16275


Amanda Quick

Dolina klejnotów

czyli Amanda Quick pod prawdziwym nazwiskiem
Wydawnictwo Da Capo Warszawa 1996
Rozdział pierwszy
Ogłoszenie na ostatniej stronie katalogu księ garskiego było małe i dyskretne, toteż jedynie do świadczony kolekcjoner białych kruków mógł się zorientować, że oferowany na sprzedaż wolumin to unikatowy przykład osiemnastowiecznej erotyki. DO SPRZEDANIA: ,,Dolina tajemniczych klejnotów" Burleigha. Pierwsze wydanie, 1795. Plansze. Stan bardzo dobry. Kontakt: Mercy Pennington, Penning ton's Second Chance Bookshop, Ignatius Cove, Wa szyngton. Tel.: (206) 555-1297. Chociaż Croft Falconer spędził mnóstwo czasu nad tymi pięcioma linijkami, po raz kolejny prze czytał ogłoszenie, mając nadzieję, że znajdzie wre szcie jakąś wskazówkę pozwalającą się domyślić, jakim cudem książka pojawiła się na rynku po tylu WCroft domu na wybrzeżu nie miał telefonu. Nie miał też telewizora, radia ani kuchenki mikrofalo5
latach.
zignorował podany numer telefonu.
swoim
Jayne Ann Krentz wej. Mógł wprawdzie pojechać do miasta i zadzwonić z auto matu, ale wiedział, iż będzie to daremny trud. żeMusiał ta,własne mu chodziło. Chciał także osobiście jest tona o którą oczy zobaczyć książkę, aby być pewnym, poznać tę Mercy Pennington i dowiedzieć się, kim jest, ile wie i skąd ma książkę. nie miała prawa istnieć. Dolina powinna była spłonąć w ogniu, który trzy lata wcześniej zniszczył znajdującą się na wyspie fortecę Egana Gravesa. Croft był naocznym świadkiem pożaru. Czuł na sobie jego diabelski żar, widział ogarniające wszystko pło mienie i słyszał przeraźliwe okrzyki ofiar ognia. Jakim cudem coś, co powinno było sczeznąć w płomie niach, pojawiło się znów w jakimś prowincjonalnym katalogu księgarskim? Istnienie książki otwierało na nowo sprawę, którą Croft uważał za zamkniętą na zawsze. Jeśli książka przetrwała pożar, to Croft musiał wziąć pod uwagę również inną możliwość: iż jej dwczesny właściciel, Egan Graves, także wyszedł cało z tego pożaru. A to by oznaczało, że Croft pokpił sprawę. Ogłoszenie o Dolinie dawało asumpt do pewnych pytań, na które należało znaleźć odpowiedź. Wskazywało na ślad, któ rym trzeba było podążyć. Ślad zaczynał się u panny Mercy Pennington w Ignatius Cove w stanie Waszyngton. Croft spoglądał przez okno swego gabinetu na oświetlony wschodzącym słońcem Pacyfik i rozmyślał o pannie Percy Pennington. Nim doszedł do jakichkolwiek wniosków, rott weiler cicho zaskomlał mu za plecami. Croft rzucił okiem na wielkiego psa. Zwierzę odpowiedziało mu pełnym nadziei spojrzeniem. na-plażę. Już dzisiaj na pewno nie będę medytował. Masz rację, czas pobiegać - powiedział Croft. - Chodźmy Pies w milczeniu zaakceptował odpowiedź swego pana i ruszył do drzwi. Gdyby ktoś zapytał Crofta o jego związek z rottweilerem, odpowiedziałby, iż po prostu jest jednym z tych ludzi, którzy lubią psy. W rzeczywistości miał o wiele więcej wspól nego ze stworzeniem, które szło teraz obok niego. Odwie6
bezsporną rzeczą był niepokojący fakt, iż ta książ kaJedyną
Dolina klejnotów czne, dzikie, myśliwskie instynkty nadal krążyły w żyłach rottweilera, choć na ogół zwierzę zachowywało się popraw nie i było do przyjęcia w cywilizowanym świecie. Jednakże w razie prowokacji fasada grzeczności zarówno u człowieka, jak i u psa, znikała natychmiast, odsłaniając drapieżne in stynkty. Croft odsunął japoński parawan i wyszedł do holu. Pokój przeciwnej pokusił.prostota.stronie wyłożonego kafelkami korytarza wabił wytwornieceramiki dekoracjaschronienie.niskim,spokojnej jego codziennego życia, jak bieganie i wyczerpujące ćwicze nia, które pomagały mu utrzymać się w szczytowej formie w walkach wschodnich. Croft przywiązywał dużą wagę do swych przyzwyczajeń. Wszystkie, od porannej medytacji do późniejszej filiżanki perfekcyjnie zaparzonej herbaty, były codziennymi składni kami jego doskonale zorganizowanego, samowystarczalnego świata. Nie lubił rezygnować nawet z najdrobniejszych ele mentów samodzielnie wypracowanych rytuałów. Tego ranka nie miał wielkich nadziei na takie uspokojenie umysłu, które prowadziłoby do medytacyjnego transu. Zbyt wiele pytań wirowało mu w głowie; zbyt wiele materializowało się groźnych możliwości. Postanowił, iż musi mu wystarczyć poranny bieg. Z psem u boku wyszedł z domu tylnymi drzwiami. Croft miał na sobie tylko parę dżinsów i gdyby obserwo wała go w tym momencie jakaś kobieta, byłaby zafascynowa na harmonijnymi ruchami mięśni jego pleców i ramion. Ema nował zdrową, wytrenowaną i kontrolowaną siłą. Nikt jednak nie przyglądał się zgrabnej sylwetce mężczyzny. Croft nigdy nie sprowadzał kobiet do swego samotnego domu na wybrze żu Oregonu. Pięć minut później mężczyzna i pies biegli po błyszczą cym piasku na skraju wody. Powietrze pełne było światła energii nowego dnia i Croft razem z psem oddychali głębo Podczas biegu Croft nadal zastanawiał się nad zupełnie 7
iczysta iwazonie
Croft zajrzał do środka, czując, jak przyciąga go Surowa drewniana podłoga, pleciona mata
porannejzmedytacjiobiecywały
skromna kwiatowa w czarnym
był dla Crofta tak samoOkres
ważną częścią
iko, biegnąc do odległego punktu na końcu plaży.
Jayne Ann Krentz nieznanym i nieprzewidywalnym kawałkiem nowej układan ki - nad panną Mercy Pennington. Mercy spojrzała na wielką stertę romansów i krymina łów, które wylądowały przed chwilą na ladzie obok kasy. Uśmiechnęła się do kobiety po drugiej stronie lady, usiłując nie okazywać satysfakcji. Christina Seaton była doskonałą klientką. Można było liczyć, że kupi co miesiąc przynajmniej dwadzieścia książek. Za każdym razem, kiedy Christina wchodziła do księgarni Pennington's Second Chance, Mercy odczuwała przyjemny dreszczyk. W głębi duszy wiedziała, że tylko ktoś prowadzący, tak jak ona, niewielki interes, zrozumie istotę jej uczucia wobec tej właśnie klientki. - Czy to już wszystko, Christino? Klientka uśmiechnęła się. Miała lat trzydzieści, była więc o parę lat starsza od Mercy i cechowała ją ta świeża atrakcyj ność, która doskonale pasowała do modnych dżinsów, luźnego swetra i drogich pantofli. cu-chodzić bez butów. Jeszcze pytasz? Moje dzieciaki i tak będą w tym miesią Mercy roześmiała się głośno. Niewielu doprawdy dzieciom w Ignatius Cove groziło chodzenie bez butów czy też bez czegokolwiek innego, o czym by zamarzyły. Miasteczko, po łożone na północ od Seattle, było oazą bogatych, odnoszą cych sukcesy ludzi, z których większość pracowała w dużym mieście, ale wolała mieszkać z rodzinami w małym mia steczku. Ignatius Cove miało same zalety- leżało dość blisko Seattle, aby można było korzystać z wielkomiejskich uciech, mimoz to symbolizowało wszelkie radości i korzyści wyni Mercy świetnie zdawała sobie sprawę z charakterystycz nych cech Ignatius Cove od chwili, gdy odkryła tę miejsco wość. Kiedy dwa lata wcześniej zaczęła szukać miejsca dla swojej księgarni, dokładnie wiedziała, czego chce: dobrze sytuowanej i wykształconej zbiorowości, potencjalnych klientów księgarni, którzy mieli możliwości, aby zaspokajać swe zainteresowania. Ignatius Cove było miejscem idealnym. Mercy nie usiłowała nawet konkurować z istniejącą już w miasteczku księgarnią, która specjalizowała się w najnow szych bestsellerach i albumach sztuki. Postanowiła wypełnić 8
akające wiejskiego położenia nad brzegiem morza.
Dolina klejnotów lukę na rynku książki z drugiej ręki, uzupełniając swoje bogate, uporządkowane zapasy nowymi popularnymi wyda niami w miękkich okładkach. Takie połączenie okazało się udane i zyskowne. Pod koniec pierwszego roku działalności księgarnia Pennington's Second Chance zarobiła tyle, aby utrzymać się na rynku. Pod koniec drugiego roku Mercy miała już solidną klientelę. Swój sukces mierzyła tym, że teraz kupowała wino korkowane zamiast kapslowanego. stwierdziła Christina, kiedy Mercy przygotowywała jej rachunek. - Najwyższy czas. Mercy uśmiechnęła się, a jej lekko skośne, zielone oczy zabłysły z radości. Odruchowo uniosła rękę i założyła za ucho kosmyk złotobrązowych włosów. - Po części jest to interes, po części - urlop. Okropnie się cieszę. W zeszłym miesiącu kupiłam na pchlim targu pudło chłamu i znalazłam w nim bardzo ciekawą starą książkę, która ma pewną wartość. Dałam ogłoszenie do katalogu starych książek. Po kilku dniach zadzwonił jakiś człowiek zw Kolorado, który chce ją kupić. Mam mu ją dostarczyć przyszłym tygodniu, kiedy pojadę na urlop. - Chcesz ją osobiście zawieźć do Kolorado? Czy to aby nie przesada? Dlaczego nie możesz wysłać jej pocztą? rąk-własnych. Powiedział, że nie ma zaufania do poczty, a ten Ten człowiek chce, abym mu dostarczyła tę książkę do egzemplarz jest bardzo ważny dla jego kolekcji. Rozumiem, że poszukiwał go od jakiegoś czasu. Poza tym wlicza koszty mojej podroży do Denver w cenę książki. Mdwi, że sam nie lubi podróżować. -Mercy ci za podroż? - Powiedział, żebym leciała business class, ale nie mam takiego zamiaru. Już i tak dość go to wszystko kosztuje. Polecę do Denver i wynajmę samochód, żeby dojechać na miejsce. To jest gdzieś w górach, chyba na odludziu. Zaprosił mnie, abym spędziła u niego kilka dni. Później przejadę się bez pośpiechu przez Góry Skaliste i wrócę do Denver. Stam tąd przylecę do domu. - Hmmm. Brzmi interesująco. Młody czy stary? 9
mówi, że jedziesz w przyszłym tygodniu na ur lop- -Dorrie
Płaciskinęła głową, kończąc podliczanie rachunku.
Jayne Ann Krentz - Twój klient - wyjaśniła niecierpliwie Christina. - Jest - Kto? młody czy stary? - Och. - Mercy zamyśliła się, marszcząc nos. - Prawdę mówiąc, nie jestem pewna. Przez telefon miał bardzo miły głos. Kulturalny, jeśli wiesz, o co mi chodzi, choć nie mam pojęcia, ile może mieć lat. Pewno ze czterdzieści. - Trochę za stary, ale w granicach możliwości. Kobieta musi być dzisiaj elastyczna w swoich poglądach. - Niezależnie od wieku nie jest najwyraźniej za stary, żeby wydać majątek na książkę. Wczoraj przesłał mi pieniądze. Christina wybuchnęła śmiechem. - Jesteś za młoda, żeby pieniędzmi zastąpić w życiu mi łość. - Nic podobnego. Zajmowanie się interesami szybko czło wieka postarza. Suma, którą zapłacił za Dolinę, wystarczy mi na opłacenie wielomiesięcznego czynszu. Ponadto dał mi do zrozumienia, że być może wliczy w cenę książki kilka egzem plarzy ze swojej kolekcji. Mogłabym dać ogłoszenie tak samo jak przy tej pierwszej książce. W ten sposób naprawdę zaj mowałabym się białymi krukami. Oto dobra strona prowa dzenia antykwariatu. - Rozumiem. - Christina zmrużyła oczy, jakby wypatrując czegoś w oddali. - Mercy Pennington, antykwariuszka. - Nieźle to brzmi, musisz przyznać - stwierdziła Mercy z zadowoleniem. - Pierwsze wydania, prywatne druki, piękne osiemnastowieczne oprawy, miedziorytowe ilustracje. Fran cja elegancja. - Czy to znaczy, że mam gdzie indziej zacząć szukać romansów i kryminałów? - Jeszcze nie. - Mercy roześmiała się. - Wejście na rynek rzadkiej książki zabiera mnóstwo czasu i pieniędzy. Nawet jeśli wszystko dobrze pójdzie ze sprzedażą tej książki, jesz cze bardzo długo będę sprzedawała te używane tytuły. Białe kruki będą zajęciem ubocznym i nie wiadomo, czy staną się czymś bardziej znaczącym. - Cóż, życzę ci szczęścia. I baw się dobrze na wycieczce do Kolorado. Czy Dorrie zajmie się księgarnią podczas twojej nieobecności? Mercy kiwnęła głową. 10
Dolina klejnotów - Wydaje mi się, że z przyjemnością zajmie się wszystkim przez tydzień. Nigdy nie zostawiałam jej samej na dłużej niż parę godzin. W gruncie rzeczy Dorrie Jeffers była absolutnie zachwyco na perspektywą samodzielnego prowadzenia księgarni. Po kilku miesiącach pracy w niepełnym wymiarze godzin chcia ła skorzystać z okazji. - Dlatego właśnie tak bardzo potrzebujesz urlopu. Traktu jesz ten sklep jak pierworodne dziecko. Poświęcasz mu sta nowczo za dużo czasu. Musisz się od czasu do czasu zająć czymś innym. - Christina wzięła z lady papierową torbę pełną książek i odwróciła się w stronę wyjścia. - Baw się dobrze i uważaj za kierownicą. Drogi w Górach Skalistych nie są zbyt bezpieczne. - Będę uważać. - I przyjrzyj się dobrze swemu klientowi. Nie traktuj go wyłącznie jako środka do rozpoczęcia nowej kariery w hand lu białymi krukami. Nigdy nie wiadomo. To może być bardzo przystojny samotnik, czekający na kobietę swego życia, któ ra go wyprowadzi z górskiej pustelni. - Wątpię. Dlaczego tak bardzo ci zależy, żebym wyszła za mąż? Nie czytałaś opracowań socjologicznych, które mówią, iż kobiety stanu wolnego są szczęśliwsze niż mężatki? - My, kobiety zamężne, nie lubimy patrzeć na panny, szczęśliwe, bogate i niezależne. - Christina uśmiechnęła się. -To psuje obraz małżeństwa. Poza tym niedola lubi towarzy stwo. Uważaj na siebie, Mercy. Do zobaczenia po twoim powrocie. - Christina otworzyła drzwi i w sklepie rozległ się wesoły dźwięk dzwoneczka. Mercy poczekała, aż dzwoneczek umilknie, po czym wy szła zza lady, żeby poprawić krzywo stojące półki z tyłu sklepu. W księgarni nie było nikogo, zbliżał się czas zamyka nia antykwariatu. Mercy zaczęła myśleć o kolacji. W domu w szafce miała paczkę gryczanego makaronu. I była prawie pewna, że w zamrażarce jest jeszcze trochę sosu pesto. W kuchni czekała także butelka zinfandela. Mercy czekał długi wieczór, w dodatku był to wieczór piątkowy. Piątek zawsze oznaczał pewnego rodzaju uroczystość, mimo iż księgarnia była otwarta również w soboty. Takie małe przedsięwzięcia wymagały sześciodniowego tygodnia pracy. 11
Jayne Ann Krentz Po dwóch latach Mercy zdążyła się już przyzwyczaić do takiego trybu życia. Wyjazd do Kolorado w poniedziałek rano miał być pierw szym prawdziwym urlopem od dwdch lat. Nie wszyscy uważaliby zresztą tę wycieczkę za urlop, pomyślała ironicznie Mercy. W końcu była to zdecydowanie wyprawa w interesach. Mercy była jednak tak podekscytowa na, jakby wypływała w rejs dookoła świata. Sprzedaż Doliny tajemniczych klejnotów była kamieniem milowym w jej ka rierze. Otwierał się przed nią nowy, wspaniały świat. Jeśli dobrze rozegra karty, znajdzie się w ekskluzywnej atmosfe rze towarzystwa antykwariuszy. Ignatius Cove przyniosło jej szczęście. Jej życie bardzo się zmieniło w ciągu ostatnich dwóch lat, pomyślała z satysfakcją Mercy. Dokładnie dwa lata wcześniej przekonała się, do jakiego stopnia nie zna się na mężczy znach. Musiała odwołać swój ślub i zrezygnować z pracy w bibliotece publicznej. Teraz mężczyzn traktowała z dużo większą ostrożnością, nie miała żadnego stałego przyjaciela, była szczęśliwa i doskonale urządzona w nowej pracy. Stając na palcach, aby dosięgnąć książki na górnej półce, Mercy wróciła myślami do kolacji. Zacisnęła palce na książce nagle poraziło ją wrażenie, iż ktoś ją obserwuje. Było to czka, który dźwięczał przy każdym otwarciu drzwi. Mercy była absolutnie pewna, że nie jest w księgarni sama. Znieru chomiała. - Szukam Mercy Pennington. Krzyknęła i gwałtownie się odwróciła. Przy końcu rzędu półek stał jakiś mężczyzna. Jej pierwsze wrażenie dotyczyło ciemności... nieprzyjemnej, ogarniającej wszystko ciemno ści. Do sklepu wtargnął upiór nocy, szczupły, ponury duch włosamiczarne kruczego skrzydła. Miał na sobie czarne Nawet dźwięk jego głosu przywodził na myśl noc i wszystkie jej tajemnice. Echo własnego imienia i nazwiska wydało się Mercy głębokie i ciemne jak dno oceanu. Jedynie w jego oczach dojrzała promień światła. Osadzone w ciemnej twarzy, miały dziwny orzechowy odcień. Wyraz oczu był niepokojąco inteligentny i przenikliwy. Patrząc 12
inieprzyjemne uczucie, zwłaszcza że nie słyszała dzwone
zspodnie, kolorubuty i czarną, rozpiętą pod szyją koszulę.
Dolina klejnotów w nie Mercy zastanawiała się, jak człowiek może osiągnąć tak głęboki, wyrafinowany spokój. I co mogłoby zakłócić spokój tych oczu? Jakaś prymityw na, kobieca cząstka Mercy chciała odkryć tę tajemnicę. Przez jedną krótką, kuszącą chwilę Mercy zapragnęła uderzyć ob cego w twarz albo go pocałować, aby sprawdzić, czy uda jej się zmienić spokojny wyraz jego oczu. Z niepokojem stwierdziła, że jej reakcje wynikają z zafa scynowania obcym, który bez uprzedzenia pojawił się w jej życiu. Nigdy do tej pory nie spotkała mężczyzny, który wywoływałby w niej natychmiastowe i gwałtowne poczucie świadomości własnej kobiecości. Uczucie było tak silne i obezwładniające, że musiała przytrzymać się najbliższej półki. Pomyślała, że nieznajomy ma jakieś trzydzieści parę lat, może trochę więcej. W jego twarzy wszystko było kanciaste: wysokie kości policzkowe, twardo zarysowana szczęka, aro gancko sterczący nos. I stał przed nią z wyszukanym, niemal erotycznym wdziękiem, atakującym jej zmysły. Jego usta zaciśnięte były w wąską linię i powinny wyrażać całkowity brak emocji, ale z jakiegoś niejasnego powodu Mercy odnosiła wprost przeciwne wrażenie. W twardo zaciś niętych ustach dostrzegła wielki potencjał emocjonalny i umiejętność panowania nad sobą. Nie mogła jednak odkryć, czy za zimnym wyrazem ust kryje się namiętność, czy też przemoc. Mercy pomyślała, że porywające byłoby każde uczucie, jakim ten mężczyzna obdarzyłby kobietę. Usiłowała otrząs nąć się z paraliżującej niemocy. - Jestem Mercy Pennington. Przestraszył mnie pan. Nie słyszałam, kiedy pan wszedł. - Mocno wzięła się w garść. Dzwonek nad drzwiami musiał się popsuć. Mężczyzna rzucił okiem na drzwi. - Dzwonek nie jest zepsuty- stwierdził. - Przecież zawsze dzwoni, kiedy drzwi się otwierają. - Tym razem nie zadzwonił. - Mężczyzna wzruszył ramio nami. Tajemnica bezgłośnego dzwonka najwyraźniej nie była dla niego niczym ważnym. -Jeśli pani jest Mercy Pennington, ma pani na sprzedaż pewną książkę. Chciałbym ją zobaczyć i jeśli to jest to, czego szukam, zapłacę każdą cenę. 13
Jayne Ann Krentz - Książkę? - Mercy niczego nie kojarzyła. Coś w tym czło wieku kompletnie ją dezorientowało. Pytał ją o książkę, a przecież miała wrażenie, iż powinni rozmawiać o sprawach znacznie bardziej osobistych, znacznie ważniejszych. Po czuła przelotne wrażenie porozumienia, coś takiego, jakby znała go już pod pewnym względem, choć nie wiedziała nawet, jak się nazywa. - Mam na sprzedaż setki książek. - Chodzi mi o Dolinę tajemniczych klejnotów Burleigha. Przyjechałem z daleka. Zabrzmiało to tak, jakby przybył z zewnętrznych kręgów Hadesu. - Ach, o tę książkę panu chodzi. - Mercy, zadowolona, że wszystko szybko się wyjaśni, dodała: - Przykro mi, ale już ją sprzedałam. - Uśmiechnęła się szeroko. - Szkoda, że niepo trzebnie tak daleko pan jechał. Mężczyzna zmrużył orzechowe oczy. - Kiedy pani ją sprzedała? - Parę dni temu. Zadzwonił jakiś człowiek z Kolorado i powiedział, że kupuje w ciemno. - Odebrał już swój zakup? ~ Nie, w gruncie rzeczy... - Zapłacę więcej. Mercy poczuła się zakłopotana. - Nie mogę czegoś takiego zrobić. To byłoby nieetycz ne. On już mi zapłacił za książkę i obiecałam mu ją dostar czyć. - Uważa pani, że to... nieetyczne sprzedać temu, kto da więcej? - Tak - odparła szybko Mercy, której nie podobało się nowe, jeszcze intensywniejsze zainteresowanie niezna jomego. Usiłowała wyzwolić się z dziwnego uczucia, jakie ją pochłaniało. - A teraz, jeśli pan wybaczy, mam jeszcze coś do zrobienia przed zamknięciem sklepu. Jest już po piątej. Ruszyła w jego stronę, mając nadzieję, iż zrozumie aluzję i sobie pójdzie. Czuła się lekko podenerwowana faktem, że byli w księgarni sami. Nie był to mężczyzna, którego chciałoby się spotkać w wą skim przejęciu między półkami księgarni albo w ciemnym zaułku. Ledwo sobie to uświadomiła, w wyobraźni ujrzała 14
Dolina klejnotów ciemną sypialnię. Niecierpliwie odrzuciła na bok pomysł o znalezieniu się z tym człowiekiem w tak niebezpiecznym otoczeniu. Kiedy dzielnie ruszyła w jego kierunku, przybyły ani drgnął. Przyglądał jej się uważnie, a jego postać wyrażała spokój i równowagę, choć nieruchoma sylwetka wyglądała dość niepokojąco. Na dwa kroki przed nim Mercy zmuszona była się zatrzymać. Zacisnęła palce na książkach, która wzięła wcześniej, aby je przestawić na inną półkę, i zaczęła poważ nie rozpatrywać stopień grożącego jej niebezpieczeństwa. W Ignatius Cove nie popełniano wielkich przestępstw, lecz samotna właścicielka sklepu pod koniec dnia pracy zawsze była łakomym kaskiem. - Przepraszam, niech się pan odsunie - powiedziała z całą mocą, jaką udało jej się z siebie wykrzesać. Czytała gdzieś kiedyś, że w takiej sytuacji należy zachować spokój i opano wanie. Można było wówczas mieć nadzieję, że człowiek jakoś się obroni przed niebezpieczeństwem. - Chciałbym zobaczyć tę książkę. - Nie mam jej tutaj. - A gdzie? - spytał cierpliwie, co było bardzo denerwujące, ponieważ nie dawało się przewidzieć, jak długo taka cierpli wość potrwa. - Mam ją w domu. - Mercy przełknęła ślinę. - Nie chciałam tutaj jej trzymać. To cenna książka. Przyglądał się jej przez chwilę, wlepiając w nią orzechowe oczy. Potem kiwnął głową, najwyraźniej pod wpływem pod jętej decyzji. Dobrze. Pójdę do pani domu. Jak to daleko stąd? rozwiązanie. - Niedaleko. Można dojść piechotą. - Na ulicy miała szansę zawezwania pomocy, gdyby zaszła taka potrzeba. Na ulicy były samochody, przechodnie i inni właściciele sklepów za mykających je na noc. Poczuje się znacznie bezpieczniej. Proszę zaczekać na dworze, zaraz wyjdę. Znów kiwnął głową, odwrócił się, przeszedł do końca regałów i znikł jej z oczu. Mercy patrzyła za nim, wstrzymując oddech i czekając na dźwięk dzwonka, oznaczający, iż faktycznie opuścił księgar15
-Mercy zawahała się, usiłując wymyślić najbezpieczniejsze
Jayne Ann Krentz nię. Nie mogła uwierzyć, że tak to łatwo poszło. Jedna jej część, przekonana, iż znajduje się w niebezpieczeństwie, nadal wysyłała do układu nerwowego sygnały mówiące o ko nieczności walki lub ucieczki, choć inna część jej osobowości była nieprzyjemnie zdziwiona spokojnym wyjściem obcego. Nigdy dotąd nie spotkała mężczyzny, który wywierałby taki natychmiastowy wpływ na jej uczucia. Było to dziwnie zaska kujące, choć groźne doświadczenie. Dzwonek nie zadzwonił i nie słychać było otwierania i za mykania drzwi, lecz Mercy wiedziała, iż została w księgarni sama. Ostrożnie podeszła do okna i wyjrzała. Ciemnowłosy nieznajomy stał na chodniku, opierając się o zderzak czarnego Porsche. Wpatrywał się w drzwi sklepu, czekając na wyjście Mercy, z cierpliwością myśliwego, który osacza ofiarę. Mercy odłożyła trzymane w ręce książki. Rzuciła się do drzwi, sięgając ręką do zasuwy. Gdyby ją zamknęła, mogłaby wyjść tylnym wyjściem albo wezwać policję. Mężczyzna, jakby czytając w jej myślach, znalazł się przy drzwiach wcześniej od niej. Drzwi otworzyły się na tyle, aby w szparze zmieścił się czubek jego buta i Mercy wiedziała, że przegrała wyścig. Tym razem dzwonek zadzwonił, co było w pewnym sensie absurdalnie uspokajające. Nagłe poczucie bezpieczeństwa w połączeniu z adrenaliną pulsującą jej we krwi sprawiło, iż Mercy wpadła w złość. - Bardzo przepraszam - warknęła, uderzając drzwiami w jego nogę - ale to mój sklep i chciałabym go zamknąć. Proszę wyjść. Spojrzał na nią taksującym wzrokiem. -- Boi się mnie pani, prawda? Powiedzmy, że nie jest pan klientem w moim typie. - Rozumiem, Mercy Pennington, nie ma się pani czego bać. Chcę tylko zobaczyć książkę. Nic pani nie zrobię. Mercy otworzyła usta, aby mu powiedzieć, że w tych wa runkach trudno jej w to uwierzyć, kiedy jednak spojrzała mu w oczy, protest zamarł jej w gardle. Z jakiegoś bezsensownego, nielogicznego powodu napra wdę mu uwierzyła. Zdała sobie sprawę, iż rzeczywiście nic jej nie grozi. Gdyby tak było, ujrzałaby to w jego oczach. W tej chwili była bezpieczna. Mercy nie miała pojęcia, skąd się 16
Dolina klejnotów brała jej pewność. Dziwne poczucie porozumienia z obcym mężczyzną na poziomie podświadomości powtórnie ją prze szyło, co jednocześnie uspokajało i niepokoiło. Mijały sekundy, a oni patrzyli sobie w oczy. Żadne się nie poruszyło. Mercy pomyślała nagle, że nic się nie stanie, jeśli pokaże mu cenny egzemplarz Doliny. Opuściła rękę, którą przytrzymywała drzwi. - Wezmę torebkę - mruknęła i odwróciła się do lady. Męż czyzna z powrotem wyszedł na chodnik. 1 tym razem brak dzwonka świadczył o tym, że opuścił sklep. Kiedy w chwilę później Mercy wyszła z księgarni i stanow czym ruchem zamknęła za sobą drzwi, dzwonek zadźwięczał równie perliście co zawsze. Dziwny klient odezwał się, gdy przekręcała klucz w drzwiach. -Spojrzała dzwonek pani nie irytuje? - Dzięki niemu wiem, kiedy ktoś wchodzi albo wychodzi. Nie irytuje, lecz ostrzega. - Dla mnie byłby drażniący. Jest niepotrzebny. Nawet dźwięk ma dość nieprzyjemny. Są inne sposoby, żeby wie dzieć, iż nie jest się samemu. ła,Kiedyktoś przyszedł, chociaż dzwonek nie zadzwonił. Zmarszczyła brwi na to wspomnienie, a potem z głośnym brzękiem wrzuciła klucze do torebki. Zrobiła to celowo. Była pewna, że ten człowiek nigdy nie brzęczał kluczami. Bezgłoś nie wsunąłby je do kieszeni. - Chciałabym wiedzieć - zaczęła Mercy lekko agresywnym tonem, ruszając szybkim krokiem - dlaczego dzwonek nie dzwonił, kiedy wchodził pan i wychodził z księgarni. Już mówiłem - odparł, idąc obok niej. - Nie podoba mi toMercy Przyglądał się eleganckiej, wysadzanej drzewami, widocznie bogatej ulicy. Większość butików i sklepów była już zamknięta. Fasady sklepów epatowały elegancką, stylizo waną wiejskością, wystawy były dyskretne i pełne drogich towarów. Wśród nielicznych samochodów parkujących jesz cze przy krawężniku przeważały BMW, Volvo i Mercedesy. Przechodnie nosili koszulki polo z wyhaftowanymi zwierząt17
Czy tenna niego zaskoczona.
wszedł do księgarni po raz pierwszy, Mercy wiedzia że
się-jego dźwięk. uwagi.obrzuciła
go ostrym spojrzeniem, ale nie zwrócił na
Jayne Ann Krentz kami, markowe szorty i porządne buty. Wyglądali na zdro wych i zadowolonych z siebie. - Dotąd nie wiem, kim pan jest - stwierdziła Mercy. - Nazywam się Croft Falconer. - Skąd pan przyjechał? - Mow mi Croft albo Falconer, jeśli wolisz, tylko daruj sobie tego ,,pana". Jestem z Oregonu. - Rozumiem. Czyli nie przyjechałeś po Dolinę aż tak bardzo z daleka, prawda? Oregon to trzy, cztery godziny jazdy stąd. - Nie wszystkie odległości mierzy się w kilometrach. Nie wiedząc, co powiedzieć na ten suchy komentarz, Mercy postanowiła zmienić temat. Wiedziała, że nie obawia się już tego człowieka, lecz zdecydowanie była świadoma jego obe cności. Nie pasował do żadnej kategorii mężczyzn, którą mogłaby jakoś sklasyfikować. Było to równie intrygujące, co niepokojące. - Co z samochodem? Jesteś pewien, że chcesz go tu zosta wić? Na ulicy? - Chyba przez jakiś czas nic mu się nie stanie? Ignatius Cove nie wygląda mi na taką miejscowość, gdzie gangi zaczy nają okradać samochody na głównej ulicy w pięć minut po zachodzie słońca. - Nie, ale... - Nie przejmuj się moim samochodem, Mercy. - Nie mam zamiaru - odparła oschle. - W końcu to jest twój samochód, nie mój. Przeszli dwie przecznice, minęli mały placyk z fontanną na końcu ulicy, a potem skręcili w lewo, aby wejść na wzgórze, gdzie mieszkała Mercy. Kiedy doszli do końca dość stromej ulicy, Mercy, jak zwykle, była trochę zdyszana. Spacer do domu stanowił niezłe ćwiczenie. Kiedy przystanęli przed jej blokiem, Mercy stwierdziła, iż oddech obcego w ogóle się nie zmienił. To ją lekko zirytowało. Przecież ten człowiek musiał mieć jakieś słabe punkty. - Czym się interesujesz, Croft? - spytała, wyciągając klu cze z torebki. - Czym się interesuję?-Rzucił jej zagadkowe spojrzenie. - Mówię o twojej kolekcji książek - wyjaśniła niecierpli wie, idąc schodami do swego mieszkania na pierwszym 18
Dolina klejnotów piętrze. - Przyjechałeś z Oregonu, żeby zobaczyć Dolinę, musisz więc kolekcjonować książki. Co cię przede wszystkim interesuje? Po raz pierwszy się uśmiechnął, choć było to tylko lekkie uniesienie kącików stanowczych ust. Mercy odniosła wraże nie, iż nieznajomy nie miał wielkiej wprawy w uśmiechaniu się. Był to jednak autentyczny uśmiech i Mercy odczuła nie jakie zadowolenie, iż udało jej się go do tego sprowokować. - Chcesz wiedzieć, dlaczego usiłuję zdobyć Dolinę taje mniczych klejnotów? - spytał z lekkim rozbawieniem. Mercy odchrząknęła i otworzyła drzwi do mieszkania. - Hmm, to raczej niezwykła książka. - To czysta erotyka - stwierdził rzeczowo. -Jedna z najle pszych, jakie kiedykolwiek napisano. - Tak. Mercy nie bardzo wiedziała, co dodać. Przypomniała sobie wcześniejszą fantazję o spotkaniu z Croftem w ciemnej sy pialni. Cóż tu dopiero mówić o erotyce? Celowo zmusiła się do zadania logicznego pytania: - Czy to właśnie zbierasz? Erotyki? - Nie, Mercy. Moje zainteresowania dotyczą czegoś in nego. - Czego? - Odwróciła się do niego w drzwiach, czując, iż znów jest zdenerwowana. Szybko przeanalizowała swoją reakcję i doszła do wniosku, że wprawdzie się go nie boi, lecz nie potrafi się wyzwolić spod jego zmysłowego oddziaływa nia. Uświadomiła sobie, że duchy, nawet te, które nie są niebez pieczne, zawsze przyprawiają ludzi o dreszcze. - Można by powiedzieć, iż głównie interesuję się filozofią przemocy. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi, nim znaczenie jego słów dotarło do Mercy. Zrobiła krok w tył, odruchowo się od niego odsuwając. Jej oczy rozrzeszyły się. - Przemocy?-szepnęła. - jestem w tej dziedzinie ekspertem.
um
II lUUUliUłlli
Rozdział drugi
Ucieszyło go, że nie jest typem histeryczki. Oczywiście, mógłby zachować się subtelniej. Na dal jednak był na nia zły za to, że chciała się przed nim zamknąć w sklepie, i dlatego chciał ją zaszo kować. Zaskoczył go fakt, iż udało jej się sprowokować w nim taką reakcję. Zazwyczaj nie poddawał się drobnym emocjonalnym szturchnięciom. Przy zwyczajony był do tego, że ludzie źle się czuli w jego obecności. Czasem mieli ku temu rzeczywi ste powody. Mercy wciąż cofała się, prawdopodobnie zmie rzając do kuchni, gdzie było przypuszczalnie tylne wyjście. Uważnie go obserwowała, spodziewając się z jego strony jakiegoś gwałtownego gestu, ale w jej oczach widniało wyzwanie. Nie była tchó rzem. - Co pan właściwie ma na myśli, mówiąc, że jest pan ekspertem od przemocy? Croft westchnął i wsunął ręce do kieszeni. Ludzie 20 wa.Croft spostrzegł, że dobrze przyjęła jego sło
Dolina klejnotów zazwyczaj czuli się uspokojeni, kiedy potencjalny napastnik chował ręce. - Jestem właścicielem trzech szkół samoobrony. Dwóch w Kalifornii i jednej w Portland, w Oregonie. Mercy zamrugała oczyma i lekko się rozluźniła. - To znaczy, że jesteś ekspertem od dżudo czy karate? - Coś w tym rodzaju - odparł zdawkowo. - Uczę swoją własną metodą. Opiera się na starych technikach walk wschodnich, których zachodni świat na ogół nie zna. Nagle się uśmiechnęła, najwidoczniej zadowolona z logi cznego wyjaśnienia. - To fascynujące. 1 wszystko tłumaczy. - Co tłumaczy? - Sposób, w jaki się poruszasz. Jakbyś płynął w powie trzu. To bardzo niepokojące. - Zrezygnowała z prób wyjaś nienia, o co jej chodzi. - Nie ma sprawy. Przyniosę Dolinę. Mam ją w pudełku w szafce w kuchni. Możesz ją sobie obej rzeć, skoro przyjechałeś aż z Oregonu, ale pamiętaj, że nie jest na sprzedaż. - Mercy rzuciła torebkę na sofę, odwróciła się i poszła do kuchni. Croft spoglądał za nią, zdając sobie sprawę, że chętnie popatrzyłby dłużej na jej uśmiech. Podobał mu się sposób, w jaki rozświetlały się jej oczy. Miała bardzo ładne oczy. Ich zielony odcień wyraźnie odzwierciedlał jej emocje. Jakby się spoglądało przez kawałek przezroczystego jadeitu. Od chwili gdy ją poznał, widział już w jej spojrzeniu wszystkie uczucia, od ciekawości do strachu. Zaczął się zastanawiać, w jaki sposób oczy Mercy odzwierciedliłyby namiętność. Croft potrząsnął głową, trochę zdumiony kierunkiem swych myśli. Przyjechał tutaj w interesach i nigdy nie poz walał, aby cokolwiek, zwłaszcza seks, przeszkadzało mu w pracy. jednakże musiał uczciwie przyznać sam przed sobą, że Mercy Pennington go zainteresowała. Nie była wprawdzie olśniewająco piękna, jednakże wcześniejsze porównanie do jadeitu pasowało do niej całej. Jadeit jest subtelnym kamie niem, który tylko uważny obserwator potrafi docenić. Jadeit należy dokładnie zbadać i poznać, żeby zdołać go prawidłowo ocenić. Sposób, w jaki kamień odbija światło, jego wewnętrzna moc i cień, sposób, w jaki nabiera ciepła 21
Jayne Ann Krentz pod wpływem dotyku, wszystko to wynika z jego charakteru i nie daje się zauważyć na pierwszy rzut oka. Croft dużo wcześniej nauczył się dokładnie obserwować to, co go interesowało. A Mercy z jakiegoś powodu, zapewne w związku z książką, zdecydowanie go zainteresowała. Oceniał, iż dobiega trzydziestki. Nie była wysoka, miała jakieś sto sześćdziesiąt dwa centymetry wzrostu. Dobre dwa dzieścia centymetrów mniej od niego. Jej włosy przypomina ły brązową sierść psa Crofta. Miały ten sam bogaty, ciepły odcień brązu, który sprawiał, iż chciało się je głaskać. Z we wnętrznym rozbawieniem zastanawiał się, jak Mercy przyję łaby wiadomość, że porównuje ją z psem. Chwilowo jej włosy były zwinięte w gładki węzeł. Croft przypuszczał, że opadłyby poniżej ramion, gdyby wyjęło się spinki podtrzymujące jedwabiste kosmyki. Teraz fryzura odsłaniała szyję, której miękki, delikatny zarys przypominał Croftowi łodygę kwiatu. Ten widok był dla niego trochę zmysłowy i prowokacyjny. Croft wyczuł poruszenie swego ciała i rozzłościł się. W ciągu minionych lat nauczył się pano wać nad sobą i zaniepokoiło go to, że ta zielonooka, drobna kobieta mogła zachwiać jego umiejętnością kontrolowania siebie. Jej twarz składała się z ładnie zarysowanych, w miarę atra kcyjnych rysów: duże oczy w lekko migdałowym kształcie, z troszeczkę uniesionymi w górę zewnętrznymi kącikami, impertynencki nosek, miękkie usta z dolną wargą nieco bar dziej wydatną od górnej. Miała na sobie rodzaj miejscowego uniformu: zielone spodnie i dopasowaną, zieloną, bawełnianą koszulkę poio. Jednakże koszulka nie miała na lewej piersi wyhaftowanego zwierzaka, a spodnie nie posiadały firmowego logo. Pantofle Mercy miały zdarte podeszwy i przyjemnie podstarzały wy gląd. Croft pomyślał o lewej piersi, tej bez firmowego wizerun ku. Ani ona, ani jej towarzyszka z prawej strony nie odzna czały się dużymi rozmiarami, lecz miały w sobie rozkoszną pełność. Crofta nie pociągały przesadnie obfite kształty. We wszystkich sprawach pociągała go głównie subtelność. Spodnie w kolorze khaki doskonale opinały łagodnie za okrąglone biodra. Croft z łatwością mógł sobie wyobrazić, jak 22
Dolina klejnotów obejmuje dłońmi kształtne pośladki i podnosi Mercy w gorę, przytulając ją do swych bioder. - Cholera - mruknął pod nosem. od-szafki. Co się stało? - zawołała z kuchni Mercy. Trzasnęły drzwi się-stało. Sam tego nie rozumiał. Lepiej wszystkiego się wy Nic. - W żaden sposób nie mógłby jej wytłumaczyć, co przeć. Usłyszał stukot kroków na kuchennej posadzce i zro zumiał, że Mercy wraca z książką. Przyszedł tu, żeby zająć się książką, a nie Mercy Pennington. Powinien o tym pamiętać. Na ogół nie musiał się pilnować przed dystrakcjami. Jego uwagę zaprzątało jedynie to, co sam wybrał. W oczekiwaniu na przyjście dziewczyny rozejrzał się po pokoju, podświadomie zbierając o niej informacje. Pomiesz czenie było bardzo kolorowe i lekko zagracone. Mercy najwi doczniej lubiła wyraziste, jaskrawe barwy. W niewielkim, do brze oświetlonym pokoju nie było beżów, miętowych zieleni ani rozwodnionych błękitów. Cytrynowożółty kolor kanapy podkreślały turkusowe po duszki. Ciemnopomarańczowe lampy reprezentowały naj nowszą myśl techniczną w formie najrozmaitszych wygięć odgałęzień. Półka na książki, także pomarańczowa, pociąg niu blasku. Dodatkowy blask pochodził z luster wiszących na ścianie nad kanapą - odbijały skrawek widoku na zatokę. Dywan był ciemnoszary, a ściany zupełnie białe. Uwagę Crofta przyciągnęły obrazy na ścianach. Było ich bardzo dużo, same akwarele, malowane wyraźnie tą samą ręka, tą samą ~ okropną - techniką i bez śladu zrozumienia natury farb wodnych. Przedstawiały zatoczkę widzianą z bal konu, zachody słońca, żaglówki, wyspy na horyzoncie. Kolor nieba i wody naniesiono ciężką ręką- Mnóstwo pur pury i kobaltowego błękitu. Żagle łódek były stanowczo za jaskrawe. Wyspy wydawały się grubymi, zielonymi plamami na horyzoncie, a nie zamglonymi, na wpół widocznymi zja wiskami. Zachodzące słońce miało ten sam pomarańczowy kolor co półka na książki. Jakakolwiek zapowiedź delikatnej kreski czy subtelnej barwy została zniszczona od początku pędzlem, który wiodła stanowcza, kiepsko wyszkolona i wy raźnie niesiona entuzjazmem ręka. 23
inięta była błyszczącym lakierem, który dodawał pomieszcze
Jayne Ann Krentz Croft ze zdumieniem odkrył, iż wesołe akwarele oddziału ją nań pewnym urokiem. Na ogół nie podobał mu się tak wyrazisty entuzjazm. Jednocześnie czuł nieodpartą chęć, aby wziąć za kark malarkę, posadzić ją nad papierem i poka zać, jak powinno się malować akwarelami. Nie miał wątpliwości, że obrazy malowała Mercy Penning ton. Drugą, wyłącznie ozdobną rzeczą w tym pokoju był wielo barwny, drewniany parawan. Składał się z trzech części i miał blisko dwa metry wysokości. Było to dzieło profesjonalisty. Deseczki zdobiły zdumiewająco egzotyczne i tropikalne mo tywy: soczyste zielone liście, turkusowe niebiosa, lśniące barwami tęczy kwiaty i jaskrawopomarańczowe owoce, które brały się wprost z wyobraźni artysty. Nie przypominały żad nych owoców, jakie Croft kiedykolwiek widział. Namalowana scena uosabiała pierwotną niewinność, tropikalny raj, nierze czywisty, zbyt wyraźny sen. W centralnym miejscu parawanu czaił się smukły, złotooki jaguar. Był tu intruzem, śmiertelnie niebezpiecznym go ściem, nie pasującym do otoczenia. Był stworzeniem z inne go, znacznie bardziej złowieszczego świata i zagrażał nie winności raju. Jaguar dominował w otoczeniu, w jakim się znalazł, lekko pogardliwy wobec otaczającego go miękkiego, jaskrawego piękna. Spoglądał wzrokiem wyniosłym, aroganc kim i odległym. Tak jakby jaguar znał inną rzeczywistość i wolał ją jako coś bardziej dla siebie naturalnego. W jego wielkich, złotych oczach widniała jednak również tęsknota: milczące, tajemnicze pragnienie, aby stać się częścią widocz nej wokal bogatej, słodkiej jasności. Niemożność zaakceptowania zwierzęcia w raju sprawiła, iż Croft odwrócił się od parawanu. Dla własnego spokoju nocne stworzenie powinno raczej cieszyć się właściwą sobie, bardziej niebezpieczną rzeczywistością. Croft zakończył przegląd dużego pokoju Mercy w chwili, kiedy dziewczyna weszła do środka trzymając w dłoni starą, oprawną w skórę książkę. - Czy dobierałaś meble do parawanu, czy parawan do mebli? - zapytał z ciekawości. Mercy uśmiechnęła się, doceniając jego spostrzeżenie. - Najpierw kupiłam parawan, a później musiałam zmie24
Dolina klejnotów nić meble. Nie najmądrzejszy sposób meblowania mieszka nia. - Jest w tym pewna logika. - Rozumiem, że nie odpowiada ci mój gust? Gdy Croft zastanawiał się nad jej pytaniem, Mercy uniosła wyczekująco brwi. - Pasuje do ciebie - stwierdził wreszcie, usatysfakcjo nowany podjętą decyzją. - Dzięki. Chybabym zgadła, jaki masz dom. Prawie pusty, bez żadnych niepotrzebnych ozddbek, co? Może w surowym stylu japońskim, z malowanymi parawanami, drewnianymi podłogami i kilkoma eleganckimi, prostymi meblami? To by pasowało do twojej pracy i do twojego wizerunku. Zaskoczyło go, że tak łatwo to odgadła. Fakt, iż bez trudu odkryła jego upodobania, był lekko niepokojący, ale uznał, że to był tylko przypadek. - Skąd wiesz? - Ja też mam swoje metody - odparła uśmiechając się wymownie, wyraźnie uradowana z sukcesu. Oczy zabłysły jej zadowoleniem. Stawała się wobec niego coraz bardziej przyjazna, coraz milej w jego obecności zrelaksowana. Jedni potrafią powstrzymać dzwonek od dzwonienia, inni odgadują wygląd domu kogoś obcego. Nie było to zresztą specjalnie trudne. Jest w tobie coś, co przywodzi na myśl prostotę i całkowitą niezależność. Nie chciałabym znać two ich poglądów politycznych. Nie sądzę, abyś był człowiekiem liberalnym. Czy jesteś jednym z tych zwariowanych facetów nastawionych wyłącznie na przetrwanie, którzy mieszkają w lasach Oregonu i kolekcjonują luksusowe strzelby i małe czołgi? Nie wiedział, czy żartuje, czy mówi poważnie, i to go niepokoiło. - A jak myślisz? - Myślę, że kimkolwiek jesteś, nie jesteś wariatem. - Mercy westchnęła. - Za bardzo nad sobą panujesz. - Do tej pory udało mi się przetrwać - stwierdził ostrożnie. - Ale strzelby mnie nie interesują. Są zbyt bezosobowe. 1 nie mam ani jednego czołgu. - Tylko Porsche. Pokiwała głową, jakby to coś wyjaśniało. Miał zamiar zapy25
Jayne Ann Krentz tać, co według niej oznacza taka, a nie inna marka samocho du,- kiedy wyciągnęła do niego książkę. Proszę. Może nie jest to egzemplarz, którego szukasz. Wtedy nie będzie ci żal, że się spóźniłeś. pewien,wże to jest poszukiwana przeze mnie książka. Dlatego rękach kolekcjonerów europejskich. Jestem prawie przyjechałem tu dzisiaj z Oregonu. nie-jesteś absolutnie pewien - mruknęła Mercy. Mogę się założyć, że nigdy niczego nie robisz, dopóki Spojrzał znad tytułowej strony Doliny tajemniczych klejno tów i zobaczył w jej oczach błysk głębokiego kobiecego zain teresowania. Widząc, że nie jest jej obojętny, z satysfakcją skrzywił lekko usta. - Przekonałem się, że warto znać odpowiedzi, nim się podejmie jakąś akcję, zwłaszcza jeśli w grę wchodzą ludzie. Stare powiedzenie mówi, iż należy znać swoich wrogów. Ja w nie wierzę. Uśmiechnęła się troszeczkę za szeroko. - Masz wielu wrogów? jak-przy wyborze przyjaciół. - Sprawdził oznaczoną rzymski Nie. Jeśli chodzi o wrogów, jestem tak samo wybredny mi cyframi datę wydania książki, przewracając pieczołowicie stare pożółkłe stronice. A kochanki? Też je sobie starannie wybierasz? Mercy Pennington potrafi zapytać o coś takiego. Croft powoli uniósł oczy znad stronicy, którą oglądał, wychwytując w wy sokiej intonacji kończącej pytanie nutę świadczącą o tym, iż dziewczyna żałuje, że o to spytała. W jej wzroku dostrzegł zażenowanie. Wiedział, iż dałaby wszystko, aby swoje pyta nie cofnąć. Niechcący wyraźnie się przed nim odkryła. Mogło mu się to przydać. - Mężczyzna musi być znacznie ostrożniejszy w wyborze kochanki niż przyjaciela czy wroga, Przyjaciół i wrogów się zna. Wiadomo, czego się można po nich spodziewać. Jednak że niełatwo jest poznać i zrozumieć kochankę. Może zawsze pójść dwiema drogami, prawda? 1 stać się przyjacielem albo wrogiem. A któż to odróżni, nim będzie za późno? Zażenowanie i smutek w jej zielonych oczach mówiły sa26
zaledwie kilka egzemplarzy. O ile wiem, wszyst kie- sąIstnieje
-Pytanie go zaskoczyło. Nigdy by się nie spodziewał, że
Dolina klejnotów me za siebie. Podobnie jak lekkie zaróżowienie policzków. Pomyślał, iż to wystarczająca kara za jej beztroskę. Z całego serca żałowała, że w ogdle zadała mu takie pytanie. Oto na czym polega impulsywność. Sama w sobie zawiera karę. Miał wrażenie, że Mercy Pennington nie pierwszy raz żałuje własnej impulsywności. Znała jej konsekwencje, lecz nie zawsze potrafiła się powstrzymać. Była kobietą, która pozwala, aby emocje górowały czasem nad logiką. W trudnej sytuacji poszłaby za podszeptem instynktu, a instynkt wyni kałby z jej więzów emocjonalnych. Gdyby miała dzieci, bro niłaby ich jak lwica. Wobec kochanka byłaby gwałtownie, namiętnie lojalna, chyba że zostałaby zdradzona. Wtedy stałaby się niebez pieczna. Croft uśmiechnął się lekko, zadowolony, iż poznał podsta wowe cechy charakteru Mercy. Z powrotem zaczął oglądać książkę, którą trzymał w dłoni. Przewrócił kilka stronic i do szedł do pięknie narysowanej, czarno-białej ryciny przedsta wiającej kobietę i mężczyznę w akcie miłosnym. - To jest książka, której szukam. Oryginał. że-chcę komuś sprzedać imitację? Naturalnie, że to oryginał - prychnęła Mercy. - Sądziłeś, - Mogłaś się pomylić - stwierdził pojednawczo Croft. - Na pewno nie. Przez telefon dokładnie opisałam książkę panu Gladstone'owi, który powiedział, że z moich odpowie dzi wynika jednoznacznie, iż jest to oryginał. Był bardzo zadowolony i nie miał cienia wątpliwości. -- Panu Gladstone'owi? Temu panu z Kolorado, który chce ją kupić. - Opowiedz mi coś więcej o panu Gladstonie. - Croft prze rzucił stronice do następnej ilustracji. Był to starannie i ze smakiem wykonany rysunek zmysłowej kobiety - leżała na plecach, a klęczący między jej nogami mężczyzna zaspoka jał ją w wyszukany sposób. Mercy postąpiła krok do przodu, aby spojrzeć na ilustrację. - Nie powinnam ci niczego opowiadać o panu Gladstonie. Moi klienci mają prawo do dyskrecji. Poza tym - dodała szczerze - niewiele o nim wiem. Mam nadzieję, że nie bę dziesz tak tu stał i ślinił się nad obrazkami. Plamy ze śliny mogą obniżyć wartość książki. 27
Jayne Ann Krentz - Wstrzymam się ze ślinieniem do rzeczywistego aktu. - Nie brzmi to szczególnie podniecająco - odparowała ze złością. - Czytałeś Dolinę? - Nie. Po raz pierwszy w życiu mam ją w ręku. Do tej pory wiedziałem tylko, że istnieje. Dowiedziałem się o. niej trzy lata temu w szczególny sposób. - Dlaczego szczególny? - Ta książka należała do pewnej bardzo cennej kolekcji. Interesował mnie jej właściciel. Chciałem się jak najwięcej dowiedzieć o jego kolekcji i wówczas zetknąłem się po raz pierwszy z Doliną Musisz przyznać, że to dość... niecodzien na książka. - Dlaczego interesowałeś się akurat tą kolekcją? Chciałeś ją zdobyć dla siebie? - Nie. Chciałem się jak najwięcej dowiedzieć o jej właści cielu. To, jakie książki ktoś zbiera, może ci o nim wiele powiedzieć. Przez moment panowała krótka, napięta cisza. - Owszem - przyznała w końcu Mercy. Patrzyła na niego szeroko otwartymi, poważnymi oczami. - Zbiór książek mo że wiele powiedzieć o jego właścicielu. - Albo o właścicielce. - Croft delikatnie zamknął książkę. - Czytałaś Dolinę, Mercy? nie-przyznała. A już zwłaszcza nie tobie. Nawet gdybym ją przeczytała, na pewno bym się do tego - Dlaczego nie mnie? - Na litość boską, jesteś kimś zupełnie obcym. A to jest erotyczna książka. Przy odrobinie złej woli można ją nawet nazwać pornograficzną. że-czytasz tego rodzaju literaturę? A ty nie zamierzasz przyznać się obcemu człowiekowi, Wszelkie badania, jakie poczyniłam nad Doliną, miały na celu ustalenie jej autentyczności i pochodzenia. W końcu byłam kiedyś bibliotekarką. Wiem, jak oceniać książki w spo sób absolutnie obiektywny i zawodowy. - Absolutnie.-Croft znów się uśmiechał.-Jestem zawsze pełen szacunku dla prawdziwych zawodowców. -- To dobrze. Skończyłeś już oglądać Dolinę! Nie. Mówiłem ci, że chcę mieć tę książkę. 28
się udając zadowolenie z siebie. -Uśmiechnęła
Dolina klejnotów W oczach Mercy pojawił się wyraz irytacji. - Nie możesz jej kupić. Jest już sprzedana. Nie mogę zawieść klienta. - Kiedy ją od ciebie dostanie? - We wtorek. - Gladstone przyjedzie po książkę do Ignatius Cove? spytał Croft i pomyślał, że wszystko razem może być łatwiej sze, niż przypuszczał. Mercy niecierpliwie potrząsnęła głową. - Mam mu ją dostarczyć. Poproszę o książkę, jeśli skoń czyłeś oglądać. Croft nadal trzymał książkę w prawej dłoni. - Masz mu ją dostarczyć? Osobiście? - Tak. - Jak? - Spostrzegł, że drgnęła lekko, zaskoczona, i zrozu miał, że mówił za bardzo rozkazującym tonem. Przez chwilę w jej oczach zamigotała ostrożność. - Biorę urlop na parę dni i lecę do Kolorado. W Denver wynajmę samochód i pojadę do domu pana Gladstones. Zupełnie nie rozumiem, co cię to obchodzi. - Nie możesz tego rozumieć. Gdzie mieszka Gladstone? - Powiedział, że ma dom w górach. Nie podał mi dok ładnego adresu przez telefon. Stwierdził, że byłoby to zbyt skomplikowane. W Denver, w biurze wynajmu samochodów, będzie na mnie czekała mapa. Mercy gwałtownym ruchem sięgnęła po książkę. Croft przewidział ten zamiar i leniwym gestem dłoni odsu nął książkę na tyle, aby nie zdołała jej złapać. Rosnąca irytacja Mercy powoli zmieniała się w złość. Opuściła rękę, patrząc na niego z wściekłością. Wyzywająco uniosła głowę do góry. - Czy masz zamiar nadużyć mojej gościnności i ukraść mi Dolinę? Croft westchnął i z ociąganiem podał jej książkę. - Nie, nie przyjechałem tu, aby ją ukraść. Ale twój klient coraz bardziej mnie zaciekawia. Wzruszyła ramionami, wyrwała mu książkę z ręki i przy cisnęła do siebie. - Może uda ci się go przekonać, żeby ci odsprzedał Dolinę. Pan Gladstone może ze swoją własnością robić, co mu się żywnie podoba. Ja natomiast mam obowiązek mu ją dostarczyć. 29
Jayne Ann Krentz - Czy zawsze wypełniasz swoje obowiązki, Mercy? - Próbuję - odparła sztywno. - Ja też - powiedział cicho, nie spuszczając z niej oczu. Dlatego tu jestem. Jesteśmy do siebie podobni. Potrząsnęła głową, lecz nie udało jej się ukryć niechętnego zainteresowania w oczach. - Wątpię - stwierdziła sucho. - Daj się przekonać. - Mówił głosem niskim, przekonywa jącym, uważnie ją obserwując. Croft był teraz pewien, że w głębinie jej zielonych oczu było coś więcej niż zwykłe poczucie własnej kobiecości. Widziała w nim mężczyznę, który mimo iż mógł się jeszcze okazać niebezpieczny, wyda wał się jej fascynujący. Mercy była na tyle impulsywna, że mogła się poddawać takim uczuciom. naCroft korzyść. Ostrożnym pochlebstwem doprowadzi do tego, iż Mercy zignoruje ostrzegawczy dzwonek zdrowego rozsądku i podda się seksualnemu przyciąganiu. Z jednym ostrzegawczym dzwonkiem już mu się udało. go,Croft nie tylko z własnej, ale i z jej strony. W ten sam rzeczowy sposób, w jaki akceptował głód i zimno, zaakcep tował fakt, iż Mercy Pennington intryguje go seksualnie. Potrafił lekceważyć wszystkie te trzy odczucia, lecz w tej chwili nie musiał ignorować Mercy. W gruncie rzeczy byłoby jej upór mógł się okazać niebezpieczny. W tej chwili za wiele było niewiadomych. Musiał szybko znaleźć odpowiedzi, a Mercy Pennington była do tych odpo wiedzi najkrótszą drogą. Oznaczało to, że musiał znaleźć najkrótszą drogę do samej Mercy, i wyglądało na to, iż może wykorzystać do tego istniejące między nimi zmysłowe iskrzenie. - Kolacja - powiedział zwięźle. - Jaka kolacja? - spytała Mercy marszcząc brwi i nadal przyciskając do piersi Dolinę. - Chciałbym cię zaprosić na kolację. - Croft znów się uśmiechnął. - Przynajmniej tyle mogę zrobić w tych warun kach. - Nie ma potrzeby. 30
doszedł do wniosku, że jej brawura może zadziałać jego
i tozdawał sobie sprawę z działania pociągu seksualne
lepiej, gdyby tego nie robił. Była upartą małą osóbką inawet
Dolina klejnotów - Byłoby mi bardzo miło. - Nie musisz wracać do Oregonu? - Dziś nie. Zatrzymałem się na noc w miejscowym zajeździe. - Ach, tak? Dał jej chwilę do namysłu i ponownie przypuścił atak: - Masz jakieś inne plany? - Nie. Jutro pracuję. Musze wcześnie wstać. - Nie będę cię długo zatrzymywał. - Croft kiwnął głową. Słowo honoru. Spojrzała na niego z dziwnym zainteresowaniem, jakby czegoś w nim szukała. Nie po raz pierwszy przyglądała mu się w ten sposób. Podobnie patrzyła na niego w księgarni, kiedy zapewnił, że jest przy nim bezpieczna. Wtedy także miała w oczach to dziwne zainteresowanie, po którym przyszło zaakceptowanie jego słów. Teraz zndw miała w oczach tę akceptację. Przypuszczalnie nie zdawała sobie z tego sprawy, lecz Croft wiedział, że ufa mu na jakimś podsta wowym poziomie, niekoniecznie będąc tego świadoma. To mu się podobało i mogło mu się przydać. - Miałam zamiar zjeść kolację w domu - stwierdziła w końcu Mercy. - Kupiłam gryczany makaron. Do tego chcia łam otworzyć butelkę zinfandela, którą chowałam na jakąś okazję. Jest przecież piątek. - Dobrze. - Croft skinął głową. - Słucham? - Mercy zamrugała oczyma. - Powiedziałem, że dobrze. Lubię gryczany makaron i zin fandela. Mercy wpatrywała się w niego, jakby nie wiedziała, czy ma się roześmiać, czy krzyczeć z rozpaczy. Croft uśmiechnął się do siebie. Mercy coraz bardziej wpa dała w jego sidła. Uwadzieścia minut później Mercy nadal nie wiedziała, czy się śmiać, czy płakać. Odcedziła brokuły, wzięła kieliszek z winem i oparła się o kuchenny blat. Jej gość, którego zasze regowała do kategorii nieproszonych, siedział okrakiem na czarnym, okrągłym kuchennym krześle, z ramionami skrzy żowanymi na oparciu. W ręce trzymał kieliszek z winem. Głęboki, bogaty, niemal purpurowy kolor zinfandela dosko31
Jayne Ann Krentz nale wyglądał w jego mocnych palcach. Kolejny przykład na to, że Croft dobrze pasował do ciemności. Natomiast na pewno ten człowiek nie miał problemów z alkoholem. Próbował swoje wino, ale pił niezwykle po wściągliwie. Mercy była pewna, że Croft Falconer we wszyst kim zachowywał powściągliwość. Przypuszczalnie odnosiło sie to również do miłości. Miał prawdopodobnie duże do świadczenie w dziedzinie sztuki miłosnej, ale na pewno przez cały czas zachowywał się powściągliwie i panował nad sobą. Trudno było wyobrazić sobie tego człowieka poddają cego się jakimkolwiek silnym emocjom. Mercy wciąż nie była pewna, dlaczego zgodziła się, żeby został na kolację, jednakże miała wrażenie, że cała sytuacja od początku zdawała się nie do uniknięcia. Mercy zbyt mocno odczuwała obecność Crofta, zbyt mocno ją intrygował, za bardzo była nim zainteresowana, aby miało jej to wyjść na dobre. Ale jednak pozwoliła mu zostać. - Od jak dawna jesteś właścicielem szkół samoobrony? spytała na pozór od niechcenia. Od dwudziestu minut usiłowała prowadzić błahą, niezobowiązującą rozmowę, starając się zy własnych zaskakujących reakcji wywołanych jego obecnością. - Pierwsza powstała blisko trzy lata temu. Druga - w rok później, a trzecia- pół roku temu. -- Skąd się na tym znasz? Z książek i z podróży. ją...- pracą? - dociekała Mercy. Czy dużo podróżujesz w ciągu roku w związku ze swo - Nie, teraz już nie. Czasami odwiedzam swoje szkoły, aby poprowadzić jakiś specjalny kurs. - Kto uczy w twoich szkołach? - Przyjaciele, byli studenci. Zajmują się codziennymi sprawami związanymi z prowadzeniem szkół. - A ty siedzisz na plaży w Oregonie i kręcisz młynka palcami? - Mercy uśmiechnęła się. - Można to i tak ująć. - Niezła praca - stwierdziła z żartobliwą zazdrością. Lepsza od mojej harówy. - Mówiłaś, że byłaś bibiliotekarką. Od kiedy prowadzisz własną księgarnię? 32
na czasie, który był jej potrzebny do oceny nieznajomego iskać
Dolina klejnotów - Od paru lat. - Mercy odstawiła kieliszek i wróciła do brokułów. Wolała, aby rozmowa nie dotyczyła jej osoby. Jakby wyczuwając jej niechęć, Croft celowo skoncentrował się na temacie, którego chciała za wszelką cenę uniknąć. - Dlaczego postanowiłaś otworzyć księgarnię? - To naturalne, że bibliotekarka chce sprzedawać coś, co przez całe lata jedynie wypożyczała, prawda? Dla mnie sprzedawanie książek jest handlowym odpowiednikiem bib liotekarstwa. - Pochodzisz z Waszyngtonu? Potrząsnęła głową, z niepokojem oczekując dalszego roz woju sytuacji. - Nie, z Kalifornii. - Dlaczego przyjechałaś aż tutaj? - Poszukiwałam odpowiedniej lokalizacji przez kilka mie sięcy. Lubię stan Waszyngton, podoba mi się Ignatius Cove i moim zdaniem jest to odpowiednie miejsce dla takiej księ garni, jaką chciałabym mieć. Mercy bez reszty zaprzątnięta była przygotowywaniem brokułów: rozdzielała różyczki, przelewała je zimną wodą i układała na wkładce do gotowania na parze. - Dlaczego wyjechałaś z Kalifornii?- spytał Croft po krót kiej chwili ciszy. Mercy jęknęła w duchu. - Już ci mówiłam. Dość długo się rozglądałam i doszłam do wniosku, że tu mam lepsze perspektywy na rozwinięcie interesów. - Myślę, że twoja decyzja spowodowana była czymś wię cej niż tylko interesami. Nie jesteś kobietą, która łatwo prze nosi się z miejsca na miejsce. Zapuszczasz korzenie i zadzierzgasz więzy. Obróciła się gwałtownie, zaskoczona jego chłodnym rozu mowaniem. - Skąd ci to przyszło do głowy? Pociągnął łyk wina, przyglądając się jej zagniewanym oczom. - Chodziło o mężczyznę? Zacisnęła usta, zastanawiając się, w jaki sposób przed kolacją pozbyć się gościa, który przyszedł na kolację. - To nie jest twoja sprawa, prawda?-zapytała Crofta. 33
Jayne Ann Krentz - Czyli chodziło o mężczyznę. - Skinął głową jeden raz, jakby usatysfakcjonowany. Później znów napił się wina. Uciekałaś przed nim? Włażenie z kopytami w jej sprawy rozwścieczyło Mercy. Z trzaskiem przykryła garnek pokrywką. - Nie, nie uciekałam. Byliśmy zaręczeni. Kiedy zerwałam zaręczyny, postanowiłam zacząć od nowa gdzie indziej. - Dlaczego zerwałaś zaręczyny? Oszukiwał cię? Nalewając wodę na makaron Mercy stwierdziła, że drżą jej ręce. Usiłowała skoncentrować się na zajęciach kuchennych. - Nie wiem. Jeśli tak było, nie wiedziałam o tym. Zerwałam zaręczyny z innego powodu. - Musiało to być coś bardzo poważnego, skoro porzuciłaś mężczyznę. - Nie świadczy też najlepiej o mojej inteligencji. - No więc, co się stało? - Czy zawsze jesteś taki bezczelny? - Taki mam charakter. Lubię wiedzieć, z czym mam do czynienia. - Jedyne, z czym masz dziś do czynienia, to darmowa kolacja. Nie trzeba tu wiele rozumieć. - Jak to nie? Sama wiesz, że nic nie jest za darmo. Zawsze trzeba w końcu zapłacić rachunek. Nie wiedziała, czy mówi poważnie, czy żartuje, ale nie odważyła się odwrócić, żeby to sprawdzić. - Możesz w każdej chwili stąd wyjść, zanim się za bardzo zaangażujesz. - Już się zaangażowałem. Ale nie martw się, zapłacę każdą cenę. Co się stało w Kalifornii? To przechodziło wszelkie pojęcie. Kiedy jednak Mercy spojrzała na niego przez ramię, poczuła, że jej irytacja male je. W oczach Crofta zamiast prześmiewczej czy wscibskiej ciekawości ujrzała intensywne, niemal fizyczne zrozumie nie. Poczuła przemożną potrzebę wyjaśnienia mu wszyst kiego. Nigdy z nikim nie rozmawiała o tym etapie swej prze szłości, ale teraz chciała, aby Croft zrozumiał, co się jej przydarzyło. - Pamiętasz, co mówiłeś wcześniej o tym, jak trudno jest wybrać kochankę, ponieważ nigdy nie jest się pewnym, czy się wybiera przyjaciela, czy wroga? 34
Dolina klejnotów - Mój narzeczony okazał się wrogiem. Wykorzystał mnie, - Pamiętam. aby spróbować okraść mojego wuja i ciotkę, którzy są dość zamożni dzięki doskonałym inwestycjom, jakie poczynili wiele lat temu w handlu nieruchomościami w Kalifornii. W samą porę wykryłam, o co mu chodzi, zerwałam zaręczy ny i wyjaśniłam wszystko moim krewnym. To była niesły chanie przykra sytuacja. Niestety, nie miałam żadnych do wodów. Jestem pewna, że Aaron po prostu poszukał sobie innej ofiary. Przekazałam to, co wiedziałam, władzom i była to moja jedyna satysfakcja. Przynajmniej mogą go mieć na oku. Może go na czymś złapią, jeśli zndw zaplanuje coś podobnego. - Ale tobie taka zemsta nie wystarcza, co? Podkręcając palnik pod wodą na makaron czuła na sobie jego spojrzenie. - Prawdę mówiąc, nie wystarcza. Chciałabym ukarać Aaro na Sandersa bardziej konkretnie. - Dlatego że chciał okraść twojego wuja i ciotkę? - Nie, dlatego źe chciał mnie do tego wykorzystać. Wytarła ręce w ścierkę i wzięła się w garść. Nie pozwoli, aby ten człowiek przez cały wieczór ją denerwował. Zaproszenie go na kolację było niewybaczalnym błędem. Choć właściwie wcale go nie zapraszała, stwierdziła w du chu. Sam się wprosił. Croft spojrzał jej w oczy. Jego spojrzenie było niepokojąco poważne. - Rozumiem twoje uczucia. Sądzę jednak, że w twoim przypadku takie zakończenie sprawy wyszło dla ciebie na dobre. Gdybyś zrobiła następny krok, aby się zemścić, do szłoby do przemocy i niełatwo byłoby przewidzieć końcowy wynik. Mogłabyś przy okazji zniszczyć także siebie. Kiedy dochodzi do przemocy, w grę wchodzą siły, które nie zawsze da się kontrolować. Tworzy się nowe Koło, które musi się wypełnić. - Koło? - powtórzyła zdumiona Mercy. - Podmiot w ramach struktury uniwersalnej rzeczywisto ści, który musi się wypełnić, żeby nie zmienić się w siłę niszczycielską i nie powodować problemów w innych dzie dzinach. 35
Jayne Ann Krentz -- O czym ty mówisz? O co chodzi z tym Kołem? Taka koncepcja. - Twoja własna? Croft wzruszył ramionami. - Tak samo moja jak mój styl walk wschodnich. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za tworzenie koncepcji, które wykorzystujemy w życiu, Mercy starała się zrozumieć. - Czyli ta koncepcja Koła jest twoją własną koncepcją filozoficzną? - Można to tak nazwać. - Powiedz mi coś więcej. - Mercy zapomniała o wcześniej szej irytacji, niewygodzie, nawet o swym seksualnym pocią gu do tego mężczyzny. Teraz chciała tylko jak najwięcej dowiedzieć się o Crofcie Falconerze. Zawahał się, jakby szukając prostych odpowiedzi na skom plikowane pytania. Kiedy podniósł głowę, oczy mu błysz czały. - To ma coś wspólnego z wiedzą. Ze sposobem rozumie nia. Sposobem życia. Masz rację. To moja życiowa filozofia. Przekonałem się, że w celu utrzymania równowagi w rnoim świecie muszę przede wszystkim trzymać wszystkie Koła rzeczywistości zamknięte. - Nie rozumiem. - Nie musisz. Może któregoś dnia wyjaśnię ci coś więcej. - Ale nie dziś wieczorem? - Nie dziś wieczorem. Po prostu musisz mi wierzyć. Do brze zrobiłaś, nie posuwając się w chęci zemsty do Koła przemocy. Nie dałabyś sobie z nim rady. goPewnośćbyło coś, co ją niemal przerażało, świadomość, że aż za dobrze wiedział, o czym mówi. Doskonale zdawał sobie sprawę z możliwości fizycznej przemocy. Wcześniej powie dział, że interesuje go filozofia przemocy i Mercy mu w tym momencie uwierzyła. bie- sprawy, że Mercy patrzy na niego jak na stworzenie Czy wiesz - mówił dalej Croft, jakby nie zdawał so zz Marsa - że silne przyciąganie seksualne ma coś wspólnego w jej stronę. Mercy stała przygwożdżona do podłogi, nie36
w jego głosie napawała Mercy zdumieniem. W je oczach
piłprzemocą? - Od niechcenia podniósł się z krzesła i postą
Dolina klejnotów zdolna do jakiegokolwiek ruchu czy oderwania wzroku od jego pałających oczu. Wyciągnął rękę i powoli, z rozmysłem, pogłaskał ją po policzku. - Kiedy się podejmie wstępne kroki, trudno obie te siły kontrolować. Zaczyna się nowe Koło. Z niesłychanym wysiłkiem woli Mercy odzyskała odrobinę zdrowego rozsądku. - Cóż - stwierdziła, odwracając się do kuchenki - musimy wobec tego unikać wstępnych kroków, prawda?
