniæ

mo¿liwym.

nie leczy to strachu przed byciem niezrozu-

mianym, pozostawionym samemu sobie

i odrzuconym? Czy nie doprowadza to do stanu na Ziemi, który

wydaje siê wam, i¿ utraciliœcie? Dlaczego ci¹gle wierzycie, ¿e jest

to niemo¿liwe, skoro my od tysiêcy lat to praktykujemy? Pamiêtaj:

»Ci, którzy d¹¿¹ do niemo¿liwego, zmieniaj¹ œwiat«”.

„Tak. Rozumiem i boli mnie to. Widzê, ¿e jeœli nie chce siê

osi¹gn¹æ tego niemo¿liwego, wtedy wszystko pozostaje po stare-

mu. Lecz ja nie chcê, aby by³o po staremu. Ani dla mnie, ani dla

moich dzieci, ani wnuków. Tak¿e nie dla tych wszystkich, którzy

bêd¹ ¿yli po mnie. W g³êbi serca zrozumia³am, i¿ w du¿ym stop-

niu moglibyœmy u³atwiæ sobie ¿ycie. Jednak nie nauczyliœmy siê,

jak to siê robi. Nie znamy drogi ani sposobu. Teraz wyraŸnie

czujê, ¿e jest to bardzo proste. Co za paradoks! Takie proste, a ja

28

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

tego nie potrafiê. Zamiast tego potrafiê robiæ skomplikowane

rzeczy. Ju¿ od pewnego czasu rozum szepcze mi: »Jesteœ czymœ

wyj¹tkowym, poniewa¿ mo¿esz tego doœwiadczyæ«, jednak niedo-

brze czujê siê z t¹ myœl¹. Co siê dzieje?”.

„Nikt nie jest czymœ szczególnym. Wszyscy, którzy tak myœl¹,

oddzielaj¹ siê od reszty – lecz niestety, równie¿ od w³asnej duszy,

od swojego jestestwa. Jeszcze nie wiedz¹, kim naprawdê s¹

i wierz¹, i¿ owa pozorna rzeczywistoœæ w³asnej istoty jest jedyn¹

mo¿liw¹ i to ona nadaje sens ich istnieniu. Wierz¹, ¿e duchowy

potencja³ racjonalnego umys³u doprowadzi ich do upragnionego

spe³nienia, o ile tylko dostatecznie siê wyt꿹. Tak, oni zawsze s¹

stwórcami – dzisiaj stwarzaj¹ tê raczej bolesn¹ czêœæ w³asnego

¿ycia, ale mo¿e jutro zaczn¹ od tworzenia innej boskiej czêœci,

orzeŸwiaj¹cej serce. Nie staramy siê byæ kimœ szczególnym, ponie-

wa¿ wiemy, ¿e ju¿ od zarania dziejów tacy jesteœmy: córki i syno-

wie Niewypowiedzianego. Czy mo¿e byæ coœ bardziej dostojnego

ni¿ bycie œwietlist¹ istot¹2?”.

„Wszyscy mo¿emy od razu zdecydowaæ siê na doœwiadczanie

mi³oœci. Czy to chcia³eœ powiedzieæ?

Pada na mnie ciep³e, b³yszcz¹ce spojrzenie. Przytakuje mi

i œmieje siê w swój szczególny sposób. W jego uœmiechu jest

potwierdzenie, akceptacja i czu³oœæ.

„Ale¿ oczywiœcie. W³aœnie tak, jak ty to teraz zrobi³aœ”.

„A co ja zrobi³am? Wybra³am doœwiadczenie mi³oœci?”.

„Teraz twój umys³ jest zdezorientowany, poniewa¿ nie wie

o tym, co wie serce. Gdy dzisiaj spotkaliœmy siê i spojrzeliœmy na

siebie, wtedy coœ siê sta³o”.

