Tłumaczenie nieoficjalne, autorstwa miss.tribulation (chomikuj.pl/miss.tribulation)
Rozdział pierwszy
Azazel skupił swoją uwagę na Lucyferze i odciął się od krzyków torturowanych.
Bardzo w stylu Luca było zaaranżowanie spotkania w Piekle. Termin  Miejsce
Zapomniane Przez Boga nabierał tutaj autentycznego znaczenia. Światło nie
istniało, poza pomarańczową poświatą ognia, która tylko potęgowała cienie.
-Zaistniała pewna sytuacja.
Wojownicza poza Luca była tak samo irytująca, jak i dym wypełniający nozdrza
Azazela, sprawiający, że kichał przy każdej wizycie na dole. Na Lucu smród
zgnilizny, tych, którzy umierali po raz kolejny i kolejny w morzu ognia, zdawał się
nie robić żadnego wrażenia. A
amiąc dane sobie przyrzeczenie, by odwracać
wzrok, Azazel zerknął na wieczny ogień.
Dusza idąc do Piekła, nie udawała się tam w cielesnej formie. To właśnie duch nie
mógł stamtąd uciec, a płomienie go przyciągały. Gdyby to ciała były zsyłane na
dół, tortury kończyłyby się w momencie, gdy pierwszy płomień liznąłby palec u
nogi. Dusze w swojej formie miały przechlapane. Nie miały dokąd pójść, nie
istniała dla nich droga ucieczki.
Luc obrócił się ku Jeziorze Ognia.
-Około siedemdziesięciu lub więcej dusz połączyło się i zbiegło z Piekła, więc
możesz wziąć sobie swoje przemyślenia i podetrzeć sobie nimi tyłek. Niemożliwe
stało się możliwe.
Azazel szybko ukrył swoje emocje. Nienawidził, gdy Luc używał na nim swojej
mocy czytania w myślach
-Dokąd się udały?
Luc ściągnął przez głowę swoja koszulkę bez rękawów i rzucił ją w płomienie,
odsłaniając niezliczone tatuaże na piersi i plecach. Miał rękaw z rysunków na
prawym ramieniu, który zawijał się w okolicach obojczyka. Krzyże, anioły,
wszystko.
-Do ludzkiej strefy, gdzieżby indziej? Uciekli grupą, dzieląc się siłami, więc wątpię,
że się rozproszą.
Azazel kichnął, a następnie pociągnął nosem, dostarczając płucom jeszcze więcej
dymu.
-Mam sprowadzić ich na dół?
Czarny garnitur zmaterializował się na ciele Luca.
-Tak. Wyśledz
drani i wrzuć ich tyłki z powrotem do mnie. Ich myśli krążą wokół
zdobycia ciała i użycia danej osoby do zyskania kolejnego. Nie pozwolę na to.
-Ustaliłeś dokąd podążają?
Luc odwrócił się z uśmiechem.
-Szukają człowieka z wyjątkowymi zdolnościami. Wygląda na to, że media,
telepaci bądz
empaci są ich celem. Zacząłbym poszukiwania od L.A lub Nowego
Jorku. Kentucky wyrzucę z twojej listy, jeśli o to pytasz.
Nie, nie o to pytał, ale musiałby. Odnosząc się do obsesji Luca na punkcie powieści
Toma Clancy ego, Azazel uniósł rękę by zasalutować, naśladując ulubioną postać
Luca- Jacka Ryana.
-Poinformuję cię, jak tylko się czegoś dowiem.
Usta Luca wykrzywiły się w koślawym uśmiechu.
-Nie rób chały z Clancy ego. Jest cholernie dobrym pisarzem. I nie zdawaj mi
sprawozdań, dopóki nie ukończysz swojej misji. Jeśli zechce aktualności, wpadnę
do ciebie.  Wygładził klapy garnituru.-Jak wyglądam?
Azazel zauważył czerwony błysk w jego oczach, który pasował do krawata i
głupawego uśmiechu na twarzy. Wiedząc, że sardoniczny żart zostanie
doceniony, nie mógł stracić do tego sposobności.
-Absolutnie diabelsko.