Rozdział trzeci
Pod koniec kolacji Mercy czuła się tak, jakby jaguar z parawanu ożył i cichaczem wśliznął się do kuchni. Przybysz z innej rzeczywistości. Zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa, zbyt jednak by ła zauroczona tym nowym, fascynującym stworze byFakt,przejawiała, zarówno ją męczył, jak i pod cjachciała fizyczna. Mercy była zbyt trzeźwą reali wieleaby stką,czystotemu zaprzeczać. Dotykał jej zmysłów na różnych sposobów, poruszając wszystko - od delikatnych włosów na szyi do poziomu adrenaliny we krwi. To prawda, że od dawna nie miała fizycznego kontaktu z mężczyzną. Od zerwania zaręczyn. Aaron Sanders był jej pierwszym i jedynym męż czyzną. Te kilka razy, które spędziła z nim w łóż ku, nie były dla niej niczym szczególnym. 38
niem. się niecał. byCroft
iż on wiedział o jej fascynacji i pozwalał, Falconer był mężczyzną, którego bardzo
lepiej poznać. Po części była to fascyna
Dolina klejnotów Jednakże dwa lata spędzone bez żadnego mężczyzny nie mogły tłumaczyć jej intensywnych odczuć dzisiejsze go wieczora. W ciągu ostatnich miesięcy spotykała się nie zobowiązująco z różnymi mężczyznami. Żadne z tych spot kań nie skończyło się w łóżku, czego Mercy wcale nie żało wała. Seks nigdy nie był w jej życiu siłą dominującą, czymś, czego nie mogłaby bez trudu kontrolować. To prawda, była dość tradycyjnie wychowana, ale to nie stanowiło jedynego powodu jej ograniczonego doświadczenia w tej dziedzinie. Po prostu w ciągu ostatnich dwóch lat czuła się całkiem nieźle, tak samo jak nieźle się czuła, zanim poznała Aarona, choć wtedy z pewnością odczuwała również pewną cieka wość. W gruncie rzeczy Mercy zastanawiała się czasem, czy przypadkiem nie brak jej pewnych hormonów, które zdają się kierować życiem innych ludzi w jej wieku. Teraz, po raz pierwszy, nie wątpiła, iż natura wyposażyła ją w komplet żeńskich hormonów i instynktów. Zmysłowe przyciąganie zagęszczało atmosferę wokół sto łu ze szklanym blatem. Było to dość niepokojące i Mercy poważnie się obawiała, czy Croft nie mylił się twierdząc, że seks może mieć coś wspólnego z przemocą. Obie rzeczy mogą się okazać niemożliwe do opanowania. Dla Mercy było to rewelacją. Mimo wszystko Mercy była kobietą o silnej woli, która wiele przeszła od dnia, kiedy odkryła manipulacje Aarona Sandersa. Miała tyle wiary w siebie, iż wiedziała, że potrafi sobie poradzić z silnym przyciąganiem seksualnym, nawet jeśli było to dla niej coś nowego i fascynującego. Powinna oceniać Crofta tak jak egzotyczne dzieło sztuki: porywające, prowokacyjne, intrygujące, lecz zdecydowanie zbyt ko sztowne. Mogła podziwiać taką sztukę, pożądać jej nawet, ale była w stanie od niej odejść z westchnieniem i wzruszeniem ramion. Niestety, jej odczucia wobec Crofta Falconera nie były wyłącznie kwestią pociągu fizycznego. W sposób, którego nie umiała sobie wytłumaczyć, pociągał ją jego dystans. Jego specyficzny rodzaj samotności, jaką z pewnością musiał cza sem odczuwać. A może, jak jaguar namalowany na parawanie lub duch 39
Jayne Ann Krentz zz innego wymiaru, Croft Falconer nie musiał ani nie chciał nikim dzielić swego świata. Mercy wyczuwała w naturze Crofta siłę i dumę i odczuwała wobec niego pewnego rodzaju szacunek. Ten człowiek był solidny i trwały jak skała, pod każdym względem. W czasie kolacji Mercy prowadziła rozmowę, kierując ją na tematy bezpieczne. Opowiedziała swemu gościowi o księgar ni, o życiu w Ignatius Cove, pytała go o sprawy finansowe związane z prowadzeniem szkół samoobrony w dwóch róż nych stanach. Odpowiadał grzecznie i wyczerpująco, choć nie powiedział niczego konkretnego. Przez cały czas szukała w duszy odpowiedzi na pytania, których nie umiała jeszcze sformułować. Musiała jak naj więcej dowiedzieć się o Crofcie, a jego niechęć do mówie nia o sobie tylko wzmagała jej potrzebę poznania jego sekre tów. Ciekawa była jego przyszłości, życia, które sprawiło, że poświęcił się dziedzinie walk Wschodu. Amerykanin, który wybierał taki zawód, powinien być albo wysoce profesjo nalnym atletą, albo typem macho, gorylem o niewielkim ro zumku. Croft najwyraźniej nie traktował swojej pracy w katego riach sportowych. Nie miał mentalności zawodnika. I chociaż był bardzo pewien siebie, nie mogła go określić mianem muskularnego goryla. W jego oczach za dużo było myślącej, analitycznej inteligencji, za dużo dowodów na to, że ma za sobą wiele rozmyślań i krytycznej samooceny. Jego pewność siebie wynikała z faktu, że dobrze znał samego siebie akceptował to, co znał. Instynktownie wyczuwała, że stwo ściami, które niekoniecznie muszą się pokrywać z ogólnie przyjętymi normami. Najważniejsze, że on sam zawsze prze strzegał własnych zasad. Najwidoczniej dużo czasu poświęcił badaniu filozofii prze mocy. Mercy poczuła ostrzegawczy dreszcz, zastanawiając się, czy Croft równie dobrze poznał praktyczną stronę prze mocy. Większość ekspertów judo i karate nigdy nie używała swych umiejętności poza salą gimnastyczną. Nie chciała myśleć o tym, że Croft może mieć w tej sprawie bezpośred nie doświadczenia. 40
irzył sobie własny styl życia, z własnymi zasadami i warto
Dolina klejnotów Ale cóż innego mogłoby nadać jego orzechowym oczom taką ciemną, bezdenną barwę? Mercy udało się odsunąć od siebie wątpliwości i spokojnie zakończyć posiłek. Teraz miała przed sobą zadanie subtelne go, lecz zdecydowanego zakończenia dziwnego wieczoru. Stwierdziła w duchu, że wystarczająco długo, jak na jeden dzień, pozwoliła sobie na poddawanie się rosnącej fascynacji tym mężczyzną. - Pewno wyruszysz jutro do Oregonu wczesnym rankiem -powiedziała ze spokojem, którego bynajmniej nie odczuwa ła, nalewając koniaku do dwóch malutkich koniakówek. Prze szli z powrotem do dużego pokoju. Mercy wydawało się, że namalowany na parawanie kot przygląda się swemu odpo wiednikowi ze spokojnym zainteresowaniem. - Nie - odparł Croft z prawdziwym spokojem. - Chyba nie. jestem ci winien kolację. - Boisz się być moim dłużnikiem? - Mercy uśmiechnęła się mimo woli. - Chcę, żeby Koło było zamknięte. - Już mówiłeś. - To dług, który spłacę z przyjemnością. ~ Croft uśmiech nął się, odstawił koniakówkę i wstał. Kiedy na niego spojrza ła, wyciągnął rękę i przyciągnął ją do siebie. Mercy była zaskoczona dreszczem, jaki ją przejął, gdy jego palce zamknęły się wokół jej ręki. Jeszcze bardziej zdumiała ją łagodność dotyku. Croft doskonale kontrolował swoją siłę. Mercy pomyślała, że kobieta zawsze będzie świadoma jego siły, ale nigdy nie będzie się jej obawiać. Tymczasem Croft uwolnił ją od swej dłoni. - Croft? - Kolacja jutro wieczorem? - Stał bardzo blisko, lecz nie zamierzał wziąć jej w ramiona. Przecież wcale tego nie chciała! Na pewno nie tak szyb ko. Potrzebowała czasu. Ponownie usłyszała daleki dźwięk, delikatne ostrzegawcze dzwoneczki. Jednakże dzwoneczki ucichły, kiedy spojrzała w oczy Crofta. Poczuła nieodpartą chęć, by poznać go dokładniej. - Kolacja - powtórzyła, słysząc we własnym głosie akcep tację. - Będę czekać niecierpliwie - dodała impulsywnie. - Ja też. 41
Jayne Ann Krentz Ruszył w stronę drzwi, Mercy za nim. Kiedy otworzyła drzwi i je przytrzymała, przeszedł przez próg, po czym odwrócił się do niej. Stojąc tuż za drzwiami wydawał się częścią migotliwych nocnych cieni. Coś podpowiadało Mercy, iż bezpieczniej będzie, jeśli pozostawi go za drzwiami. Croft przez dłuższą chwilę przyglądał się jej w milczeniu, a potem podniósł rękę. abyMercynajszybciej zniknęła z zasięgu Crofta, ale nie była w stanie się poruszyć. Czubkami palców lekko przesunął po jej karku. Była to pieszczota lekka jak mgiełka, lecz Mercy natychmiast zapomniała, że chciała odsunąć się od wędrują cych palców, natomiast ogarnęło ją przemożne pragnienie, by wtulić twarz w jego dłoń i by ją pocałować. Z obawą pomyślała, że to pragnienie widoczne było w jej spojrzeniu, kiedy podniosła wzrok i napotkała w jego oczach męską satysfakcję. Jego palce jeszcze raz przesunęły się po jej karku, po delikatnych włosach. Mercy zadrżała. Croft zabrał rękę. - Marzyłem o tym przez cały wieczór - powiedział. Dobranoc, Mercy. - Dobranoc, Croft. - Z trudem wypowiedziała te słowa. Odwrócił się, znikając w ciemnościach, nim jeszcze za mknęła drzwi. Z zadumą oparła się o framugę i przez krótką chwilę pomyślała z niepokojem o jego samotnym spacerze do samochodu. Ignatius Cove było w sumie bezpiecznycm miasteczkiem, choć... o Crofta Falconera. Jeśli ma ochotę tracić czas, powinna raczej martwić się o siebie. Croft czekał na sobotni wieczór zaskoczony własną nie cierpliwością. Nie był przyzwyczajony do takiego nurtują cego niepokoju. Oczywiście jego życie składało się z okresów czekania i z okresów działania. Oba się przeplatały i wza jemnie wzmacniały, pasując do siebie z symetrią, która trzy mała Koło w zamknięciu, Jednakże ten okres wyczekiwa nia był inny. Nie taki, który poprzedzał przemoc, choć za wierał w sobie podobne elementy. Było w nim znajome, do głębne poczucie świadomości i intensywnej fizycznej goto42
zacisnęła palce na framudze. Coś w niej nalegało, jak
głową nad bezsensem, jakim było martwienie sięPotrząsnęła
Dolina klejnotów wości. Różnica polegała na tym, że nie był w stanie ukierun kować lub kontrolować niecierpliwości, tak jak to normalnie robił. Wszystko dlatego, że tym razem czekał na kobietę. Na Mercy Pennington. Czekał, żeby ją całkowicie odkryć. Czekał, żeby ją posiąść. O świcie znalazł puste miejsce na plaży koło zajazdu i usiłował wprawić się w poranny trans medytacyjny. Rezul taty nie były oszałamiające. Bieganie poszło mu lepiej, ale nie bardzo przyczyniło się do rozładowania rosnącego w nim napięcia. Powiedział sobie, że powinien zwolnić proces myślowy i pozwolić, by bieg wypadków prowadził nieuniknioną drogę do końcowego wypełnienia. Wiedział, co robi. Potrafił zapa nować nad końcowym wynikiem. W końcu poprzedniego wieczoru widział w niej oczekiwanie. W przypływie pożądania zacisnął na moment palce, przy pominając sobie miękkość jej skóry. Dotknięcie jej karku uświadomiło mu, czym będzie dotykanie jej całej. Miał wra żenie, że nie zdawała sobie sprawy, ile się dowiedział z tej krótkiej pieszczoty. W łóżku będzie miękka, wrażliwa, chętna i zmysłowa. Ciekaw był, o czym myślała dzisiaj w pracy. Wiedział, że wciąż trochę się go obawiała. Celowo nie zrobił nic, aby to przezwyciężyć, i wiedział dlaczego. Nie mógł jej powiedzieć wszystkiego, lecz chciał być wobec niej jak najuczciwszy. Wracając z plaży do zajazdu na śniadanie Croft pomyślał o mężczyźnie, który skrzywdził Mercy w Kalifornii. Mercy na pewno szybko nie wybaczyłaby następnemu, który zechciał by ją wykorzystać i oszukać. On jednak miał przed sobą ważne zadanie. Kluczem do jego rozwiązania była książka - należała do Mercy, która nie zamierzała z niej zrezygnować. Nie było też prostego sposo bu, aby jej tę książkę zwyczajnie zabrać. Natychmiast wie działaby, kto to zrobił. Nie, pomyślał Croft. On i Mercy zostali ze sobą związani na jakiś czas, czyjej się to podobało, czy nie. Nie mógł jej spuścić z oczu, dopóki nie podąży śladem książki i nie znajdzie odpowiedzi, których szuka. Był jednak na tyle wobec siebie szczery, aby przyznać, że nie chciał opuścić Mercy również z innych powodów. Powo43
Jayne Ann Krentz dów, kto're nie miały nic wspólnego z zamknięciem Koła sprawiedliwości i przemocy. W jego umyśle szalał gwałtowny pożar, kiedy przeskakiwał po dwa stopnie do wejścia do zajazdu. Ogrzało go wczesne letnie słońce, ale oczyma wyobraźni widział płomienie wzbi jające się w nocne niebo i jęki rozbrzmiewające w ciepłym, nocnym powietrzu. Nastrój Crofta nie poprawił się, kiedy usiadł do śniadania i dostał herbatę w torebce i filiżankę letniej wody. Jak zwykle w takich okolicznościach nie zostawił napiw ku. I zupełnie się nie przejął paskudnym spojrzeniem kel nerki. Drugi wieczór z Croftem zaczął się, zdaniem Mercy, cał kiem pogodnie. Przez cały dzień przepełniało ją głębokie, podniecające oczekiwanie. Oczekiwanie zamieniło się w szczęście, kiedy Croft przyjechał po nią i zabrał ją do doskonałej restauracji rybnej niedaleko miasteczka. Mercy rozluźniła się i z przyjemnością obserwowała, jak Croft spokojnie i umiejętnie, ze znakomitym refleksem, pro wadzi samochód. Stwierdziła, że jego panowanie nad sytu acją może być czasem niezwykle uspokajające. Kiedy indziej ta cecha jego charakteru bywała prawdzi wym utrapieniem. Croft potrafił błyskawicznie stworzyć ka mienny mur lub po prostu odejść od tematów i pytań, o któ rych nie chciał dyskutować. Mercy spotykała się z upartą od mową za każdym ra2em, kiedy zaczynała delikatnie wypy tywać o jego przeszłość. Wkrótce postanowiła, że nie będzie psuła wieczoru drążeniem tematów, na które Croft nie chciał rozmawiać. Miała wątpliwości, czy w ogóle można zmusić Crofta Falconera do rozmowy o czymś, czego on nie chce poruszać. Jadła właśnie łososia, kiedy Croft zaskoczył ją, oznajmia jąc: - Chyba pojadę z tobą do Kolorado. - Co? - Słyszałaś. Wybiorę się z tobą do Gladstones. - Nie możesz. - Dlaczego? - Bo nikt cię nie zapraszał. Gladstone zaprosił tylko mnie. 44
Dolina klejnotów Podczas rozmowy telefonicznej odniosłam wrażenie, że ceni swoją samotność. Jestem pewna, że nie byłby zachwycony pojawieniem się jeszcze jednego gościa, zwłaszcza kogoś, kto poluje na tę samą książkę. - Nie musisz mu tego mówić. Niech myśli, że jestem twoim kochankiem, którego zabrałaś ze sobą na urlop. - Nie jesteś moim kochankiem, a nawet gdybyś był, nie byłoby powodu, żebym cię ze sobą zabierała. To podroż służbowa, przynajmniej pierwsze trzy dni będą poświęcone interesom. W gruncie rzeczy mam nadzieję, iż będzie to początek mojej nowej kariery. Nie mam zamiaru zmarnować szansy i popsuć sobie opinii profesjonalnego, wiarygodnego antykwariusza. Ludzie, którzy odnoszą sukcesy w intere sach, nie mieszają życia prywatnego z zawodowym. - Jeszcze nie jesteś znana jako antykwariusz - powiedział cierpliwie Croft. - To twoja pierwsza transakcja. - Dopiero zaczynam! - I nie masz nic przeciwko temu, aby zaczynać tę presti żową karierę od handlowania pornografią? Mercy poczuła się dotknięta. - Chciałabym cię poinformować, że my, profesjona liści, oznaczamy takie książki jak Dolina Burleigha jako ku rioza. - Z całą pewnością jest to kuriozum. Większość ludzi zaczyna interesować się takimi przykładami w wieku lat pię ciu. Nie o to chodzi. Nawet gdybyś była uznanym antykwariuszem, nikt by nie kwestionował twojego towarzysza po dróży. - Dlaczego tak ci zależy na poznaniu Gladstones? - Mam swoje powody. - Chciałbyś zdobyć tę książkę dla siebie. - Czy to przestępstwo? - Croft obojętnie wzruszył ramio nami. - Jestem kolekcjonerem. Kolekcjonerzy potrafią wiele przedsięwziąć, żeby uzyskać to, czego chcą. Pamiętaj o tym, Mercy. - Grozisz mi? - Skądże znowu. Tylko ci radzę. Nigdy nikomu nie grożę. - Akurat. - Naprawdę. - Zdziwił się, że Mercy wątpi w prawdziwość jego stwierdzenia. - Groźby są stratą czasu. Stwarzają pole do 45
jayne Ann Krentz wątpliwości. Zachęcają przeciwnika, aby wypróbował twoją siłę woli lub twoją siłę fizyczną. - Widzę, że dogłębnie przemyślałeś ten temat - rzuciła zgryźliwie. - Chciałbym pojechać z tobą do Kolorado jeszcze z inne go powodu. - Jakiego? - Chciałbym być z tobą dłużej. - Nie jestem pewna, czy chcę być częścią twoich planów związanych z pozyskiwaniem książek do kolekcji. - Mercy zawzięcie zaatakowała łososia. - Mercy? - Tak? - Staram się być z tobą szczery na tyle, na ile mogę. Chce mieć tę książkę. Poza tym chcę poznać Gladstones. 1 chcę także ciebie. - Czy masz nadzieję, że zdobędziesz przynajmniej dwie z tych trzech rzeczy? - Zdenerwowałem cię. - Owszem. Przez chwilę siedział w milczeniu, a potem kiwnął głową, jakby podejmując jakąś decyzję. - Dobrze. Zostawmy ten temat. - Czy to znaczy, że nasz wieczór się skończył? - spytała wprost. - Jak myślisz? - Kiedy jestem z tobą, to czasem sama nie wiem, co mam myśleć. - Westchnęła. - Jeśli cię to pocieszy, powiem, że ja mam podobne odczu cia. - Nie wierzę. Zawsze myślisz, że wiesz, co robisz. To złe przyzwyczajenie, Croft. Może zanadto komplikować życie. - Doprawdy? - Uśmiechnąłsię. ~ Jasne - stwierdziła Mercy bez większego sensu, ale przynajmniej miała satysfakcję powiedzenia ostatniego sło wa na ten temat. Croft odwiózł ją do domu dopiero po północy i wyglądało na to, że nie zamierza wystawać pod drzwami. Kiedy jednak Mercy doszła do wniosku, iż Croft odejdzie jedynie z uprzej mym ,,dobranoc", dotknął jej tak samo jak poprzedniego 46
Dolina klejnotów wieczoru. Biała, marszczona u góry suknia Mercy odkrywała szyję i zagłębienia przy obojczykach. Tym razem palce Crofta delikatnie błądziły po skórze Mercy. Zadrżała. Pieszczota wydawała się jeszcze intymniejsza niż poprze dnio. To śmieszne, pomyślała Mercy. Takie lekkie dotknięcie powinno być traktowane jako coś przypadkowego, niemal bezosobowego. Kiedy jednak poczuła lekkie drżenie przebiegające przez jej nerwy i spojrzała w oczy Crofta, doznała niepokojącego uczucia zagłębiania się we własną przyszłość. Było to tak, jakby czytała w jego myślach. Pragnął jej, Mercy wiedziała o tym z absolutną pewnością. W jej wiedzy było ponadto coś więcej niż zwykła kobieca intuicja. Mercy czuła pożądanie Crofta z nowym, nie znanym jej dotąd poczuciem świadomości. Jakby naprawdę odczytała jego myśli. Nie wiedziała, czy uciekać, czy rzucić mu się w ramiona. Croft odwrócił się i zszedł po schodach, nim zdecydowała, jak pokierować tym dziwnym, zwodniczym wrażeniem. Dopiero kiedy wsuwała się później do chłodnej pościeli, uświadomiła sobie, że Croft słowem nie wspomniał o spotka niu się z nią następnego dnia. W niedzielę nie pracowała. Powiedziała sobie stanowczo, iż powinna wykorzystać wolny dzień, aby się spakować przed wyjazdem do Kolorado. Nie powinna marnować niedzieli na pałętanie się z człowie kiem, którego nie w pełni rozumiała. Nie była poza tym pewna, czy w ogóle chce go zrozumieć. Miała wrażenie, że nie jest to najlepszy pomysł. Przez jakiś czas leżała w łóżku, przyglądając się ciemnemu sufitowi. Jej myśli przepłynęły od Crofta do cennej książki, schowanej tymczasowo w kuchennej szafce. Była absolutnie rozbudzona i niespokojna. Wieczór zakończył się pieszczo tą, która ją rozdrażniła. Przepełniało ją nieznane, raczej nieprzyjemne uczucie fizycznego dyskomfortu. Ze zdumieniem zdała sobie sprawę z jego źródła. Nie była przyzwyczajona do tego, aby leżeć w łóżku i tęsknić za dotykiem mężczyzny. Na ogół jej myśli przed zaśnięciem dotyczyły kwitów kasowych, zamówień na książki, rachunków i podatków. Ostatni raz leżała w łóżku myśląc o mężczyźnie dwa lata 47
Jayne Ann Krentz temu. A dwa lata temu myśli o jej ówczesnym narze czonym z pewnością nie wyczyniały takich sztuczek z jej ciałem. Dziwny ból między udami był z pewnością niepo kojący. Postanowiła napić się mleka. Wstała z łóżka, poszła do kuchni i otworzyła lodówkę. Padające z wnętrza światło oświetliło ciemne pomieszczenie. Mercy zajrzała do środka i stwierdziła, że zapomniała kupić mleko. Trudno. Kiedy zamykała drzwi lodówki, promień światła oświetlił na moment kuchenną szafkę i Mercy pomyślała o Dolinie. Jednocześnie przypomniała sobie Crofta, trzymającego książkę w swych mocnych, wrażliwych dłoniach, którymi delikatnie przewracał stare strony. Mercy bez namysłu zamknęła lodówkę, zapaliła górne światło i podeszła do szafki. Dolina tajemniczych klejnotów leżała na swoim miejscu, zapakowana w ochronne pudełko. Wytarta skórzana oprawa zabłysła w kuchennym świetle. Mercy wiedziała, że wytarcie skory nie było spowodowane wyłącznie wiekiem. Dolina przeszła przez wiele chętnych rąk, z których nie wszystkie należały do szacownych kolekcjonerów. Pod koniec osiemna stego i w dziewiętnastym wieku Dolinę niewątpliwie często czytywano wyłącznie dla jej treści w celu osiągnięcia podnie cenia seksualnego. Takie wykorzystanie z pewnością pogar szało stan książki. Ale ona, pomyślała Mercy, jest przecież antykwariuszką, która ma uzasadniony powód do zajmowania się białymi krukami. Nie należy do osób, które niszczą stronice książki spoconymi rękami. Jej zainteresowanie wynika z przyczyn czysto profesjonalnych. W końcu ten tom przedstawia war tość kilku tysięcy dolarów i stanowi zaczątek jej nowej ka riery. Wyjęła książkę z pudełka i zabrała ze sobą do sypialni, aby ją przed spaniem przestudiować. N astępnego ranka Mercy wstała wcześnie i podążyła pod prysznic z na wpół zamkniętymi oczami. Luksusem było to, że nie musiała się śpieszyć. Przez sześć dni w tygodniu wyskakiwała z łóżka i pośpiesznie wpadała w zorganizowa48
Dolina klejnotów ną rutynę mycia, ubierania i jedzenia śniadania. Siódmego dnia wykonywała te same rutynowe czynności, tyle że znacznie wolniej. Dopiero przy drugiej filiżance kawy pozwoliła sobie na myślenie o Crofcie Falconerze. Istniała, oczywiście, taka możliwość, że zrezygnował z po znania Erasmusa Gladstones i wyjechał z powrotem do Oregonu. Z drugiej strony powiedział, że pojedzie z nią do Kolorado i Mercy była przekonana, iż tak łatwo nie zrezygnuje, chociaż nie zamierzała go ze sobą zabierać. Powiedział, że zależy mu na poznaniu Gladstones, ale również na spędzeniu z nią czasu. Może kłamał. O dziesiątej Mercy była już spakowana do wyjazdu. Zasta nawiała się właśnie nad szybką wizytą w księgarni, aby sprawdzić, czy zostawiła wszystko w porządku dla Dorrie, która miała ją zastąpić od poniedziałku, kiedy wyjrzała przez okno i zobaczyła wspaniały widok. Zatokę wypełniały kolorowe żagle łddek, ślizgających się po iskrzącym morzu. Niebo miało kolor czystego błękitu, a góry nad zatoką błyszczały w słońcu. Dachy poniżej jej okna, które opadały w dół wzgórza, w stronę wody, oblane były światłem. Jej nauczyciel malarstwa byłby do głębi poru szony taką okazją. Mercy wiedziała, że nigdy nie będzie miała lepszej sceny do malowania. Zajęcie się farbami pozwoli jej także zapo mnieć o Crofcie Falkonerze. Szybko wystawiła na taras szta lugi i wzięła pudełko z farbami. Półgodziny później, kiedy zobaczyła czarne Porsche wjeż dżające na parking, stwierdziła, iż poniekąd miała rację. Rzeczywiście uchwyciła niepowtarzalną szansę uwiecznienia zatoki, jednak nie potrafiła przestać myśleć o Crofcie Falco nerze. Obserwując z nadzieją, jak wysiada z samochodu, zdała sobie sprawę, iż podświadomie cały czas na niego czekała. Zamykając drzwi podniósł oczy w gorę. - Dzień dobry, Mercy. - Cześć, Croft. - O mało nie dodała głośno, że nie mog ła się go już doczekać. To śmieszne tak się podniecać. Z wy49
JayneAnn Krentz
studiowaną powolnością odłożyła pędzel, wstała i podeszła do barierki. Oparła się i spoglądała, jak Croft wchodzi po schodach do jej mieszkania. Stanowił fascynujące tło dla ciepłego, letniego światła - stworzenie nocy poruszające się bez trudu w ciągu dnia. Miał na sobie dopasowane, nisko opuszczone na wąskich biodrach dżinsy i ciemną koszulkę z krótkimi rękawami, której wycięcie podkreślało silną budo wę szyi. Ciemne włosy chwytały słoneczne światło i pochła niały je. Croft wszedł na taras, zatrzymał się i obrzucił wzrokiem nie ukończoną scenę na sztalugach. - Tak myślałem. To ty jesteś autorką wszystkich tych obrazków w mieszkaniu. - Uczę się. Jak widzisz, jeszcze wszystkiego nie umiem. - To prawda. - Kiwnął głową, nie usiłując zaprzeczać. Mercy zmarszczyła nos. - Mógłbyś mi przynajmniej powiedzieć, że nadałam temu widokowi niezwykłą interpretację albo że mam prawdziwy talent-stwierdziła. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem, jakby chciał się upewnić, że żartuje, i doszedł do wniosku, iż tak jest w isto cie. - Nadałaś temu widokowi niezwykłą interpretację. - A prawdziwy talent? Croft zawahał się, a potem powiedział powoli; - Jeśli masz prawdziwy talent, to obawiam się, że ukryłaś go pod wszystkimi tymi warstwami farby. Mercy uniosła w górę dłoń, śmiejąc się ze skruchą. - Dobrze, już dobrze. Nie masz wprawy w mówieniu kom plementów, co? - Jeżeli chcesz, mogę się postarać. - Teraz nie zabrzmiałoby to już szczerze. - Mercy prze chyliła głowę i przyglądała mu się z zaciekawieniem. - Co cię tu dziś sprowadza, Croft? Sądziłam, że wróciłeś do Oregonu? - Jak to? Przecież ci mówiłem, że jadę z tobą do Kolorado. - Myślisz tylko o jednym.-Jęknęła. - Nie. - Natychmiast potrząsnął głową. - Wszystko jest ze sobą powiązane. Dzięki zrozumieniu całości można zrozu mieć część. Usiłuję koncentrować mój umysł, ale to nie to samo co myślenie jednotorowe. Jest pewna różnica. 50
Dolina klejnotów Uniosła ręce w udawanym proteście. - Wystarczy. Zbyt piękny dziś dzień, aby dyskutować o twoim umyśle lub jego brakach. - Do Seattle? - zdziwiła się Mercy. - Możemy zjeść tam obiad, przejść się po galeriach przy Pioneer Square albo przejechać promem. Jak ci się to podoba? - Bardzo - odparła natychmiast Mercy. - Poczekaj chwilę, muszę zanieść to wszystko do środka. - Odwróciła się, wzięła farby, sztalugi i nie dokończony widoczek i zaniosła wszyst ko do pokoju. Pięć minut później wytarła ręce w dżinsy. Jestem gotowa. - Tak jak stoisz? - Chcesz, żebym się szykowała przez następne pół go dziny? Croft uśmiechnął się, a po chwili głośno roześmiał i w tym rzadkim u niego śmiechu było coś nieoczekiwanie ekscytują cego i grzesznego. Nie będę ryzykował - stwierdził. - Chodźmy. w galeriach, jedząc kanapki na nadbrzeżu Seattle i zaglądając niektórych,promem, w niedziele księgarń. Zrezygnowali nej nadmorskiej restauracji i wrócili do Ignatius Cove o za chodzie słońca. Podczas popołudniowej wyprawy do Seattle Mercy po raz pierwszy nie czuła się spięta w obecności Crofta. Rozkoszo wała się tym odczuciem podczas jazdy powrotnej. Kiedy jednak Croft parkował samochód na parkingu pod jej do mem, zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie było to wszystko zamierzone i celowe. razNastępnego że zamierza jej towarzyszyć. Wysiadła z samochodu znów niepewna i niespokojna. Za mykając drzwi spojrzała na Crofta ponad niskim dachem Porsche. Przyglądał się jej wyczekująco. - Nadal nie zamierzam zaprosić cię na wycieczkę do Ko51
ko.Może byśmy pojechali do Seattle? - zaproponował gład
-Spędzili całe popołudnie jak turyści, kłócąc się o obrazy
doprzejażdżki otwartychponieważ
zchcieli minutago
czas płynął szybko i nie
tracić na oglądanie widoków przez okno. Każda
wydawała się bardzo ważna. Zjedli obiad w popular
powtarzał,ranka wyjeżdżała do Kolorado i Croft niejeden
Jayne Ann Krentz lorado - powiedziała, mając nadzieję, iż zabrzmiało to sta nowczo. - Wieczór się jeszcze nie skończył - stwierdził z naci skiem. - Myślałem, że wpadnę na kieliszek koniaku. - Naprawdę? - Czuła serce tłukące się w gardle.
poCroft więcej się nie odezwał. Wziął ją za rękę i poprowadził
przyschodach. drzwiach.Mercy
pomyślała, że powinna zatrzymać go
Ale wiedziała, że tego nie zrobi. Przy drzwiach bez słowa wyjął jej z ręki klucz i gładko przekręcił w zamku, jakby miał do tego wszelkie prawo. Mercy wzięła głęboki oddech i weszła do mieszkania, pstry kając w przycisk od światła na ścianie. Nie dokończona akwa rela natychmiast przyciągnęła wzrok Crofta. -Pospiesznie koniak - powiedziała cicho Mercy. Kolorado nie byłoby ostatecznie takie niemożliwe. U Gladsto nes miała spędzić tylko dwa dni. Gdyby jej klient stanowczo oponował przeciwko dodatkowemu gościowi, zawsze mogli zatrzymać się w motelu. Jeśli zdoła przekonać Crofta, aby nie przejawiał zbytniej chęci zdobycia Doliny, to może... Może... Tydzień z Croftem Falconerem w górach Kolorado kusił ją coraz bardziej. znała Crofta, a nie chciała się zblamować przed klientem. Poza tym Croftowi równie mocno zależało na książce, co na niej samej. Mercy nie zamierzała pozostawać w cieniu jakiejś osiemnastowiecznej pornografii. naIstniało Croftowi jechać do Kolorado. Croft nadal przyglądał się nie dokończonej akwareli, kiedy Mercy wróciła do pokoju z dwoma kieliszkami koniaku. Kie dy przy nim stanęła, obrzucił ją taksującym spojrzeniem. Wyglądał tak, jakby usiłował starannie dobierać słowa. - Ostrzegam, że nie lubię krytyki - powiedziała Mercy, wręczając mu kieliszek. - Masz złe podejście do malowania - stwierdził poważnie. Ładny dzień na taki widoczek. Zajmujesz się malar stwem? 52
Przyniosę przeszła do kuchni. Może zabranie go do
powinna tego robić. To kiepski pomysł. Prawie wcale nieNie
pozwolićwiele poważnych przyczyn, dla których nie powin
gi.--To moje hobby. - Mercy rzuciła jednym okiem na sztalu
Dolina klejnotów - Zajmowałem się akwarelami. - To mnie zaskakuje. - Mercy wypiła łyk koniaku. - Naprawdę? Są dla mnie - przerwał, szukając odpowied niego słowa - satysfakcjonujące. - Dlaczego? - spytała z nagłym zainteresowaniem. - Ponieważ z wierzchu są bardzo przejrzyste. Bezpośred nie i oczywiste. Nie ma licznych warstw farby, które prze szkadzałyby widzowi, jedynie czyste pociągnięcie koloru. Malowanie akwarelą pozwala artyście na tworzenie wrażenia światła. Co może być bardziej przejrzystego niż światło? Mercy potrząsnęła głową. - Powiedziałeś, że akwarela jest taka na powierzchni. Ale nie sądzę, żeby cię interesowała, gdyby nie było w niej cze goś więcej. - Masz rację. Przejrzystość jest fascynująco złożona, kie dy się ją studiuje. Odkrywa bardzo wiele przy użyciu tak skromnego środka. I tu właśnie robisz błąd w swoim malar stwie, Mercy. Chcesz pokazać w swojej pracy za dużo szcze gółów. Używasz techniki, która zależy od światła, jakby to było piórko czy olej. - Mam wrażenie, że nie zaprosiłam cię tu po to, abyś mnie uczył malarstwa. - Nie? - Lekko wykrzywił wargi w uśmiechu. - To po co mnie zaprosiłaś? Uchyliła się przed bezpośrednim pytaniem, nie chcąc przyznać się sama przed sobą, a co dopiero przed nim. - Może żeby ci grzecznie podziękować za miły dzień? Zastanawiał się chwilę, po czym odrzucił jej odpowiedź. ~ Nie. To nie dlatego. - Croft... - Patrz. - Przerwał jej i wziął pędzel. Zwilżył delikatne włosie w miseczce z wodą i przeciągnął po żółtej farbie. Po tem połączył żółć z odrobiną błękitu, tworząc delikatną zie leń. Mercy nie mogła się powstrzymać od dokładnej obser wacji. Sądziła, że Croft za bardzo rozwodnił farbę. Ale po tem przesunął pędzlem po papierze prędkim, zdecydowa nym ruchem i stwierdziła ze zdumieniem, że namalował idealny odcień nieba przy zachodzie słońca nad zatoką. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy użyć w tym celu zieleni 53
Jayne Ann Krentz izachwycił. użyłaby tak bardzo rozwodnionej farby. Wynik ją nigdy nie Piękne - szepnęła oczarowana. - Myślę - powiedział wolno - że kochanie się z tobą przy pominałoby malowanie akwarelami. Mercy znieruchomiała. Croft objął ją dłonią za szyję, kciukiem unosząc jej brodę, jego oczy miały prawie złoty kolor. - Tylko kolor i światło. Nim Mercy zdążyła się poruszyć, przywarł do jej ust.
-Croft odłożył pędzel.
Rozdział czwarty
Mercy natychmiast poczuła, że reaguje na jego dotyk. Uczucie było ogromnie dezorientujące, nie podobne do niczego, co w życiu przeżyła. W prze locie pomyślała, że jego dotyk jest dokładnie taki jak w jej marzeniach: obłęd kolorów paraliżujący zmysły. Kieliszek w jej ręce zadrżał, a potem znikł, kiedy Croft wyjął go jej z palców, nie odrywając się od jej ust Kiedy objął ją obiema rękami, straciła dech. Ciepło i siła Crofta porwały ją i wciągnęły w błysz czącą pułapkę. Cała fascynacja, fizyczna świado mość i głęboka, podskórna chęć bliższego pozna nia Crofta, które niepokoiły ją przez ostatnie dwa dni, wróciły ze zdwojoną siłą. Wiedziała, że on wyczuwa jej reakcję. To sprawi ło, iż poczuła się bezbronna i na moment powróciła obawa, która kazała jej podjąć skazaną na niepowo dzenie próbę walki z nieuniknionym. Croft objął ją mocniej. - Przecież mnie chcesz - powiedział z ustami tuż przy jej ustach. - Widziałem to w twoich 55
Jayne Ann Krentz oczach. Przede mną tego nie ukryjesz. Twoje oczy są dla mnie tak przejrzyste jak akwarela. I ja cię chcę. Będę ostrożny. Nie masz powodu bać się mnie, Mercy. Już ci mówiłem, że przy mnie jesteś bezpieczna. Wiesz o tym, prawda? Uwierzyła mu ponownie, tak samo jak za pierwszym ra zem, kiedy jej powiedział, że przy nim nic jej nie grozi. Rozluźniła się w jego objęciach, wtulając się w porywające ciepło ciała Crofta. Jej usta poddane były zdecydowanemu i głębokiemu naciskowi. Kiedy Croft dotknął kciukiem kąci ka jej ust, domagając się odpowiedzi, Mercy jęknęła cicho. Otworzyła przed nim usta i czekała na wtargnięcie jego ję zyka. Tymczasem zamiast spodziewanego gwałtownego ataku nastąpił subtelny, delikatny i pieszczotliwy najazd, który napełnił ją drżeniem. Dopiero kiedy powoli wypełniał jej usta w intymnej pieszczocie, Mercy pojęła, jak może wyglądać jego całkowite zwycięstwo. Wiedziała, że pocałunek był prób ką, wstępem do tego, co ma nastąpić. Kiedy Croft niechętnie oderwał się od jej ust i zaczął obsypywać delikatnymi pocałunkami jej twarz i płatek ucha, Mercy westchnęła w zachwycie. Objęła go ramionami za szy ję. Poczuła pod palcami twarde, umięśnione ramiona. Lekko wbiła paznokcie w materiał koszuli, odkrywając pod nią moc ne ciało. coś-więcej niż światło i kolor. Jest w tobie siła. Piękna, subtel Myliłem się - mruknął Croft przy jej uchu. - Jest w tobie na, kobieca siła. Czeka nas coś bardzo specjalnego. - Może z czasem - szepnęła, zamykając oczy pod wpły wem dotyku jego zębów na koniuszku ucha. - Dziś - poprawił. Nie sprzeczała się z nim. Teraz by już nie mogła. Tego przecież chciała. Wiedział o tym i Mercy mogła wreszcie przyznać się sama przed sobą. Wszystko działo się zbyt szybko. Nic o nim nie wiedziała, ale jeszcze nigdy w życiu nie potrzebowała i nie chciała mężczyzny tak bardzo, jak pożą dała Crofta Falconera. Odmówienie sobie tego dzisiaj byłoby odmówieniem sobie przyjemności, o której do tej pory nie miała nawet pojęcia, że istnieje. - Czy nadal trochę się mnie boisz? - spytał. Przesunął dłońmi po jej plecach, przyciskając ją łagodnie do siebie. 56
Dolina klejnotów Zacisnął ręce na jej zaokrąglonych pośladkach i przyciągnął ją do swych rozpalonych ud. ~ Tak. Nie. Nie wiem. - Mercy zrozumiała, iż nie ma to żadnego znaczenia. Wszelkie obawy znikły w palącym pożą daniu. Było to pożądanie wzajemne. Czuła twardy kształt pod napiętym materiałem dżinsów. - Jak możesz się mnie bać, kiedy widzisz, jak bardzo cię pragnę? - zapytał zachrypniętym głosem, jeszcze mocniej przyciskając ją do siebie. - Och, Croft. Mercy wtuliła twarz w jego ramię, wdychając ostry, pier wotny zapach mężczyzny. - Chcę, abyś ożyła pod moimi rękami tak, jak akwarelowy pejzaż ożywa na papierze. Croft przesunął się, obracając ją powoli w ramionach, aż stała zwrócona do niego plecami. Kiedy nie rozumiejąc, o co mu chodzi, usiłowała wyzwolić się z jego objęć, szepnął: - Nie walcz ze mną, skarbie. Otwórz oczy. Mercy posłuchała i spojrzała wprost na ich odbicie w lu strze przed sobą. Była niemal zszokowana swym omdlewają cym spojrzeniem spod wpółprzymkniętych powiek. Zasko czyło ją pożądanie widoczne w jej wzroku. To właśnie wi dział Croft, otwarte zaproszenie, połączenie zmysłowej pro śby i kobiecego rozkazu. Widok siebie w lustrze mógłby ją niesłychanie zażenować, gdyby nie drugie odbicie ukazujące w twarzy i w oczach Crofta niewyobrażalne podniecenie. Zaczął ją rozbierać, obserwując w lustrze wyraz jej twarzy. Powoli i z namysłem przesuwał palcami wzdłuż bluzki. Kie dy rozpiął już wszystkie guziki, zsunął bluzkę z jej ramion i odrzucił od niechcenia na bok. Potem wtulił usta w jej włosy, nadal patrząc jej w lustrze w oczy i obejmując piersi obiema rękoma. Mercy zdała sobie sprawę z przenikającej ją cudownej słabości. Wpatrywała się w lustro, zafascynowana widokiem siebie, otoczonej brązowymi ramionami Crofta. Swymi krą głymi piersiami wtulonymi w jego dłonie, z widocznymi mię dzy palcami brodawkami. Lekko przesunął kciukami po ró żowych czubkach stawiając je na baczność. Złapała go za ręce, tak uwrażliwiona, iż obawiała się nastę pnej pieszczoty. 57
Jayne Ann Krentz - Proszę cię - wyjąkała. - Nie... To takie dziwne. - Jesteś szalenie wrażliwa. Tak jak myślałem. Boisz się, że zaboli, kiedy to zrobię? - Croft brzegami kciuków pogłaskał ciemne otoczki brodawek, obserwując z uwagą jej twarz w lustrze. Mercy złapała powietrze, gdy jej brodawki stały się jeszcze twardsze. Było to uczucie niemal nie do wytrzymania ~ ból, oczekiwanie i paląca wrażliwość. Opuściła powieki, na wpół zamykając oczy. - Nie mam pojęcia, czego mam się po tobie spodziewać stwierdziła szczerze. - Czasami między przyjemnością a bólem istnieje bardzo subtelna granica. -- Czy zawsze wiesz, gdzie ona przebiega? Zawsze. Wierzyła mu i wiedziała, że ta świadomość powinna ją przerażać, ale czuła radość. Oto człowiek, któremu nieobca była przemoc. Być może zdarzało mu się w momencie pod niecenia przekraczać granicę między przyjemnością a bó lem. Jednakże Mercy nie czuła obaw, a jedynie najgłębsze zaufanie. Croft znał granicę i nigdy by jej nie przekroczył. Mogła mu się oddać i czuć absolutnie bezpiecznie. Przy nim mogła się nauczyć wzruszeń i przyjemności, które istniały gdzieś w najgłębszych zakamarkach, nie obawiając się upad ku, który ściągnie ją w przepaść. zaufać. Ponownie spojrzała mu w lustrze w oczy i tym razem się uśmiechnęła. Był to powolny, zmysłowy, niezwykle kobiecy uśmiech zaproszenia, zachęty, pożądania i starej jak świat obietnicy, które to odczucia dobywały się z jej głębi i rozświetlały jej oczy. Ciało Mercy nabrało ciepłego, różowego koloru, roz lewającego się od jej piersi w górę, do policzków. W oczach Crofta widziała, iż on zdaje sobie sprawę z jej wzrastającego podniecenia. W odpowiedzi poczuła, jak jego ciało napina się jeszcze bardziej, a Croft szepcze jej we włosy zachrypłe, tajemnicze słowa zachęty. Nie sprzeciwiała się, kiedy puścił jej piersi i przesunął ręce w dół. Z cichym, metalicznym chrzęstem odpiął guzik i roz sunął suwak jej dżinsów, po czym zaczął je z niej ściągać. 58
mężczyzna zawsze będzie się nią opiekował. Mogła muTen
Dolina klejnotów Mercy była w pełni świadoma nacisku jego twardego człon ka. Jest duży, pomyślała. Solidny, ciężki i niewyobrażalnie męski. - Czy wiesz, jak bardzo jesteś pociągająca? Mógłbym ci się przyglądać godzinami, moja słodka Mercy. Jesteś pełna mięk kich, okrągłych wgłębień i załomków, ktdre czekają na moje dłonie. Jesteś pełna wszelkich rodzajów cienia i światła. Mercy słyszała słowa, ale nie widziała jego twarzy, ponie waż kiedy ściągał z niej dżinsy, znów zamknęła oczy. Czuła, że razem ze spodniami zdejmuje z niej figi i wiedziała, że gdyby uniosła powieki, zobaczyłaby siebie w lustrze całkiem nagą. Nagle wzięły górę jej naturalne zahamowania. - Nie zamierzam sama stać przed lustrem bez ubrania zaprotestowała szeptem. Croft roześmiał się cicho i pochylił, aby ją pocałować w ra mię. - To mnie rozbierz - powiedział. Z lekkim okrzykiem obróciła się w jego ramionach i otwo rzyła oczy, napotykając w jego wzroku pełzające płomienie, które ją jednocześnie prowokowały i podniecały. - Chcę cię dotykać. - Chcę, żebyś mnie dotykała. Rozpięła mu koszulę, usiłując zapanować nad drżącymi palcami. Croft nie ułatwiał jej zadania. Szeptał zmysłowe obietnice i obsypywał pocałunkami jej twarz i okolice uszu. Kiedy zmagała się z jego ubraniem, dłońmi pieścił jej wraż liwy kark. Nie wiedziała, że ta część ciała jest tak erogenna. Croft niecierpliwie zrzucił z siebie koszulę, kiedy Mercy skończyła ją rozpinać, i zndw przyciągnął ją do siebie. Mając jej piersi przyciśnięte do swojej nagiej klatki piersiowej, Croft spojrzał w lustro i nagle się uśmiechnął. Powoli przesunął dłonie na jej nagie biodra. Mercy żachnęła się, kiedy wsunął palce w rowek dzielący jej pośladki. - Croft! Zignorował ją. Przesunął palce jeszcze niżej, wzdłuż zmy słowej ścieżki, aż znalazł wilgotne, gorące miejsce, które powiedziało mu wszystko, co chciał wiedzieć o jej gotowości. Kiedy przeciągnął palcami między jej wilgotnymi udami, Mercy oparła dłonie na jego szerokiej piersi. Odchyliła głowę 59
Jayne Ann Krentz do tyłu i zdusiła w gardle okrzyk. Przez kręcone, sztywne włosy wbiła paznokcie w skórę tuż nad płaskimi, męskimi brodawkami. Gdy usłyszała, jak Croft wciąga głęboko powietrze, zdała sobie sprawę z tego, co robi. Spojrzała na niego przeprasza jąco. - Nie chciałam cię zranić. Uśmiechnął się. - Nie jesteś w stanie mnie zranić. Ale łatwo możesz mnie doprowadzić do szaleństwa. Mercy, uspokojona, odwzajemniła uśmiech, po czym, ze śmiałością, o ktdrą by siebie do tej pory nie podejrzewała, a która zaczynała jej się podobać, rozpięła mu dżinsy. Potęż ny członek wyskoczył ze spodni i wsunął się w jej dłoń, sięgając jej aż do brzucha. Był twardy jak stal, ale jego koniec przypominał w dotyku miękki atłas. Kontrast był cudowny. Mercy zaczęła delikatnie, z niedowierzaniem głaskać pulsu* jacy organ. - Ty też przypominasz obraz - powiedziała. -Jest w tobie coś więcej niż to, co widać na pierwszy rzut oka. Więcej, niż się spodziewałam. - O wiele więcej, dodała w duchu. Wyda wał się ogromny, wypełniając jej dłoń i pulsując życiem i energią. Ciekawa była, czy będą do siebie pasowali tak dobrze, jak wydawało się Croftowi. Przejechała językiem po dolnej wardze i stwierdziła z niepokojem: - Jesteś bardzo duży. Croft wsunął jedną rękę pomiędzy ich ciała, wplątując palce w miękką kępkę włosów między jej nogami. Po czym wsunął palec w jej gorący, wilgotny kanał. - Ach! - Jej ciało zacisnęło się wokół atakującego palca i Mercy zatoczyła się lekko, puszczając ramiona Crofta. - A ty jesteś bardzo mała - szepnął łagodnie Croft. I jedwabiście gładka. Będziemy do siebie doskonale pasować. Nie mogę się już doczekać, żeby się znaleźć w środku. Nie całkiem tak to sobie zaplanowałem. Jesteś już gotowa. Myśla łem, że wszystko potrwa trochę dłużej. Nie chciałem niczego przyśpieszać. - Wierz mi, że w tym, co robisz, nie widzę nic złego. Mercy przechyliła się w jego stronę, wypełniona niewiary godnym pożądaniem. 60
Dolina klejnotów ~ Nie rozumiesz - szepnął, - Ale nie jest to odpowiednia pora na wyjaśnianie. Spójrz na nas, Mercy. Spójrz w lustro i sama się przekonaj, jak bardzo do siebie pasujemy. Przesunął się, obracając ich bokiem do lustra i Mercy rzu ciła okiem w prawo, trochę się obawiając tego, co zobaczy. Zaniepokoił ją widok własnego ciała wtulonego w Crofta, którego dłonie były władczo zaciśnięte na jej zaokrąglonym tyłeczku, chociaż tego właśnie mogła oczekiwać. Westchnęła głęboko, nie mogąc oderwać wzroku od lustra. - O co chodzi, Mercy? - Croft wsunął muskularną nogę między jej uda, zmuszając ją do rozsunięcia nóg. - Czy nie wyglądamy dobrze razem? Czy nie podoba ci się to, co widzisz? Malujemy w lustrze akwarelę. Pogłaskał jej biodro, przesuwając dłoń do góry, aż spoczęła obok piersi. Kontrast między opalonymi palcami a białą pier sią był szalenie erotyczny. Równie zmysłowy kontrast stano wiła jego ciemna głowa pochylona nad jej jaśniejszymi wło sami. - Słoneczne światło i cień. Oderwała wzrok od hipnotycznej sceny w lustrze. Pod niosła oczy na Crofta. Już sam jego mroczny, zachrypnięty głos był uwodzicielski. Czuła się otwarta i bezbronna, kiedy przesuwał delikatnie udem między jej nogami. Umięśniona noga, twarda, owłosiona i kusząca, głaskała delikatną skórę wnętrza jej uda. Wiedziała, że Croft czuje jej nie kontrolowa ną, wypływającą wilgoć i że go to szalenie podnieca. Mercy nie potrafiła zrozumieć, jak Croft mógł być tak samo podniecony jak ona, a jednocześnie tak bardzo się kontrolo wać. Coś jej w tej całej sytuacji nie pasowało. - Croft, ty dokładnie wiesz, co robisz, prawda? - szepnęła, szukając wzrokiem jego oczu. Był z nią, choć niezupełnie do końca. Mercy czuła się zdezorientowana i oszołomiona re akcją swego ciała, Croft natomiast dokładnie nad sobą pano wał. Do porzucenia takiej kontroli musiałoby go skłonić coś znacznie ważniejszego niż jedna noc z kobietą, która topnia ła pod jego dotykiem jak wosk. Ta myśl sprawiła Mercy lekką przykrość, zrywając na chwilę słodką sieć namiętności, która ich otaczała. - Ciii - szepnął, pochylając się i smakując nagą skórę jej ramienia. - Nie psuj tej chwili logiką. To nie pora na logikę 61
Jayne Ann Krentz rozumowanie. To pora na analizowanie odczuć. Pozwól Ona sięciałuboi. Czuje się wolna, rozluźniona i żywa. Nie Nim Mercy pozbierała rozrzucone myśli, aby jednak zasta nowić się nad tymi pytaniami, Croft położył ją na dywanie przed lustrem. Mercy porzuciła resztki ostrożności. mężczyzny, który zamierzał przykryć ją własnym ciałem. Kiedy ta kobieta krzyknęła i uniosła się w górę, ofiarując swe piersi głodnym wargom kochanka, Mercy zdumiała się gwał townością reakcji. Jej włosy, moje włosy, uświadomiła sobie Mercy w desperackiej próbie rozróżnienia między wyobraże niem a rzczywistością, rozłożyły się wachlarzem na szarym dywanie. Mężczyzna w lustrze wsunął palce w gęstwinę wło sów kobiety, delikatnie łapiąc zębami jedną ze sterczących waJednocześniewłosy. Zachłysnęła się z rozkoszy, gdy zęby Crofta dotknęły czubków piersi. Kobieta w lustrze uniosła kolano i w tej samej chwili Mercy poczuła pod własną nogą twarde, muskularne zarysy pośladków Crofta. Zdawała sobie sprawę z oczekującej, pulsującej części mę skiego ciała, która zawieszona była nad jej udami, i wiedziała, że kobieta w lustrze żyje w takim samym, napiętym jak struna oczekiwaniu. - Teraz. - Głos Mercy był niemal niedosłyszalny, lecz kobiece błaganie wibrowało w powietrzu. - Proszę, Croft, teraz. Kobieta w lustrze uniosła biodra w pożądliwym, bolesnym zaproszeniu. Miękkie, jedwabiste włosy na wzgórku Mercy połączyły się z szorstkimi, twardymi włosami u nasady członka Crofta. Mężczyzna jęknął chrapliwie i gwałtownie. - Dość się naczekałem - powiedział przez zaciśnięte zęby, wciskając się między jej nogi. - Za długo. Lata całe. A może nakMercy zadawania kolejnych pytań. Był tutaj, w rdzeniu jej ciała, popychając powoli, jakby zamierzał odczuć każdy 62 >
iswemu zniszczynie
reagować na mnie. Spójrz na kobietę w lustrze.
dzisiejszej nocy pytaniami, na które nie ma odpo wiedzi.
oka ujrzała kobietę w lustrze, kurczowo trzymającą sięKątem
brodawek.
Mercy poczuła, jak jej własny kochanek wsu
dłonie w jej
od zawsze.
chęcinie zrozumiała, o co mu chodzi, nie miała jed
Dolina klejnotów centymetr, który posiadł. 1 wtedy, przeczuwając, jak dokładne i wszechstronne będzie to posiadanie, Mercy zesztyw niała. Kobieta w lustrze w gwałtownym, niemym proteście wbiła paznokcie w ramiona kochanka, gdy ten nieubłaganie posu wał się do przodu. Mercy odczuwała wrażenie rozciągania, niemal na krawędzi bólu, i wstrzymała oddech, nie zdając sobie sprawy, jak głęboko wbija paznokcie w ciało Crofta. Rozkoszne pożądanie, które do tej pory odczuwała, raptow nie znikło. Jej zmysły skoncentrowały się na rzeczywistości zachodzących wydarzeń i Mercy się przestraszyła. - Spokojnie - powiedział cicho Croft. Znieruchomiał, choć najwyraźniej nie przyszło mu to łatwo. Był w niej tylko częściowo. Oparł się na łokciach, czekając, aby jej ciało trochę się wokół niego rozluźniło. - Walczysz, a przecież nie ma pośpiechu. Mamy całą noc. Nie walcz ani ze mną, ani ze sobą. Delikatnie odsunął jej z twarzy splątane włosy i spojrzał jej całkowicie nad sobą panować. -Protest czas się kontrolujesz. -Jęknęła. najbardziej. - Gdyby nie to, mógłbym ci dziś zrobić krzywdę. Jesteś bardzo spięta i zdenerwowana. Myślę, że wciąż się mnie trochę boisz. Chodzi ci o moją osobę czy o to, że tak długo byłaś bez mężczyzny? ny-siebie, za bardzo panujesz nad własnym ciałem. - Poru Może jestem zdenerwowana, ponieważ jesteś zbyt pew szyła głową rozczarowana. - Nie mogę się rozluźnić i dać ponieść emocjom, dopóki ty tego nie zrobisz - stwierdziła pośpiesznie. - Przestań. Puść mnie. To wszystko zaszło za daleko. -WWiesz, że cię chcę. oczach Crofta zapaliło się coś gwałtownego. - Chcesz mnie uwieść. To coś innego. - Tak się na tym znasz? -- Nie jestem idiotką. Nie śmiej się ze mnie. Nie - mruknął. - Nie jesteś idiotką. Ale najrozmaitsze obawy rozrywają cię na kawałki. 63
-głęboko w oczy.
sięMercy
poczuła naprężone mięśnie Crofta, któremu udało
Cały był głupi, ale właśnie to obchodziło ją w tej chwili
JayneAnn Krentz
- To ty mnie rozrywasz na kawałki. Dosłownie. - Wiesz, że to nieprawda. Mówiłem ci, że ze mną jesteś bezpieczna. - Nie wierzę. - Mercy wiedziała, że łapie się pretekstów. Sama nie wiedziała, co chce tym osiągnąć. Zdawała sobie tylko sprawę z desperackiej potrzeby sprowokowania Crofta do działania nie kontrolowanego. Chciała, aby zachowywał się tak samo spontanicznie jak ona. Chciała się przekonać, że Croft jest tak samo jak ona porwany i podniecony zaistniałą chwilą. - Słyszysz, Croft? Nie wierzę ci. Prawie cię nie znam. Skąd mogę wiedzieć, jakie masz poczucie honoru? Jak mogę ci zaufać? Byłabym głupia, gdybym się w pełni poddała mężczyźnie, który twierdzi, że jest specjalistą od przemocy. Nie wierzę ci. Nie ufam. Odczuła w nim natychmiastową zmianę, gwałtowną, pory wającą namiętność. Kiedy jednak dostrzegła w jego oczach nowy błysk, przestraszyła się, że posunęła się za daleko. - Nie masz wyboru, musisz mi wierzyć. Będziesz moja. ~ Naprawdę? - Prowokowała go, wiedząc, iż w każdym innym momencie byłaby przerażona własną beztroską, Croft nawinął sobie jej włosy na dłonie. - Przyznaj się - rozkazał. - Przyznaj się, że mnie chcesz. Powiedz to. Odetchnęła głęboko i powiedziała prawdę. - Chcę ciebie. - Powiedz, że mi ufasz. Powiedz, że kłamałaś, kiedy po wiedziałaś, że mi nie wierzysz. Mercy westchnęła i wyznała całą prawdę. Jej ograniczone opanowanie gdzieś znikło. Nie miała jego mocy ani siły woli. I szaleńczo go pożądała. - Ufam ci. - Dzięki Bogu, nie potrafisz mnie oszukiwać. - Złapał ją rękami za ramiona i opadł na jej usta z dzikim pożądaniem, które omal jej nie zatopiło. Napiął mięśnie ud i powoli, nie uchronnie parł do przodu. Czuła, jak się w niej porusza, wchodząc w nią całkowi cie z siłą, która pozbawiła ją tchu. Nie było bólu, tylko uczu cie niewiarygodnego naprężenia. Później Mercy zapomniała o kobiecie w lustrze, zapomniała o wszystkim, oprócz zmy słowego zachwytu z powodu tego, że Croft w niej tkwi. 64
Dolina klejnotów - Och, Boże, Croft! - Trzymała go kurczowo, objęła noga mi, usiłując trzymać go w sobie jak najgłębiej. - Słodka Mercy. - Była to przysięga, modlitwa i stłumiony okrzyk tryumfu. Croft obejmował ją równie mocno, jak Mercy jego. Wbijał palce w jej ciało. Mercy poddała się całkowicie cudownemu podnieceniu, świadoma, iż jej ciało zaciska się w zupełnie nowy sposób, w rytm poruszającego się w niej Crofta. Mercy poczuła się wolna jak ptak. Pożądała gwiazd, któ rych nigdy nie dotykała, po raz pierwszy w życiu oczekując tego, co ją czeka za progiem. Nawet sięgając na ślepo i całko wicie się oddając, wiedziała, że nie obawia się nieznanego doświadczenia, które ma przeżyć. Był z nią Croft. Razem sięgnęli po rozmigotane zakończenie ciasno zwijającej się spirali zmysłów. - Tak, do diabła, tak. - Gardłowy rozkaz Crofta zabrzmiał w chwili, gdy Mercy wykrzyczała ogarniającą ją potrzebę wyzwolenia. - Weź to, skarbie. To twoje. Zadrżała w jego ramionach, poszukując i odnajdując nie znane dotąd spełnienie. - Croft, ach, Croft, proszę. Już nie wytrzymuję. - Przyci skała go do siebie kurczowo, wtulając twarz w jego pierś. Na języku czuła smak jego potu. - Ja też już nie mogę, słodka Mercy. - Croft wydawał się zdumiony własną namiętnością. A potem nie było już miejsca na zrozumiałe słowa czy żądania. Wylała tama ich pożądania i uniosła ich oboje w swym spełnieniu. Dopiero po dłuższym czasie Mercy otworzyła oczy. Croft nadal leżał na niej, wciskając jej ciało w dywan. Uśmiechnęła się do siebie, głaszcząc czubkami palców jego ramiona. Croft złożył głowę na jej piersi i odwrócił ją w kierunku lustra. Mercy nie miała pojęcia, iż obserwował ją w lustrze, dopóki nie rzuciła okiem w tamtą stronę i nie zobaczyła jego szeroko otwartych, bacznych oczu. Uśmiechnęła się do niego zuchwale. - Czemu się pan tak przygląda, panie ekspercie od walk wschodnich? - Tobie. - Nie przypominam sobie, abym na to pozwalała. 65
Jayne Ann Krentz się-podnosząc. - Nie miałoby to większego sensu. Przypusz Nie pytałem o pozwolenie. - Croft uniósł głowę, powoli czalnie byś się nie zgodziła. Z przekory. - Lekko dotknął ustami jej warg. - Nie miałem pojęcia, jaka będziesz trudna, kiedy zobaczyłem twoje ogłoszenie w katalogu. W jego słowach Mercy nie usłyszała żartobliwego tonu. Widać było, że z trudem przyszło mu się z czymś pogodzić. Czy to takie ważne? - spytała. - Nie, nieważne. O której rano wyjeżdżamy? Mercy na moment znieruchomiała. Croft się nie odzywał. Nadal przyciskał ją do dywanu i czekał. Jedynie czekał. - Czyżbyś mnie dzisiaj uwiódł po to, żebym cię zabrała do Kolorado? nie-wybierała do Kolorado. Musiałem cię mieć. Jeszcze nigdy Nie. Zrobiłbym to również wtedy, gdybyś się jutro rano nie pragnąłem niczego tak bardzo jak ciebie dzisiaj. Spojrzała w jego niewzruszoną twarz i uwierzyła. - Cieszę się - stwierdziła miękko. - Ponieważ nigdy dotąd czegoś takiego nie przeżyłam. - Och, Mercy, wiem. Jesteś taka przezroczysta. Zupełnie jak -akwarela. samym początku kazałem ci patrzeć na nas w lustrze, dostrzegłem szok w twoich oczach i poczułem w tobie szok, kiedy przed chwilą szalałaś w moich ramionach. Dumny jesteś z siebie, co? - Mercy zaczerwieniła się. -- To twoja wina. Wspaniale na mnie reagowałaś. Nie jestem pewna, czy podoba mi się to, że tak doskona le mnie odbierasz. się,- żeby pomóc Mercy wstać. Przyzwyczaisz się. - Croft poderwał się na nogi i schylił myślęMhm. kilku dniach, jakie spędzimy razem w Kolorado. -- Naprawdę? - Obrzuciła go badawczym spojrzeniem. - Z radością myślisz, że może uda ci się namówić Gladsto nes do odstąpienia książki? - Nie. - Croft potrząsnął głową. - Nie mam zamiaru nama wiać Gladstones. - Naprawdę? Słowo honoru? 66
-Energicznie potrząsnął głową.
Kiedy naUśmiechnął się lekko i pocałował ją w czubek nosa.
-Białe zęby błysnęły w drapieżnym uśmiechu.
o tychLekko dotknął palcem kącika jej ust. - Z radością
Dolina klejnotów - Słowo honoru. Przysięgam, że nie będę negocjował z Gladstone'em. Bardzo chciała mu wierzyć i po badawczym spojrzeniu mu w oczy uznała, że mówi prawdę. - Dobrze - stwierdziła Mercy, podejmując decyzję. Croft znów się uśmiechnął i sięgnął po ich ubrania. - Wiedziałem - powiedział, prowadząc Mercy do sypialni. Pźniej Croft leżał nieruchomo obok śpiącej Mercy i pró bował analizować cienie w sypialni. Nie bardzo mu to wycho dziło. Wiele razy zastanawiał się nad tymi samymi pytaniami i wciąż nie mógł uzyskać na nie odpowiedzi. Znów odczuwał niepokój i to mu przeszkadzało. Jakby patrzył na akwarelę. Na powierzchni wszystko było krystalicznie jasne. Osiągnął to, co postanowił. Mercy uległa mu fizycznie, emocjonalnie i intelektualnie. Pojedzie z nią na spotkanie z tajemniczym kolekcjonerem, który zgłosił się po Dolinę, kiedy tylko ogłoszenie ukazało się w katalogu. Lecz Croft nie był usatysfakcjonowany i wiedział dlaczego. Chodziło mu o sposób, w jaki Mercy sprowokowała go wcześ niej do utraty kontroli nad sobą. Do tej chwili wszystko toczyło się tak, jak zaplanował. Mercy roztapiała się w jego ramionach, poddając się ze słodką, czarującą zmysłowością, która tak mu się podobała. Do diabła, ,,podobała" to za mało powiedziane. Rozkoszował się nią i radował. Prześladowała go myśl o delikatnym podboju, który przy wiązałby do niego Mercy silnymi, uczuciowymi więzami. Wcześniej tego dnia, kiedy Croft planował całą akcję, po wiedział sobie, że nie będzie to wykorzystaniem Mercy. Wszystko dla jej własnego dobra. Leżąc teraz w jej łóżku skrzywił się na myśl o tym, jak zareagowałaby Mercy na takie racjonalizowanie sceny, która miała miejsce na podłodze jej dużego pokoju. Taka jednak była prawda. Croft zrobił to, co zrobił, aby ją chronić. Przyznał jednak również sam przed sobą, iż chciał, żeby Mercy była do niego przywiązana. Zaplanował wszystko z premedytacją. Chciał, aby łączyły ich emocjonalne więzi na wypadek, gdyby w Kolorado coś się skomplikowało. Więzy te mogłyby być niesłychanie istotne. Mogłyby nawet uratować jej życie. 67
Jayne Ann Krentz Croft wiedział, że nie namówi Mercy do rezygnacji z wy jazdu ani z książki. Musiał wobec tego pojechać z nią na spotkanie z Gladstone'em. Potrzebowała ochrony na wypa dek, gdyby Gladstone okazał się człowiekiem, który powinien był zginąć trzy lata temu. 1 Croft wiedział, że jeśli ma odkryć prawdę, musi wejść do domu Gladstones. Wszystko było ze sobą połączone. Nie znał na razie sposo bu wyodrębnienia części całości bez zniszczenia powstające go właśnie delikatnego wzoru. Naprawa przerwanego Koła wymagała troski, cierpliwości i precyzji. Robi tylko to, co musi być zrobione, zapewniał sam siebie Croft. Dzisiejsza akcja była nieodzowna, tak jak inne jego plany. Akceptował to, mimo iż wątpił, czy Mercy potrafiłaby to zaakceptować, gdyby wiedziała tyle co on. Zrobił to, co musiało być zrobione. Nie, to nie wyrzuty sumienia nie pozwoliły mu zasnąć. Nie mógł zasnąć, ponieważ z końcowej analizy wynikało, że nie panował całkowicie nad sobą ani nad miłosną sceną z Mercy. Jej reakcja uśpiła jego czujność. Wciągnęła go, schwytała i posiadła, mimo iż wmawiał sobie, że to on posiadł Mercy. W końcu nie był ostrożnym, roztropnym uwodziecielem, który panowałby nad każdym etapem akcji, od początku do końca. Sam został uwiedziony.
Rozdział piąty
Erasmus Gladstone siedział w eleganckim, po krytym białą skorą fotelu i przyglądał się wspania łemu widokowi górskiemu za oknem. Od czasu do czasu pociągał łyk doskonałego porto, ktdre podała mu Isobel, i po raz tysięczny powtarzał sobie, iż ten górski azyl jest dokładnie tym, czego pragnie. Jest tu pięknie. Odludnie. Bezpiecznie. ki.ZGladstone wyciągnął wnioski z sytuacji sprzed domu prowadzi kilka różnych dróg uciecz trzech lat, kiedy jego ucieczka zależała od jed nego, kiepskiego starego tunelu, który mógł go w każdej chwili pogrzebać. Nie przygotował tu nelu porządnie, ponieważ nie przyszło mu do gło wy, że będzie musiał z niego skorzystać. Tutaj naj pierw zbudowano tunel, a dopiero później pod podziemny korytarz, wkrótce po zakończe niu pracy spotkał nieszczęśliwy wypadek na gór skiej drodze. Teraz Gladstone czuł się bezpiecz ny. Oprócz niego nikt nie wiedział o podziemnym 69
ziemia. nićRobotnika,
który pomagał mu wykopać i wzmoc
Jayne Ann Krentz przejściu. Dallas, Lance i Isobel przybyli dopiero po zakoń czeniu jego budowy. Kiedyś uważał, iż jest bezpieczny na wyspie. Dzięki po łożeniu geograficznemu nie podlegał prawu Stanów Zjed noczonych ani urzędnikom rządowym małych wysp, roz rzuconych na Karaibach. Handlowy spryt pozwolił mu uni kać konkurentów. Bezmyślny fanatyzm jego wyznawców wy kluczał zdradę, a przynajmniej tak mu się zdawało. Ponie waż najbardziej gwałtowni i fanatyczni spośród jego zwo lenników byli uzbrojeni, nie obawiał się ataku armii najem ników. Nie uchronił się jednak przed jednym, samotnym duchem, który przyszedł w nocy. Tym razem Gladstone postanowił, że nie popełni tego samego błędu i nie otoczy się tłumem idiotów. Nie będzie się spodziewał lojalności wynikającej z fanatyzmu i narkoty ków. Niosło to za sobą zbyt duże ryzyko, o czym trzy lata wcześniej przekonał się na własnej skórze. Tym razem wybrał prostotę. Odizolowane miejsce w gó rach, różnorodne drogi ucieczki, elektroniczne mechanizmy alarmowe, psy, trzej starannie dobrani ochroniarze, których lojalność zapewniał szantaż, pieniądze i urok osobisty - to były gwarancje jego nowego życia. Dzięki temu jestem oto czony mniejszą, lepiej wyselekcjonowaną grupką ludzi, po myślał z zadowoleniem Gladstone. Grupką, którą można by ło kierować. Człowiek obcy czy duch zostałby wśród nich natychmiast rozpoznany, Erasmus oparł srebrną głowę na oparciu fotela, zamknął jasnoniebieskie oczy i przypomniał sobie krzyki, szalejący ogień i duszący dym. Scena ta była na zawsze wtopiona w jego pamięć, ponieważ tamtej nocy o mało nie zginął; mógł zginąć z rąk człowieka, którego nigdy przedtem nie widział z rąk ducha, jak go nazywali jego zrozpaczeni wyznawcy. Gladstone wiedział, że samotny wojownik był człowie kiem, a nie duchem, mimo histerycznych okrzyków ogarnię tych paniką członków Towarzystwa Łaski, którzy podczas tych ostatnich, tragicznych chwil w swojej głupocie zwrócili się po ratunek do swego przywódcy. Nie miał czasu martwić się kimkolwiek poza sobą. Lecz zdaniem Gladstones ten, który zniszczył wyspiarską siedzibę Towarzystwa, równie 70
Dolina klejnotów dobrze mógł być wysłannikiem piekieł. Był przyczyną nie szczęścia, po ktdrym Gladstone dopiero teraz odzyskiwał siły. Była to długa walka. Każdego bez wyjątku dnia Gladstone rozmyślał o utracie wyspiarskiej fortecy. Posiadał przecież taką władzę na Karaibach. Jeszcze długo nie będzie w stanie dojść do takich bogactw i potęgi. Chyba że odzyska książkę. Dolina tajemniczych klejnotów była źródłem bezcennego sposobu dojścia do tego, czego chciał Erasmus Gladstone. - Jeszcze porto? Otworzył oczy i zobaczył Isobel; pochyliła się, aby napeł nić mu kieliszek. W głębokim dekolcie jedwabnej sukni widać było pełne, okrągłe piersi. Gladstone pozwolił sobie na przy jemność przyglądania się jej przez chwilę. Bogaty mężczy zna nie narzekał na brak pięknych kobiet, lecz niewiele z nich posiadało szczególne talenty Isobel Ascanius. - Dziękuję, moja droga. Czy dotrzymasz mi towarzystwa? - Oczywiście. - Uśmiechnęła się do niego znad krawędzi kieliszka, jak zawsze odpowiadając uśmiechem na dźwięk jego głosu. Gladstone dość wcześnie w życiu przekonał się, że głos jest jego najbardziej użytecznym narzędziem. Ludzie zaw sze reagowali na ten głos. Pieścił ucho i czarował zmysły. Gladstone robił doskonały użytek ze swej tajemnej broni. - Czy mapa dla naszej panny Pennington jest gotowa? - Otrzyma ją, kiedy wynajmie samochód w Denver - za pewniła go Isobel. - A motel? - Powiedziałam jej, że to jedyne odpowiednie miejsce po drodze. Tam się zatrzyma. Dlaczego miałaby kwestionować nasze rady? - Rzeczywiście, dlaczego? - mruknął zamyślony Gladstone. - Jesteś pewien, że chcesz, aby spędziła noc w motelu, zanim przyjedzie do nas? - spytała Isobel, - To strata czasu. - W ten sposób będziemy mogli sprawdzić, czy jest sama i czy nikt za nią nie jedzie. Jeśli będziemy mieli jakieś wątpli wości, możemy jej tam odebrać książkę; Pomyśli, że padła ofiarą rabunku w motelu. To się zdarza. Nikt nie będzie niczego innego podejrzewał. Jej nocleg pierwszej nocy w mo71
Jayrte Ann Krentz telu jest po prostu dodatkowym zabezpieczeniem. Ta książka jest niebezpieczna, moja droga. Szalenie cenna i szalenie niebezpieczna. Isobel podeszła do okna, obserwując zachodzące za szczy tami gór słońce. - Nadal uważam, że za dużo ryzykujemy, chcąc dostać tę książkę. - Zrozumiesz, jak jest ważna, kiedy ją odzyskam. - Ale teraz nie zdradzisz mi jej tajemnicy, prawda? spytała Isobel ze smutnym uśmiechem. - Nadal nie ufasz mi do końca? - Nikomu nie ufam do końca, moja droga. Bądź jednak pewna, iż mam do ciebie większe zaufanie niż do kogokol wiek w moim życiu. - Gladstone napił się porto. - Wszystko w porządku w kolonii? - Oczywiście. Wszyscy członkowie z niecierpliwością oczekują na przyjęcie. - Wyobrażam sobie. - Gladstone wykrzywił w uśmiechu wąskie wargi. - Jesteś pewien, że chcesz wydać przyjęcie w trakcie po bytu panny Pennington? - jak najbardziej. Będzie to doskonała przykrywka na wypadek, gdybyśmy musieli poczynić coś nieodwołalnego wobec słodkiej panny Pennington. Dodatkowa ostrożność, moja droga. Powinnaś się już przyzwyczaić do moich dzi wactw. - Twoje dziwactwa są czarujące, Erasmusie. - Isobel uśmiechnęła się do niego. - Tyle się od ciebie uczę. - Niewątpliwie. - Gladstone odwzajemnił uśmiech. Isobel była piękną kobietą i wiedziała o tym od dawna. Przyjmowała uwagi o swej urodzie jako coś 2upełnie oczywi stego. Właściwie ją nudziły. Oczarować ją można było jedynie pochwałami jej inteligencji i różnorakich umiejętności. Roz kwitała przy takim podziwie. Kluczem do efektywnego jej wykorzystania było dostarczenie tego, czego najbardziej po żądała: prawdziwej władzy. Musiała czuć, że wreszcie zmie rza do celu. Musiała wiedzieć, iż pewnego dnia zdobędzie to, co ma Gladstone. Isobel była bardzo ambitna. Oprócz głosu Gladstone miał jeszcze jeden wrodzony talent: potrafił znaleźć właściwe podejście praktycznie do 72
Dolina klejnotów każdego. A poza tym zawsze pilnował, aby jego talenty się nie marnowały. Następnego ranka Mercy obudziła się z silnym prze świadczeniem, że całe jej życie odmieniło się znacząco w cią gu ostatniej nocy. Jednakże psychiczne odczucia bardzo szybko zostały wyparte przez intensywny ból w górnych partiach ud. Ostrożnie zgięła nogi pod kocem. Obiektywnie stwierdziła, że nie był to przykry boi. Przypominał o nocy spędzonej z Croftem. Mercy zastanawiała się, czy Croft w pełni zdawał sobie sprawę z efektu, jaki wywarł na niej poprzedniego wieczoru. Zapewne tak. Ten człowiek był stanowczo zbyt spostrzegaw czy. Czytał w niej jak w książce. Ale i ona dowiedziała się o nim pewnych rzeczy. Falconer zazwyczaj kontrolował siebie i świat wokół siebie, miał jed nak pewne ograniczenia i można było go sprowokować do ich przekroczenia. Mercy wiedziała, że poprzedniego wieczoru to jej się udało. W świetle dnia była nie tylko zaskoczona własną śmiało ścią, ale wręcz nią wstrząśnięta. Otworzyła oczy i zobaczyła, że w pokoju jest jasno. Zegar wskazywał pół do szóstej. Rzuciła okiem na łóżko i stwierdzi ła, że Crofta nie ma. Zmarszczyła brwi; usiadła. Poniewczasie przypomniała sobie, że nie włożyła koszuli nocnej. Wstając z łóżka i sięga jąc po szlafrok Mercy starała się złowić uchem jakieś odgłosy: szumu wody z łazienki czy hałasów z kuchni. W mieszkaniu panowała absolutna cisza, choć Mercy wyczuwała, że ktoś jeszcze w nim jest. Zawiązując żółty pasek czerwonego szlafroka wokół szczupłej talii Mercy podeszła do drzwi sypialni i znów nad stawiła ucha. Nadal niczego nie słyszała, lecz była pewna, że Croft nie wyszedł. Po cichu przeszła korytarzem do dużego pokoju. Croft siedział ze skrzyżowanymi nogami na podłodze przy oknie. Był nagi. Dłonie opierał na kolanach. Zdawało się, że całą uwagę skoncentrował na jakimś punkcie horyzontu. Mercy zrozumiała, że Croft medytuje. 73
Jayne Ann Krentz Po cichu wycofała się i poszła do łazienki. Wchodząc kilka minut później pod prysznic stwierdziła, iż to odkrycie ją zafascynowało. Właściwie w tym mężczyźnie wszystko ją interesowało. Ale też ciągle bardzo niewiele o nim wiedziała. Zdrowy rozsądek nakazywał zwolnienie tempa w ich wzajemnym stosunku, który rozpalił się natychmiastowym płomieniem niczym pożar lasu w upalny dzień. Nie miała wątpliwości, że Croft wie, czego chce i co robi. Niestety, nie mogła tego samego powiedzieć o sobie. Być może sama potrzebowała czasu na spokojną medyta cję, by pozbierać myśli i zrozumieć odczucia. Mercy, owinię ta w ręcznik, wyszła kwadrans później z łazienki i zobaczyła, że Croft ogląda w sypialni Dolinę tajemniczych klejnotów, którą zostawiła na nocnym stoliku. Miał na sobie tylko dżinsy. Poranne światło doskonale uwidaczniało jego umięśnione plecy i barki. Croft podniósł głowę i objął spojrzeniem mo kre, zaczesane do tyłu włosy Mercy, jej świeżo wymytą twarz i krople wody błyszczące na jej nagich ramionach. Lek ki uśmiech, który rozbłysł w jego oczach, wyrażał satysfak cję i zaspokojenie. Zrobił krok do przodu, ale natychmiast zatrzymał się, gdy Mercy znieruchomiała. Uniósł do góry książkę. - Nie zapomnij jej zabrać. - Nie martw się. Nie mam zamiaru jej tu zostawiać. - Widzę, że to twoja wieczorna lektura. - To wyłącznie zawodowe zainteresowanie - poinformo wała wyniośle i odwróciła się, żeby wyjąć z komody bieliznę. Wiedziała, że się zaczerwieniła. - Zawodowe zainteresowanie? Tak to nazywasz? W jego głosie brzmiała dobroduszna kpina i Mercy nie wiedziała, czy cieszyć się z jego dobrego humoru, czy zło ścić, że znalazł książkę w takim kompromitującym miejscu przy łóżku. - Owszem, przeglądałam ją z powodów zawodowych. Stworzyłam nawet pewną teorię na temat jej autora. - Rivingtona Burleigha? - Croft stanął za nią i położył ręce na jej nagich ramionach. Lekko pocałował wilgotne włosy. Do jakich doszłaś wniosków? - Że autor jest kobietą. 74
Dolina klejnotów Zaskoczyła go. Mercy uśmiechnęła się z zadowoleniem. ~ Co? - Tak jest, kobietą, - Osiemnastowieczna pornografia napisana przez kobie tę? Niemożliwe. - Dlaczego nie? W osiemnastym wieku było wiele pisarek. I często pisały pod męskimi pseudonimami. - Ale coś takiego? - Czyżbyś był jednym z tych mężczyzn, którzy uważają, że kobiety nie interesują się erotyką? - Odsunęła się i pode szła do szafy, aby wyjąć dżinsy. -Jeśli tak, to coś ci powiem. Nasz gust erotyczny może być odmienny od gustów męż czyzn, nie znaczy to jednak, że nie potrafimy w pewnych okolicznościach deceniać erotyki. - Ależ wierzę ci, Mercy - zapewnił z błyskiem w oczach. Widziałem przecież twoją twarz, kiedy w nocy patrzyłaś w lu stro. - Prawdziwy dżentelmen nie przypominałby o tym. - Rzu ciła mu oburzone spojrzenie. - Prawdziwy dżentelmen przypuszczalnie w ogole nie ka załby ci patrzeć w lustro. - Ciekawe. - Powiedz mi, dlaczego uważasz, że Burleigh to kobieta. Mercy, trzymając w ręce dżinsy, zamyśliła się na chwilę. - Z powodu wrażliwości. Książka tak samo dokładnie opi suje wewnętrzne odczucia głównego bohatera podczas scen miłosnych, jak działania fizyczne. Mężczyźni koncentrują się raczej na mechanicznym działaniu, a nie na reakcjach emo cjonalnych. - Jesteś ekspertem od pornografii skierowanej do męż czyzn? Nie miałem pojęcia, że twoje zawodowe zaintereso wania są tak rozległe. - I co? - spytała zaczepnie. - Czy to nie jest prawda? Czy mężczyźni nie zajmują się bardziej sprawami fizycznymi, podczas gdy kobiety skupiają się raczej na problemach uczu ciowych? Dlatego właśnie związek, którym manipuluje męż czyzna, zaczyna się od sypialni. A związek dwojga osób, kierowany przez kobietę, zacząłby się wolniej, z dużą ilością czasu przeznaczoną na wzajemne bliższe poznanie. - Czyżby zmiana tematu? Nagle przechodzimy od spraw 75
JayneAnn Krentz
zawodowych do osobistych? - Croft się nie poruszył, lecz atmosfera w pokoju uległa zagęszczeniu. Mercy dumnie uniosła brodę do góry, chociaż mocno zaci skała palce na trzymanych w dłoni dżinsach. Spojrzała mu prosto w oczy. - Owszem - odparła. - Myślę, że tak. - Powiedz wprost, Mercy. Nie chciałbym zno'w błądzić w dżungli twych dziwacznych procesów myślowych. - Dobrze. - Mercy odetchnęła głęboko. - Uważam, że za bardzo się pośpieszyliśmy. Wszystko stało się zbyt szybko. Potrzebujemy czasu, aby się lepiej poznać. Jeśli poważnie traktujesz ten... ten nasz związek, to musisz przyznać, że powinniśmy na jakiś czas ochłodzić nasze kontakty fizyczne. - Do diabła! Mercy była zaskoczona tym dosadnym, krótkim wyraże niem niechęci. Poczuła się także urażona. - Jeśli zależy ci tylko na seksie, to możesz go sobie poszukać gdzie indziej. - W nocy nie miałaś nic przeciwko temu. Nie podobał jej się ponury wyraz jego twarzy. - Coś takiego może się zdarzyć pod wpływem chwili powiedziała ostrożnie. -To nagminne i powszechne, że ktoś daje się ponieść silnemu, chwilowemu uczuciu fizycznej bliskości, które... - To nie dotyczy ciebie. - Słucham?-Mercy spojrzała na niego zmrużonymi oczyma. - Ty się łatwo nie poddajesz silnemu, chwilowemu uczu ciu fizycznej bliskości. Wyszłaś daleko poza siebie i to ja chroniłem cię przed całkowitym zatraceniem. - To bardzo wymowny obraz, ale niczego nie zmienia. Podszedł do niej, zmuszając do cofnięcia się pod ścianę, nim zdążyła zrobić unik. W oczach Crofta błyszczało rzadkie uczucie, które mogło wyrażać zarówno gniew, jak i oburze nie. Kiedy oparła się plecami o ścianę, uwięził ją w miejscu, opierając dłonie po obu jej stronach. - Naprawdę sądzisz, że jestem zainteresowany wyłącznie seksem? - spytał głosem podejrzanie łagodnym. Mercy usiłowała odzyskać zimną krew. - Weźmy choćby tę książkę - stwierdziła. - Nie możesz zaprzeczyć, że jesteś nią zainteresowany. 76
Dolina klejnotów - Nie waż się wspominać o Dolinie. Nie teraz. Nie rozmaŹ wiamy o tej cholernej książce. Rozmawiamy o nas. O tobie i o mnie. I chcę wiedzieć, czy naprawdę myślisz, że obchodzą mnie wyłącznie twoje wyczyny w łóżku. Wzdrygnęła się; była przekonana, iż jej wyczyny, zarówno w łdżku, jak i na dywanie, były szalenie amatorskie. Miała doprawdy niewielkie doświadczenie i obawiała się, że nie dało się tego ukryć. - Jestem pewna, że jest to częsty problem w związkach między kobietą a mężczyzną - desperacko broniła się Mercy. - I w tej sprawie także jesteś ekspertem? - Przestań, Croft. Chcesz mnie zbić z tropu. Mam pewien problem, a ty powinieneś traktować go z szacunkiem i po wagą. - Gdzie jest napisane, że mam traktować twoje idiotyczne problemy z szacunkiem i powagą? - Moje problemy nie są idiotyczne. Croft, przecież my się prawie wcale nie znamy. W piątek zjawiłeś się w moim skle pie. W niedzielę wziąłeś mnie do łóżka. To stanowczo zbyt szybko z każdego punktu widzenia. A z mojego punktu wi dzenia działasz z prędkością światła. Chcę zwolnić, a jeśli naprawdę chcesz ze mną jechać do Kolorado, będziesz mu siał też zwolnić tempo. - To twoje ostatnie słowo? - Tak-odparła z przekonaniem. Spoglądał na nią przez nieskończoną chwilę. Cienie w jego oczach zmieniały się błyskawicznie, jakby robił w myśli prze gląd możliwych odpowiedzi. Gwałtownie opuścił ręce i z nie smakiem potrząsnął głową. - Jak ty to robisz, do diabła? - spytał cicho; odwrócił się i podszedł do okna. Jego głos wydawał się tak cichy, że Mercy nie wiedziała, czy pytanie było przeznaczone dla jej uszu. Pytał raczej sam siebie i najwyraźniej nie potrafił sobie na nie odpowiedzieć. - Croft... Nie zareagował, przeciągając dłonią po włosach i wygląda jąc przez okno. - Spędziłem trudne pół godziny, usiłując zaplanować cze kający nas dzień, a ty w niecałe pięć minut zniszczyłaś wszystko, co osiągnąłem. 77
Jayne Ann Krentz - Posłuchaj, Croft... - Do diabła! - Odwrócił się do niej z potępiającym spojrze niem. - Ja nigdy nie daję się wyprowadzić z równowagi. - Nie możesz winić siebie za to, że straciłeś przeze mnie cierpliwość. Masz absolutne prawo być trochę - przerwała w poszukiwaniu właściwego słowa - zaskoczony tym, że postanowiłam przejąć kontrolę nad naszym związkiem. Po siadasz dominującą osobowość i przez kilka ostatnich dni kontrolowałeś sytuację. Naturalnie zaszokowało cię to, iż powiedziałam, że chciałabym zrezygnować na razie z do znań fizycznych, ale... Przerwał jej gwałtownym ruchem ręki. - Ani słowa więcej, Mercy. Ostrzegam cię. Jeśli sama nie chcesz zostać zaszokowana i zaskoczona, zamknij buzię i nie odzywaj się, dopo'ki nie zjem śniadania i nie wypiję herbaty. Mercy, która już otwierała usta, aby wygłosić kolejne uspo kajające stwierdzenie na temat przeceniania konieczności panowania nad sobą, zamknęła je od razu. W milczeniu przy glądała się, jak Croft wychodzi do łazienki. Podobno droga do serca mężczyzny wiedzie przez żołą dek. Postanowiła, że przygotuje na śniadanie coś specjalne go. I powstrzyma się od komentarzy. Croft najwidoczniej przechodził okres przystosowawczy i potrzebował czasu do namysłu. Kilka godzin później Mercy siedziała na pasażerskim siedzeniu wynajętej Toyoty i walczyła z dużą, poskładaną mapą Kolorado, którą dostała w wypożyczalni samochodów. Wyjechali z lotniska w Denver autostradą numer 25, wiodącą na południe, zgodnie z porządnie wypisanymi na maszynie wskazówkami, które czekały ją w wypożyczalni. Kiedy wyjechali poza opary miasta, roztoczyło się przed nimi błękitne niebo Kolorado. Popołudniowe słońce zdawało się cieplejsze, bardziej intensywne niż w Waszyngtonie. Po prawej stronie potężna bariera Gór Skalistych biegła równo legle do autostrady, dając co bardziej awanturniczym kierow com pokusę porzucenia wygodnej drogi i spróbowania szczęścia w znacznie bardziej prymitywnych warunkach. Większość kierowców zwalczała tę pokusę. 78
Dolina klejnotów Croft prowadził samochód spokojnie. Był zrelaksowany, ostrożny i uważnie obserwował drogę. W wypożyczalni wy brał na górskie drogi Toyotę Celicę. Mercy obserwowała go ukradkiem, świadoma jego pełnej koncentracji. Taki właśnie był i wszystko, czego się podejmował, wykonywał z pełnym skupieniem. Nie należał do ludzi, których łatwo można zwieść z raz obranej drogi. To ostatnie spostrzeżenie męczyło ją już od rana. Właści wie powinno jej to było wcześniej przyjść do głowy, zganiła się w duchu. Z drugiej strony poprzedniego wieczoru chciała wierzyć, iż udało jej się zdekoncentrować Crofta. Jasne świat ło dnia i kilka godzin rozmyślań przypomniały jej, że jest to raczej mało prawdopodobne. Aby to osiągnąć, trzeba było czegoś więcej niż reakcje niedoświadczonej kobiety, która wpadając w objęcia Crofta Falconera omal nie przewróciła się o własne nogi. - Co się stało? - Croft rzucił jej szybkie, pytające spojrze nie. - Pomyliłaś się? - Nie. - Mercy zmarszczyła nos. ~ Nie pomyliłam się. Za parę kilometrów dojedziemy do miejsca, gdzie trzeba skręcić z autostrady. Względnie normalne, pokojowe stosunki między Mercy a Croftem powróciły zaraz po śniadaniu, złożonym z naleś ników polanych syropem klonowym, ale od czasu do czasu następowało krótkie spięcie. Croft omal nie został oblany herbatą, kiedy zgłosił zastrzeżenie do herbaty z torebki. Usiłował poinstruować Mercy w kwestii parzenia prawdziwej herbaty, lecz jego wykład nie spotkał się ze zrozumieniem i przychylnym podejściem. Z początku Mercy przypuszczała, że szorstkie zachowanie Crofta wynikało z wcześniejszego wybuchu złości. Teraz jed nak doszła do wniosku, iż przyczyna musiała leżeć gdzieś indziej. Miała dziwne wrażenie, że Croft myśli zupełnie o czymś innym, czymś znacznie dla niego ważniejszym niż siedząca obok zbuntowana kobieta. - Pan Gladstone proponuje w swoim liście, abyśmy za trzymali się dziś na noc w pewnym motelu obok kurortu narciarskiego. To jeden z niewielu moteli otwartych o tej porze roku. Jutro rano pojedziemy dalej, do jego domu w górach. - Mercy pochyliła się do przodu, czytając przelatu79
Jayne Ann Krentz jące nad głową napisy. - Tutaj jest zjazd. Skręć i jedź w stronę gór. Croft posłusznie zjechał z autostrady i wjechał na wąską, dwupasmową drogę. Wkrótce otoczyły ich góry. Rzadka do tej pory roślinność zgęstniała, zmieniając się w ciemnozielo ny las, który przesłonił im odległe szczyty. - Nigdy nie przepadałam za górami - rzuciła Mercy w celu nawiązania rozmowy. - Wydają mi się okropnie przygnębia jące. W ciągu dnia w górach jest tak, jakby cały czas panował zmierzch, a w nocy jest zupełnie ciemno. Za ciemno, i drze wa robią taki dziwny hałas. - To zabawne, biorąc pod uwagę fakt, że mieszkasz na północno-zachodnim wybrzeżu. - Croft koncentrował się na morderczej drodze. - Waszyngton słynie z gór. - Mogę na nie patrzeć - wyjaśniła cierpliwie Mercy. - Ale może zauważyłeś, że nie mieszkam w górach. Mieszkam nad morzem. - Ja też. - Nie dziwi mnie to zupełnie. - Dlaczego? - Croft lekko się uśmiechnął. - Może dlatego, że lubisz akwarele. Bardziej pasują do morskich pejzaży. A może dlatego, że wydajesz się człowie kiem, który potrafi docenić dramatyzm morskiego kraj obrazu. - Kiedy skończymy sprawy z Gladstone'em, zabiorę cię do Oregonu. - Zgoda. Mercy uśmiechnęła się. Ucieszyła się, że Croft mówi o przyszłości. I pomyślała, że dziwnie sformułował zdanie. Nie powiedział o dostarczeniu książki Gladstone'owi, lecz o zakończeniu spraw. Mercy przestała się uśmiechać i zmarszczyła brwi. Ze złością spojrzała na wijącą się przed nimi drogę. - Może byś trochę zwolnił, co? Nie jesteśmy na autostra dzie. - Nie martw się, Mercy. Kontroluję sytuację. Oparła się wygodniej i westchnęła; Croft miał rację. Prowa dził samochód z wprawą i precyzją zawodowego kierowcy wyścigowego. Pokonywał każdy zakręt z doskonałym wyczu ciem. Samochód reagował na dotyk mistrza. 80
Dolina klejnotów - Masz cholernie dobry refleks, co, Croft? Zabrzmiało to prawie jak oskarżenie. - Tak- odparł zwyczajnie, bez śladu przechwałki w głosie. Po prostu stwierdzał fakt. Przed siódmą wieczorem Croft zaparkował samochód na parkingu dość obdrapanego, choć czystego z wyglądu mote lu. Budynek znajdował się na skraju kurortu narciarskiego, z pewnością bardzo popularnego w sezonie zimowym. Pię trowy motel przypuszczalnie prezentował się znaczniej le piej w otoczeniu śniegu i tłumów rozentuzjazmowanych na rciarzy. Teraz, w spokojny letni wieczór, kiedy długie cienie zasłaniały wszystko wokół, miejsce to wydało się Mercy dość obskurne. Croft spojrzał na nią, wyjmując bagaże z samochodu. - Możemy poszukać innego motelu - zaproponował. Mercy spojrzała na nieliczne samochody na parkingu. - Równie dobrze możemy zostać tutaj, jest dość późno i nie mamy pewności, że znajdziemy coś otwartego. Przynaj mniej mają tu bar. Umieram z głodu. Croft zawahał się, potem wzruszył ramionami i podążył w stronę wejścia. Mercy nagle o czymś pomyślała. Dogoniła Crofta. - Weź dwa pokoje. Nie odezwał się, nawet na nią nie spojrzał. - Na pierwszym piętrze - dodała zdecydowanie Mercy. - Coś jeszcze? Nie podobał jej się zimny ton jego głosu. - Tak. Dowiedz się, czy mają sejf. Chciałabym schować tam na noc Dolinę. Zatrzymał się i odwrócił. - Po co? Przez ostatnie kilka tygodni trzymałaś ją u siebie w domu. Czego się teraz boisz? - Nie wiem - odpowiedziała szczerze. - To miejsce jest takie obskurne. Nie wzbudza to specjalnego zaufania do obsługi. Nie wiadomo, kto tu w ogóle pracuje. Założę się, że zamek w drzwiach pokoju można otworzyć kartą kredytową. Kobiety, które podróżują samotnie, muszą być ostrożne. Gdyby jakiś żartowniś postanowił odwiedzić w nocy mój pokój w poszukiwaniu pieniędzy, mógłby przypadkiem na* trafić na tę książkę i wziąć ją sobie. 81
Jayne Ann Kreutz - Nie musiałabyś się o to martwić, gdybyś spała ze mną. Jego logika była nie do odparcia, Mercy postanowiła więc się wykpić. - Nie musiałabym - przyznała. - Nie zajmujesz się okra daniem damskich torebek nocą, w pokojach motelowych, prawda? - Na ogół nie. Recepcjonista, ku zaskoczeniu Mercy, okazał się grzeczny i pomocny. Dał im klucze do pokojów, po czym wziął od Mercy zawiniętą w papier książkę i włożył ją do sejfu, stare go, lecz dość solidnego. Mercy poczuła się raźniej, widząc, iż zalążek jej przyszłych interesów jest bezpiecznie schowany. Przy kolacji, składającej się z tłustych frytek z hambur gerem, Mercy usiłowała w pustym barze prowadzić z Croftem rozmowę. Ten jednak, przez cały dzień dość milczący, odpowiadał monosylabami. Kolejny raz Mercy miała wraże nie, że myśli o czymś innym. Było to frustrujące. I przygnę biające. Mieliśmy się lepiej poznać przy okazji wspólnej wyprawy, pomyślała ponuro. Kładąc się do łóżka i gasząc światło zasta nawiała się, czy ktoś kiedyś poznał lepiej Crofta Falconera. Miała co tego poważne wątpliwości. Przez kilka chwil leżała w ciszy, nasłuchując dźwięków dobiegających z pokoju Crofta za ścianą. Nie słyszała nicze go oprócz odgłosów instalacji kanalizacyjnych. I nic dziwnego, stwierdziła w duchu. Ten człowiek porusza się bezszele stnie jak duch. Mercy poprawiła poduszkę, przewróciła się na bok i zamknęła oczy. t-roft stał w ciemności, obserwując cienie za oknem mo telowego pokoju. Już wcześniej otworzył okno, aby wpuścić do wilgotnego, zakurzonego pokoju trochę świeżego powie trza. Sosny i jodły wzdychały boleśnie. Mercy miała rację, pomyślał z rozbawieniem. Drzewa wydawały dziwne odgło sy. I zasłaniały światło gwiazd, które starało się przez nie przesączyć. U podnóża drzew było bardzo ciemno. Jednakże w przeciwieństwie do Mercy Croft nie uważał ciemności za przygnębiającą. Rozumiał oczywiście instyn ktowną niechęć Mercy. Była stworzeniem światła. Błyszczą cym, przejrzystym, wibrującym kolorami. On sam czuł się 82
Dolina klejnotów stworzeniem nocy. Wyczuwał ciemność, znał ją bardzo bli sko, wykorzystywał ją, oswajał i akceptował. Minęło pół godziny, nim Mercy wreszcie położyła się spać. Słuchał, jak kręci się po pokoju, odnotowując każdy dźwięk i zapamiętując go jako część jej wieczornego rytuału. Nadsta wiał ucha z wytężoną uwagą, kiedy usłyszał, jak otwiera walizkę. Mdgł sobie wyobrazić, że wyciąga stamtąd przy zwoitą, długą do kostek koszulę nocną. Później nasłuchiwał z przyjemnością, jak Mercy otwiera drzwi szafy. Zdejmuje z pewnością jaskrawokolorową bluz kę, którą miała na sobie, rozpinając guziki i odsłaniając słod ki zarys piersi. Chłdd w pokoju na pewno sprawił, że broda wki zesztywniały. Potem przyszła pora na dżinsy. Usłyszał, że je zdejmuje i w myślach ujrzał okrągły tyłeczek Mercy jedynie w cienkich figach. Po chwili figi podążyły za dżinsami. Usłyszał lekki ruch chwytania równowagi, kiedy Mercy przytrzymała się drzwi szafy, balansując po kolei na jednej nodze. I została naga. Wyobraził sobie brązowy trójkąt włosów u szczytu nog, oświetlony nieprzyjemnym światłem górnej lampy. Przyjemność ustąpiła miejsca frustracji, kiedy Croft usły szał, że Mercy kładzie się do łóżka. Jego z trudem powstrzy mywane pożądanie wprawiło go w niepokój. Teraz, stojąc przy oknie, rozważał wejście do pokoju Mer cy i dołączenie do niej w łóżku. Będzie rozespana i miękka, nie przygotowana na wygłaszanie pogadanek na temat ich związku. Związku... Pomyślał, że nie lubi tego słowa. Przypuszczalnie dlatego, że nie do końca je rozumiał. Było zbyt ogólnikowe, nieprecy zyjne. Słowo, którego nie mógł w pełni pojąć, słowo kobiece. Kobieta mogła go użyć i nadać mu takie znaczenie, jakie jej w danej chwili odpowiadało, pozostawiając mężczyźnie po szukiwania właściwego sensu. Poza tym słowo to nie odda wało istoty ich wzajemnego połączenia, od kiedy zostali kochankami. Pamiętał, jak oddała mu się całkowicie, uległa w jego ra mionach i pomyślał, że gdyby wykazał trochę więcej stanow czości, uległaby mu także tym razem. To mu się podobało świadomość, iż mógłby pokonać jej ostrożność. 83
Jayne Ann Krentz Myśl o tym, jak stracił poczucie kontroli, Croft zdecydowa nie odrzucił. Łatwiej było nie myśleć o tym akurat aspekcie kochania się z Mercy. Znękany fizycznie bliskością niedostępnej Mercy, Croft postanowił zająć się czymś innym. Miał przecież pracować, pomyślał ponuro. Ta kobieta potrafiła zawrócić mu w głowie w sposób niepokojący i potencjalnie niebezpieczny. W tej chwili najważniejszą rzeczą była Dolina tajemniczych klejnotów. Croft zmarszczył brwi, gdy sobie przypomniał, jak bardzo Mercy nalegała na to, aby zamknąć książkę na noc w sejfie. Chciał zaproponować, że ją przechowa, ale wiedział, iż Mercy by się nie zgodziła. Nie podobało się jej to, że Croft interesuje się Doliną, i z tego powodu nie do końca mu ufała. Jemu z kolei nie podobał się jej brak zaufania, więc nawet nie wspomniał o możliwości zaopiekowania się książką. Wszyst ko razem było szalenie pogmatwane. Croft nie miał wcześniej pojęcia, że ich związek stanie się tak skomplikowany. Jedno było wszakże jasne: im dłużej o tym myślał, tym mniej podobał mu się fakt, iż Dolina leży na dole, w recepcji, w kiepskim sejfie. I powody jego niechęci nie miały nic wspólnego z jego związkiem z Mercy. Powody takiego stanu rzeczy były proste i logiczne. Nie byłoby problemu, gdyby Gladstone był zwyczajnym kolekcjonerem. Jeśli jednak jest on człowiekiem, który kie dyś nazywał się Egan Graves, to wie już, że Mercy nie pod różuje sama. Gladstone, uczciwy kolekcjoner, nie miałby za pewne nic przeciwko temu, iż Mercy wzięła ze sobą towa rzysza podróży. Graves byłby tym faktem głęboko zanie pokojony. Jeśli jest zaniepokojony, czy też tylko zaintrygowany, Do lina może być w niebezpieczeństwie. Książka będzie bezpie czniejsza, jeśli Croft wyjmie ją z sejfu i zabierze na resztę nocy do siebie. Podjął decyzję i odsunął się od okna. Rano wyjaśni Mercy, że musiał zabrać książkę, ponieważ nie ufał nocnemu rece pcjoniście. Każdy pracownik motelu na takim pustkowiu byłby ciekaw, co przelotny gość motelowy oddaje na prze chowanie do sejfu. Croft bezszelestnie otworzył drzwi od pokoju i przeszedł korytarzem do schodów. 84
Dolina klejnotów Na dole zobaczył, że oświetlony znak wskazujący na wolne pokoje został na noc wyłączony. Światła były pogaszone. Croft podszedł do drzwi wejściowych i oparł się ramieniem o dzwonek. Panowała całkowita cisza i Croft pomyślał, iż recepcjonista zapewne wyłączył dzwonek razem z neonem. Ciekawe, czy nieobecny właściciel motelu wiedział, że na noc usługi są tak ograniczane. A może wcale mu to nie przeszkadzało. W końcu w tej okolicy, o tej porze roku, nie było wielkiego ruchu turystycz nego. Croft przyjrzał się zawiasom drzwi wejściowych i stwier dził, że Mercy miała rację. Zamki można było otwierać kartą kredytową. W chwilę później był już z powrotem w recepcji. Drzwi wejściowe zatrzasnęły się bezszelestnie. Natychmiast ude rzył go w nozdrza zapach taniego wina i Croft wiedział już, jaką rozrywkę znajdował sobie w nocy recepcjonista. Ciche chrapanie z kanapy w kącie pomieszczenia potwierdziło jego podejrzenia. Nocny recepcjonista obecny był tylko ciałem. Pusta butelka po tanim winie leżała na podłodze przy kanapie. Croft spró bował obudzić recepcjonistę, po czym z niesmakiem zrezyg nował. Facet niewątpliwie znalazł niezawodny środek na bezsenność. Croft wszedł za ladę. Na podłodze niewielkiego biura stał staromodny sejf. Croft otworzył trzy pierwsze szuflady i w trzeciej znalazł przyklejoną wewnątrz kartkę z szyfrem. Najwyraźniej w tym zakątku Kolorado nie przywiązywano wielkiej wagi do bezpieczeństwa.