„Moje serce otworzy³o siê tak, jak drzwi w westernowym salo-

onie. Popad³am w najcudowniejsze, najbardziej nieopisane uczu-

2 Kahuni mówi¹ tutaj o „Aumakua”, co zwykle t³umaczy siê jako dusza lub

Wy¿sze Ja. Jednak s¹dzê, i¿ pojêcie œwietlista istota bardziej odpowiada ducho-

wi kahunów (przyp. autorki).

29

Przes³anie kahunów

cia, jakie kiedykolwiek mia³am, a jednak nie umiem nawet ich

nazwaæ. Nazywasz to mi³oœci¹ – stanem duchowej klarownoœci

i przejrzystoœci”.

„A co tak naprawdê dzieje siê w tym stanie?”.

Nagle serce zaczê³o mi waliæ jak szalone. W skroniach pulso-

wa³a krew. Wyst¹pi³y na mnie poty. Na kilka sekund zabrak³o mi

tchu. Krótka myœl przelecia³a jak szalona. Moje serce przypomnia-

³o sobie, ale umys³ strajkowa³. Pomyœla³am, ¿e zaraz zwariujê.

Spojrza³am na niego, a on na mnie. Czyta³ w moich oczach

i znowu uœmiechn¹³ siê, poniewa¿ w dalszym ci¹gu nie mog³am

wydobyæ z siebie g³osu.

„Tak, moje dziecko. Ju¿ wiesz. Wspaniale. Spokojnie mo¿esz

Mu uwierzyæ. Wspólnie doœwiadczyliœmy Niewypowiedzianego:

widzieæ i byæ widzianym to jedno. W tej jednoœci mo¿e On przy-

byæ na Ziemiê, dotkn¹æ ciê i przypomnieæ ci. W ten sposób mo¿e

uzdrowiæ chore stany. Tak oto ka¿dy z nas mo¿e sprowadziæ

niebo na Ziemiê. A co sta³oby siê, gdyby ka¿dy dla siebie i wszy-

scy wspólnie d¹¿yli do tego celu?

Lecz: nie wierz w ani jedno moje s³owo, ale te¿ niczego nie

odrzucaj. Wypróbuj, a bêdziesz wiedzia³a”.

Moje wnêtrze przela³o siê. Z oczu p³ynê³y mi potoki ³ez. Go-

dzinami, bez przerwy. By³y to ³zy szczêœcia, ulgi, nieskoñczonej

radoœci ze znalezienia tego, czego szuka³am od dziecka. Przypa-

trywa³ mi siê z uœmiechem i od czasu do czasu przynosi³ nowe

chusteczki.

„Tak, moje dziecko, ciesz siê. ¯ycie chce

To, co siê czyni bez

mocnej woli duszy,

byæ radoœci¹, która jest buduj¹cym, twórczym

nie s³u¿y ani niebu,

uczuciem. Ciesz siê i raduj. Œwiêtuj swoje

ani ziemi.

¿ycie. Do ka¿dej chwili ¿ycia, do ka¿dej

komórki cia³a wnieœ tê radoœæ. Jest ona najlepszym lekarstwem,

poniewa¿ pochodzi od mi³oœci. Jest ona twoj¹ istot¹, któr¹ jesteœ

30

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

i zawsze pozostaniesz. Dlatego zawsze jesteœmy przyjació³mi. Taka

jest nasza natura. Jednak mocno postanawiamy codziennie na

nowo stwarzaæ j¹ w sobie, poniewa¿ to, co siê czyni bez mocnej

woli duszy, nie s³u¿y ani niebu, ani ziemi. Sami kreujemy nasze

myœli i uczucia. To takie proste”.

W ci¹gu nastêpnych dni i tygodni wiele prawd kahunów mnie

poruszy³o. Trochê póŸniej pozna³am jeszcze jednego kahunê. Obaj

wprowadzili mnie g³êbiej w wiedzê, która wreszcie zdjê³a mi

klapki z oczu. Po raz pierwszy spostrzeg³am, ¿e dotychczasowe

spojrzenie na moje ¿ycie i mo¿liwoœci by³o bardzo ograniczone.