~ * ~
-Złamię, twój kręgosłup, jak suchą, jesienną gałąz
.- Alexia wyglądała na
zblazowaną i trzymała się w rozluz
nionej pozycji, gdy ścisnęła miecz w prawej
ręce. Pokazała kły, wiedząc, że demon na czele bandy zda sobie sprawę, że
wzdycha do jego słodkiej, przepysznej krwi. Nie było tajemnicą, że wampiry
pożądały krwi demonów. Ich krew była znacznie lepsza od ludzkiej. Bogatsza.
Pożywniejsza.
W alejce tuż poza zasięgiem świateł miasta, musiała zabić szybko, więc o napiciu
się krwi nie było mowy. Szkoda. Ktoś mógłby pojawić się w tej alei. Nie miała
zamiaru ryzykować przyłapania w trakcie zabawy jedzeniem.
Dwoje z wampirów wycofało się, zwiększając odległość miedzy nimi a ostrzem.
Przywódca pozostał, tam, gdzie był, rzucając w jej stronę zniesmaczone
spojrzenie. Czyżby uważał jej umiejętności jako wojowniczki są wybrakowane?
Czekała go nie lada niespodzianka.
Jego wzrok przesunął się po jej ciele. Nisko opadające na biodra jeansy, biały
bokserski top podkreślający każdy mięsień w jej filigranowej postaci. Nie lubiła
gdy luz
ne ubranie ograniczało jej ruchy kiedy była w trybie  upoluj i zabij . Poza
tym jej kobieca część doceniała pochlebne spojrzenia mężczyzn, z którymi
walczyła- nie ważne, jakim kreaturami by nie byli.
Godziny walk i ćwiczeń zapewniły jej mniej niż osiem procent zawartości tkanki
tłuszczowej w ciele. Nie było dnia, w którym by się nie spociła.
Wzrok demona zatrzymał się w końcu na jej twarzy.
-Twoja reputacja robi wrażenie.
Jej wytrenowana uwaga była skupiona na nim, w pogotowiu na jakikolwiek ruch,
który mógł wykonać, nie chciała, by mało ważne słowa ja rozproszyły.
Pierdolenie od rzeczy w trakcie walki należało do jej ulubionych zagrań, a teraz
miała godnego siebie przeciwnika. Według informacji przekazanych przez
Przymierze, Belial był demonem z pierwszego upadku, jej ulubionego.
Demony, które upadły razem z Lucyferem były samolubnymi, prostackimi
draniami, skupionymi na własnej potędze. Zawsze szukały sposobów, by
uzurpować sobie własnego Stwórcę. Jakby to miało się kiedykolwiek stać.
Ambrose, jej szef i przywódca Przymierza, wydał jej rozkaz by usunąć owego
demona i bandę podległych mu wampirów. Belial miał imponująca teczkę
zawierającą długą listę ludzi, których zabił.
Skurczybyk był w trakcie spadania.
-Miecz, który trzymasz jest bardzo duży. Wiesz, jak go używać czy to tylko na
pokaz?
Jego twarz pozostawała niewzruszona. Nie poruszył się i nie przejawiał
symptomów strachu.
Imponujące.
Minęło dużo czasu, odkąd miała okazje spotkać kogoś równego jej prędkości i sile.
Ambrose, upadły anioł i pierwszy wampir w historii, był ponad poziomem jej
umiejętności ale miał żonę. Fakt trochę niefortunny. Był bezkonkurencyjny i
niezrównanie wspaniały.
Tak jak i ona, w obu przypadkach. Nie kierowała nią próżność, ale wiedziała, jak
wygląd może jej pomóc. Wojownik był zawsze świadom swojej broni i
umiejętności, ona uważała swoją urodę za broń o poważnym znaczeniu.
Ambrose stworzył Przymierze w trzynastym wieku, gdy oczywistym stał się fakt,
że pewne wampiry utraciły coś przy przemianie. Coś z rozumu, moralności czy
jakiegokolwiek wyczucia człowieczeństwa. Potem były wampiry, wierzące, że
zabijanie ludzi było rytuałem przejścia. Zabójcy na usługach Przymierza byli
szkoleni, by ich powstrzymywać.
Należność do Przymierza była jej jedynym priorytetem i jedyną miłością.
Organizacja składała się z wampirów-elity tego gatunku. Utrzymywali swoją
społeczność w ryzach, a ona była jedną z ich głównych zabójców.
Alexia złożyła swoje wniosek o przyjęcie do Przymierza w dniu, w którym po raz
pierwszy mogła wyjść na słońce, co było warunkiem uzyskania zatrudnienia.