Rozdział szósty
Mercy obudziła się nagle, z bijącym sercem i uczuciem zimna, które skoncentrowało się w jej żołądku. Przez moment nie miała pojęcia, gdzie jest. Przez kilka długich sekund jej umysł odmawiał zidentyfikowania obcego otoczenia i niewygodne go łóżka. Zdawała sobie sprawę z dwóch rzeczy: nie jest we własnym mieszkaniu i dzieje się coś bardzo złego. Leżąc nieruchomo pod przykryciem, czekała, aż cienie w motelowym pokoju nabiorą konkretnych kształtów. Powoli odzyskała kontrolę nad przyśpie szonym oddechem. To śmieszne, pomyślała. Za długo już mieszkała całkiem sama, aby budzić się ze strachu w ciemności. Nic się nie stało. Znajdowa ła się po prostu w obcym pokoju. Musiała wziąć się w garść. Nie było powodów do niepokoju. W końcu Croft jest tuż za ścianą i na pewno usłyszałby nawet jej cichy okrzyk. Podniosła się wolno, przyciskając do piersi prze ścieradło i żałując, że Croft nie jest jeszcze bliżej. 86
Dolina klejnotów Nie miałaby nic przeciwko temu, aby się znajdował w tym samym pokoju. Serce biło jej teraz wolniej, ale jeszcze wciąż zbyt szybko. Co się z nią działo? To było zupełnie do niej niepodobne. Na dźwięk cichego drapania za oknem serce znów zabiło jej mocniej. Zrobiło jej się zimno. Przynajmniej wiedziała teraz, co ją obudziło. Stwierdziła, że musi to być gałąź drzewa, drapiąca o ścianę budynku. Siłą woli Mercy zmusiła się, aby wstać z łdżka. Nie będzie się przecież trzęsła ze strachu z powodu głupiej gałęzi. Samotna kobieta nie może sobie pozwolić na ataki histerii w środku nocy spowodowane stukaniem gałęzi. Mercy zdecydowanie podeszła do okna. Z czymś takim trzeba sobie po prostu radzić. Samotna kobieta jest przyzwy czajona do wstawania w środku nocy z powodu dziwnych hałasów. To jedyny sposób, aby zachować przytomność umysłu. Wyjrzy przez okno, zobaczy tę gałąź i wreszcie się uspokoi. Była niespełna metr od okna, kiedy ciemny, wyraźnie ludzki kształt zamajaczył po drugiej stronie szyby. Samotna kobieta potrafi sobie radzić z dziwnymi hałasami i potrafi być dzielna. Potrafi też wołać o pomoc. Mercy wrzasnęła wniebogłosy. Intruz na zewnątrz znieruchomiał, jakby się natknął na elektryczne ogrodzenie, po czym prześliznął się szybko po parapecie i znikł. Kilka sekund później ktoś załomotał do drzwi Mercy. - Mercy! Otwórz drzwi albo je wyłamię. Mercy skoczyła do drzwi. Croft nie straszył, on tylko stwierdzał fakty i wolała nie musieć płacić właścicielowi mo telu za wyłamane drzwi. Otworzyła i Croft omal jej nie przewrócił, wpadając do pokoju. Poruszał się nie tylko bardzo cicho, lecz także bardzo szybko. - Co się tu dzieje? - Obrzucił wzrokiem pokój, kiedy Mercy zapaliła światło. - Tam, za oknem, ktoś był. Widziałam cień człowieka. Znikł, kiedy krzyknęłam. Croft jednym susem znalazł się przy oknie, otworzył je szeroko i wyjrzał na zewnątrz. 87
Joyne Ann Krentz tę -okolicę, zniknie między drzewami w jednej chwili. Przy Nie ma nikogo. Na pewno skrył się w drzewach. Jeśli zna puszczalnie zostawił samochód blisko wjazdu na autostradę. - Ale co on tu robił za moim oknem? Uciekł, do diabła. Musimy coś zrobić, Croft. bardzo jest spięty. Mercy spostrzegła, że Croft ma na sobie wyłącznie obcisłe slipki. Kiedy przechodził przez pokój, zauważyła płynny ruch mięśni pod cienką skórą. Orzechowe oczy niebezpiecz nie błyszczały. Croft był sfrustrowanym drapieżnikiem, któ remu umknęła ofiara. - W gruncie rzeczy - zaczęła ostrożnie Mercy - myślałam o czymś mniej ambitnym. Powinniśmy natychmiast zawia domić recepcjonistę. - Sięgnęła po telefon. - Dzwonek telefonu nie zbudzi go na pewno - mruknął pod nosem Croft. - Poczekaj chwilę, włożę dżinsy. - Co masz na myśli z tym telefonem, Croft? Wróć. Co się dzieje? - Mercy odłożyła słuchawkę telefonu i podążyła za Croftem, który wychodził już z jej pokoju. - Nic takiego. Później ci powiem - odparł, stojąc w otwar tych drzwiach swego pokoju. - Lepiej włóż coś na siebie, jeśli chcesz zejść ze mną na dół. Mercy poniewczasie zdała sobie sprawę, że ma na sobie tylko bawełnianą koszulę nocną. Wprawdzie wysoką zapina ną pod szyją i z długimi rękawami, ale stojąc na korytarzu Mercy czuła się w niej prawie naga. Rozejrzała się wokół pośpiesznie i wbiegła z powrotem do pokoju. Na korytarzu nie otworzyły się dotąd żadne drzwi, a przecież wystraszony okrzyk Mercy obudziłby każdego, kto by spał obok. Naj wyraźniej Mercy i Croft byli na pierwszym piętrze jedynymi gośćmi. Mercy wkładała pośpiesznie buty, kiedy na korytarzu po jawił się Croft. Narzucił na siebie koszulę i dopinał jeszcze dżinsy. - Gotowa? - Czego chciał ten człowiek za oknem, Croft?
ły, jakCroft ka?- -Co proponujesz? Żebym ścigał jego samochód na bosa zatrzasnął okno; jego wyważone ruchy wskazywa
-Szybko Tak. zeszli na dół i wyszli na dwór, w zimną noc.
Dolina klejnotów - Nie wiem, ale widocznie miałaś rację obawiając się noc nych rabusiów. - Na szczęście schowałam Dolinę do sejfu. - A właśnie - zaczął Croft, kiedy doszli do drzwi recepcji. - Chciałem ci dopiero rano wyjaśnić, że... - Przerwał gwałtow nie na widok szeroko otwartych drzwi. - Co, do diabła?! Mercy znów poczuła cienką strużkę strachu, która jej przebiegła wzdłuż koniuszków nerwów. - Najpierw włamał się tutaj - szepnęła, przystając na progu. - Może okradł recepcjonistę, a potem poszedł szukać łupów po pokojach gości. Croft przeszedł obok niej i wszedł do małego pomieszcze nia. Sięgnął do kontaktu; Mercy podążyła za nim do środka. - Cholera! Mercy próbowała dojrzeć coś ponad jego ramieniem. - Ach, mój Boże! - zawołała. Nocny recepcjonista leżał na podłodze, z rany w głowie ciekła krew. - Biedny człowiek. - Mercy przecisnęła się obok Crofta i podeszła do rannego. Uderzyły w nią opary alkoholu, wy pełniające pokój. - Nie musieli go ranić. I tak był zupełnie nieprzytomny. Croft przyklęknął na jedno kolano obok Mercy, która usiłowa ła wyczuć puls rannego. - Co to znaczy? Croft, co się tu dzieje? - Mercy nie czekała na odpowiedź. - Musimy zadzwonić po jakąś pomoc lekar ską. Żyje, ale jest poważnie ranny. - Gdy odjęła rękę od głowy recepcjonisty, palce miała uwalane krwią. Odruchowo wytarła je o dżinsy, patrząc z troską na leżącego mężczyznę. Croft przyglądał się jej działaniom z dziwnym wyrazem twarzy. - Widzę, że nie boisz się widoku krwi? - Osoby samotne, pracujące na własny rachunek, muszą mieć silne nerwy. Dość mam zachodu z bankami i urzędem podatkowym. Dzwonisz po pomoc czyja mam to zrobić? - Nie mamy wyboru. Muszę chyba porozumieć się z lokal ną władzą - stwierdził niechętnie Croft, podchodząc do tele fonu. - Jest tutaj numer miejscowego szeryfa. Lepiej nie ruszaj recepcjonisty. - Nie zamierzam. 89
Jayne Ann Krentz Po drugiej stronie ktoś odebrał telefon i Croft podał nie zbędne informacje bezbarwnymi, zwięzłymi zdaniami. - Tak, dobrze, zaczekamy. Mówiąc to niecierpliwym tonem, nie patrzył na Mercy, lecz powędrował wzrokiem do małego biura za pokojem rece pcjonisty. Po chwili Croft skończył rozmawiać i spojrzał na Mercy. - Zaraz przyjadą. Kiwnięciem głowy przyjęła informację, nadal klęcząc przy rannym. - Kto mdgł coś takiego zrobić? Mało kto tu latem przyjeż dża. W kasie nie mogło być dużo pieniędzy. Jest tylko kilku gości i założę się, że większość zapłaciła za nocleg kartą kredytową, a nie gotówką. Ciekawa jestem, czy bandyta wła mał się także do baru? - A potem postanowił sprawdzić, czy w pokojach gości nie leżą luzem jakieś pieniądze? To całkiem możliwe. - Mówisz to bez przekonania. - Wszyscy pozostali goście mieszkają na parterze. Tylko my dwoje mamy pokoje na piętrze. Dlaczego ten facet ryzy kował włażenie na gorę, kiedy mógł bez trudu dostać się do pokojów na dole? - Kto wie? Może nie wiedział, które pokoje są wolne, a które zajęte. O tej porze większość ludzi śpi i światła są pogaszone. Trudno byłoby... - Mercy przerwała, słysząc dźwięk syreny. - No, jedzie policja. - Na wiele się nie przyda - mruknął Croft. - O co ci chodzi? Musieliśmy kogoś zawiadomić. Co masz przeciwko miejscowej policji? - Nic. Po prostu nie dowierzam oficjalnym stróżom po rządku. - Naprawdę, Croft, czasami jesteś okropnie cyniczny. Mercy powoli wstała i odwróciła się do Crofta. - Szkoda, że się lepiej nie przyjrzałam temu facetowi. Widziałam tylko cień człowieka za szybą. Na zewnątrz było bardzo ciemno i ja... Przerwała, po raz pierwszy rzucając spojrzenie przez otwarte drzwi wewnętrznego biura. - Croft! Podążył wzrokiem za jej wzrokiem. 90
Dolina klejnotów - Nie martw się, Mercy. Dolina jest bezpieczna. - Nie przyszło mi do głowy, że ten ktoś mdgł się włamać do sejfu. - Skoczyła do drzwi, patrząc z przerażeniem na otwarte drzwi sejfu. Szybki rzut oka potwierdził, iż sejf był w środku pusty. - Znikła. Croft, bandyta ukradł Dolinę. Cała moja przyszłość legła w gruzach. Zabrał i poszedł. Przypusz czalnie nawet nie wie, co ukradł. Sądził, że coś wartościowe go, bo było w sejfie. Niech to szlag trafi. Mogłabym udusić faceta gołymi rękoma. - Uspokój się, Mercy. Syreny brzmiały teraz głośniej i pierwszy samochód wjeż dżał na parking. Croft przybliżył się do Mercy i złapał ją z tyłu za ramiona. - Słuchaj, co do ciebie mówię. Dolina jest bezpieczna. Mam ją w pokoju na górze. - Przemawiał do niej cicho i sta nowczo. Obróciła się i stanęła z nim twarzą w twarz. - To niemożliwe. Włożyłam ją do sejfu i ktoś ją stąd zabrał. - Jaja wyjąłem z sejfu. - Dlaczego? Kiedy? Jak? To ja podpisałam kwit. Croft, to wszystko jest bez sensu. Chcę wiedzieć, co tu się dzieje. - Później ci powiem. - Powiesz mi teraz! - Nie, nie teraz. - Croft potrząsnął głową. - Teraz poroz mawiamy z szeryfem i chcę, żebyś mówiła to, co ja. - Co masz zamiar zrobić? Oszukać go? - spytała ze złością Mercy. - Powiem prawdę. Tak jest zawsze prościej, pod warun kiem, że nie dasz się ponieść szczegółom i niuansom. Bę dziemy mówić krótko i zwięźle. - Nic nie rozumiem. - Mercy była zła i kompletnie zasko czona. Nic nie rozumiała, a najbardziej dziwił ją fakt, iż Croft całkowicie panuje nad sytuacją. - W tej chwili nie musisz niczego rozumieć. Ja będę mówił. Ty możesz opowiedzieć o człowieku za oknem i nic więcej. Ja się zajmę resztą. Mercy chciała mu powiedzieć, że jest stuknięty i że nie zmusi jej do wprowadzania w błąd policji. Chciała powie dzieć, że nie pozwoli sobą manipulować. Chciała mu wykrzy czeć, iż nie jest aż tak głupia, żeby pozwolić człowiekowi, 91
Jayne Ann Krentz którego poznała zaledwie przed trzema dniami, mówić jej, co ma robić w tak poważnej sytuacji. Tymczasem Croft spoglądał na nią uspokajającym wzro kiem, a jego silne dłonie, zaciśnięte na jej ramionach, zdawa ły się niszczyć jej opór. - Mercy, wiesz przecież, że możesz mi zaufać. - Nie, nie wiem. Słowa protestu zabrzmiały słabo i Mercy doskonale o tym wiedziała. Na parkingu samochód szeryfa zatrzymał się i sy rena umilkła. Ktoś wysiadł z samochodu. Postać w mundurze ruszyła w stronę drzwi recepcji. żadnego ostrzeżenia wzrok Crofta stał się przerażają niłybezwzględny. Mercy poczuła się tak, jakby ją trzymały żelazne kleszcze. Zapanowała nad nią wola Crofta - potężna, cicha fala męskiej władzy, której nie potrafiła się przeciwsta wić. Mercy zadrżała, podnosząc na niego wzrok. - Do diabła, Croft, nie masz prawa tak mną rozporządzać - syknęła. - Nie mam wyboru. Zrobisz to, co mówię. Słuchaj mnie. Później porozmawiamy. - Opuścił ręce,, słysząc za drzwiami kroki szeryfa. - Weź się w garść i nie patrz tak, jakbyś zoba czyła ducha. Mercy z przyjemnością walnęłaby go w arogancki łeb jakąś lampą, ale było już za późno na takie gesty. Szeryf wchodził właśnie do środka i Croft obracał się w jego stronę. Mercy pomyślała z niechęcią, że miała wszelkie prawo wyglądać tak, jakby zobaczyła ducha. Bezdenne zimno, jakie ujrzała w oczach Crofta, na pewno wywodziło się z jakiegoś upiornego wymiaru. teluiiedząc przyglądała się Croftowi, który właśnie wszedł Doliną tajemniczych klejnotów w ręce. Szeryf odjechał kilka - Dobrze - zaczęła agresywnym tonem Mercy, kiedy Croft zamknął drzwi. - Masz Dolinę całą i bezpieczną. To tylko stwarza podstawy do nowych pytań i wątpliwości. Władczym gestem wyciągnęła rękę po książkę. 92
coBezuścisk, Dłonie na jej ramionach tylko lekko wzmoc
ale
sztywno na brzegu łóżka w swoim pokoju w mo Mercy
zminut
karetkawcześniej, pogotowia.a nieprzytomnego recepcjonistę zabrała
Dolina klejnotów Podał jej pakunek i patrzył ironicznie spod uniesionych brwi, jak odrywa taśmę z jednej strony, żeby sprawdzić zawartość. - Dziękuję, że pozwoliłaś mi prowadzić rozmowę z szeryfem. - Nie dziękuj. Siłą zmusiłeś mnie do współpracy. - Mercy wysunęła książkę z opakowania, aby być stuprocentowo pewną, iż ma w ręce właściwy tom, po czym zaczęła staran nie z powrotem opakowywac Dolinę. - Jak ci nie wstyd. Nie masz prawa tak terroryzować Bogu ducha winnych ludzi. - Wcale cię nie terroryzowałem. - Właśnie że tak. I po raz drugi na to nie pozwolę, jasne, Croft? - Zmrużonymi oczyma rzuciła mu mściwe spojrzenie. Po raz pierwszy tej nocy na ustach Crofta zagościł lekki uśmiech. - Gdybyś półtorej godziny temu była całkowicie sterrory zowana, nie bredziłabyś tak i nie przesadzała. - Nie bredzę i nie przesadzam. - Nie wydajesz się specjalnie zastraszona. - Nie jestem zastraszona. Jestem wściekła, - Czyli mój terroryzujący wpływ był dość krótkotrwały. - Postanowiłam - poinformowała go z wyższością Mercy dać ci szansę, abyś mógł się wytłumaczyć. - Dziękuję. - I nie udawaj pokory. Nie działa na mnie. Teraz powiedz mi całą prawdę. Bez tej bajkowej wersji, jaką sprzedałeś szeryfowi. - Powiedziałem szeryfowi prawdę - stwierdził ze złością Croft. - Parę godzin temu zszedłem do recepcji i wyjąłem Dolinę z sejfu. Nie chciałem, żeby recepcjonista, z ciekawości lub z nudów, zaczął ją oglądać. - Przyznaj się, Croft. Sądzisz, że recepcjonista będzie to wszystko pamiętał? - Nie. Nim przyszedłem, wytrąbił całą butelkę wina. Nie będzie niczego pamiętał. Jeśli nie z powodu wypitego wina, to od uderzenia, jakim go później potraktowano. Tak jak powiedziałem szeryfowi. - Najwyraźniej był na tyle przytomny, żeby ci podać szyfr i pozwolić samemu otworzyć sejf - stwierdziła Mercy. - Tak przynajmniej sugerowałeś szeryfowi. 93
Jayne Ann Krentz - To niezbyt odbiega od prawdy. - Croft wzruszył ramio nami. Mercy otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - To znaczy, że recepcjonista nie podał ci kombinacji szyfrowej? - Powiedzmy, że zostawił ją na wierzchu. - Posłuchaj, Croft, chcę znać całą prawdę. - Dobrze. Kiedy przyszedłem, facet był już pijany. Wyłą czony z rzeczywistości. Chciałem go obudzić, ale mi się nie udało. Znalazłem kombinację szyfrową w jednej z szuflad biurka. Nie masz pojęcia, ile osób trzyma pod ręką hasła komputerowe, szyfry sejfowe i ważne numery telefonów. Osobiście otworzyłem sejf i wyjąłem twoją książkę. Zabrałem ją na gorę i poszedłem do łóżka. Koniec historii. - Dlaczego zawsze ci wierzę, nawet kiedy opowiadasz najbardziej niewiarygodne rzeczy? Croft usiadł na jedynym fotelu w pokoju. - Nie mam pojęcia. Pewno ze względu na mój urok i wdzięk osobisty. - Ja bym to inaczej nazwała - mruknęła Mercy, przypomi nając sobie jego przejmującą siłę woli, którą zmusił ją do posłuszeństwa. - Dlaczego tak ci zależało na przekonaniu szeryfa,.że bandycie nie chodziło o Dolinę? - Nie musiałem się za bardzo wysilać. Szeryf sam doszedł do tego wniosku. W końcu ten człowiek, który otworzył po mnie sejf, włamał się także do baru, ukradł radio z jednego z samochodów na parkingu i trzy portfele z pokoi na parte rze, zanim przeniósł się na piętro. Najwyraźniej sprawdzał wszystkie możliwości. - Na to wygląda, co? - Mercy zmarszczyła brwi i spojrzała na pakunek w ręce. Faktycznie, złodziej nie tracił czasu. Ktoś, kto szukałby Doliny, nie zawracałby sobie głowy radiem samochodowym i paroma portfelami. - Kto mógł w ogóle wiedzieć o tej książce? Chyba że recepcjonista przekazał komuś wiadomość, że ktoś schował do sejfu coś cennego. To nie ma sensu. - Jesteś pewna, że nie widziałaś twarzy tego człowieka za oknem? - spytał cicho Croft. - Nie. To był tylko zarys czarnej postaci za szybą. Zatrzy mał się na moment, kiedy krzyknęłam, a potem znikł. - Mercy 94
Dolina klejnotów gwałtownie uniosła do gory głowę, kiedy przypomniała sobie, w którą stronę przesunął się mężczyzna. - Przeszedł w kto runku twojego okna. Croft milczał, spoglądając na ożywioną twarz Mercy. - W gruncie rzeczy - szepnęła z namysłem Mercy mógł wejść przez okno do twojego pokoju i... - Zdjąć ubranie i kilka sekund później zjawić się na progu twojego pokoju w odpowiedzi na twdj krzyk? - skończył za nią zdanie Croft, zupełnie nie przejęty wnioskami Mercy. Daj spokój. To nie ja byłem za twoim oknem. Chłodna odprawa zirytowała Mercy. - Oczekujesz, że uwierzę w każde twoje słowo, co? Skąd mam wiedzieć, że to nie byłeś ty? - Gdybym to był ja, nie usłyszałabyś żadnego dźwięku powiedział. Nie chwalił się. Stwierdzał fakt. Jak duch. Ducha się nie słyszy. Croft miał rację. Mercy westchnęła i odłożyła książkę na łóżko. - No, cóż, to tyle. Przypadkowy rabuś. Recepcjonista wy żyje, a intruzowi udało się uciec z radiem samochodowym i trzema portfelami. - Mercy? - Tak, Croft? - Jest jeszcze jedna możliwość. -Mówił głosem stanowczo zbyt łagodnym, rozsiadając się wygodnie w fotelu, opierając łokcie na poręczach i splatając palce pod brodą. Orzechowe oczy spoglądały z zamyśleniem. - Obawiałam się tego - odparła Mercy. W jej głosie sły chać było zmęczenie. - Nie jestem pewna, czy chcę o tym słyszeć. - Myślę, że najwyższy już czas. Jest parę rzeczy, które powinnaś wiedzieć o mnie i o Dolinie tajemniczych klejnotów. Mercy dotknęła papieru, w który była zawinięta książka, z poczuciem głębokiego smutku. Od początki wiedziała, że obecność Crofta w jej życiu nie będzie prosta ani zwyczajna. Mimo to jakaś jej część nie chciała znać całej prawdy. Była pewna, że wszystko się zmieni. - Jeśli jest coś, co powinnam wiedzieć, to dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej? - Spójrz na mnie, Mercy. 95
Jayne Ann Krentz Rzuciła mu krótkie, niechętne spojrzenie i wróciła wzro kiem do książki. - Croft, powiedz, co masz do powiedzenia, i skończmy z tym. Tym razem jednak oszczędź czasu i wysiłku i mnie, i sobie. Dla odmiany powiedz mi prawdę. - Nigdy ci nie kłamałem. - Czy mówiłeś mi całą prawdę? - Nie. - Dlaczego? - Bo do tej pory nie musiałaś wszystkiego wiedzieć. Szu kałem odpowiedzi na parę pytań. Nie miałem żadnych fa któw, żadnych tropów, żadnych istotnych informacji, tylko egzemplarz Doliny. - I co z tego? - Ta książka nie ma prawa istnieć. Powinna była spłonąć w pożarze trzy lata temu, razem z człowiekiem, który nazywał się Egan Graves, i z całą jego kolekcją. - Dlaczego tak się przejmujesz tym, źe książka istnieje? - Jeśli Dolina ocalała, istnieje możliwość, iż ocalał także Graves. - Skąd o tym wszystkim wiesz? - Byłem przy tym pożarze. Mercy wciągnęła powietrze, obawiając się poruszyć. - Gdzie? - W posiadłości Gravesa na Karaibach. - Czy to ty podłożyłeś ogień? - Nie. Ja tak nie działam. Nie zamierzałem wykorzystywać ognia. W elektrowni posiadłości wybuchła walka. Strażnik rzucił mały granat i coś eksplodowało. Rozszalał się pożar, który zniszczył wszystko. Lub prawie wszystko. Później my ślałem, że to już koniec. Nie było dowodów na to, że Graves przeżył. Nie wydawało mi się możliwe, aby on czy cokolwiek innego uratowało się z pożaru. To było piekło. - Co tam robiłeś, Croft? O co chodziło? - Egan Graves wdał się w ciemne interesy na jednej z wysp karaibskich, gdzie nie sięga władza Stanów Zjednoczonych, Miała to być komuna religijna, miejsce oświecenia. Graves nazywał to Towarzystwem Łaski. Przykrywka dla handlu seksem i narkotykami, wciągająca naiwnych młodych ludzi, dziewczyny i chłopaków, i zmieniająca ich w prawdziwych 96
Dolina klejnotów niewolników. Graves kontrolował ich za pomocą mieszanki narkotyków i jakiejś niesamowitej hipnozy. Towarzystwo wykorzystywało swe ofiary jako prostytutki, aktorów w nąj-| obrzydli wszych filmach pornograficznych, handlarzy narkotyków, złodziei i co tam jeszcze było potrzebne Gravesowl do budowania swego imperium. A wszystko to działo się pod przykrywką religijnego oświecenia. - Skąd wiesz o tym wszystkim? - Poproszono mnie, żebym pojechał na wyspę i wydostał jedną z ofiar. Cdrkę mojego przyjaciela. Chciał on dostać także Gravesa, Bradzo chciał go dostać. Świetnie go rozumiałem. - Mój Boże! I co się stało? - Wyciągnąłem dziewczynę i wiele innych osób. Ale nie wszystkich, Mercy. Nie wyciągnąłem wszystkich. Niektórzy byli już tak oszalali, że zamiast ratować siebie, wbiegali w płomienie w poszukiwaniu swego guru. I nie dostałem Gra vesa. Znikł w ogniu. Tak przynajmniej myślałem. Mercy spojrzała na niego, z łatwością wyobrażając sobie tę scenę. Z niesamowitą łatwością, jakby wrażenia wizualne przechodziły do niej ze wspomnień Crofta, a nie z jej własnej wyobraźni. Nad nie chcianymi obrazami rozpostarło się nie pokojące uczucie. - Krzyczeli - szepnęła. - Strasznie krzyczeli. Croft obrzucił ją dziwnym spojrzeniem. - Wiesz. Skąd wiesz? Potrząsnęła głową, starając się pozbyć tłoczących się tam wyobrażeń. Instynktownie podniosła rękę, jakby chciała do tknąć Crofta, ale siedział za daleko i ręka opadła. - Nie mogłeś uratować wszystkich, Croft, a zwłaszcza nie tych oszalałych. Tej nocy musiał tam panować prawdziwy chaos. Płomienie, biegający i krzyczący ludzie, strzelający strażnicy. Mogę sobie wyobrazić. Co za upiorna scena. - Tak-powiedział cicho.-Upiorna. Nie spuszczał oczu z twarzy Mercy. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie bez słowa. Mercy myślała nad tym, co usłyszała. Rozdzierały ją współczucie i wściekłość. Oszałamiało ją takie połączenie dwóch potęż nych uczuć. Ostrożnie usiłowała pozbierać fakty. - Powiedziałeś, że przyjaciel poprosił cię, abyś pojechał na wyspę. 97
Jayne Ann Krentz - Miał powody, aby przypuszczać, że uda ci się wydostać Croft przytaknął. stamtąd jego córkę? - Tak. Mercy przełknęła ślinę. - Robiłeś już wcześniej coś takiego? - Tak, - Croft, kim ty, na litość boską, jesteś? Jakimś najemni kiem? Wypożyczasz ciało i umysł każdemu, kto dostatecznie dużo zapłaci? - Pracowałem dla każdego, kto mnie potrzebował, na prawdę potrzebował, a nie dla pieniędzy. - Nie widzę wielkiej różnicy. - Przyjmowałem te prace, które chciałem. Byłem czymś w rodzaju prywatnego detektywa. Brałem duże pieniądze. Mogłem sobie pozwolić na wybieranie kiientriw. - Większość prywatnych detektywów zajmuje się oszu stwami ubezpieczeniowymi i szukaniem dzieci uprowadzo nych przez własnych rodziców, którym sąd odebrał władzę rodzicielską. - Nie zajmowałem się czymś takim. - Nie wątpię. - Mercy zerwała się z łóżka i podeszła do okna. Oparła czoło o zimną szybę i zamknęła oczy. - Jesteś utalentowany w innych dziedzinach, prawda? Sam mówiłeś, że interesujesz się głównie filozofią przemocy. - Od trzech lat w ogóle się tymi sprawami nie zajmowa łem. Po powrocie z Karaibów otworzyłem szkołę walk Dale kiego Wschodu. Chciałem już skończyć ze swoim wcześniej szym zajęciem. - Co chcesz powiedzieć, Croft? Że już nie jesteś człowie kiem przemocy? - Nie jestem już człowiekiem, który przemocą zarabia na życie - stwierdził powoli Croft. - Jedynie pośrednio, ucząc samoobrony. - Możesz tak powiedzieć? - Mercy obróciła się na pięcie. Po tym, jak wychodziłeś ze skóry, żeby pojechać ze mną do Gladstone'a? Dość mam połowicznej prawdy, Croft. Chcę wiedzieć wszystko. Croft podniósł się z fotela i stanął twarzą w twarz z Mercy. - Powiedziałem ci prawdę. Istnienie Doliny wywołało pyta98
Dolina klejnotów nia, na które muszę znaleźć odpowiedź. Tu nie |nie jest nowa praca, to stare, nie dokończone zajęcie. 1 muszę je doprowadzić do końca. Patrzyła na niego uważnie, wyczuwając siłę jego woli. - A ty jesteś takim człowiekiem, który wszystko doprowa dza do końca, tak? - Koło musi się zamknąć. - Nie chcę słyszeć tej twojej męskiej filozofii. Przedstaw mi fakty. Z faktami sobie poradzę. A z drugiej strony, może mam już za dużo danych? Nie interesuje cię Dolina tajemni czych klejnotów, żeby ją mieć dla siebie, lecz dlatego, że łączy się z czymś, o czym myślałeś, że zostało zakończone trzy lata temu, tak? - Tak. - Obawiasz się, że nie wykonałeś do końca zadania? - Tak. - I nie interesujesz się mną, dlatego że jestem fascynująca i nie do odparcia, lecz dlatego, że jestem jeszcze jednym kawałkiem układanki, którą usiłujesz rozwiązać. Wykorzy stujesz mnie, żeby pójść śladem książki. Croft zmarszczył brwi. - Dość tego, Mercy. Twoje rozumowanie traci sens. Ty i książka to dwie różne sprawy. - Akurat. Potrafię myśleć równie logicznie jak ty. Wykorzy stujesz mnie i jeśli się spodziewasz, że będę to tolerowała, to chyba zupełnie zwariowałeś. Croft westchnął z prawdziwym żalem. - Przykro mi, Mercy, ale nie masz żadnego wyboru. Spra wy zaszły za daleko. Mercy miała ochotę zawyć z wściekłości; z trudem zdołała się opanować. - O nie. Mogę wszystko zakończyć tu i teraz. - Lepiej weź prysznic i spakuj rzeczy. Już prawie świta i wątpię, abyśmy mieli jeszcze pójść spać. - Croft odwrócił się i wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Mercy spoglądała za nim skonsternowana. Zapomniała o wyciu z wściekłości i miała ochotę rozpłakać się z żalu. Czuła, że tkwi w pułapce między niewzruszonym kodeksem etycznym Crofta i gniewem na myśl o tym, że jest przez niego wykorzystywana.
Rozdział siódmy
goProwadząc nie odrywał oczu od wąskiej, stro mej, górskiej drogi, lecz myślami był przy siedzącej obok kobiecie. Pomyślał, że Mercy jest zbyt spokoj na. To mu się nie podobało. Milczenie Mercy nie wróżyło niczego dobrego. Miotała się i biła z myśla mi, szukając sposobów stworzenia między nimi barier i przeszkód. Nie należało zostawiać przeciwnikowi zbyt wiele czasu na myślenie, zwłaszcza kobiecie takiej jak Mercy. Już doszła do paru niebezpiecznych wnio sków. Przyszedł czas, aby przejąć kontrolę. - Jeśli przestałaś się na mnie boczyć, Mercy, możemy porozmawiać o tym, co zrobimy, kiedy znajdziemy się u Gladstones. -- Wcale sięnie boczę. Myślę. - Skoro tak, to powiedz, dlaczego siedzę z tobą w samochodzie, kiedy powinnam była zostawić cię w motelu i pojechać sama do Gladstones? 100
z tobąDobrze, niebędę się sprzeczać. Ale chciałbym
porozmawiać.
słońca Croftsamochód w kierunku wschodzące
Dolina klejnotów - Jesteś tu ze mną, ponieważ w gruncie rzeczy mi ufgasz, i dobrze o tym wiesz. Na tę myśl poczuł przyjemną satysfakcję. Była to prawda i Croft ją znał przynajmniej na pół godziny przed tym, nim Mercy w milczeniu wsiadła do samochodu i zatrzasnęła drzwiczki. - Dobrze, przyznam, że wierzę w twoją niesamowitą hi storię. Myślę, że przejąłeś się, kiedy po trzech latach Dolina nagle wypłynęła na powierzchnię. Jednakże moim zdaniem popełniasz błąd łącząc to, co się zdarzyło trzy lata temu, z moim klientem. , Croft lekceważąco wzruszył ramionami. - Bardzo możliwe. Mam nadzieję, że się mylę. Liczę na to. Byłem pewien, że Graves zginął w pożarze. No, ale byłem też pewien, że i jego kolekcja spłonęła. Żadna inna z książek z jego zbioru nie pojawiła się w żadnym katalogu. - Śledziłeś to? Croft przytaknął. - Kiedy po raz pierwszy miałem wyruszyć na poszukiwa nie Gravesa, wiele czasu poświęciłem na zdobycie o nim jakichś informacji, choć nie było o nie łatwo. Jego zbiór książek był jedyną rzeczą, której nie mógł całkowicie ukryć przed światem, jeśli chciał zdobywać następne okazy do kolekcji. Był bardzo ostrożny w swych działaniach z księga rzami. Zawsze używał pośrednika i utrzymywał w tajemnicy swoje nazwisko. Jednakże istnieją przecieki, które do mnie docierały. Wykorzystałem pasję kolekcjonerską Gravesa do odnalezienia go na wyspie. Wierz mi, że bardzo dużo nauczy łem się o jego zainteresowaniach. Był bardzo wybiorczy i wy bredny. Większość tomów z jego kolekcji istniała tylko w jed nym egzemplarzu. Niektóre z nich pochodziły nawet z szes nastego wieku. Większość z nich była niesłychanie cenna, po prostu dlatego, iż były to woluminy unikatowe. Dolina taje mniczych klejnotów nie była ważnym nabytkiem, ponieważ nie była jedyna. Dlatego twoje ogłoszenie zwróciło moją uwagę. Istnieje jeszcze kilka egzemplarzy tej książki. Jest warta zaledwie kilka tysięcy dolarów. Gdyby ktoś, w czasie pożaru, chciał zdobyć naprawdę wartościową pozycję, wy brałby na pewno coś innego, a nie Dolinę. - Mówiłeś, że większość pozostałych egzemplarzy jest 101
JayneAnn Krentz
w rękach kolekcjonerów europejskich. Ta książka mogła tu dotrzeć z Europy. - To egzemplarz Gravesa, Mercy. Jestem tego pewien. Mam na to aż za dużo dowodów, włącznie z dedykacją od pierwszego właściciela Doliny dla jego kochanki. - No, dobrze - zgodziła się Mercy -więc książka uratowała się jakoś z pożaru. To nie znaczy, że Graves też się uratował. To nie znaczy, iż Graves to Gladstone, ani że Graves powstał z grobu, przepraszam za wyrażenie, aby odzyskać swój eg zemplarz Doliny. - Wiem o tym, Mercy - powiedział łagodnie Croft. - Ale chcesz być pewien - stwierdziła kąśliwie. - Muszę być pewien. - Przejdźmy do spraw ważniejszych - kontynuowała po chwili Mercy. - Czy mówisz mi o tym wszystkim teraz z po wodu tego intruza w motelu? - Moim zdaniem włamanie w motelu nie było zbiegiem okoliczności. - Dlaczego ktoś, kto chciał ukraść Dolinę, interesował się radiem samochodowym i paroma portfelami? - Dla zmylenia śladów. - Masz strasznie skomplikowany sposób rozumowania. To go rozzłościło. - Wprost przeciwnie. Poświęcam dużo czasu i energii na to, aby moje myślenie było jak najprostsze. - Udaje ci się to tylko wtedy, kiedy masz do czynienia z kobietami. Zgadzam się, że w tej dziedzinie jesteś niesły chanie naiwny. W innych sprawach jesteś podstępny, skom plikowany i niebezpieczny. - Przerwała na chwilę. - A ja przypuszczalnie jestem jeszcze bardziej naiwna zgadzając się, abyś mi towarzyszył do Gladstones jedynie po to, by zaspokoić twoją ciekawość. - Mercy... - Przypuszczam, że bez trudu mogę spisać nasz związek na straty. W końcu jestem dorosła i wiem, co robię. Kiedyś musiałam nawet spisać na straty całe narzeczeństwo. W po równaniu z tym jedno pójście do łóżka to betka. Ostrzegam cię jednak, że ta książka to zupełnie coś innego. Rozpoczy nam swoją zawodową karierę i jeśli ją zniszczysz, odstrasza jąc mojego pierwszego klienta, nigdy ci tego nie wybaczę. 102
Dolina klejnotów - To nie było jednorazowe pójście do łóżku i doskonale o tym wiesz. I tak łatwo nie uda ci się mnie pozbyć. Croft z wysiłkiem panował nad ogarniającym go gniewem, Mercy specjalnie go prowokowała, choć szczególnie zirytował go fakt, iż musiał walczyć z własną złością. Jeszcze nigdy w życiu nie spotkał nikogo, kto by go tak łatwo wyprowadzał z równowagi. - Cholera, Mercy, jak ci się to udaje? -Rzuciławiem, o co ci chodzi. - Wiesz, wiesz, ale pewno uważasz, że masz rację. Czy w ten sposób chcesz się na mnie mścić za każdym razem, kiedy coś ci się między nami nie podoba? Czy masz satysfa kcję, wystawiając na szwank moją cierpliwość i sprawdzając, naemocje, pytania. Czasami był pewien, jej rozumie myśli Croft pomyślał, że bardzo chciałby znaćiż inie, które leżały u podłoża działań Mercy. Miał wraże reagującego ciała. Czasem jednak musiał przyznać, iż pozo stają w umyśle Mercy pewne obszary, które są dla niego zupełnąterraincognita. - Jak ci się coś nie podoba - powiedziała słodkim tonem Mercy - to zawsze możesz wysiąść z samochodu i wrócić piechotą do Denver. Jeśli o mnie chodzi, mogę cię już nigdy w życiu nie zobaczyć. Croft był zaskoczony. Oderwał wzrok od drogi i obrzucił Mercy przeciągłym spojrzeniem. - To już niemożliwe. - No tak, to byłaby długa droga. że-możesz się mnie tak łatwo pozbyć, to naprawdę jesteś Nie mówię o drodze do Denver. Jeżeli wyobrażasz sobie, bardzo naiwna. Nie zostawię cię, dopóki się nie dowiem, dlaczego spychanie mnie na krawędź opanowania przycho dzi ci z taką łatwością. za-daleko? - Mercy spoglądała na niego szeroko otwartymi, Czy istnieje realne niebezpieczeństwo, że popchnę cię 103
niejMówiąc razsłowa, nie pote
przypomniał sobie, że wypowiada je do
pierwszy.
mu piorunujące spojrzenie.
Nie
ile wytrzymam?
odpowiedź Mercy
swoje
dział,żeżerozumie ważnefunkcjonowania rozumiesposób rzeczy dotyczące jej podniecająco umysłu, i wie
Jayne Ann Krentz błyszczącymi oczyma, wyraźnie się z niego podśmiewając. Odwróciła się lekko w jego stronę, wsunęła jedną stopę pod udo i położyła lewe ramię na oparciu siedzenia. - Zdumie wasz mnie. Zdawało mi się, że od samego początku całkowi cie panujesz nad sobą i nad sytuacją. Manipulowałeś mną jak kukiełką, prawda? - Ładna mi kukiełka - mruknął. - Już ostrzysz nożyce, żeby poprzecinać sznurki. Ale to ci się nie uda, Mercy. Nie zerwiesz tak łatwo łączących nas więzów. - Zobaczymy. Powiedz mi jedną rzecz. Czy przyszło ci kiedykolwiek do głowy, że mógłbyś grać ze mną fair od początku? Mogłeś wejść w piątek do księgarni i powiedzieć, o co chodzi i dlaczego interesujesz się Doliną. - Nie. - Croft potrząsnął głową. - Zastanawiałem się nad takim podejściem, ale je odrzuciłem. - O rany, dzięki za zaufanie. A właściwie dlaczego? Poraził go zjadliwy ton jej głosu. Postarał się odpowiedzieć zgodnie z prawdą. - Po pierwsze musiałem się upewnić, że nie odgrywasz tu innej roli niż czysto przypadkowa. - Mój Boże! Naprawdę myślałeś, że mogę mieć jakieś powiązania z Gravesem? - Zawsze istniała możliwość, że wykorzystujesz ogłosze nie w celu nawiązania kontaktu z Gravesem. Kiedy cię pozna łem, odrzuciłem ten pomysł. - Zapewne nie wydałam ci się dość bystra, co? Nie rozu muję podstępnie, jak prawdziwy przestępca, prawda? Czy też może o mej niewinności przekonało cię coś w moich pięknych oczach? - Przypuszczalnie chodziło o oczy - odparł z namysłem i z satysfakcją spostrzegł, że Mercy nie wie, czyjego odpo wiedź jest, czy nie jest żartem. - Yhm. A jak się już przekonałeś, że jestem istotą głupią i zamieszaną w tę sprawę przypadkowo, to dlaczego mi wszystkiego nie wyjaśniłeś? - Nie chciałem cię niepotrzebnie alarmować. Zamierzałem najpierw sprawdzić swoje podejrzenia, zanim bardziej cię w to wciągnę. Nie chciałem cię martwić bez powodu. - Inaczej mówiąc, zrobiłeś to dla mojego własnego dobra? - spytała dziwnie obojętnym tonem. 104
Dolina klejnotów Croft poczuł ulgę. Zrozumiała. - Tak jest. - Zaczerpnął głęboko powietrza i rozluźnił się nieco. - Dla twojego dobra. Gdyby twoja umowa z Glad stone'em nie wzbudziła moich podejrzeń, nie musiałbym ci w ogóle niczego mówić. Moglibyśmy odbyć przyjemną wy cieczkę do Kolorado i wykorzystać czas, żeby się lepiej po znać, tak jak chciałaś. Jeśli coś by się stało, mógłbym ci pomoc. ~ Czy ktoś ci kiedyś mówił, Croft, że najgorszy pretekst do wykorzystania kobiety to twierdzić, iż to dla jej dobra? Mercy zacisnęła w pięść rękę leżącą na oparciu. Croft do strzegł to kątem oka i stwierdził, że za wcześnie zaczął się rozluźniać. - Ta rozmowa do niczego nie prowadzi. Porozmawiajmy lepiej o tym, jak się zachowamy względem Gladstones. - Tak - powiedziała zuchowato Mercy. - Porozmawiajmy. Tak się składa, że mam parę pomysłów. Ale znajdźmy naj pierw miejsce na śniadanie. Mamy za sobą noc pełną wrażeń i jestem głodna. Dwadzieścia minut później Mercy siedziała naprzeciwko Crofta w małej kawiarni, którą znaleźli w niewielkiej górskiej wiosce, na skraju kolejnego kurortu narciarskiego. Cierpliwie poczekała, aż Croft zamówi swą poranną herbatę okraszając to niezliczona ilością bardzo precyzyjnych uwag i wskazó wek. Kelnerka - pani w średnim wieku, w wytartych tenisów kach i poplamionym fartuchu, nadal na wpół śpiąca - wysłu chała wskazówek Crofta z cierpliwym znużeniem. Mercy, która poprzedniego ranka wysłuchała tych samych, nie koń czących się dyrektyw, współczuła biednej kobiecie. - Przypuszczam, że nie macie sypkiej herbaty- stwierdził ponuro Croft. - A nawet gdybyście mieli, byłby to jakiś podły gatunek. A więc torebka. Proszę ją włożyć do czajniczka i zalać wrzątkiem. Wolałbym, aby nalała pani do czajnika świeżej wody i upewniła się, że się naprawdę zagotowała. Musi się gotować, żeby wyciągnąć z herbaty pełny aromat, rozumie pani? Proszę nie używać ciepłej wody z ekspresu do kawy. Wrzątek, proszę pamiętać. Przydałoby się, żeby pani najpierw przepłukała imbryk gorącą wodą, przed włożeniem torebki i zalaniem jej wrzątkiem. 105
Jayne Ann Krentz Kiedy po paru minutach dostał herbatę - z ledwie ciepłą wodą w filiżance i torebką leżącą na spodeczku - przyjął to ze stoicką rezygnacją. Mercy po raz pierwszy od wielu godzin poprawił się hu mor. Popijała słabą kawę i uśmiechała się do Crofta znad brzegu filiżanki. - Czasami musisz się przystosować do okoliczności. Nie podniósł głowy, gdy wkładał do filiżanki torebkę her baty i próbował z niej wydusić jakiś kolor i smak. - Chciałaś powiedzieć, że czasami trzeba pójść na kom promis. Są jednak sprawy, które kompromis rujnuje. Jedną z nich jest herbata. - Czy to kolejny aspekt twojej filozofii? - Można tak powiedzieć. Najwyraźniej nie chciał z nią na ten temat rozmawiać. Dlatego Mercy drążyła problem: - Czy kompromis rujnuje jeszcze coś? - Honor, zemstę i miłość. Mercy otworzyła szeroko oczy. - Widzę, że masz ten problem dogłębnie przemyślany. - Tak. - Czy kiedykolwiek szedłeś na kompromis w którejś z tych spraw? Spojrzał na nią znad słabej, jasnej herbaty. - Nie jestem całkiem sztywny. Niejeden raz musiałem się zgodzić na kiepską herbatę. Czy to jest odpowiedź na twoje pytanie? Mercy mogłaby się założyć, że nigdy nie zgodził się na kompromis w sprawach honoru czy zemsty. Powinna była dać spokój, ale drążyła nadal: - A miłość? Czy tu nigdy nie musiałeś iść na kompromis? - Nie. - Byłeś kiedyś zakochany, Croft? Jakoś nie wyobrażam sobie ciebie ogarniętego takim uczuciem. - Masz rację. Nigdy nie byłem zakochany. I nie wyobra żam sobie siebie ogarniętego takim uczuciem. - Aha. Czyli nie możesz stwierdzić, czy poszedłbyś w mi łości na kompromis. - Nie miej takiej tryumfującej miny. Fakt, iż o tak wczesnej porze dnia przepełnia cię uczucie tryumfu, jest dla mnie 106
Dolina klejnotów wyjątkowo nieprzyjemny. Wystarczy, że muszę pić obrzydli wą herbatę. Zignorowała jego ostrzeżenie. - Mogę się zgodzić, że twoje standardy filozoficzne są przypuszczalnie z granitu, kiedy chodzi o herbatę, honor i zemstę, ale nie masz dostatecznego doświadczenia, żeby się wypowiadać na temat miłości. Nie powinieneś wygłaszać pochopnych stwierdzeń, Croft. - Można rozumieć naturę czegoś takiego jak miłość bez osobistego doświadczenia. Zobowiązania, ryzyko i nagroda są intelektualnie całkiem zrozumiałe. A ty, moja droga, jes teś ostatnią osobą, która ma prawo przestrzegać innych przed pochopnymi stwierdzeniami. Potrafisz zachować się tak lekkomyślnie, że aż brak mi tchu. Zjesz do końca swoje grzanki? Mercy przyjrzała się dwom grzankom, które leżały na jej talerzu. - Nie. Weź je, jeśli masz ochotę. - Dziękuję. - Croft sięgnął nad stołem i wziął obie grzanki. - Porozmawiajmy o czymś bardziej istotnym. - Czyli o wizycie u Gladstones? - Mercy pomyślała, że wolałaby rozmawiać o miłości. Była pewna, że Croft mógłby się dużo od niej dowiedzieć. Najwyraźniej nie miał jednak nastroju do zasadniczych rozmów na tak ulotne tematy, w każdym razie nie w tej chwili. ~ Nie widzę problemu. Będziemy się zachowywać w sposób absolutnie normalny, rozsądny i uczciwy. Nie wybieramy się tam, aby wyśledzić siatkę szpiegowską. Przynajmniej ja jadę tam w innym celu. Zamierzam sprzedać Gladstone'owi cenną książkę i zająć się handlem starymi drukami. - Nie wierzysz w moją teorię? - Że Gladstone miałby być kolejnym wcieleniem Gravesa? Myślę, że to wysoce nieprawdopodobne. Czy rozpoznałbyś Gravesa, gdybyś go zobaczył? - Jedyne jego zdjęcia, jakie miałem, były robione z dużej odległości. W czasie pożaru też go widziałem tylko z daleka. Uciekał przez płomienie. Nie był to, doprawdy, zbyt wyraźny wizerunek. Ale jeśli się za bardzo nie zmienił, poznam go z pewnością. Niestety, w ciągu trzech lat człowiek może się bardzo zmienić. 107
JayneAnn - Na przykład jak?
Krentz
- Utyć lub schudnąć dziesięć kilo, zapuścić brodę, zrobić sobie operację plastyczną. - Rozumiem. - Mercy rozmyślała przez chwilę nad tym, co powiedział Croft, rozbudzając na nowo swoją wyobraźnię. A on poznałby ciebie? - Nie. Nigdy mnie nie widział. - A podczas pożaru? - Jeśli w ogóle widział cokolwiek, w co wątpię, to jedynie cienie - stwierdził beztrosko Croft. - Cień ducha. - Mercy zamyśliła się. - Croft, jeżeli jakimś cudem Gladstone jest naprawdę Gravesem, to co masz za miar zrobić? - Nic w twojej obecności - odparł szybko. - Nie chcę cię wciągać w te stare brudy. - Czy dasz mi słowo honoru, że będziesz się przyzwoicie zachowywał, kiedy będę załatwiać swoje interesy? Nie zaata kujesz go znienacka przy śniadaniu ani nic w tym rodzaju? - Postaram się. - Croft, ja nie żartuję. Chcę wiedzieć, co zamierzasz zro bić, kiedy będziemy u Gladstones. - Mam zamiar spokojnie się rozejrzeć i spróbować się przekonać, czy jest jakieś powiązanie między Gladstone'em a Gravesem. Chcę znaleźć odpowiedzi na kilka pytań. - Czego będziesz szukał? - Jedna rzecz, ktdrą obejrzę na pewno, to kolekcja książek Gladstones. Nie może mieć większości takich samych ksią żek jak Graves, ponieważ jego zbiór był unikatowy. Znikł na zawsze w pożarze. Ale będę mógł stwierdzić, czy zakres zainteresowań Gladstones i jego wiedza na ten temat dorów nują wiedzy i zainteresowaniom Gravesa. To może być bar dzo istotna poszlaka. - A jeśli obejrzenie kolekcji Gladstones nie przyniesie odpowiedzi na twoje pytania? - Postaram się zajrzeć do jego prywatnych papierów. Wy czuć, na czym się dzisiaj bogaci. Tego rodzaju sprawy powiedział od niechcenia Croft. - Tylko tyle? - spytała ironicznie Mercy. - Tyle. Odjedziemy w zaplanowanym dniu. Jeśli moje po dejrzenia się potwierdzą, wrócę tam później, sam, aby je 108
Dolina klejnotów dalej sprawdzać. Nie przejmuj się, Mercy. Nie poćwiartuję się tępym nożem przy obiedzie. Mercy zbladła i zakrztusiła się ostatnim łykiem kawy. Z łzawiącymi oczyma sięgnęła po szklankę z wodą. Zasko czony Croft wstał, podszedł do niej i lekko uderzył ją w plecy. - Już dobrze? Gwałtownie kiwnęła głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Powoli spazm w gardle ustępował. Spróbowała znów napić się wody. - Żartowałem, Mercy. - Croft usiadł na swoim miejscu; wydawał się zatroskany. - Nigdy nie naraziłbym cię na prze moc. - Masz dziwne poczucie humoru. Pamiętaj, że mówisz o mojej przyszłości, kiedy tak sobie żartujesz. - Twoja przyszłość - powtórzył w zamyśleniu. - To cieka wy temat. - Owszem. Dużo o tym myślę. Ale w tej chwili nie zamie rzam dyskutować z tobą o mojej przyszłości. Wróćmy do wizyty u Gladstones. Jest jeszcze jedna sprawa, którą chcia łabym ustalić. - Pochyliła się do przodu i wbiła w niego zmrużone oczy. - Musimy ustalić, na czym polega nasz związek. - Nie lubię tego słowa. Długo się nad nim zastanawiałem i doszedłem do wniosku, że jest to słowo bezużyteczne. - Jakie słowo? Związek? Moim zdaniem jest bardzo użyte czne. - Tylko dlatego, że w twoim życiu jest dość dużo nieokre śloności. - Mówię ci, Croft, że trzeba być elastycznym. Odchodzimy jednak od głównego tematu. Nasz związek... - O co chodzi? - Myślałam nad tym. Możemy wystąpić u Gladstones jako znajomi połączeni wspólnymi zainteresowaniami, którzy są ze sobą zaprzyjaźnieni. Niech sądzi, że ty również zajmujesz się handlem książkami i towarzyszysz mi ze względów za wodowych, ponieważ liczysz na to, że Gladstone zostanie również twoim klientem. - To się nie uda. - Dlaczego nie? - spytała urażona Mercy. - Po pierwsze dlatego, że profesjonaliści nie odwiedzają 109
Jayne Ann Krentz klientów w towarzystwie konkurencji. Po drugie, jeśli Glad stone okaże się podejrzliwy, weźmie za telefon i sprawdzi, czy prowadzę księgarnię. Jak się dowie, że nie, nabierze dodatkowych podejrzeń. - Tylko wtedy, jeżeli to on jest Gravesem albo ma z nim jakieś powiązania. Mercy przygryzła dolną wargę; myślała szybko. - Niekoniecznie. Gladstone jest najwyraźniej ekscentrykiem i ma cenną kolekcję. Może być zupełnie niewinnym człowiekiem i mimo to chcieć sprawdzić, kim jest niepro szony gość. Sam bym to zrobił na jego miejscu. Obawiam się, Mercy, że musimy udawać kochanków. Ty będziesz eks pertem od rzadkich książek. Ja po prostu ci towarzyszę. Postanowiłem pojechać z tobą na wspólny urlop. Wizyta u Gladstones to tylko krótki przerywnik w naszym namięt nym pobycie w górach Kolorado. - Nie podoba mi się to - rzuciła ze złością Mercy. - Nie masz specjalnego wyboru, chyba że wymyślisz coś lepszego i przekonasz mnie do tego. - Jak mogę cię do czegokolwiek przekonać? Do wszyst kiego, co wymyślę, jesteś z góry uprzedzony. Croft zdecydowanie potrząsnął głową. - Zawsze staram się być rozsądny i logiczny w obmyśla niu strategii postępowania. We wszystkim jestem zawsze rozsądny i logiczny. - Jesteś najbardziej nierozsądnym, nielogicznym czło wiekiem, jakiego znam. - Pewnego dnia, Mercy, nauczę cię kilku podstawowych założeń logiki i filozofii. Za długo żyłaś wyłącznie instyn ktem i emocjami. - Gdybym opierała się wyłącznie na instynkcie i na emo cjach, nie udałoby mi się przez dwa lata odnosić sukcesów w handlu książkami - rzuciła mu z tryumfem. - Gotów jesteś do drogi? Z mapy wynika, że powinniśmy być u Gladstones mniej więcej za godzinę. Mercy zamierzała wstać od stołu, kiedy Croft, w mgnieniu oka, złapał ją za rękę i unieruchomił. Spoglądał na nią badaw czym wzrokiem. Rozkaz w jego oczach był prawie tak wyraź ny jak w nocy, kiedy kazał, aby mu się podporządkowała w rozmowie z szeryfem. Mercy się nie ruszyła. 110
Dolina klejnotów ~ U Gladstones występujemy jako kochankowie, tak, Mer cy? Nie rób mi żadnych niespodzianek. Nie tam. Byłoby to zbyt ryzykowne. - Mówiłeś, że jeśli wymyślę coś lepszego, to się zgodzisz - odparła z zakłopotaniem. - Niczego lepszego nie wymyślisz. Dokładnie wszystko przemyślałem. Chcę być pewien, że będziesz grała rolę mojej dziewczyny przez następne parę dni. - A jeżeli się nie zgodzę? - To w tej chwili odwołujemy całą wycieczkę. - Nie możesz tego zrobić! Waży się moja przyszłość. Nie strasz mnie, Croft. - Wiele razy ci mówiłem, że ja nigdy nikogo nie straszę. Mercy poczuła się złapana w pułapkę. Rano próbowała przeciąć emocjonalne więzy, które zdawały się łączyć ją z wolą tego mężczyzny, próbowała przekonać samą siebie, że Croft ją wykorzystuje i że nie jest mu nic winna. Teraz, siedząc naprzeciwko niego w zapuszczonej kawiarence, wie działa, że cała sytuacja nie jest ani prosta, ani jednoznaczna. Musiała także, wielkie nieba, wziąć pod uwagę pewne oczywiste fakty, między innymi to, że Croft zaszczepił w niej nieprzyjemne podejrzenia co do tożsamości jej klienta. Już to samo nakazywało nie jechać do Gladstones samotnie. Ż drugiej strony nie mogła lekceważyć faktu, iż Croft wprowadził ją w błąd, czy raczej pozwolił, aby wyciągnęła fałszywe wnioski. Nie wątpiła, że działał zgodnie ze swoim ekscentrycznym, surowym, choć honorowym kodeksem po stępowania. Musiał skończyć zaczętą kiedyś sprawę. I chciał ją chronić, mimo iż wykorzystał ślad Doliny tajemniczych klejnotów. Na swój sposób starał się wypełnić swe zobowią zania honoru i zemsty. Musiała to akceptować, choć kipiała ze złości. Wobec konieczności upewnienia się, czy twórca Towarzy stwa Łaski faktycznie nie żyje, plany Mercy związane z wej ściem w świat książki antykwarycznej musiały zejść na plan dalszy. Mercy mogła najwyżej mieć nadzieję, że Gladstone jest bogu ducha winnym samotnikiem, za jakiego się poda wał. - Dobrze - powiedziała wreszcie, wiedząc, iż nie ma wy boru. - Będziemy udawać kochanków. 111
Jayne Ann Krentz Cała siła woli wyrażana oczami natychmiast znikła. Kiedy Croft znów podniósł powieki, miał w oczach samo ciepło, a wargi wygięte uśmiechem. - Nie będziesz miała problemów. Ostatecznie jesteśmy przecież kochankami. tym,Wcale miała być od początku: urlopem połączonym z interesami. - Zerwała się na nogi i sięgnęła po torbę. - Mercy, nie deprecjonuj naszego... uuu... związku. Nie pozwolę ci udawać, że nic takiego nie istnieje. - Croft wstał podniósł z podłogi poplamiony tłuszczem rachunek, który Nie zostawisz napiwku? - mruknęła zgorszona, cicho, nie Croft zmrużył oczy. - Niby dlaczego? Nie chciało jej się zrobić herbaty tak, jak prosiłem. Napiwek daje się za dobrą obsługę. Nagradzanie bylejakości nie ma najmniejszego sensu. Tylko ich rozzu chwala. - Oszczędź mi swych filozoficznych wynurzeń na temat istoty kary i nagrody. Ta kobieta zarabia grosze. Nie zdziwi łabym się, gdyby się okazało, że jest rozwiedziona i sama wychowuje kilkoro dzieci. Przypuszczalnie skazana jest na tę dziurę na resztę życia. To dostateczna kara za kiepską herba tę, nie sądzisz? Zostaw jej napiwek, Croft. Poddał się w milczeniu i sięgnął po portfel. Mercy z saty sfakcją kiwnęła głową. Za każdym razem, kiedy już rezygno wała, odkrywała w nim promyk nadziei. Crofta daje się po skromić. Wychować. Zmienić. Ale wymaga to ze strony kobie ty ciężkiej pracy. Jadąc zgodnie ze wskazówkami Gladstones, Croft zje chał z wąskiej górskiej drogi jakieś dwadzieścia kilometrów za kawiarnią, gdzie jedli śniadanie. Nowa droga była jesz cze węższa. Najwyraźniej władze stanowe zupełnie o niej zapomniały. Croft zwolnił do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, kiedy Toyota zaczęła protestować przeciwko jeździe po nierównej nawierzchni. Otaczające drzewa wy112 aby-Mercysłyszała jej kelnerka.
-Rozzłoszczona czym nie Mercy wyrwała mu rękę. jesteśmy kochankami. Ta wyprawa jest tylko
ispadł
przedtem ze stołu. Pośpiesznie ruszył za Mercy. odwróciła się i spostrzegła pusty blat stolika.
Dolina klejnotom glądały tak, jakby chciały tę drogę całkiem zepchnąć z gór skiego zbocza. - Mam wrażenie, że nie dojedzie się tędy do żadnego większego kurortu narciarskiego - odezwała się Mercy. - Miałaś rację, kiedy stwierdziłaś, że Gladstone lubi odlu dzie. Ta droga z pewnością nie zachęca do podróży. Wyjechali zza wąskiego zakrętu i bez żadnego ostrzeże nia zobaczyli przed sobą opuszczone zbiorowisko poszarza łych i zniszczonych chat, zbudowanych na niewielkiej pola- Miasto duchów! - zawołała zachwycona Mercy. - Praw dziwe, żywe miasto duchów. - Myślę, że te określenia wzajemnie sobie zaprzeczają Croft zwolnił jeszcze bardziej, przejeżdżając przez zrujno wane resztki czegoś, co kiedyś było zapewne prosperującym górniczym miasteczkiem. Mercy z ciekawością i entuzjazmem przyglądała się zruj nowanym budynkom, wyrwanym zawiasów drzwiom, pu stym oknom. Z jednej strony wzdłuż drogi rozciągały się pozostałości drewnianego chodnika, który kiedyś musiał łą czyć szereg sklepów. Częściowo zniszczony drewniany wóz leżał przewrócony obok budynku, na którym nadal widniał spłowiały napis: Sklep kolonialny w Drifter's Creek Początkowy zachwyt Mercy stopniowo sie ulataniał. Zrujno wane budynki nie wydawały się całkiem realne. Porzucone miasto owiewała dziwna atmosfera pustki, jakby istniało w innym czasie albo w innym wymiarze. Mercy miała wraże nie, że gdyby wysiadła z samochodu i dotknęła jakiejś spró chniałej deski, ta zwyczajnie by znikła Miękkie westchnienia sosen również miały w sobie coś niesaowitego. Było już prawie południe, ale Mercy zrobiło się zimno. Podciągnęła do góry szybę. - Chyba wiem, dlaczego nazywają je miastami duchów. - Tak. - Ale to fascynujące, prawda? Kiedy wyjedziemy od Glad stones, zatrzymajmy się tutaj i trochę rozejrzyjmy Nigdy do tej pory nie miałam okazji zwiedzać miasta duchów. - Zgoda. Croft był zadowolony. Mercy poniewczasie zdała sobie sprawę, że przypuszczalnie potraktował jej propozycje jako 113
Jayne Ann Krentz pretekst do nadania ich wyprawie bardziej osobistego cha rakteru. Croft znów skręcił i Drifter's Creek znikło z tyłu. Niemal od razu Mercy zrobiło się cieplej. Z powrotem opuści ła szybę samochodu. Parę kilometrów dalej droga jeszcze się pogorszyła. by-sięMamnieprzeczucie, -żestwierdziła Mercy. - Chyba masz rację. - Croft zatrzymał samochód i wyłą czył silnik. Oparł ręce na kierownicy i pochylił się do przodu, badając wzrokiem teren przed nimi. - Co się stało? Dlaczego stanęliśmy?
wypożyczalni samochodów bardzo tu podobało
wynurzałyprzyjrzała podrzewom.
pośrodku.