Nic dziwnego, ¿e do tej pory nigdy nie czu³am siê szczególnie

dobrze. Przebieg³am przez ¿ycie z klapkami na oczach! Nic dziw-

nego, i¿ goni³am szczêœcie i nigdy nie mog³am go dogoniæ...

Czu³am ³askê, która mnie spotka³a. Co za szczêœcie, gdy mo¿na

od nowa spojrzeæ na ¿ycie, nauczyæ siê inaczej myœleæ, gdy mo¿na

wszystko zacz¹æ od pocz¹tku.

Kiedy po prawie piêciu latach pisa³am moj¹ pierwsz¹ ksi¹¿kê

(„Medycyna kahunów”) o prze¿yciach i doœwiadczeniach na

Hawajach, przede wszystkim ograniczy³am siê do aspektów tera-

peutycznych i tego wszystkiego, co mog³am sobie przyswoiæ do

tamtego czasu. Nastêpnie drugi raz przyjecha³am na Hawaje

i uczy³am siê dalej. Ówczesne prze¿ycia jeszcze bardziej mnie

poruszy³y. Mia³am wra¿enie, ¿e osi¹gnê³am nowy poziom.

Od pierwszego pobytu na Hawajach minê³o prawie jedenaœcie

lat. Czêsto wychodzi³am ze stanu b³ogoœci, lecz póŸniej znowu

w niego wchodzi³am. Za ka¿dym razem coraz bardziej uœwia-

damia³am sobie, i¿ chcia³am sobie coœ przyrzec. Wiedzia³am teraz,

jaka potê¿na si³a kryje siê w szczêœliwoœci i wewnêtrznym pokoju.

W ten sposób podjê³am najwa¿niejsz¹ decyzjê w ¿yciu: Chcê

pozostaæ w tym stanie, skryæ wszystkie moje wewnêtrzne skarby,

nie chcê byæ niczym wiêcej, jak sam¹ sob¹, niezale¿nie od tego,

ile bêdzie mnie to kosztowa³o. To jest dla mnie najwa¿niejsze.

31

Przes³anie kahunów

Gdy wróci³am do Monachium, zaczê³am dzieliæ siê moj¹ now¹

wiedz¹ i tak oto nowe prze¿ycia zagoœci³y w codziennej praktyce.

Nie s³ysza³am ju¿ wewnêtrznego g³osu, który mówi³by, ¿e „jest

coœ wiêcej”. Wiedzia³am, ¿e w koñcu to znalaz³am. By³am u celu,

lecz jeszcze go nie osi¹gnê³am.

W ci¹gu nastêpnych lat wszystkie prawdy i g³êbokie poznania

wniknê³y do mojego ¿ycia, to znaczy, we wszystkie myœli, s³owa

i czyny. By³a to i jest syzyfowa praca – jednak równie¿ jedyna

praca, która siê op³aca, poniewa¿ s³u¿y ona mnie: œwietlistej isto-

cie. Doœwiadczy³am szczêœliwoœci. By³am pewna, ¿e nie jest to

z³udzenie. Nawet wtedy, gdy czasem wydawa³o mi siê, i¿ odciê-

³am siê od szczêœliwoœci, wci¹¿ cieszy³am siê, ¿e ta szczêœliwoœæ

¿yje i jest osi¹galna.

Praca nad sob¹ trwa ca³y czas i nic nie jest wa¿niejsze ni¿

zachowanie w swoim wnêtrzu prawdy, radoœci i spokoju. Gdy

staram siê o to, wtedy dostrzegam, i¿ otoczenie zmienia siê

w takim stopniu, w jakim ja dojrzewam. Ludzie, którzy kiedyœ

mnie naprawdê denerwowali i mogli wik³aæ w bezcelowe walki,

teraz jakby siê pod ziemiê zapadli. Wprawdzie zazdroœæ i niesmak

ci¹gle jeszcze mnie spotykaj¹, lecz nie dotykaj¹ w szczególny

sposób. Zdecydowa³am siê na radoœæ, a nie na walkê.