Umiejętności można nabyć, ale przemieszczanie się w trakcie dnia było integralną
częścią tej roboty. Miało to miejsce ponad siedemset lat temu. Skopywała tyłki,
odkąd tylko pamiętała.
Mężczyz
ni każdej rasy, z każdego kontynentu i z różnymi umiejętnościami
usiłowali ją pokonać. Jej pierwsza konfrontacja odbyła się na miecze - jej ulubiony
typ. Potem miała zatargi z łukami. Następna była broń palna i granaty. Strzelby,
karabiny o dużej mocy i AK-47* były używane przeciw jej zwinnemu ciału przez
lata. Cholera, nawet raz celowano w nią z rakiet typu ziemia-powietrze.
Wszystko zawiodło.
Modliła się, by Belial rozłożył ją z brutalną siłą. Boże, jak bardzo tego pragnęła.
Nigdy by nikomu przyznałaby się, jak chciałaby zostać pokonana na polu bitwy.
Tak dużo czasu minęło, odkąd ktoś ją pokonał. Setki lat.
Belial, proszę. Nie mogę spotykać się z facetem, którym potrafiłabym rzucić.
Potrzebuję wyzwania.
I Boże Wszechmogący, on na nie wyglądał. Jego czarne, długie włosy były
zaczesane do tyłu, co podkreślało kanciastą linię szczęki i przeszywającą zieleń
oczu.
*Kałasznikow- przyp. tłum
Miał perfekcyjne ciało, a że nie nosił koszuli, dzięki tym nisko opuszczonym
jeansom mogła cieszyć oczy każdym calem jego klatki piersiowej. Przyłapała go,
gdy częstował ładną brunetką swoje wampiry. Najwidoczniej one chciały jej krwi,
a Belial pragnął jej ciała.
Jeden z jego ludzi upuścił miecz i uciekł, jego buty dudniły na mokrym chodniku,
dz
więk ten odbijał się echem w alejce.
Tchórz.
Pozostał tylko jeden wampir stojący za Belialem.
Nie poruszył się. Korzystał z jej taktyki. Zawsze czekała, aż przeciwnik wykona
pierwszy ruch, ponieważ z reguły był wykonywany w gniewie. Niechlujnie i
nieskutecznie. Nie była chętna do pierwszego kroku.
Ostatni zwolennik rzucił broń i zwiał.
Co, do kurwy nędzy? Przecież jeszcze nic nie zrobiła. Nawet nie przybrała wyrazu
twarzy  skop tyłek i wyciągnij nazwiska . Po prostu czekała. Rozważając, jaką
opcję powinna wybrać.
No, dawaj Belial. Nie pękaj. Skop mi tyłek. Doprowadz
do płaczu.
Jakby wyczuwając jej myśli, natarł na nią, celując mieczem w stronę jej brzucha.
Pierwszy ruch był fatalny i zablokowany z łatwością. Dziecinna sztuczka.
-Przestraszyłeś się, urodziwy Belialu? Uciekniesz jak twoi żałośni ludzie?
Gniew zmienił jego oczy w wąskie szparki. Ryknąwszy, machnął mieczem w
prostej linii tuż przed jej twarzą. Wycofała się jedynie. Nie mogła uwierzyć, że
Belial był niegdyś potężnym Wojowniczym Aniołem. Niemożliwe.
-Co ty wyprawiasz, dziecinko? Wyglądasz, jakbyś trenował, ale walczysz jak
wykastrowany szczeniak. Sam fiut, ani śladu& - Skoczył, usiłując pozbawić ją
głowy kolejnym ciosem. Była zmuszona do uchylenia się i zrobienia salta w tył, by
odzyskać równowagę, co było pestką. -& jaj.
Oddała mu pierwszeństwo jeszcze kilka razy, nudząc się coraz bardziej jego
brakiem doświadczenia. Belial miał skończyć jak cała reszta wyrzutków, z
którymi walczyła.
Martwy.
Musiała mu oddać to, że był silny. Gdy ich miecze wykonywały szalony taniec
stali, ręka paliła ją od siły, jakiej używał. Chociaż miał krzepę, brakowało mu
taktyki.