-Mercy Spójrz. Przed nami jest brama.Luźno
się z lasusię obu stronach drogi i spotykały się połączone kłody
- Nie żadna brama. Zwykła furtka. W instrukcji od Glad stones jest coś o pozwoleniu na wjazd, kiedy dojedziemy do drewnianej bariery. To musi być to. Widzisz gdzieś telefon? - Tam, między drzewami. ~ Croft otwierałjuż drzwi samo chodu. Miał nieprzenikniony wyraz twarzy i czujny wzrok. - Co się stało? - spytała Mercy, wysiadając pośpiesznie z samochodu. - Chcę się przekonać, co to za brama. - Croft podszedł do drewnianej bariery, a potem, nie dotykając jej, skręcił i wszedł w las. Mercy przyglądała mu się zaciekawiona. Gdy wrócił kilka minut później, wyglądał na usatysfakcjonowanego. malowniczo, ale wierz mi, że nie da się wjechać przez tę bramę tak, żeby nikt nie wiedział, że tu jesteś. Zadzwoń do domu. Mercy podeszła do budki telefonicznej, na wpół skrytej między drzewami. Podniosła słuchawkę; natychmiast ktoś się odezwał. - Witam, panno Pennington. Oczekujemy pani. Proszę zostać tam, gdzie pani jest. Ktoś przyjedzie za parę minut i poprowadzi panią do domu. Mercy rzuciła okiem na Crofta. - Jest ze mną mój przyjaciel. Mam nadzieję, że to nie przeszkadza. Nie chciałabym się narzucać, ale... 114
trzy metry jest alarm. Wygląda to wszystko po wiejsku- iCo
Dolina klejnotów - Chwileczkę, panno Pennington. drugiej stronie zzapadła cisza, a potem głos powrócił. Mercy odwiesiła słuchawkę. - Zdaje się, że twoja obecność nikomu nie przeszkadza powiedziała powoli. - Nawet nie byli zbytnio zdziwieni. Oso ba, z którą rozmawiałam; wydawała się bardzo przyjacielska i gościnna. - Może się mnie spodziewano - mruknął Croft. - Czy ktoś ci już mówił, że od czasu do czasu przejawiasz nieprzyjemną tendencję do dramatyzowania?
jak-PoPan przyjaciela. i paniGladstone przyjemnością powita zarówno panią,
Rozdział ósmy
Wkrótce potem Mercy po raz pierwszy rzuciła okiem na górską posiadłość Erasmusa Gladstones i stwierdziła, iż nie tylko Croft bywa podatny na melodramatyczne efekty. Duży, piętrowy dom Gladstones był ostentacyj nie nowoczesnym budynkiem z gładkich, białych ścian i okien z dymnego szkła, ogrodzonym mu rem. Na pierwszy rzut oka przypominał Mercy gór ską twierdzę. Mur otaczający dom był wyższy od człowieka i zrobiony z kamienia. Szeroka, stalowa brama w murze była jedynym wejściem na teren posiadłości. Brama była otwarta na oścież, co miało przy puszczalnie oznaczać serdeczne powitanie. Mu skularny, przystojny młody mężczyzna, w letnich spodniach i koszulce z krótkimi rękawami czekał na gości Gladstones. Mercy ciekawa była, skąd Gladstone bierze służ bę. Człowiek przy bramie nie był bynajmniej pierw szym atrakcyjnym mężczyzną, jakiego do tej pory spotkała. Młody człowiek, który wyjechał im na 116
Dolina klejnotów spotkanie pojazdem o napędzie na cztery koła, był równie przystojny. Obaj wyglądali na modeli z najdroższych agen cji. Z wyjątkiem widocznych mięśni. Mercy pomyślała, że trudno byłoby zakryć te rozwinięte mięśnie eleganckim ubra niem, choć na pewno podobałyby się kobietom. Umięśnione ramiona, piersi i uda wynajętych pomocników Gladstones uświadomiły Mercy, jaką giętką i gładką formę miała siła Crofta. Moc zawarta w jego ciele była daleko bar dziej subtelna, przytłumiona i wdzięczna. Ludzie Gladsto nes dobrze wyglądaliby podnosząc ciężary na plaży kultu rystów w Kalifornii. Croft na tej samej plaży wyglądałby jak drapieżnik z dżungli na spacerze. Przystojny kierowca zatrzymał się wewnątrz murów i ge stem pokazał Croftowi, aby zaparkował z boku. - Pan Gladstone powiedział, żeby przeszli państwo od razu do domu. Dallas wskaże drogę. Ja przyniosę bagaże i wstawię je państwu do pokoju. - Dziękuję, Lance-powiedziała grzecznie Mercy, wysiada jąc z Toyoty. Słowom towarzyszył ekstra ciepły uśmiech wdzięczności, który dodała widząc, że Croft w ogóle ignoruje Lance'a. Croft spostrzegł uśmiech Mercy i rzucił jej ponure spojrze nie, wysiadając z samochodu. - Nie musisz mu dawać napiwku - mruknął ponad dachem samochodu. - Na pewno dobrze mu tu płacą. - Złapał Mercy za ramię i poprowadził w stronę domu. - Naprawdę, Croft, jak na człowieka, który uważa, że powinno się zawsze właściwie zachowywać, potrafisz być bardzo niegrzeczny. - Staram się, jak mogę. Z boku dobiegło ich krótkie, ostre szczeknięcie. Mercy odruchowo spojrzała w tamtą stronę. Po ogrodzonym wybie gu biegały tam i z powrotem dwa dobermany, z uwagą obser wujące obcych. - Nie wyglądają na miłe zwierzaczki - mruknęła pod no sem Mercy. - Rzeczywiście - przyznał Croft, uważnie przyglądając się psom. - Nie trzeba bać się psów. Wypuszczamy je tylko w nocy, żeby pilnowały domu - powiedział mężczyzna imieniem 117
Jayne Ann Krentz Dallas, podchodząc bliżej. Uśmiechnął się cudownym chło pięcym uśmiechem, pokazując nienagannie białe, równe zę by. - Żyjemy tu trochę na odludziu. Psy są dodatkowym środkiem ostrożności. Proszę tędy, panno Pennington. Pan Gladstone czeka na panią. I oczywiście na pani przyjaciela. Dallas uprzejmie skinął głową Croftowi, który nie zwrócił na niego uwagi. Mercy pośpieszyła z wypełnieniem towarzyskich obowiąz ków. - Pan Gladstone ma wspaniałą posiadłość. Fantastyczny widok. I powietrze tutaj, w górach, jest takie czyste. Szczyty i doliny wydają się bardzo bliskie. - Odległości są mylące. Głównie z powodu wysokości i braku miejskiej mgły - poinformował ją Dallas. - Wielu turystów wybiera się na jakiś szczyt, który wydaje im się celem niezbyt odległym, a potem okazuje się, że muszą iść i wspinać się całymi godzinami, a nawet dniami dłużej, niż się spodziewali. - To miejsce jest jedyne w swoim rodzaju. Wyobrażam so bie, że zimą jesteście całkowicie odcięci od świata. Jak sobie wtedy radzicie? Dallas wskazał dłonią kierunek i Mercy zobaczyła mały helikopter na betonowym placyku. - Helikopter jest jednym ze środków transportu. Mamy także pojazdy śnieżne i samochody z napędem czterokoło wym. Nigdy nie jesteśmy tu całkiem uziemieni. - Helikopter! - wykrzyknęła zaskoczona Mercy. - Chy ba nie znam nikogo, kto miałby swój własny, prywatny heli kopter. - Proszę mi wierzyć, że podróż helikopterem jest znacz nie przyjemniejsza niż jazda tą drogą, zwłaszcza w zimie. Dallas rzucił jej swój zniewalający uśmiech. - Pan Gladstone na ogół proponuje przejażdżkę wszystkim swoim gościom. Z helikoptera jest wspaniały widok na góry. - Nie, dziękuję. - Mercy zadrżała. - Nie lubię małych samolotów i jestem pewna, że tak samo nieprzyjemnie czu łabym się w helikopterze. Za skarby świata nie wsiadłabym do czegoś takiego. Croft zmarszczył brwi i raczył przyłączyć się do rozmowy: - Boisz się latać małymi samolotami? - spytał. 118
Dolina klejnotów - Moi rodzice zginęli w samolocie, który był własnością mojego ojca. Powiedziano mi, że rozbili się o gorę w czasie burzy. - I stąd twoja fobia? - Przypuszczalnie. Nigdy się specjalnie nad tym nie zasta nawiałam. Wiem po prostu, że nie znoszę małych samolotów. Ani helikopterów. Wydają mi się kruche i niebezpieczne. Spójrz, to musi być nasz gospodarz. - Mercy zdecydowanie zmieniła temat. Byli przy wejściu do rozległego domu. Wielkie drzwi mor skiego koloru były szeroko otwarte, odkrywając widok na hol wyłożony włoskim marmurem. Wysoki, elegancki, atrakcyjny mężczyzna pod pięćdziesiątkę stał w drzwiach. Miał w sobie coś z Europejczyka, jakiś trudny do określenia styl i wrażenie bogactwa, które przywodziło na myśl drogie kurorty narciar skie w Szwajcarii, Paryż, Saint-Tropez i Lazurowe Wybrzeże. Mercy nigdy nie była w żadnym z tych miejsc, lecz miała bujną wyobraźnię. Była pewna, że stoi przed nimi Erasmus Gladstone. Jego włosy, niegdyś blond, stawały się srebrzystoszare. Połączenie złotego i srebrnego koloru uwydatniało najbar dziej niebieskie oczy, jakie Mercy kiedykolwiek widziała. Nie potrafiła nazwać tego konkretnego odcienia błękitu, ale coś jej przypominał; może kolor z jej akwarel. Gladstone miał arystokratyczny nos i usta, które nie zbrzydły z wiekiem. Miał na sobie elegancką, sportową, je dwabną koszulę, ciemne spodnie i włoskie skórzane buty. Mercy stwierdziła, że co jak co, ale ten człowiek na pewno nie wygląda jak guru, ani też nie mógłby być zamieszany w coś tak obmierzłego jak seks, niewolnictwo i handel narko tykami. Ten człowiek miał klasę. Kiedy się uśmiechał, miał także dużo męskiego wdzięku. Kiedy zaś się odezwał, okaza ło się, że jego głos jest jeszcze bardziej interesujący w rze czywistości niż przez telefon. Wspaniały głos do głośnego czytania poezji czy recytowania rycerskich ballad. Głos, który mógłby, ewentualnie, być bardzo pożyteczny w czarowaniu zasłuchanej grupy wyznawców. Mercy natych miast odrzuciła od siebie tę myśl. Nie pozwoli, aby melodramatyczne wnioski Crofta wpływały na jej osąd. - Jakże się cieszę z pani poznania. Jestem Erasmus Glad119
Jayne Ann Krentz stone. Proszę mówić do mnie Erasmus. - Odwrócił patrycjuszowską głowę w kierunku Crofta i wyciągnął do niego szczupłą dłoń o długich palcach. - Pan jest tym towarzyszem panny Pennington, o którym mi mówiono. Przepraszam, ale nie dosłyszałem nazwiska. - Falconer. ~ Croft krótkim i zdecydowanym ruchem po trząsnął ofiarowaną dłonią. - Croft Falconer. Kiedy się dowie działem, że Mercy wybiera się na parę dni w te strony, zapro szona przez człowieka, którego nie znam, postanowiłem, też się wprosić. Jestem pewien, że mnie pan rozumie. Interesy interesami, ale... - Celowo nie dokończył zdania. Męska roz mowa. - Rozumiem doskonale. - Gladstone uśmiechnął się. Mężczyzna musi pilnować swojej własności. Zawsze gdzieś ktoś się czai, żeby ukraść coś cennego. I muszę przyznać, że panna Pennington wydaje się bardzo cenną osobą. - Panna Pennington - przerwała mu Mercy, obrzucając Crofta zabójczym spojrzeniem - wolałaby, aby nie mówiono o niej jak o towarze. Croft wzruszył tylko ramionami. Gladstone wybuchnął głębokim śmiechem i obejrzał się za siebie, ta.-Gdyby moja Isobel została zaproszona przez obcego męż Zapewniam cię, że doskonale rozumiem uczucia Crof czyznę, mieszkającego kilkaset kilometrów stąd, zarea gowałbym tak samo. Chodź i poznaj naszych gości, kocha nie. Zawsze narzekasz, że zbyt rzadko kogoś zaprasza my. Powinnaś się dobrze bawić przez kilka następnych dni. Mercy, Croft, pozwólcie, że wam przedstawię moją to warzyszkę, Isobel Ascanius. Byłbym tu bez niej bardzo sa motny. Mercy wyczuła jakiś ruch za Gladstone'em i po chwili pojawiła się przed nimi oszałamiająco piękna kobieta. Była niemal tego wzrostu co Gladstone, czyli sporo wyższa od Mercy. Kiedy podeszła bliżej, Mercy przekonała się, że Isobel jest niewiele niższa od Crofta. Isobel Ascanius wyglądała na trzydzieści parę lat, ale jej układ kości policzkowych, zdaniem Mercy, sprawiał, iż zaw sze wyglądałaby młodo, nawet mając lat osiemdziesiąt. Miała włosy czarne i błyszczące jak obsydian, zwinięte w elegancki kok, uwydatniający wystające kości policzkowe i piękne, 120
Dolina klejnotów ciemne oczy. Jej usta przypominały reklamę szminki, błysz cząc koralowym odcieniem. Ten sam koralowy odcień zdobił długie, kształtne paznokcie. Mercy ani przez moment nie wątpiła, że Isobel i Gladstone są kochankami. Towarzyszka Gladstones była ubrana równie elegancko jak on. Silne i zdrowe ciało okrywało jedwabne, białe safari. Była kobietą ponętnie zbudowaną, z pełnymi piersiami, ale nie było w niej nic miękkiego. Modelowo szczu płą talię Isobel otaczał czarny, skórzany pasek. Mercy odruchowo spojrzała na siebie i pożałowała, że ma na sobie zwykłe dżinsy. Kiedy Isobel podeszła bliżej, na światło słoneczne, i wy ciągnęła do Crofta smukłą dłoń, Mercy pomyślała niechętnie, że tworzyliby nadzwyczaj piękną parę. Wzrost, ciemne włosy i oczy Isobel były wspaniałą, kobiecą wersją wzrostu i kolo rytu Crofta. Błyszczący, olśniewająco biały ubiór Isobel jesz cze podkreślał ciemną barwę spodni i luźnej, bawełnianej koszuli Crofta. Kiedy Isobel podała rękę Croftowi, Mercy pomyślała, że jej paznokcie wyglądają na tle jego opalonej dłoni jak delikatne czerwone sztylety. Mercy przełknęła ślinę i przyznała sama przed sobą, że przeżywa atak gwałtownej zazdrości. Patrzyła na Crofta w krystalicznie czystym górskim powietrzu i zrozumiała, że się w nim zakochała. Croft puścił rękę Isobel, odwrócił głowę i spojrzał na Mer cy. W tym momencie była pewna, że zobaczył to, co przeży wa, odbite w jej oczach. Zawsze twierdził, że była dła niego istotą przejrzystą. Widział ją na wskroś, jakby patrzył na akwarelę. Na widok wyrazu zdziwienia w jego oczach Mercy szybko się odwróciła. - Proszę wejść do środka - powiedziała uprzejmie Isobel, wchodząc pierwsza do wyłożonego marmurem holu. Z jednej strony westybulu znajdowały się szerokie schody, które prowadziły zarówno na dół, jak i na górę. Mercy zorien towała się, że dom ma także dużą piwnicę. ~ Przygotowałam dla was pokoje na piętrze - mówiła Isobel. - Roztacza się z nich wspaniały widok na południowy zachód. Kiedy się odświeżycie, zejdźcie na dół, żeby obejrzeć cały dom. Erasmus jest bardzo z niego dumny. No i, oczywi ście, na pewno zainteresuje was biblioteka. 121
Jayne Ann Krentz Mercy nagle przypomniała sobie prawdziwy powód swej wizyty. - Mam egzemplarz Doliny w bagażu. Jestem pewna, że chciałby pan jak najszybciej go zobaczyć. - Proszę mi mówić po imieniu. - Dobrze. - Mercy uśmiechnęła się do niego. - Wyjmę książkę i za chwilę przyniosę ją na dół. - Nie ma pośpiechu. - On także się uśmiechnął. - Czeka łem na tę książkę dość długo. Teraz,, kiedy wiem, że jest w zasięgu ręki, mogę poczekać jeszcze trochę. Choć przy znam, że chętnie wezmę ją do ręki, a spodziewam się, że jesteś równie zainteresowana sfinalizowaniem naszej trans akcji. - Twoja oferta jest bardzo szczodra - stwierdziła Mercy. - Tak jak mówiłem, jako część zapłaty możesz sobie wy brać jedna lub dwie książki z mojej kolekcji. Mercy uśmiechnęła się szeroko. - Nie mogę się doczekać. Zamierzam wykorzystać egzem plarze z twojej kolekcji jako zaczątek nowej kariery w handlu starymi i rzadkimi książkami. - Z góry się cieszę na rozmowę o naszych wspólnych zamiłowaniach - powiedział gładko Erasmus Gladstone. - Czy podzielasz naszą pasję, Croft? - Wolę książki prosto z listy bestsellerów. - Croft wziął Mercy za rękę. - Później możesz porozmawiać o książkach. Chodźmy na górę. - Pociągnął ją za sobą szerokimi schodami w stronę Isobel, która czekała na nich na pdłpiętrze. Kiedy znajdowali się w połowie schodów, poza zasięgiem uszu Isobel i Gladstones, Croft dodał cicho i ze złością: - Przyje chałaś tu rozmawiać o książkach, a nie o ,,wspólnych zamiło waniach". Pamiętaj. - O czym mam pamiętać? O wspólnych zamiłowaniach? Ostrzegawczo zacisnął dłoń na jej ręce, ale nie miał moż liwości odpowiedzi. Isobel prowadziła gości wzdłuż kory tarza. Ściany w środku domu były równie jasne, jak na ze wnątrz; ich jednostajną biel ożywiały od czasu do czasu dzieła sztuki. Mercy nie była ekspertem, lecz jeden z obra zów przypominał jej Picassa, inny - z jaskrawymi kreskami koloru - Mondriana. Pochyliła się Ao Crofta i szepnęła mu do ucha: 122
Dolina klejnotów - Czy sądzisz, że to oryginały? - Tak - odparł Croft, nie zniżając głosu. - Myślę, że są to oryginały. Mercy zaczerwieniła się gwałtownie, kiedy Isobel odwróci ła się i uśmiechnęła, rozbawiona.
zy.dziełami zczami.
- Masz rację, Croftdomu Wszystkosztuki. - powiedziała. - To oryginalne obra w tymErasmusjest najwyższej jakości, łącznie
lubi się otaczać pięknymi rze
- I ludźmi - dodała bez zastanowienia Mercy. - Tak, i ludźmi. Erasmus woli mieć wokół siebie ludzi atrakcyjnych, tak jak woli piękne rzeczy. Mercy uniosła rękę w geście żartobliwej prośby. - Isobel, proszę, nie mów już nic więcej na ten temat. Jestem dostatecznie przerażona myślą o tym, w co się prze brać do kolacji. Szmaragdowy naszyjnik i suknię od Saint Laurenta zostawiłam w domu, a ciuch Ungaro zginął z resztą mojego bagażu na lotnisku. - Nie przejmuj się takimi drobiazgami - powiedziała Iso bel. - Z przyjemnością pożyczę ci coś swojego. Wielki Boże, pomyślała Mercy. Czy ta kobieta potraktowała ją serio? - Uhm, ja tylko żartowałam... - Nie ma problemu - stwierdziła łagodnie Isobel. - Możesz sobie coś wybrać w mojej garderobie. nie- pasują na Mercy. Czy to jest nasz pokój? Nie ma o czym mówić - przerwał Croft. - Twoje ubrania Mercy wściekała się w milczeniu, a Isobel gestem dłoni zaprosiła ich do apartamentu zaprojektowanego w stylu art deco. Każda rzecz w oświetlonym słońcem pokoju była we właściwej geometrycznej proporcji do innych. Mała rzeźba nagiej kobiety, stojąca obok szerokiego łóżka, przypominała orientalizm z lat trzydziestych, ale wrażenie ogólne było, w pewnym sensie, bardzo nowoczesne. Za oknem widać było błyszczące, pokryte śniegiem, szczyty gór i zielone doliny rozciągające się w nieskończoność. - Kiedy wspomniałaś Dallasowi, że ktoś ci towarzyszy, założyliśmy, że jest to ktoś bliski. Mam nadzieję Mercy, iż nasze założenie było słuszne. - Owszem - mruknął Croft, nim Mercy zdążyła cokol123
Jayne Ann Kreutz wiek powiedzieć. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, a Isobel uśmiechnęła się wprost do Crofta. - Zatem spodziewam się, że wszystko będzie w porząd ku. Ten pokój i następny są połączone drzwiami, więc mo żecie się urządzić, jak chcecie. Lance miał zostawić twój bagaż w drugim pokoju, Croft, ale oczywiście nie ma to żadnego znaczenia. Erasmus i ja chcemy tylko, żeby naszym gościom było wygodnie. A teraz przepraszam was, zejdę na dół, żeby sprawdzić, czy wszystko jest na wieczór przygo towane. Zejdźcie, kiedy będziecie gotowi. Za godzinę pijemy koktajl. Mercy westchnęła z ulgą, kiedy Isobel zamknęła za sobą drzwi. - Sprawdź lepiej, czy nie utoczyła ci krwi z żył, kiedy ci podawała rękę - powiedziała do Crofta. - Ciekawe skąd ma takie wytworne paznokcie? Najbliższa manikiurzystka musi być ze dwieście kilometrów stąd. - Isobel przypuszczalnie nie musi zajmować się pracami domowymi - zauważył Croft, powoli przemierzając pokój. - No, myślę. - Mercy zmarszczyła brwi. - Ciekawe, kto się nimi zajmuje? Znaczy się, pracami domowymi. - Zapewne Dallas i Lance. - To muszą być wyjątkowo zdolni młodzi mężczyźni. - Wyjątkowo. - Croft przyklęknął na jedno kolano i przy glądał się elektrycznemu gniazdku w ścianie. Mercy skrzywiła się, wiedząc, dlaczego to robi; Croft wszystko jej wytłumaczył, kiedy czekali na przewodnika. Sprawdzał, czy nie ma podsłuchu. Powiedział, że być może nie uda mu się go wykryć, jeśli został założony przez eksper ta, i że Mercy musi uważać na to, co mówi na terenie domu. Mercy posłusznie przyjęła instrukcje, głownie dlatego, że z doświadczenia już wiedziała, iż z Croftem nie ma co dys kutować, kiedy jest w jednym ze swoich specyficznych na strojów. - I co? - spytała samymi ustami, bezdźwięcznie, kiedy Croft skończył sprawdzać pokój. - Chyba wezmę prysznic. - Croft zaczął spokojnie rozpi nać koszulę. Kiwnął głową w kierunku łazienki znajdującej się między dwiema sypialniami. - Dobrze. - Mercy od niechcenia podeszła do okna, aby 124
Dolina klejnotów spojrzeć na wspaniały widok. - To otoczenie jest absolutnie niewiarygodne, prawda? Croft w jednej chwili znalazł się tuż za jej plecami, obejmując ją ręką za szyję. Mercy podskoczyła. - No, wiesz, Croft. Czy zawsze musisz się tak do mnie podkradać? - Powiedziałem, że idę pod przysznic. - Croft mówił cicho, wprost do ucha Mercy. - Masz przyjść do mnie do łazienki. - Posłuchaj, Croft - zaczęła z oburzeniem Mercy, zamierzając wygłosić surowy wykład na temat ich wzajemnych stosunków. Nie dokończyła zdania. Croft wielką dłonią zakrył jej usta i pociągnął ją za sobą do łazienki. Czuła się jak kociak, transportowany za skórę na karku. Ciii, kochanie - mruknął, wciągając ją przez prog do przestronnej łazienki. - Czasami za dużo mówisz. - Nogą zatrzasnął za sobą drzwi i podszedł do wielkiej, wyłożonej kafelkami kabiny prysznica. Puścił Mercy i odkręcił wodę. Teraz możesz mówić, ile chcesz. Jego cichy głos z trudem przebijał się przez szum wody. Mercy obrzuciła go niezadowolonym spojrzeniem i zaczęła się odsuwać. - Co mówisz? - zawołała. - Powiedziałem- Croft wyciągnął rękę i znów złapał ją za ramię - że teraz możesz mówić, ile chcesz. Szum wody powinien całkowicie zagłuszyć nasze słowa. - Ach. - W głowie Mercy zapaliło się światełko. Poczuła również pewne rozczarowanie. Najwyraźniej Croft myślał w tej chwili tylko o jednym. Nie zamierzał wciągnąć jej pod prysznic dla igraszek miłosnych. Zapewne Croft nie przepadał za seksualnymi igraszkami pod prysznicem. Bardziej pasowała do niego namiętna miłość o północy. Mercy pod niosła głowę. - Tak się składa, że nie mam ci nic do powiedze nia. Dużo bardziej obchodzi mnie teraz coś zupełnie innego niż szeptanie sekretów w łazience. - Co takiego? - Muszę znaleźć coś, co mogłabym włożyć na kolację. Mercy odeszła od parującego prysznica. Jednakże w drzwiach łazienki zatrzymała się i spytała, marszcząc brwi: - Czy... Czy on wygląda tak jak tamten? 125
Jayne Ann Krentz Croft wiedział, o co jej chodzi. - Nie. Mercy uśmiechnęła się z ulgą i poszła sprawdzić, gdzie są jej bagaże. Pierwsza przeszkoda została przekroczona. Eras mus Gladstone nie jest podobny do mężczyzny, który się nazywał Egan Graves. Wszystko będzie dobrze, powiedziała sobie uspokojona Mercy. Mercy i Croft zeszli na dół i weszli do pokoju, w którym jedyny żywszy kolor stanowił widok za oknami. Niskie meble były w bardzo bladym odcieniu brzoskwiniowym, zielonka wym i kości słoniowej. Zazwyczaj Croft wolał spokojne, zga szone kolory, kiedy jednak wszedł do tego pokoju, pomyślał, że z przyjemnością znalazłby się teraz w mieszkaniu Mercy, z jej jaskrawymi, eklektycznymi barwami i wzorami. Dallas przygotowywał drinki przy małym barku w rogu pokoju. Isobel i Erasmus siedzieli przy jednym z okien, roz mawiając przyciszonymi głosami. Oboje uśmiechnęli się ser decznie, gdy Mercy i Croft weszli do pokoju. Croft przyjrzał się krytycznie Mercy i stwierdził, że niepo trzebnie się martwiła. Miała na sobie wąską suknię z jakiegoś cienkiego materiału, w żółte i białe wzory. Był to prosty, choć niezwykle elegancki strój, zwłaszcza w połączeniu z upięty mi do gdry włosami Mercy i z sandałkami na wysokich obca sach. Wprawdzie długa jedwabna suknia Isobel, w kolorze głębokiej purpury, na pewno kosztowała znacznie więcej, lecz Croft dawno temu nauczył się nie oceniać efektów na podstawie etykietki z ceną. ~ Ach, widzę, że przyniosłaś mój skarb. - Erasmus Glad stone wyciągnął rękę i wziął od Mercy Dolinę tajemniczych klejnotów. - To zwiastuje koniec długich poszukiwań. Czy wiesz, że omal nie przegapiłem twego ogłoszenia w katalo gu? Nigdy nie znalazłem nic ciekawego w tym piśmie i wła ściwie zamierzałem odwołać prenumeratę. - Wydawca zgodził się wydrukować moje ogłoszenie. Nie stać mnie jeszcze na wydawanie własnego katalogu. - Mercy uśmiechnęła się, podając książkę Gladstone'owi. - Dolina jest moim pierwszym i, na razie, jedynym okazem, który może zainteresować prawdziwego kolekcjonera. Gladstone obejrzał książkę. Isobel z uwagą przyglądała 126
Dolina klejnotów się, jak przerzucał strony. Kiedy Gladstone zamknął w końcu oprawny w skórę tom, był bardzo zadowolony. Pytająco uniósł jedną brew. - Nie było żadnych problemów z pieniędzmi przesłanymi na twoje konto, co? - spytał Mercy. - Żadnych. - Doskonale. Chodźcie ze mną do biblioteki, żeby znaleźć miejsce dla nowego nabytku. Gladstone poprowadził pozostałą trójkę do holu i schoda mi w dół, na poziom położony poniżej parteru. Kiedy otwo rzył szklane drzwi na dole przy schodach, w ich nozdrza uderzył zapach chlorowanej wody, któremu towarzyszyła ciężka woń bujnej zieleni. Cała czwórka wyszła na mały taras i znalazła się pośrodku tropikalnego ogrodu. Jedyną rzeczą, która tu nie pasowała, był dziwny odcień światła. Brakowało mu prawdziwego ciepła światła słonecznego. Croft przyglą dał się Mercy, której oczy rozszerzyły się na widok tego, co znajdowało się za drzwiami. - Mój Boże, basen i ogród w środku domu! To cudowne! Przypomina plakaty reklamujące wakacje na Tahiti czy na Hawajach. Gladstone uśmiechnął się z zadowoleniem i ruchem ręki zaprosił Mercy w kierunku schodków, które prowadziły w dół. Tropikalna roślinność zajmowała większość powierzchni dużego pomieszczenia. Składały się na nią głównie rośliny o szerokich liściach i mnóstwo egzotycznych paproci. Oświetlenie było przyciemnione i sprytnie ukryte. Gdyby nie brak nieba nad głową, miejsce to mogłoby uchodzić za kawa łek tropikalnego raju, łącznie ze sztucznym wodospadem na końcu zakręconego basenu. - Same narty nie wystarczają - powiedział Gladstone, schodząc po schodach z tarasu. - Basen jest dla Isobel i dla mnie przyjemną odmianą. Kilka godzin w środku zimy spę dzone tutaj cudownie wpływa na nastrój. - Mogę sobie wyobrazić. - Mercy ruszyła w stronę ścieżki, która wiła się wśród roślinności w kierunku basenu. Po chwili znikła im z oczu. A potem usłyszeli wyraźnie jej głos: - Chodź tu i zobacz, Croft. To niewiarygodne. Croft szedł powoli wąską kamienną ścieżką między bujną 127
JayneArm Krentz
roślinnością. Zarośla były bardzo gęste i miejscami wyższe od człowieka. Z tarasu przy wejściu można było jeszcze dojrzeć tu i owdzie wijącą się ścieżkę, ale na dole człowiek znajdował się w środku małej dżungli. Croft rozejrzał się wokół z ciekawością, odruchowo odnotowując realistyczne wyposażenie. Można się tu było ukryć. Albo zapolować. Skręcił i zobaczył Mercy, która stała na brzegu basenu i wpatrywała się w wodę. Basen oświetlony był podwodnymi światłami. Mercy była najwyraźniej oczarowana. W jej oczach błyszczała radość i ekscytacja. - To jest niesamowite! Prawdziwy, ogromny! Widziałeś kiedyś coś takiego? - Tak, ale miejsce, które wyglądało tak jak to, pełne było insektów i węży. To jest filmowa wersja rzeczywistości. - Wolę taką wersję niż miejsce z insektami i wężarni. Szko da że nie wzięłam kostiumu kąpielowego. Za ich plecami pojawiła się Isobel. - Mamy kostiumy dla gości. Znajdziesz coś dla siebie w kabinie koło sauny. Chodź, pokażę ci, gdzie są przebieral nie. Możesz się wykąpać w każdej chwili. Croft szedł powoli za obiema kobietami, nadal uważnie przyglądając się basenowi wśród tropikalnej roślinności. Ca ły kamuflaż nie do końca przesłaniał fakt, iż znajdowali się w dużej piwnicy. Nie było żadnych okien. Po zgaszeniu świa teł miejsce to stałoby się czarną jaskinią. Kilka minut później Isobel wyprowadziła ich z ogrodu i wskazała dużą drewnianą saunę i dwie kabiny. - Sprawdź w tej kabinie na prawo, powinny tam być dam skie kostiumy kąpielowe. W drugiej kabinie są męskie kąpie lówki. - Isobel uśmiechnęła się ciepło do Crofta. Mercy udawała, że ignoruje uśmiech skierowany do Crofta, jednakże on dostrzegł lekkie zmrużenie oczu, kiedy się odwracała, żeby pójść po kostium. Po raz drugi tego dnia przyszło mu na myśl, że Mercy jest zazdrosna o Isobel Ascanius. Była to szalenie intrygująca myśl. Nie miał czasu, aby się dłużej nad tym zastanawiać. Isobel już wyprowadzała gości z terenu basenu, przez inne, szklane drzwi, które prowadziły do całkiem odmiennego pomiesz czenia. 128
Dolina klejnotów - Erasmus poszedł już otworzyć bibliotekę. Będzie się niecierpliwił - wyjaśniła z lekkim rozbawieniem Isobel. - Nie może się doczekać, żeby pochwalić się swoją kolekcją ko muś, kto potrafi ją docenić. Tak rzadko mamy gości. Pokój po drugiej stronie szklanych drzwi urządzony był jak staroświecka prywatna biblioteka. Były tam małe lampki z zielonymi kloszami, miękkie fotele i drewniane stoliki. Bra kowało tylko książek. Pośrodku jednej ze ścian zbudowano dużą kryptę. Miała drzwi z grubej stali i skomplikowany me chanizm otwierający. Croft z zainteresowaniem obrzucił wzrokiem mechanizm. Przez otwarte drzwi krypty wpadało światło i klimatyzo wane powietrze. Wewnątrz oczekiwał ich Erasmus Gladstone. Kiedy Mercy i Croft przekroczyli wysoki próg, znaleźli się w pomieszczeniu wypełnionym książkami. Półki, sięgające od podłogi do sufitu, zastawione były tomami oprawionymi w skórę. Nawet laik od razu mógł się zorientować, że książki w większości, jeśli nie wszystkie, były bardzo stare i niezwy kle cenne. Mercy została natychmiast zauroczona. Croft przyglądał się, jak podeszła do rzędu książek i czytała tytuły i nazwiska autorów na grzbietach. - Boethius, Chaucer, Marlowe. - Z szacunkiem wymawiała znane nazwiska, palcami prawie dotykając grzbietów, jakby się obawiała faktycznie ich dotknąć. - Nigdy nie widziałam czegoś takiego, Erasmusie, chyba w muzeum. Gladstone zaśmiał się z zadowoleniem. - Oczywiście trzeba mieć pewną liczbę druków sprzed roku tysiąc pięćsetnego, jeśli ma to być zbiór z prawdziwego zdarzenia. Przyznam się, że wciąż pracuję nad tą częścią kolekcji. - Ale tyle wspaniałych woluminów. - Mercy potrząsnęła głową. -To wprost niewiarygodne. - W salach aukcyjnych pieniądze pokonują wiele prze szkód, moja droga. Osobiście bardziej się cieszę z pierwsze go wydania O pochodzeniu gatunków Darwina niż z Chauce ra. Darwina bardzo trudno było zdobyć, mimo iż został wydany w roku tysiąc osiemset pięćdziesiątym dziewiątym, czyli względnie niedawno. - Gladstone podszedł do innej półki. - Tutaj mam dość interesującego Henry Fieldinga, łącznie z oryginalnym wydaniem sześciu tomów Toma Jone129
JayneAnn Krentz
sa z roku tysiąc siedemset czterdziestego dziewiątego. Ostat nio miałem szczęście, udało mi się kupić dwa pierwsze tomy Pameli Richardsona z roku tysiąc siedemset czterdziestego pierwszego. - Nie wiem, co bym dała za Fieldinga czy za Richardsona. Gladstone uśmiechnął się z aprobatą. - Lubię entuzjastycznych księgarzy. Przed waszym wyjazdem przyjdziemy tu jeszcze raz i porozmawiamy o tym, które książki chciałabyś dostać jako część zapłaty za Dolinę. - Jesteś zbyt szczodry. - Mercy była wyraźnie przejęta. Nie mogłabym wziąć żadnej z tych książek. Zwłaszcza jako dodatek do tego, co już mi zapłaciłeś. - W świecie kolekcjonerów książek wszystko jest względ ne. Dolina była praktycznie nie do dostania, a mnie na niej bardzo zależało. Szukałem jej od jakiegoś czasu. Jestem hojny, ponieważ dzięki tobie mam coś, czego być może nigdy bym nie znalazł. - Doprawdy brak mi słów. - Mercy uśmiechnęła się lekko drżącymi wargami. - Wstawmy Dolinę, na właściwe miejsce, Tutaj trzymam kolekcję erotyków. - Gladstone przeszedł na koniec pokoju, gdzie - oddzielnie od reszty - stał mały rządek tomów. Były znacznie bardziej zużyte, niż ich szacowni towarzysze. Dziękuję ci, Mercy Pennington, za to, że mogę dołączyć fascynującą pracę Burleigha do mojej kolekcji. To dla mnie wielka satysfakcja. Gladstone ostrożnie ustawił książkę na półce. Stał i przy glądał się jej przez dłuższą chwilę. Kiedy się odwrócił, uśmie chał się szeroko, a jego niezwykle niebieskie oczy błyszczały z zadowolenia. Jego dobry nastrój udzielał się innym. Ten człowiek ma wiele charyzmatycznego wdzięku, pomy ślał Croft. To samo mówiono o Eganie Gravesie. - Powinniśmy już wrócić do naszych drinków, Erasmusie - przypomniała cicho Isobel. - Lance ma podać kolację o siód mej. - Naturalnie. - Gladstone ruszył do drzwi, biorąc Mercy pod ramię. - Nie martw się, moja droga. Będziesz miała dość czasu, aby się zapoznać z moją biblioteką podczas twojego tu pobytu. Ale Isobel ma rację. Lepiej wróćmy na górę. Mamy przed sobą kilka bardzo przyjemnych dni. Czy Isobel wspo130
Dolina klejnotów mniała o małym przyjęciu, które wydajemy jutro wieczorem z okazji zdobycia przeze mnie Doliny? Croft pomyślał, że musi spędzić więcej czasu w krypcie, żeby zbadać jej zawartość. Szybki przegląd, jaki zrobił przed chwilą, był daleko niewystarczający. Usłyszał pytanie Glad stones przechodząc przez próg krypty. - Przyjęcie? Tutaj? - Bardzo rzadko przyjmujemy gości. Jak sobie możecie wyobrazić, jest to dość skomplikowane-stwierdził jowialnie Gladstone, przeprowadzając Mercy przez próg i odwracając się, aby zamknąć drzwi. - Wymaga szczegółowego planowa nia najdrobniejszych detali. Tymczasem zostałem kimś w ro dzaju protektora kolonii utalentowanych młodych artystów ulokowanej jakieś trzydzieści kilometrów stąd. Raz na rok zapraszam ich do siebie. Zapewniam wszystko, łącznie z transportem. Artyści są na ogół bardzo interesującymi zna jomymi, pod warunkiem, że nie jest się zmuszonym przeby wać z nimi na co dzień. To bardzo wybuchowi ludzie. Być może to się łączy z talentem. W tym roku będziecie świadka mi tego wydarzenia. Mam nadzieję, że się wam spodoba. Croft rzucił okiem na Mercy i zobaczył oszołomienie w jej oczach. Poczuł przypływ gniewu, który szybko stłumił. Naj wyraźniej jeszcze nigdy w życiu nie spotkała kogoś takiego jak Erasmus Gladstone i dlatego tak łatwo ją oczarował. Croft wiedział, że będzie musiał podjąć jakieś kroki, aby zapobiec oddziaływaniu Gladstones na Mercy. Postanowił, że dzisiejszej nocy Mercy nie będzie spała samotnie. Nadszedł czas, żeby wzmocnić więzy, które zawią zał tej nocy, kiedy Mercy mu się oddała.
Rozdział dziewiąty
Mercy zdała sobie sprawę z obecności Crofta w chwili, kiedy wsźedłwnocy do jej sypialni. Zrobił to absolutnie bezszelestnie, ale jakiś instynkt spra wił, iż otworzyła oczy i odwróciła głowę na podusz ce. Zobaczyła jego sylwetkę w drzwiach łączących oba pokoje - ciemny cień wśród cieni jeszcze cie mniejszych. Wtedy zrozumiała też, że na niego czekała. Drzwi między ich pokojami były zamknięte, do póki Croft nie otworzył ich po cichu przed paroma sekundami. Specjalnie je zamknęła, szykując się do spania. Croft był wtedy w łazience. Kiedy wyszedł stamtąd chwilę później, nie uczynił nic, co by likwi dowało tę słabą barierę. Mercy leżała przez długi czas, oczekując, iż jej prywatność zostanie nagle zaatakowana. Widziała spojrzenie Crofta podczas kolacji. Przyglądał się, jak się śmiała i rozmawiała z Gladstone'em i choć się prawie nie odzywał, wyrażał swoją dezaprobatę w sposób subtelny, a jednak zauważalny dla Mercy. Ich gospodarze nie zauważyli może niebezpiecznie 132
Dolina klejnotów odległego wyrazu oczu Crofta, lecz Mercy czuła, jak pali jej nerwy. Croft albo był trochę zazdrosny o Gladstones, albo bardzo zły na Mercy za to, że się go nie bała. Miała dość zdrowego rozsądku, aby wiedzieć, że chodziło o ten drugi przypadek. Nie wierzyła, aby Croft ulegał tak prymitywnemu uczuciu jak zazdrość. Jednakże, niezależnie od przyczyny, Mercy spo dziewała się późniejszych pretensji ze strony Crofta. Tymczasem nie usłyszała żadnych gorzkich słów, a kiedy spokojnie zamknęła drzwi łączące ich pokoje, Croft nie otwo rzył ich jednym kopnięciem. Mercy wśliznęła się do łóżka i czekała, ale w końcu poczucie męczącego wyczekiwania zmieniło się w senność. Nie wiedziała, jak długo spała, lecz gdy otworzyła oczy w ciemności, była pewna, że nie jest już sama. Patrzyła, jak Croft wchodzi do środka i sunie bezszelestnie w stronę łóżka. Ten człowiek poruszał się jak duch, co było niesprawiedliwe, a jeszcze bardziej niesprawiedliwe było to, jak na nią działał. Poczuła, że krew gotuje jej się w żyłach, i powiedziała sobie, iż nie pozwoli tak się omotać jak ostat nim razem. Mercy doskonale wiedziała, co sprowadza Crofta do jej sypialni. Nie było to nieokiełznane pożądanie, szalona na miętność czy dozgonna miłość. Croft miał do wykonania zadanie. Dobre samopoczucie Mercy w towarzystwie Erasmusa Gladstones stanowiło potencjalne zagrożenie jego mi sji. Przypuszczalnie Croft obawiał się, że Gladstone oczaruje Mercy, i postanowił odnowić zadzierzgnięte więzy. Chciał się upewnić, że Mercy wie, wobec kogo ma być lojalna. Mogła mu powiedzieć, że nie ma się czym martwić, pomy ślała Mercy, kiedy Croft przemierzał po ciemku jej sypialnię. Mogła go zapewnić, że nie wyrobiła sobie jeszcze zdania co do Gladstones. Ale tego rodzaju rozmowa była dość utru dniona, kiedy należało uważać na każde słowo ze względu na możliwość podsłuchu. Croft zatrzymał się przy łóżku i spojrzał na Mercy. Miał na sobie tylko slipy. Nietrudno było stwierdzić, iż jest już dość podniecony. W ciemności jego orzechowe oczy pozbawione były koloru, ale Mercy widziała w nich koci błysk. - Croft - zaczęła ochrypłym głosem, świadoma panujące133
JayneArm Krentz go między nimi napięcia. Musieli porozmawiać. I to jak naj szybciej. -Łazienka... - Nie - szepnął. Położył jedno kolano na łóżku i wyciągnął rękę, aby pogładzić jej ramię. Łóżko ugięło się pod jego ciężarem. - Nie musimy rozmawiać. Nie tera?. Przejrzała jego zamiary i zapałała dziwnym gniewem. Od sunęła się od jego ręki, wstając na kolana po drugiej stronie łóżka. Oddychała szybko, patrząc mu w twarz. - Chodź tutaj, Mercy. Wiem, że mnie chcesz. Potrafię tak zrobić, abyś mnie chciała. - Co ty sobie właściwie wyobrażasz? jakim prawem wcho dzisz do mojej sypialni i chcesz mnie, uwieść? Nie jestem tu dla twojej wygody, Croft. - Mówiła cichym głosem, tak samo jak on. Wyglądało na to, że będą walczyć szeptem. - Przecież wiesz, że nie chcesz się ze mną kłócić, kocha nie. Chcesz odczuwać to, co czułaś w moich ramionach tam tej nocy. Chcesz mi się oddać. - Doprawdy? A kim ty jesteś? Wszystkowiedzącym face tem, ktdry myśli, że wie, czego naprawdę chcą kobiety? Mam dla ciebie znacznie trudniejsze pytanie, Croft? Czego ty chcesz? - Odpowiem ci bez trudu. Chcę być w tobie, w środku. Chcę cię czuć całą owiniętą wokół mnie, drżącą z rozkoszy. Chcę dokładnie wiedzieć, jak bardzo mnie potrzebujesz. - Nie potrzebuję ciebie ani trochę bardziej niż ty mnie. Sama nie wiedziała, czy te słowa mają być prośbą o uspoko jenie, czy buntowniczym wyzwaniem. Zabrzmiały jak wy zwanie. - Przysuń się bliżej i razem się przekonamy, na ile się wzajemnie potrzebujemy. - W jego głosie pobrzmiewała ci cha satysfakcja. - Wiesz, że ci na to nie pozwolę. Nie pójdę z tobą do łóżka, dopóki jesteś w takim nastroju. Zachowujesz się jak zimno krwisty mężczyzna, ktdry szuka łatwej zdobyczy. Chcesz tylko udowodnić sobie i mnie, że panujesz nade mną w łóż ku, a ja się na to nie zgadzam. Udało ci się pierwszej nocy, kiedy zachowałeś się w bezwzględny sposób, ale to się więcej nie powtórzy, Croft. - Bezwzględny? - Musisz przyznać, że zrobiłeś to celowo. Uwiodłeś mnie, 134
Dolina klejnotów żeby... -Zobaczyła, że zmrużył oczy. Poniewczasie przypo mniała sobie jego ostrzeżenie o możliwości podsłuchu. Mer cy ani przez moment nie wierzyła, że Gladstone może być przestępcą, a także w to, że w pokoju zainstalowane są ukry te mikrofony, lecz dała wcześniej słowo Croftowi, iż będzie uważać. - To było celowe uwiedzenie, a nie żadne uczucie, prawda? - Bardzo cię wtedy pragnąłem. I jeszcze bardziej pragnę cię teraz. Jeśli dla ciebie jest to celowe, bezwzględne uwie dzenie, to nic na to nie poradzę. Kiedy chodzi o interpreta cje emocjonalne, wszystko jest względne, zwłaszcza dla ko biety. Sądzę jednak, iż jesteś niesprawiedliwa dla mnie i dla siebie, w tak sposób określając nasze kochanie. Istnieją setki sposobo'w zaspokojenia pożądania. Większość z nich nie ma nazwy. - Nie zawracaj mi głowy swoją dziwaczną filozoficzną logiką. Nie na ten akurat temat. Nie sądzę, abyś był w tej dziedzinie ekspertem, i nie pozwolę, abyś mnie omotał swo im zwariowanym rozumowaniem. Muszę w którymś miejscu powiedzieć ,,dość". Nie zgadzam się, żebyś mną manipulo wał. - Spokojnie, Mercy. Rozluźnij się i chodź do mnie. Zeskoczyła z łóżka, wyczuwając lekką zmianę w jego po sturze. - Zostań tam, gdzie jesteś. Nie waż się używać wobec mnie swoich trików. Oczy Crofta błyszczały w ciemności. Światło gwiazd, które wpadało przez okno, oświetlało tylko jego twardą szczękę i gładkie kontury ramion. Obserwowanie jej ruchów nie przy sparzało mu najmniejszych trudności. Mercy wiedziała od początku, że Croft doskonale czuje się w ciemnościach. Croft powoli wstał. Zaczął okrążać łóżko, zbliżając się do Mercy gładkimi, równym krokami. - To ty używasz dzisiaj trików, kochanie. W co się ze mną bawisz? Popełniłem błąd zeszłej nocy, pozwalając ci spać samej. Cofnęła się. - To ja postanowiłam spać sama wczoraj i ja postanowi łam spać sama dzisiaj. - Za chwilę zmienisz zdanie. 135
Jayne Ann Krentz - Mówisz, że się z tobą bawię, ale to ty się bawisz. To właśnie robisz z naszym związkiem. Bawisz się nim tak, jak kot bawi się myszą, wykorzystując go dla własnych intere sów. - Nie jesteś myszą, Mercy. - Croft uśmiechnął się przelot nie. - Nie żartuję, Croft. - Ja też nie. Przestańmy mówić "o ,,związku" i pomówmy o nas. O tobie i o mnie. Był już bardzo blisko. Mercy rzuciła za siebie szybkie spojrzenie i zobaczyła, że jest tuż przy ścianie. Nie miała dokąd uciekać. Zwróciła wzrok na Crofta, starając się jak najdokładniej ocenić odległość, po czym skoczyła do przodu, aby go ominąć. - Cholera, Mercy! Po raz pierwszy tej nocy Mercy usłyszała w jego głosie autentyczne uczucie. Niestety, było to uczucie zawodu i zło ści. Nie czuła nawet odrobiny satysfakcji, ponieważ jego ramię znalazło się nagle na jej drodze, zawijając się wokół niej i zatrzymując ją w miejscu. Mercy zderzyła się z piersią Crofta z głuchym łoskotem i wcisnęła twarz w jego nagie ramię. Ciepły, męski zapach zaatakował jej nozdrza. - Puść mnie - powiedziała dotykając ustami jego skóry. - Nie tak prędko, kochanie. - Croft przycisnął ją mocniej do siebie. -Jeszcze długo, długo nie. Druga ręka Crofta objęła Mercy z drugiej strony. Zareago wała instynktownie, wbijając mu pięści w żebra. Wydawało jej się, że uderza o twardą ścianę, ale, ku swej satysfakcji, usłyszała nagłe wciągnięcie powietrza. Lekko zwolnił uścisk i Mercy wysunęła się z jego objęć. Poczuła nowy rodzaj tryumfu. Nie jest niezwyciężony. - A, czyli nie jesteś taki twardy, jak udajesz, co? - Wpadła w euforię. Odczuwała pulsującą we krwi adrenalinę. Poczucie zwycięstwa zaczynało jej się podobać. - Ostrzegałam cię, żebyś nie stosował wobec mnie swoich trików. Uczyłam się kiedyś samoobrony, - Naprawdę? - Naprawdę. - Odsunęła się od niego o kilka kroków. Na uka samoobrony trwała trzy godziny. Były to zajęcia prowa136
Dolina klejnotów dzone przez policjantkę, którą zatrudniła biblioteka, aby jej pracownice były przygotowane na nieprzewidziane wypadki. Od tej pory minęły ponad dwa lata i Mercy wiedziała, że nie powinna zbyt się przechwalać. - Jesteś pewna, że chcesz ze mną walczyć, Mercy? - Jestem pewna, że chcę, abyś wrócił do swojego pokoju i dał mi święty spokój. - Nie mogę. - Spróbuj. - I mam cię tu zostawić, rozmyślającą o tym, jakim czaru jącym, wykształconym i światowym mężczyzną jest Erasmus Gladstone? Nie ma mowy. Chcę, żebyś dziś myślała o mnie, Mercy. - Czyżbyś był zazdrosny? - Tego byś chciała? Dlatego w nabożnym skupieniu wysłu chiwałaś dziś wieczorem każdego słowa Gladstones? Chcia łaś się przekonać, czy jestem zdolny do zazdrości? - Ale nie jesteś, prawda? - rzuciła szybko, zirytowana, wiedząc, iż przypuszczalnie będzie później żałować swoich słdw. - W twoich żyłach płynie zbyt mało gorącej krwi. Coś pojawiło się i znikło w oczach Crofta i Mercy, mimo swej ryzykownej sytuacji, odczuła drobny tryumf. Zaczepia nie Crofta Falconera było niebezpieczne, ale czasami tylko w ten sposób można się było przekonać, co się znajduje pod chłodną, całkowicie kontrolowaną powierzchnią. - Może potrzeba mi trochę twojego ciepła, Mercy. Bez ostrzeżenia skoczył naprzód i chwycił ją jedną ręką za kark. - Do diabła, Croft - syknęła Mercy. -Ja ci na pewno niczego nie ułatwię. - Usiłowała wyrwać się z uścisku, ale jego siła była nie do pokonania. Croft nieubłaganie ciągnął ją w stronę łóżka. Spróbowała kolejny raz uderzyć go w żebra, choć nie miało to większego sensu, nie chciała bowiem tak naprawdę zrobić mu krzywdy. Ciosy kolanem w krocze czy palcem w oko z pewnością nie wchodziły w grę. Nie walczyła przecież o życie ani o swą cześć. Usiłowała tylko zmusić pewnego tępego faceta, żeby ją odpowiednio traktował. Postanowiła, że za wszelką cenę doprowadzi do tego, aby Croft stał się tak samo zaangażowa ny emocjonalnie jak ona. 137
Jayne Ann Krentz Croft zignorował kuksańca w żebra, natomiast od razu zareagował, kiedy walnęła go piętą w bose palce stóp. Zaklął, zwięźle i dosadnie. Mercy nigdy nie słyszała tego słowa w je go ustach. Poderwał ją do góry i lekko potrząsnął. - Ty mała wiedźmo. Powinienem dać ci klapsa w tyłek. Mercy pokazała w uśmiechu wszystkie zęby. - Wydaje mi się, że czytałam coś o tym w Dolinie tajemni czych klejnotów. Czy to skuteczna metoda? - Nadepnij mi jeszcze raz na palce, to się przekonasz. - Puść mnie, Croft. Nie pozwolę się w ten sposób zaciąg nąć do łóżka. - Nie mam chyba innego wyjścia. Tym razem nie użyła pięty, lecz całej stopy. Zaczepiła nią o jego łydkę i próbowała go przewrócić. Croft nie stracił wprawdzie równowagi, ale stracił wreszcie cierpliwość. - No, dobrze - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Jeśli chcesz, żeby bolało, będzie bolało. - Podniósł Mercy do góry i przyciągnął do siebie, nie zwracając uwagi na jej próby uwolnienia. W dwóch krokach znalazł się przy łóżku i rzucił ją delikat nie na pomiętą pościel. Bose nogi Mercy zwisały z łóżka. Nim zdążyła się odsunąć, Croft wszedł między jej kolana. Rozsta wił szeroko nogi, tak aby jak najbardziej rozsunąć jej uda. Skromna koszula nocna Mercy podwinęła się do góry, odsła niając pośladki. Mercy leżała z włosami rozrzuconymi na poduszce, z szeroko otwartymi oczyma i z powoli ogarniają cą ją obawą, iż tym razem posunęła się za daleko. Croft stał z rękami na biodrach i spoglądał na nią z góry. Mercy nerwowo wciągnęła oddech, widząc w skrzywieniu jego ust i w oczach głęboko zmysłowy wyraz. Czuła, że Croft promieniuje nowym rodzajem napięcia. Nie był już chłod nym, wyrachowanym mężczyzną, który przyszedł do sypial ni z zamiarem wykorzystania z zimną krwią jej ciała. Teraz skupił na niej całą swą uwagę i choć Mercy mówiła sobie, że o to jej właśnie chodziło, naszły ją wątpliwości i obawy. W końcu niewiele wiedziała o tym obcym właściwie czło wieku. Ryzykowała tak dużo, jak jeszcze nigdy z żadnym innym mężczyzną. Zaufała instynktom, mimo że powinna była słuchać raczej głosu rozsądku. - Czy nauczyłaś się czegoś jeszcze na lekcji samoobrony. 138
Dolina klejnotów co chciałabyś wypróbować, nim przestaniemy się bawić? spytał Croft z podejrzanym spokojem. Mercy podparła się na łokciach, wyraziście zdając sobie sprawę z dotyku jego owłosionych nóg między udami. Czuła się całkowicie bezbronna. - Jeśli sądzisz, że cię zawczasu ostrzegę, to się bardzo mylisz. Lepiej uważaj na to, co zechcesz zrobić. Z błyszczącymi oczyma jednym ruchem dłoni zsunął slipy i kopnięciem odrzucił je na bok. - Nie martw się, mała wiedźmo. Będę bardzo, bardzo uważał. - Wyciągnął rękę, aby jej dotknąć. Mercy jak zahipnotyzowana wpatrywała się w jego wielki, pulsujący członek. Drgnęła i spazmatycznie odetchnęła, kie dy Croft rozgarniał palcami trójkąt ciemnych włosów, zasła niających jej ciepłą tajemnicę. Każdą cząsteczką ciała odczu wała jego dotyk. Wyzwalał w niej szalone podniecenie i jed nocześnie ją uspokajał. Żaden mężczyzna, ktdry dotykał kobiety w tak wyjątkowo zmysłowy sposób, nie mógłby jej zranić. - Croft - szepnęła z tęsknotą jego imię. Wciąż wsparta na łokciach drżała, wiedząc, iż on czuje to drżenie, kiedy stoi między jej udami. - Lubisz takie niebezpieczne zabawy, kotku? Przesunął palcem po małym pączku rozkoszy, ukrytym w miękkich włosach, i Mercy wciągnęła powietrze. Czuła się tak rozdzierająco odsłonięta i uwrażliwiona, że bała się, iż nie zniesie zachwycająco erotycznej pieszczoty. Z drugiej strony chciałaby wygiąć ciało tak, aby było jeszcze bliżej jego dłoni w błagalnej, niemej prośbie o dalsze pieszczoty. Nie wiedząc, co robić, Mercy wybrała bezpieczniejsze wyjście i spróbowała przesunąć się na łokciach do tyłu. Croft złapał ją drugą ręką za nogę i zatrzymał w miejscu. - Nigdzie nie idziesz, kotku. Dopóki mnie nie przeprosisz za wszystkie kłopoty, jakie mi dzisiaj sprawiłaś. - A kłopoty, jakie ja miałam przez ciebie? - Twoje problemy dopiero się zaczęły - poinformował Croft z wyraźną satysfakcją. Przesunął niżej palec i bez trudu znalazł swój cel. - Och, Croft, proszę. - Mercy gwałtownie wciągnęła powie trze i wbiła palce w zmięte prześcieradło. Zamknęła oczy 139
Jayne Ann Krentz i odchyliła do tyłu głowę, czując, jak jego palce błądzą po napiętym ośrodku rozkoszy. - O co mnie prosisz? O to,,żeby cię tu dotknąć? - Rozsunął ją czubkiem palca i Mercy zadrżała. - Czy może tu? - Przesu nął rękę niżej. - Musisz mi wszystko dokładnie powiedzieć, słodka Mercy. Musisz mi powiedzieć, czego chcesz. A potem chyba poczekam, aż będziesz mnie błagać, żebym cię wziął. Dzisiaj twoja kara będzie współmierna do twych przewinień. - Cholera! - Zabrzmiało to bardziej jak prośba niż jak przekleństwo. - Postaraj się. Chcę słyszeć słodkie, gorące słowa, Mercy. Wszystkie, jakie znasz. - Znowu lekko rozsunął jej uda i przesunął kciukiem po nabrzmiałym pączku rozkoszy. Dru gim palcem masował otwór, wyciągając z niego słodki płyn, który spływał mu na rękę. Tym razem Mercy nie próbowała się odsunąć. Już nie było w niej niepewności ani sprzecznych uczuć. Chciała go mieć w sobie. Uniosła biodra pod jego dłonią. - No, powiedz, kotku. Powiedz mi dokładnie, czego chcesz. Wtedy oboje będziemy pewni. - Szept Crofta był gorętszy od wypływających z niej soków. - Dotknij mnie, Croft. Proszę, dotknij mnie. Tam. Tak. W środku. Głębiej. -Wydusiła z siebie tę prośbę, choć z tru dem jej to przyszło, ale jemu jeszcze trudniej było się jej oprzeć. Croft obserwował twarz Mercy, rozkoszując się jej rosną cym pożądaniem, kiedy drżała pod jego dotykiem. Mercy wiedziała, że Croft uważnie się jej przygląda i to ją jeszcze bardziej podnieciło. Kiedy drażnił ją palcem, wsuwając się w nią i wysuwając, stawała się coraz bardziej niecierpliwa. .- Bardziej-błagała. - Jak bardziej? Z jękiem sięgnęła po jego dłoń i zmusiła go, żeby głębiej wsunął w nią palec. Zadrżała, kiedy posłusznie to zrobił. - Ach - powiedział cicho Croft. - Czy tego właśnie chcesz? - Uduszę cię, kiedy skończymy. - To moja zemsta. Słodka zemsta. - Wsunął w nią kolejny palec i kiedy krzyknęła z pożądania, zaczął powoli rozsuwać palce, rozciągając jej wejście. Drugą ręką masował nabrzmia ły pąk rozkoszy. 140
- -- T ]
Dolina klejnotów Mercy szalała, unosząc w górę biodra i usiłując pociągnąć go na siebie. ~ Teraz, Croft. Proszę, teraz albo zwariuję. - Przekonamy się, co się dzieje, kiedy wariujesz. Chcę to zobaczyć. - Uduszę cię, przysięgam. - Ale jeszcze nie w tej chwili, prawda? - Czy ktoś ci już mówił, że jesteś wstrętnym draniem? - Owszem. Ale w twoich ustach brzmi to zupełnie inaczej. - Śmiejesz się ze mnie! - Nie, kocham się z tobą. - Głębiej wsunął palce, rozciąga jąc gładkie, gorące wejście. Kiedy zadrżała gwałtownie, uklęk nął między jej nogami. Powoli wyjął palce. Mercy głośno zaprotestowała, ale kiedy poczuła jego dłonie na wewnętrznej stronie ud, zrozumiała, co się za chwilę zdarzy. Ciepły oddech Crofta omiatał wilgot ne, błyszczące włosy u szczytu nóg i pożądanie Mercy zmie niło się w panikę. Nikt jej tak nigdy nie całował. - Nie, Croft. Przestań. Nie tak. Nie chcę, żebyś to robił... Ja nigdy... - Zaczerwieniła się, broniąc się przed nim. Nie zwracał uwagi na jej urywane prośby. Rękami lekko przytrzymywał jej rozwarte uda, dotykając jej językiem w najbardziej intymnym pocałunku. Z początku Mercy gwałtownie żachnęła się od nieoczeki wanej pieszczoty. Usiłowała uciec przed jedwabistym doty kiem jego języka. I nagle panika zmieniła się w nieznane dotąd pożądanie. Wróciło szaleństwo, które ją porwało. Drża ła w sposób nie kontrolowany. Wzmagające się w niej napięcie pękło i zalało ją falami niesłychanej przyjemności. Croft puścił ją i położył się na niej, kiedy jeszcze cała drżała. Wszedł w nią z jękiem, a jej ciało natychmiast się na nim zacisnęło i mocno wessało do środka. Mercy czuła go w sobie, gorącego i wielkiego, rozciągającego jej ciało do granic wytrzymałości, dopóki ponownie nie zalały jej fale orgazmu. Croft spróbował się trochę wysunąć, ale jej orgazm wessał go do środka, prowokując go do tego samego. Była to błyska wica uderzająca w gorący, suchy las. Spalił się w ogniu. Mercy czuła, jak wybuchł w niej. Przez krótką, a jedno141
JaynąAnn Krentz
cześnie pełną wieczności chwilę byli ze sobą związani i nim odeszły ostatnie drżenia, pełne uniesień, Mercy poczuła ogarniającą ją nadzieję. , Być może nie był to najbezpieczniejszy sposób kochania się, lecz Mercy dowiedziała się przynajmniej, że Croft wresz cie zdradził swe prawdziwe emocje. O swoich uczuciach wobec niego wolała na razie nie myśleć. Nie powinna była tak się przed nim odkryć, ale nie dało się tego uniknąć. Mogła się tylko starać o to, by go pociągać za sobą za każdym razem, kiedy w jego ramionach będzie traciła nad sobą kontrolę. Croft powoli otworzył oczy, nadal na wpół upojony cie płym, aromatycznym zapachem wilgotnego od potu ciała Mercy. Jedną nogę miała zawiniętą wokół jego nogi, palcami zaś błądziła po jego ramionach i szyi. Przeciągnął się, rozluźniając mięśnie pleców, i ostrożnie wysunął się z przytulnego ciepła Mercy. Spojrzał w dół i zo baczył, iż obserwuje go spod rzęs. Był całkowicie nasycony i kompletnie wyczerpany. Z trudem udało mu się z niej zsu nąć i położyć obok. Lekko uścisnął jej biodro. Czuł się dobrze. Lepiej niż dobrze. Czuł się wspaniale. Zwycięzca przepełniony czułością dla pokonanego. Problem polegał jedynie na tym, że kolejny raz nie był pewien, kto właściwie został pokonany, jak ona to robi? jak potrafi go tak dogłębnie porwać w burzę zmysłów? Miał zamiar kierować wszystkim i panować nad całością, ale znów nie całkiem mu się to udało. Stracił nad sobą kontrolę, którą przez lata całe przyjmował za pewnik. Nim się opamiętał, znalazł się w centrum nawałnicy z emocjami tak gwałtowny mi, jak u Mercy. Croft uśmiechnął się nagle w ciemnościach. Przynajmniej razem wskoczyli w przepaść. Mała uparciucha postanowiła, że nie będzie jedyną ofiarą ich miłości. Cóż, mógł przejść do porządku dziennego nad jej początkowym uporem. Dostała lekcję, a on też dostał za swoje, kiedy postanowił przypo mnieć Mercy, wobec kogo miała być lojalna. - Jesteś zuchwałą kobietą, Mercy Pennington. Któregoś dnia wpadniesz w prawdziwe tarapaty. - Z kim? Roześmiał się cicho, słysząc wyzwanie w jej szepcie. 142
Dolina klejnotów - Ze mną. Myślisz, że pozwolę ci rozrabiać i wpaść w tara paty z kimś innym? Spróbuj się kiedyś spytać, czy możesz się zabawić z jakimś innym mężczyzną i wtedy się przeko nasz. - Jeśli musiałabym prosić o pozwolenie, to znaczy, że już jestem w opałach - stwierdziła poważnie. - Rozumujesz bez zarzutu, kotku. Trafiłaś w sedno. Croft postanowił na razie nie zastanawiać się nad prymityw nym i satysfakcjonującym poczuciem własności, które go przepełniało. Wiedział, że istnieją pewne reakcje, których lepiej nie kwestionować ani nie analizować. Tak samo jak z instynktami. Pewne rzeczy należało zaakceptować i po pro stu się do nich przystosować. Uniósł się na łokciu i stwierdził, że będzie wygodniej dla nich obojga, kiedy się trochę poprawią na łóżku. - Do gdry - zakomenderował, siadając obok, zmieniając pozycję i kładąc ją z powrotem na poduszkach. - No, tak jest lepiej. - Croft? Spojrzał na zegarek i zmarszczył brwi. - Już pdźno, kotku. Trzeba się trochę przespać. - Doszedł do wniosku, że domownicy też już chyba poszli spać. Chyba że Gladstone rzeczywiście zaplantował podsłuch w pokoju Mercy. Wyobraził sobie eleganckiego Gladstones, w jedwab nej bonżurce, schylonego nad głośnikiem i słuchającego ich ekstatycznych jękdw, i ta myśl go rozbawiła. Postanowił jed nak, że nie wspomni o tym Mercy. Jej by to przypuszczalnie nie bawiło. - Croft, musimy porozmawiać. Pochylił się i zamknął jej usta pocałunkiem. - Nie teraz. Nie tutaj. Śpij, kotku. - Ale Croft... Przysunął usta do jej ucha. - Podsłuch. - Och. - Otworzyła szerzej oczy. Najwyraźniej chwilowo zapomniała o możliwości istnienia ukrytych mikrofonów. - Śpij. - Uśmiechnął się do siebie, kiedy ze zrezygnowa nym westchnieniem posłusznie zamknęła oczy. To, że Mercy uwierzyła w możliwość podsłuchu, było ko rzystne, chociaż Croft osobiście był przekonany, że pokdj 143
Jayne Ann Krentz jest czysty. Zachowanie Mercy bywało nieprzewidywalne i gwałtowne. Powiedział sobie, że należy ją lekko, choć sta nowczo, prowadzić. Wydawało mu się, że jest mężczyzną, który się doskonale do tego nadaje. Croft odczekał czterdzieści pięć minut, nim niechętnie wypuścił z objęć miękkie, śpiące ciało Mercy. Wstał ostrożnie z łóżka. Bezszelestnie przeszedł do swojego pokoju i włożył dżinsy. Wyszedł na korytarz. Wzrok stopniowo przyzwyczaił mu się do cieni w ciemnościach. Musiał tylko sam stać się jednym z nich. Nie skorzysta ze schodów. Zbyt duże było prawdopo dobieństwo, że zainstalowano tam urządzenie wyczuwające zmianę nacisku. Croft złapał poręcz biegnącą przy schodach, wypróbował ją lekko dłońmi i lekko podciągnął się w górę. Przez moment trwał zawieszony, intensywnie nasłuchując. Kiedy nie usły szał niczego podejrzanego, spuścił się na dół, wyłącznie za pomocą rąk na poręczy. Po chwili znajdował się na parterze. Jeszcze jedno piętro.