Jednak ci¹gle jeszcze pozwalam krzywdziæ siê ludziom, któ-

rych szczególnie kocham. Nie jestem ju¿ z tego powodu obra¿o-

na. S¹ oni teraz moimi „sparingpartnerami”. Dziêki nim zauwa-

¿am, ¿e to ode mnie zale¿y, czy mnie rani¹. Wskazuj¹ mi drogê

wzrostu, która, jak widzê, nie ma koñca.

Moje prywatne i zawodowe ¿ycie sta³o siê o wiele prostsze,

swobodniejsze i nieograniczone! Jestem coraz prostsza i jestem po

prostu sob¹ – ze wszystkimi moimi cechami i wadami, a przy tym

bez mozolnych prób sprawiania wra¿enia, i¿ jest siê doskona³ym.

Có¿ za ulga i oswobodzenie! Mogê pope³niaæ b³êdy i byæ niedo-

skona³¹. Dziêki wadom ¿ycie jest barwniejsze. Moje przywary

32

...GDY¯ JEST COŒ WIÊCEJ, O WIELE WIÊCEJ! 2

(najczêœciej) rozœmieszaj¹ mnie i bardzo pomagaj¹ tak samo ob-

chodziæ siê z wadami innych ludzi. Coraz mniej izolacji – coraz

wiêcej wspólnych cech. Co za wspania³e uczucie! Kiedyœ ¿ycie

wydawa³o mi siê bardzo powa¿ne (najpierw praca, póŸniej przy-

jemnoœci!) i nale¿a³o jakoœ je pokonaæ z wytrwa³oœci¹ byka. Gdy

spogl¹dam wstecz, stwierdzam, ¿e nie tylko wymaga³o wiele tru-

du, lecz tak¿e by³o bardzo bolesne.

Dzisiaj wiem, i¿ moja dusza zna swoj¹ drogê. ¯ycie staje siê

lekkie i swobodne, o ile tylko pozwalam prowadziæ siê tej g³êbo-

kiej, wewnêtrznej wiedzy. Bóg idzie ze mn¹. Czy jest coœ lepszego

i piêkniejszego?

W ci¹gu lat nowe poznania i doœwiadczenia silnie siê zintegro-

wa³y w moim ¿yciu. Zauwa¿am te¿, jak chêtnie ludzie pozwalaj¹

poruszyæ siê wiedzy kahunów w g³êbi duszy. Wygl¹da to tak,

jakby tylko na to czekali. Prowadzi³am seminaria i stworzy³am

szko³ê nauki metod hawajskich mistrzów. Wiêkszoœæ ludzi cieszy-

³a siê z ucieczki z b³êdnego ko³a, z którego tak d³ugo nie mogli

znaleŸæ wyjœcia. Mimo ¿e ró¿ny mo¿e byæ ich indywidualny roz-

wój i drogi, jednak w jednym punkcie zgadzaj¹ siê one: „To

naprawdê dzia³a!”. OdnaleŸli w³asn¹ radoœæ, mi³oœæ, si³ê, ponie-

wa¿ teraz potrafi¹ dawaæ sobie radê ze swoim strachem.

Ci¹gle docieraj¹ do mnie pytania i proœby, abym uporz¹dkowa-

³a i spisa³a tê wiedzê kahunów – praktyczn¹, a przede wszystkim

prost¹ i tak skuteczn¹ w codziennym ¿yciu. W³aœnie robiê to

w niniejszej ksi¹¿ce.

Wydaje siê, ¿e czas dojrza³ ku temu. Równie¿ ja jestem bardziej

dojrza³a, wiele zrozumia³am i sobie przyswoi³am. Przyznajê te¿

z g³êbi serca, ¿e ca³a moja moc pochodzi od Boga i jest Nim.

Jestem nadzwyczaj szczêœliwa, ¿e tak w³aœnie jest.

W kahuñski sposób chcia³abym poradziæ wszystkim, którzy

czytaj¹ tê ksi¹¿kê: Nie wierzcie w ¿adne moje s³owo. Jednak nie

odrzucajcie go. Wypróbujcie, a bêdziecie wiedzieli.

33