Nie marnowała więcej czasu na jego wkurzająco słabe umiejętności bojowe i w
oka mgnieniu przygwoz
dziła go do ściany, jej miecz szepnął w powietrzu, gdy
wycięła płytką linię na jego piersi, uprzedzając to, co miało nadejść.
W ciągu kilku sekund wypuścił miecz i uniósł ręce. Jego oczy rozszerzyły się w
akcie paniki. To by było na tyle, po prostu kolejny facet, którego pokonała.
Szlag, nie cierpiała, gdy to robili. Gdzie się podziali wojownicy z dawnych czasów?
Ci walczący na śmierć, jakby nie obawiali się tego, co czeka ich w innej
rzeczywistości.
-Podnieś swój miecz.
-Zrezygnuję z ludzi. Nie będę zabijał dla przyjemności.
Ta, jasne. Już kiedyś to słyszała.
-Złap broń i zgiń jak mężczyzna.- Warknęła.
Energicznie potrząsnął głową. Z upływem sekund wyglądał na coraz
spokojniejszego. Głupek myślał, że nie zabije go, gdy jest bez broni.
Popełnił śmiertelny błąd.
Jednym płynnym ruchem, zrobiła krok w tył i machnęła mieczem w
wyćwiczonym geście. Głowa odpadła od ciała, wydając głuchy dz
więk, gdy odbiła
się od betonu. Bezgłowe zwłoki zwaliły się powykręcane na ziemię.
Co za żałosny kawał mięcha.
W chwilach takich jak tak, chciała, żeby wampiry i demony obracały się w pył, jak
mówiły legendy. To uławiałoby znacznie sprzątanie. Natomiast, ich ciała
rozkładały się tak długo, jak ludzkie, chociaż dusze demonów szły prosto do
Piekła.
Nara, nie chciałabym być tobą, dupku.
Odpięła komórkę od paska i zadzwoniła do Ala. Sprzątał ciała w tej części Los
Angeles.
-Gdzie mam być?- Odebrał, świadomy, po co dzwoniła.
-Piąta E. Tylko jeden.
-Tylko jeden? Poziom ci spada.
Pokręciła głową, wiedząc, że nie jej może widzieć i zlustrowała otoczenie. Uliczka
była wilgotna i ciemna, burza właśnie przeszła.
Cała reszta kutasów zwiała. Nie miała ochoty na pościg, ale wiedziała, że nie
istniała inna możliwość. Musiała dokończyć zadanie i zdać sprawozdanie
Ambrose owi
-Uciekli.
-Ta, nawet rozumiem dlaczego. Patrzenie na twoje metr sześćdziesiąt pięć i włosy
z blond pasemkami też by mnie przeraziło.
-Gadaj zdrów, staruchu.
Zaśmiał się, ignorując jej przytyk.
-Wiesz, że mnie kochasz.
-Jak grypę w świąteczny poranek.
Rozłączyła się i przypięła telefon z powrotem. Była teraz zmuszona do
znalezienia tych godnych pożałowania wampirów. Oczywiste, że mogli
terroryzować ludzi, lecz jeśli chodziło o pogrywanie z kimś kto posiadał ich
własne moce, odwracali się i czmychali.
Z westchnieniem frustracji poszła w kierunku, w którym zniknęli. Będzie musiała
użyć swoich zmysłów, by wyłapać ich zapach. Zapach małego wampira sikającego
po nogawkach.
Po opuszczeniu alejki, zatrzymała się i skręciła w prawo, wyłapując nieznaną
woń. Należała do demona, nie wampira.
Zabijanie demonów sprawiało większą frajdę, z wyjątkiem Beliala. Zwykle
fundowali kawał porządnej walki.
Gdyby chodziło o demona z drugiego upadku, upadku pod wodzą Asmodeusza,
mogłaby zrobić sobie przerwę i skoczyć z nim na piwo. Te demony nie były wcale
takie złe, i tak naprawdę pomogły wybić Nefilimów, nieznośne kreatury, których
nawet ona próbowała unikać.
Tuz przed Potopem. Asmodeusz i jego dwustu anielskich braci upadło, ponieważ
chcieli doświadczyć, tego, co było dane ludziom. Zwano ich Świętymi
Obserwatorami w Niebiosach, a ich jedynym zadaniem była opieka nad ludz
mi
nękanymi przez demony Lucyfera.