Rozdział dziesiąty
Mercy doszła do wniosku, że dość ma budze nia się w środku nocy z uczuciem, iż coś nie jest w porządku. Coś takiego, powtarzając się regular nie, mogło nabawić ją bezsenności. Tym razem przynajmniej potrafiła się zorientować, o co cho dzi, kiedy tylko się przeciągnęła i poruszyła stopą pod kołdrą. Croft znikł. Drań. Mercy usiadła na łóżku, rozgniewana. Co on sobie właściwie wyobraża? Przychodzi do jej pokoju, kiedy chce, wskakuje do niej do łóżka, a potem wychodzi przed świtem. Ten człowiek nie ma żadnej ogłady, mimo wyszukanych medytacji i sposobów parzenia herbaty. Jeśli zechce się przy niej nadal kręcić, pomyślała, odrzucając nakrycie, będzie się musiał trochę podciągnąć w dobrych manierach. Wóz albo przewóz, jak mawiał wuj Sid. Przeszła pośpiesznie przez pokój, chwyciła lek ki, podróżny szlafrok i zdecydowanym krokiem weszła do drugiego pokoju. Kiedy wzrok przyzwy145
Jayne Ann Krentz czaił jej się do panującej tam ciemności, przekonała się, że i tam Crofta nie ma. Uczucie obrazy zmieniło się w obawę. Jedna ręką Mercy oparła się o drzwi. Niemal zapomniała, że Croft miał do spełnienia jakąś swoją misję. Mercy mogła uwierzyć w uczci wość i prawość Gladstones, ale Crofta niełatwo przekonać. Prawdopodobnie wybrał się na poszukiwanie dowodów. Wyobraziła sobie, co by się stało, gdyby Dallas lub Lance zaskoczyli Crofta, gdy sprawdza zawartość szuflad lub ma nipuluje przy zamku w podziemiach. Byłaby to żenująca i nieprzyjemna dla niej sytuacja. W podziemiach. Oczywiście. Jeśli Croft udał się na podchody, niewątpliwie poszedł wprost do podziemnej biblioteki. Stwierdził kiedyś, że odna lazł Egana Gravesa za pomocą jego kolekcji książek. Powie dział, że zamierza dobrze sie przyjrzeć kolekcji Gladstones i porównać ją ze zbiorami i upodobaniami Gravesa. Niech jednak Bdg ma ich w swojej opiece, ją i Crofta, jeśli go ktoś nakryje na myszkowaniu w bibliotece. Mercy nie miała złu dzeń co do wielkoduszności ich gospodarza. Postanowiła nie tracić więcej czasu na jałowe rozmyślania. Odnajdzie Crofta i ściągnie go z powrotem do pokoju, nim będą się musieli tłumaczyć Gladstone'owi, iż wcale nie mieli zamiaru go okraść. Tak czy inaczej zanosiło się na to, że Croft stłumi w zarod ku jej karierę antykwariuszki. Przypuszczalnie poświęciłby wszystko, aby tylko zakończyć tę swoją głupią misję zemsty. Problem z Croftem polega na tym, pomyślała Mercy, wy chodząc na korytarz i schodząc na palcach po schodach, że on się za bardzo angażuje. Kiedy coś postanowi, nie zrezyg nuje z tego za skarby świata. To może być, oczywiście, w pewnych okolicznościach, bardzo korzystne. Gdyby, na przykład, nauczył się ją kochać, prawdopodobnie nigdy by nie przestał. Zachowywał się niezwykle irytująco, ale Mercy nie mogła ani przez chwilę wątpić w jego całkowitą uczciwość. Był pewien, że postępuje słusznie, podejmując działania zmie rzające do zamknięcia Koła, czy jak to tam nazywał. Na pewno nie mógłby niczego wykraść Bogu ducha winnym ludziom, jak jej były narzeczony, Aaron Sanders. 146
Dolina klejnotów Byłoby jej dużo łatwiej dać sobie z nim radę, pomyślała ponuro Mercy, gdyby był po prostu kolejnym Aaronem Sandersem. Z domu, zarówno na parterze, jak i na piętrze, nie dobiegał żaden odgłos. Mercy odetchnęła z ulga, przystając na moment na pierwszym stopniu, który prowadził do pomieszczenia z ba senem i z tropikalnym ogrodem. Zeszła na dół, kiedy była przekonana, iż nikt jej nie słyszy. Na szczęście dobermany nie były psami domowymi i na pewno pełniły służbę na dworze. Szklane drzwi prowadzące do ciemnego ogrodu łatwo ustą piły, kiedy nacisnęła klamkę. Mercy weszła na niewielki taras. Światła w basenie nadal się paliły, ale tropikalna roślinność pogrążona była w ciemności. Do pomieszczenia bez okien nie wpadał nawet skromny odblask gwiazd. Ze swego miejsca na tarasie Mercy widziała kawałek basenu, położonego między bujnymi paprociami i wielko Ustnymi palmami. Niebieskawe światło z basenu wyglądało szczególnie nienaturalnie. Bujna roślinność wydzielała intensywny zapach, był sil niejszy nawet od wiszącego w powietrzu zapachu chloru. Mercy po raz pierwszy zastanowiła się, czy łatwo odnalazłaby drogę do podziemnej biblioteki. Po południu było to dość proste dzięki oświetleniu rozmieszczonemu pod sufitem i pośród roślin. W nocy wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Nie miała pojęcia, gdzie jest wyłącznik światła, ale nawet gdyby umiała go znaleźć, nie odważyłaby się go użyć. Nie miała czasu do stracenia. Sądziła, że Croft odnalazł już drogę do podziemi. Ciekawe, jak zamierza dostać się do środka. Tymczasem wzięła się w garść i starając się odzyskać orientację w terenie zeszła po schodach w ciemny ogród. Dość przypadkowo natknęła się na jedną z wysypanych żwirem ścieżek. Dalej poszła na wyczucie. Nie było to takie strasznie trudne. Kiedy niechcący zbaczała ze ścieżki, czuła, że żwir pod stopami zmienia się w wilgotną glinę. Od czasu do czasu wpadała na pień palmy lub potykała się o paproć. Droga przez ciemny ogród nastręczała wiele problemów orientacyjnych. Usiłowała kierować się niebieskawym odbla skiem z basenu, ale nie przychodziło jej to łatwo. W kilku miejscach rośliny rosnące między ścieżką a brzegiem wody całkowicie zasłaniały światła basenu. Po kilku minutach Mercy stwierdziła, że jej droga nie ma 147
Jayne Ann Krentz sensu. Odnosiła mizerne, powolne i dotkliwie bolesne postę py. Żwir nie był zbyt przyjemną ścieżką dla bosych stop. A jeśli Croft wcale nie poszedł do podziemnej biblioteki? Ta cholerna wyprawa mogła się okazać kompletną stratą czasu i wysiłku. Croft może równie dobrze siedzieć na górze i prze glądać zawartość biurka Gladstones. Wszystko to jest głupie, śmieszne i dość niebezpieczne, pomyślała ze złością. Kiedy znajdzie Crofta, powie mu, co o tym myśli. Nagle duża męska dłoń zatkała jej usta, a ramię opasało talię. Mercy została całkowicie zaskoczona. Wcześniej nie usłyszała za sobą najmniejszego szelestu. W jednej chwili z trudem przedzierała się przez zarośnięty teren, w drugiej - stała się więźniarką, przyciśniętą do męskiego ciała. Próbowała krzyknąć, lecz nie mogła wydobyć z siebie gło su. Chciała walczyć o wyswobodzenie, ale była unierucho miona. Kiedy z wściekłością spróbowała kilku bardziej boles nych form walki, jakich się nauczyła na trzygodzinnej lekcji samoobrony, okazały się one zupełnie bezużyteczne. Jedyne, co jej pozostało, to przestać walczyć. - Ty mała głupia kretynko. Co ty tu, do diabła, robisz w środku nocy? - zabrzmiał nad jej uchem wściekły szept Crofta. Powoli zabrał dłoń z jej ust, rozumiejąc, że inaczej nie będzie mu mogła odpowiedzieć. - Tylko mów cicho - dodał. - Boże, wystraszyłeś mnie na śmierć! - Mercy głęboko wciągnęła powietrze. -Nigdy więcej nie skacz tak na mnie zza krzaków. Słyszysz? - Niech to szlag trafi! Myślałem, że śpisz na górze. - Spałam, dopóki nie odkryłam, że zabawiasz się gdzieś na własną rękę. Nie wolno pałętać się po domu Gladstones w środku nocy. Wybierałeś się do podziemi, prawda? - Od kiedy nie ma cię w sypialni? Mercy zamrugała oczyma, starając się dojrzeć w ciemności twarz Crofta. Z trudem rozróżniała zarys jego ramienia - był przedłużeniem otaczających ją cieni. - Nie wiem. Nie patrzyłam na zegarek. Chyba od paru minut. A bo co? - Zamknij buzię i rób, co ci powiem. Przypuszczalnie mamy zaledwie kilka sekund. Chodź! - Złapał ją za rękę i poprowadził wprost w gęste krzaki przy ścieżce. 148
Dolina klejnotów - Co robisz? Co się dzieje? - Mercy wpadła na pień palmy, a potem znalazła się na innej ścieżce. Croft ciągnął ją za sobą, nie zwracając żadnej uwagi na jej bose stopy. Dziwiła się, że Croft tak dobrze widzi w ciemnościach, i stwierdziła z nie chęcią, że to pewnie zasługa mieszkającego w nim ducha. - Zdejmij szlafrok. - Nie ma mowy. Nie jestem Jane, a ty nie jesteś Tarzanem. Wystarczy na dzisiejszą noc. - Tarzan przyjdzie później. Na razie popływamy. Przedarł się przez okalające basen rośliny, ciągnąc Mercy za sobą. Znalazła się na wyłożonym kafelkami brzegu; miała przed oczyma świecącą, niebieską wodę. - Nie, dziękuję - mruknęła, kiedy dotarło do niej, co Croft zamierza. - Nie mam akurat ochoty na pływanie. Chcę, żebyś wrócił ze mną do naszego apartamentu, nim oboje znajdzie my się w kłopotach. Możesz sobie wyobrazić moje zażeno wanie, kiedy cię złapią w podziemiach w środku nocy? - Twoje zażenowanie jest naszym najmniejszym proble mem. - Jedną ręką rozwiązywał pasek od jej szlafroka, drugą ściągał go jej z ramion. Pod spodem była naga. Widok ten nie wywołał w nim przypływu szalonego pożądania. Zdawał się w ogóle nie zauważać jej nagości. - Jazda do wody! - rozkazał cichym, niebezpiecznym głosem. - Już! Jednocześnie Croft rozpinał dżinsy i ściągał je w dół. Mer cy więcej nie protestowała. Nie miało to sensu. Croft mógł być szaleńcem, ale mówił poważnie. Klęknęła na brzegu basenu i ostrożnie zsunęła się na drugą stronę. Croft był tuż za nią. - Ach - westchnęła Mercy, rozluźniając się natychmiast pod dotykiem wody. - Wspaniale. Co my tu robimy, Croft? - Zgadnij. - Tego się obawiałam. - Mercy jęknęła. - Chowamy się, prawda? Na wypadek, gdyby ktoś nas usłyszał i zszedł na dół? - Nie nas. Ciebie. Nikt nie słyszał mnie schodzącego po schodach. - Jakim cudem? Czyżbyś fruwał? - Ciszej. - Chyba się złościsz. - Mam powody. Mercy pokiwała głową. 149
Jayne Ann Krentz - Powoli uczę się akceptować każdą twoją uczciwą emo cję. - Zamachała ręką w wodzie, posyłając w jego stronę małą falę, która uderzyła o jego pierś. - Myślałam, że będzie tu chłodnawo, tymczasem czuję się jak w wannie. Wspaniale. Wiesz co? Nigdy w życiu nie kąpałam się nago. Croft spojrzał na nią z zaciekawieniem, płynąc nieśpiesz nie do odległego końca basenu. - Prowadziłaś uporządkowane życie, co? - To wina mojego wuja i ciotki. Byli dość staromodni. Obróciła się leniwie w wodzie, rozkoszując się nocnym pły waniem. - Oni cię wychowywali? Ten wuj i ciotka? Mercy była lekko zdziwiona jego zainteresowaniem tema tem, zwłaszcza w ich obecnej sytuacji. Do tej pory nie wyka zywał przesadnego zaciekawienia jej przeszłością. - Mieli mnie na głowie, odkąd skończyłam trzy lata, kiedy to moi rodzice zginęli w wypadku samolotowym. Ciotka Ruth i wuj Sid mieli dwóch własnych, kilkunastoletnich synów, kiedy do nich przybyłam. Właśnie zaczęli cieszyć się myślą, że ich dzieci dorastają i niedługo wyprowadzą się z domu, gdy musieli zaczynać na nowo ze mną. Myślę, że dlatego byli dla mnie dość surowi, że nie mieli własnej córki. Z wielu rzeczy musieli zrezygnować, biorąc mnie pod swoją opiekę. - To wszystko wyjaśnia - stwierdził cicho Croft. - Co wyjaśnia? Oboje, tak jak przedtem w sypialni, rozmawiali szeptem. Widocznie każdą znaczącą rozmowę z tym mężczyzną mu siała prowadzić ledwie słyszalnym głosem. - Twoje uczucie wdzięczności. Myślisz, że jesteś im coś winna, prawda? Czujesz się wobec nich dłużna w taki sposób, w jaki dziecko nigdy się nie czuje wobec własnych rodziców. 1 jesteś bardzo świadoma tego długu. Zwróciłem na to uwagę wtedy, kiedy mi opowiedziałaś, jak twój były narzeczony chciał tych ludzi wykorzystać. Nie byłaś zwyczajnie urażona osobiście, choć to przecież twoje narzeczeństwo się rozpad ło. W sumie bardziej się przejmowałaś tym, co się omal nie stało twoim krewnym. Czułaś się za to odpowiedzialna, prawda? Uważałaś, że to była twoja wina. - Bo to była moja wina. Mnie omamił Aaron Sanders. Ja go wprowadziłam do ich domu. I bardzo dużo zawdzięczam 150
Dolina klejnotów wujowi i ciotce. Nie musieli mnie brać do siebie. Opieka społeczna mogła mnie skierować do rodziny zastępczej. Nie mieli wobec mnie żadnych zobowiązań. - Kiedy Sanders chciał ich naciągnąć, obwiniałaś samą siebie za to, że tak głupio uwierzyłaś w jego miłość. - Byłam głupia, wierząc, że mnie kocha. - Mercy nie podo bał się kierunek, jaki zaczynała przybierać ich rozmowa. Z jednej strony chętnie prowadziłaby intymne, odkrywcze, szczere rozmowy z tym mężczyzną, z drugiej zaś - nie chcia ła być w tej wymianie zdań jedyną osobą, ktdra szczerze zdradza swe sekrety. - Chodzi mi o to, Mercy, że zareagowałaś w ten a nie inny sposób, ponieważ czułaś się odpowiedzialna, chociaż sama także byłaś ofiarą. Była to dla ciebie sprawa honoru. Mercy przestała pływać i zaczęła spacerować po basenie, dotykając nogami dna. - O co ci właściwie chodzi? Croft również przestał pływać i poruszał się w wodzie niedaleko niej. Bez trudu utrzymywał się na powierzchni. Nie musiał walić na wszystkie strony rękami ani machać nogami. Zwyczajnie unosił się na wodzie. Nierówne, nieziemsko nie bieskie światło spod wody w niepokojący sposób oświetlało ostre rysy jego twarzy. - Chcę, abyś zrozumiała, że to, co dziś zrobiłem, wynikało z podobnego poczucia zobowiązania. Mercy uniosła brwi. - Czy ty się przypadkiem usiłujesz usprawiedliwiać? - Chciałem ci tylko wyjaśnić. - Croft zmarszczył brwi. - Już wyjaśniałeś - odparła sztywno. - Wiem, dlaczego zszedłeś na dół dzisiaj w nocy. Wiem, że twoim zdaniem musisz to zrobić, choć możesz zniszczyć moją przyszłą karierę i sprawić, że oboje zostaniemy aresztowani. - Jeśli się mylę, wezmę na siebie pełną odpowiedzialność - stwierdził arogancko Croft. - To fantastycznie. Kiedy w przyszłości moi potencjalni klienci nie będą chcieli robić ze mną interesów, ponieważ moja reputacja legnie w gruzach, będę od niechcenia nad mieniać, że to twoja wina i że bierzesz na siebie pełną odpo wiedzialność. Jestem pewna, że to wszystko rozwiąże. - Mercy, ja... 151
Jayne Ann Krentz Croft urwał gwałtownie, kiedy zabłysły znienacka górne światła i ukryte lampy ogrodowe. Mercy krzyknęła zaskoczo na i odruchowo odwróciła się, żeby spojrzeć na drzwi. Nie stety gęsta roślinność uniemożliwiała zobaczenie z tego miejsca osoby stojącej na tarasie. - Jest tam ktoś? - Był to głos Isobel. - Tak - zawołał szybko Croft. - Tu, w basenie. - Do diabła, Croft - mruknęła Mercy. - Jestem naga. - Mówiłem ci, że to kamuflaż - szepnął. - Przebywanie nago w wodzie przy tych wszystkich zapa lonych światłach nie jest chyba najlepszym kamuflażem. Mercy ruszyła do brzegu basenu, zamierzając włożyć szla frok. Słyszała kroki na żwirowanej ścieżce i wiedziała, że Isobel idzie w ich stronę i za chwilę się przy nich znajdzie. Przy świetle nie było to trudne. Isobel zjawiła się w momencie, gdy Mercy na wpół wynu rzyła się z wody. Isobel, ze zmarszczonymi brwiami, wyszła z krzaków tuż przy basenie. Miała na sobie powiewną szatę ze srebrnego atłasu, a jej drugie, czarne włosy luźno spadały na ramiona. Mercy zdążyła zauważyć, że czarna masa loków sięgała poniżej pasa. Tuż za Isobel stał Lance. Mercy ponownie krzyknęła i wskoczyła z powrotem do wody. Lance natychmiast na nią spojrzał, wędrując wzrokiem od zaczerwienionej twarzy do nagiego ciała pod powierzch nią wody. Mercy znów otworzyła usta, aby zaprotestować, kiedy dał się słyszeć głośny plusk i po chwili nagie ciało Crofta znajdowało się pomiędzy nią a zaciekawionym spojrzeniem Lance'a. - Przepraszam, Isobel - powiedział zimno Croft. - Mieli śmy wielką ochotę na nocną kąpiel. Mówiłaś, że można korzystać z basenu przez cały czas i potraktowaliśmy to serio. Czy moglibyśmy się ubrać bez świadków? - Ależ oczywiście. To ja przepraszam. - Isobel kiwnęła głową Lance'owi. - Jak widzisz, nic się nie dzieje. Dziękuję, że mnie powiadomiłeś. Możesz wracać do łóżka. Lance bez słowa przyjął jej polecenie i znikł w krzakach. Isobel uśmiechnęła się do Crofta, który stał przed Mercy. Spojrzenie jej ciemnych oczu omiotło jego nagie ciało z za wodowym, zdaniem Mercy, zainteresowaniem. - Nie przeszkadzajcie sobie - powiedziała Isobel. - Może152
Dolina klejnotów cie spokojnie popływać. Lance i Dallas zajmują pokoje z tyłu domu na piętrze. Lance wstał w nocy, żeby się napić czy coś takiego i zdawało mu się, że słyszy jakiś hałas. Tutaj w górach musimy poważnie traktować wszelkie niespodziewane hała sy. Żyjemy na pustkowiu, a Erasmus ma wiele cennych rze czy. Teraz jednak, skoro już wiem, co się dzieje, nie będę wam przeszkadzać. Życzę wam dobrej nocy i przyjemnego pływania. Zgaszę po drodze górne światła. Czy zostawić włączone lampki przy ścieżce? Po ciemku dość trudno tędy przechodzić. - To bardzo miło z twojej strony - powiedział Croft. Dziękujemy. I jeszcze raz przepraszam za alarm. - Nie ma problemu. Zobaczymy się przy śniadaniu, chyba że wolicie dłużej pospać. - Zejdziemy na śniadanie - zapewnił ją Croft. Mercy odetchnęła z ulgą, kiedy Isobel odeszła. - Ojej. Jakie to żenujące. - Gdybyś chciała uniknąć w przyszłości kolejnego zaże nowania, postaraj się nie wystawiać na pokaz Lance'owi. - Jeszcze śmiesz twierdzić, że to moja wina?! Wszystko, co zaszło dzisiejszej nocy, stało się przez ciebie! - Mercy wyszła z wody i złapała szlafrok. - I nie tylko na mnie wy trzeszczano tutaj oczy. Widziałam, jak Isobel się na ciebie gapiła. Woda zbyt wiele nie zasłania. Wyraźnie było widać, że nie masz nic na sobie. Croft położył obie dłonie na brzegu basenu i jednym płyn nym ruchem wyskoczył z wody. I zaskoczył Mercy niespo dziewanym uśmiechem. - Możesz się gapić, ile chcesz, kotku. Nie mam nic prze ciwko temu. - Dziękuję bardzo. - Mercy odwróciła się do niego tyłem i zawiązała pasek od szlafroka. - Myślę, że widziałam już, co chciałam. Croft wzruszył ramionami. Z żalem rzucił okiem na daleki kąt pomieszczenia. - Ja nie widziałem wszystkiego, co bym chciał, ale chyba nic więcej już dziś nie zobaczę - mruknął. -Teraz, gdy służba nie śpi i nasłuchuje, nie mogę ryzykować wejścia do podzie mi. Tym razem ktoś mógłby zwrócić na to uwagę. Będę musiał spróbować kiedy indziej. 153
JayneAnn Krentz
Wyszedł za Mercy z pomieszczenia i poszli na gorę. Kiedy Mercy weszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi łączące ich sypialnie, nie usiłował ich otworzyć. Przez długi czas Mercy siedziała na skraju łóżka, wpatrując się w bezdenne niebo nad górami. Postanowiła przeprowa dzić następnego dnia poważną rozmowę z Croftem. Zmusi go, aby zabrał ją gdzieś na spacer, gdzie nie będzie musiała cały czas mówić szeptem i uważać na każde słowo. Mercy pomyślała, że cały ten gwałt z podsłuchem w sypialni był bardzo na rękę Croftowi. Powstrzymywał ją od zada wania zbyt wielu pytań i wypowiadania zbyt wielu żądań. Ten człowiek potrafił osiągać swój cel. Następnego ranka, siedząc przy śniadaniu z Isobel, Gladstone'em i z Mercy, Croft nie zastanawiał się nad swym talen tem do osiągania określonego celu. Poważnie myślał o tym, że jego czas w górskiej fortecy Gladstones jest ograniczony. Na wieczór zaplanowano przyjęcie. Nazajutrz wyjeżdżali. W nocy omal nie doszło do nieszczęścia. Zostawał jedynie dziesiejszy wieczór. Pyszne śniadanie podano w oszklonym pokoju, z którego na trzy strony rozciągał się wspaniały widok. Dallas i Lance serwowali świeże owoce, grzanki w podgrzewanych srebr nych pojemnikach, kolumbijską kawę i omlety z kozim ser kiem. Croft dostał perfekcyjnie zaparzoną herbatę w pod grzanym uprzednio czajniczku. Była to doskonała mieszanka cejlońskich i hinduskich liści herbaty, o świetnym kolorze i aromacie. Pokój wypełniało poranne słońce, które bardzo ładnie od bijało się w srebrnej i kryształowej zastawie. Łososiowe ser wetki i skromny bukiet łososiowych mieczyków zapewniały właściwe muśnięcie koloru w tym wytwornym pomiesz czeniu. Croft wiedział, że z czysto estetycznego punktu widzenia powinien zachwycić się aranżacją kwiatów. Była doskonała, skromna i subtelna. Niewątpliwie stanowiła dzieło rąk Isobel. Im dłużej jednak przyglądał się kwiatom, tym natrętniej nękała go myśl o tym, jak te kwiaty ułożyłaby Mercy. Przy* puszczał, że przede wszystkim wybrałaby jaskrawszy od cień. A później wyeksponowałaby piękno kwiatów. W końco154
Dolina klejnotów wym efekcie bukiet stanowiłby jasny, krzyczący, intrygujący kontrapunkt w pokoju. Croft wiedział, że byłby taką aranża cją zachwycony, nawet gdyby ją skrytykował. Gladstone był w świetnym nastroju i z dużym ożywieniem rozmawiał z Mercy o książkach. Z pewnością znał się na tym, co kolekcjonował, i robił to z dużym zacięciem. Mercy, tak samo jak poprzedniego dnia, wisiała mu oczyma na wargach, czynnie uczestnicząc w dyskusji, podczas gdy Isobel i Croft uprzejmie się przysłuchiwali. - Musisz mi powiedzieć, jak zdobyłaś Dolinę ~ stwierdził Gladstone, sięgając po grzankę. - Nie miej mi tego za złe, moja droga, ale prędzej bym się spodziewał, iż ta książka wypłynie w jakimś angielskim domu aukcyjnym niż w anty kwariacie w stanie Waszyngton. To cenna pozycja. - To właśnie jest cudowne w handlu książkami, prawda? Mercy uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Nigdy nie wiado mo, kiedy człowiek się natknie na jakąś wyjątkową okazję. Znalazłam Dolinę w kufrze z książkami, ktdry kupiłam na pchlim targu. Nie miałam pojęcia, co jest w środku. Myślałam, że kufer pełen jest byle jakich powieści i jakiegoś śmiecia. - Na pewno byłaś bardzo podekscytowana, kiedy się oka zało, co ci wpadło w ręce. - Z początku nie byłam pewna, ale przepracowałam parę lat jako bibliotekarka i na tyle znam się na książkach, żeby się domyślić, że Dolina może być cennym nabytkiem. Potra fiłam się także dowiedzieć, czy ta książka jest naprawdę coś warta. Kiedy tylko udało mi się stwierdzić, że jest to oryginał, a nie udana reprodukcja, dałam ogłoszenie do katalogu, ktd ry wpadł ci w ręce. - Czy ktoś jeszcze zwrócił się do ciebie w związku z ogło szeniem? - spytał od niechcenia Gladstone. Croft zobaczył, że Mercy zamrugała oczami, ale odpowie działa bez namysłu i bez zająknięcia: - Nie. Nikt więcej nie dzwonił. Byłam zachwycona twoją ofertą. - Musiałaś się pewno zastanawiać nad moimi, eee, zain teresowaniami. Myślałaś, że jestem jakimś starym lubieżni kiem? - Skądże znowu - odparła natychmiast Mercy. - Dolina w żadnym wypadku nie jest pornografią. Miedziorytowe ilu155
Jayne Ann Krentz stracje są pięknie wykonane, a treść jest bardzo literacka. Pierwszy właściciel musiał wydać majątek na oprawienie książki w tę doskonale wyprawioną marokańską skórę. Wielu kolekcjonerów chciałoby mieć na swoich półkach tak świetny unikat. To bardzo rzadka rzecz. - Rzeczywiście. Wczoraj wieczorem nie miałem za dużo czasu, ale mam w swoich zbiorach jeszcze cenniejsze eg zemplarze unikatów. Na przykład japoński malowany zwój pergaminu z siedemnastego wieku. Nie jest to prawdziwa książka, to prawda, ale nie byłem w stanie się powstrzymać, kiedy znalazła się na rynku. Japończycy, podobnie jak Chiń czycy i Indianie, mają wyszukaną sztukę erotyczną. Ten dział mojej kolekcji nie należy do moich głównych zainteresowań, lecz mimo to chciałbym, aby był jak najdoskonalszy. Kupuję tylko najlepsze okazy. Croft zobaczył, że Mercy przelotnie rzuciła okiem na Isobel, która tego nie dostrzegła. - Masz szczęście, że stać cię na rozwijanie zainteresowań. Nie wszyscy możemy sobie na to pozwolić. Gladstone zachichotał. - Odziedziczenie dużych pieniędzy po kilku pokoleniach oszczędnych przodków bardzo pomaga. Nagle zwrócił się do Crofta: - Powiedz mi, Croft, czy podzielasz zainteresowania Mer cy rzeczami rzadkimi i cennymi? Croft spojrzał na Mercy. - Czasami rzeczy rzadkie i drogie szalenie mnie fascynują. Być może to wyjaśniało jego fascynację Mercy Pennington, pomyślał Croft. Była czymś niesłychanie rzadkim i cennym, i zupełnie nie miała pojęcia o swej wyjątkowości. Rozkwitła dla niego jak jeden z tych pięknych kwiatów na górskiej łące, nieświadomych, że są tak wspaniałe. - Zawsze starałem się otaczać rzeczami pięknymi, rzadki mi i cennymi - kontynuował Gladstone. - Niektórzy ludzie twierdzą, iż jesteśmy tym, co jemy, ale ja wierzę, że w równie istotny sposób wpływa na nas otoczenie. Zgadzasz się ze mną? Croft przyglądał się, jak Mercy je truskawkę. Sprawiało jej to wielką przyjemność i było to widać. Jej przyjemność spra wiała przyjemność Croftowi. Niechętnie oderwał wzrok od 156
Dolina klejnotów czerwonej, okrągłej truskawki znikającej w ustach Mercy i spojrzał na Gladstones. - Umiejętność docenienia czegoś rzadkiego, egzotyczne go czy pięknego zależy w dużej mierze od naszego wykształ cenia i rozwoju pewnego typu wrażliwości. Nie ma nic wspól nego z tym, czy ten, który na to patrzy, ma w sobie odpo wiednie cechy. Jeżeli człowieka z gruntu złego otoczy się dziełami sztuki i wielkiej urody, nie zmieni to jego natury. - Innymi słowy - stwierdziła Mercy, sięgając po następną truskawkę - z ucha świni nie zrobi się jedwabnej sakiewki. - Właśnie - mruknął Croft. Ale, dodał w duchu, to ucho można tak zakamuflować, że przez długi czas nikt go nie rozpozna. Mercy wydęła wargi. - Skoro już mówimy o cennych rzeczach, to czy nie boisz się tłumu gości dziś wieczorem? Co z zabezpieczeniem? Nie obawiasz się o swoją kolekcję? - Dallas i Lance się tym zajmują - wyjaśniła Isobel. A poza tym naprawdę nie musimy się przejmować możliwo ścią kradzieży. Artyści z kolonii są bardzo wdzięczni Erasmusowi za jego patronat. Nikt z nich nie nadużyłby jego gościn ności. - Rozumiem. - Mercy zabrała się do omletu z kozim ser kiem. - Na co macie dzisiaj ochotę? - spytał życzliwie Gladstone. - Chcielibyśmy, żeby wam czas miło upłynął. - Z chęcią poszłabym po śniadaniu na spacer - powiedzia ła Mercy, rzucając stanowcze spojrzenie na Crofta. - Nie miałam jeszcze okazji do podziwiania widoków. - Doskonały pomysł - przyznał Gladstone. - Mamy tu szereg alpejskich łąk i wspaniałe widoki na góry. Proponował bym jednak, abyście zabrali ze sobą topograficzną mapę i kompas, albo nie oddalali się zbytnio od domu. Bardzo łatwo się tu zgubić. Nie wolno zapominać, że to jest naprawdę dzika okolica, jedna z ostatnich w Stanach. - Wyruszymy zaraz po śniadaniu - powiedziała entuzja stycznie Mercy. Po czym uśmiechnęła się łagodnie do Crofta. - Założę się, że Croft wie, jak się posługiwać mapą i kompa sem, prawda, Croft? W jej szeroko otwartych, niewinnych, zielonych oczach 157
JayneAnn Krentz
dojrzał chęć żartu i stwierdził, że ta część jej osobowości bardzo mu odpowiada. Mimo to nie zwiodła go ani na mo ment. Słodka, seksowna wiedźma chce go wyciągnąć z domu, żeby go pouczać do upojenia. Croft poddał się. Ostatnio coraz częściej mu się to zdarzało wobec Mercy. - Na pewno nie zabłądzimy - stwierdził spokojnie i wrócił do omletu. Godzinę później szli, według wskazówek Dallasa, w kierunku łąki, ktdra była podobno w pełnym rozkwicie. Mercy miała na sobie dżinsy, kolorową koszulę i buty marki Nike. Związała włosy w krotki koński ogon i Croft pomyślał, że wygląda bardzo świeżo i uroczo. Zapowiadał się przyjemny poranek. - Pewno, że nie zabłądzimy - przedrzeźniała go Mercy. Od razu wiedziałam, że jesteś ekspertem od przechadzek w dzikich okolicach, tak jak od wszystkiego innego. - Nie jestem ekspertem od wszystkiego i nie idziemy da leko. - Nie podobał mu się prowokujący ton jej głosu. Szukała sposobu, aby go złapać. - Nie rob tego - poradził. - Czego? - Nie staraj się mnie sprowokować. Wiem, że w tej chwili uważasz to za jedyną formę zemsty, ale nie jestem w nastroju. - Zemsty? - Zrobiła niewinną minę. - Dlaczego miałabym się na tobie mścić? Tylko za to, że cała moja przyszłość wisi na jednej nitce i śmiertelnie się boję, że zrobisz coś, co tę nitkę przetnie? - Nie przesadzaj. Cała twoja przyszłość nie wisi na nitce. - Ależ tak. Lepiej bardzo uważaj ze swoim śledztwem przeciwko Glad stone'owi, bo to ja za to zapłacę. I nie życzę sobie więcej takich scen jak dziś w nocy. - Nic by się nie stało, gdybyś nie wychodziła niepotrzeb nie ze swego pokoju. - Nie zrzucaj teraz wszystkiego na mnie. To wyłącznie twoja wina. Zapewne dzisiaj wieczorem, w trakcie przyjęcia, zamierzasz zndw spróbować tam wejść? Uniósł jedną brew, lekko zaskoczony jej przenikliwością. - Nie mam wyboru. Jutro wyjeżdżamy. Jeśli mam znaleźć potrzebny mi dowód, muszę to zrobić dziś wieczorem. - Czyli dziś w nocy w ogóle nie wszedłeś do podziemi? - Nie miałem żadnej szansy. Właśnie zabierałem się do zamka, kiedy cię usłyszałem. 158
Dolina klejnotów - Ach, jesteś także włamywaczem? Umiesz otwierać za mki? Co za wszechstronnie utalentowany człowiek. Postanowił nie zwracać uwagi na jej sarkazm. - Nie jestem włamywaczem, lecz w przeszłości musiałem się paru rzeczy nauczyć. - Ach, tak, twoja przeszłość - podchwyciła z ponurą deter minacją Mercy. - O tym właśnie chciałabym z tobą porozma wiać. Myślę, że możemy to zrobić teraz. - Daj spokój, Mercy. - Croft nagle poczuł się nieswojo. Na ogół nie rozmawiam o przeszłości. - Ze mną porozmawiasz. Teraz. - Doprawdy? A to dlaczego? - Ponieważ - obwieściła z widoczną satysfakcją - mam zamiar cię szantażować. Croft zatrzymał się gwałtownie na stromej ścieżce. - Możesz powtórzyć? - Słyszałeś. Mam zamiar cię szantażować, abyś odpowie dział w końcu na parę moich pytań. Albo się zgodzisz, albo zdradzę cel twojej wizyty. Gladstone wyrzuci cię z domu tak prędko, że nie będziesz wiedział, co się stało. Croft wpatrywał się w Mercy. Mógłby ją podnieść jedną ręką, zawiesić nad brzegiem przepaści, ażby krzyczała w pa nice i nie mogła nic zrobić. Była delikatna jak kwiat, a mimo to wcale się go nie bała. Nie zdawała sobie sprawy z niebez piecznej sytuacji. Croft lekko się uśmiechnął. Pomyślał, że Mercy prawdopo dobnie nie zdaje sobie również sprawy ze swojej integralno ści. Nie potrafiłaby go zdradzić, ponieważ w głębi duszy nie była zdolna do zdrady. Poza tym ufała mu. - Blefujesz - powiedział Croft. I ruszył wąską ścieżką w kierunku łąki.
Rozdział jedenasty
Mercy była wściekła. Na nic cała jej wydumana taktyka. - Skąd wiesz, że blefuję? - spytała, idąc za nim wąską dróżką. Spojrzał na nią przez ramię. - Uważaj, jak idziesz. Kwiaty na tych łąkach są szalenie delikatne i bardzo krotko kwitną. Lato nie trwa tu długo. - Znam się na górskiej florze i faunie - poinfor mowała go ostrym tonem. - Nie jestem kompletną idiotką. Uśmiechnął się i usiadł na leżącym obok kamie niu, jednym z wielu, jakie ktoś zgromadził na tym krańcu łąki. - Wiem, że nie jesteś idiotką, Mercy, czasem jed nak jesteś trochę za bardzo spontaniczna i naiwna. Chodź tutaj, usiądź i jiatrz na kwiaty. To rzadki wi dok: wysokogórska łąka w pełnym rozkwicie. - Mówiłam ci już, że nie cierpię, kiedy odnosisz się do mnie protekcjonalnie i odgrywasz intelektu alnego samca? 160
Dolina klejnotów - Chyba coś wspominałaś, ale nie w ciągu ostatnich pięciu minut. Mercy podeszła i usiadła na nagrzanym słońcem kamieniu. Wiatr rozwichrzył lekko włosy Crofta. Jak zwykle miał na sobie czarne spodnie i ciemną koszulę. Podciągnął jedną nogę i oparł na kolanie ramię, wpatrując się w oszałamiającą panoramę. Jego ciemna sylwetka ostro odbijała się w świetle słońca i na tle otaczających ich jaskrawych kolorów. Coś przeleciało przez myśl Mercy, wyobrażenie Crofta prześlizgującego się między dwoma wymiarami, swoim własnym i tym, w którym ona przebywała. Miała czasem wrażenie, że Croft, podobnie jak opuszczone miasto, przez które przejeżdżali w drodze do posiadłości Gladstones, po chodzi nie z tego świata. Mercy z nagłą przenikliwością doszła do wniosku, że Croft potrzebuje kotwicy, czegoś, co by go mocno przywiązało do tutejszości i teraźniejszości. Zbyt łatwo się wyłączał i uciekał do własnego świata, gdzie wszystko można było określić w kategoriach zamkniętych i nie zamkniętych Kół. Z trudem akceptował dziwactwa, nierozsądek i nieprzewidywalność zachowań tych, którzy zamieszkiwali rzeczywisty świat. Jed nocześnie Mercy podejrzewała, że Croft z jeszcze większym niepokojem mdgł przyjąć możliwość występowania tych cech u siebie samego. Oderwała wzrok od Crofta i zmusiła się do podziwiania krajobrazu. Musiała przyznać, iż jest doprawdy wspaniały. Kępy delikatnych dzikich kwiatów kwitły w zaskakującej mnogości, roztaczając wszystkie swe wdzięki w krótkim cza sie, jakim dysponowały. Trawiasty dywan, w którym rosły, był soczystozielony. Niedaleko, na szczytach gór, błyszczał śnieg. Czuła na ramionach ciepło słońca. - Priorytety Falconera - powiedziała z westchnieniem Mercy. - Co to ma znaczyć? Wzruszyła ramionami. - To typowe dla ciebie: bardziej się martwisz, żebym nie nadepnęła na kwiatek, niż że mogłabym cię szantażować. - Mercy, oboje doskonale wiemy, że nie jesteś w stanie mnie szantażować. Nie strasz mnie czymś, czego nie umiesz zrobić. 161
Jayne Ann Krentz - Nie powiesz mi o swojej przeszłości? - Nie teraz. Może nigdy. Uwierz mi, kochanie, że nie chciałabyś o tym słuchać. - Może masz rację. Dobrze, nie musisz mi o tym opowiadać. Ale musisz mi odpowiedzieć na parę pytań związanych ze sprawą Gladstones. Mnie to też dotyczy i chcę znać twoje plany. - Już ci powiedziałem. Chcę coś znaleźć, cokolwiek, co mogłoby wskazywać na powiązania Gladstone'a z Eganem Gravesem. - Myślisz, że znajdziesz na to dowody w podziemiach? - To najbardziej prawdopodobne miejsce. Jeśli nie tam, to może jest coś u niego w biurze. Powinienem zdążyć ze sprawdzeniem obu miejsc w czasie dzisiejszego przyjęcia. Isobel mówi, że będzie około pięćdziesięciu gości. - Tym łatwiej ktoś cię nakryje. - Tym łatwiej będzie mi zniknąć. Mercy zadrżała. - Wolałabym, abyś dał sobie z tym spokój, Croft. - Nie mogę. Usłyszała w jego głosie determinację; westchnęła. - Nie, nie możesz tego zostawić, prawda? Jesteś Croftem Falconerem, a to znaczy, że musisz zamknąć wszystkie drzwi, zalepić wszystkie szpary i powstrzymać wszystkie przecieki. Wszystko musisz przewidzieć i zabezpieczyć. Żadne pytanie nie może pozgstać bez odpowiedzi. - Zamknięte Koło. - Jaka ona była, Croft? Ta młoda kobieta, ktdrą pojechałeś ratować na Karaibach? Croft zawahał się, po czym, ku zdumieniu Mercy, odpowie dział na jej pytanie. - Osiemnastolatka. Ładna. Blondynka. Wysportowana. Peł na życia. Kiedy zabrałem ją z wyspy, nie była już ładną, osiemnastoletnią blondynką, energiczną i pełną życia. Była uzależniona od narkotyków, wierzyła, że Egan Graves da jej prawdziwe zbawienie, i myślała, że spełnia swój obowiązek wobec Kościoła, sypiając z kumplami Gravesa. - Brrr. - Tak. Mercy przez chwilę rozmyślała, przygryzając dolną wargę. - A co jest z nią teraz? 162
, : , a i _ _ _ ^
Dolina klejnotów - Jej ojciec mówił, że odzwyczajenie jej od narkotyków i przekonanie, że Graves był zwyczajnym alfonsem i handla rzem prochami, trwało rok. Ale dwa lata temu zaczęła studia i jeszcze ich nie rzuciła. Mercy bezwiednie westchnęła z ulgą. - Czyli wydobyła się z tego? - Na to wygląda. - Ty ją ocaliłeś - powiedziała cicho Mercy. - Już by przy puszczalnie nie żyła, gdybyś jej nie wyratował. Spotykasz się z nią czasem? - Nie, ona mnie nie pamięta. Tamtej nocy wpadła w histe rię. Podobnie jak inni, których udało mi się powstrzymać przed rzuceniem się w ogień. Wszystkich przekazałem przed świtem Rayowi, który czekał w łodzi kilka kilometrów od brzegu. Nigdy więcej nie widziałem tych dzieciaków, a oni też mi się dokładnie nie przyglądali. Powiedziałem Rayowi, że Graves nie żyje. - Rayowi? - Rayowi Chandlerowi. To właśnie jego córkę miałem za brać z wyspy. Chciał dostać Gravesa w swoje ręce. - To on cię poprosił, żebyś pojechał na wyspę? - Tak. - I nie wziąłeś pieniędzy za swoje usługi? Croft rzucił jej dziwne spojrzenie. - Nie, nie od Raya Chandlera - wyjaśnił cicho. - Miałem u niego dług. - Dlaczego? - Ray pracuje dla rządu. Kiedyś oddał mi przysługę. Od wrócił się dyskretnie, kiedy potrzebowałem paru informacji z poufnych materiałów. - Kiedy więc Ray zwrócił się do ciebie o pomoc, ty mu się zrewanżowałeś. - Niektórzy ludzie nazywają to podtrzymywaniem dobrej karmy. Inni nazywają to honorem. Ja to nazywam zamykaniem Koła. - Tak właśnie przeżywasz życie, prawda? Utrzymujesz to... to Koło zamknięte wokół siebie. Wszystko musi być pod kontrolą. Również ja. - Nawet nie wiesz, jaką niewiadomą jesteś w tym wszyst kim, Mercy. Kiedy myślę, że już cię przyskrzyniłem, robisz 163
JayneAnn Krentz
coś, co mnie śmiertelnie poraża. Na przykład dziś w nocy, kiedy zeszłaś za mną na d ł . Nigdy więcej tego nie rob. Niewiadomą? Mercy poczuła przypływ odwagi. - Wiesz, co myślę, Croft? Że od czasu do czasu trzeba tobą trochę potrząsnąć. Jesteś zbyt sztywny, zbyt rutynowy. Zło ścisz się, kiedy musisz zrezygnować z porannej medytacji albo kiedy kelnerka przyniesie ci letnią óherbatę. Uważasz, że twdj sposób robienia rożnych rzeczy jest jedyny i stajesz się tyranem, kiedy ktoś zaczyna z tobą dyskutować. Ta filozofia zamkniętego Koła wydaje mi się szalenie ograniczona. Spra wia, że nie jesteś elastyczny. Może nawet nie pozwala ci się zakochać. - Mercy potrząsnęła głową. - Nie wydaje mi się to zdrowym stylem życia. - A twój jest niby lepszy? Jesteś naiwna, nieopanowana i nieokiełznana. Specjalnie starasz się doprowadzić mnie do tego, żebym wpadł w gniew albo stracił nad sobą kontrolę. Tak, robisz to - dodał z mocą, widząc, że Mercy otwiera usta, aby zaprzeczyć. - Dziś w nocy mieliśmy tego klasyczny przykład. Nie przyszedłem do twego pokoju, aby bawić się w jakieś związki. - Nie, myślałeś, że wparujesz o dowolnej porze i lekko mnie podniecisz szybkim seksem bez zaangażowania. 1 jesz cze się upewnisz, że nadal mnie kontrolujesz. Wiem, jakimi torami podąża twoja myśl. Nie jestem aż tak naiwna. Myślisz, że jeśli połączy nas seks, to nie będę się sprzeciwiać twoim rozkazom i żądaniom. Nie lubisz, kiedy myślę samodzielnie, prawda? Nie podoba ci się, że patrzę obiektywnie na problem Gladstones. Dla ciebie jest to niebezpieczne, ponieważ mo głabym dojść do wniosku, że Gladstone jest niewinny, Nawia sem mówiąc, jestem prawie pewna jego niewinności, mimo twoich wyczynów w sypialni. - Moja umiejętność seksualnego przywiązywania nie na wiele się zatem przydała. - Croft wykrzywił usta w grymasie. - Pomyślałam sobie, że lepiej, abyś to wiedział. - Doceniam twoje ostrzeżenie. - Nie ma sprawy. - Mercy uświadomiła sobie, że teraz jemu udało się ją sprowokować. Po dłuższej chwili ciszy Croft odezwał się: - Jak chodzi o tę noc... - Jeśli zamierzasz mnie przepraszać, to musisz się bardzo 164
":;tiii;:ii]iiaiiiiiiiiiHiiHH
Dolina klejnotów postarać. Nie jestem w nastroju do wysłuchiwania wymuszo nych wysiłków zmierzających do poprawienia sytuacji. - Chcesz, żebym tu ukląkł? - Oczywiście. - Wydaje mi się, że w pewnym momencie klęczałem przed tobą w nocy- stwierdził Croft. - Czy to się nie liczy? - Ty... Zapowiedziałam, że cię uduszę i dziś to zrobię. Mercy poderwała się z kamienia z prędkością wybuchającego granatu. Rzuciła się na Crofta, nie zważając na niebezpie czeństwo. Chwycił ją bez trudu, przytulając do szerokiej piersi, żeby ją uchronić przed zranieniem się o skały. Z Mercy ciasno do niego przyciśniętą zsunął się łagodnie z kamienia na trawę. Mercy poczuła twarde ciało Crofta, zamknęła oczy, gdy niebo zawirowało jej nad głowa, a kiedy je otworzyła, leżeli razem na łące, Croft na niej, ona zaś spoglądała wprost w jego roześmiane brązowe oczy. Ten śmiech szybko ją rozbroił. Mercy uwielbiała śmiech Crofta. - Myślisz, że jesteś najwspanialszym człowiekiem pod słońcem, co? - spytała i wplotła palce w jego włosy. - Gdybyśmy mieli więcej czasu, kochałbym się z tobą tutaj, na słońcu. Nieźle wyglądasz na dywanie z kwiato'w. - Nie boisz się, że je pogniotę? - Twoje włosy rozrzucone na trawie wynagradzają mi tę stratę. - To znaczy, że nie mamy czasu? - Rozczarowana? - Nawet gdyby tak było, nigdy bym się nie przyznała. I tak jesteś zbyt pewny siebie. Poza tym wiem, dlaczego tak ci się śpieszy do domu. Masz misję do spełnienia i nic nie może ci przeszkodzić. Porządek musi być, najpierw interesy, potem przyjemność, trzeba zamknąć Koło, i tak dalej, i tak dalej. Przesunął wargami po jej ustach. - Dlaczego stale ze mną walczysz? Dlaczego nie możesz mnie przyjąć takiego, jakim jestem, i zaakceptować tego, co jest między nami? - Głownie dlatego, że nie mam pojęcia, co jest między nami. - Mercy odepchnęła jego ramiona i Croft powoli usiadł. Spojrza ła za siebie, żeby sprawdzić, ile delikatnych stokrotek i niebie165
Jayne Ann Krentz skich orlików zgniotła padając, ale Croft, w typowy dla siebie sposób, tak pokierował ich upadkiem, żeby ominąć kwiaty. - Od samego początku ci mówiłem, że przy mnie nie masz się czego bać. - Wyciągnął rękę i bardzo delikatnie dotknął małego gwiaździstego orlika rosnącego między skałami. I chyba od początku mi ufałaś. Dlaczego więc teraz kłócisz się ze mną, czemu mnie prowokujesz? - To nie jest kwestia zaufania. No, może w pewnym sensie jest. Przyznaję, choć mnie to złości, że mam do ciebie zaufa nie. Wierzę, że jesteś wierny sobie i swojej filozofii. Ale nie jestem pewna, gdzie jest w tym moje miejsce. Nie mogę się pozbyć wrażenia, że mnie wykorzystujesz. Poprzednim ra zem, kiedy wykorzystał mnie mężczyzna, łatwo mi przyszło go znienawidzić. Odrzucał mnie i on, i to, co zrobił. Bez trudu od niego odeszłam. Z tobą jestem w pułapce. - I nie nienawidzisz mnie. Mercy westchnęła z żalem, myśląc o poprzedniej nocy. - To chyba widać, prawda? Wyraz jego oczu stał się daleki i surowy. - Wiem, że kiedy się to wszystko skończy, niezależnie od rezultatów, będę twoim dłużnikiem. Zawsze spłacam swoje długi i ten też spłacę, Mercy. Przysięgam. - To wspaniale. - Zerwała się na nogi, strzepując kurz z dżinsów. - Będę się musiała poważnie zastanowić, czego od ciebie zażądać. W końcu będę się musiała odkuć. Ruszyła przez łąkę, wiedząc, że Croft idzie za nią. Słońce nadal grzało i kwiaty kwitły rozkosznie, ale dzień stracił coś ze swej jasności. Mercy zrozumiała, że Croft poprzez swoje zobowiązanie będzie się czuł ostatecznie z nią związany. Będzie jej dłużnikiem. Nie miała pojęcia, jak zmienić w związek miłosny dług honorowy, zwłaszcza dług wynikający z surowej, własnej etyki Crofta. - Mercy, zaczekaj. Croft wyciągnął rękę i zatrzymał Mercy. Spojrzała mu w oczy. - O co chodzi, Croft? - Myliłem się - powiedział ochrypłym z lekka głosem, biorąc jej twarz w swoje dłonie. - Mamy dość świata. Mamy tę całą górską łąkę. To świat sam w sobie. 166
Dolina klejnotów - A czas? - szepnęła. - Znajdziemy go. Kiedy Croft kładł Mercy na trawie, wróciła jasność dnia. Objęła go za szyję i pomyślała, że musi jej bardzo pragnąć, skoro zmienił zamiar. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Croft jęknął i wyciągnął się przy niej na trawie. - Naprawdę jesteś czarownicą. - Przycisnął udem jej nogi i zaczął rozpinać guziki bluzki. ~ Zobacz tylko, co ty ze mną robisz. - Wziął jej rękę i położył na rosnącej wypukłości, napierającej na materiał spodni. - Nie mam nad tobą żadnej kontroli. Mercy wplotła palce w jego gęste włosy. Oczy miała za mglone. - To działa w obie strony - powiedziała. - Spójrz, co ty ze mną robisz. - Wolałbym to raczej poczuć. Tak lubię cię dotykać. Zsunął jej bluzkę z ramion i zaczął rozpinać dżinsy. Dzia łał szybko, z jawną niecierpliwością. Kilka minut później Mercy leżała naga na polu dzikich kwiatów. Jej skórę grzało słońce i dotyk mężczyzny, który trzymał ją tak, jakby była jego częścią. - Twoje ubranie - szepnęła. Dotknęła drżącymi palcami guzikówjego koszuli. - To nieważne - mruknął. - Sam się tym zajmę. - Rozpiął suwak od spodni, usiadł po turecku i znów sięgnął po jej rękę. - Teraz możesz mi pomóc. - Nakierował jej palce na otwór w spodniach. - Croft? Spoglądał na nią figlarnie i pożądliwie. Oczy mu błysz czały. - Długo mam czekać? Wsunęła rękę w otwór spodni, znalazła rozporek slipek i zamknęła palce na twardym członku. Ciepłe, męskie ciało pulsowało w jej dłoni. Mercy delikatnie wyzwoliła członek Crofta z uwięzienia. Dotknęła go lekko, z wahaniem, i Croft jęknął. Wilgotna kropla zalśniła na czubku członka i zwilżyła czubek palca Mercy. - Chodź tutaj, kotku. Nie mogę dłużej czekać. - Przyciąg nął ją do siebie i posadził na swoich udach. Mercy złapała go za ramiona, siedząc naprzeciwko niego, 167
Jayne Ann Kreutz z udami szeroko rozwiedzionymi, z sekretnym miejscem między nogami w pełni widocznym. Twardy członek Crofta napierał na wewnętrzną stronę jej uda, ciężki i niecierpliwy. - Croft, nie jestem pewna, czy to jest... - Nie przychodził jej na myśl żaden logiczny powód protestu. W ogóle nie była w stanie myśleć. Wiedziała jedynie, że siedząc w takiej pozy cji czuje się niesłychanie lubieżna. - Spokojnie - szepnął. - Pamiętaj, że przy mnie zawsze jesteś bezpieczna. - Później dotknął jej, świadomie badając palcami, sprawiając, iż Mercy cała zadrżała. Krzyknęła cicho i zamknęła oczy. Croft otarł palec o wilgoć na jej udach i powoli masował pączek jej rozkoszy. Zadowolony z jej reakcji, przesunął palec niżej. Mercy zadrżała, kiedy wsunął palec do środka, a potem przesunął go jeszcze niżej, odszukując wrażliwe miejsce poniżej miękkiego, mokrego tunelu. Tam poruszył się powoli w delikatnym masażu, doprowadzając Mercy do szaleństwa. - Croft! - Zakręciła biodrami, starając się być jak najbliżej niego. - Och, Croft! - Wiem - mruknął głosem mrocznym i ochrypłym z pożą dania. - Wiem, czego chcesz. Zaraz ci to dam. Teraz. - Wziął jej pośladki w dłonie i z nieskończoną, dręczącą powolno ścią, wsunął ją na wzniesiony członek. Mercy całym ciałem odczuwała każdy jego centymetr, jej ciało zacisnęło się w oczekiwaniu, kiedy Croft w nią wszedł. Śpieszyła się teraz. Nie była w stanie kontrolować przenika jących ją fal pożądania. Ciemny błysk w oczach Crofta zdra dził, iż razem z nią dąży do celu. Croft zaczął sterować rytmem ich ciał. Z rękami na bio drach Mercy kołysał nią w zmysłowym tańcu. Gwałtowny orgazm, który wstrząsnął nimi jednocześnie, był równie naturalny i wspaniały jak widok otaczających ich gór i łąk. Okrzyk radosnej satysfakcji Crofta odbił się echem od gór. Na koniec padli objęci na trawę i leżeli tak, dopóki ożywcze powietrze i jaskrawe słońce nie przywróciło im energii. Isobel Ascanius stała w oknie i przyglądała się Croftowi i Mercy wracającym ze spaceru. Zobaczyła, jak Falconer za168
Dolina klejnotów trzymuje się na chwilę i zdejmuje źdźbła trawy i kawałki suchych liści z włosów Mercy. Nietrudno było zrozumieć, że w jakimś momencie porannego spaceru Mercy leżała na ple cach na ukwieconej łące. Isobel poczuła dziwną zazdrość. Nie pamiętała już, kiedy ostatni raz kochała się na trawie pod słonecznym niebem. Isobel starannie dbała o swój egzo tyczny wygląd. Jej piękna, chłodna, wyzywająco zmysłowo fasada zawsze przyciągała uwagę. Od swych kochanków wymagała zręczności i doświadczenia. Nie była typem kobie ty, która zadowoliłaby się zwykłą akrobatyką w trawie. Mało który mężczyzna odważyłby się jej to zaproponować. Nie mogła sobie na przykład wyobrazić Erasmusa Gladstones składającego taką propozycję. Gladstone był doświadczonym kochankiem, ale czasami czuła do niego wstręt. Jego namięt ność była zimna i mechaniczna, satysfakcjonująca, lecz nig dy nie uszczęśliwiająca. Isobel mówiła sobie, że wystarcza jej beznamiętne kocha nie się z Gladstone'em. Seks znajdował się nisko na liście jej potrzeb i pragnień. Prawdziwą przyjemność czerpała z fa ktu, iż Gladstone szanował jej umiejętności w dziedzinie bezpieczeństwa, i miała zamiar oszołomić go swymi planami strategicznymi. Musiała znaleźć sposób, aby go przekonać, że jest mu niezbędna. Zaczęła pracować dla Gladstones, ponieważ czuła, że pew nego dnia stanie się na tyle potężny, iż będzie mógł jej zapewnić taki poziom władzy, o jakim marzyła. Pewnego dnia ona także znajdzie się na czele przynoszącej ogromne zyski sieci dostarczającej podniecających, nielegalnych pro duktów dla rozpieszczonej, egocentrycznej i krótkowzrocz nej klienteli. Będzie nieprawdopodobnie bogata, będzie pa nią życia i śmierci innych. Jej cel był jasny i wyraźny, i zamie rzała go osiągnąć. Kiedy jednak obserwowała wracającą do domu Mercy, za częła się zastanawiać, jakby to było na łące z Croftem Falconerem. - Czy wszystko jest pod kontrolą na dzisiejszy wieczór? spytał za jej plecami Erasmus. - Oczywiście. Pewien jesteś, że musimy się pozbyć Falconera? - Lepiej się zabezpieczyć, niż później żałować - mruknął 169
Jayne Ann Krentz Gladstone. - Z pozoru jest zwykłym, niezbyt interesującym człowiekiem. Na pewno doskonałym kochankiem dla naszej nudnej panny Pennington. Ale coś mnie w nim niepokoi. Czy zauważyłaś, jak on się porusza? Isobel zerknęła przez okno. - Zauważyłam. - Nie podoba mi się to, że sprawy w motelu potoczyły się niekorzystnie. W jakiś sposób Falconer wydostał książkę z sejfu, nim dotarł do niej Dallas. I nie podoba mi się to, że w nocy znalazłaś Falconera i Mercy w ogrodzie. To zbyt bli sko podziemi. Najbardziej jednak nie podoba mi się to, że nie dowiedziałaś się niczego o Falconerze. - Wiem - powiedziała cicho Isobel. - Powinnam już coś o nim wiedzieć. - Właśnie. Biorąc pod uwagę wszystkie te fakty oraz podej rzany brak informacji sądzę, że należy się go pozbyć. - A panna Pennington? Gladstone lekceważąco machnął ręką. - Nalegałem, aby przyjechała z książką tutaj, żebym mógł ją osobiście ocenić i stwierdzić, ile wie. Zawsze istniała mo żliwość, że poznała prawdziwą wartość Doliny i chciała mnie złapać w pułapkę lub zaplanować szantaż. Wtedy łatwiej byłoby nam pozbyć się jej tutaj niż na jej terenie. Ale ona najwyraźniej jest tylko tym, na co wygląda. Naiwna panienka. Z drugiej strony, jeśli Falconer jest kimś innym, niż twierdzi, przypuszczalnie byłoby najlepiej, gdyby pannę Pennington także spotkał tragiczny wypadek. Nic ani nikt nie może mnie łączyć z Doliną. Isobel głęboko wciągnęła powietrze, zastanawiając się, nie pierwszy raz, czym jest dla Gladstones zabijanie. Wiedziała, że jest teraz z nim związana. Z zimną krwią podjęła decyzję i nie zamierzała się wycofywać. Przez cały czas przygotowy wała się do tego, aby stać się doskonałą najemniczką i dosko nałą konsultantką w sprawach bezpieczeństwa dla jakiegoś bogatego i potężnego człowieka. Nie zawaha się przed pierw szym zabójstwem. Taka była droga do władzy, jakiej pragnę ła. Pewnego dnia, jeśli jej plany się spełnią, to ona będzie wynajmowała ludzi do brudnej roboty. A jednak zaniepokoiła ją dziwna obawa, jaką w głębi duszy odczuwała. Niewątpliwie byłoby jej łatwiej, gdyby udało jej 170
Dolina klejnotów się wyperswadować Gladstone'owi pozbycie się Falconera i dziewczyny. Byłoby to też bezpieczniejsze. Śmierć zawsze wywoływała pytania, a pytania mogły jej zaszkodzić. - Skoro panna Pennington jest naiwna i głupia, spróbuj wyciągnąć z niej jakieś informacje o Falconerze. Wtedy mo glibyśmy stwierdzić, na ile jest niebezpieczny, zanim podej miemy jakieś działania. Potrafisz doskonale hipnotyzować. - To dobra myśl. - Gladstone uśmiechnął się do Isobel. Z przyjemnością dowiem się o nim czegoś więcej, chociaż i tak niedługo się go pozbędziemy. Wiedza jest zawsze uży teczna. Chciałbym, na przykład, wiedzieć, czy pracuje dla kogoś, czy dla siebie. - Przerwał, zastanawiając się chwilę. Masz rację, moja droga. Porozmawiam sobie z panną Pen nington i zrobię to jeszcze dziś po południu. Ty się zajmiesz Fale on erem. - To nie będzie problemem - odparła gładko Isobel. Lance wspomniał, że panna Pennington boi się latać małymi samolotami. Natomiast Falconer jest typem człowieka, który z pewnością doceni przejażdżkę helikopterem po okolicy. Niebieskie oczy Gladstones patrzyły na nią bez wyrazu. - Mam nadzieję, moja droga, że zapewnisz nam obojgu interesujące popołudnie. Isobel ponownie wyjrzała przez okno. Może Gladstone zrezygnuje z przygotowania ,,wypadko'w", które zaplanował dla Mercy i Crofta, jeśli przekona się, że Falconer w niczym mu nie zagraża. Niezależnie jednak od wyniku rozmowy Gladstones z Mercy Isobel wiedziała, że zrobi to, co trzeba, żeby zabez pieczyć własną przyszłość. Zawsze trzeba coś zrobić po raz pierwszy, nawet zabić. W krotce po obiedzie Mercy stała przy wielkim szklanym oknie w salonie i patrzyła, jak Isobel Ascanius startuje małym helikopterem i kieruje go na południe. Croft siedział obok Isobel na miejscu dla pasażera. Nie odwrócił się nawet, aby pomachać Mercy. Właściwie nie było w tym nic dziwnego, że to właśnie Isobel pilotowała helikopter. Ta kobieta potrafiła robić wszystko. Mercy wciąż nie bardzo rozumiała, w jaki sposób rozdzie171
JayneAnn Krentz
łono ją z Croftem, podejrzewała jednak, iż był to pomysł Isobel. jako pilotka wyglądała bardzo kompetentnie i przy stojnie - w zielonkawym kombinezonie z mnóstwem kiesze ni, w sko'rzanych wysokich butach i w odblaskowych prze ciwsłonecznych okularach. Zaproszenie na przejażdżkę po okolicy padło podczas obiadu, składającego się z łososia i szparagów w sosie holen derskim. Croft przyjął zaproszenie z entuzjazmem. Mercy wzdrygnęła się na myśl o lataniu nad szczytami w pudełku od sardynek i z żalem odmówiła. I teraz została sama, mogąc za to winić wyłącznie samą siebie. - A, tu jesteś, moja droga. - Głos Erasmusa Gladstones dobiegł ją od drzwi. - Nie martw się, że z nimi nie poleciałaś. Każdy z nas ma jakąś drobną fobię. Isobel jest doskonałą pilotką, ale, prawdę mówiąc, ja sam nie bardzo lubię latać. Korzystam z helikoptera tylko wtedy, kiedy naprawdę mu szę. Czasami w środku zimy jest to jedyny rozsądny środek transportu. Mercy odwróciła się od okna i bez przekonania uśmiech nęła się do gospodarza. - Jestem pewna, że widok z lotu ptaka zapiera dech w piersiach, ale, jak sam mówisz, wszyscy mamy jakieś lęki. Gladstone uśmiechnął się czarująco. Jego niezwykle nie bieskie oczy rozbłysły uwodzicielsko. - Tak się składa, że chciałem ci zaproponować, abyśmy też trochę pozwiedzali. Coś, co jedynie ludzie z naszej bran ży potrafią docenić. Czy chciałabyś zejść na dół, Mercy, i spędzić popołudnie pośród moich skarbów? Muszę przy znać, że najbardziej lubię chwalić się nimi przed kimś, kto potrafi je docenić. Humor Mercy od razu się polepszył. - Bardzo bym chciała. - Dobrze. - Gladstone spojrzał na zegarek. - Powinniśmy mieć dla siebie parę godzin. Dallas i Lance mają wszystko gotowe na dzisiejszy wieczór, a goście nie pojawią się przed czwartą. Chodźmy więc do naszej wersji raju na ziemi. Szkoda, pomyślała z oburzeniem Mercy, że Croft nie ufał jej na tyle, aby szczegółowo opowiedzieć, czego chciał szu kać w bibliotece. Co prawda zbytnio go do tego nie zachęcała. Od samego początku nie przyjmowała do wiadomości, że 172
Dolina klejnotów Gladstone mógłby być oszustem. Ale teraz mogłaby skorzy stać z okazji i się rozejrzeć. Niestety, nie wiedziała, czego szukać. Croft powiedział tylko, że chciał sprawdzić, czy zawartość biblioteki Gladstones pasowała do tego, co wie dział o kolekcjonerskiej pasji Egana Gravesa. W typowy dla siebie sposób Croft chciał jak najbardziej ograniczyć jej udział w całej sprawie. Taki był cholernie samodzielny i nie zależny. Mimo wszystko Mercy postanowiła zapamiętać jak najwię cej tytułów. Może będzie mogła pomoc Croftowi w jego dete ktywistycznej pracy. Czterdzieści minut później Mercy ostrożnie przewracała strony doskonałej kopii Znakomitości Anglii Fullera z roku 1662, kiedy nagle stwierdziła, że w podziemiach robi się coraz cieplej. Gdy wcześniej weszli tu z Gladstone'em, było dość chłodno. Może otwarcie drzwi zakłóciło wewnętrzny system klimatyzacji? Ze zmarszczonymi brwiami spojrzała na tytułową stronę pracowicie zestawionej narodowej biografii Fullera, przyglą dając się dacie wypisanej rzymskimi cyframi i portretowi autora. Thomas Fuller, doktor teologii, był krzepkim, poważ nym mężczyzną. Spoglądał ze swego portertu takim wzro kiem, jakby chciał powiedzieć czytelnikowi, iż oczekuje po święcenia należytej uwagi napisanym przez siebie biogra fiom. - A tutaj, jeśli znajdę - mówił Gladstone na wpdł do siebie - mam doskonałą kopię Historii naturalnej $elbrone'a. White'a. Piękna oprawa. Gdzie ja to... Och, jest. - Zdjął książkę z półki i zamierzał podać ją Mercy. Spojrzał na nią z nagłą troską. Źle się czujesz, moja droga? - Nie, wcale nie. Pomyślałam tylko, że robi się tu dość ciepło. - Obawiam się, że tak się dzieje, kiedy drzwi są przez jakiś czas otwarte. Zakłóca się system klimatyzacji. Wszystko wra ca do właściwej temperatury, kiedy się zamknie drzwi. Chwi leczkę. Nim Mercy zdążyła zaprotestować, Erasmus zamknął cięż kie drzwi. Małe pomieszczenie zrobiło się natychmiast jesz cze mniejsze, przypominając raczej dużą trumnę. Mercy po raz pierwszy spostrzegła mechanizm zamykający wewnątrz 173
Jayne Ann Krentz drzwi i zdziwiło ją, że można mieć zamek zarówno we wnątrz, jak i na zewnątrz. - Może lepiej zostawić drzwi otwarte - zaproponowała nieśmiało. - Nonsens. Temperatura szybciej wróci do normy i poczu jesz się lepiej. - Gladstone powrócił do półek. - Chcę, żebyś to obejrzała. Szczególnie piękny zbiór książek z prywatnej drukarni Williama Morrisa. Dumny jestem zwłaszcza z Chau cera. Wyjątkowy, prawda? Potem pokażę ci moje skarby z dziedziny medycyny. Jego słowa brzmią jak melodia, pomyślała otumaniona Mercy. Gladstone ma wspaniały głos. W ograniczonej prze strzeni brzmiał jeszcze bardziej melodyjnie. Głos, który obie cywał mądrość, zrozumienie i wrażliwość. Słuchała go, kiedy opowiadał o swojej kolekcji, powoli rozkoszując się bardziej samym dźwiękiem niż tym, co mówił. Zamknięte pomiesz czenie mniej jej już dokuczało. - Obawiam się, że moja namiętność do książek czasami zupełnie mnie pochłania. Podczas długich zimowych miesię cy Isobel nieraz narzeka, że spędzam więcej czasu w biblio tece niż w jej towarzystwie. - Gladstone sięgnął po kolejny tom. -Ale ty to rozumiesz, Mercy, prawda? - 2 pewnością spędzam dużo czasu w mojej księgarni stwierdziła, niepewna, czy kiedykolwiek będzie miała w so bie tyle entuzjazmu dla starych książek, co Gladstone. Fascy nowały ją wprawdzie, ale nie odnosiła wrażenia, że traktuje je równie namiętnie jak on. W końcu w życiu są jeszcze inne sprawy. - Czy podziemia będą dziś wieczorem otwarte dla gości? - spytała. Gladstone zdecydowanie potrząsnął głową. - Nie. Nie wystawiam swoich książek na pokaz. Dallas i Lance zwrócą uwagę na obrazy i rzeźby, ale książki są za małe i zbyt łatwo je wynieść. Będzie tu dziś prawie pięćdzie siąt osób i nie chciałbym nikogo wodzić na pokuszenie. Niektórzy z tych artystów żyją na krawędzi ubóstwa. I choć są wdzięczni za okazane łaski, może któremuś z nich przyjść do głowy, że za jedną taką książkę mógłby przez parę lat nie martwić się o farby i rozrywkowe używki. Opowiadał jej o swoim koniku, a Mercy usiłowała zapamię tać wszystkie informacje, jakie do niej trafiały, choć coraz 174
Dolina klejnotów trudniej było się jej koncentrować. Za każdym razem, kiedy Gladstone na nią spoglądał, zwracała uwagę na jego oczy. Przypominały jej inny błękit, który niedawno widziała, dziw ny, świecący błękit, którego nie mogła umiejscowić. - ...Szalenie się ucieszyłem, kiedy dwa lata temu, w jed nym z angielskich domów aukcyjnych, zaoferowano ten zbiór akwatint Rudolpha Ackermanna. Gladstone wypowiedział te słowa tak jak kochanek, który stwierdza, że przeżył najdoskonalszy orgazm w swoim życiu. - Tylu wspaniałych angielskich artystów terminowało jako ilustratorzy książek Ackermanna. Słowo ,,akwatinta" podrażniło Mercy, odwracając z lekka jej uwagę od zniewalającego brzmienia głosu Gladstone'a. To słowo sprawiło, że zaczęła myśleć o wodzie. A dokładniej rzecz biorąc o niebieskim basenie. Spojrzała na obrazy w książce, które pokazywał jej Gladstone. - Są piękne - powiedziała. - Bardzo piękne. Pewna jesteś, że nie jest ci za ciepło, Mercy? Moglibyśmy stąd wyjść i napić się herbaty z lodem, jeśli chcesz. - Ach, nie, szkoda mi każdej minuty. - Mercy uśmiechnę ła się słabo. - To musi być bardzo przyjemne, zaciszne miejsce w zimowy wieczór. Nie obawiasz się awarii elektry czności w zimie? Zauważyłam, że nie ma tu kominków. - Nie. - Po raz pierwszy głos Gladstone'a stracił nieco swoje melodyjne brzmienie. - Mówiłem już wcześniej, że wszyscy mamy swoje małe fobie. Ja nie lubię kominków, ani w ogóle otwartego ognia. - Wyobrażam sobie, że byłoby to ryzyko dla twojej kole kcji - powiedziała szybko Mercy, zdając sobie sprawę, iż uderzyła w czuły punkt Gladstone'a. - Tak. Ogromne ryzyko. Człowiek na moim stanowisku musi myśleć o wszystkim. Jestem bardzo ostrożny z ogniem, Mercy. Szanuję ogień. Jest bardzo czysty, bardzo dokładny, bardzo ostateczny. Mercy rzuciła okiem w kierunku drzwi, żałując, że nie są otwarte. W pomieszczeniu wcale nie zrobiło się chłodniej. - Nie boisz się, że kiedyś możesz się tu zatrzasnąć? Gladstone roześmiał się. - Wierz mi, jesteś tu bezpieczna. -Jego głos znów nabrał 175
Jayne Ann Krentz czarującego, pięknie modulowanego, hipnotycznego brzmie nia. - Te podziemia mogłyby być pułapką dla innych, lecz nie dla mnie. jest wiele rodzajów ucieczki, Mercy: intelektualna, emocjonalna, fizyczna. Ja mam je tutaj wszystkie trzy. Po zwól, że pokażę ci jeszcze kilka z moich skarbów. Usiądź tam, na tym stołeczku. Niektóre książki są bardzo ciężkie. Położę ci je na kolanach. Mercy posłusznie usiadła i starała się słuchać uważnie, lecz przychodziło jej to z trudem. Może już nigdy w życiu nie mieć takiej szansy. Usiłowała zapamiętać wszystko, o czym mówił Gladstone, ale nie mogła się skupić. Czuła, jak dźwięk głosu Gladstones i ciepłe powietrze zamykają się nad nią. Przyciągał ją dziwny błękit oczu Glad stones. Była pewna, że jeszcze nigdy nie widziała takich oczu. Może nosił szkła kontaktowe. Z drugiej strony ten konkretny odcień błękitu był bardzo znajomy. Zamknęła oczy, usiłując sobie przypomnieć, gdzie go mog ła widzieć. Z oddali słyszała głos Gladstones. Mówił i mówił. Wydawało jej się, że o coś ją pytał, ale nie miała siły, żeby otworzyć oczy i mu odpowiedzieć. Bardzo niegrzecznie. To niewiarygodne, że zapadła w drzemkę pośród tak wspaniałej kolekcji. Co sobie o niej pomyśli gospodarz? Niebieskie oczy. Takie dziwne niebieskie oczy. Już gdzieś widziała ten kolor. Świecący, dziwny kolor, nie kolor nieba. O coś ją pytał. Nie rozumiała dokładnie pytania. - ...Falconer, moja droga? Nazwisko Crofta przywróciło jej przytomność. - Słucham? - szepnęła Mercy. Falconer... Gladstone pytał ją o Crofta. To nie miało sensu. Powinien spytać Crofta, jeśli chce się czegoś dowiedzieć. Życzę szczęścia, pomyślała. Gladstone nie uzyska od Crofta żadnych odpowiedzi, dopóki Croft sam nie zechce mu powiedzieć. I tak samo nic nie da Gladstone'owi pytanie jej o Crofta. Opowiadanie o mężczyź nie, którego kocha, byłoby zdradą. Nie mogłaby zdradzić Crofta za skarby świata. - ...jestem ciekaw, Mercy. Od jak dawna go znasz? Mercy zmarszczyła brwi, zaskoczona. Nie, nie zna go od dawna, choć nie przyzna tego głośno. Zignorowała pytanie 176
Dolina klejnotów i pomyślała o Crofcie, jakby jego imię było jej mantrą. Nie była pewna, dlaczego tak nagle musiała się skoncentrować na Crofcie, lecz bez wahania posłuchała instynktu. Obraz Falconera wypełnił jej umysł, blokując wszystkie pytania Gladstones i neutralizując jego zniewalający głos. Mercy przypomniała sobie, że w tej chwili Croft leci pod niebieskim niebem Kolorado z Isobel Ascanius. Przypusz czalnie właśnie w tym momencie Isobel zamierzała wprowa dzić go do legendarnego Klubu Półtora Kilometra. Obrzydli we. I niemożliwe. Byli na wysokości półtora kilometra, nim w ogóle wystartowali. Nie trzeba się kochać w helikopterze, żeby zostać członkiem tego kretyńskiego klubu. A może istniał Klub Trzech Kilometrów? - ...wydaje się interesującym człowiekiem... - Ja... - Jakiego właściwie koloru są oczy Gladstones? Mercy w zasadzie skupiała uwagę na Crofcie, ale część jej umysłu zastanawiała się nad kolorem oczu. Dziwne niebieskie światło. Woda, która świeciła światłem spod powierzchni. Basen w tropikalnym ogrodzie. Mercy otworzyła oczy. W pokoju nadal było ciepło, lecz Mercy nie czuła już znużenia. W gruncie rzeczy rozbawił ją fakt, że znalazła odpowiedź na swoje pytanie dotyczące koloru oczu Gladstones. Oczy Erasmusa były tego samego koloru, co basen w sąsiednim pomieszczeniu. Musi powie dzieć o tym Croftowi. Uśmiechnęła się. Croft nadal tkwił w jej umyśle, choć z jakiegoś powodu nie był jej dłużej potrzebny. Przez mo ment był jej tarczą i obroną, mimo iż nie potrafiłaby powie dzieć, przed czym się broniła i chowała. Teraz znów była bezpieczna. - Ojej, nie miałam pojęcia, że tak mi się chce spać. Wybacz mi, Erasmusie. Strasznie mi wstyd. Potrzebuję chyba jednak trochę świeżego powietrza i herbaty z lodem. - Ależ naturalnie - odparł Gladstone. W jego głosie po brzmiewał ton żalu, a może irytacji. - Dallas zaraz przyniesie herbatę. Sam się chętnie napiję. Jutro, przed waszym wyjaz dem, możemy jeszcze spędzić chwilę w bibliotece. Musimy zdecydować, które z książek wybierzesz jako częściową za płatę za Dolinę. 177
Jayne Ann Krentz ~ Fantastycznie. - Mercy pośpiesznie wyszła z biblioteki, prawie oszołomiona uczuciem ulgi. Czuła się tak, jakby ucie kała ze stalowej pułapki, do której niechcący weszła. Nie, nie niechcący, przypomniała sobie z poczuciem winy. Wciągnął ją tam Erasmus Gladstone i zatrzymał zamkniętymi drzwiami i swoim hipnotyzerskim głosem. Gdyby nie potra fiła w jakiś dziwny sposób skupić się na Crofcie i własnym wewnętrznym przekonaniu, że pod żadnym pozorem nie może go zdradzić, nie wiadomo, co by powiedziała, ani co by się stało. Niestety, walcząc ze zmysłami i usiłując utrzymać się na powierzchni rzeczywistości, nie zapamiętała zbyt wiele z za wartości biblioteki. A tak chciała zrobić wrażenie na Crofcie. Szybko przypomniała sobie kilka tytułów, które widziała. W końcu otrząsnęła się z nieprzyjemnego uczucia, któ re nadal jej w jakiś sposób towarzyszyło. Zadziwiające, jak ludzka wyobraźnia może w pewnych warunkach funkcjo nować. A jeszcze bardziej zadziwiające było to, jak mogą człowie ka zaczarować dziwne niebieskie oczy i charyzmatyczny głos. Mercy miała nadzieję, że Isobel nie będzie za długo trzymała Crofta w powietrzu. Jeśli już miała być zaczarowana, wolała raczej stać się ofiarą dzikiej zmysłowości Crofta niż oczu w dziwnym odcieniu błękitu i zbyt zniewalającego głosu. Croft pomyślał, że nieźle sobie poradził z zalotami Iso bel. Mercy mogła być z niego dumna. Chociaż... W gruncie rzeczy nie bardzo wiedział, jak zareagowałaby Mercy. Oczywiście to, że poradził sobie z Isobel, wynikało rów nież z tego, że nie była natrętna. Isobel Ascanius nie zacho wałaby się w sposób oczywisty czy niezręczny, bezpośredni czy dosłowny. Nie okazała prawdziwej potrzeby emocjonal nej. Byłoby to bardzo prostackie. Krótko mówiąc, nie przypominało to w niczym tego, co mogłaby zrobić w podobnych okolicznościach Mercy, zakła dając, iż potrafiłaby w ogóle przeprowadzić podobny seksu alny atak. Croft uśmiechnął się do siebie na myśl o Mercy, starającej się aktywnie uwieść mężczyznę. Byłaby w tym bardzo natu178
Dolina klejnotów ralna i namiętna, może nawet zuchwała. Mężczyzna nie miał by żadnych wątpliwości co do jej intencji. Wiedziałby także, że Mercy musiała najpierw zakochać się szaleńczo i bez umiaru. Wtedy przyjęcie jej zaproszenia byłoby jeszcze słodsze, pomyślał Croft. Nie można by go odrzucić. Obietnica jej całkowitego oddania się byłaby zbyt kusząca. Jednakże zachowanie Isobel było czymś zupełnie innym. Bardzo gładkie, bardzo wyszukane, bardzo eleganckie. I bar dzo łatwe do zignorowania, bez zawstydzania kogokolwiek. Z intelektualnego punktu widzenia Croft podziwiał zachowa nie Isobel. Była doskonałą pilotką i trzeba było mieć dopraw dy wyjątkowe predyspozycje, aby jednocześnie lecieć nad górami i usiłować uwieść mężczyznę. Jeśli chodzi o emocje, nie czuł nic. Gdyby tutaj siedziała Mercy, byłby już podnie cony do granic wytrzymałości. - Erasmus jest fascynującym człowiekiem, bardzo boga tym i bardzo inteligentnym. Obawiam się tylko, że traktuje mnie jak jeden z okazo'w swojej kolekcji. - Isobel starała się przekrzyczeć hałas śmigła. Croft pomyślał, że Isobel daje mu jeszcze jedną szansę, na wypadek, gdyby jej pierwsze podejście było zbyt subtelne. - Rozumiem, że interesuje się przede wszystkim sztuką i książkami. Odblaskowe okulary zasłaniały oczy Isobel. - Szalenie go podziwiam. Ale ma on pewne problemy fizyczne. Dość niefortunne. - Problemy fizyczne? - Męskie problemy. Jestem pewna, że wiesz, o co mi cho dzi - powiedziała gładko Isobel. - Cierpi na to od jakiegoś czasu. Miał wypadek i nigdy całkowicie nie wrócił do zdrowia. To mi czasem bardzo przeszkadza. - Chyba rozumiem. - Croft pochylił się do przodu, studiu jąc teren, nad którym przelatywali. Zastanawiał się, czy Glad stone naprawdę był impotentem, jak dawała do zrozumienia Isobel, i czy ,,wypadek", o którym mówiła, był związany z po żarem. - Ten widok jest wprost niewiarygodny, prawda? - Fantastyczny - mruknęła Isobel. - Zaletą helikoptera jest to, że mogę nim wylądować prawie wszędzie. Tam jest wspa niała łąka. -Rzuciła mu pytające spojrzenie. 179
Jayne Ann Krentz - Gdybyśmy mieli czas, zabrałbym tu Mercy - powiedział Croft, udając, że nie zrozumiał podtekstów Isobel. - Chyba jednak to się nam nie uda. Jutro wyjeżdżamy. - Rozumiem - odparła Isobel głosem maskującym żal. Przyjemnie było porozmawiać z kobietą, która doceniała subtelność. - jesteś doskonałą pilotką, Isobel. - Dziękuję. - Czy Gladstone też pilotuje helikopter? - Kilka miesięcy temu dałam mu parę lekcji, ale nie jest jeszcze mistrzem. Chciał umieć tyle, aby moc w nagłym wypadku przejąć kontrolę. To mądry pomysł. Kiedy Isobel zawróciła w kierunku domostwa Gladstones, Croft zaczął się martwić o zdolności Mercy do interpretowa nia pewnych odcieni subtelności. Niechętnie zostawił ją sa mą, chciał jednak obejrzeć wszystko z gdry. Znajomość tere nu jest bardzo ważna. Croft chciał również skorzystać z oka zji i poznać bliżej różnorodne talenty Isobel Ascanius. Był zadowolony z osiągnięcia pierwszego celu. Teraz znał już nieźle tereny otaczające królestwo Gladstones. Co do drugiej sprawy, nie był pewien. Jednakże nie miał wątpliwości, że Isobel jest wspaniałą kobietą.
