ïż




Adam Asnyk Zwiędły listek
Nie mogłem tłumić dłużej Najsłodszych serca snów,
Na listku białej róży Skreśliłem kilka słów.
Słowa, co w piersiach drżały Nie wymówione w głos,
Na listku róży białej Rzuciłem tak na los!
Nadzieję, którąm pieścił,
I smutek, co mnie truł,
I wszystkom to umieścił, Com marzył i com czuł.
TÄ™ cichÄ… serca spowiedź MiaÅ‚em jej posÅ‚ać już I prosić o odpowiedź Na listku biaÅ‚ych róż.
Lecz kiedy me wyrazy ChciaÅ‚em odczytać znów, DojrzaÅ‚em w listku skazy,
Nie mogłem dostrzec słów.
I pożółkł listek wiotki, Zatarł się marzeń ślad,
I zniknął wyraz słodki,
Com jej chciał posłać w świat!