Zamiast ich chronić, usiłowali się nimi stać. W ten sposób otrzymały nowa nazwę.
Buntowniczy Obserwatorzy. Gdy połączyli się z ludz
mi, narodziła się rasa
Nefilimów, co zaskutkowało oczyszczającym Potopem.
Obecnie demony te wmieszały się w populacje i były całkiem przyzwoite. Ale
demony Lucyfera w dalszym ciągu stanowiły problem.
Gdyby okazało się że to jeden z demonów Lucyfera, będzie musiała go zgładzić.
Ambrose nie zgadzał się na żadne dodatkowe zabijanie, ale co słuszne i
sprawiedliwe, powinno takim pozostać, czy czekała ją papierkowa robota, czy też
nie. Demony z pierwszego upadku były skupione na potędze. Odmawiały grania
drugich skrzypiec w gronie ludzi, myśląc, że w hierarchii są od nich wyżej.
Demony upadłe z Asmodeuszem w Drugim Anielskim Buncie, upadły z czystej
żądzy. Całkowicie trafiało do niej ich rozumowanie. Cholera, chciałaby żeby ktoś
wyręczył jej tyłek podczas walki, tylko po to, żeby rozłożyła na łopatki faceta.
Była żałosna.
Demon czy wampir. Musiała podjąć decyzję. Pościg za wampirzym mętem, który
uciekł na widok drobnej kobiety, czy wyśledzenie demonicznego skopywacza
tyłków, który, miejmy nadzieje, zapewni jej trochę rozrywki w tę raczej nudną
noc.
Oddaliła się od uliczki, podążając za zapachem demona, korzennym:
niebezpiecznym i zdecydowanie niesfornym. Emanowali aura niepodobną do
żadnej innej istoty. Byli pierwszymi wytworami Boga. Byli Jego posłańcami
miłości i gniewu. Anioły śmierci i zniszczenia. Nie mieli problemów ze swoja
robotą i podjęliby wszelkie środki, by tę prace wykonać prawidłowo.
W dalszym ciągu z wszystkimi tymi robiącymi wrażenie atrybutami, ktoś mógłby
pomyśleć, ze trudność sprawiłoby pokonanie jednego z nich. Bynajmniej. Gdyby
kiedykolwiek wpadła na demona, który dałby jej porządny wycisk za pieniądze,
dalej przykuta do jego łóżka, odgrywałaby ofiarę.
Nasuwało się pytanie, dlaczego jej fantazje kręciły się wokół bycia bezbronną i
kruchą? Przecież wcale taka nie była. Dlaczego chciała czuć się zdominowana?
Wkroczyła w kolejna uliczkę, tym razem pełną śmieci i bezdomnych, siedzących
przy ścianach budynków. Nigdzie nie widziała demona. Odwracała wzrok,
przechodząc obok głodujących. Desperacja, jaka wyczytała w ich oczach mogłaby
wyłączyć w niej z tryb  upoluj i zabij . Musiała pozostać w stanie gotowości.
Na końcu bocznej uliczki skręciła w lewo, łowiąc kolejny powiew demona. Była
wystarczająco blisko, by wyczuć zapach jego wody kolońskiej. Piżmowe nuty
osadziły się na jej ciele niczym okrycie. Przypomnieniem, tego, co mogło się
wydarzyć.
Jakby to było, zanurzyć swoją twarz w jego szyi, kiedy on owinąłby wokół niej
swoje ramiona i trzymał tak przez całą noc. Czuć mocną, męską postać obok jej
równie mocnej, lecz zgrabnej. Skóra przy skórze.
Ta myśl zburzyła jej fantazję. Musiałaby zacząć jadać trochę śmieciowego
jedzenia tu i tam. Nie miała nic, na co mężczyzna mógłby się rzucić&
Ramię pojawiło się znikąd, owijając się wokół jej szyi i przyciskając ją do ziemi.
Grzmotnęła głową o cement przy płaskim lądowaniu na plecach.
Skurwysyn.
Gdyby nie była wampirem, to by ją zabiło. Pogrążona w fantazjach, opuściła swoją
gardę. Przeklęła brak koncentracji.
Potrzebowała dzikiego pieprzenia.
Nim była w stanie się podnieść, but przygniótł delikatną skórę jej szyi. A raczej
duży, wojskowy bucior, który łączył się ze spłowiałymi jeansami i czarnym t-
shirtem. Włosy demona były krótkie, rozczochrane i& miał pasemka? Szlag.