Rozdział dwunasty
Mercy nie zaprotestowała, kiedy wczesnym wie czorem Croft zaproponował, aby poszli na gorę i prze brali się na wystawne przyjęcie. Większość gości przy była wynajętym na tę okazję autobusem. Stanowili egzotyczny tłum, preferujący wyraźnie awangardowe stroje, dziwaczne fryzury i jaskrawe makijaże. Część gości udała się od razu na basen i tropikal ny ogród pełen był półnagich i całkiem nagich Ew i Adamów. Dobiegający stamtąd śmiech słychać by ło w całym domu. Dallas i Lance, na zmianę, przewozili grupki go ści od bramy, gdzie autobus musiał się zatrzymać. Teraz obaj przystojniacy mieszali drinki i kończyli przygotowywanie zakąsek na bufecie. - Nie mogę wyjść z podziwu, jak Dallas i Lance świetnie sobie ze wszystkim radzą - zauważyła Mercy, kiedy Croft wciągnął ją do apartamentu. Tak trudno dziś o dobrą pomoc domową. Muszę spytać Erasmusa, skąd wziął tych dwóch. Isobel natomiast nie jest chyba aż tak użyteczna, ale w końcu nikt nie jest bez wad. Dokąd idziesz? 181
Jayne Ann Krentz - Spociłeś się w czasie wycieczki krajoznawczej? - spytała - Pod prysznic. słodziutko Mercy. - Zabrzmiało to dość kąśliwie. - Croft wciągnął Mercy do łazienki, zamknął drzwi i odkręcił wodę. - To nie moja wina, spędziłam ciężkie popołudnie. Croft oparł się o umywalkę i założył ręce. - Opowiedz mi coś więcej. - Nie było z pewnością tak ekscytujące jak twoje, miało jednak swoje momenty. Omal nie zasnęłam w bibliotece. - Gladstone znów cię tam zaprosił? - Mhm. I dowiedziałam się następujących rzeczy, które prawdopodobnie są nieważne i do niczego nieprzydatne. Gladstone nie ma tu kominków, ponieważ boi się otwartego ognia. Jest też bardzo zainteresowany twoją osobą. - Ach tak? - Nie powinieneś przywiązywać do tego dużej wagi, Croft, lecz w pewnej chwili w podziemiach poczułam się tak śpiąca, że mało nie zasnęłam. A Erasmus ciągle mówił. Zauważyłeś, że ma niezwykły głos? A ja słuchałam. Słyszałam, że pyta mnie o ciebie. To było dziwaczne uczucie. Chyba przypomi nało hipnozę. - I co mu powiedziałaś? - spytał Croft, nie dając po sobie poznać zaniepokojenia. - Nic. Wiedziałam, że mnie zamordujesz, jeśli powiem mu choćby najdrobniejszą rzecz. Więc byłam bardzo ostroż na. Croft uśmiechnął się z chłodną satysfakcją. - Wątpię, czybyś mnie zdradziła, nawet gdybyś chciała. - Nie wiem, ale z jakiegoś powodu koncentrowałam się na jego oczach. Stwierdziłam, że mają taki sam kolor jak woda w basenie, kiedy w środku palą się światła. Potem powiedzia łam mu, że chciałabym się napić herbaty z lodem, i Erasmus, gospodarz doskonały, szybko mi ją dostarczył. Koniec histo rii. Prawdę mówiąc nie sądzę, aby miało to jakieś większe znaczenie, jestem jednak pewna, że dla ciebie jest w tym cała masa złowieszczych przesłanek. Bywasz czasami tak cudow nie melodrama tyczny. Chciałam cię zaskoczyć zapamiętaną listą ważniejszych książek z jego kolekcji, ale senność mi przeszkodziła. Mogę ci trochę opowiedzieć o jego upodoba182
Dolina klejnotów niach. - Szybko wyrecytowała tytuły i autorów, których oglą dała. - Ciekawe - stwierdził Croft, kiedy skończyła. - Zupełnie inny zakres zainteresowań, chociaż książki są równie rzad kie. To bardziej ogólny zbiór niż u Gravesa. - Nadal uważasz, że Gladstone jest Gravesem, prawda? - Mam takie wewnętrzne przekonanie. Wszystko obraca się wokół Doliny. Chciałbym dziś wieczorem zajrzeć jeszcze raz do podziemi. ~ Dlaczego? - Intryguje mnie to miejsce. To najlepiej zabezpie czone pomieszczenie w całym domu. Lepiej, niż można by sie spodziewać. Picasso i Mondrian nie są tak strzeże ni, choć obrazy są równie cenne jak książki. Tymczasem nawet względnie mało ważna książka - Dolina - trafia do podziemi. - Wydaje mi się, że przykładasz zbyt wiele wagi do pod ziemi - powiedziała z niepokojem Mercy. - Robię to za przykładem Gladstones. Ciekawe, że drzwi można także zamknąć od środka. Dzięki temu biblioteka jest fortecą wewnątrz fortecy. Ostatecznym schronieniem. - Albo więzieniem. - Mercy zadrżała na wspomnienie uczucia klaustrofobii. - Tak - przyznał z namysłem Croft. - Fortecą albo więzie niem. Jednakże jeśli Gladstone jest Gravesem, to musiał sobie zapewnić jakąś drogę ucieczki. Tym razem będzie jeszcze ostrożniejszy. - Zakładając, iż to jest Graves. A teraz opowiedz mi szcze gółowo o wycieczce helikopterem. Czy Isobel starała się cie bie uwieść? Croft przechylił głowę na bok. - Skąd wiesz? - Instynkt. Dzięki Bogu jutro wyjeżdżamy. Inaczej na pewno by zaplanowała wycieczkę, w której jednym z pun któw byłoby przygniatanie dzikich kwiatów. Co ci powie działa? - O czym? - O Erasmusie. Daj spokój, Croft, wiem, że nie traciłeś czasu na igraszki z Isobel. Dowiedziałeś się czegoś cieka wego? 183
Jayne Ann Krentz - Nie, chyba że uznasz za ciekawy fakt, iż Gladstone jest podobno od trzech lat impotentem. - Nie uznam. Uwierzyłeś jej? - Dlaczego nie? - Croft wzruszył ramionami. - Dlaczego nie? Powiem ci, dlaczego nie. Możesz mi wie rzyć. Isobel Ascanius nie jest typem kobiety gotowej poświę cić się dla mężczyzny, który nie sprawdza się w łóżku. Mercy postukała paznokciem w marmurowy blat i skrzywiła się na swój widok w lustrze. -Jest sprytną i piękną kobietą. Mogłaby sobie znaleźć następnego bogatego kochanka w podeszłym wieku, gdyby Gladstone nie dawał jej tego, co chce. - Może dostaje od Gladstones to, co chce. I może to nie jest seks - stwierdził cicho Croft. - Czego jeszcze może chcieć oprócz seksu i pieniędzy? - Nie lubisz jej, prawda? - Nie. - Powiem ci, co może dać jej Gladstone: szacunek i władzę. Mercy gwałtownie podniosła głowę. - Szacunek - za co? - Na przykład za to, że jest doskonałą pilotką. Powiedzia łem jej, że świetnie pilotuje helikopter i zareagowała tak, jakbym jej powiedział, że jest najpiękniejszą kobietą na świecie. - A władza? Jakiego rodzaju władza? - Nie jestem jeszcze całkiem pewien, lecz powiem ci jed no. Ona się tutaj liczy, Mercy. Nie służy wyłącznie do dekora cji. Pamiętaj, że to właśnie Isobel znalazła nas wtedy w nocy w basenie. To nie Gladstone zareagował na włączony przez ciebie alarm, ale Isobel. - I Dallas. - To prawda, choć możemy spokojnie przyjąć, że Dallas i Lance są na dole hierarchii. Mercy zastanawiała się przez chwilę. - No, dobrze, co z tego jednak wynika dla nas? Co z tego, że Isobel jest kimś więcej niż kochanką Gladstones? O czym to świadczy? - O niczym. Interesująca informacja, to wszystko. - Croft odsunął się od umywalki, pocierając szczękę. - Powinienem się chyba ogolić, co? 184
Dolina klejnotów - Czy Isobel narzekała, że ją drapiesz? - spytała Mercy, nie mogąc się powstrzymać od złośliwości, - Nie. - Croft zaczął rozpinać koszulę. - Croft, powiedz mi, co się stało w helikopterze? - Nic. - Zdjął koszulę i sięgnął po przybory do golenia. - Zupełnie nic? - Zupełnie nic. - To dobrze - odparła Mercy z zadowoleniem. Spojrzał jej w oczy w lustrze i uniósł brwi. - Wierzysz mi? - Jasne. Pod pewnymi względami jesteś całkowicie go dzien zaufania. - A pod innymi? - Pod innymi potrafisz być nieuchwytny jak duch. Prawdę mówiąc, czasami bardzo przypominasz ducha. - Ducha? - Mhm. Jedyną rzeczą, dzięki której wiem, że nie jesteś duchem, jest to, iż niektóre części twojego ciała są zadzi wiająco twarde i duże. - Celowo spojrzała na jego ciało poniżej klamerki od paska. Mercy usiłowała spoglądać wzrokiem chłodnym, aroganckim i obojętnym, choć po liczki paliły ją nawet wtedy, kiedy ruszyła do wyjścia z ła zienki. Nie była dobra w tego rodzaju seksualnych prowoka cjach. Tylko myśl o Isobel podrywającej Crofta doprowadzi ła ją do takiej bezczelności. Od razu pożałowała tego, co powiedziała. Croft wyciągnął znienacka rękę i bez ostrzeżenia złapał Mercy za szyję. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Wśliznął się językiem między zęby, a rękami pieścił jej włosy. Mercy usłyszała własny cichy jęk i wiedziała, że Croft też go usły szał. Kiedy ją puścił, brakło jej tchu. Croft spojrzał na nią błyszczącymi oczyma. - Nie jestem duchem, Mercy. Kiedy to wszystko się skoń czy, z wielką przyjemnością pozwolę ci, abyś się przekonała, jak mogę być twardy i duży. Mercy wybiegła z łazienki. Pomyślała, że powinna pora dzić się Isobel. O dziesiątej przyjęcie Gladstones było w pełnym roz kwicie. Mercy rozdarta była między fascynacją a przeczu185
Jayne Ann Krentz ciem czegoś niepokojącego. Nigdy nie widziała podobnie dziwacznego tłumu, choć wychowywała się w Kalifornii. Jak stwierdził kiedyś Croft, najwyraźniej wiodła życie pod klo szem. Z jakiegoś dziwnego powodu najbardziej przeszkadzał jej hałas. Wyszukany sprzęt muzyczny rozbrzmiewał jazzem i rockiem na wszystkich trzech piętrach, ale nie to stanowiło główny problem. Naprawdę zaczynał ją irytować coraz głoś niejszy śmiech i rozmowy. Nie rozumiała, jak ci ludzie mogą ze sobą rozmawiać. Dobiegło ją kilka wykrzyczanych uwag na temat wartości dzieł sztuki, które znajdowały się w domu Gladstones, trud no jednak było je uznać za rozmowę. Każdy wydawał się zainteresowany wyłącznie tym, co sam miał do powiedzenia. Zdanie drugiej osoby tylko przeszkadzało i irytowało ,,roz mówcę". Była to dziwna, skupiona na sobie grupa ludzi, nie całkiem rzeczywistych w dziwacznych ubraniach, usiłujących skon centrować uwagę innych wyłącznie na sobie. Alkoholu nie brakowało, choć Mercy podejrzewała, że coś jeszcze przyczyniało się do powszechnej wesołości. Tu i ów dzie czuła cierpki zapach marihuany i inne, nie znane jej bliżej aromaty. Widziała niejedną osobę wychodzącą dyskret nie z pokoju i wracającą kilka minut później w nienaturalnie euforycznym nastroju. Może Croft uważa mnie za naiwną, pomyślała Mercy, ale na pewno nie jestem głupia. No i ostatecznie pochodzę z Kali fornii. - Dlaczego stoisz w kącie z tak poważną miną? To jest przyjęcie. Baw się, Mercy. Z lewej strony dobiegł ją głos Crofta, dziwnie wesoły. Zbyt wesoły, biorąc pod uwagę całą sytuację. - Tu jesteś. - Odczuła zarówno ulgę, jak i zdenerwowanie. - Zastanawiałam się, gdzie się podziałeś. Nie widziałam cię w tłumie i obawiałam się, że... - Przerwała, rozglądając się wokół. Nikt jednak nie zwracał na nich uwagi, a żadne urzą dzenie podsłuchowe nie mogło działać skutecznie w takim hałasie. Obrzuciła Crofta wściekłym spojrzeniem. - Co ci tak wesoło? Na ogół nigdy się nie uśmiechasz. Dobrze się czu jesz? 186
Dolina klejnotów - Wiesz, podoba mi się, kiedy się na mnie złościsz. Pociągnął łyk swojego drinka. -Czuję się świetnie. Doskonale. Jak rzadko kiedy. - Bardzo się cieszę, bo wyglądasz na zmęczonego. - Kamuflaż - szepnął konspiracyjnym tonem. - Muszę się upodobnić do reszty gości. - Aha. Nieźle ci to wychodzi. - W przeciwieństwie do ciebie. Stoisz tu jak potępieniec. Co pijesz? - Zajrzał do jej szklanki. - Wodę. - To wszystko tłumaczy. - Co tłumaczy? Zmarszczył brwi i potrząsnął lekko głową, jakby chciał oprzytomnieć. Jego oczy na moment pociemniały. - Nie ma sprawy. - Rozejrzał się wokół. - Czas, aby wszyst kie dobre duchy zajęły się swoimi sprawami, co? Czas na znikanie, pojawianie się i inne sztuczki. Mercy pochyliła się w jego stronę. Była potwornie zdener wowana, wręcz przerażona. - Czy jesteś pewien, że musisz to robić? Czy nie mógłbyś jakoś inaczej sprawdzić Gladstones. Jeśli cię złapią... - Nie złapią. - To mnie szalenie uspokaja - warknęła, zła za jego bez troskę. Było to nienaturalne i niepodobne do Crofta. - Co zrobisz, jeśli cię jednak ktoś złapie? - Będziesz udawała, że jesteś tak samo zaszokowana jak inni. - O czym ty mówisz? Croft poklepał ją po głowie, jak miłego szczeniaka, i powie dział z przesadną cierpliwością: - Jeśli mnie ktoś złapie, będziesz udawała, że nie masz pojęcia, po co poszedłem do podziemi. Powiesz wszystkim, że jesteś zaszokowana i zdezorientowana. A nawet przera żona. Najwidoczniej wykorzystałem cię, żeby się dostać do cennej kolekcji Gladstones. Jesteś niewinną ofiarą oszu stwa. - Zbyt często odgrywam taką rolę przy tobie. Posłuchaj, Croft, uważam, że powinieneś przemyśleć swój plan. Na dole, w ogrodzie i na basenie, na pewno będą jacyś goście, i ktoś zauważy, że wchodzisz do biblioteki. 187
Jayne Ann Krentz - Nie. - Uśmiechnął się szeroko do przechodzącej młodej osoby z włosami ufarbowanymi na zielono, tak aby pasowały kolorystycznie do zielonej, opiętej sukienki. Kobieta odpo wiedziała uśmiechem i przepłynęła obok nich, zaciągając się głęboko długim papierosem. - Co to znaczy: nie? - Mercy miała ochotę uderzyć Crofta w twarz, aby wreszcie zwrócił na nią uwagę. Był dziwnie roztargniony, co zatrwożyło Mercy. - Na dole nie ma teraz nikogo. Przed chwilą sprawdzałem. - Nie widziałam, żebyś stąd wychodził. - Zaufaj mi. - Croft mrugnął do niej łobuzersko. -Tam nie ma nikogo. - Napił się czerwonego wina. - Próbowałaś kana pek z łososiem? Są pyszne. Zjadłem większą ilość. Mercy potrząsnęła głową. Od początku tego niepokojącego wieczoru nie była w stanie nic jeść ani wypić, oprócz wody. W nastroju Crofta było coś dziwnego. Nigdy go takim nie widziała. Dlaczego w takiej sytuacji rozmawia o kanapkach z łososiem? Gdyby go dobrze nie znała, mogłaby przysiąc, że za dużo wypił. To było jednak niemożliwe. Croft nigdy za dużo nie pił. Był równie powściągliwy w piciu, jak i we wszystkim innym. Coś się musi dziać... - Przypuszczalnie Dallas i Lance wyprosili z dołu gości stwierdziła Mercy. - Być może ubezpieczenie Gladstones nie obejmuje dwudziestu czy trzydziestu artystów wpadających po pijanemu do basenu. Z drugiej strony ktoś tak bogaty jak Gladstone nie musi się chyba przejmować ubezpieczeniem. Gdzie w ogóle jest Gladstone? - Tam, przy oknie, rozmawia z facetem z brodą. Mercy rozejrzała się i dostrzegła Gladstones pogrążonego w poważnej rozmowie z młodym człowiekiem. Isobel stała przy nich, przysłuchując się uprzejmie rozmowie, z wyra zem twarzy wyrażającym zapewne artystyczne zaintereso wanie. - To jest Micah Morgan. Poznałam go wcześniej - powie działa Mercy. - Gladstone mówi, że będzie największym wydarzeniem na rynku sztuki za jakieś trzy, cztery lata. Gladstone, oczywiście, już zbiera jego obrazy Te, które wiszą w salonie, to dzieła Morgana. - Przyłącz się do nich. 188
Dolina klejnotów Mercy zamieszała lód w szklance. - Kolejny kamuflaż? Chcesz, żebym odwróciła uwagę Gladstones i Isobel, kiedy ty pójdziesz na dół i zabawisz się we włamywacza? - Zrobisz to dla mnie, słodka Mercy? - Croft uśmiechnął się do niej szeroko. - Dallas i Lance są tak zajęci obsługiwa niem baru i bufetu, że zapewne nie zejdą nieoczekiwanie na dół. - Uważam, że moja pomoc nie jest ci potrzebna - odparła Mercy. - Znikasz i pojawiasz się bez mojej asysty. - Małe zabezpieczenie nie zaszkodzi. - No, dobrze. - Mercy niechętnie ruszyła w stronę okna, gdzie stali Gladstone i Isobel. Coś jednak kazało jej jeszcze się odwrócić do Crofta: - Jesteś pewien, że dasz sobie radę? Ile wina wypiłeś? - Pół szklanki. Dla lepszego nastroju. - Croft znów się uśmiechnął. - Nie martw się, kotku. Wszystko jest pod kon trolą. - Ciekawa jestem, czemu mnie to zupełnie nie uspokaja. Nie czekając na odpowiedź, Mercy weszła w tłum. Croft, przedzierając się przez dżunglę w pomieszcze niu z basenem, myślał o wyrazie oczu Mercy. Nie popiera ła tego, co chciał zrobić, lecz zamierzała mu pomóc. Jest z nim związana. To go niesłychanie ucieszyło. Lubił, kiedy czuła się z nim związana. Postanowił odbyć z nią długą rozmowę o poczuciu przywiązania, jak się to wszystko skończy. Mercy była kobietą, która wytrwa przy mężczyźnie w dobrym i w złym. W bogactwie i w biedzie, w chorobie i w zdrowiu... Do diabła, teraz już był pewien, że coś jest z nim nie w porządku. Bardzo rzadko myślał o małżeństwie. Poczuł mdłości - po raz trzeci w ciągu ostatniej półgodzi ny. Nie było to jeszcze nic złego, ale jednak sygnalizowało potencjalne niebezpieczeństwo. Mdłości mogą przeszkodzić człowiekowi dokładnie tak samo jak uderzenie pięścią w twarz. Croft nie przypominał sobie, kiedy ostatnio tak się czuł. Co mu jest? Może zaszkodziło mu coś, co zjadł? Ale przecież jadł tylko łososia i krakersy. No i wypił pół kieliszka wina, co 189
Jayne Ann Krentz przecież nie mogło wywołać takiego efektu. Poza tym było to doskonałe bordeaux, a nie jakiś sikacz. Sikacz. Dobry dowcip. Gladstone podawał tylko najlepsze wina. Croft się uśmiechnął. To było cholernie śmieszne. Gladstone serwujący sikacza. Co za skandal! Croft omal nie roześmiał się w głos. Nagle się przeraził. Ostatnią rzeczą, o jakiej powinien teraz myśleć, to głośny śmiech. Nie mógł robić najmniejszego hałasu. Był w tym dobry. Potrafił przejść na palcach przez moczary pełne aligatorów i nie obudzić ani jednego. Czym nazwała go Mercy? Duchem. O, właśnie. Dostanie się tam jak duch. Wejdzie, obejrzy dokładnie wnętrze podziemi i wyjdzie, jeśli niczego nie znajdzie, wkradnie się do gabine tu na górze. Gdzieś w tym domu musi być coś, co da mu odpowiedź na jego wątpliwości. Wrodzony instynkt mówił mu, że Gladstone jest Gravesem. Zanadto byli do siebie podobni w stylu życia. Na przykład ta opieka nad odizolowa ną od świata kolonią artystów. Zbyt przypomina kultowe praktyki Gravesa. I ten głos. Ray Chandler powiedział kie dyś Croftowi, iż jego córka nadal wspomina czarujący głos Gravesa. I to przywiązywanie wagi do bezpieczeństwa. Po siadłość w Górach Skalistych przypominała Croftowi posiad łość Gravesa na Karaibach. Z wyjątkiem psów. To było coś nowego. Było mnóstwo innych drobnych wskazówek i śladów. Croft był absolutnie pewny, że Gladstone jest reinkarnacją Egana Gravesa. Musiał to tylko udowodnić. Kiedy to zrobi, natych miast zabierze stąd Mercy. Przede wszystkim musi zatrosz czyć się o nią. Fala mdłości minęła, pozostawiając po sobie dziwnie przyjemne uczucie. Croft usiłował je przeanalizować. Takie roztargnienie nie było całkiem normalne. To prawda, że minęły trzy lata od czasu, gdy ostatnio zabawiał się w ducha, ale na zawsze zapamiętał poczucie, jak bezbłędnie i w jed nym rytmie pracowały wszystkie jego zmysły. Pamiętał, jak odczuwał uderzenie adrenaliny, wyjątkowe, niemal bolesne napięcie, radość z poruszania się wzdłuż ostrej krawędzi przepaści. Bardzo dobrze pamiętał wszystkie te odczucia, a także związaną z nimi fascynację. 190
Dolina klejnotoW Teraz jednak były to zaledwie ślady tamtych uczuć. Prze ważało dziwne wrażenie łatwości, beztroskiej radości. A ra dość tę od czasu do czasu przerywały mdłości. Croft wciągnął głęboko powietrze, starając się przezwycię żyć nienormalny zawrót głowy. Powinien był odczuwać wiele rzeczy, ale nie zawroty głowy. Coś było nie w porządku. W normalnych warunkach zrezygnowałby z dzisiejszej misji i odłożył ją do czasu, aż odzyska pełną kontrolę nad swym ciałem. Uświadomił sobie, że brak kontroli nad samym sobą jest rzeczą niebezpieczną. Nigdy nie pozwalał sobie na utratę tej fundamentalnej podstawy, jaką była całkowita kontrola. Nigdy. Jedynie wtedy, kiedy kochał się z Mercy. Za każdym razem, gdy brał ją w ramiona, był pewien, iż zapanuje nad sobą i nad nią. Zawsze jednak kończyło się to burzą szalonych, nieopanowanych zmysłów. Nie do końca rozumiał, co się działo, kiedy znajdował się w pobliżu tej dziewczyny. Niepokoiło go to, że nie potrafi racjonalnie wyjaśnić swoich namiętności, opiekuńczości czy dziwnego związku, jaki go z nią łączył. Cóż, teraz jej tu nie było. Nie miał powodu, aby czuć się niepewnie czy nienaturalnie wesoło. Coś było nie w porząd ku, lecz już za późno, aby się wycofać. Musiał uzyskać odpowiedź. Nie będzie następnej okazji. Nawet gdyby udało mu się namówić Mercy do pozostania dzień lub dwa dłużej, wolał nie ryzykować. Na razie Mercy nic nie groziło, lecz gdyby Gladstone i Isobel zaczęli zadawać pytania, Mercy powinna stąd zniknąć. Ostatnią rzeczą, której chciał, było narażanie Mercy na niebezpieczeństwo. Zakończenie tego, co rozpoczął przed trzema laty, było ważne, lecz nie ważniejsze od ochrony Mercy. A Mercy tak łatwo wpada w kłopoty. Uśmiechnął się na myśl o beztroskiej zuchwałości Mercy. Musi się nią opiekować. Ta myśl prowadziła do następnej. Wyobraził sobie Mercy leżącą nago na łące dzikich kwiatów. Była taka pociągająca, ciepła, miękka, zapraszająca i nawet sobie nie zdawała z tego sprawy. Croft znów potrząsnął głową, starając się wyrzucić z głowy 191
Jayne Ann Krentz zbędne myśli. Co się z nim, do diabła, dzieje? Czuł teraz wzbierające pożądanie. To wszystko było nie w porząd ku. Przeważnie bez problemów zajmował się akcją. Musi się skoncentrować na tym, co ma zrobić. To jedyny sposób, aby skoordynować pracę umysłu z ciałem. Nie mógł sobie pozwolić na rozpraszanie uwagi myślami o kochaniu się z Mercy. Wszystko popsuje, jeśli nie zdoła się opanować. Z nagłą przytomnością umysłu Croft spróbował odzyskać swą nor malną fizyczną, emocjonalną i umysłową kontrolę. Całe lata uczył się bezwzględnej kontroli, niezależnej od tego, co działo się wokół niego lub w nim samym. Przerwała mu nowa fala mdłości. Tym razem trwała jednak zaledwie parę sekund. Przynajmniej odzyskiwał kontrolę nad żołądkiem. To na pewno łosoś. W takiej sytuacji zatruć się rybą! Mógł zrozumieć, że czuje się tak jak przy zatruciu rybą, ale - z drugiej strony - dlaczego towarzyszyło temu uczucie przyjemnej euforii? Zupełnie jakby się upił. Croft nigdy się nie upijał. Nigdy. Nigdy sobie nie pozwolił na pójście w ślady ojca, nawet na parę godzin. Zanadto się bał. Znał swoje ograniczenia i ściśle ich przestrzegał. Wypił jedynie pół kieliszka wina z tej samej butelki, z której Dallas nalewał innym gościom. Croft rozejrzał się, wiedząc, że kiedy tu wszedł, górne światła nie paliły się. Basen lekko świecił. Od czasu do czasu widział przebłyski wody, gdy szedł po ścieżce w stronę pod ziemi. Ogród otaczała dziwna, zielonocienista atmosfera wywoływały ją lampy świecące spod liści. Miły, egzotyczny efekt. Podobałby się artystom na górze. Szkoda, że jest tu sam. Kochanie się z Mercy pośrodku tropikalnego lasu byłoby niezłą zabawą. Croft przeszedł przez ogród i oparł się ciężko o szklane drzwi prowadzące do wejścia do podziemi. Widział za nimi ciężkie, metalowe odrzwia. Kiedy pchnął szklane drzwi, był zdumiony ich oporem. Poprzedniej nocy nie wydawały się takie ciężkie. Wewnątrz podszedł wprost do zamkniętych podziemi. Musiał się przez chwilę zastanowić nad sposobem, w jaki 192
Dolina klejnotów otworzył zamek poprzedniej nocy. Wiedział, że nie powinien się zastanawiać. Ostatecznie nauczył się kombinacji na pa mięć. Nie chciał, aby coś go teraz opóźniało. Powoli wyciągnął maleńkie, delikatne narzędzia ze szwu koszuli. Przyglądał im się przez chwilę, lekko się kołysząc. Miał wprawę w używaniu tych narzędzi. Po wielu latach praktyki miał tę wiedzę w czubkach palców. Nie powinien zatem stać i zastanawiać się, od czego zacząć. Niecierpliwie odwrócił się do drzwi. Nie miał za dużo czasu. Po paru żenująco niezgrabnych próbach wyszukany za mek wreszcie się poddał, podobnie jak poprzedniej nocy. Każdy zamek da się jakoś otworzyć. Chwilę później Croft zaczął otwierać ciężkie drzwi. Mgliście pamiętał, że nie chodzi mu tylko o rzut oka na wnętrze biblioteki. Chciał jeszcze raz obejrzeć Dolinę. Ta cholerna książka była kluczem. Oglądał ją wiele razy, ale wiedział, że coś musiało umknąć jego uwagi. Klamka poru szyła się pod jego ręką. W tym momencie zrozumiał, że ktoś jest niedaleko. Nie było na to żadnych dowodów, lecz Croftowi nie były one potrzebne. Już przed laty przestał polegać wyłącznie na pięciu zmysłach. W pracy, jaką się zajmował, po to, żeby przeżyć, często trzeba było odwoływać się do szóstego zmy słu. Ogarnęła go następna fala mdłości. Jeszcze tego było mu trzeba. Lekko się zachwiał i całą mocą woli walczył z uczuciem mdłości. Musiał je pokonać. Powoli nieprzyjemne wrażenie minęło. Croft skorzystał z powracającej euforii, aby odnaleźć drogę do drzwi. Za mknął je za sobą, chociaż nie przekręcił zamka. Wszedł w cienie ogrodu, przypominając sobie pierwszą swoją myśl na jego widok. Dobre miejsce na polowanie albo na ukrywanie się. Pod stopą zachrzęścił żwir. Fałszywe przekonanie o bez pieczeństwie sprawiło, że stał się nieostrożny. A może to ktoś inny zachrzęścił idąc. Powinien był wyczuć różnicę. Ciężki liść paproci zablokował mu drogę. Croft wyciąg nął rękę i niecierpliwie go odsunął. Teraz był pewien, że 193
Jayne Ann Krentz w ogrodzie jest ktoś jeszcze. Nie gość. Gość nie przejmował by się czynionym przez siebie hałasem. Ten ktoś usiłował się kryć. Czas, aby się zabawić w myśliwego, powiedział sobie Croft, czując się nagle niezwyciężony. Mercy zawsze mówiła, że przypomina jej ducha. Nadszedł czas, żeby zabawić się w ducha. Ponowny zgrzyt skórzanej podeszwy na żwirze. To jego krok czy kogoś innego? Croft przejechał wierzchem dłoni po czole i poczuł, że się poci. To nie mogą być nerwy. Croft wiedział, jak smakuje strach, i nie odczuwał go teraz. W każdym razie jeszcze nie. Instynktownie zmierzał w stronę basenu. W tej stronie by ło więcej światła. Zmusi tego drugiego, żeby się pokazał na tle niebieskiej poświaty podwodnych lampek. Wybrał inną ścieżkę i zmierzał do środka ogrodu. Co za wspaniały pomysł, stwierdził. Niech ten drugi się ujawni. Szkoda, że nie ma tu Mercy i że ona nie widzi, jaki Croft jest genialny. Miał wrażenie, iż czasami niezbyt doce niała jego zdolności strategicznego planowania. Co ona tam wie. On jest po prostu dobry. Cholernie dobry. Ale nie dość dobry tej nocy. Croft wyczuł za sobą ruch, jednakże jego ciało nie zareago wało tak, jak było nauczone. Spróbował się odwrócić i potknął się, tracąc z lekka równo wagę. Nie był to wspaniały przykład wyćwiczonej koordyna cji, lecz zapewne uratował mu życie. Cios wymierzony w tył jego głowy opadł na ramię. Croft miał dziwne wrażenie, że ktoś obserwuje go z ukry cia w krzakach. Nie mógł się jednak skupić na niewidzialnym przeciwniku. Palący ból przeszył mu ramię i szyję. Potem ogarnęło go uczucie wściekłości, które spowodowałoby trzę sienie ziemi, gdyby był w stanie dać mu wyraz. Jedyne, co mógł zrobić, to poddać się ciosowi. Pozwolił wrzucić się do wody. W chwili gdy wpadał do wody, ślepy instynkt kazał mu powstrzymać jakikolwiek ruch ciała. Leżał na wodzie twarzą w dół i wstrzymywał oddech. Wiedział, że jego los zależy od tego, czy napastnik pomyśli, że szybko utonie. 194
Dolina klejnotów W tych warunkach było to logiczne założenie. Pijacy, wal nięci w głowę i wrzuceni twarzą w dół do basenu, na ogdł się topili. Croft otworzył oczy i spojrzał w głąb świecącej wody. Mer cy miała rację. Kolor wody w basenie niesłychanie przypomi nał kolor oczu Gladstones. Mercy, słodka Mercy, potrzebuję cię.
Rozdział trzynasty
Mercy, ku swemu zdumieniu, zainteresowała się rozmową z Micahem Morganem, Gladstone'em i Isobel. Entuzjazm Micaha był zaraźliwy, jeśli zaś uwagi Gladstones nie zawsze były zachwycająco odkrywcze czy genialne, z przyjemnością słuchało się jego cudownego głosu. - Najważniejsze w pracy w Santa Fe - tłumaczył bardzo poważnie Micah - jest to, że od Nowego Jorku dzieli mnie parę tysięcy kilometrów. Nie mu sisz się martwić, że będę pod wpływem instytucji artystycznych ze Wschodniego Wybrzeża. Dwa lata temu miałeś absolutną rację, kiedy mi powiedzia łeś, że muszę się wynieść z Nowego Jorku. Ale teraz zndw się zmieniam. Myślę, iż nadszedł czas, abym opuścił kolonię. Zaczynam się tu dusić. - Przeprowadzka do Santa Fe nie jest wyjściem dla ciebie, Micah. Tam jest teraz za dużo wpływów z Za chodniego Wybrzeża- powiedział gładko Gladstone. - Musisz trochę okrzepnąć w swym wyjątkowym sty lu, zanim spróbujesz pokazywać swoje obrazy w Los Angeles, Nowym Jorku czy w Santa Fe. Zaufaj mi. 196
Dolina klejnotów Jeszcze przez jakiś czas potrzebujesz kontroli i osamotnie nia w kolonii. To miejsce ma na ciebie nieoceniony wpływ. Głowa Micaha chodziła w dół i w gorę jak jojo na gumce. - Wiem, Erasmusie. Kolonia uczyniła dla mnie bardzo wiele. Przyznaję, że zazwyczaj masz rację, ale... Isobel uśmiechnęła się szeroko. - Erasmus ma zawsze rację. Musisz mu ufać w tych spra wach. - Nie martw się, ufam mu. - Micah westchnął. - Tak samo jak większość ludzi w tym pokoju. - Uśmiechnął się do Mercy. - Wszyscy, jak tu jesteśmy dziś wieczorem, mamy dług wdzięczności wobec Erasmusa. Bez jego pomocy i zachęty finansowej większość z nas usiłowałaby zarobić na życie reklamą lub dekorowaniem wystaw. Czy zamierzasz przyłą czyć się do naszej kolonii? - Obawiam się, że jestem kobietą interesu, a nie artystką. Ale widziałam twoje obrazy w salonie. Są wspaniałe. Podoba ją mi się twoje przyjemne, czyste kolory i kształty. - Micah ma doskonałe wyczucie koloru i kształtu - wtrącił się Gladstone. Micah był zachwycony. - Czy mogę ci przynieść coś do picia? - spytał Mercy. Spojrzała na pustą szklankę i postanowiła nie przyznawać się, że piła wodę. Już zaczęła coś mdwić, podając szklankę Micahowi, lecz o mało się nie zakrztusiła własnymi słowami, kiedy ujrzała w wyobraźni wodę. Niebieską, świetlistą wodę. Wodę koloru oczu Erasmusa Gladstones. Mercy nie mogła się powstrzymać, aby nie rzucić szybkiego spojrzenia na Gladstones. Mówił coś do Isobel, na co ta uśmiechnęła się uprzejmie. Potem oboje się odwrócili, aby porozmawiać z kobietą w jaskrawo fluoryzującym wdzianku. - Mercy? - Micah Morgan uniósł pytająco brew. - Poproszę o szklankę... wody. - Samej wody? - Tak. - Jasne. Zaraz wracam. Mercy patrzyła, jak Micah znika w tłumie. Rzuciła okiem na Gladstones i Isobel, którzy wydawali się pochłonięci rozmową. W wyobraźni zndw ujrzała niebieską, świecącą wodę. 197
Jayne Ann Krentz Z niepokojem pomyślała o Crofcie w podziemiach. Odrucho wo, tak jak to robiła co parę minut, sprawdziła, czy Dallas i Lance są w pokoju. Dallas zajmował się barem, a Lance właśnie wchodził do pokoju z tacą pełną nowych kanapek. Widziała, jak kilka minut wcześniej wychodził do kuchni. To naprawdę idiotyczne. Nie ma się czym martwić. Nadal nie mogła uwierzyć, że Erasmus Gladstone jest przebranym Eganem Gravesem, a nawet gdyby w to uwierzyła, to wiedzia ła, że Croft da sobie radę. Zawsze dawał sobie radę. Obraz wody znikł z jej wyobraźni, ale nie opuściło jej uczucie niepokoju. Mercy zaczęła się zastanawiać, jak długo można oglądać prywatną bibliotekę. Kiedy ktoś się zorientu je, że Croft znikł? Na szczęście ten tłum zapewniał dobrą ochronę. Znajdo wało się tu wielu mężczyzn w ciemnych garniturach i nieobe cność Crofta nie rzucała się od razu w oczy. Wszystko powinno być w porządku, ale nie było. Po tym, jak Mercy obudziła się kilka razy w środku nocy z dziwnym, niepokojącym uczuciem czegoś złego, tym bar dziej nieskora była do ignorowania swego zaniepokojenia, nawet jeśli odezwało się w czasie przyjęcia. Przebywanie w towarzystwie Crofta wyczuliło jej szósty zmysł. Przypomniała sobie jego wcześniejszą niezwykłą weso łość. Zaczęła się zastanawiać, czy Croft przypadkiem nie wypił jednak za dużo przed zejściem na dół. Twierdził wprawdzie, że wypił tylko pół kieliszka wina, ale nie wiado mo, ile wypił naprawdę, nim go zobaczyła. Pomysł, że Croft może być pijany, wyglądał niedorzecznie, lecz jej towarzysz rzeczywiście sprawiał wrażenie, jakby był pod wpływem alkoholu. Mercy nie czekała dłużej. Rozejrzała się po pokoju i zoba czyła, że Micah wdał się w rozmowę z blondynką w długich, czerwonych kalesonach i w siedmiocen ty metr owych szpil kach. Gladstone i Isobel nadal rozmawiali ze znajomą we wdzianku. Mercy przemknęła przez tłum do wyjścia. Nikt nie zwrócił na nią uwagi. W korytarzu usłyszała śmiechy i szepty dochodzące z sa lonu. Ktoś zgasił tam światło i pary, które przebywały w salo nie, najwidoczniej nie udały się tam po to, by podziwiać górskie widoki. 198
Dolina klejnotów Mercy odczekała minutę, żeby się upewnić, że nikt jej nie zauważył, i podeszła do schodów. Stopniowo, kiedy schodzi ła w dół, zanikał zapach tytoniu i marihuany, a odgłosy roz mów i śmiechu powoli cichły. Gdy otworzyła szklane drzwi i znalazła się na tarasie, uderzyła ją niesamowita cisza i znajomy aromat chloru połą czony z wonią tropikalnej roślinności. Świecący błękit base nu przyciągnął jej wzrok. Pomieszczenie było ciemne, ponie waż nie paliły się górne światła, ale nie tak bardzo jak poprzedniej nocy, gdyż zielone światło spod liści oświetlało ścieżkę prowadzącą do basenu. Nigdy później nie mogła sobie uświadomić, dlaczego po szła w stronę wody. Teoretycznie powinna najpierw spraw dzić bibliotekę. Jednakże przyciągała ją aura świecącej nie bieskiej wody. Ostatnio ten odcień błękitu dosłownie ją prze śladował. Mercy szybko ruszyła żwirowaną, białą ścieżką. W kilka sekund później dostrzegła ciemny kształt leżący na wodzie. Poraził ją szok. Między palmowymi liśćmi i papro ciami zauważyła jedynie czarną nogawkę spodni, nadymają cą się w wodzie, ale to jej wystarczyło. Zaczęła biec. Wpraw dzie na przyjęciu jeszcze kilku gości miało na sobie ciemne garnitury, mogła się jednak założyć, że wszyscy oni znajdo wali się na górze. Mężczyzną w basenie był Croft. Nie mógł być martwy. Nie w ten sposób. Croft Falconer nie był człowiekiem, który wpadłby po pijanemu do basenu. - Croft! Ach, mój Boże, Croft! Nie waż się utopić. Nie waż się. - Mercy dobiegła do brzegu basenu, lekko się potykając zrzuciła sandały na wysokich obcasach i wskoczyła do wody. Croft leżał na powierzchni tak, jakby był nieprzytomny albo martwy. Mokry dół sukni natychmiast stał się bardzo ciężki, jednak Mercy znajdowała się zaledwie kilka metrów od Crofta. Wy konała parę prędkich ruchów i złapała go za ramię. Croft poruszył się pod wpływem jej dotyku, przekręcił w wodzie jak foka i uśmiechnął z zadowoleniem. - Wiedziałem, że się tu zjawisz prędzej czy później powiedział. - Nigdy dotąd nie musiałem na nikim polegać. To niebezpieczne. Mimo to byłem pewien, że mogę polegać na tobie. Dziwne, co? Mercy puściła go jak oparzona. 199
Jayne Ann Krentz - Co jest grane? - spytała przez zaciśnięte zęby. - W co ty się bawisz? Croft, przeraziłeś rnnie na śmierć. - Wątpię. Nie jesteś osobą, która mogłaby się przerazić na śmierć. Możesz się bać, ale nie ustaniesz, będziesz cały czas walczyć. Taką już masz naturę. Przez mokrą suknię prześwi tują ci piersi. To szalenie podniecające. - Ty kompletny kretynie - warknęła Mercy, przyglądając się ze zdumieniem rozanielonemu wyrazowi twarzy Crofta. - Jesteś pijany. - Nigdy nie jestem pijany - powiedział Croft i uśmiechnął się szelmowsko. - Ciekaw natomiast jestem, jaka ty jesteś, kiedy sobie trochę wypijesz. Czy tracisz wszystkie swoje zahamowania i rzucasz się na mężczyznę? - Rozmowa z tobą jest teraz stratą czasu. - Mercy zaczęła go ciągnąć do brzegu basenu. Dawał się ciągnąć, ani nie przeszkadzając, ani nie pomagając. - Musimy się stąd wydo stać. Na litość boską, Croft, to cud, że nie utonąłeś. - Potrafię bardzo długo wstrzymywać oddech - zdradził z dumą. - Doprawdy? - Dociągnęła go do schodków i usiłowała postawić w wodzie na nogi. - jak długo? - Przez jakiś czas. - To fantastycznie. Od jak dawna leżysz na wodzie, ćwi cząc wstrzymywanie oddechu? Croft uniósł się do pionu. - Od jakiegoś czasu - powtórzył. - Od dawna. - Potem pochylił się do przodu, jakby chciał jej zdradzić jakąś taje mnicę: - Właśnie miałem zamiar trochę oszukać i odetchnąć, kiedy przyszłaś. - To szalenie inteligentne z twojej strony. - Jedną ręką przytrzymywała mokry dół sukni, drugą szarpała go za ra mię. - Rusz się, Croft, chodź. Rusz się, do diabła. - Nie klnij na mnie. Prawdziwa dama nie przeklina powiedział lekko bełkotliwie Croft, wchodząc po schodkach i trzymając się poręczy. - Dobrze, że nie musiałem ode tchnąć. Boby się domyślili. Wiesz, obserwowali mnie. Chcieli być pewni. Ale teraz, jak ty tu jesteś, muszą udawać, że wszystko jest fajnie. - Croft, nie mam zielonego pojęcia, o czym ty mówisz, i jeśli nie chcesz, żebym klęła, to zachowuj się lepiej. 200
Dolina klejnotów - Przecież się zachowuję. Jak prawdziwy dżentelmen. Gdybym się porządnie nie zachowywał, to wiesz, co bym teraz robił? - Nie wiem i nie chcę wiedzieć - mruknęła Mercy, podsa dzając go na ostatni stopień. Poza basenem Croftem trudniej było manipulować. Patrzył na nią z błyskiem pożądania. - Gdybym nie był dżentelmenem, zaciągnąłbym cię na środek tego sztucznego tropikalnego ogrodu, zdjąłbym z cie bie ubranie i kochałbym się z tobą, aż byś nie mogła mnie przeklinać ani na mnie krzyczeć. Kiedy bym skończył, nie mogłabyś nawet patrzeć na mnie z taką złością jak teraz. Leżałabyś pode mną, przytulałabyś się do mnie, błagałabyś o więcej, szeptała moje imię, aż byś się spaliła w płomie niach. Robi mi się gorąco na samą o tym myśl. Chwilowo jego oczy zmieniały się w płomienie. Mercy poczuła, że robi jej się ciepło pod wpływem głodnego, pożąd liwego spojrzenia Crofta. Nie była pewna, czy uderzenie gorąca spowodowane było wyszeptaną przez Crofta seksual ną pogróżką, czy też jej własną wściekłością. - Nie mogę uwierzyć, że doprowadziłeś się do takiego stanu - mruknęła, puszczając ramię Crofta i szukając butów. - Po prostu nie wierzę. To obrzydliwe. Wyciągnął rękę, aby dotknąć jej piersi, widocznej przez mokry materiał. - Nie zrobiłem tego celowo. Odsunęła jego rękę. - Nie brzmi to specjalnie uspokajająco. Croft rozejrzał się, najwidoczniej czegoś szukając. - Gdzie to jest? - Co? Ręcznik? Kąpiel była decyzją spontaniczną. Nie wziąłeś ze sobą ręcznika. Następnym razem musisz lepiej planować. - Woda spływała z niej strużkami. - Chwileczkę. Tutaj, na leżaku, jest jakiś ręcznik. Musiał go zostawić któryś z gości po południu. - Wzięła ręcznik i podała Croftowi. Croft uniósł brwi, gapiąc się na ręcznik, który trzymał w ręce. Niecierpliwie potrząsnął głową. - Nie ręcznik. Książka. Mercy znieruchomiała w trakcie wkładania drugiego buta. Podniosła głowę. 201
się-doCroft
Jayne Ann Krentz - powiedziała łagodnie i wyraźnie - czy dostałeś
biblioteki? Oczywiście. Przecież po to tu przyszedłem. Zawsze kończę to, co zacząłem. plej,z ale poczuła nagle zimny dreszcz. sukni. Woda była ciepła, a w ogrodzie było jeszcze cie - Wyniosłeś książkę z biblioteki? - Miałem taki zamiar. - Croft znów zmarszczył brwi, Chciałem ją jeszcze raz obejrzeć. - Czy to była Dolina, Croft? - Mercy złapała go za rękaw, starając się go zmusić, aby się skupił. - Czy wyniosłeś z bib lioteki Dolinę? Cholera, dlaczego ja w ogóle usiłuję z tobą rozmawiać, kiedy jesteś w takim stanie! Nastrój Crofta zmienił się nagle. W jego oczach ponownie pojawił się wyraz pożądania. - Chcesz ze mną pooglądać obrazki, Mercy? Moglibyśmy razem obejrzeć Dolinę i przekonać się, jak na ciebie wpłynie. - Kobiety nie są w takim samym stopniu jak mężczyźni podatne na wizualne bodźce seksualnie - poinformowała go ostro Mercy. coś- prawdziwego, co? Proszę bardzo. Naprawdę? - Wydawał się zafascynowany. - Wolałabyś - Przestań, Croft. Musisz wziąć się w garść. - Po co? To dobre dla samotnych mężczyzn. Ja mam ciebie. - Objął ją ciężkim, mokrym ramieniem. Potknął się i stracił nieco zebył wesołości. Najwyraźniej niespotykany - Jesteś pijany. Chodź, Wielki Mistrzu Nindża, czas do goPotrząsnąłzaczęła prowadzić po ścieżce. - Tylko nie Nindża. Nindże są w telewizji. - Ty też się poruszasz jak żdłw. -- Książka - powiedział nagle. Jest bezpieczna. - Mercy wyczuwała jego błyskawicznie zmieniający się nastrój, Ze stanu głupiego upojenia alkoho lowego przechodził do zaniepokojenia o Dolinę. 202
oczyma. -Zamrugał
dęMercy podniosła się powoli, mechanicznie wyciskając wo
-brak się ze mną dzieje? Cokoordynacji swejdla niego zagadką, nawet w tym stanie.
łóżka.
głową, ale się nie odsunął, kiedy Mercy objęła
w pasie i
Dolina klejnotów - Bezpieczna? Masz ją? Szybko odwrócił głowę i przez kilka sekund Mercy się zdawało, że zobaczyła w jego oczach promyk rozsądnego rozumowania. Pomyślała jednak, że był to tylko skutek sła bego oświetlenia. - Ja jej nie mam - przypomniała mu cierpliwie. - Książka jest w bibliotece. - Zabierz ją stamtąd. - Co? - Mercy przystanęła na ścieżce. - Zwariowałeś? Jak mam się tam dostać? Croft otarł ręcznikiem wodę z czoła. - Zostawiłem otwrate drzwi. - Drzwi do biblioteki? - Musiałem zostawić je otwarte. Byłem w środku, kiedy się zorientowałem, że ktoś mnie śledzi. Zamknąłem drzwi tylko na klamkę i wyszedłem zobaczyć, kto jest w ogrodzie. Przerwał i skrzywił się. - Cholera, chyba będę musiał zwymio tować. Myślałem, że mdłości minęły. - Jesteś chory? Croft, słuchaj, co do ciebie mówię. Wziął głęboki oddech. - No, przeszło. Cholerne mdłości. Mercy była coraz bardziej zdenerwowana i przestraszona. Złapała poły mokrej koszuli Crofta usiłując nim potrząsnąć. Croft zamrugał i spojrzał na nią, - Znalazłeś kogoś w ogrodzie? - spytała cicho. - Nie musiałem. Ktoś znalazł mnie - wyjaśnił Croft. - Jakiś mężczyzna. Dallas albo Lance. Żenujące. Nie powinienem mu pozwolić podejść tak blisko. Coś jest ze mną nie w porządku, Mercy. Nagle Mercy zrobiło się niedobrze. - Wrzucił cię do basenu? Croft zastanowił się. - Chyba chciał mnie ogłuszyć i wrzucić do wody. Ale go oszukałem. - Uśmiechnął się na wspomnienie własnej prze biegłości. - Wpadłem do wody sam z siebie. - Boże! - Mercy szarpnęła go za ramię, szybko idąc żwiro waną ścieżką. - Musimy się stąd wydostać. Croft zatrzymał się gwałtownie na środku żwirowanej ścieżki. Mercy nie mogła go ruszyć. - Musimy mieć tę książkę - powiedział. 203
Jayne Ann Krentz Mercy była coraz bardziej zdesperowana. - Czy pójdziesz ze mną, jeśli wydostanę tę cholerną książ kę? Croft z zadowoleniem pokiwał głową. Znów uśmiechnął się pożądliwie. - Jasne. Zawsze chętnie z tobą idę, Mercy. Lubię z tobą iść i w ciebie wchodzić. Lubię, jak ty też dochodzisz do orga zmu. Lubię na ciebie patrzeć, kiedy nadchodzi ten moment. Lubię, kiedy jesteś gorąca, ciasna i mokra wokół mojego... - Zamknij się. Jesteśmy w poważnych kłopotach. Jeśli nie przestaniesz mówić o seksie, wrzucę cię z powrotem do ba senu. Słyszysz mnie, Crofcie Falconerze? - Uch, co za zrzęda. Masz szczęście, że jestem łagodnym człowiekiem, prawda? Mercy postanowiła, że najlepiej będzie zignorować jego słowa. Zależało mu tylko na książce. Jeśli ją wydostanie, może Croft będzie bardziej posłuszny jej poleceniom. Podjęła decyzję. Wyglądało na to, że będzie musiała wydać Croftowi kilka rozkazów. Wreszcie ją przekonał, że w posiad łości Gladstone'a dzieje się coś bardzo niedobrego. Wyjazd stąd był jedynym rozsądnym wyjściem, Croft wyraźnie nie był w stanie zorganizować ucieczki. Mercy sama musiała się tym zająć. - Posłuchaj, Croft. Wydostanę dla ciebie Dolinę tajemni czych klejnotów, jeśli uda mi się wejść do środka. Potem pójdziemy na górę. Jeżeli ktoś nas zobaczy, będziemy uda wać, że jesteś pijany i musisz pójść spać. Na górze spakuje my rzeczy i od tyłu przedostaniemy się do samochodu. Rozumiesz? Croft uśmiechnął się i pokiwał posłusznie głową. - Masz zupełną rację, słodka Mercy. Jestem na twoje roz kazy. - Pamiętaj. - Sprowadziła go ze ścieżki między rośliny i postawiła pod wielką palmą. - Dobrze, Croft. Pierwszy roz kaz. Siadaj i nie ruszaj się stąd, dopóki nie wrócę z książką. Nawet jeśli ktoś wyjdzie na taras, nie zobaczy cię stamtąd. Siedź i się nie ruszaj. Udawaj, że medytujesz. Możesz to zrobić? - Oczywiście. - Usiadł pod palmą po turecku i spojrzał w górę, oczekując pochwały. - Nieźle, co? 204
Dolina klejnotów - Fantastycznie-mruknęła. - Czy przypadkiem nie chciałabyś znów się kochać w ta kiej pozycji, co? - spytał z nadzieją. - Wiesz, tak jak na łące? Mogłabyś usiąść tutaj i objąć mnie w pasie nogami. Potem ja... - Cicho bądź - powiedziała z rozpaczą Mercy. - Idę teraz po książkę. Pamiętaj, nie ruszaj się, dopóki nie wrócę. W oczach Crofta znów zamigotał przebłysk rozsądku. - Idziesz po książkę? - Tak. - Dobrze. Pośpiesz się. - Na pewno to zrobię - powiedziała, odwracając się. Może Croft się mylił. Może nie zostawił otwartych drzwi do biblioteki. Jeśli nie będzie się mogła dostać do środka, oszuka go i powie, że ma książkę schowaną w fałdach sukni. W pomieszczeniu, w którym znajdowała się biblioteka, było ciemno. Mercy pomyślała o zapaleniu światła i doszła do wniosku, że byłoby to szczytem głupoty. Przypominając sobie w myśli, gdzie mniej więcej znajdują się metalowe drzwi, Mercy przeszła przez pokój i zaczęła macać wzdłuż ściany. Jej pamięć okazała się dość dobra. Kilka sekund później dotknęła palcami metalu. Znalazła klamkę i nie wiedziała, czy się modlić o to, żeby drzwi się otworzyły, czy wprost prze ciwnie. Klamka lekko ustąpiła. Croft rzeczywiście otworzył zamek i tak go zostawił. Niesłychane osiągnięcie, biorąc pod uwagę jego stan. Mercy odetchnęła głęboko i weszła do zimnego, metalowego pomieszczenia. Teraz musiała zapalić światło. W żaden sposób nie znala złaby Doliny po ciemku. Nie mogła jednak ryzykować, że promyk światła przedostanie się do sąsiednego pomieszcze nia. Będzie musiała zamknąć za sobą drzwi, zapalić we wnętrzne światło i poszukać książki. Myśl o zamknięciu się w środku napawała ją najwyższą niechęcią. Mercy przypomniała sobie, jak wypytywała Gladstones o możliwość zatrzaśnięcia się w bibliotece. Zapewniał ją, iż to miejsce nie jest dla niego pułapką, a czymś przeciwnym. Mercy zacisnęła usta i cicho zamknęła drzwi. Potem wyciąg nęła rękę i zapaliła światło. 205
Jayne Ann Krentz sięGwałtownieświatła. Szybko podeszła do tej części pokoju, gdzie stała półka z ciekawostkami. Dolina tajemniczych klej notów Burleigha stała tam gdzie przedtem. Mercy ściągnęła ją z półki. - Sprawił mi pan na razie same kłopoty, Rivingtonie Bur leigh. Ciekawa jestem, czy pan o tym wie. Takie są skutki pisania erotyków. Czemu nie mógł pan być poetą metafizy cznym czy kimś w tym rodzaju? drzwi. Przez jedną krótką chwilę ciężkie drzwi nie chciały się ruszyć, kiedy je popchnęła. Ze strachem pomyślała, że niechcący przesunęła wewnętrzny mechanizm blokujący. Z przerażeniem wyobraziła sobie, ża mogłaby być zamknięta w bibliotece. Nigdy nie sądziła, że cierpi na klaustrofobię, lecz w tym momencie przekonała się, iż bardzo się boi za mknięcia w małej, ograniczonej przestrzeni. Ciężar jej ciała przezwyciężył normalny bezwład solid nych drzwi, które się cicho otworzyły. Mercy szybko przekro czyła podwyższony metalowy próg i zamknęła za sobą drzwi. Zawahała się, a potem postanowiła zamknąć także zamek. Przy odrobinie szczęścia Gladstone nie odgadnie, że ktoś był w środku. Wyciągnęła rękę i nacisnęła mały guzik na drzwiach. Zasunięciu zamka towarzyszył prawie niedosłyszalny trzask. Mercy stwierdziła, że zaczyna się trząść w mokrej sukni. Przyciskając do siebie Dolinę, podniosła mokry dół sukni wyszłaże pomieszczenia z powrotem do ogrodu. Miała na Siedział jednak tam, gdzie go zostawiła, w pozie medyta cyjnej. Odwrócił głowę, kiedy podeszła bliżej. -- Cześć, kotku - powiedział grubym głosem. Mam książkę. Idziemy. - Wyciągnęła w dół rękę, aby go chwycić za ramię i pociągnąć na nogi. Poczuła kolejną gwał towną zmianę jego nastroju. - Dobrze się czujesz? - Znów mi niedobrze - wymamrotał. - Och, Croft. Nie teraz. Poczekaj, aż będziemy na górze. - Strasznie się rządzisz, wiesz? - Nie tak bardzo jak ty. Daj mi ten ręcznik. 206
zamrugała, czekając, aż oczy przyzwyczają do jasnego
nowo wstrzymała oddech gasząc światło i podchodząc doNa
idzieję, zCroft nie zacznie się teraz przed nią chować.
Dolina klejnotów - Żebym mogła w niego owinąć Dolinę, tumanie. Nie chcę, - Poco? żeby nas ktoś zobaczył z tą głupią książką. Jak byśmy się wytłumaczyli? - Masz rację - pochwalił ją Croft. - Chodź, pośpieszmy się. Weszli na parter nie spotykając żywej duszy. Mercy prze prowadzała właśnie Crofta obok ciemnego wejścia do salonu, kiedy jakaś pijana para wyszła ze środka i omal nie wpadła na Crofta. - Uważajcie, żebym nie zwymiotował wam na buty - po radził uprzejmie Croft. Kobieta, ubrana głownie w błyszczący cień do powiek, spojrzała na niego ze zdumieniem. Jej towarzysz odsunął stopę z drogi Crofta. - Źle się czujesz? - spytała ze współczuciem kobieta. - Aha - przyznał wesoło Croft. - Jesteś całkiem mokry - zauważył mężczyzna. - Pływałem. Mercy pociągnęła Crofta za rękę. Zawiniętą w ręcznik książkę starała się trzymać dyskretnie poza polem ich widze nia. Podtrzymywanie ręcznika, książki i mokrej sukni w jed nej zbitej masie ułatwiało ukrywanie dziwnego kształtu pod wielkim, grubym ręcznikiem. - Rusz się, kochanie. Nie chcesz się przecież skompromi
tować w środku przyjęcia.
Croft uśmiech.
posłał nowym znajomym porozumiewawczy
- Ciągnie mnie na gorę, żebyśmy się mogli kochać - po wiedział. - Croft! - Dobrze, dobrze, kotku. Już idę. Nie chcę, żebyś za długo czekała. Postawił jedną nogę w mokrym bucie na pierwszym sto pniu schodów prowadzących na piętro, kiedy w korytarzu pojawiła się Isobel Ascanius. Wlepiła ostry, pytający wzrok w parę na schodach. - Mercy? Co się stało? Jesteście oboje kompletnie przemo czeni. Wszystko w porządku? - Cześć, Izzy - powiedział dobrodusznie Croft. - Czy to 207
Jayne Ann Krentz nowy strój pilota? Fantastyczny. Powinnaś wprowadzić nową modę. - Nie zwracaj na niego uwagi - powiedziała z westchnie niem Mercy. - Jest całkowicie urżnięty. Postanowił popływać i o mało się nie utopił. Zabieram go na gorę i kładę do łóżka. - Czy mam ci pomoc? - spytała Isobel. - Nie - zaprotestował Croft, nim Mercy zdołała odmówić. - Mercy da sobie ze mną radę. Potrzebuje tylko trochę prakty ki. Dostarczę jej wielu okazji do ćwiczeń. - Konfidencjonalnie pochylił się do przodu omal się nie przewracając. - Wiesz, Mercy jest trochę nieśmiała. Pewne rzeczy ją zawstydzają, rozumiesz, o co mi chodzi. Ale szybko się uczy. Mercy zatkała mu usta ręką. - Wystarczy - syknęła. - To mnie nie bawi. Croft spojrzał na nią zranionym wzrokiem. - Przepraszam cię, Isobel - powiedziała Mercy. - To jest dość upokarzające. Położę go do łóżka i do rana mu przej dzie. - Nie zdawałam sobie sprawy, że wypił aż tyle. - Ma słabą głowę. Z zatkanych ręką Mercy ust Crofta dobiegł zduszony pro test. Mercy poczuła na dłoni jego język i szybko zabrała rękę. Croft uśmiechnął się tryumfalnie, usatysfakcjonowany drob nym zwycięstwem. - Zachowuj się - warknęła Mercy. Przytrzymując zawiniętą w ręcznik książkę, starała się stać tak, aby Croft zasłaniał ją przed oczyma Isobel. - Czy możesz przeprosić w naszym imieniu Erasmusa? zwróciła się do Isobel. - Oczywiście. Pewna jesteś, że dasz sobie radę? - Tak, dziękuję. - Mercy ruszyła na górę. Croft szedł posłusznie za nią, nadal zasłaniając ją swoim ciałem. Machał ręką do Isobel, póki ją widział. - Doskonały pilot - powiedział, kiedy Mercy wepchnęła go do ich apartamentu. - Skoro jesteś nią tak zachwycony, to dlaczego się upiłeś na jej przyjęciu i zrobiłeś z siebie głupca? - Mercy zaczęła mu rozpinać koszulę. - Nie jestem zachwycony. Stwierdziłem fakt. Jest dobrym pilotem. Myślęjednak, że jestem zachwycony tobą.-Spojrzał 208
Dolina klejnotów na Mercy, która zdjęła mu z ramion mokrą koszulę i zabrała się do rozpinania paska. - Byłoby łatwiej, gdybyś najpierw zdjęła mi buty. - Cholera, nie pomyślałam. - Mercy bardzo zła, a jednocześ nie jeszcze bardziej przestraszona, popchnęła go na łóżko i uklękła przed nim na podłodze. Położyła Dolinę obok niego. Croft nie zwrócił na to uwagi. - Masz zamiar mnie rozebrać i rzucić się na mnie? - Nie, mam zamiar wrzucić cię pod prysznic. - Już jestem mokry. - Zmarzliśmy oboje. Musimy się rozgrzać szybkim, gorą cym tuszem i włożyć suche ubrania. I musimy się pośpie szyć. - Ściągnęła mu wreszcie buty i szybko wstała. - Zdejmuj spodnie i idź pod prysznic. Croft zmarszczył czoło i zaczął dłubać przy suwaku od spodni. - Pomóż mi. - To jest po prostu niemożliwe. - Drżącymi po części z zimna, po części ze zdenerwowania palcami Mercy rozpięła mu spodnie i pomogła je zdjąć. Nie było to łatwe zadanie. Croft miał kłopoty z utrzymaniem równowagi. Z jakiegoś powodu autentycznie go to zaniepokoiło. - Nie jestem pijany - mruknął, potykając się w wejściu do łazienki. - Nie mogę być pijany. Nigdy nie byłem pijany. Nigdy. Za duże ryzyko. Mógłbym stać się taki jak mój tata. Mógłbym zranić kogoś, kogo nie chcę zranić. Nigdy nie piję za dużo. Mercy znów przyszło do głowy, że Croft przypuszczalnie mówi prawdę. Nie mógł być pijany. Miał misję do spełnienia. Na pewno nie wypiłby za dużo przed zejściem do podziemi. Złapała go za ramię, gdy miał wejść pod prysznic. - Croft, jeśli nie piłeś dużo, to co się z tobą dzieje? - Nie wiem, do diabła. - Przyłożył sobie rękę do czoła. Kręci mi się w głowie. Mercy nie czekała dłużej. Sięgnęła po jeden z papierowych kubków przy umywalce, napełniła go wodą i podała Croftowi. - Masz, pij. - Nie chce mi się pić. - Wziął jednak kubek i wypił. Kiedy skończył, Mercy znów nalała wody i kazała mu wy pić. Zaczął protestować, kiedy napełniła kubek po raz trzeci. 209
Jayne Arm Krentz - Więcej nie - mruknął. - Niedobrze mi. - Znakomicie. O to mi chodzi. Najpierw chcę rozwodnić tę truciznę, którą cię potraktowali. Potem możesz rzygać do upojenia. Musisz wyrzucić to, co masz w żołądku. Pij tę wodę, Croft. Truciznę? - Jeśli nie jesteś pijany, to dostałeś jakąś truciznę albo narkotyk. Pośpiesz się. Wypił trzeci kubek wody i zrobił skrzywioną minę. --Croftco teraz? A Teraz wsadzę ci palec do gardła, żebyś zwymiotował. odwrócił się nagle do porcelanowej muszli. - Chyba nie będziesz musiała tego robić. Mercy podtrzymywała go, kiedy długo i gwałtownie wy miotował. Isobel udała się na poszukiwanie Gladstones. Gdy go znalazła, odciągnęła go na bok. Wiedziała, że nie będzie zadowolony. - Wyciągnęła go z basenu, zanim się utopił, ale już mu niewiele brakuje - powiedziała szybko. - Myśli, że jest pijany i zabrała go na górę, do łóżka. Oczy Gladstones zapaliły się na moment niedobrym bla skiem. - Już powinien być martwy. To miał być zwykły wypadek. Pijany gość pośliznął się i wpadł do basenu. Sekcja nic by nie wykazała. -- Wiem. Coś się nie udało. Nie lubię amatorszczyzny. - Nawalił Dallas albo Lance. Ten z nich, który wymknął się na dół, żeby uderzyć Crofta i wrzucić go do basenu, zepsuł robotę. -- Powinien był się upewnić, że Falconer nie żyje. - powiedziała Isobel. - Na tym polegał cały plan. Gdyby policja zaczęła zadawać niewygodne pytania, komuś z gości mogłoby się przypomnieć, że ktoś z obsługi znikł na dłuższy czas. Liczył się czas. Poza tym Falconer powinien był być nieprzytomny, kiedy wpadał do wody. Powinien był utonąć bez żadnej dodatkowej pomocy. 2X0
na nią ponad brzegiem kubka. -Spojrzał
mógł tkwić przy basenie dłużej niż minutę, góra dwieNie
Dolina klejnotów - Nie toleruję niedbalstwa. - To się da naprawić - zapewniła go Isobel. - Postaraj się. Nie podoba mi się parę spraw. Falconer nie miał prawa uciec z pułapki. Pod wpływem narkotyku powiniec był wydawać się kompletnie pijany. - I tak było. Ale Pennington wyciągnęła go z basenu. - Pilnuj ich obojga. - Oczywiście, choć wątpię, czy byliby w stanie gdzieś się ruszyć. Falconer z trudem stoi na nogach. Wkrótce w ogóle nie będzie mógł stać. W każdym razie nie mogą się stąd wydostać bez naszej wiedzy. Jeśli spróbują, tylko nam uła twią sprawę. Pijany kierowca, samochód i górska droga. Wszystkie warunki potrzebne do nieszczęśliwego wypadku. Może to być, w gruncie rzeczy, najprostszy sposób. Załatwi naraz oboje. Gladstone zamyślony pokiwał głową. - Tak, to rzeczywiście może być najprostszy sposób. Czy Falconer wszedł do biblioteki? - Nie. Drzwi są nadal zamknięte. Dallas przed chwilą sprawdzał. - Doskonale. - Gladstone znów pokiwał głową.
Rozdział czternasty
Croft trząsł się cały, kiedy Mercy wprowadziła go pod prysznic. Spod naturalnej opalenizny prze świtywała blada skora. W twarzy o wyostrzonych rysach oczy błyszczały gorączkowo, na nogach trzymał się wyłącznie siłą woli. Wróciła mu jednakże jasność myśli. Tak przynaj mniej wmawiała sobie Mercy, ściągając z siebie mo kre ubranie i wchodząc pod prysznic obok Crofta. Ciepła woda dawała przyjemną ulgę. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo przemarzła. Croft przyglądał jej się zagadkowo. - Mam wrażenie, że nie przychodzisz tu dla zaba wy i przyjemności. -Jedną ręką opierał się o wykafel kowaną ścianę, podstawiając głowę pod wodę. - Masz rację. Jestem tu po to, żebyś nie runął na twarz. - Dlaczego nie? Robię to, odkąd się wszystko zaczęło. Sam nie wierzę, że tak to spartoliłem. Powtarza się sytuacja sprzed trzech lat. - Zamknął oczy i oparł się o ścianę drugą ręką, żeby nie stracić równowagi. - Beznadzieja. 212
Dolina klejnotów - Na ogół nie masz takich problemów, co? - Mercy wiedzia ła, że Croft nie jest w nastroju do dalszych żartów, jakimi zabawiał się wcześniej jej kosztem, lecz mimo to czuła się nieswojo, dzieląc z nim prysznic. To są wyłącznie zabiegi teraupetyczne, powiedziała sobie, stojąc jednak do niego plecami. Jak tylko się ogrzeją, muszą uciekać. - Trzy lata temu też niezbyt dobrze mi poszło - stwierdził zamyślony Croft. - Ale oprócz tego i dzisiejszego wieczoru na ogół nie miałem żadnych problemów. - Mój ty bohaterze. Croft otworzył jedno oko. - Jesteś wściekła. - Boję się. - Mercy zakręciła wodę. - Chodź, Croft. Musimy się stąd wydostać. Spakuję twoje rzeczy, kiedy się będziesz ubierał. - Nie jestem w stanie prowadzić dziś samochodu po gór skich drogach - powiedział cicho Croft, przyglądając się Mercy, która tymczasem rzuciła mu ręcznik. - Ja będę prowadzić. - A potrafisz? - W tych warunkach nie masz specjalnego wyboru. - Racja. - Croft wykrzywił usta w uśmiechu. Mercy nie była pewna, czy uśmiech jest wywołany resztka mi narkotyku, czy też Croft uważa, że sytuacja jest rzeczywi ście zabawna. Szybko się wytarła i wyrwała Croftowi ręcznik z rąk. - Wystarczy. Teraz włóż jakieś suche ubranie. Przyjęcie jest w pełnym toku i większość gości jest już zupełnie nie przytomna. Wydaje mi się, że możemy zejść na dół i dostać się do samochodu tak, żeby nas nikt nie zauważył. - Wątpię. - Croft pozwolił się zaprowadzić do sypialni. Jego nagość zupełnie mu nie przeszkadzała. Bardziej się przejmował lekkim drżeniem rąk. To go najwyraźniej zaalar mowało. Wkładając mu czystą koszulę Mercy obrzuciła go szybkim, zatroskanym spojrzeniem. - Jak to: wątpisz? - Wydaje mi się to zbyt proste. - Nawet jak ktoś zobaczy, że wychodzimy, nie ośmieli się nas zatrzymać w obecności wszystkich tych ludzi. 213
Jayne Ann Krentz - Może tak, może nie. - Croft zaczął zapinać koszulę, poświęcając tej czynności całą uwagę. - Masz jakiś lepszy pomysł? - spytała zirytowana Mercy. - Nie. - To wspaniale. Dopóki nie wymyślisz czegoś lepszego, przestań się czepiać mojego planu. - Dobrze. Nie będę się czepiał twojego planu, dopdki nie wymyślę czegoś lepszego. Gdzie są moje spodnie? - Tutaj. - Wyciągając z szafy podróżną torbę Crofta, drugą ręką rzuciła mu dżinsy. Szybko przebiegła przez pokój, zbierając resztę jego rzeczy. - Moje buty są mokre. Pójdę boso. - Croft rozejrzał się po pokoju; wydawał się zatroskany. - Dobrze. Przyniosę moje rzeczy. Zostań tu i nigdzie się nie ruszaj, rozumiesz? Z powrotem zwrócił na nią wzrok. - Nie możesz mnie traktować jak pijanego męża, który cię skompromitował na przyjęciu. Moja głowa powoli dochodzi do siebie. - Nie martw się, na pewno nie potraktuję cię jak męża, pijanego czy trzeźwego. Trzymaj. - Wcisnęła mu w rękę torbę. - Zaraz wracam. Mercy była gotowa po paru minutach, gdy tylko wepchnęła byle jak swoje rzeczy razem z Doliną do walizki. Kiedy wróciła do drugiego pokoju, Croft stał tam, gdzie go zostawi ła. Uśmiechnął się szeroko. - Nie ruszyłem się. - Ale będziesz mógł teraz iść? - spytała z troską. Nie trząsł się tak bardzo jak przedtem, ale nadal wyglądał tak, jakby trzymał się na nogach wyłącznie siłą woli i dzięki jej narzekaniu. - Prowadź, szefowo. Nadal nie wymyśliłem niczego le pszego. Mercy wyciągnęła do niego rękę. - Masz kluczyki od samochodu? Zastanawiał się przez chwilę. - Tutaj. - Poklepał swoją torbę. Otworzył boczną kieszeń, wyjął kluczyki i podał je Mercy. Złapała kluczyki, zdając sobie sprawę z tego, że jej palce również drżą. Uważaj, skarciła samą siebie. Musiała przecież prowadzić samochód. Pocie214
Dolina klejnotów szyła się, że może następnego dnia znajdzie chwilę czasu, aby przeżyć nerwowe załamanie. Teraz jednak wyglądało na to, że musi, chcąc nie chcąc, wszystkim pokierować. Na szczęście Croft się nie sprzeciwiał. - Ruszamy. Kiedy wyszli z apartamentu, na korytarzu nie było nikogo. Na górę dobiegały głośne śmiechy, muzyka i rozmowy. Mercy poprowadziła Crofta wyłożonym dywanem korytarzem w kierunku tylnych schodów. Po drodze nie spotkali żywej duszy. Kiedy wyszli na dwór, zobaczyli przed sobą gładkie, ciemne cienie. - Psy - szepnęła Mercy, przystając. - Myślałam, że będą zamknięte. Psy nie wydały z siebie dźwięku, ale sztywno postawiły uszy i podeszły bliżej. Mercy cofnęła się w popłochu. Croft się nie poruszył. Wyciągnął rękę do bliższego dober mana. - Dobry piesek - powiedział cicho. - Wyszliśmy odetchnąć świeżym powietrzem. Przemawiał spokojnie do zwierząt głosem tak cichym, że Mercy ledwie odróżniała słowa. Psy przechyliły łby, słuchając uważnie. Zdawało się, że ich psie wątpliwości rozwiały ciche słowa Crofta. - W porządku - powiedział Croft. - Nie będą nam prze szkadzać. - Jesteś pewien? - Tak. - Nigdy nie lubiłam dobermanów ~ szepnęła Mercy, prze chodząc obok obserwujących ich psów. - Zawsze wyglądają tak, jakby zaraz miały zaatakować. - Bo zawsze gotowe są zaatakować. - Rozumiem. Kiedy się zaprzyjaźniłeś z tymi dwoma? - Mam dobre kontakty z psami. Rozumiemy się wzajemnie. - Może powinieneś zmienić pracę i zajmować się hodowlą psów? Wrzucili rzeczy na tylne siedzenie Toyoty. Mercy usiadła za kierownicą. Croft wsiadł i opadł na siedzenie obok niej. Mercy przekręcała kluczyk w stacyjce. Gdy zaczęła wyjeż dżać tyłem z podjazdu, Croft pochylił się do przodu i spoj rzał na wskaźnik benzyny. 215
Jayne Ann Krentz - Mamy podwójne szczęście - powiedział. - Dlaczego? - Skupiła uwagę na prowadzeniu, ruszając w kierunku bramy. ' - Nikt nie spuścił benzyny z baku i wiem, jak otworzyć bramę. Mercy zacisnęła palce na kierownicy. - Nie sądzisz, że może za dużo tego szczęścia? - To bardzo możliwe. - Croft oparł się wygodnie. - Croft! - Nie przejmuj się. Sama to wszystko wymyśliłaś. Mercy rozpromieniła się. - Może wszystko nam się uda, dzięki temu, że był to taki spontaniczny pomysł. W końcu nikt się nie spodziewał, że się wymkniemy dziś wieczorem. - To prawda. Spodziewali się raczej, że skończę w base nie. A ty... - A ja? - Nie wiem, Mercy - powiedział znużonym głosem Croft. Głębokie zmęczenie ogarniało go na przemian z pijacką eu forią i mdłościami. - Nie potrafię jeszcze jasno myśleć. Wyjedźmy stąd. - Jak się czujesz, Croft? - Jestem wykończony. - Wyciągnął przed siebie dłonie i przyglądał się im w świetle tablicy rozdzielczej. - Myślę jednak, że poradzę sobie z bramą. Kilka minut później udowodnił, że miał rację. Światła domu zbladły, kiedy Mercy przejechała przez bramę i zaczę ła zjeżdżać stromą drogą. W chwilę potem dojechali bez przeszkód do zewnętrznej bramy. - Tę można by, w razie potrzeby, staranować samocho dem - stwierdził rzeczowo Croft, wsiadając do samochodu po otwarciu drugiej bramy. - Wygląda na to, że nasze szczęście nie ma dzisiaj granic. Widocznie dobrze się sprawujemy. Wielki autokar, który przywiózł gości na przyjęcie, wyglą dał w świetle gwiazd jak śpiący dinozaur. Mercy przecisnęła się koło niego samochodem i wzięła pierwszy z niezliczo nych zakrętów, które wytyczały górską drogę. Z piskiem opon wyjechała z pierwszego zakrętu. - Rozumiem, że nie masz wielkiego doświadczenia w prowa dzeniu po górskich drogach - stwierdził po paru minutach Croft. 216
Dolina klejnotów - Nie martw się. Szybko się uczę. - To dobrze. - Znów zamknął oczy. Samotność i nie kończące się strome zakręty mogą doprowa dzić człowieka do szału, pomyślała Mercy, koncentrując się na prowadzeniu. Przejechała zaledwie kilka powolnych, morder czych kilometrów, kiedy w lusterku zobaczyła za sobą błysk reflektorów. Znikły prawie natychmiast za zakrętem, ale Mercy była pewna, że nie było to złudzenie. Nacisnęła pedał gazu. - Croft! Otworzył oczy, koncentrując się od razu na wąskim zakrę cie, do którego zbliżali się z dużą prędkością. - Mercy, może byś trochę zwolniła, co? Nawet moje Po rsche nie bierze zakrętów z taką prędkością. - Ktoś za nami jedzie. - To nie będzie miał kłopotu, żeby nas znaleźć, jak spad niemy w przepaść. Zrobimy ładną, wielką dziurę w barierce. - Być może o to mu właśnie chodzi. Może chce, żebyśmy spadli. - Mercy niechętnie zwolniła. Przejechała następny zakręt. Opony piszczały protestująco, trzymając się kurczo wo powierzchni drogi. Croft się wzdrygnął. - Zaczynasz być tak samo melodramatyczna jak ja. - Croft odwrócił się i wyjrzał przez tylną szybę. -To musi być Dallas albo Lance. Albo obaj. Chyba nie możesz z nimi wygrać. - Dziękuję za zaufanie. - Mercy znów nacisnęła na gaz. Następny zakręt pojawił się w świetle reflektorów za prędko. - Zapomnij o Formule Jeden. Powiedziałem, że z nimi nie wygrasz. Ten, kto prowadzi tamten samochód, zna tę drogę znacznie lepiej od ciebie. To mu daje wyraźną przewagę. - Posłuchaj, jeśli nie masz nic konstruktywnego do powie dzenia, lepiej się nie odzywaj i daj mi spokojnie prowadzić. - Mercy zaschło w ustach. - Jesteś zdenerwowana-zauważył Croft. - Co za błyskotliwe spostrzeżenie. Niezła z nas para, co? Ty zasypiasz, kiedy gonią nas bandyci, ja jestem kompletnie przerażona, a oboje trzęsiemy się jak liście osiki. - Drifter's Creek - powiedział krótko Croft. - Co? - Dowieź nas do Drifter's Creek, tego małego wymarłego miasteczka, przez które przejeżdżaliśmy. - I co tam będziemy robić? Panikować? 217
Jayne Ann Krentz - Jak wszystko inne zawiedzie. Dowieź nas tam, kotku. Myślę, że mamy trochę czasu. Ten, kto za nami jedzie, na razie nie bardzo się śpieszy. Przypuszczalnie chce nas mieć w zasięgu wzroku, dopóki nie dojedziemy do głównej drogi. - Dlaczego? - Wypadek będzie wyglądał bardziej naturalnie, jeśli się zdarzy na głównej drodze. - Wypadek? Croft, naprawdę myślisz... - Chcieli mieć przypadkowe utonięcie, przynajmniej w moim przypadku. Skoro się nie udało, ten drugi plan wydał im się równie dobry. I z pewnością byłoby lepiej, gdyby wy padek zdarzył się na głównej drodze. W ten sposób nikt go nie będzie łączył z Gladstone'em. Jeżeli zdarzyłby się tutaj, ktoś mógłby się zacząć zastanawiać, skąd się tu wzięliśmy w środku nocy. Chociaż dochodzenie i tak by dalej nie po szło. W najgorszym razie Gladstone powiedziałby prawdę. Byliśmy jego gośćmi, wypiliśmy parę drinków, wyjechaliśmy wcześniej z przyjęcia i wpadliśmy w przepaść. - Wolałabym, żebyś nie używał czasu przeszłego. Mercy wyjechała z zakrętu i znalazła się na krótkim odcin ku prostej drogi. Maksymalnie przyśpieszyła. Samochód wpadał w każdą dziurę. - Przy takiej jeździe sztuka polega na tym, żeby hamować wchodząc w zakręt i przyśpieszać, kiedy się z niego wycho dzi - powiedział cierpliwie Croft. - To nie jest odpowiednia pora, żeby mnie pouczać. Mercy pokonała kolejny zakręt i zobaczyła w światłach refle ktorów pierwsze zrujnowane budynki Drifter's Creek. - Zgaś światła - powiedział spokojnie Croft. - Żartujesz? - Mercy nie wierzyła własnym uszom. - Prze cież nic nie będę widziała. - To stań i zamień się ze mną. - Ależ, Croft, nie jesteś w stanie prowadzić, sam mówiłeś. Jeśli myślisz, że pozwolę ci jechać przez góry, w dodatku bez świateł, to znaczy, że dostałeś w głowę o jeden raz za dużo. Nie odpowiedział, lecz jego bosa stopa znalazła się nagle po jej stronie. Zepchnął jej nogę z pedału gazu i wyłączył światła. W następnej chwili naciskał na hamulec. - Wysiadaj. Już. - Faktycznie wypychał ją z samochodu, przesiadając się za kierownicę. 218
Dolina klejnotów - Do diabła, Croft. - Mercy natychmiast przestała się kłó cić, otworzyła drzwi samochodu, wyskoczyła na zimne, noc ne powietrze i błyskawicznie przebiegła na drugą stronę. Croft ruszył, nim zdążyła dobrze zamknąć za sobą drzwicz ki. - Co chcesz zrobić? - Ukryć samochód tam, pośród drzew. Mercy spojrzała we wskazanym kierunku. Widziała jedynie masę ciemnych pni i gałęzi. - Między tymi drzewami nie ma miejsca na samochód. - Jest. - Croft ostrożnie zjechał samochodem z drogi. Koła wpadły w dół, po czym Toyota przejechała na drugą stronę. - W nocy, oczywiście, widzisz lepiej niż większość ludzi. - Mercy nie starała się ukryć ironii. - Tak. Rzuciła mu szybkie spojrzenie, ale ledwie widziała jego profil. Croft koncentrował się na prowadzeniu, usiłując uni kać najgorszych wybojów. Zbliżyli się do drzew- gęstej, solidnej wiązki cieni. Samo chód wsuwał się w ciemność. Jakaś gałąź uderzyła ze świ stem o przednią szybę. Mercy patrzyła wprost przed siebie. Trochę widziała, ale nie potrafiłaby wjechać samochodem w ten czarny labirynt. Croft jechał bardzo wolno, ale pewnie. Przypomniała sobie swoje najwcześniejsze odczucia, kiedy Croft sprawiał na niej wrażenie stworzenia wywodzącego się z ciemności. Zatrzymał samochód i wyłączył silnik. - To nam musi wystarczyć. Czy możesz otworzyć drzwi z tamtej strony? Mercy odblokowała drzwi i ostrożnie je otworzyła. - Mogę, chociaż z trudem. Agencja wynajmu samocho dów oszaleje. - Dlaczego? Nigdzie nie porysowałem lakieru. - Mówiąc to Croft wysiadał z samochodu i zamykał za sobą drzwi. - Na pewno porysowałeś. Przejechałeś przed chwilą mię dzy drzewami. Musiałeś coś zarysować. - Nie miała pojęcia, czemu się upiera przy takim głupim, nieistotnym oskarżeniu. Widocznie była to reakcja na zdenerwowanie. - Będziemy się o to martwić później - powiedział pojed nawczo. Z tonu jego głosu Mercy wiedziała, że Croft stara się ją 219
JayneAnn Krentz
udobruchać. Był absolutnie pewien, że nie porysował samo chodu. Spojrzała na niego. Stał nieruchomo nasłuchując. Z trudem go dostrzegła między cieniami. Gdyby nie wiedzia ła, że tu jest, przypuszczalnie nigdy by go nie spostrzegła. Ta myśl spowodowała nowy dreszcz. Przypomniała sobie o kie pskim stanie Crofta. - Jak się czujesz? - spytała. ~ Okropnie. Mercy zwalczyła w sobie nagłą chęć krzyku lub płaczu. - Czy zostaniemy tutaj przy samochodzie? - Nie. Samochód jest za duży. Postarałem się go schować jak najlepiej, ale ten, kto za nami jechał, może go odnaleźć. Chodź. - Dokąd idziemy? - Mercy obeszła Toyotę i stanęła przy Crofcie. Gdy spojrzała mu w twarz, dojrzała jedynie bez barwny błysk oczu. Oczu ducha. Wziął ją za ramię i zaczął prowadzić między drzewami. - Do miasta. Mercy chciała mu zadać kilka pytań, zapomniała jednak o nich na widok błysku światła w ciemności. - Ten ktoś jest już blisko. - Nie mogła stwierdzić, czy Croft nadal drży, bo sama okropnie się trzęsła. Croft rzucił okiem za siebie na drogę, która wiodła z góry, od posiadłości Gladstones. Światła na moment zabłysły i zni kły. Mercy miała rację. Nie mieli zbyt wiele czasu. Czuł, jak Mercy drży, i zastanawiał się, które z nich jest w gorszym stanie. Wyszedł na otwartą przestrzeń, pociągnął za sobą Mercy i ruszył w stronę najbliższej starej chaty. To wszystko jego wina, ganił się w duchu, biegnąc do chylącego się budynku. Mercy znalazła się w niebezpieczeń stwie z powodu jego głupoty. Poczuł, jak się potknęła o szy szkę, której nie zauważyła, i szybko pociągnął ją do gdry. Musi pamiętać, że Mercy nie widzi w ciemnościach tak do brze jak on. Niewielu ludzi ma tę zdolność. Umiejętność widzenia w ciemności była jednym z dziw nych talentów, z którymi się urodził i które przez lata pielęg nował. W większości były to zdolności bezużyteczne. Przy dawały się na tyle, żeby wpakować go w sytuację, w jakiej on sam albo ktoś inny mógł zginąć. Gdyby się urodził krótkowi dzem, z inklinacją do dużego brzucha oraz niechęcią do 220
Dolina klejnotów myślowych spekulacji i analiz, wiódłby całkiem inne życie. Może znalazłby satysfakcję pracując przy taśmie w fabryce albo w biurze księgowego. Niestety, nie było mu to sądzone. Okazało się, że ma doskonałą koordynację ciała i umysłu oraz dokładną ocenę przemocy. A w dodatku miał także dość inteligencji, aby rozumieć, iż był przez to niebezpieczny zarówno dla siebie, jak i dla innych. - Chcesz, żebyśmy się schowali w jednej z tych starych chat? Mercy gwałtownie chwytała powietrze, nie tyle z wysiłku spowodowanego krótkim biegiem przez pole, co z wrażenia. Croft znał ten objaw. Dopiero lata treningu i silnej woli po zwalały eksploatować nagły przypływ energii wywołany ad renaliną. Mercy zdumiewająco dobrze dawała sobie radę. Poczuł dla niej nowy rodzaj podziwu. - Zostawię cię w tamtej chacie nad strumykiem. Stoi z tyłu i na pewno nie zaczną od niej poszukiwań. - Poszukiwań! Spodziewasz się, że ten ktoś z samochodu będzie nas tu szukał? - Jeśli znajdą w drzewach samochód, zaczną nas szukać. Oczywiście istnieje spora szansa, że nie zauważą Toyoty. Pojadą dalej, myśląc, że jesteśmy przed nimi. - Nie masz na to zbyt wielkich nadziei, co? Uśmiechnął się smutno. - Dla własnego dobra nie powinnaś być taka spostrzegaw cza. - Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że przyczyną jest przebywanie w twoim towarzystwie. - Zatrzymała się gwał townie, kiedy Croft przystanął, aby otworzyć drzwi starej chałupy. Zardzewiałe zawiasy zapiszczały z wysiłku. - Nie wejdę tam, Croft. Usiyszał w jej głosie głębokie przekonanie i czuł opór cia ła, gdy usiłował ją przeciągnąć przez próg. - Będziesz tu bezpieczniejsza niż na otwartej przestrzeni, zwłaszcza jeśli mają broń. Mercy spojrzała w ciemne wnętrze. - Zaryzykuję z tobą na otwartej przestrzeni. - Nie ma mowy. Muszę się swobodnie poruszać. Nie mogę się jednocześnie opiekować tobą i zajmować tym kimś, kto 221
Jayne Ann Krentz za nami jechał. - Croft postanowił, że najpierw spróbuje łagodnej perswazji. Mercy jest sprytną kobietą, chwilowo trochę zdenerwowaną. Starał się mówić uspokajającym gło sem, choć świadomość uciekającego czasu utrudniała to. - Będę tam w pułapce, Croft. - Obróciła się do niego, spoglądając szeroko otwartymi, proszącymi oczyma. - Nie wytrzymam ani minuty. Wolę już schować się w drzewach. Muszę mieć możliwość ucieczki. Słyszał w jej słowach strach. Miał ochotę przytulić ją do siebie i zapewnić, że nie ma się czego bać, że wszystko będzie dobrze. Nie miał jednak czasu, aby stłumić jej obawy. Przytrzymał ją mocno za ramiona i lekko potrząsnął. - Posłuchaj, Mercy. Wystarczająco trudno jest mi zapano wać nad sobą. Nie mam nawet paru minut, żeby ci wytłuma czyć, dlaczego powinnaś się schować tutaj, a nie na wolnym powietrzu. Uwierz mi na słowo, że nie uciekniesz przed kulą. I ani słowa więcej. Ten samochód będzie tu za parę sekund. Wejdź do środka, połóż się na podłodze i czekaj, dopóki nie wrócę. - Co chcesz zrobić? - To, co umiem. Zabawić się w ducha. Właź do środka. - Nie chcę tam wchodzić, Croft. Dalsza dyskusja nie miała sensu. Croft bosą nogą otworzył drzwi i przeciągnął Mercy przez próg. Początkowo usiło wała z nim walczyć, ale po chwili rozluźniła mięśnie. W tym momencie czuł, że postanowiła mu się nie sprzeciwiać. Na chwilę przytulił ją do siebie, przyciskając jej twarz do koszuli. - Nic ci się tu nie stanie, Mercy. Leż na podłodze i bądź cicho, dobrze? Bez słowa kiwnęła głową. Kiedy ją puścił i podszedł do drzwi, nadal się nie odezwała. Z pewnością nie mogła go widzieć, lecz odwróciła głowę w jego stronę. Wychodził już na zewnątrz, kiedy dobiegł go jej cichy głos. - Croft? - O co chodzi, Mercy? - Wyraźnie słyszał nadjeżdżający samochód. - Uważaj na siebie. - Będę uważał. Siedź cicho. Bardzo, bardzo cicho. - Za mknął za sobą drzwi. 222
Dolina klejnotów Samochód wyskoczył z ostatniego zakrętu i pojawił się na drodze wiodącej przez wymarłe miasteczko. Reflektory sze rokim łukiem oświetliły na moment puste, zniszczone chaty. Parę minut później samochód przejechał przez mia steczko, kierując się do głównej drogi. Croft stał w cieniu starego sklepu i patrzył za znikającym pojazdem. Nie zamie rzał się jeszcze cieszyć z takiego obrotu sprawy. Prędzej czy później zorientują się, że droga przed nimi jest pusta. I dojdą do wniosku, że jedynym miejscem, gdzie Toyota mogła zjechać z drogi, jest Drifter's Creek. Wkrótce tu wrócą. sięCrofta za ramiona i zmusił do uspokojenia. Przynajmniej mdłości ustały dzięki pomocy Mercy. Bolesne zmęczenie doskwierało mu coraz bardziej i wciąż od czasu do czasu kręciło mu się w głowie. Musiał podtrzymywać swe we wnętrzne siły. Żeby działać, potrzebował solidnej dawki ad renaliny. Croft oparł się o drewniane deski starego sklepu i zamknął oczy, koncentrując się na przywołaniu resztek energii i siły woli. Musiał trzymać się na nogach i panować nad sytuacją. Życie Mercy zależało od tego, jak potrafi się zmobilizować. Ona ocaliła mu życie wieczorem w rezydencji Gladstones. Powinien przynajmniej spłacić dług. Mercy, słodka Mercy. Musi to dla niej zrobić. spokojne miejsce, w którym siła i energia wirowały ra zem. Kolejny atak dreszczy przeszył mu nerwy, rozpraszając na moment skupienie, ale Croft zdołał je pokonać. Nocne powietrze było świeże i wzmacniające. Działało na prymitywne instynkty myśliwskie i ożywiało stare zmysły, od dawna w większości zapomniane we współczesnym świe cie. Croft głęboko odetchnął. Wkrótce znalazł się na znajomej ścieżce własnego umysłu, podążając za spokojną spiralą energii do jej punktu kulmina cyjnego. Tutaj przychodził, kiedy medytował. Odkrył to miej sce, gdy wreszcie zrozumiał potencjał przemocy istniejący w jego umyśle. Wtedy też pojął, że jeśli nie znajdzie przeciw wagi dla tego morderczego elementu swej natury, ta dzika, destruktywna, rozpierająca go energia zupełnie go zniszczy. 223
rękamiogarnęła kolejna fala osłabiających dreszczy. Objął
ślePowoli skierował uwagę do wewnątrz, odszukując w umy
Jayne Ann Krentz Croft już dawno doszedł do wniosku, iż pod niektórymi względami był jednostką regresyjną z bardziej prymityw nych czasów. Przemoc przychodziła mu tak łatwo, jakby była wbudowana w jego geny. Dzięki doskonałemu refleksowi i instynktom potrafiłby wiele przeżyć i być w innych czasach i miejscu cenionym członkiem społeczeństwa. Część jego organizmu zawsze instynktownie rozumiała prymitywne sposoby przeżycia. Jednakże nie urodził się w zamierzchłych czasach, lecz w bardziej cywilizowanym społeczeństwie, gdzie przemoc jest zdarzeniem wyjątkowym, a nie sposobem życia. Wię kszość Amerykanów w ostatniej ćwierci dwudziestego wieku styka się z przemocą wyłącznie przy czytaniu tytułów w po rannych gazetach. Co prawda ludzie przeważnie obawiają się gwałtownych przestępstw, ale w rzeczywistości niewiele osób staje się ich ofiarą. Mało komu potrzebne są prymitywne instynkty, które ich przodkowie wykorzystywali na polowa niu i w obronie własnej. U przeciętnego człowieka pozostało ści tych instynktów są uśpione. U Crofta, niestety, owe instynkty były wiecznie żywe. Był stale świadom ich podskórnej, pulsującej obecności. Zaw sze były gwałtowne, silne i bardzo żywe. Gdyby nie zna lazł drugiej strony swej natury, części, którą można było ucywilizować, analizować i racjonalnie uspokoić, w końcu by zwyciężyły. Ta część mogła kontrolować drugą stronę jego istoty. Można też było jej użyć, w jakiś dziwny sposób, jako źródła energii, środka do stymulacji bardziej agresywnych elementów jego natury. Croft miał nawet teorię na temat jej działania. Zakładała ona stwierdzenie, że cywilizowane za chowanie wymaga więcej siły woli i mocniejszych uczuć niż agresja i przemoc. Siły te musiały być większe, aby cywiliza cja mogła zwyciężyć, choć były one mniej zrozumiałe i mniej podatne na kontrolę. Od chwili tego odkrycia Croft cieszył się z wyzwania, jakie przynosiło mu kontrolowanie wewnętrznego źródła siły. Było to jego zbawienie. Powstrzymywało go od przeistoczenia się w potwora na łasce własnych, bardziej agresywnych i gwał townych instynktów. Dzisiaj potrzebował tej siły bardziej niż kiedykolwiek do tej pory. Druga strona jego natury była 224
Dolina klejnotów wykończona, poważnie zniszczona trucizną lub narkotyka mi. A dziś właśnie jej potrzebował. Coś musiało być dodane do tej cholernej ryby. Już nigdy w życiu nie zje wędzonego łososia. Ależ nie... Trucizna czy narkotyk były raczej w winie. Pijany. Cokolwiek to było, sprawiło, że czuł się i zachowy wał jak pijany. Czy tak właśnie czuł się ojciec? Odepchnął od siebie zbędne myśli. Miały na niego wpływ osłabiający, a Croft nie mógł sobie pozwolić na dalszą sła bość. Potrzebował siły. Odnalazł jej źródło w sobie, przeczuwa jąc, że będzie musiał wykorzystać wszystkie swoje rezerwy energetyczne. Usłyszał szum silnika samochodowego. Ten, kto jechał za nimi z posiadłości Gladstones, zrozumiał, że ofiara zboczyła z drogi w Drifter's Creek. Croft wsunął się bardziej do cienia, skupiając umysł na głównym punkcie spokojnej siły, która była teraz jego jedyną nadzieją. Zauważył, że przestał drżeć. Mimo zimna miał poczucie słuszności. Ciemność dawała kryjówkę, pozwalając królować w pełni prymitywnym zmy słom. Mercy przypuszczalnie powiedziałaby, iż to jest dla niego wymarzone miejsce - miasto duchów, pomyślał ponuro Croft. Samochód wjechał z powrotem do miasteczka i zatrzymał się gwałtownie na końcu ulicy. Wyskoczyły z niego dwie męskie postacie. Croft zobaczył w ich rękach dziwne kształty i poznał, że Dallas i Lance trzymają pistolety.
Rozdział piętnasty
Mercy zwinęła się w kłębek w cieniach zrujno wanego wnętrza i słuchała szumu wracającego sa mochodu. Croft, jak zwykle, miał rację. ła.Pomyślała, sięnajchętniej bliżej ściany, uważa jąc na niewidoczne w ciemnościach przedmioty, o które mogła się potknąć. W starej chałupie było jedno okno, tyle że od dawna zabite deskami. Na szczęście w drewnianych ścianach pełno było szpar i dziur. Kiedy przycisnęła twarz do desek, widziała kilka innych zniszczonych budynków. Ich kontury wydawały się teraz nieco wyraźniejsze. Może jej wzrok bardziej się przyzwyczaił do cie mności. Drifter's Creek było nie tylko zimno. Było coś jeszcze. Mercy przypomniała sobie uczucie niepo koju, jakiego doznała, kiedy po raz pierwszy prze jeżdżali z Croftem przez wymarłe miasto. Pamięta ła też, że Croft niczego dziwnego nie czuł. Może to, co jej wydawało się dziwne, dla niego 226
Przesunęłaże ostrożnie by po prostu znik
obronie przed zimnem objęła się rękami. WW
Dolina klejnotów było normalne, pomyślała Mercy. Ten człowiek jest jedną wielką niewiadomą. I jak tu się w nim kochać. Zobaczyła światła samochodu, kto'ry zatrzymał się na środ ku drogi. Ten, kto prowadził, nie martwił się zbytnio, że tarasuje przejazd; zresztą o tej porze i w tym miejscu trudno było się spodziewać dużego ruchu. Światła w samochodzie pozostały włączone, aby oświetlać drogę między starymi budynkami. Sam pojazd stał w głębo kim cieniu, ale Mercy dostrzegła jakiegoś człowieka wyska kującego z samochodu i kucającego przy zderzaku. A może było dwóch ludzi. Nie była pewna. Prawdopodobnie Dallas i Lance podróżowali razem. Podobno węże też poruszają się parami. Mercy wiedziała, że jest niewidoczna, ale mimo to cofnęła się instynktownie, zastanawiając się, gdzie jest Croft. Rozej rzała się w popłochu dookoła, starając się rozpaczliwie poko nać panikę. Nienawidziła takiego zamknięcia. Czuła się jak zwierzę w pułapce, oczekujące na przyjście myśliwych. Musi się stąd wydostać. W normalnych warunkach Croft mógłby sobie poradzić. Miał w sobie przerażającą siłę, która wywodziła się zarówno z jego emocji, jak i możliwości fizycznych. Sam przyznał, że jest zafascynowany przemocą. Mercy musiała przyjąć do wiadomości, że Croft także jest jednym z myśliwych tego świata, drapieżnikiem, który dobrze czuje się w ciemności. Jednakże tego wieczoru Croft był osłabiony jakimś pasku dztwem. Przerażeniem napawała ją myśl, że będzie musiał poradzić sobie z dwoma gorylami Gladstones. Croft może nawet zginąć, a ona się o tym nie dowie, dopóki Dallas i Lance nie znajdą jej kiepskiej kryjówki. Mercy zadrżała. Nienawidziła tego ciemnego, zimnego po mieszczenia. Ciekawe, co tu było, kiedy Drifter's Creek pro sperowało jako górnicze miasteczko. Nie zdziwiłaby się, gdyby się okazało, że ten właśnie budynek służył kiedyś jako kostnica. Na myśl o tym zrobiło jej się niedobrze. Usiłowała sobie wmówić, że miasteczka tej wielkości nie mają kostnic, lecz wyobrażenie zwłok rozciągniętych na stole nie chciało jej opuścić. W wyobraźni widziała te zwłoki bardzo wyraźnie. Zmarły 227
Jayne Ann Krentz ubrany był w strój górniczy. Brudna koszula miała na piersi czerwonobrązową plamę od pocisku. Doktor pochylał się nad nim, trzęsąc głową. Za późno. Jeszcze jedna ofiara kłótni o urobek. Na drugim stole leżała kupka rzeczy należących do niebo szczyka. Pistolet w kaburze, żelazny szpadel z drewnianą rączką, zniszczony kapelusz. Nie zdążył wyciągnąć pistoletu. Mercy wzdrygnęła się i wróciła do rzeczywistości. Za chwi lę zwariuje. Nawet jeśli Croft przeżyje i przyjdzie po nią, znajdzie obłąkaną kobietę. Musi się stąd wydostać. Mercy skoczyła do drzwi i omal się nie przewróciła, poty kając się o coś w ciemnościach. Rękoma wymacała długi, drewniany przedmiot i instynktownie zacisnęła na nim palce. Był to kawałek drewna o zadziwiająco okrągłym kształcie. Mercy wstała i podeszła do drzwi. Wyszła na zewnątrz, trzymając kurczowo kawałek drewna. Dodawał jej otuchy i stwarzał wrażenie, że jest jakoś uzbrojona. Na otwartej przestrzeni od razu poczuła się lepiej. Ostatnio coraz bardziej odczuwała klaustrofobię. Najpierw bała się zamknięcia w bibliotece Gladstones, a teraz miała te strasz ne koszmary dotyczące nieboszczyka na stole. Przebywanie w towarzystwie Crofta znacznie pobudziło jej wyobraźnię. Jego melodramatyczne inklinacje powoli zaczynały jej się udzielać. Mercy ostrożnie ruszyła wzdłuż ściany zrujnowanej cha łupy; budynek zasłaniał ją od drogi. Cichy bulgot ostrzegł ją przed płynącym parę kroków dalej strumykiem. Spojrzała w dół i zobaczyła ciemną powierzchnię wody. Gdyby do niej wpadła, dopiero byłoby jej zimno. To przypomniało jej, że Croft chodzi na bosaka. Nad głową słyszała dziwny, żałobny jęk wiatru w koronach drzew. Nienawidziła tego szepczącego płaczu. Był symbolem samotności i izolacji. Tak jak Croft. Był gdzieś tam w ciemno ściach, z ciężarem odpowiedzialności za nich oboje na bar kach. Wyczuwała, że Croft jest przyzwyczajony do załatwia nia takich spraw samotnie. Przypuszczalnie nie byłby za chwycony pomocą amatora. Jednakże znajdował się w bardzo złym stanie. Potrzebo wał jej pomocy. Ona także była żywotnie zainteresowana 228
Dolina klejnotów wynikiem rozgrywki. Była absolutnie przekonana, iż i ona, i Croft, walczą o życie. Wystrzał, który zabrzmiał kilka sekund później, zaskoczył Mercy. Zrozumiała, że sprawa jest poważna. Zastygła w miej scu, czekając z przerażeniem na krzyk jednego z trzech mężczyzn, którzy polowali na siebie w ruinach. - Tam. Cholera, widziałem go. To był głos Lance'a. Mercy zamknęła oczy i w duchu powie działa Croftowi, że nie może zginąć. Nie pozwala mu. Potem, ściskając drewniany kij, odeszła od chaty i przeszła w cień następnej ruiny. Słyszała rozmowę Dallasa i Lance'a. Czyste nocne powietrze dobrze niosło dźwięki. - A co z kobietą? jest- Falconer. Jesteś pewien, że go widziałeś? Nie ma problemu. Znajdziemy ją później. Najważniejszy Dallas mówił ze złością, niecierpliwie. I z lekkim zdener wowaniem. Może polowanie w nocy na duchy nie było jego ulubionym zajęciem. - Coś się poruszyło. - To mogło być cokolwiek - mruknął Dallas. mu- dodałem do wina. Widziałeś, w jakim był stanie, kiedy ta Wiemy, że nie jest uzbrojony. I zaszkodziło mu to, czego dziewczyna wyciągnęła go z basenu. Długo nie pociągnie. Już powinien paść. Dallas mówił tak, jakby chciał przekonać samego siebie. - Nie bądź taki pewny. Powinien był paść w ogrodzie, przeżył. Nieudało jakim cudem utrzymał się na nogach. i mocny. - Powinieneś się był lepiej przyłożyć do roboty w ogro dzie. Wtedy nie byłoby nas teraz tutaj. Gladstone jest nie zadowolony. Przestań się martwić tym, że facet jest szybki. Po tym, co zażył, jest już żywym trupem. Lance wydawał się usatysfakcjonowany własnym rozumo waniem. - To mi się podoba. Żywy trup. Tak, to dobre. Chcesz, żebyśmy się podzielili, czy idziemy razem? - Rozdzielmy się. W ten sposób sprawdzimy większy te ren. Ale uważaj z używaniem pistoletu. Jest ciemno i nie 229
aNa mnieszczęście wiem,mi się zaciągnąć go do wody. O mało
nie dopadł. Mówię ci, Dallas, ten facet jest szybki
Jayne Ann Krentz potrzeba nam pomyłek. Bądź pewien, że celujesz w Falconera lub w tę kobietę, a nie we mnie. - Pamiętaj, że Gladstone chce, żeby to wyglądało na wypa dek. Mamy ich wrzucić do przepaści, a nie faszerować poci skami. - Myślisz, że miejscowe gliny będą szukać kul, kiedy znajdą dwa spalone ciała w spalonym samochodzie? - Lance wyśmiał go. -Jak znajdą w organizmie Falconera alkohol, nie będą o nic więcej pytać. - Tak, ale Gladstone... - Przestań się martwić Gladstone'em. Zrobimy to po swo jemu. Zimny wiatr poruszył gałęziami nad głową. Wzrastające jęki konarów zagłuszyły odpowiedź Dallasa. Mercy schowała się za jakąś chatą i przykucnęła, nasłuchując kroków. Byłoby bez sensu, gdyby wyszła zza rogu którejś chałupy prosto na Dallasa albo Lance'a. Albo nawet Crofta. W stanie, w jakim się znajdował, mógł ją pomylić z wrogiem. Po raz pierwszy zrozumiała, że jest w prawdziwym nie bezpieczeństwie. Może jednak powinna była zostać tam, gdzie jej kazał Croft. Rozmyślania przerwał krzyk człowieka i dwa szybkie strzały. - Mam go. Tutaj, Dallas. Mam drania. Mercy skuliła się ze strachu, kiedy ciężkie kroki rozległy się w wąskim przejściu między domami, blisko jej kryjówki. Początkowo nie uwierzyła własnym uszom. Lance nie mógł zastrzelić Crofta. To było niemożliwe. Jednakże wcześniej tego wieczora mogłaby przysiąc, że Croft Falconer nie może się upić i wylądować twarzą w basenie. Ten człowiek może był po części duchem, ale na pewno był także człowiekiem. W pierwszym odruchu Mercy chciała pójść za Lance'em. Jeśli Croft był ranny, cała jego nadzieja w Mercy. Złapała za kołek wstając na drżące nogi. Usłyszała, jak Dallas woła do towarzysza: - Lance? Gdzie jesteś? Na pewno go dostałeś? A co z ko bietą? Lance nie odpowiadał. Mercy weszła na wąski pas nierów nej ziemi oddzielający dwa rzędy chałup. Nikt nie krzyknął z radości ani ze złości. Nikt nie wołał 230
Dolina klejnotów o pomoc. Nic. Cisza, z wyjątkiem jęków wiatru. Lance wleciał w przestrzeń między domami i znikł w ciemnościach. Ponure zarysy wokół Mercy przybrały znów wygląd na wpół nierzeczywisty. Światło gwiazd w Górach Skalistych wyczyniało dziwne sztuczki. - Lance, gdzie jesteś, do diabła? styGłos międzyzabrzmiał budynkami. Lance nadal się nie - Cholera, Lance, co się dzieje? pomyślała, że to dziwne. To Dallas miał broń. Czego miałby się bać? Najwyraźniej polowanie na duchy w Drifter's Creek nie okazało się taką pasjonującą rozrywką, jakiej się spodziewał. zaklinowane drzwi. Dallas stał na ganku budynku po prawej stronie Mercy. Jego latarka rzucała wąski promień światła. Mercy wzdrygnęła się, kiedy wystrzelił w ciemne wnętrze. Pomyślała, że Croft ma rację. Wiodła bardzo bezpie czne życie. Na przykład nigdy nie słyszała z bliska odgłosu wystrzału. Na tę myśl aż jej zadzwoniło w uszach. - Cholera! Gdzie jesteś draniu? - Dallas mówił wściekłym szeptem. - Gdzie jesteś? - Nie wiadomo, czy mówił do swego milczącego partnera, czy do Crofta. Mercy usłyszała kroki Dallasa na ganku, a potem huk, kiedy przegniłe drewno załamało się pod jego ciężarem. Zaklął siarczyście, wyrwał nogę z dziury i zeskoczył z ganku. Znalazł się dokładnie na tej samej wąskiej ścieżce między domami, gdzie chowała się Mercy. Natychmiast ją zobaczył w świetle latarki. Przez ułamek sekundy po prostu się na nią gapił. - Przeklęta suko! - wykrzyknął i uniósł w górę rękę z pi stoletem. Mercy zamknęła oczy przed oślepiającym światłem latarki i rzuciła się do przodu z kijem w obu rękach, wymierzonym jak miecz w pierś Dallasa. jęk.Kiedy zamachał szeroko rozłożonymi rękami, cofając się niepewnie - stracił równowagę pod wpływem uderzenia. 231
cieńDallasa odzywał. za Mercy. Odruchowo weszła w gę dwoma
cyTeraz w głosie pytającego brzmiał prawdziwy strach. Mer
usłyszała ostrożne kroki i odgłos, jakby ktoś otwie rałMercy
Dallasdosięgła celu, rozległ się głuchy odgłos i wściekły
Jayne Ann Krentz Pistolet wypalił mu w ręce i huk był tak głośny, że Mercy pomyślała, iż tym razem na pewno ogłuchnie. Nagle pojawił się Croft, wyłaniając się w alejce za plecami Dallasa, który nadal usiłował odzyskać równowagę. Dallas jakby wyczuł, że na niewielkiej przestrzeni jest jeszcze inny wrdg oprócz Mercy. Obrócił się niezgrabnie do tyłu, starając się wycelować w Crofta, ale było za późno. Croft już się zamachnął. Mercy obserwowała całe wydarzenie, później jednak nie potrafiła go opisać. W jednej chwili mężczyzna przed nią próbował wycelować w Crofta, w następnej - leżał nieprzy tomny na ziemi. Croft stał spokojnie, z lekko rozstawionymi bosymi stopa mi, z opuszczonymi rękami. Rzucił okiem na mężczyznę na ziemi, a potem na Mercy. - Nic ci nie jest? - spytał nienaturalnie obojętnym głosem. Mercy potrząsnęła głową. - A tobie? - zapytała. - Zimno tu. - Croft wydawał się zdziwiony, jakby po raz pierwszy odczuł górski chłód. Mercy spojrzała na jego gołe stopy. - Tak - potwierdziła. ~ Jest zimno. - Ale dreszcz, który ją przeszedł, nie miał nic wspólnego z górskim powietrzem. - Powinnaś była siedzieć tam, gdzie cię zostawiłem. W głosie Crofta nie było złości ani wyrzutu; nie było wście kłości z powodu przekroczenia zakazu. Nie było w ogóle żadnej emocji. Jedynie absolutny spokój. Mercy nie wiedziała, jak zareagować. Nie robił jej wymó wek, nie było zatem powodu, aby głośno się bronić, choć odruchowo miała na to ochotę. Chciała krzyczeć na Crofta, żeby przerwać ten nienaturalny spokój. Chciała paść mu w ramiona, aby ją mógł pocieszyć i uspokoić. Chciała, żeby na nią wrzeszczał za nie po słuchanie rozkazu i żeby mogła też na niego nakrzyczeć. Przemoc, jakiej dopiero co była świadkiem, sprawiła, że drżała w sposób nie kontrolowany. Chciała potrząsnąć Croftern i wytłumaczyć mu, że dla niej - w przeciwieństwie do niego - całe wydarzenie było czymś nienormalnym. Potrze bowała jakiegoś wybuchu emocjonalnego jako ujścia dla nerwowej energii. 232
Dolina klejnotów Jednakże powstrzymało ją jedno spojrzenie na odległy, dziwnie spokojny wyraz twarzy Crofta. Jakikolwiek wybuch wydawał się bezużyteczny wobec tak doskonałej izolacji. Nie poznawała tego człowieka. Croft przyklęknął na jedno kolano obok nieprzytomnego Dallasa. Zaczął mu przeglądać kieszenie. Zachowywał się całkiem bezosobowo, metodycznie i beznamiętnie. - Chyba powinniśmy stąd wyjechać - zaproponowała Mercy. Bezskutecznie poszukiwała odpowiednich słdw, za pomocą których mogłaby się porozumieć z tym obcym mężczyzną. - Tak - powiedział, wyciągając portfel z tylnej kieszeni Dallasa. Zajrzał do środka. - Czego szukasz? - spytała szeptem Mercy. Croft nie odpowiedział. Wyciągał z plastikowej osłonki kartę kredytową. Podniósł latarkę i spojrzał na nazwisko na karcie. - Cieszę się, że jednak masz jakieś ludzkie cechy - mruk nęła bezmyślnie Mercy. - Myślałam już, że potrafisz czytać po ciemku. Croft podniósł na nią wzrok. - To nie jest karta Dallasa. - A czyja? - Myślę, że należy do któregoś z gości z motelu, w którym się zatrzymaliśmy w drodze do Gladstones. Mercy szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. Przykucnęła, aby przyjrzeć się karcie. Widniało na niej nazwisko: Michael J. Farrington. - Może Farrington to prawdziwe nazwisko Dallasa? Croft wyciągnął z portfela następną kartę. - Ta jest wystawiona na niejakiego Andrew G. Barnesa. Założę się, że Gladstone byłby wściekły, gdyby wiedział, że jego goryl załatwił sobie przy tej okazji coś na boku. Dallas i Lance przypuszczalnie mieli się pozbyć wszelkich dowo dów, ale z chciwości zatrzymali karty kredytowe. Mercy kiwnęła głową. - Dopóki nie przekroczą pewnego minimum, mogą tych kart długo używać. Przekonałeś mnie, Croft - stwierdziła Mercy, wstając. - Można założyć, że te karty nie należą do Dallasa. Pewno Lance też ma w portfelu kilka pamiątek. ~ Przygryzła wargę. - A właściwie gdzie jest Lance? 233
Jayne Ann Krentz Croft zgrabnie podniósł się i stanął przy niej. Kiwnął głową w stronę, z której przybiegł przedtem Lance, strzelając z pi stoletu. - Na końcu tego rzędu domów. - Nieprzytomny czy... - Mercy spojrzała z niepokojem na wąski przesmyk. Bała się dokończyć pytania. -- Nieprzytomny - powiedział Croft. Dzięki Bogu. naMercydopóki Croft nie spytał beznamiętnym głosem: - Myślałaś, że go zabiłem? - Nie wiem, co mam myśleć. Przeleciał tą alejką i znikł. Wspominałeś o swojej filozofii przemocy i ja... -~ Interesuję się przemocą. Nie śmiercią. A jest jakaś różnica? - Obie rzeczy często się ze sobą łączą, ale jest między nimi różnica. Ogromna różnica. Mercy wiedziała, że Croft widzi ją o wiele wyraźniej niż ona jego. Odwróciła się, poklepując się po ramionach dla rozgrzewki. Spostrzegła, że nadal trzyma kij, którym się broniła. - Gdzie to znalazłaś? - spytał Croft, biorąc od niej kij i rzucając na niego okiem. - W tej okropnej chacie, gdzie mnie zostawiłeś. Nie mo głam tam dłużej siedzieć, Croft. To było straszne. Nie zwracał uwagi na jej słowa. - Wygląda jak trzonek od szpadla. Mercy patrzyła na kawałek drewna, który Croft odrzucił na bok. Oczyma wyobraźni znów zobaczyła zabitego górnika. Jego rzeczy ułożone na stoliku. Zniszczony kapelusz. Szpa del. - Chodźmy stąd, Croft. - Najpierw musimy związać tych dwóch i umieścić ich w jakimś budynku. Stary sklep świetnie się na to nada. - Co zamierzasz zrobić w ich sprawie? Powinniśmy zawia domić szeryfa. - Mam taki zamiar. Anonimowe zgłoszenie. Powiemy po licji, że jeśli chcą rozwiązać zagadkę rabunku w motelu, niech sprawdzą stary sklep w Drifter's Creek. I niech szeryf sobie radzi. 234
nawet nie zdawała sobie sprawy, że powiedziała to głos,
Dolina klejnotów ~ Jako porządni obywatele powinniśmy pójść prosto na policję, a nie uciekać się do telefonicznego anonimu. - W tej chwili bycie porządnym obywatelem nie wydaje mi się najważniejsze. - Croft wyszedł na przesmyk między domami, - Mam co innego do roboty. - Croft, nie możesz się sam tym zajmować. W takiej sytu acji powinieneś zawiadomić policję. - Mercy pośpiesznie ruszyła za Croftem między domami. - Mamy dowody, że Dallas i Lance przypuszczalnie brali udział w rabunku w mo telu i pewne wskazania, że Erasmus Gladstone może być Eganem Gravesem, a w każdym razie, że jest z nim powiąza ny. Powinniśmy to wszystko przekazać szeryfowi i niech on się tym dalej zajmuje. - Gdzie dalej? Może uda mu się postawić przed sądem Dallasa i Lance'a, ale oni są nieważni. Liczy się Gladstone i ani Dallas, ani Lance nie są dla niego groźni. Nigdy by sobie na to nie pozwolił. Jeśli szeryf go spyta, powie, że jest całkowicie zaszokowany wiadomością, iż wynajęci przez niego ludzie okazali się złodziejami. Nikt nie uwierzy, że Gladstone wysłał swoich goryli, żeby ukradli parę portfeli i włamali się do pustego sejfu w podrzędnym motelu. Przecież Gladstone nie potrzebuje kilku dolarów czy kradzionych kart kredytowych. - Chyba masz rację - przyznała niechętnie Mercy. - Poza tym Gladstone przesłał mi już wcześniej pieniądze za książ kę, więc niby dlaczego miałby chcieć ją ukraść. Każdy pomy śli, że Dallas i Lance działali na własne konto. Nikt nie posądzi Erasmusa Gladstone'a o to, że jest zwykłym złodziejem. A to, co się dziś wieczorem przydarzyło tobie? - Upiłem się i wpadłem do basenu. - Potraktowano cię trucizną lub narkotykiem. - Przynajmniej ze czterdziestu artystów przebywających w rezydencji Gladstone'a potwierdzi, że byłem pijany, kiedy mnie ostatni raz widzieli. Mercy przygryzła dolną wargę. - Może badanie krwi wykaże w twoim organizmie obe cność trucizny albo narkotyku. - Wątpię. To, czego użył Gladstone, na pewno będzie miało taki skład jak alkohol. Nowe substancje są coraz lepsze, a Gladstone ma dostęp do najlepszych rzeczy. - Szukasz pretekstu, żeby się nie zgłaszać na policję. 235
Jayne Ann Krentz - Masz rację. Nie lubię policji. Wolę działać sam. - Teraz nie jesteś sam - powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Ja też tu jestem. Croft zatrzymał się i odwrócił tak prędko, że o mało na niego nie wpadła. - Wierz mi, że doskonale zdaję sobie sprawę z twojej obecności. Mercy otworzyła usta i gwałtownie je zamknęła. Croft mó wił jej kiedyś, że nigdy nikogo nie straszy, czyli to, co ujrzała w jego oczach, musiało być stwierdzeniem faktu. Nie zamie rzał wysłuchiwać dalszych argumentów na rzecz współpracy z policją. Mercy postanowiła więcej się nie odzywać. Croft przyjrzał się jej, usatysfakcjonowany kiwnął głową i ruszył dalej. Nie ma sensu kłócić się z duchem, powiedziała sobie Mercy. Nie odezwała się ani słowem, kiedy Croft związał ręce i nogi nieprzytomnego Dallasa i Lance'a i porzucił ich w sta rym sklepie. Nie odezwała się, kiedy Croft szybko sprawdził, co jest w ich samochodzie, wyłączył reflektory, zjechał z drogi i ukrył pojazd między drzewami. Wysiadając starannie wytarł kierownicę i klamkę. Nie odezwała się, kiedy Croft wyjechał Toyotą spomiędzy drzew. Wreszcie Croft przerwał ciszę. - Musisz prowadzić. Zużyłem wszystko, co miałem. Mu szę odpocząć. Dojedź najdalej, jak się da przed świtem i znajdź jakiś motel. Nie czekał na jej odpowiedź. Podał jej kluczyki i przeszedł na stronę pasażera. Zapiął pas, oparł głowę na podgłówku i zamknął oczy. Mercy przysięgłaby, że usnął, nim zdążyła wyjechać z Drif ter's Creek. ,,Zużyłem wszystko, co miałem". Mercy wielokrotnie przywoływała te słowa, kiedy prowa dziła samochód tej nocy. Mężczyzna obok niej nie drzemał. Spał głębokim snem zbliżonym do stanu nieprzytomności. Raz czy dwa pomyślała, że może powinna zawieźć go do lekarza, ale stwierdziła, że Croft nie byłby tym zachwycony. Sama odczuwała dziwną kombinację wyczerpania i napię236
Dolina klejnotów cia, która nie pozwoliłaby jej zasnąć. Przypuszczalnie nie powinna była także prowadzić samochodu, lecz przecież Croft kazał jej dojechać przed świtem jak najdalej. Jechała zatem nie odrywając oczu od wciąż zakręcającego asfaltu w świetle reflektorów. Ręce zdrętwiały jej z zimna na kierownicy. Nerwy dygotały od resztek adrenaliny. Zdawała sobie sprawę z wyczerpania, ale była zbyt spięta, aby mu się poddać. I tak nie mogłaby spać. Croft powiedział, że ma jechać. Nigdy by jej nie kazał, gdyby to nie było konieczne. Ktoś musiał ich stąd wywieźć, a on nie mógł tego zrobić. ,,Zużyłem wszystko, co miałem". Croft nie jest naprawdę duchem, pomyślała Mercy. Jest tylko człowiekiem. Wszelkie podobieństwo Falconera do isto ty nadludzkiej było bardzo powierzchowne. Ciekawe, czy Dallas i Lance by w to uwierzyli. Niebo pojaśniało, kiedy górska droga stała się szersza i zaczęła się rozgałęziać w różnych kierunkach. Mercy wy brała pierwszą lepszą boczną drogę i dojechała do mia steczka niedaleko autostrady. Były tam dwa motele. Mercy zdecydowała się na większy, wyraźnie wybierany przez kierowców ciężarówek. Na parkin gu stały trzy wielkie maszyny. Przy jednej z nich zaparkowa ła Toyotę. Croft odezwał się, nie otwierając oczu: - Podaj fałszywe nazwisko, fałszywy numer rejestracyjny i zapłać gotówką. - Jak mam sfałszować numer? Przecież mogą to spraw dzić. - Nie sprawdzą. Rzeczywiście, pomyślała Mercy, recepcjoniści w motelach rzadko sprawdzali numery samochodów na parkingu. Kilku rannych ptaszków już się wyprowadzało z hotelu i zanosiło bagaże do samochodów. Recepcjonista nie zdziwił się, że Mercy wynajmuje tak wcześnie pokój. Był pewno przy zwyczajony do godzin odpoczynku kierowców ciężarówek. Mercy wzięła klucz i wróciła do samochodu, zastanawiając się, jak przetransportować Crofta do pokoju. Jeśli nie uda jej się go porządnie dobudzić, będzie go musiała zostawić w sa mochodzie. Przecież go nie uniesie. 237
Jayne Ann Krentz Croft nie poruszył się, kiedy podeszła do samochodu od strony pasażera, lecz nagle otworzył oczy. - Mam klucz - powiedziała spokojnie Mercy, otwierając drzwi. - Dasz radę wejść na gorę? Croft spojrzał na piętrowy budynek. - Tak. - Wysiadł z auta i bez słowa poszedł za nią do pokoju. Jego ciężkie kroki na schodach wskazywały, jak bardzo był wciąż zmęczony. Zazwyczaj poruszał się bezsze lestnie. Kiedy otworzyła kluczem drzwi, wszedł do środka. Przyniosę bagaże - powiedziała Mercy. w głębokim śnie. Ona też musiała się przespać. Postawiła bagaże, czując zmęczenie w całym ciele. Weszła do łazienki i spojrzała na siebie w lustrze. Nie był to budujący widok. Kilka minut później zwinęła się w kłębek obok Crofta i zamknęła oczy, mając nadzieję, że sen przyjdzie jej równie łatwo jak jemu. ła Dwadzieścia że już nigdy w życiu nie uśnie.
-Gdy wróciła, Croft leżał wyciągnięty na łóżku, pogrążony
minut później wciąż jeszcze nie spała. Zaczę się obawiać,
Rozdział szesnasty
Croft obudził się mniej żwawy niż zwykle, ale
wiedział, że odespał skutki trucizny czy narkotyku, a także dodatkową adrenalinę, którą sobie zaapli kował, żeby pokonać Dailasa i Lance'a. Dodatkowa dawka adrenaliny przypuszczal nie pomogła pozbyć się resztek trucizny, pozosta łych po działaniach pierwszej pomocy, której udzieliła mu Mercy. Takie połączenie całkowicie go wyczerpało. Jeszcze nigdy w życiu nie był tak zmę czony. Jak przez mgłę przypominał sobie, że o świcie przyszedł z Mercy do pokoju w motelu. Jasne sło neczne światło przeświecało teraz przez firankę. Croft przeciągnął się, sprawdzając stan mięśni i si łę. Później przekręcił głowę na poduszce i poszukał wzrokiem Mercy. Powinna spać głębokim snem obok niego, tymczasem w ogóle nie było jej na łóżku. Croft pomyślał, że nie powinien był kazać jej prowadzić w nocy samochodu na górskiej drodze, lecz nie miał żadnego wyboru. Uważał, że powinni 239
Jayne Ann Krentz jak najdalej odjechać od Gladstones, a sam nie był w stanie jechać. Jak zwykle, pomyślał z wyrzutami sumienia, nie dał Mercy wyboru. Ona jednak nie sprzeciwiała się, ani nie kłóciła. Wsiadła po prostu do samochodu i pojechała, chociaż sama też musiała być zmęczona i spięta, i choć w tak krótkim czasie była świadkiem tylu gwałtownych wydarzeń, jakich inni ludzie nie oglądają przez całe życie. Dobra kobieta i dobry przyjaciel. Taki, na którym można polegać w potrzebie. Zeszłej nocy nie raz to udowodniła. Wciąż pamiętał, co czuł, kiedy patrzył w dół na dwa i pół metra świecącej, niebieskiej wody pod spodem. Croft podparł się na łokciu i rozejrzał 2a Mercy. Zastana wiał się, dlaczego nie spała przy nim. Może jest w łazience. A może już się wyspała i zeszła na śniadanie. Tymczasem Mercy nie była w łazience ani nie zeszła na śniadanie. Siedziała po turecku na wytartym dywanie, nadal w tym samym swetrze i dżinsach, które narzuciła na siebie przed wyjazdem od Gladstones. Miała zamknięte oczy i dło nie wsparte na kolanach. Medytowała. Croft był tak zaskoczony, że odruchowo się odezwał: - Mercy? Dobrze się czujesz? Otworzyła oczy i szybko odwróciła głowę. Zobaczył niena turalny blask jej oczu i pomyślał, że wciąż męczy ją napięcie. - Nie - powiedziała. - Nie czuję się dobrze. Nie mogę spać, nie mogę myśleć, nie mogę się odprężyć. W środku czuję się tak, jakbym jechała sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę. - To stres - powiedział cicho Croft, doskonale rozumiejąc, co się z nią dzieje. - Czasami przychodzi już po wszystkim. - Po czym wszystkim, Croft? Po tym, jak cię znalazłam niemal utopionego w basenie? Po tym, jak dwóch bandytów z pistoletami ścigało nas po wymarłym mieście? Po tym, jak jechałam nocą przez góry, kiedy każdy rozsądny człowiek poczekałby do rana? Po tym, jak postanowiłam nie iść na policję z doniesieniem o próbie morderstwa? Nie bądź śmie szny. Czemu miałoby mi przeszkadzać kilka takich drobiaz gów? Tobie nie przeszkodziły i spałeś jak zabity. Croft zrozumiał, że Mercy nakręcona jest bardziej niż 240
Dolina klejnotów sprężyna. Usiadł przy niej powoli i zaczął przemawiać ni skim, uspokajającym głosem. - Wszystko jest w porządku, Mercy. Uspokój się. Wszyst ko będzie dobrze. Potrzebujesz odpoczynku. Jesteś w tej chwili dość spięta, ale kiedy się prześpisz, poczujesz się znacznie lepiej. - Akurat. I byłabym ci wdzięczna, gdybyś nie przemawiał do mnie tak, jakbym była jednym z tych dobermanów. Siedzę tu od godziny usiłując medytować, ale mi to zupełnie nie wychodzi. - Medytacja wymaga praktyki. Wielu lat ćwiczeń. - Nie mam tyle czasu. Potrzebuję czegoś teraz. - Zerwała się na nogi i spojrzała na niego błyszczącymi oczyma. - To wszystko twoja wina. - Wiem. - Tylko nie ośmielaj się brać na siebie całej odpowiedzial ności. - Mercy, powiedziałaś przed chwilą, że to wszystko jest moją winą i ja przyznaję ci rację. - Nie staraj się mnie udobruchać. - Mercy z wściekłości uniosła w gorę ręce. - Nie jestem dzieckiem. To prawda, że wykorzystałeś mnie, żeby się dostać do Gladstones, ale nie masz co przepraszać. Oboje wiemy, że zrobiłbyś to ponownie w takich samych okolicznościach. W twojej naturze leży ro bienie tego, co uważasz za konieczne. Nie pozwalasz, aby ktokolwiek ci w tym przeszkadzał, zwłaszcza kobieta, któ ra... - Kobieta, która co, Mercy? - spytał z ciekawością. - Kobieta, która cię kocha, do diabła. Croft znieruchomiał, starając się pojąć jej słowa. Nigdy nie widział Mercy w takim stanie. Była zaczerwieniona od gorąca, co w innych okolicznościach uznałby za dowód seksualnego podniecenia. Jej oczy były błyszczącymi, zielonymi zbiorni cami nieobliczalnej energii. Żyła na fali resztek napięcia, które paliły się w niej jak ogień, żywiąc się jej nerwami. Nie wiedziała, co mówi. - Uspokój się, Mercy - powiedział stanowczo. - Usiądź. Pomogę ci medytować. Pomogę ci dotrzeć do tej części ciebie, która jest spokojna. Posłuchaj mnie. Podam ci słowa... Bez ostrzeżenia, z oszalałym okrzykiem, Mercy skoczyła 241
Jayne Ann Krentz przez pokój. Rzuciła się na łóżko i padła na Crofta, który nie wiedział, co się dzieje. Siła jej uderzenia popchnęła go na poduszkę. Jej nogi splątały się z jego nogami. Wbiła mu paznokcie w ramiona, obrzucając go palącym spojrzeniem. - To ty mnie posłuchaj, i posłuchaj uważnie, ty arogancki draniu. Wykorzystałeś mnie i od samego początku mną mani pulowałeś. Byłeś nawet na tyle bezczelny, że się do tego przyznałeś. Wydawałeś mi rozkazy i podejmowałeś wszyst kie decyzje. Byłeś na tyle bezczelny, żeby się ze mną kochać, bo myślałeś, że jeśli zmienisz mnie w swą seksualną niewol nicę, będziesz miał nade mną większą kontrolę. Zacisnęła palce na jego ramionach. Croft pomyślał, że zostaną mu ślady na skórze. - Zamknij się. Nie jestem zainteresowana twoją logiką ani twoją filozofią. Teraz ja mówię i jeszcze nie skończyłam. Nie spotkałam do tej pory nikogo tak zadufanego jak ty, lecz to się zmieni. Do tej chwili wszystko działo się tak, jak ty chciałeś, ale od teraz ja tu rządzę. - Mercy, kotku, jesteś zdenerwowana. Musimy oczyścić twój umysł. Musisz się uspokoić. sisz- coś na to poradzić. Jestem w takim stanie wyłącznie przez ciebie. I ty mu -- Zrobię to - obiecał. - Pomogę ci. Pewno, że mi pomożesz - mruknęła, szarpiąc guziki jego koszuli. -Ale nie mam nastroju do medytacji. I nie chcę słuchać twojego szlachetnego gadania o braniu na siebie odpowiedzialności. Wiemy już, że to twoja wina. Chcę cze goś więcej niż słów. Chcę czegoś, co mi pomoże usnąć. Jestem zestresowana na maks, jak mówią w Kalifornii. Mu szę z siebie wyrzucić całe to nerwowe napięcie. To znaczy, że potrzebuję fizycznego ujścia. Wiesz co? Wykorzystam do tego ciebie. Najwyższy czas, abym ja ciebie jakoś wykorzy stała. - Mercy, kotku, uspokój się - mówił Croft, do którego wreszcie dotarło, co Mercy planuje. Nie wiedziała, co robi. Usiłował złapać ją za ręce, ale go zignorowała, wyszarpnęła się i nadal rozpinała mu koszulę. - Nie uspokoję się, więc szkoda twojego gadania. Mogę cię 242
cy.Seksualną niewolnicę? Chyba trochę przesadzasz, Mer
Dolina klejnotów wykorzystać albo jako worek bokserski, albo jako ogiera. Wybieraj, tylko szybko. - Jeśli się nie chcesz uspokoić, to przynajmniej trochę zwolnij tempo. Muszę wejść pod prysznic. Mercy rozpięła koszulę i nerwowo atakowała sprzączkę od paska. Czuł jej ciepło, kiedy się ześliznęła na dolną część jego ciała. - Nie zamierzam zwalniać, a prysznic możesz wziąć później. Choć raz zrobimy coś, jak ja chcę. Rozpięła mu dżinsy tak gwałtownie, że Croft wciągnął powietrze. - Uważaj, Mercy. - Dlaczego miałabym nagie uważać? Nie uważam, odkąd cię poznałam. - Zsunęła się niżej, zszarpując z niego dżinsy. Ściągnęła mu je z bioder, po czym podniosła głowę i spojrząła na niego z wyzwaniem w oczach. -I co? Chcesz być moim workiem treningowym czy ogierem? - Daj spokój, Mercy, to śmieszne. - Nie wiedział, czy się śmiać, czy mocno nią potrząsnąć, aby wróciła do swego normalnego stanu. - Zapomnij, że miałeś jakiś wybór. Postanowiłam, że większy będzie z ciebie pożytek w charakterze ogiera. Chcę seksu, a nie siłowni. - Szarpnęła za gumkę szortów i ściągnęła je w dół mniej więcej do wysokości kolan, gdzie tkwiły jego dżinsy. Poczuł, że bierze w dłonie jego sztywniejący członek. - Zaczekaj chwilkę, kotku. Jeśli chcesz, żebym się z tobą kochał, daj mi minutkę i wszystko załatwię. - Nie robimy tego tak, jak ty chcesz. Teraz ja decyduję. Nie musisz się o nic martwić, tylko działać na rozkaz. Zamknij usta i skup się. Możesz spróbować medytacji. Zamiast man try dam ci coś innego. Croft nie miał pojęcia, co zamierza Mercy, dopóki nie poczuł na biodrach jej włosów. Miękkimi ustami odnalazła go w szaleńczo intymnej pieszczocie. Croft cały zadrżał. - Och, Mercy. Nie odpowiedziała. Zajęta była eksploracją za pomocą języka. Croft wiedział, że nigdy w życiu nie robiła czegoś takiego, lecz wcale jej to nie przeszkadzało.
1
Jayne Ann Krentz Z początku była ostrożna, ale chętna, i to, czego jej brako wało z doświadczenia, nadrabiała zdecydowaniem. Nie była zupełnie zainteresowana radami czy sugestiami ze strony swojej ofiary. Palcami obejmowała ciężkie kule u nasady pulsującego członka, smakując go jednocześnie językiem. Croft poczuł na najbardziej wrażliwym miejscu swego ciała lekkie dotknięcie zębów Mercy i o mało nie eksplodował bardzo cienka granica, i teraz Mercy ją odnalazła. Twierdziła, że robi to dla własnego zaspokojenia. Szukała jakiegoś ujścia, sposobu pozbycia się nerwowego spięcia. Croft był jednak oszołomiony tą seksualną napaścią. Nigdy w życiu nie doświadczył czegoś podobnego. nadPrzez ułatwiało panowanie nad innymi. Zawsze był tym, którysobącałe nawet w rzadkich chwilach seksualnego speł lata uczył się panowania nad sobą. Panowanie nienia.rządzi, Oprócz tych sytuacji, kiedy był z Mercy. Udowodniła już, że potrafi go sprowokować do dzielenia z nią dzikiego, szaleńczego orgazmu. Teraz uczyła go, że ma nad nim całkowitą władzę. Mogła go zmusić do poddania. Żadna kobieta nigdy jeszcze tak go nie traktowała. Żadna kobieta nigdy jeszcze tak go nie pożądała. między chęcią złapania jej i wsunięcia pod siebie a zdu miewająco silnym pragnieniem nieruchomego leżenia i roz koszowania się dziwnym uczuciem podporządkowania dru giej osobie. Z natury był człowiekiem dominującym; przy Mercy uczył się, że są inne sposoby doznawania rozkoszy. Mercy powiedziała, że chce go wykorzystać dla własnej przyjemności, ale z pewnością żadna kobieta nie mogłaby tak się zachowywać, gdyby nie czuła czegoś jeszcze prócz pożądania. Croft zamknął oczy, wplatając palce w rozrzucone włosy Mercy. Powodowany wzrastającym pożądaniem, które grozi ło zapanowaniem nad zmysłami, uniósł biodra, pragnąc być jak najbliżej słodkich, gorących pocałunków Mercy. Odpo wiedziała na to milczące błaganie ostatnim pocałunkiem motyla i zaczęła się od niego odsuwać. 244
jej w ustach. jestPowiedział
jej kiedyś, że między przyjemnością a bólem
jęknął, kiedy Mercy oblizała go językiem. Rozdarty byłCroft
Dolina klejnotów - Nie - mruknął Croft, otwierając oczy i widząc, że Mercy klęczy między jego udami. - Nie przestawaj. Nie teraz. Chwilowe zafascynowanie rolą ofiary Mercy szybko znikło. Za bardzo go podnieciła. Nie mo'gł jej pozwolić na wycofanie się. Wyciągnął do niej rękę. - Nie ruszaj się - rozkazała Mercy. - Jesteś dokładnie w takiej pozycji, jaka mi odpowiada. - Chwyciła brzeg swetra i ściągnęła go przez głowę odrzucając go bezceremonialnie na bok. Croft westchnął głęboko, widząc, że Mercy nic nie ma pod spodem. Ciemne, napięte brodawki wysokich piersi odbijały się od jasnej skory. Marzył o tym, aby wziąć do ust taki klejnot. Podniósł rękę, pozwalając palcom musnąć jedną białą pierś. Mercy nie zwróciła na niego uwagi. Za bardzo była zajęta wydobywaniem się z dżinsów. Jednocześnie ze spodniami zdjęła figi. Brązowy trójkąt włosów błyszczał w porannym słońcu. Croft głęboko wciągnął powietrze, zwarty i ciężki od pożą dania. Instynkt podpowiadał mu, żeby wciągnąć ją pod siebie i mocno się w nią wbić. Miał już dość poddańczej, pasywnej roli. Była to interesująca nowość, teraz jednak zjadała go niecierpliwość. Zamknął dłoń na biodrze Mercy, wbijając palce w jej mocne, ciepłe ciało. - Zabierz rękę - syknęła, kończąc zdejmowanie dżinsów. - Mercy, co się z tobą dzieje? Przecież mnie chcesz. Sama mówiłaś. - Mam dość twojej kontroli. Teraz ja rządzę. Leż i bądź cicho. Przesunęła się na niego i Croft znów został wciśnięty w po duszki. Mercy przebierała palcami po włosach na jego piersi, ustami dotykała szyi i ciasno go obejmowała miękkimi udami. Croft poruszył się i głośno jęknął, kiedy się opuściła na jego uniesiony członek. Najpierw poczuł jej ciepło, a sekundę potem - wilgoć. Pomyślał, że za moment zwariuje. Uniosła się na chwilę, mocno wspierając się o jego pierś rękami. Potem powoli zaczęła wbijać go w siebie. Croft usłyszał jej głębokie, niecierpliwe westchnienie spowodowane początkowym oporem jej ciała. 245
JaymAnn Krentz
- Cholera - mruknęła, kręcąc biodrami, aby go w sobie zmieścić. Była mała, wrażliwa i delikatna. Czyż nie wiedziała, że nie można robić tego zbyt pośpiesznie? Croft chciał się roze śmiać, ale kręte ruchy jej bioder o mało go nie wykończyły. Krótkotrwałe rozbawienie spowodowane jej niecierpliwością ustąpiło miejsca znacznie silniejszemu pragnieniu złapania jej za biodra i naciągnięcia na siebie do końca. Zacisnął ręce na jej udach, nie mogąc się powstrzymać przed przejęciem kontroli. Nie mógł już czekać. Natychmiast odepchnęła jego dłonie. Croft zaklął cicho, ale nie zaprotestował. Sama nie wiedziała, jak bardzo jest bez bronna. Mógł ją chwycić jedną ręką, wciągnąć pod siebie i nakryć własnym ciałem. W ciągu dwóch sekund mógł za kończyć ten przejaw kobiecej agresji. Mercy musiała wie dzieć, że gdyby naprawdę zechciał przejąć kontrolę, nie byłaby w stanie go powstrzymać. Jednakże nie bała się, nie czuła, że jest mniejsza i słabsza, nie przyszło jej do głowy, że Croft może stać się agresorem. Wskazywało to, jak bardzo mu ufała. Jego frustracja i niecierpliwe oczekiwanie nabrały nowych wymiarów, kiedy Mercy, z cichym okrzykiem, wciągnęła go w siebie. - O, słodka Mercy! - Było to zawołanie radości, niecierpli wy okrzyk protestu przeciwko łagodnej, kobiecej dominacji i zakamuflowany wyraz rozkoszy. - Mercy! Wbijając mu paznokcie w ramiona, Mercy ustaliła powolny, jednostajny rytm, który przyprawił ich oboje o drżenie. Croft rozchylił usta, kiedy Mercy pochyliła się nad nim i poszukała jego warg. Wsunęła język do środka w agresywnej penetracji, która była podniecającym odpowiednikiem tego, co działo się niżej. Croft objął ją mocniej i wyczuł, że Mercy traci kontrolę, ogarnięta szalonymi wrażeniami, nad którymi chciała zapa nować. Znał to uczucie. Kiedy się kochali, zawsze to się tak dla niego kończyło. W ostatecznym rozrachunku nie było zwycięzcy ani pokonanego, jedynie namiętne połączenie i szalony orgazm, który mogli ze sobą dzielić, Mercy krzyknęła i lekko ugryzła go w ucho, gdy skręcona sprężyna wreszcie pękła. Drobne spazmy ściskały go pożąd246
Dolina klejnotów liwie i Croft, jakby z daleka, usłyszał własny, tryumfalny okrzyk. Jego ciało po raz ostatni wbiło się w nią i Croft przeżywał własne wyzwolenie. Obejmowali się nawzajem bardzo mocno i razem przeżyli burzę, która poraziła ich ciała. Razem powrócili do rzeczywistości. Razem opadli na wymięte prześcieradło, spoceni, ze splą tanymi nogami. Razem. Croft leżał przez długi czas nieruchomo, rozkoszując się ciężarem Mercy w ramionach. Po chwili poruszyła się, od sunęła i zwinęła obok niego w kłębek. Odwrócił głowę, aby na nią spojrzeć, i zobaczył, że go obserwuje spod przy mkniętych powiek. Zamrugała oczami i ziewnęła jak śpiący kot. - Już dobrze, kotku - powiedział łagodnie. - Wiem, że nie mówiłaś tego poważnie. się-wygodniej na poduszce. Czego poważnie?-Oczy jej się zamykały, kiedy układała - Kiedy mówiłaś przedtem, że mnie kochasz. To wszystko zsięnerwów. Masz skłonności do mówienia bez namysłu, zanim zastanowisz. - Powinieneś wreszcie przestać pleść bzdury, Croft. Odwróciła się na bok, pokazując mu plecy. - Już i tak z tru dem przyjdzie mi traktować cię rano poważnie. Zasnęła, nim zdążył cokolwiek powiedzieć. Croft przez dłuższą chwilę wpatrywał się w jej nagie ramię, a później wstał, włożył dżinsy i znalazł ukojenie w medytacji. Mercy zbudziła się i stwierdziła, że jest sama w pokoju. Sądząc po słońcu, musiało być wczesne popołudnie. Przy puszczalnie nie spała więcej niż cztery godziny, ale czuła się sięPrzeciągnęła Wzświetle dnia wydarzenia z Drifter's Creek wydawały się bardzo odległe. Duchy zawsze bledną na słoń takZsamo rzeczywisty i namacalny. Mercy odrzuciła przykrycie i poszła pod prysznic. Stojąc 247
wypoczęta.
w przeszłość.się rozkoszą, pozwalając myślom cofnąć
cu.
wyjątkiem Crofta. On nawet w pełnym świetle dnia był
Jayne Ann Krentz pod strumieniami wody zastanawiała się, czy Croft wykonał swój obywatelski obowiązek i zadzwonił na policję. ,,Nie lubię policji". Przypomniała sobie jego słowa, nie wiedząc, co by miały znaczyć. Umyła się, włożyła dżinsy i świeżą bluzkę. Kiedy kończyła upinać włosy w gładki węzeł, aby brązowa fala nie opadała jej wciąż na oczy, w drzwiach stanął Croft. Jak zwykle nie było odgłosu otwieranych drzwi, kroków, pukania. Po prostu w jednej chwili drzwi były zamknięte, a w następnej Croft był razem z nią w pokoju. Najwyraźniej wrócił do swego normalnego stanu. Miał w ręce papierową torbę z restauracji. Ich oczy spotkały się w lustrze i Mercy zastygła z uniesio nymi w gorę rękami. Na wspomnienie swej rannej agresji poczuła, że za chwilę obleje się rumieńcem. Na szczęście udało jej się zapanować nad sobą. - Przyniosłeś kawę? Świetnie. Chętnie się napiję. Dzwoni łeś do szeryfa w sprawie Dallasa i Lance'a? - Mówiła głosem dźwięcznym i lekkim, kończąc upinanie fryzury. - Kawa dla ciebie, herbata dla mnie. Tak, dzwoniłem do szeryfa. Jakieś dwie godziny temu. Z automatu, nie podałem nazwiska. - Podszedł i stanął za nią, nie spuszczając z niej oczu w lustrze. Mercy pierwsza odwróciła wzrok, udając, że szuka spinki. - Znajdą zatem Dallasa i Lance'a. - Jeśli Gladstone nie znalazł ich wcześniej. - Myślisz, że mógł ich szukać? Croft postawił na stoliku filiżankę kawy, pochylił się i po całował Mercy w odkryty kark. Zadrżała i znów spojrzała na niego w lustrze. - Nie. - Croft wyprostował się, najwyraźniej zadowolony z faktu, że wywołał w niej tak wymowny dreszcz. - Nie sądzę, że Gladstone ich znalazł. Wątpię, czy ich w ogóle szukał. Kiedy Dallas i Lance nie wrócili, z pewnością pomyślał, że nie żyją. - Nie żyją! - On na moim miejscu nie zostawiłby ich żywych. - Croft wzruszył ramionami. - Teraz na pewno zajmuje się czymś ważniejszym. - Ucieczką? - Mercy przygryzła dolną wargę. 248
Dolina klejnotów Croft potrząsnął głową. - Daleko nie będzie uciekał. Jeszcze nie. Za dużo niejasności. Ale helikopter daje mu dużo możliwości. Mam nadzieję, że na razie uzna, iż jest dostatecznie bezpieczny tam, gdzie jest. Nawet jeśli Dallas i Lance wpadną w ręce szeryfa, Gladstone'owi nie grozi nic więcej niż kilka grzecznych pytań. - Nie będzie się obawiał, że złożymy na niego skargę? - Nie sądzę. Przypuszczalnie założy, że działamy na włas ną rękę. Tego bym właśnie chciał. A więc nie polecimy na policję. Zresztą nawet gdybyśmy tak zrobili, Gladstone po wie, że nie miał zielonego pojęcia o działalności Dallasa i Lance'a. - Ty naprawdę wierzysz, że Gladstone jest Eganem Gravesem, co? - Jestem teraz prawie pewien. Ale nie mam ruchu, dopóki nie będę wiedział, gdzie zamierza się schować. Jak tylko się dowiem... - Croft nie dokończył zdania i podszedł do okna. Wypił łyk herbaty. - Ta książka jest nadal kluczem do wszyst kiego. - Spojrzał przez ramię na Mercy. - Mamy ją, ponieważ byłaś na tyle odważna, aby wejść do biblioteki i ją stamtąd wynieść. Dziękuję ci, Mercy. - Nie dziękuj - odparła sucho. - Nie miałam wyboru. Odmówiłeś wyjścia z ogrodu bez książki, pamiętasz? - Jak przez mgłę. Mercy uniosła brwi. - Jak się czujesz? Nie masz kaca? - Nie. Wszystko znikło. - To niesamowite, że w ogolę mogłeś w nocy funkcjono wać, nie mówiąc już o potyczce z Dallasem i Lance'em. Byłeś na skraju wyczerpania. - To ty wyciągnęłaś mnie z wody i zorganizowałaś naszą ucieczkę z rezydencji Gladstones. - Czyli jesteś moim dłużnikiem, tak? - Tak. - Świetnie. Nie mogę się doczekać na odbiór długu. Zaskoczył ją przelotnym, figlarnym wyrazem twarzy. - Myślałem, że już go odebrałaś. Dziś rano. Mercy straciła kontrolę nad rumieńcem, który groził jej, odkąd Croft wszedł do pokoju. Usiłowała wykpić się z sytu acji przesadnie wyniosłym uśmiechem. 249
Jayne Ann Krentz - Przyznaję, że potrafisz być bardzo interesującym nie wolnikiem. - Dziękuję. Staram się, jak mogę. Powiedz mi prawdę. Czy nadal mnie szanujesz? Nie była pewna, co miało oznaczać jego prowokujące pytanie, lecz na wszelki wypadek postanowiła nie ulegać. - Masz w sobie pewne cechy, które z pewnością warte są szacunku. - Spuściła wzrok poniżej paska w dżinsach. - Któregoś dnia... Nie widziała, żeby się poruszył, ale nagle znalazł się tuż przy niej. Złapał ją za ramiona i podniósł na nogi. Kiedy rzuciła mu spłoszone spojrzenie, zobaczyła w jego orzecho wych oczach śmiech i irytację. We wzroku Crofta nie było tak dobrze znanej obojętności, nie było śladu pustki. Mercy była zachwycona. - Jeśli chodzi o szacunek - zaczął ostrzegawczo Croft. Mercy uśmiechnęła się do niego promiennie. - Chciałabym cię zapewnić, Croft, że głęboko cię szanuję. Śmiech w jego oczach zmienił się w nieprzenikniony wy raz. Spojrzenie, którym ją obdarzył, nie było odległe ani obojętne, jedynie enigmatyczne. Pochylił się i pocałował ją. - Na początek wystarczy - powiedział. - Croft? Puścił ją i podszedł z powrotem do okna. - Musimy porozmawiać, Mercy. - Wiem. - O Gladstonie. Czy o Gravesie, wszystko jedno. - Wiem. - Mercy westchnęła. - Co dalej? - Zadzwonisz do swojej księgarni, żeby ostrzec tę ko bietę, która cię zastępuje, że ktoś może tam do ciebie dzwonić. Niech zapisze numer dzwoniącego i przekaże ci, kiedy się z nią znów skontaktujesz. Postaraj się nie robić z tego sprawy. Nie ma co jej straszyć. Ale niech pod żadnym pozorem nie podaje twojego numeru tutaj temu, kto cię będzie szukał. - O czym ty mówisz? Kto zadzwoni do Dorrie, szukając mnie? - Gladstone - powiedział z absolutnym przekonaniem Croft. - To jedyny kontakt, jaki ma. - Dlaczego miałby mnie szukać? 250
-- i q |
Dolina klejnotów - Nas - poprawił odruchowo Croft. - Będzie chciał nas odnaleźć i domyśli się, że czekamy na jego telefon. - Dlaczego? - Bo chce odzyskać książkę. Na pewno już odkrył, że nie ma jej w bibliotece. Zbyt dużo przeszedł, za dużo ryzyko wał, za często zdawał się na przypadek, żeby odzyskać ten egzemplarz Doliny Burleigha. Będzie ją chciał mieć z po wrotem. - Jest kolekcjonerem. Kolekcjonerzy robią wiele rzeczy, aby zdobyć coś do swojej kolekcji. - Nie Gladstone. Nie ryzykowałby zdemaskowania nowej tożsamości. Żadna z książek w jego bibliotece nie jest dupli katem tych, które posiadał jako Egan Graves. Nie usiłuje odbudować starej kolekcji. W gruncie rzeczy, sądząc z tego, co ci pokazywał, celowo unika książek, które zbierał jako Graves. Jest na tyle sprytny, żeby wiedzieć, iż nie powinien robić niczego, co mogłoby go kojarzyć z poprzednim wciele niem. Próba odtworzenia starej kolekcji byłaby za dużym ryzykiem. Gdyby ktoś się przyczaił i czekał,, aż się znów pojawi... - Dobrze, rozumiem. Nie usiłuje odbudować starej kole kcji, lecz zadał sobie wiele trudu, aby dostać Dolinę. - To książka droga, ale nie bezcenna. Ma swoją wartość, nie jest jednak prawdziwym skarbem. Nie dla takiego czło wieka jak Gladstone. Nie jest też specjalnie charakterystycz na dla jego zbioru. - A przecież chciał nas przez nią zabić? - Ta książka jest kluczem. Będzie usiłował ją odzyskać. - Ciekawe dlaczego? - Ba, sam chciałbym wiedzieć. - Croft przejechał ręką po włosach. -Obejrzałem ją jeszcze raz rano, kiedy spałaś. Nie widziałem śladów podmienionych stron, co nie znaczy, że w tekście nie ma jakiegoś ukrytego szyfru. - Szyfru! - Nie bądź taka podekscytowana. Wierz mi, że czepiam się wszystkiego. Próbuję znaleźć powód, dla którego Gladstone tak bardzo chce mieć tę książkę. - Croft odszedł od okna i skończył herbatę. - Chodźmy coś zjeść. Zadzwonisz do Dorrie i powiesz jej, że ktoś może chcieć się z tobą skon taktować. I nie mów jej, gdzie jesteś, rozumiesz? Może się 251
JaymAnn Krentz przypadkiem wygadać przed Gladstone'em, a to byłoby mało śmieszne. - Albo jesteś melodramatyczny, albo zbyt powściągliwy oszczędny w słowach. Powiedz mi, co chce osiągnąć Glad - W tej chwili jest prawie pewien, że nie mamy nic wspól nego z policją. To znaczy, że jesteśmy drobnymi kanciarza mi, którzy przypadkowo trafili na interes swego życia i usi łują z tego skorzystać. Będzie zakładał, że zechcemy dostać za Dolinę większą sumę pieniędzy, skoro już wiemy, jak bardzo mu na tej książce zależy. Wyobrażam sobie, że zapro ponuje nam jakiś układ. - Ale my go nie przyjmiemy. Tak? - Owszem, przyjmiemy. Na naszych warunkach.
istone, kontaktując się z nami w sprawie książki?
Rozdział siedemnasty
N i e podoba mi się to, Croft. W najmniejszym stopniu mi się nie podoba. - Mercy chodziła przed nim tam i z powrotem, z poważną miną i ściągnię tymi brwiami. Nie po raz pierwszy zwracała się do niego o zachowanie zgodne ze zdrowym rozsąd kiem. Sprzeczała się z Croftem przez całe popołud nie. Nadeszła pora kolacji i nic nie uzyskała. Z upo rem twierdził, że sam sobie poradzi z Gladstone'em. - Nie musi ci się to podobać, Mercy. Od tej pory ja decyduję. - Croft leżał na łóżku oparty o stos poduszek, z rękami założonymi za głowę. Przez cały czas nie tracił cierpliwości. Ta niewy czerpana cierpliwość złościła Mercy tak samo jak niewyczerpany upór. - To głupota. Idiotyzm. Powinniśmy zawiadomić policję. - Nie. - Co masz przeciwko glinom? Po to płacimy podatki, żeby policja zajmowała się takimi rze czami. 253
Jayne Ann Krentz - Nie poradzą sobie z Gladstone'em. Nie mogli go ruszyć, kiedy był Eganem Gravesem, i nie ruszą go teraz. Jest pod dobrą ochroną. I jest bardzo ostrożny. Oczywiście zajmuje się czymś równie obrzydliwym jak przedtem na Karaibach, ale niesłychanie trudno będzie mu to udowodnić. - Postąpił wbrew prawu. Wysłał Dallasa i Lance'a, żeby nas zepchnęli w przepaść. - Udowodnij mu to. Dallas i Lance byli parą wynajętych ludzi, którzy działali także na własną rękę i w wolnym czasie okradali gości w motelu. Glinom trudno będzie nawet to im udowodnić. Nie ma szans na sprawę o próbę zabójstwa. Mercy obróciła się i stanęła przed Croftem, z rękami na biodrach. - Czy nie ufasz żadnym autorytetom, czy tylko policji? - Mówiłem ci, ja nie... - Za bardzo lubię policję. Wiem. Chcesz wiedzieć dlacze go? - Oskarży cielsko wymierzyła w niego wskazujący palec. Uśmiechnął się do niej i spojrzał pytająco. - Dlaczego? - Ponieważ ludzie, którzy lubią dominować nad innymi, nie czują się najlepiej, gdy ktoś dominuje nad nimi. Nigdy się nie nauczyłeś, że czasem trzeba innym dać porządzić. - To ciekawa teoria. Czy tego właśnie uczyłaś mnie dziś rano, kiedy mnie zaatakowałaś w łóżku? Że powinienem wie dzieć, jak się podporządkować innym? - To nie ma nic do rzeczy, jeszcze nie skończyłam z twoi mi wynaturzeniami w zachowaniu - zagroziła Mercy. - Tak? - Tak- mruknęła i znów zaczęła spacerować po pokoju. Chodzi nie tylko o to, że jesteś osobowością dominującą, lecz także o to, że jesteś taki wyizolowany i opanowany. Działasz we własnym świecie, który od czasu do czasu koliduje z prawdziwym światem. Z rzadka, przypuszczalnie jedynie w naj bardziej koniecznych przypadkach, usiłujesz wejść do tego świata, gdzie żyją ludzie tacy jak ja. Rzucił jej dziwne spojrzenie. - Dlatego nazwałaś mnie duchem? Bo sądzisz, że nie należę do twojego świata? Mercy westchnęła i usiadła na brzegu łóżka. - Być może. Ale ty nie jesteś duchem, Croft. Jesteś tak 254
Dolina klejnotów samo rzeczywisty i prawdziwy jak inni ludzie. Tyle że znala złeś sobie oddzielne miejsce, prawda? Jak ci się to udało? Ku całkowitemu zaskoczeniu Mercy Croft odpowiedział na jej pytanie: - Musiałem sobie znaleźć takie miejsce bardzo wcześnie w życiu. - Dlaczego, Croft? - Nic takiego, co by się nie zdarzało innym dzieciakom. Croft wzruszył ramionami. - Dla mnie to było ważne. - Co się stało? Croft zawahał się, wyraźnie przypominając sobie stare wspomnienia i emocje. - Mój ojciec pił. Bardzo dużo. - Och, Croft. - Mówiłem ci, że to częsty problem. Myślę, że starał się jakoś dać sobie radę. Łapał się każdej pracy, był robotnikiem w fabryce, pracował na dniówkę, u chłopa, gdziekolwiek. Ożenił się z moją matką, kiedy miała osiemnaście lat i była w ciąży. Po paru latach biedowania moja matka postanowiła, że ma dość takiego życia i wybrała jaskrawe światła Los Angeles. Miałem wtedy pięć czy sześć lat. Nigdy jej więcej nie widzieliśmy. Myślę, że wówczas tata zaczął pić. Z upływem lat było coraz gorzej. Kiedy się upijał, stawał się... bardzo gwałtowny. Niebezpieczny. Jakby alkohol wyzwalał w nim całą wewnętrzną wściekłość. Po pewnym czasie nauczyłem się chować, dopóki mu nie przeszło. Chyba go nienawidzi łem. Mercy przełknęła ślinę. Croft powiedział to tak spokojnie. - To musiało być straszne. - Kiedy był trzeźwy, wszystko było dobrze. Wzajemnie się tolerowaliśmy. Kiedy jednak pił, było okropnie. Myślę, że wiedział, iż był po pijanemu niebezpieczny, lecz nie potrafił się kontrolować. Chyba się bał, że pewnego dnia naprawdę zrobi coś złego. - Tobie? - Tak. Albo też zdawał sobie sprawę, że rosnę i któregoś dnia przestanę się przed nim chować. Mógłbym mu oddać. Zaczął na soboty i niedziele wyjeżdżać do miasta i tam się upijać. Byłem z tego zadowolony. Zapisałem się na kursy samoobrony. Na początku mówiłem sobie, że chcę się obro255
Jayne Ann Krentz nić przed ojcem. Później zafascynował mnie świat walk Wschodu i związana z nim filozofia kontroli ciała i umysłu. Znalazłem na tych kursach schronienie, miejsce, gdzie mo głem być silny. - Inny świat. - W pewnym sensie. Instruktor był dobry, ale miał swoje ograniczenia i wiedział o tym. Powiedział mi, że powinienem wyjechać, znaleźć innych nauczycieli, którzy pomogą mi dać z siebie wszystko. Podał mi nazwiska ludzi, którzy mogliby mnie przyjąć na naukę. Nie miałem pieniędzy na takie podró że i lekcje. Czułem się zamknięty w pułapce. Potem zdecydo wałem, że nie mogę dłużej zwlekać. Wyjechałbym wcześniej, ale wydawało mi się, że ojciec umrze, jeśli mnie przy nim nie będzie. Kiedy jednak skończyłem osiemnaście lat i spakowa łem się do wyjazdu, ojciec pojechał do miasta i nie wrócił. - Co się stało? - Został zabity w głupiej, bezsensownej bójce w jakimś zaułku. Ktoś go napadł dla paru dolarów i butelki taniego wina. Mercy zamknęła oczy, wiedząc, co za chwilę usłyszy. - Odnaleziono tego, co go zabił? - spytała. - Policja nie poświęciła tej sprawie wiele czasu. - Głos Crofta nabrał niebezpiecznie obojętnego brzmienia. - Mój ojciec był jednym z wielu pijaków zabitych w ulicznej bójce. Zwykła sprawa. Policja ma co innego do roboty niż szukanie tego typu zabójców. Mercy bezwiednie wbiła paznokcie w dłonie. - Postanowiłeś sam odszukać zabójcę, prawda? - Nikt inny nie chciał tego zrobić. Nienawidziłem mojego ojca, ale kiedy został zabity, nie mogłem się z tym pogodzić, bo przecież był moim ojcem. Starał się, jak mógł. - I ty się postarałeś. Postanowiłeś uczynić zadość spra wiedliwości. Odszukałeś zabójcę? - Tak. Nie było to trudne. Zacząłem się rozpytywać w tej części miasta, gdzie ojciec pił. Ludzie odpowiadali na moje pytania. - Nie wątpię. Croft potrząsnął głową. - Nie było tak, jak myślisz. Nie musiałem stosować prze mocy. Ci ludzie chcieli, żeby ktoś odnalazł zabójcę. Mój ojciec 256
Dolina klejnotów nie był jego pierwszą ofiarą. Oni wszyscy byli potencjalnymi ofiarami i zdawali sobie z tego sprawę. Bali się współpraco wać z policją, ale nie bali się młodego szczeniaka, który chciał się dowiedzieć, co się stało z jego starym. Pomogli mi. I zna lazłem faceta, który pchnął tatę nożem. - Co się z nim stało? - Mercy nie była pewna, czy chce usłyszeć odpowiedź. Croft obrzucił ją chłodnym wzrokiem. - Nie zabiłem go. - Prawie, ale nie całkiem? - Nie całkiem. Zostawiłem go nieprzytomnego na scho dach komisariatu. W jego kieszeniach zostawiłem dość do wodów, aby mogli go skazać za zabójstwo mojego ojca i jeszcze paru takich jak on. - Skąd wziąłeś dowody? Croft wzruszył ramionami. - Facet nosił przy sobie rzeczy, które zabrał ofiarom. I nóż, którym zabił mojego ojca. Nie był bardzo sprytnym mordercą. Policja była szczęśliwa, że może zakończyć kilka spraw o morderstwo bez kiwnięcia palcem. Nie zaglądali w zęby darowanemu koniowi. Nawet udało im się zmusić faceta, żeby się przyznał. Sprawiedliwości, tak czy owak, stało się zadość. Mercy wytrzymała jego spojrzenie. - Zamknięte Koło? - Tak. - Croft lekko skrzywił usta. - Co było potem, Croft? - spytała Mercy spokojnie, choć czuła ucisk w żołądku. - Szukając zabójcy mojego ojca dowiedziałem się czegoś o sobie. Czegoś, czego wolałbym nie wiedzieć. To mnie prze straszyło. - Pozwól, że zgadnę - powiedziała miękko Mercy. - Myślę, że dowiedziałeś się dwóch rzeczy. Po pierwsze, że mogłeś to zrobić. Znalazłeś zabójcę i się zemściłeś. Po drugie, okazało się, że twoje zajęcie jest... interesujące? Czy to właściwe słowo? Ani na chwilę nie spuścił oczu z jej twarzy. ~ Właściwe słowo to: ,,fascynujące". Miałem do tego smykałkę. Kiedy znalazłem człowieka, który zabił tatę, w pew nym sensie znalazłem siebie. Musiałem wiedzieć więcej. 257
JayneAnn Krentz
Nadal miałem jednak problem finansowy. Zaciągnąłem się więc do wojska i wtedy zrozumiałem, że nie daję sobie rady z władzą, zwłaszcza ze ślepą, biurokratyczną, głupią władzą, która najczęściej nie kieruje się ani rozsądkiem, ani logiką. Jednakże w wojsku miałem dobry trening. - A potem? - Moje zdolności zostały dostrzeżone - stwierdził sucho Croft. - Zaproszono mnie do udziału w specjalnej jednostce, ale wkrótce się okazało, że nie umiem działać zespołowo. Odszedłem, gdy tylko mogłem, wziąłem pieniądze, które zaoszczędziłem, i zacząłem szukać tych ludzi, których mi polecił mój pierwszy instruktor. Kilku znalazłem. Podróżo wałem i uczyłem się, i wszystko, czego się nauczyłem, było w jakiś sposób niebezpieczne. Albo psychicznie, albo emo cjonalnie, albo fizycznie. Musiałem się zatem nauczyć, jak kontrolować to, co już umiałem. Nie poprzestałem na tym. Zacząłem praktykować to, czego się nauczyłem. Miałem gdzie sprzedać swoje umiejętności. Mercy uśmiechnęła się mimo woli. - Nie myśl, Croft, że mnie przestraszysz opowiadaniem, jaki to ty jesteś niebezpieczny. Za dobrze cię znam. - Nie boisz się mnie, prawda? Ciekawe dlaczego? Jesteś taką miękką, łagodną kruszynką. - Fakt, że jestem od ciebie mniejsza i może trochę bar dziej uczuciowa, choć na pewno nie głupsza, nie robi ze mnie ,,miękkiej, łagodnej kruszynki". Nie boję się ciebie, ponieważ mimo zainteresowania przemocą i siły fizycznej, nie jesteś zwariowany. Panujesz nad sobą. Pogodziłeś się ze sobą i ze swoją naturą. Pod pewnymi względami jesteś jednym z naj bardziej cywilizowanych mężczyzn, jakich znam. Wszyscy mamy w sobie coś szalonego. Niewielu z nas nauczyło się to kontrolować i żyć z tym na co dzień. Ty potrafisz. Może taka właśnie jest naprawdę cywilizowana istota ludzka. Croft zamknął oczy i oparł głowę o ścianę przy łóżku. - Nie rób ze mnie bohatera romantycznego, Mercy. - Nic podobnego nie robię. Próbuję cię zrozumieć. Podniósł powieki; w jego oczach zobaczyła głód. - Dlaczego? - Już ci na to odpowiedziałam. Kocham cię. Usiadł prosto i spojrzał na nią ze zdumieniem. 258
Dolina klejnotów - Nie wiesz, co mówisz, Mercy. Zadzwonił głośno telefon. Mercy sięgnęła po słuchawkę. - Z pewnością wiem, co mówię. Nie jestem kompletną idiotką. - Mercy! Zignorowała go, słysząc znajomy głos w telefonie. - Cześć, Dorrie. Jak leci? Były jakieś telefony? - Tylko jeden. Poczekaj chwilę, znajdę kartkę. Już mam. Dzwonił niejaki pan Glad. Czy na ten telefon czekałaś? Pan Glad. Mercy spojrzała na Crofta. To musiał być Glad stone. W tym momencie Mercy zdała sobie sprawę, że do końca nie wierzyła, iż Gladstone się z nimi skontaktuje. Pobożne życzenia. - Tak, Dorrie. Co ci przekazał? Croft stał jej nad głową, jakby chciał jej wyrwać słuchawkę. Podał Mercy papier i ołówek. - Zapisz każde słowo - powiedział. Mercy kiwnęła głową, słuchając z uwagą Dorrie. - Zostawił krotką wiadomość - powiedziała Porrie. ~ Masz do niego zadzwonić pod ten numer. - Podała go. - Zapisałaś? - Zapisałam. Dzięki, Dorrie. - Hej, co się dzieje? Myślałam, że twoja transakcja była już zaklepana. - Ja też - stwierdziła Mercy z westchnieniem. - Tak to jest w wielkim świecie rzadkich książek, co? Ne gocjacje, oferty, kontroferty i tak dalej. To szalenie ekscytu jące, prawda? - Tak - powiedziała cicho Mercy. - Ekscytujące. Odłożyła słuchawkę i spojrzała na Crofta. - Chce, żebyśmy zadzwonili. Croft wyrwał jej papier z ręki. - Nadal jest w rezydencji. - Skąd wiesz? - Sprawdziłem numery telefonów, kiedy tam byliśmy. To jeden z nich. Oczywiście jest zastrzeżony, ale nawet ludzie, którzy zastrzegają swój numer telefonu, popełniają błąd i umieszczają go na aparacie telefonicznym, gdzie każdy może go zobaczyć. - Może Gladstone nie przejmuje się tak bardzo tym, że ktoś niepowołany mógłby dostać ten numer. 259
Jayne Ann Krentz - Siedzi sobie bezpiecznie w górach, w otoczeniu kilku sprawdzonych ludzi. Nauczył się nie ufać za bardzo tłumom nie tak znów wiernych zwolenników. Ciekaw jestem, co to za sprawa z tą kolonią artystów. - Myślisz, że to przykrywka dla jakichś nielegalnych po czynań? - Myślę, iż jest to przykrywka dla czegoś przynoszącego duże zyski, absolutnie nielegalnego i bardzo niebezpieczne go. Gladstone w głębi duszy pozostał Gravesem. Chce mieć władzę i pieniądze. Dużo władzy i dużo pieniędzy. I umie je dostawać. Do czegoś tych artystów wykorzystuje. Sytuacja przypomina tę z Karaibów. Tym razem zapewne także chodzi o narkotyki. Gladstone na tym zna się najlepiej. Przynajmniej wiemy na pewno, gdzie się teraz znajduje. 1 zmusiliśmy go do zrobienia pierwszego ruchu. To go trochę odsłania. - Croft przyjrzał się numerowi telefonu. - Chce, żebyśmy do niego zadzwonili? - Tak. - Dobrze. - Croft sięgnął po telefon. - Nie każmy człowie kowi czekać. Wykręcając numer Croft przyglądał się Mercy. Bała się. Nie jego, tylko tego, co się miało zdarzyć. Przypuszczalnie domy ślała się, jaki będzie następny logiczny krok w tej śmiertelnej grze. Chciałby ją uspokoić, lecz teraz było to już niemożliwe. Sprawy zaszły za daleko, aby się wycofać. Nie potrafił się wycofać od dnia, kiedy zobaczył ogłoszenie o Dolinie taje mniczych klejnotów Burleigha. Mercy wiedziała o tym, ale to nie zmniejszało jej strachu co do ostatecznego zakończenia. Telefon zadzwonił jeden raz. Odebrała Isobel. Jej niski, głos był czysty i opanowany. - Halo. Wie, kto dzwoni, pomyślał Croft. - Daj mi Gladstones. - Nie chciał zdradzić, iż wie, że Gladstone jest naprawdę Eganem Gravesem. Teraz trzeba było przekonać Gladstones, że Croft jest tylko handlarzem bez żadnych skrupułów, który trafił na transakcję życia. - Oczekiwaliśmy na pański telefon. Moment. Tak miło go uwodziła, kiedy mówili sobie po imieniu. Croft czekał cierpliwie i po chwili usłyszał w słuchawce ciepły i czarujący głos Gladstones. 260
Dolina klejnotoSv - Ach, to pan. Czemu sprawia mi pan tyle kłopotów? - Nie wszyscy jesteśmy bogaci, Gladstone. Niektórzy z nas muszą korzystać z każdej nadarzającej się okazji. Zakładam, że jest pan zainteresowany odzyskaniem książki? - Słusznie pan zakłada. Jestem rozsądnym człowiekiem. O jakiej sumie pan myślał? - O dużej. - Byłem tego pewien. Jak pan się zapewne domyśla, ta książka jest dla mnie bardzo ważna. Ma wielką wartość sentymentalną. - Pierwsze słyszę, żeby ktoś określał pornografię jako sentymentalną, ale są gusta i guściki. - Jaką cenę wyznaczył pan na moją książkę? - Pięćdziesiąt tysięcy. Z drugiej strony zapadła cisza. - Nie grzeszy pan nieśmiałością, co, Falconer? - Mercy mówi, że nie ma zbyt wielu egzemplarzy tej książki. Moim zdaniem wykorzystał pan Mercy w pierwszej turze negocjacji. - Czy tym razem dała panu pełnomocnictwa do negocjo wania? Croft spojrzał na Mercy. - Powiedzmy, że złożyła wszystko w moich rękach. - Isobel miała rację. Rzeczywiście pan i panna Pennington jesteście w siebie zapatrzeni. Dziwne. Cdż, tymczasem mu simy się jakoś dogadać. Zgadzam się na pana propozycję. Płacę gotówką. Kiedy może pan tu być z książką? - Chce pan, żebym wrócił do pańskiej posiadłości? - Isobel może pana zabrać helikopterem z dowolnego miejsca. - Nie, dziękuję. Wolę dojechać sam. I z powrotem też sam wyjadę, bez pomocy Isobel. Będę o świcie. Po drugiej stronie znów zapadła cisza, po czym Gladstone zapytał gładko: - Jak daleko pan teraz jest? - Dostatecznie daleko. - I nie może pan być tu wcześniej? - Nie. Czeka mnie długa droga. Dojadę najwcześniej o świ cie. O wschodzie słońca niech Isobel przyniesie pieniądze do pierwszej bramy. Tam się spotkamy. 261
Jayne Ann Krentz - I będzie pan miał książkę? - Zależy mi tylko na pieniądzach, Gladstone. Chętnie od dam panu książkę. 1 tak nie jest w moim guście. - Jestem pewien, że nie jest. Niewątpliwie woli pan bar dziej współczesny styl tych rzeczy. W głosie Gladstones zabrzmiało lekkie obrzydzenie. Nie udało mu się powściągnąć poczucia snobistycznej wyższości intelektualnej, chociaż Croft zastanawiał się, jak można być snobem na tle preferencji erotycznych. - Przy bramie nie chcę widzieć nikogo oprócz Isobel, Gladstone. - Poza mną i Isobel nie ma tu nikogo. Dallas i Lance, jak pan zapewne wie, są w rękach policji. - A pan nie zamierza wpłacić za nich kaucji, co? Gladstone był oburzony takim pomysłem. - Kiedy ich zatrudniłem, nie miałem pojęcia, że byli już karani. Byłem zaszokowany, kiedy szeryf mi o tym powiedział. - Wyobrażam sobie. Na pewno wszyscy panu współczują. Czyli gliny nie podejrzewają żadnego związku między pa nem a nimi? - Policja wie, że jestem tylko niewinną osobą, która ich nieświadomie zatrudniła. Okazuje się, że Dallas i Lance któ rejś nocy włamali się do motelu. Opowiadali szeryfowi, że to ja ich tam posłałem, ale szeryf, naturalnie, nie uwierzył w ani jedno słowo tej idiotycznej opowieści. Obawiam się, że ich przeszłość mówi sama za siebie. -- To mnie nie dziwi. Natomiast to, co opowiedzieli szeryfowi o tym, jak zostali związani w wymarłym mieście, jest daleko bar dziej interesujące - kontynuował z namysłem Gladstone. -w Twierdzili, że gonili włamywacza i ten człowiek znikł Drifter's Creek. Kiedy się zatrzymali, żeby go odszu kać, nie znaleźli nikogo oprócz duchów. Niewiele pamięta ją z całego wydarzenia. Oczywiście poinformowałem sze ryfa, że u mnie w domu nic nie zginęło i musiałem przy jąć, że Dallas i Lance zajmowali się jakąś swoją prywatną sprawą. Zasugerowałem mu jednak, że być może jest w to zamieszany jakiś trzeci człowiek i że mogły to być pora chunki między złodziejami. To by wyjaśniało, skąd zatrud262
dwóch złodziei, którzy wykorzystali moje dobre ser ce?--Za
Dolina klejnotów nieni przeze mnie ludzie mieli przy sobie dowody przestę pstwa. - I szeryf szuka teraz trzeciego złodzieja? - Niech się pan nie martwi, Falconer. Szeryf na pewno nie szuka zbyt energicznie. Przypuszcza, że ten człowiek już dawno ulotnił się z okolicy, porzucając wspólników. Szeryf jest zadowolony, że kłopotliwy gość nie przebywa już wjego zasięgu. - Wszystko bardzo ładnie się ułożyło. - Lubię, kiedy wszystko się ładnie układa. - Ja też - stwierdził Croft. - Niech Isobel będzie przy bramie o świcie. - Odłożył słuchawkę, nim Gladstone zdążył coś powiedzieć. Mercy siedziała na łóżku, czekając na szczegóły. Zacisnęła ręce na kolanach i spoglądała na Crofta wielkimi oczyma. - I co? - spytała tępo. - Jeśli chodzi o Gladstones, wszystko jest załatwione. Uważa mnie za drobnego złodziejaszka, który chce mu oddać książkę za pięćdziesiąt tysięcy. - To nie jest drobna suma. Croft wzruszył ramionami. - Musiałem podać sumę na tyle dużą, żeby go przeko nać do moich intencji, ale nie za dużą, żeby nie stwarzać wrażenia, iż wiem, jak bardzo ta książka jest dla niego cenna. Pięćdziesiąt tysięcy to nie jest taka wielka suma dla Gladstones. - Wszystko jest względne - przyznała Mercy z westchnie niem. - Za takie pieniądze mogłabym otworzyć parę księ garni. - Nie wszystko jest względne. Niektóre rzeczy są bez względne. - Wiem. Właściwie zaparzona herbata, honor i zemsta. - I miłość. Zignorowała jego słowa, przyglądając mu się z uwagą. - I co teraz? Słyszałam, jak mówiłeś, że spotkasz się z przepiękną Izzy o świcie. Podróż nie zajmie ci całej nocy. To najwyżej cztery godziny jazdy. Wiem to najlepiej. Gdybyś wyjechał teraz, mógłbyś tam być o ósmej wieczorem. - Zamierzałem tam dotrzeć na dziewiątą. Wolę działać w całkowitej ciemności. 263
Jayne Ann Krentz Mercy głęboko odetchnęła. - Nie masz zamiaru spotkać się z Isobel rano, prawda? Chcesz się dostać na teren posiadłości dziś wieczorem. - Chcę zakończyć sprawę do rana - powiedział Croft. Czekał, aż Mercy zrozumie sens jego wypowiedzi. - A co z Isobel? - Ona mnie nic nie obchodzi. Chcę dostać Gladstones. - Jesteś pewien, że Gladstone jest Gravesem? -jeszcze raz spytała z naciskiem Mercy. - Jestem pewien. Nawet gdyby nim nie był, i tak musiał bym teraz coś z nim zrobić. - Bo wysłał Dallasa i Lance'a, żeby nas zabili? - Ponieważ zamierzał cię zabić po moim ,,utonięciu", a po naszej ucieczce wysłał Dallasa i Lance'a, żeby cię zabili. Croft wstał. Być może Mercy nie rozumiała, że w momencie, gdy Gladstone kazał Dallasowi i Lance'owi zlikwidować Mer cy, wydał na siebie wyrok. Nawet gdyby Croft nie był pewien, czy Gladstone jest Gravesem, musiał działać. Wiedział, że nie ściga teraz Gladstones wyłącznie z powodu nie dokończonej sprawy sprzed trzech lat. Miał bardziej bezpośredni, bardziej palący powód. Tym powodem była Mercy Pennington, która dwa razy stwierdziła, że go kocha. - Croft? - Mercy przypatrywała mu się z troską. - Mam godzinę do wyjazdu, Mercy. Chcę pomedytować. Muszę mieć czysty umysł. - A ja? - Będziesz tu bezpieczna. Nikt nie wie, gdzie jesteś. Podskoczyła z gniewu. - Nie chodzi mi o bezpieczeństwo. Chcę jechać z tobą. - Nie ma mowy. Już i tak byłaś przeze mnie narażona na wiele niebezpieczeństw. Nie wezmę cię ze sobą. - Ależ, Croft, do tej pory byliśmy w tym razem. Nie chcę cię teraz puścić samego. Widział, że mówi poważnie, i był zdumiony tym, że w ogó le brała pod uwagę swój dalszy udział w tej sprawie. - Wykluczone, Mercy. Jestem w tym najlepszy. I najlepiej działam sam. - Możesz potrzebować pomocy. - Nie. 264
Dolina klejnotów ~ Do cholery, zawsze jesteś taki pewny siebie. Taki samo dzielny Myślisz, że wszystko potrafisz zrobić sam, co? Niko go nie potrzebujesz, a przynajmniej się do tego nie przy znasz. Któregoś dnia to się musi zmienić, Croft. To się już zmieniało, ale nie wiedział, jak to powiedzieć. Później, obiecał sobie w duchu Croft. Później powie jej, że ustawiła cały jego świat wokół innej osi, odnajdując połącze nie między wymiarem, w którym egzystował, a tym, w któ rym sama żyła. Teraz nie było na to czasu, a poza tym nawet sobie nie potrafił jeszcze dokładnie tego wytłumaczyć. - Mercy, porozmawiamy, jak wrócę. Chcę jechać z tobą - powtórzyła.