Jedyny facet, który dosłownie rozłożył ją na łopatki był gejem. Takie już jej
szczęście.
Wkurzona ponad przekonaniem, że została osaczona przez sobowtóra Ricky ego
Martina, chwyciła ukryty wewnątrz skórzanego buta sztylet i zatopiła go w jego
łydce.
Zacharczał z bólu i wywinęła się z jego uchwytu. Zerwała się na równe nogi.
Zignorowała pierwsza zasadę walki: Zawsze przyjmuj, że wróg ma broń.
Ukrywanie uzbrojenia było jej mocna stroną. Każdy kto słyszał o Alexii, wiedział,
że była jak kameleon w maskowaniu sztyletów
-Zdaje się, że na to zasłużyłem.- Wyciągnął sztylet z nogi z łatwością, która ją
zaskoczyła i trzymał w zakrwawionej dłoni jej broń.
-Mogę ci jakoś pomóc?- Spytała słodko- Na przykład wpakować gdzieś ten miecz
przytroczony twojego pasa?
Uśmiechnął się, nieporuszony jej komentarzem. To mógł być niezły ubaw.
-Jeśli twoja sugestia odnosi się do jakiejkolwiek części mojego tyłka, to nie,
dziękuję. Wole, żeby miecz był dokładnie tam, gdzie jest.
Błyskotliwy. Inteligentny. I raz już ją rozłożył. Niez
le. I całkiem przyjemnie się na
niego patrzyło. Chociaż ogólnie rzecz biorąc, nie był w jej typie, miał w sobie coś
pociągającego. Jego jasnozielone oczy i czarne włosy wyróżniały go spośród wielu
tuzinkowych demonów. Gdyby nie te blond pasemka.
-Wielka szkoda Ricky. Zmuszasz mnie to naprawienia mojej zszarganej reputacji.
Stała w luz
nej pozycji, nie pozwalając wrogowi zorientować się, że była gotowa
do uderzenia.
-Ricky?
-Ta, przypominasz mi z
le ubranego Ricky ego Martina. Wszystko wytarmoszone,
nic, tylko się załamać.
Skrzywił się.
-Ałc. To było obraz
liwe.
Uśmiechnęła się. Czas by zadać temu macho cios poniżej pasa.
-Nie przejmuj się. Granie w drugiej drużynie jest teraz w modzie. Wysoce
tolerowane. Jestem pewna, że twoi demoniczni kumple wiedzą. Racja?
Twarz mu pociemniała. Taktyka spełniała swoje zadanie.
Rozstawił szerzej nogi, mięsnie uda zagrały pod spodniami, przewidując każdy
ruch, jaki mogła wykonać.
-Musze powiedzieć, że twoje słowa nie pozostawiają mi wyboru, by przełożyć cię
przez kolano i sprawić lanie w biblijnej dawce, choć wolałbym nie rujnować
twoich wyobrażeń, co do moich osobistych upodobań.
Jej żołądek skręcił się w supeł, gdy jego słowa przywołały do jej umysłu erotyczną
wizję. Jej wewnętrzne mięśnie się naprężyły. Jaka szkoda, że był gejem.
-Brzmi jak przerażająca tortura. Pobudzanie przez Królową Nikczemności.-
Usiłowała zetrzeć ten głupkowaty uśmiech z twarzy.  Proszę Ricky, nie krzywdz

mnie. Błagam.
Czyżby z nim flirtowała? Oczywiście, że tak. Z reguły flirtowała z tymi, których
miała za moment wykończyć. Za jakiegoś powodu wydawało je się, że tym razem
to cos więcej. Zniewaga za zniewagę, świadcząca o jego spaczonym poczuciu
humoru.
-Gdybyś mówił poważnie o tej torturze, klęczałbyś z&
Katem oka ujrzała jak po ścianie przetoczył się cień. Okręcił się wokół niej,
rozwiewając jej włosy okol twarzy. Zanim uniosła miecz, by zaatakować,
anomalia zniknęła.
Tak jak Ricky.
Pierwszy mężczyzna od setek lat, który ją podniecił.
Tłumaczenie nieoficjalne, autorstwa miss.tribulation (chomikuj.pl/miss.tribulation)