-Potrząsnął głową.
Zamknij powiedzieć.
--- Nie. - Widział, że akceptuje jego decyzję. Taki jesteś uparty. Zarozumiały - szepnęła. Tak musi być, Mercy. -Odwróciła się i idź medytować. Ja idę na kawę. Po dłuższej chwili Croft otworzył okno. Usiadł na dywanie i ogrzewał się w słońcu. Daleki dźwięk przejeżdżających sa mochodów i głosów ludzkich wpadał przez otwarte okno, ale Croft ich nie słyszał. Kiedy medytował, potrafił wytłumić wszelkie odgłosy. cićJednakże wspomnienie zielonych oczu odbijających emocje równie wyraźnie, jak akwarela odbija światło. Wspaniałych, przejrzystych oczu, w których mógł czytać jak w książce. w oczy. Wcześniej wmawiał sobie, że nie wiedziała, co mówi, lecz sam siebie oszukiwał. Teraz, siedząc spokojnie i wyrzucając z umysłu wszystkie zbędne myśli, zrozumiał to dokładnie. Powoli skoncentrował się na punkcie świetlnym wewnątrz samego siebie i jego umysł się oczyścił. Nie wątpił już w słowa Mercy. Wiedziała, co mówi. Widział tę wiedzę w jej oczach. Kochała go. Croft przyjął tę wiedzę w siebie, ucząc się jej, obracając ją w głowie, badając tak, jak bada się kwiat, zachód słońca czy morze o świcie. Chciał zrozumieć, co to znaczy być kocha265
się i wybiegła z pokoju, nim zdążył cokolwiek
tego popołudnia z trudem udawało mu się wyrzu z głowy
jejMercy powiedziała, że go kocha, i on w tym czasie patrzył
Jayne Ann Krentz nym przez Mercy. Chciał to zrozumieć każdą cząstką swej istoty. Pozwolił, by świadomość o tym, że Mercy go kocha, prze pływała przez niego, dopóki go nie wypełniła, nie usatysfa kcjonowała i nie dała mu uspokojenia. Był to inny rodzaj uspokojenia niż ten, jaki uzyskiwał przez medytację i męczący trening fizyczny, ale w jakiś spo sób Z nim powiązany. Croft zdał sobie sprawę, że nigdy do tej pory nie zaznał prawdziwej miłości. Może dlatego jej nie poznał, a nawet chciał ją odrzucić, kiedy czuł, że rodzi się między nim a Mercy. Myślał, że rozumie miłość intelektualnie, myślał, że zna jej żądania i wymagania, ale nigdy naprawdę nie rozu miał jej władzy. Teraz zaakceptował prawdę. Nie miał wyboru. Był zakochany w Mercy. Tak bardzo, jak ona w nim. Było to połączenie namiętności, przyjaźni, szacunku, a nawet pod niecających i pobudzających spięć i odmiennych interpreta cji ważnych pojęć. Zamknięte Koło. Croft studiował nowe Koło, które się zamknęło w jego umyśle, patrzył, jak się jednoczy wokół punktu światła, na którym się skoncentrował. Było doskonałe. Nawet te jego części, których nie dało się całkowicie zrozumieć, były czę ścią doskonałości. Nie było czegoś takiego jak wiedza abso lutna. Pewne tajemnice pozostawały tajemnicami na zawsze i Croft czuł, iż w stosunkach między kobietą a mężczyzną nieznane rejony były równie ważne jak to, co dało się zrozu mieć. Przyjął je, przyjął całość. Mercy należała do niego i on należał do niej. Croft, wreszcie usatysfakcjonowany, przeszedł do następ nego aspektu medytacji. Musiał przywołać czystą logikę i wy trzymałość, niezbędne na dalsze godziny. Czas mijał. Kiedy jednak Mercy ostrożnie otworzyła drzwi pół godziny później, Croft był gotów. Odwrócił głowę i zoba czył ją w drzwiach, z białą papierową torbą w ręce. - Przyniosłam ci coś do jedzenia. I filiżankę herbaty. Z to rebki, ale kazałam im najpierw zagotować wodę. Skończyłeś medytować? - Wyjęła z torby dwie filiżanki i podała mu jed ną, zdejmując przykrywkę z drugiej. 266
Dolina klejnotów nie- pełną gotowość. Wszystkie jego zmysły były pobudzo Skończyłem. - Croft wstał, czując spokój, a jednocześ ne i wyostrzone, choć w pełni je kontrolował. Tak się zawsze czuł przed dosięgnięciem granic przemocy i poznaniem na nowo radości istnienia. Tak się zawsze czuł, kiedy kochał się z Mercy, chociaż czasami zabierała go znacznie dalej. Przy niej mdgł stracić kontrolę i nadal czuć, że jest bezpieczny. Zdjął pokrywkę ze swojej filiżanki i napił się herbaty. Kocham cię, Mercy - powiedział spokojnie. Co?-parsknęła, krztusząc się. Do oczu napłynęły jej łzy. - Muszę już iść. Kanapkę zjem w drodze. Wrócę jutro rano. Do widzenia, Mercy.
-Mercy
-Croft
o mało nie udławiła się kawą.
uderzył ją lekko w plecy, ignorując jej pytanie.
jącLekko siebie. się zamusnął jej usta pocałunkiem i wyszedł, nie ogląda
Rozdział osiemnasty
Kocha ją. Mercy, jak zwykle, rozdarta była między chęcią potrząśnięcia Croftem a namiętnym pragnieniem objęcia go. Uniemożliwił jedno i drugie wychodząc zaraz po swym wiekopomnym oświadczeniu. To było typowe dla Crofta, wściekała się Mercy, chodząc tam i z powrotem po małym pokoju. Nie żadne namiętne wyznanie dozgonnej miłości przy kolacji ze świecami, nie wręczenie pierścionka zaręczynowego, nie szalona rozmowa o jego emo cjach i uczuciach. Tylko stwierdzenie faktu przed wyjściem na ryzykowną wyprawę. To musiało się zdarzyć podczas medytacji, po myślała Mercy. Najwyraźniej coś tam sobie wydumał w tym swo im pokręconym umyśle, wplątał rosnące przywią zanie do Mercy w swój prywatny pogląd na świat i zamknął jedno ze swych cholernych wewnętrz nych Kół. Kiedy wszystko znalazło swoje miejsce, zrozumiałe i zaakceptowane w labiryncie nazywa nym męskim rozumem, Croft spokojnie przedsta268
Dolina klejnotów wił skończony wynik rozmyślań, jakby to był normalny fakt, nic więcej. A potem wyszedł, nie pozwalając Mercy na wzruszające pożegnanie ani na długie prośby o zachowanie ostrożności. Była skazana, aby tu tkwić, podczas gdy mężczyzna, którego kocha i który twierdzi, że też ją kocha, udał się na samotną wyprawę po prawdę, sprawiedliwość i zamknięcie Koła. Chyba jej odbiło, że się w nim zakochała. Ledwie go znała. Chociaż go naprawdę poznała. To było najbardziej zdu miewające. Podczas kilku dni, które razem spędzili, zdążyła go poznać lepiej niż kogokolwiek w życiu. W gruncie rzeczy znała zaledwie kilka faktów z jego życia. Krótka, ponura historia, jaką jej opowiedział po południu w rzadkiej chwili zaufania, była jedynym streszczeniem pewnego okresu jego życia, co zresztą nie miało żadnego wpływu na jej uczucia. Kochałaby go nawet wtedy, gdyby nigdy jej nic nie opowie dział. Jej zrozumienie i akceptacja nastąpiły na innym poziomie, który niewiele miał wspólnego z faktami czy z logiką. Od pierwszej chwili, kiedy go poznała, zdawała sobie sprawę z nowego i odmiennego poczucia świadomości. Jakby Croft miał szczególną moc, aby ożywić w niej coś, co spało nie dostrzeżone przez wszystkie te lata, jakiś szósty zmysł, który niewiele miał wspólnego z rzeczywistością. To nad przyrodzone poczucie świadomości miało własne sposoby omijania faktów i logiki. Na cóż zresztą przydałyby się fakty i logika w takiej sytu acji? Kiedyś Mercy znała mnóstwo faktów dotyczących byłe go narzeczonego. Wiedziała o nim wszystko, poczynając od szkół:, do których chodził, po sklepy, gdzie kupował markowe buty do biegania. Omawiała z nim szczeble jego kariery i wyniki meczów tenisowych. Wiedziała, jakie lubi filmy i sa mochody. Znała wszystkie ważne fakty z życia Aarona Sandersa oprócz najważniejszego: nie można było mu powie rzyć kobiecej miłości ani jej skarbów. Mercy gotowa była założyć się o całe pieniądze zainwesto wane w Pennington's Second Chance o to, że Aaron Sanders nigdy w życiu nie zastanawiał się dłużej niż dwie sekundy nad swym poczuciem honoru czy godności, nie wspominając już o stworzeniu sobie jakiejś własnej filozofii. 269
Jayne Ann Krentz Nie była to wyłącznie wina Aarona, stwierdziła Mercy. Żaden człowiek nie zastanawiał się nad czymś, co dla niego nie istnieje. Nerwowo przeszła przez pokdj i otworzyła walizkę, żeby wyjąć Dolinę. Do szału doprowadzał ją fakt, że Croft ryzyko wał życie z powodu głupiej książki. O mało nie zginął po przedniej nocy. Oboje o mało nie zginęli. Dlaczego ta książka jest taka ważna dla Erasmusa Glad stones? Mercy położyła książkę na małym stoliku przy oknie usiadła, aby jeszcze raz dokładnie jej się przyjrzeć, Prze jące, z pewnością nie odpowiadało erotycznym gustom Gladstones. Mercy była absolutnie przekonana, że książki tej nie napisano dla mężczyzn. Za dużo tu było uczucia, za dużo autentycznej namiętności, za dużo wrażeń. Opo wieść była bardziej zmysłowa niż seksualna. W gruncie rzeczy Dolina tajemniczych klejnotów Burleigha była histo rią miłosną, nie zaś mechanicznym opisem egzotycznego seksu. Choć cenna, nie była ani tak rzadka, ani nadzwy czajna, aby wzbudzić w Gladstonie takie szalone zaintere sowanie. Dla Doliny nie warto byłoby popełniać morderstwa. Wniosek nasuwał się sam. W książce było coś jeszcze, co nadawało jej wartość w oczach Gladstones. Mercy obróciła książkę, przypatrując się uważnie znisz czonej skórzanej oprawie. Jeśli tekst zawierał jakiś tajemni czy szyfr, Mercy nie miała czego szukać. Z trudem rozwiązy wała krzyżówkę w codziennej gazecie. Trochę się jednak znała na starych książkach. Powoli przewracała grube strony, zastanawiając się nad rożnymi możliwościami. Piękny, doskonałej jakości papier używany w osiemnastym wieku nadal był przyjemny w doty ku i pozostał w świetnym stanie. Ręczne notatki na margine sach z pewnością liczyły sobie wiele lat. Atrament zbladł, odręczne pismo w osiemnastowiecznym stylu było szale bardziej współczesnych zapisków. Nowe notatki na margine sach obniżyłyby wartość książki, ale zapiski z czasów jej wydania były czymś zupełnie innym. Dla wielu kolekcjone270
iczytała już większość tekstu i choć było to dość interesu
anie trudne do odczytania. Mercy nie zauważyła żadnych
Dolina klejnotów rów stanowiły dodatkową wartość, zwłaszcza jeśli pisała je jakaś znana postać historyczna. Za oknem pokoju szybko dogorywało popołudnie. Mercy zastanawiała się, gdzie teraz jest Croft. jechał na pewno prędko. Bez niej w samochodzie na pewno prowadził po górskiej drodze z dużo większą prędkością niż za pierwszym razem. Doskonały refleks i znakomity wzrok pozwalały mu pokonywać zakręty z ryzykiem, które przepełniało Mercy dreszczem. Jedyne ograniczenia wynikały z natury samo chodu. Croft przypuszczalnie przestrzegał tych ograniczeń, ale wyciskał z Toyoty wszystko, co się dało. Mercy przez chwilę wyglądała przez okno, martwiąc się o Crofta i denerwując własną bezsilnością. Później znów spojrzała na Dolinę. Długie promienie zachodzącego słońca w szczególny sposób oświetliły oprawę. W skórze widać było każde załamanie, każdy najdrobniejszy ślad narzędzi intro ligatora. Pierwszy właściciel Doliny nie szczędził kosztów na robotę mistrza. Większość książek z czasów wydania Doliny wychodziła w oprawie papierowej. Nabywca posyłał je do utalentowane go mistrza, który oprawiał je w skórę. Kolekcjonerzy najwy żej cenili egzemplarze z tego okresu w oryginalnych okład kach, ale na drugim miejscu stawiali książki w oprawie wyko nanej w tym samym okresie, kiedy książka została wydana. Dolina była tego przykładem. Ponieważ wydrukowano ją nakładem prywatnym, istniała możliwość, że wydawca dał ją oprawić przed sprzedaniem. Mercy przejechała palcami po grzbiecie książki, wpatrując się weń w pełnym świetle zachodzącego słońca. Poczuła pod ręką pewien luz. Może w przeszłości książka upadła komuś na podłogę. W środku grzbietu też było coś nierównego, jakby skóra się przedarła, albo została wycięta, a następnie starannie naprawiona. Blada kreska widoczna była jedynie w silnym świetle. Nowy sposób percepcji, jaki Mercy niedaw no w sobie odkryła, mówił jej, że ślad nie jest zwykłą rysą na skórze. Mercy siedziała przez dłuższy czas nieruchomo, rozważa jąc różne możliwości. Mogła założyć, że jej wyobraźnia za nadto pracuje, i zapomnieć o wszystkim. Albo mogła rozciąć skórę w miejscu, gdzie była już raz przecięta, i zaryzykować 271
JayneAnn Kreutz obniżenie wartości książki przez celowe zniszczenie i tak już zużytej oprawy. Pomyślała o Crofcie w drodze do Gladstone'a i o tym, jak bardzo był przekonany, że Dolina ma kluczowe znaczenie dla sprawy. Było w książce coś, co sprawiało, iż stała się przyczy ną usiłowania morderstwa. Mercy nie wahała się dłużej. Podeszła do walizki i wyjęła kosmetyczkę, w której miała zaledwie kilka rzeczy: pastę do zębów, szczoteczkę, grzebień i szczotkę do włosów, parę kosmetyków, na ogół nie używanych przez zapomnienie iciągnęłazestaw przyborów krawieckich. Ż niego właśnie wy Z napięciem wsunęła czubek nożyczek w niemal niewi dzialny szew. Książka, którą zamierzała zniszczyć, miała dwieście lat i wielką wartość pieniężną, toteż Mercy trzęsły się ręce i targały nią wątpliwości. Kreska na skórze mogła wcale nie być szwem. Mogła być jakimś starym śladem albo błędem introligatora. Kiedy skóra zaczęła się rozchodzić, zaszokowana Mercy stwierdziła, że sklejono ją klejem i to całkiem niedawno. Ten, kto to zrobił, wykonał swoją pracę starannie, ale nietrwale. A może, pomyślała Mercy, ten ktoś chciał mieć na przy szłość łatwy dostęp do grzbietu książki. Po długich minutach uciążliwej pracy szew rozszedł się do końca i Mercy zobaczyła wąski otwór między grzbietem książki a jej oprawą. Odłożyła nożyczki i nachyliła grzbiet pod innym kątem, żeby go iepiej oświetlić. Pod skórą znajdował się kawałek papieru. Teraz Mercy drżała nie tylko ze zdenerwowania, lecz także z podniecenia. Wyciągnęła papier. Była to zupełnie nowa, zwykła kartka papieru z notatnika, złożona w wąską kopertę. Gdy Mercy odwróciła ją i potrząsnęła, wypadł z niej na stół mikrofilm. Wpatrywała się weń przez dłuższy czas. To dlate go Dolina tajemniczych klejnotów miała taką wartość dla Erasmusa Gladstone'a. Zawartość mikrofilmu przypusz czalnie pochodziła z czasów, kiedy był jeszcze Eganem Gravesem. I na tyle ważna dla Gladstone'a, że dla jej zdobycia narażał swoją nową tożsamość. Mercy podniosła mikrofilm i spojrzała nań pod światło, 272
mały maleńkie nożyczki.
Dolina klejnotów kiedy głośno zadzwonił telefon. Podskoczyła nerwowo i szybko rzuciła mikrofilm na stół. Nieomal przewróciła się o krzesło, sięgając po słuchawkę. - Halo? - Mercy? To ja, Dorrie. Wszystko w porządku? Masz dziw ny głos. - W porządku. - Mercy głęboko wciągnęła powietrze. Cała ta sprawa wymykała im się z rąk. Croft byłby wściekły, gdyby zawiadomiła policję, aie czasami nawet Croft potrzebował pomocy. Podejrzewała, że właśnie nadszedł taki czas. Nie zaszkodzi porozmawiać ze zrównoważoną Dorrie. - Dorrie, cieszę się, że zadzwoniłaś. Chcę z tobą o czymś porozmawiać. Potrzebuję pomocy. - Dobrze, ale najpierw muszę ci coś przekazać - powie działa Dorrie. - Pan Glad znów zadzwonił. Mercy zacisnęła palce wokół słuchawki telefonicznej. - Kiedy? - Parę minut temu. Dlatego do ciebie dzwonię. Poprosił, żebym ci coś przekazała. - Cholera. - Co? - Nic. Co masz mi przekazać? Mercy była pewna, że jest to jakaś straszna wiadomość. Stało się coś bardzo, bardzo złego. Czuła to w ściśniętym żołądku. - Poczekaj chwilę, wezmę kartkę. Bardzo mu zależało, żebym ci to przekazała jak najdokładniej. Jak ci idzie ten interes? On ma taki miły głos przez telefon. Nigdy bym nie pomyślała, że będziesz się tak targować z pierwszym klien tem. - Miałam ostatnio mnóstwo pomysłów. Co masz mi po wtórzyć, Dorrie? - Nie denerwuj się, już mam. Powiedział, że nastąpiła drobna zmiana planu. Pan Falconer przyjechał wcześniej i doszli do porozumienia. Masz jak najszybciej zadzwonić do domu do pana Glada. Mercy zrobiło się zimno. Dreszcze, które chodziły jej po plecach, przypominały te z poprzedniej nocy w Drifter's Creek. Niewidzącym wzrokiem patrzyła przez okno. Za parę godzin będzie ciemno. 273
Jayne Ann Krentz ~ Mam do niego zadzwonić do domu - powtórzyła. -- Tak. Podać ci numer? Nie, znam ten numer. Dzięki, Dorrie. -Nicjesteś pewna, że wszystko jest w porządku, Mercy? nie było w porządku. - Tak. Jeszcze raz dziękuję, Dorrie. Niedługo do ciebie zadzwonię. - Mam nadzieję, że szybko załatwisz ten interes, bo ina czej w ogóle nie będziesz miała urlopu. - To bardzo prawdopodobne. Do widzenia, Dorrie. - Uważaj na siebie i baw się dobrze - pożegnała ją wesoło Dorrie. Mercy odłożyła słuchawkę, patrząc na nią wzrokiem peł nym obrzydzenia. Później spojrzała na mikrofilm. Pan Falconer przyjechał i doszli do porozumienia. To niemożliwe. Chyba że się wzięło pod uwagę helikopter. scuMoże prowadzącej do posiadłości. Małym helikopterem można łatwo manewrować. Zdolny pilot potrafi wylądować na kawałku prostej drogi. Isobel była doskonałym pilotem. Sam Croft tak stwierdził, a on nie sypał pochwałami. Niespodziewane lądowanie helikoptera z uzbrojonym Gladstone'em mogło zrujnować staranne plany Crofta. Może nawet został uwięziony. Gladstone wziął go jako zakładnika za mikrofilm. To wszystko zaczynało nabierać przerażającego sensu. Nie było na co czekać. Mercy podniosła słuchawkę i wykrę ciła numer Gladstone'a. Po pierwszym dzwonku zgłosiła się Isobel. W jej niskim, gardłowym głosie dźwięczała satysfa kcja, choć słychać w nim było również pewne napięcie. -- Czekaliśmy na pani telefon. Chcę mówić z Gladstone'em. - Będzie pani rozmawiać ze mną. Erasmus upoważnił mnie do załatwienia tego w jego imieniu. Zakładam, że otrzy mała pani wiadomość od Dorrie? -- Doskonale. Wie pani zatem, że pan Falconer jest znów Tak. naszym gościem. 274
drogiGladstone i Isobel zatrzymali Crofta w jakimś miej
Dolina klejnotów - Chcę z nim porozmawiać. - Obawiam się, że w tej chwili jest to niemożliwe. - Nie zrobię niczego, dopóki z nim nie porozmawiam. - Daję pani słowo, że pani kochanek żyje i ma się dobrze, choć może nie jest szczególnie szczęśliwy. - Pani słowo nie jest wiele warte. - Przykro mi, że tak pani sądzi. Ale moje słowo to wszyst ko, co pani zostało. - Czego właściwie chcecie ode mnie? - spytała Mercy, patrząc na mikrofilm. - Chcemy, żeby pani do nas przyjechała. Nasze przyjęcie za kończyło się dość gwałtownie i Erasmus obawia się, że odnieśli państwo niemiłe wrażenie. Chcielibyśmy to nadrobić. - Mam przyjechać z powrotem do posiadłości Gladsto nes? - W tej sytuacji chyba pani samej na tym zależy. Biorąc pod uwagę, że pan Falconer jest dla pani bliskim człowie kiem. Grozili, że zabiją Crofta, jeśli nie przyjedzie. - Podróż zabierze mi wiele godzin. - W żadnym wypadku nie chcemy, żeby jechała pani sa mochodem - zapewniła ją lsobel. - Spotkam panią po drodze. Proszę mi podać jakieś miejsce, gdzie może pani być za godzinę. Zostanie nam godzina, żeby tu dotrzeć za dnia. Proszę wybrać odosobnione miejsce i nikogo ze sobą nie przywozić, jasne? Nie wyląduję, jeśli nie będzie pani sama, albo jeśli będę uważała, że ktoś za panią jedzie. lsobel miała po nią przylecieć helikopterem. Mercy skur czyła się na samą myśl. Niechętnie przysunęła do siebie mapę. - Kilka kilometrów od motelu, gdzie zatrzymaliśmy się z Croftem pierwszej nocy, jest teren rekreacyjny. - Znam go, za dużo tam ludzi. Ale osiem kilometrów na wschód od motelu jest łąka. Proszę tam być za godzinę. - Jazda potrwa dłużej niż godzinę. Pewno z półtorej go dziny. - Więc niech pani już wyjeżdża. - Cholera, to nie jest takie proste. Nie mam samochodu. Mercy stwierdziła, że zaczyna się złościć, co w zbawienny sposób zmniejszało strach. 275
Jayne Ann Krentz - To niech pani wynajmie. I lepiej niech się pani wreszcie ruszy. Po przyjeździe na łąkę proszę zaparkować samochód tak, żeby go nie było widać. Za zakrętem rośnie kępa jodeł. Niech pani tam schowa samochód. - Przypuszczam, że chcecie, abym przywiozła ze sobą książkę - stwierdziła ponuro Mercy. Po drugiej stronie zapadła cisza. - Stanowczo - powiedziała wreszcie Isobel z naciskiem. Musi pani przywieźć książkę. To najważniejszy cel pani wycieczki, prawda? - Odłożyła słuchawkę, nie czekając na odpowiedź. Mercy zmarszczyła brwi. Mogłaby przysiąc, że w głosie Isobel dźwięczało zdumienie, jakby nie wiedziała, iż to Mercy ma książkę. Przecież jeśli złapali Crofta, powinni już wie dzieć, że nie wziął książki ze sobą. Mercy z przerażeniem zaczęła rozważać nowe możliwości. Jeśli wywiązała się walka, kiedy Gladstone i Isobel usiłowali pochwycić Crofta, mogli go zranić, a nawet, o zgrozo, zabić. Albo założyli, że ukrył gdzieś książkę, zanim go pojmali. stało z książką. To by tłumaczyło zaskoczenie Isobel na wieść o tym, że mają Mercy. tej pozycji cieniutka kreska wewnątrz grzbietu była scho wana. Isobel i Gladstone nie będą mieli powodu, aby przy puszczać, że ich tajemnica została odkryta. Jeśli Croft żyje - a dla własnego zdrowia psychicznego Mercy musiała w to wierzyć - to potrzebuje jedynie odpo wiedniej okazji. I tylko Mercy mogła mu taką okazję zapew nić. Gdyby zwróciła mikrofilm Gladstone'owi, nie miałaby już żadnych argumentów. Właściwie była pewna, że Croft żyje. Wiedziałaby, gdyby było inaczej. Nowy zmysł, który pojawił się w jej życiu dzięki Croftowi, znikłby razem z nim. goMercy dobrze ukryć. Po kilkuminutowych rozmyślaniach na temat najlepszego miejsca na kryjówkę w niewielkim pomieszczeniu Mercy wy276
czy inaczej Isobel i Gladstone mogli nie wiedzieć, co sięTak
WMercy wzięła do ręki Dolinę. Na próbę zamknęła książkę.
nejMikrofilm grze. był jedyną kartą przetargową w tej niebezpiecz
gdzieśodłożyła książkę i wzięła do ręki mikrofilm. Musiała
Dolina klejnotów jęła z szuflady biurka kopertę z nagłówkiem motelu i zaadre sowała ją do siebie, do Ignatius Cove. Jeżeli nie wróci do Ignatius Cove za kilka dni, Dorrie zajrzy do jej skrzynki na listy i znajdzie tę kopertę. W końcu koperta dotrze do jakichś kompetentnych władz, które będą wiedziały, co z nią zrobić. Po dalszych paru minutach rozmyślań Mercy napisała starannie sformułowaną notatkę, wyszczególniając wszyst ko, co wiedziała, lub co podejrzewała na temat Gladstones. Jeśli popełniała błąd idąc do jaskini Iwa, mikrofilm i notatka mogą pozwolić jej i Croftowi ujść z życiem. Kiedy skończyła, zeszła do recepcji, kupiła znaczek wrzuciła kopertę do skrzynki na listy, mając nadzieję, że powiedziała, że chce wynająć samochód. Po wypełnieniu wszystkich związanych z tym papierów Mercy kupiła w staromodnym sklepie niedaleko motelu bute leczkę kleju. Spędziła kilka cennych minut sklejając na nowo rozdarcie skórzanej oprawy grzbietu Doliny. Na koniec przyj rzała się krytycznie swemu dziełu i uznała, że ujdzie, pod warunkiem, że ktoś nie będzie się przyglądał zbyt dokładnie. Klej szybko wysechł. Kilka minut później Mercy była w drodze na spotkanie z Isobel na odludnej górskiej łące. To pech, pomyślała Mercy, że tak nie lubi małych maszyn latających. Przekonała się jednak ostatnio, że jeden strach zagłusza drugi. Jej obawy dotyczące losu Crofta przesłaniały strach przed lataniem helikopterem. Mercy zaparkowała samochód wśród drzew i zaraz usły szała warkot śmigła. Powoli wysiadła i przyglądała się, jak Isobel ląduje na środku łąki, nie zwracając absolutnie żadnej uwagi na dziko rosnące kwiaty. Croftowi by się to nie podobało. Przyciskając do siebie Dolinę Mercy podeszła do helikop tera. Siedząca w środku Isobel ponaglała ją gestami. Drzwi od strony pasażera były otwarte. Śmigło powodowało gwałtow ny pęd powietrza, który rozburzył Mercy włosy, kiedy instyn ktownie się schylając wsiadła do kabiny. - Ma pani książkę? - spytała głośno Isobel, patrząc na pakunek pod pachą Mercy. 277
ipoczta amerykańska jest jeszcze w miarę pewna. Później
Jayne Ann Krentz Mercy kiwnęła głową i sięgnęła po pas. Żołądek jej się wywrócił, kiedy Isobel poderwała helikopter w powietrze. Łąka została w dole, a szczyty gdr szczerzyły się jak zęby na tle zachodzącego słońca. Jakże łatwo te zęby mogłyby chwy cić mały helikopter i ściągnąć go w dół. Trik polega na tym, żeby się skoncentrować na czymś innym, pomyślała Mercy. Usiłowała sobie przypomnieć, co Croft mówił o medytacji. Musisz oczyścić umysł, skupić się na jednej, wyraźnej rzeczy... - Jak się czuje Croft? - spytała Mercy, wyrzucając z głowy wyobrażenie roztrzaskanego helikoptera. - Wkrótce sama się pani przekona. - Klasycznego profilu Isobel w najmniejszym stopniu nie zakłócały odblaskowe okulary słoneczne. Dodawały jej egzotycznej tajemniczości. Włosy miała upięte w kok, a zielony kombinezon wydawał się szczytem mody. - To się wam nie uda - zawołała Mercy, przekrzykując hałas silnika. ~ Wiem, że w tej sytuacji brzmi to naiwnie, ale to prawda. - Co się nam nie uda? Książka należy do nas. Chcemy ją tylko odzyskać. - Chcieliście nas zabić. na-przejażdżkę po górach. Macie szczęście, że się wam nic Bzdura. Oboje się upiliście i pojechaliście samochodem nie stało. - Niech mi pani coś powie, Isobel. Czy lubi pani w ten sposób zarabiać na życie? - Niech pani mnie coś powie. Czy była pani kiedyś tak strasznie biedna, że musiała pani sprzedać swe ciało, żeby zaspokoić głód? - Nie i nie wierzę, że była pani aż tak biedna. Zawsze jest jakieś wyjście z sytuacji. - Nie wie pani, co mówi. Jest pani małym, naiwnym stwo rzeniem. Otóż byłam aż tak biedna i postanowiłam, że to mi się już nigdy więcej nie przydarzy. Żaden mężczyzna już mnie nigdy nie wykorzysta. To ja będę ich wykorzystywać. Niedługo będę miała władzę nad takimi ludźmi jak Erasmus Gladstone i jemu podobni. I zrobię wszystko, żeby osiągnąć swój cel. Mercy usłyszała w jej głosie wewnętrzne przekonanie 278
Dolina klejnotów i stwierdziła, że nie ma o czym dyskutować. Poprawiła się na siedzeniu i skoncentrowała na opanowaniu sensacji żołądko wych. W końcu musiała zamknąć oczy, aby się odgrodzić od głębokich przepaści i sterczących szczytów. Ponownie stara ła się znaleźć w sobie spokojne koło światła. Podroż nie była tak straszna, jak się obawiała, ale ulgę, jaką zaczęła z tego powodu odczuwać, zabijał strach przed nie znanym. Kiedy dwadzieścia minut później otworzyła oczy, zoba czyła, że Isobel schodzi do lądowania na dziedzińcu posiad łości Gladstone'a. Słońce zaszło i resztki dziennego światła szybko zmieniały się w mrok. - Do środka - rozkazała Isobel, gasząc silnik. - Erasmus na panią czeka. - Ojej, gdybym wiedziała, tobym się bardziej śpieszyła. Mercy powoli odpięła pas. Spodziewała się, że Isobel wyrwie jej z ręki Dolinę, ale widać nie zamierzała tego robić. Ruszyła obok Mercy do wejścia do domu. Psy zaczęły szczekać ze swej zagrody. guKiedyGladstone; wyglądał zupełnie tak samo jak tego dnia, kiedy witał Mercy i Crofta w swojej luksusowej górskiej for tecy. Różnica polegała na tym, że tym razem trzymał w pra wej ręce pistolet. - Proszę wejść, moja droga. Cieszę się, że cię widzę. Mieliśmy przez ciebie masę kłopotów. Mercy zmarszczyła nos i spojrzała na Isobel, która w mil czeniu eskortowała ją do wejścia. - Naprawdę lubisz słuchać się tego typa? Mogłabyś zna leźć sobie kogoś lepszego. Gladstone nie jest, moim zdaniem, najbardziej wiarygodnym pracodawcą. - Lepiej uważaj na to, co mówisz - poradziła jej chłodno Isobel. - W całej tej sprawie tylko przeszkadzasz. Teraz, kiedy mamy już książkę, nie będziemy się z tobą cackać. Mercy zastanawiała się, kiedy powinna wspomnieć, że mikrofilmu nie ma już w oprawie książki. Postanowiła pocze kać do czasu spotkania się z Croftem. Może on będzie miał lepszy pomysł, jak rozegrać ich ostatniego asa. Gladstone dostrzegł książkę w ręce Mercy i z aprobatą po kiwał głową. 279
kobiety podeszły bliżej, drzwi się otworzyły. W pro stał
Jayne Ann Krentz - Widzę, że nadrobiłaś swoje ostatnie zaniedbania. Mamy książkę i wkrótce wszystko zakończymy. Proszę. - Wręczył pistolet Isobel. -Ty sie tym zajmij. Wiesz, jak bardzo nie lubię broni. To twoje zadanie. Daj mi tę książkę. Isobel pochyliła głowę i wzięła pistolet. Trzymała go z wi doczną wprawą. Ruchem głowy skierowała Mercy do domu. Mercy wstrzymała oddech, widząc, jak Gladstone obrzucił Dolinę, przelotnym spojrzeniem. Najwyraźniej niczego po dejrzanego nie zauważył. Pewno dlatego, że nie podejrzewa jej o dość rozumu do odkrycia tajemnicy, pomyślała ponuro Mercy. - Doprawdy przydajesz się w domu, Isobel - mruknęła Mercy, wchodząc do marmurowego holu. takieJak wczoraj wieczorem. Isobel jest moim gorylem i oso bistą służącą. Odpowiada za moje bezpieczeństwo. Pilnuje, żebym dostawał to, czego chcę. Wie, że jeśli mnie w którejś tych ról zawiedzie, nie będzie mi więcej potrzebna. Strasz udało ci się wyciągnąć kochanka z basenu. A Dallas i Lance? Byli dodatkowymi służącymi? - Dallas i Lance podlegali mnie - odparła Isobel. - Kiedy ich zatrudniłam, upewniłam się, że nie będą w stanie zaszkodzić w żaden sposób Gladstone'owi, nawet gdyby nawalili i dali się złapać policji. To że byli już notowani, świadczy przeciw ko nim. Ponadto wiemy o nich takie rzeczy, o których nie mówią ich dotychczasowe wyroki, a które wystarczą, by móc ich posłać do więzienia na dożywocie. Czyli kontrolowałaś ich szantażem? - Bardzo dobrze im płaciłem. I myślę, że do niedawna byli raczej zadowoleni. - Posłałeś ich tamtej nocy do motelu po Dolinę, prawda? spytała Mercy. - Kiedy się dowiedzieliśmy, że nie przyjeżdżasz sama, Isobel zaczęła się martwić - wyjaśnił uprzejmie Gladstone. Obecność Falconera stwarzała wiele niepokojących proble mów. Isobel postanowiła dowiedzieć się czegoś więcej o two280
-Gladstone zachichotał. najbardziej się przydaje, chyba że popełnia błędy,
jak
znie ją zdenerwowałaś wczorajszej nocy, moja droga, kiedy
przystanęła i odwróciła się do Isobel. -Mercy
-Gladstone się uśmiechnął.
Dolina klejnotów im niespodziewanym towarzyszu, wysyłając Dallasa i Lance'a, aby przejrzeli jego pokój w motelu. Doszła także do wniosku, że najlepiej będzie zabrać przy okazji książkę, żeby uniknąć jakichś zaskoczeń. Gdyby coś nieprzewidzianego się zdarzyło, przynajmniej mielibyśmy Dolinę. - Ale jej nie dostaliście. - Niestety, musieliśmy powrócić do pierwotnego planu, to znaczy wpuścić was oboje tutaj. Kontrolowaliśmy sytuację i musieliśmy dostać tę książkę. Oczywiście tobą się szczegól nie nie przejmowaliśmy. Byliśmy prawie pewni, że jesteś tym, za kogo się podajesz, naiwną księgareczką, która miała szczęście znaleźć coś ważnego i chciała to legalnie sprzedać. Zaprosiliśmy cię tutaj, ponieważ chcieliśmy się upewnić, że nie znasz prawdziwej tajemnicy tej książki. Myśleliśmy, że uda nam się to stwierdzić, obserwując cię przez kilka dni. Nietrudno jest rozpoznać prawdziwą naiwność i głupotę. Ale pan Falconer to było zupełnie coś innego. Nie mogliśmy się o nim niczego dowiedzieć w krótkim czasie i to się nam wydało podejrzane i niebezpieczne. Mercy przełknęła ślinę. Nie może dać się zwariować włas nej wyobraźni. Musi być spokojna i opanowana. - Skąd wiedzieliście, że oddałam książkę do sejfu w motelu? - Wspomniał o tym nocny recepcjonista, kiedy Dallas za dał mu parę pytań i zaofiarował małą łapówkę. Recepcjonista był także na tyle uprzejmy, że powiedział, gdzie trzyma szyfr do sejfu. Wybraliśmy dla was ten motel, ponieważ wiedzieli śmy, że recepcjonista ma problemy alkoholowe i będzie nam posłuszny. - Isobel obrzuciła Mercy świdrującym wzrokiem. - Dallas i Lance wiedzieli, że muszą to załatwić tak, jakby grasował tam złodziej, który brał wszystko, co podleci. Dla tego ukradli kilka rzeczy także innym gościom. Kiedy się okazało, że sejf jest pusty, Dallas postanowił sprawdzić twój pokój. Niestety obudziłaś się w niefortunnym momencie. Gladstone uśmiechnął się czarująco. - Twoje przebudzenie właśnie o tej porze przyniosło pe cha tobie i panu Falconerowi. Gdyby Dallasowi i Lance'owi udało się zdobyć wtedy Dolinę, przypuszczalnie odwołaliby śmy nasze zaproszenie i odesłali was zaraz na początku, przy pierwszej bramie. A tak... - Urwał, wzruszając z żalem ramionami. 281
Jayne Ann Krentz - Nie wierzę ci. Nadal byś się zastanawiał, kim jest Croft i dlaczego jest ze mną- powiedziała Mercy. Isobel uśmiechnęła się. - Ona nie jest taka głupia ani naiwna, na jaką wygląda, Erasmusie. - Odwróciła się do Mercy. - Masz rację. Pan Falconer był nieznanym składnikiem równania i nie mogli śmy sobie pozwolić na to, aby go zignorować. Prędzej czy później musielibyśmy zapewne zaaranżować mu jakiś nie szczęśliwy wypadek; po prostu dla własnego bezpieczeń stwa. Tobie mogłoby się udać. Wątpię - stwierdziła sucho Mercy. - Kiedy zobaczę Crofta? - spytała Mercy. Wkrótce do ciebie dołączy. do ogrodu. -- Gdzie on jest? Przy odrobinie szczęścia niedługo wszyscy się dowiemy -napoinformował ją Gladstone, schodząc za obiema kobietami dół. Mercy zatrzymała się przy szklanych drzwiach i obrzuciła Isobel morderczym spojrzeniem. - Crofta tu nie ma? Przecież mówiłaś, że go złapaliście. - Złapiemy go, Mercy, używając ciebie jako przynęty. Mercy zrobiło się niedobrze. Croft dostanie szału. Z ja kiegoś powodu właśnie to najbardziej ją w tej chwili obcho dziło. Odepchnęła od siebie tę myśl i spróbowała jeszcze raz. - Dlaczego chcecie go zwabić w pułapkę? Macie już prze cież waszą cenną książkę. - To prawda. - Gladstone pokiwał głową. - Ale ja jestem człowiekiem ostrożnym. Nie lubię zostawiać nie skończo nych spraw. I obawiam się, że twój pan Falconer jest taką nie skończoną, bardzo niebezpieczną sprawą. Lepiej się go po zbyć, nim zdąży nam bardziej zaszkodzić. Mercy była potwornie na siebie wściekła. Ależ się okazała głupia. Naraziła na śmiertelne niebezpieczeństwo ich oboje. Sięgnęła do drzwi i szarpnęła je gwałtownie, chcąc, aby Isobel pomyślała, że chce uciec i ukryć się w ogrodzie. Isobel zareagowała odruchowo, robiąc krok w kierunku 282
-Isobel znów się uśmiechnęła.
-Mercy pozwoliła się popchnąć do schodów prowadzących
Dolina klejnotów Mercy, żeby ją złapać. Tymczasem Mercy, zamiast uciekać bez sensu do ogrodu, odwróciła się i rzuciła na Isobel. - Do diabła! - Isobel uniosła w gorę pistolet w obronnym geście, ale Mercy udało się ją popchnąć i przewrócić na ziemię. W krótkiej walce wręcz Mercy koncentrowała się na tym, aby dosięgnąć pistoletu i wyrwać go Isobel. Usiłowała zasto sować wszystko to, co pamiętała z krótkiego kursu samobrony, ale zaraz okazało się to bezużyteczne. Erasmus Gladstone zrobił krok do przodu i uderzył Mercy w głowę książką. Mercy nie straciła przytomności, lecz przez jakiś czas widziała wirujące gwiazdy. Kiedy się otrząsnęła z lekkiego zamroczenia, znajdowała się w bibliotece Gladstones. Ciężkie drzwi zamknęły się za nią z głuchym stuknięciem. Była w kompletnej ciemności i w kompletnej ciszy.
Rozdział dziewiętnasty
Croft stał pod osłoną drzew i przyglądał się lądowaniu helikoptera na dziedzińcu posiadłości Gladstones. Szybko się ściemniało, ale światła zain stalowane na wysokim murze pozwalały widzieć wszystko, co się dzieje. Z ponurą wściekłością pa trzył, jak Mercy wysiada z helikoptera i idzie do budynku. Kiedy Croft usłyszał wcześniej złowieszczy dźwięk powracającego helikoptera, czuł, że stało się coś bardzo złego. Teraz już wiedział, jak bardzo. Mercy była więźniem Gladstones. Z dogodnego punktu na wzgórzu Croft zobaczył Gladstones. W chwilę później Isobel, Mercy i Glad stone zniknęli w środku domu. sty-dziedziniec. Niech to szlag trafi! - Croft wpatrywał się w pu Bez trudu domyślił się, że Gladstone zamie rzał wykorzystać Mercy jako przynętę. Przypusz czalnie powiedział jej, że jego samego złapali wcześniej. I Mercy ruszyła mu na ratunek, mimo że ozna284
Dolina klejnotów czało to przelot małym helikopterem i groźbę pistoletu Glad stones. Croft potrząsnął głową ze zdumienia, jak bardzo Mercy go kocha. Dla niego gotowa jest na wszystko. Oprócz posłuszeństwa rozkazom. Była wybitnie niechętna robieniu tego, co jej kazał. Kiedy wszystko się skończy, będzie się z nią kochał aż do utraty tchu, a potem zagrozi jej najgorszymi karami za nieposłuszeństwo. Wtedy przypuszczalnie Mercy powie mu, że nie jest psem, że nie lubi, kiedy ktoś jej mówi, co ma robić, i że ktoś taki jak Croft, kto ma problemy z podporządkowaniem się władzy, nie będzie jej pouczał. Na to Croft zrezygnuje z ulepszania Mercy i zndw ją weźmie do łóżka. Ale najpierw musi ją wydostać z posiadłości Gladstones, a to nie będzie łatwe. Dostanie się do środka nie jest proble mem. Już wykombinował, jak to zrobić. Trudniej będzie poradzić sobie z Gladstone'em, ale Croft był pewien, że da sobie radę. Isobel była pewnym kłopotem, ale i z nią się upora, jeśli będzie mu przeszkadzać. Najważniejszym problemem będzie wydostanie Mercy, za nim wróci, aby się porachować z Gladstone'em. Mercy jest najważniejsza. Dopóki znajduje się w rękach Gladstones, Croft nie ma swobody ruchu. Najwyraźniej Gladstone też doszedł do tego wniosku. Croft stał przez chwilę wśród drzew, rozmyślając. Mgliście zdawał sobie sprawę z chłodnego nocnego powietrza, z wia tru poruszającego liśćmi osik i z otaczających go dźwięków. Wtopił się w otoczenie, zaakceptował je i został przez nie zaakceptowany. Zaczął się zastanawiać nad tokiem myśli Gladstones. Może Mercy zostanie zamknięta w sypialni na górze. Być może także, że pozostaje na dole, pod groźbą pistoletu. Tymczasem Gladstone i Isobel nie mieli pojęcia o tym, co zrobi Croft. Był dla nich niewiadomą. Nie wiedzieli, kiedy i gdzie mają się go spodziewać. Mogli przypuszczać, że zjawi się w umówionym terminie, czyli że nie zobaczą go aż do świtu. Ale muszą być także przygotowani na to, że Croft może ich zaskoczyć, dlatego powinni mieć wolne ręce i nie martwić się o Mercy. W tym momencie była dla nich tylko niepotrzebnym 285
Jayne Ann Krentz kłopotem. Ludzie tacy jak Gladstone i Isobel często popełnia li błąd, nie biorąc poważnie osób takich jak Mercy. Widzieli jedynie to, co było na wierzchu. Nie zrobią nic złego Mercy, pdki nie dostaną Crofta, lecz nie będą chcieli zawracać sobie nią głowy. Biblioteka była najpewniejszym miejscem w całym do mu, wyborem tak naturalnym i logicznym jak cela wię zienna. Bezpieczniejszym niż pokój na gdrze i stwarza jącym dla Gladstones i Isobel sytuację dogodniejszą, nie musieliby bowiem pilnować Mercy przez kilka godzin. Instynkt podpowiedział Croftowi, że pomieszczenie na dole było czymś więcej, niż się na pierwszy rzut oka wyda wało. Ostatecznie Croft doszedł do wniosku, że Gladstone za mknie Mercy w bibliotece. Nie miała szansy, aby się otworzyć od środka. Tak, Croft był pewien, że tam należy szukać kochanej, nieostrożnej Mercy. Jeśli tam jej nie będzie, przeszuka do kładnie cały dom. Jeszcze przez długi czas stał między osikami, czekając, aż ogarnie wszystko całkowita ciemność. Światła na murze były jedyną jaśniejszą plamą, ale zdaniem Crofta nie na wiele się w nocy zdawały. Spostrzegł dwa ciemne, poruszające się cienie. Wypusz czono dobermany. Tym Croft najmniej się martwił. Rozumiał psy, a one to doceniały. Najłatwiejszym sposobem dostania się do środka było przeskoczenie muru za domem. Będzie musiał uważać na elektroniczne kamery, choć nie stanowiło to większego pro blemu. Były one nastawione na ludzi, a nie na duchy. Następny etap to dojście do helikoptera i jedynego samo chodu w obrębie murów. Unieszkodliwienie ich zajmie parę minut, a potem Croft wejdzie do domu. Odetchnął głęboko czystym, zimnym powietrzem, pozwa lając, aby jego energia odświeżyła mu zmysły. Ciemność była przyjacielem i towarzyszem. Croft był cieniem pośród cieni. Szedł po ścieżkach, których nikt inny nie widział, poruszał się bezszelestnie, niesłyszalny dla innych. To wszystko było jego drugą naturą. Noc należała do niego. 286
Dolina klejnotoW Wewnątrz biblioteki Mercy walczyła z własną wyobraź nią i myślami. Początkowo sądziła, że sobie poradzi z prze bywaniem w zamknięciu, zwłaszcza gdy znalazła przycisk światła. Po zupełnej ciemności oświetlenie stanowiło błogo sławioną ulgę. Była to jednak ulga krótkotrwała. W miarę upływu czasu coraz trudniej było jej zwalczyć uczucie klaustrofobii. Cho dziła po niewielkim pomieszczeniu jak zwierzę w klatce. To tylko zdawało się pogarszać jej samopoczucie, nie mogła jednak pozostawać bez ruchu. Przez jakiś czas oglądała mechanizm zamka, jednakże zrezygnowała, nie mając pojęcia, jak się do niego zabrać. Croft pewno by sobie z nim poradził, Mercy jednak znała się na sprzedawaniu książek, a nie na otwieraniu zamków. Gladstone stwierdził, że to pomieszczenie byłoby pułapką dla każdego oprócz niego samego. Mercy zadrżała. Kiedy dreszcz się przedłużał, Mercy zaczęła się poważnie obawiać o stan swego umysłu. W bibliotece było chłodno, ale nie zimno. Było dość powietrza do oddychania. W jakimś momencie pewno będzie musiała skorzystać z toalety, nie był to jednak teraz pilny problem. Tymczasem nic jej nie grozi. Wykład wygłoszony do samej siebie nie na wiele się zdał. Mercy krążyła po pokoju, a czas mijał. Raz pojawiła się Isobel, otwierając zewnętrzne drzwi i gestem pokazując Mercy, aby poszła do łazienki. Mercy wygłosiła kilka sarkastycznych uwag, na które Isobel nie zareagowała. Kiedy wróciły, Isobel kazała Mercy stanąć z boku, a Glad stone wszedł do środka i pośpiesznie zabrał z półek jakieś książki. - Wezmę najcenniejsze tomy. Resztę można będzie zdo być na nowo - powiedział do Isobel i wyszedł. Mercy nie za bardzo podobały się te słowa, ale się nie odezwała. Nie miała nic istotnego do powiedzenia. Kiedy drzwi znów zostały zamknięte, Mercy coraz częściej zaczęła odczuwać długie ataki dreszczy. Jej zdenerwowanie znacznie się wzmogło. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że nie wiedziała, gdzie jest Croft i co się z nim dzieje. Mijały godziny. Zdrzemnęła się na chwilę, ale kiedy się zbudziła, była jeszcze bardziej zdenerwowana. 287
Jayne Ann Krentz Dużo by dała za odrobinę spokoju Crofta. Mercy usiadła w kącie, objęła rękami kolana i wbiła wzrok w półkę ze starymi, cennymi książkami. Tak jak przedtem w helikopterze, usiłowała znaleźć jakiś punkt koncentracji. Mu siała się opanować. Cokolwiek się zdarzy, poradzi sobie lepiej, jeśli znajdzie w sobie siłę i spokój. Potrzebowała takiego opano wania, jakie znajdował w sobie Croft, kiedy medytował. To przecież nie mogło być takie trudne. Minęło kilka minut. Mercy nie czuła, żeby ogarnęło ją jakieś nadzwyczajne uspokojenie, lecz jej umysł, nie wiadomo dlaczego, zajął się dziwnymi myślami. Prześladowały ją słowa Gladstones. Pokój był pułapką dla wszystkich oprócz niego. Co takiego powiedział Croft? Coś o tym, że Gladstone zawsze zostawiał sobie możliwość ucie czki. Biblioteka zamykała się także od wewnątrz. Jedynym logi cznym powodem takiego dziwnego rozwiązania mogło być przewidywanie Gladstones, iż któregoś dnia sam może zna leźć się w środku. jeżeli zaplanował, że może kiedyś będzie się tu musiał zamknąć, to zapewnił sobie także jakieś wyjście. szuka, zaczęła systematycznie przeglądać wszystkie książki. Ostrożnie zdejmowała każdy tom z półki i układała na podłodze. Zaczęła od tej części, której Gladstone nie zdążył jej wcześniej pokazać. przestudiowaniu łaciny na jednej ze stron tytułowych doszła do wniosku, że ma w ręce dzieło Tomasza z Akwinu. Z zachwytem spoglądała na cenną książkę, dopóki zdrowy rozsądek nie przypomniał jej, że w obecnej sytuacji żadna cenna książka nic jej nie pomoże. Kiedy się pochyliła, żeby odłożyć tom na podłogę, straciła równowagę i wyciągnęła rękę, żeby się czegoś przytrzymać. Chwyciła za górną podporę półki i ze zdumieniem stwierdzi ła, że ta część się poruszyła. Mercy cofnęła rękę i metalowa podpórka wskoczyła na swoje miejsce. Spróbowała znów ją pociągnąć, ale tym razem nic nie drgnęło. 288
głęboko odetchnęła i wstała. Nie mając pojęcia, cze goMercy
czasu do czasu górę brała w niej miłośniczka książek. PoOd
Dolina klejnotów Może zaczynała mieć halucynacje. Zastanawiała się nad taką możliwością, gdy drzwi bibliote ki nagle się otworzyły. W tej samej chwili zgasło światło. Mercy obróciła się powstrzymując krzyk i zobaczyła przed sobą ciemną sylwetkę. - Croft? - Ciii - szepnął prawie bezgłośnie. - Ani słowa, Mercy. Podeszła do niego z uczuciem ogromnej ulgi. Chciała po wiedzieć tysiąc rzeczy, głownie o tym, jak bardzo się cieszy, że go widzi, jednakże posłuchała go i milczała. Wziął ją za rękę i zaczął prowadzić do wyjścia. Zrobili trzy kroki, kiedy rozbłysły światła. W drzwiach prowadzących do ogrodu stała Isobel z pistoletem wymie rzonym w Mercy. - Myślał pan, że będę polegać wyłącznie na elektronice? W żadnym wypadku. Nie wtedy, kiedy mam do czynienia z ludźmi takimi jak pan. Czekałam na pana. Proszę się nie ruszać, jeśli nie chce pan, żebym zabiła pańską słodką pannę Pennington. Ostrzeżenie przyszło za późno. Croft już był w ruchu. Wszystko stało się tak szybko, że Mercy nie miała czasu na myślenie. Została obrócona i wepchnięta przez próg do bib lioteki. Croft rzucił się za nią, zamykając za sobą drzwi. Ciężkie metalowe drzwi zatrzasnęły się w tym samym momencie, kiedy w zewnętrznym pomieszczeniu rozległ się odgłos wystrzału. Croft odszukał przycisk światła i pochylił się nad mechanizmem wewnętrznego zamka. - Isobel powinna się nauczyć, że jeśli chce osiągnąć su kces, musi najpierw strzelać, a potem gadać. - Co robisz? - spytała Mercy. - Zamykam nas od środka. - Croft pchnął bolec, a kiedy nie drgnął, pchnął trochę mocniej. Metalowy trzpień wsunął się na swoje miejsce. - Nie chciałabym ci o tym przypominać, ale jesteśmy tu w pułapce. - Mercy potarła ramię. Uderzyła się o półkę, kiedy Croft wepchnął ją z powrotem do biblioteki. Postano wiła, że nie będzie mu tego na razie wytykać. Miała inne, poważniejsze zastrzeżenie. - Nie powinieneś tak ryzyko wać, żeby mnie uwolnić. Teraz oboje tkwimy w tej przeklę tej pułapce. 289
Jayne Ann Krentz Croft odwrócił się do niej i spojrzał na nią nic nie mówią cym wzrokiem. -Wzdrygnęła jest? - spytał. odezwał. Nie cierpiała, kiedy mówił w taki bezosobowy, obo jętny sposób. -- Nie. Przepraszam, Croft. Co się stało? - Zwracał się do niej bez oskarżeń, bez wymówek, bez gniewu, tylko z ciekawością, jakby był obcym człowiekiem, pytającym, skąd się tu wzięła. Zrozumiała, że Croft pracuje. Tak się zachowywał w trakcie pracy. Na tym etapie wydarzeń rzeczą głupią i niebezpieczną byłoby oczekiwanie na jakieś emocje. wyjaśniła szybko Mercy. - Dali do zrozumienia, że cię schwytali i będą trzymać, dopóki nie przywiozę książki. Jak idiotka uwierzyłam w każde słowo i poleciałam. -Mercy wiedzieli, żebrwi. Skądzmarszczyła książka jest nadal u ciebie? To-chyba moja wina. Kiedy powiedzieli, że cię mają, założy Nie wiem. Nie złapali ciebie, nie mogli więc wiedzieć... łam, iż nie znaleźli książki przy tobie. I zaproponowałam wymianę - ciebie za książkę. - Chcieli cię tu ściągnąć, żeby mieć przynętę na mnie. - W końcu sama to wykoncypowałam. ne-nauczył się nie zostawiać za sobą śladów. I mieli zamiar zabić nas oboje. Ostatnim razem Gladsto - To właśnie mi się w tobie podoba, Croft. Niczego nie owijasz w bawełnę. - Byłoby to bezcelowe. - Pewnie masz rację. - Mercy przyglądała się Croftowi, marząc o tym, aby mu się rzucić w ramiona, ale wyczuwała, iż nie był to odpowiedni moment. -I co teraz? - Teraz czekamy. Z łatwością moglibyśmy otworzyć drzwi, ale musimy poczekać, aż Isobel znudzi się siedzenie z drugiej strony z pistoletem. - Skoro mamy tu stać i bawić się rozmową, chcę ci coś pokazać. - Mercy położyła rękę na podpórce półki, która się przedtem poruszyła. Powiedziała sobie, że zachowa się tak samo chłodno i profesjonalnie jak Croft. - Nie wiem, czy to 290
Nic ci nie się słysząc, jak obojętnym tonem się do niej
bel--Przez Dorrie dostałam wiadomość od Gladstones i Iso-
"""'""' . - ,, ,, n , W . . . , n m , n ,, m , . ^ ,, , ,, m ,, t ,, m ,, n n ,, m m n w m ^ m ,, m B , ^ ^
Dolina klejnotów coś ważnego, lecz może nam się przydać, a jeśli nie zadziała, mam ci jeszcze coś do powiedzenia. Coś o Dolinie. Nigdy byś nie zgadł... - A, pan Falconer. Po raz ostatni przyjął pan moje zapro szenie. - Głos Gladstones dobiegający przez maleńki głośnik w suficie zabrzmiał donośnie w małym pomieszczeniu. coś powiedzieć, ale Croft uciszył ją, kładąc jej dłoń na ustach. Kiedy spojrzała na niego pytającym wzrokiem, pokrę cił przecząco głową. Kiwnęła głową, że rozumie, i Croft opu ścił rękę. - Wiem, że pan mnie słyszy, Falconer. Wiem także, że czujecie się chwilowo bezpieczni i odgrodzeni od pistoletu Isobel. Jednakże nigdy nie zamierzałem uśmiercić was za pomocą kuli. Nawet nasz miejscowy szeryf mógłby się zdo być na energiczne śledztwo, gdyby was znaleziono zastrze lonych w bibliotece. Ogień jest dużo czystszy, nieprawdaż? Mam doświadczenie z ogniem. Mercy szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w Crofta. Rzucił na nią okiem, a potem odpowiedział Gladstone'owi: - Najwyraźniej ogień ostatnim razem nie wystarczył, Gra ves. Znów pana odszukałem, prawda? W-głosie Gladstones rozbrzmiewała zaprawiona smutkiem Ach, więc pan wie, kim jestem. Tego się obawiałem. satysfakcja.sięKiedy czekałem na pana dziś wieczorem, zasta doszedłem do wniosku, że mógł pan być w tamto zaanga żowany. To był pan? Jeśii tak, to trzy lata temu zniszczył pan majątek wart wiele milionów dolarów. Nadal nie rozumiem, jak pan to zrobił. Moi ludzie nie zauważyli żadnego ataku, żadnego śladu szybkich łodzi rządowych, helikopterów ani samolotów. Większa grupa ludzi nie mogłaby niepostrzeże nie wylądować na mojej wyspie. - Nie należy myśleć w kategoriach niemożności - po wiedział Croft. Bezgłośnie spytał Mercy, co chciała mu po kazać. - Pan się myli, Falconer. Myślę w takich kategoriach cały czas. I myślę także o możliwościach. Przeanalizowałem to, co się mogło zdarzyć tamtej nocy na Karaibach. Duża gru pa nie mogła się dostać na teren mojej posiadłości bez zwró291
ła Mercy i Croft spojrzeli w gorę na małą kratkę. Mercy chcia
Inawiałem nad tym niefortunnym zdarzeniem na wyspie.
JayneAnn Krentz cenią na siebie uwagi. Można jednak, z trudem, przyjąć, iż mógł się tam dostać jeden człowiek. Pan był tym człowie kiem, prawda? Mercy wskazała na podpórkę półki i gestami wyjaśniła, że można ją przesunąć. Złapała za metal i usiłowała to zade monstrować. Podpórka nie drgnęła. - Falconer? Pan był człowiekiem, który trzy lata temu mnie zrujnował, prawda? Chcę to wiedzieć na pewno. Nie lubię nie dokończonych spraw. - Ja też nie. - Ignorując głos Gladstones Croft skoncentro wał się na oglądaniu podpórki. - W którą stronę się ruszyła? -spytał cicho. - W lewo. Złapałam się jej, żeby nie upaść, i trochę się przesunęła. - Mercy pochyliła się i próbowała poruszyć me talową podpórkę. - Gladstone kiedyś powiedział, że bibliote ka jest pułapką dla wszystkich oprócz niego. A ty mówiłeś, że zawsze musi mieć drogę ucieczki. Zaczęłam jej szukać. Przez ostatnie kilka godzin nie miałam nic specjalnego do roboty. - To logiczne. - Croft pokiwał głową. - Po pożarze na wyspie Gladstone musiał sobie zapewnić odwrót. Dlatego zrobił również tutaj wewnętrzny zamek. - Odpowiadaj, Falconer, do cholery! - Głos Gladstones nabrał wyższych tonów. - Zaczyna się denerwować - stwierdził Croft, tym razem nie zniżając głosu. - Z pewnością ma poważne problemy emocjonalne - po wiedziała normalnym głosem Mercy, wiedząc, iż w ten spo sób podrażni Gladstone'a. - Może wszyscy źli ludzie tacy są. Chorzy emocjonalnie. - Nie - powiedział Croft z absolutną pewnością. - Gladsto ne wie, co robi. Przez cały czas dokonuje świadomego wybo ru. Dlatego nie można mu wybaczyć ani zapomnieć. Należy go zniszczyć. - To wy niedługo będziecie martwi! - wrzasnął Gladstone. - Zamknięcie się w bibliotece na nic się nie przyda. Croft pogłaskał podpórkę, jakby była chryzantemą na dłu giej łodyżce. Delikatnie przesuwał czubkami palców po po wierzchni metalu, z góry na dół, badając i lekko naciskając. Kiedy doszedł do samego dołu, coś się lekko ugięło. 292
Dolina klejnotów - Potrzeba mi na to trochę czasu - mruknął. - Musimy się postarać, żeby mówił. Mercy kiwnęła głową, zdejmując z półki cenne książki, żeby Croft miał więcej miejsca. - Odpowiadaj, kiedy do ciebie mówię, Falconer - za grzmiał Gladstone. - Dlaczego myślisz, że tym razem ci się uda? - spytał beztrosko Croft. - Ostatnim razem pożar był nieoczekiwaną katastrofą odpowiedział szybko Gladstone. -Ale się nauczyłem. Przeko nałem się, jaki pożar jest skuteczny. Wszyscy myśleli, że zginąłem w pożarze, prawda, Falconer? Nawet ty tak myśla łeś. Prawie zginąłem. Kto inny na moim miejscu już by nie żył. Lecz ja nie jestem byle kim. Zawsze zostawiam sobie drogę ucieczki. W tamtym przypadku droga była stara, nie bezpieczna i omal nie przypłaciłem tego życiem. Musiałem przejść przez ścianę płomieni do tunelu i kiedy do niego doszedłem, już wypełniał się dymem. Ale przeżyłem i też się czegoś nauczyłem. Nigdy byś nie zgadł, ile operacji plastycz nych w prywatnej szwajcarskiej klinice musiałem przejść, nim mogłem publicznie pokazać ręce i twarz. Były jednak warte swojej ceny, bo nikt mnie nie poznał. Wtedy zrozumia łem, że mogę zaczynać od początku. W końcu miałem odło żoną niezłą sumkę w szwajcarskim banku. Zawsze jestem zabezpieczony. - Ile osób musiało umrzeć, żebyś mógł odłożyć tę sumkę, Gladstone? - Croft przesunął lekko dłoń na podpórce i nacis nął mocniej. sze- jest to, że człowiek, który rozumie, iż większość ludzi Trzeba robić, co się da - odparł Gladstone. - Najpiękniej chce, żeby nimi kierowano, zawsze ma pole do popisu. Ludzie lubią się podporządkowywać i potrzebują autoryte tów. Bardzo mało ludzi chce myśleć samodzielnie, zauważy łeś to, Falconer? - Zauważyłem. - Podpórka zaczęła się przesuwać na bok. - Daj takim ludziom nową religię, kult, poczucie bycia kimś specjalnym, innym i lepszym od reszty, a będą się pchali drzwiami i oknami błagając o wskazówki. - Gladstone, czy prywatna kolonia artystów miała być 293
Jayne Ann Krentz zaczątkiem kolejnego źródła niewolniczej pracy? - spytała Mercy, patrząc na Crofta. - Zawsze myślałam, że artyści są ludźmi niezależnymi. Dlaczego uważasz, że możesz nimi manipulować? - Bystra z pani osóbka. Nawet się nie spodziewałem. Ma pani rację. Kolonia artystów miała się stać początkiem bardzo użytecznego ośrodka władzy. Ostatnim razem popełniłem błąd, pozwalając moim uczniom za bardzo się do mnie zbliżyć. W rezultacie okazało się to słabością. Pozwoliło jed nemu człowiekowi napaść na moje sanktuarium. Ukrył się pośród otaczających mnie tłumów. Tym razem utrzymywa łem moich naiwnych asystentów, jak ich nazywam, w pewnej odległości. Nie mieli pojęcia, czemu służą, ani jak bardzo są mi potrzebni. Myśleli, że po prostu przewożą materiały ma larskie i bagaże po kraju i po świecie. Jeśli zaś chodzi o kon trolę, to cóż, artyści może i są niezależni, lecz, jak wszyscy, mają swoje słabe punkty. Widziała ich pani i rozmawiała z nimi w czasie przyjęcia. Uważają mnie za swego patrona. Płacę za ich twórcze dokonania, a przede wszystkim spra wiam, że czują się nadzwyczajni, wyjątkowi, wybrani w świe cie sztuki. - Co miałeś w zamian? - spytał Croft przesuwając podpór kę w bok o kilkanaście centymetrów. Zza półki dobiegło ciche szczęknięcie. Croft rzucił szybkie spojrzenie Mercy, która przykucnęła obok niego. - Zacząłem rozwijać pewien interesujący projekt, Falco ner. Projekt, który teraz będę musiał na jakiś czas przerwać, ponieważ mi przeszkodziłeś. Tym razem jednak, dzięki mo im przewidywaniom, będę go mógł wznowić w innym miej scu. Musiałem w tym celu rozesłać moich protegowanych po całym świecie w poszukiwaniu artystycznych inspiracji. Uwielbiają podróże. Mówią, że mają one cudowny wpływ na sztukę. Tu i ówdzie, w trakcie podróży, artyści spotykają się z moimi znajomymi, tak samo jak ja patronami sztuki. Te spotkania są przysługą dla mnie. Często dochodzi do wymia ny obrazów. - Co ci podróżujący artyści naprawdę przewożą, Gladsto ne? - Croft zabrał rękę i stanowczo potrząsnął głową, kiedy Mercy zaczęła popychać podpórkę. - jeszcze nie - szepnął. -Jeśli teraz to otworzymy, może 294
Dolina klejnotów zadziałać jakiś sygnał alarmowy, który dotrze do Gladstone'a. Poczekaj. Mercy powstrzymała jęk wyrażający niecierpliwość, ale posłuchała Crofta. - Co takiego robią moi artyści? - powtórzył zadowolonym głosem Gladstone. - Zgadnij, Falconer. - Na Karaibach zajmowałeś się narkotykami. To twoje pole działania. Zmieniłeś wygląd, nazwisko i rodzaj książek, ktdre kolekcjonujesz, lecz nie przypuszczam, abyś zmienił dzie dzinę interesów. Na Karaibach byłeś głównym ogniwem w handlu kokainą. Czy nadal się tym zajmujesz? - Dobrze mnie znasz, Falconer, jakim sposobem? Gdzie się tyle o mnie dowiedziałeś? - Trzy lata temu starałem się jak najwięcej o tobie dowie dzieć. - To mi pochlebia. Czyli to jednak byłeś ty, na wyspie? - Ja. - Croft oparł się o ścianę i założył ręce na pier siach. Wyglądał na znudzonego, ale cierpliwego, jakby mu siał tylko jeszcze trochę poczekać, aż wszystko potoczy się zgodnie z jego oczekiwaniami. - A więc to znów są narkoty ki, Graves? - Tak, Falconer, narkotyki. Oczywiście nic takiego komer cyjnego czy głupiego jak heroina lub kokaina. Te tereny są już zmonopolizowane przez innych i trudno by się było na nie dostać, nie zdradzając mojej poprzedniej tożsamości. Nie, tym razem uwiłem sobie jedyne w swoim rodzaju gniazdko na rynku bardziej niezwykłych narkotyków. - Narkotyki najnowszej generacji. Szerokie pole do dzia łania dla nowych przedsiębiorców. Czy to, co dostałem pod czas przyjęcia, było przykładem jednego z twoich nowych produktów? - Interesująca rzecz, nieprawdaż? Jest prawie gotowa, chociaż wymaga doszlifowania. Powinna być bardzo popu larna wśród tych, którzy chcą się nieźle upić, a na drugi dzień nie mieć kaca. W twoim przypadku chcieliśmy, żebyś się upił i stracił przytomność, wpadając do basenu. - Żeby moja śmierć wyglądała na przypadek? - Właśnie. Te nowe narkotyki powstają w laboratoriach. Nie trzeba ziemi do uprawy czy armii ludzi do zbiorów. Wystarczą technicy pracujący na najlepszym sprzęcie labo295
Jayne Ann Krentz ratoryjnym. Ponadto te narkotyki mogą być nieskończenie zróżnicowane. Struktura cząsteczkowa poszczególnych ro dzajów może być bez trudu zmieniana i od razu mamy nowy produkt. Tego rodzaju elastyczność sprawia, że trudno jest wykryć źródło. Jak tylko policja zidentyfikuje jeden narko tyk, znika on z rynku i na jego miejsce przychodzi inny. Ustawy delegalizujące narkotyki powstają wolniej niż nowe narkotyki. Mercy poruszyła się niespokojnie, chcąc, aby Gladstone skończył już swe przechwałki. Znów zaczęła chodzić tam i z powrotem po pokoju, dopóki nie spostrzegła, że Croft przygląda jej się z dezaprobatą. - Słyszałem, jak niektórzy moi zwolennicy twierdzili, że w czasie pożaru widzieli widmo - mówił Gladstone z namy słem. - Wielu z nich wpadło w panikę. Wielu biegło w płomie nie w głupiej próbie ratowania mnie albo umierania razem ze mną. Co za głupcy. Wielu było pod takim wpływem narkoty ków i histerii, że nie wiedzieli, co robią. Słyszałem jednak, jak krzyczeli o postaci, która pojawiała się i znikała w ciemności. Mówili, że kazałeś im iść za sobą. - Niektórzy poszli - powiedział Croft. - Co z nimi zrobiłeś? - Odesłałem ich do domów. - Jak szlachetnie i wspaniałomyślnie. Ile ci za tę noc zapła cono, Falconer? Przemawia przez mnie ciekawość przedsię biorcy. Ciekaw jestem, jakiego rodzaju wynagrodzenie otrzy muje człowiek twojego rodzaju? Właśnie przyszło mi na myśl, że po dzisiejszej nocy będę potrzebował nowego szefa bezpieczeństwa. W ostatecznym rozrachunku panna Ascanius się nie sprawdziła. Nie powinienem polegać na pięknej kobiecie, lecz początkowo byłem pod wrażeniem jej różno rodnych talentów. Starając się dowieść, iż jest kimś więcej niż tylko ładną kobietą, posiadła wiele umiejętności. Jednakże w końcu okazało się, że jest jedynie ładną buzią. Będę musiał się za kimś rozejrzeć. - Wierz mi, Gladstone, na mnie nie byłoby cię stać. - Obawiałem się, że tak powiesz. Cóż, to była taka luźna propozycja. Jeszcze jedno czy dwa pytania, Falconer, a potern będę musiał odejść. Jak mnie tym razem znalazłeś? Croft nie odpowiedział. 296
Dolina klejnotów Mercy przypomniała sobie mikrofilm, który wysłała na swój adres i zaczęła szeptem opowiadać o nim Croftowi, ale Gladstone znów się odezwał. - To przez tę książkę, prawda? Niewiele osób potrafiłoby mnie odnaleźć za pomocą zaledwie jednej książki. Większość nawet by się nie starała, zakładając, że nie żyję. Któż by pomyślał, że można po trzech latach zwrócić uwagę na ponowne pojawienie się książki? Czy zainteresować się czło wiekiem, który chce ją kupić? Byłem pewien, że niczego nie ryzykuję. I bardzo chciałem ją mieć. - Dlaczego? - spytał cicho Croft. - Co w niej jest takiego, że ryzykowałeś utratę nowej tożsamości? - Klucz do wielkiej władzy, Falconer. Bez niej musiałbym wydać mnóstwo pieniędzy i stracić masę czasu, aby dojść do takiej władzy. Teraz mogę pójść na skróty. Nigdy nie mam dość władzy. Czyż to nie dziwne? Potrafię się zadowolić skromnym jedzeniem, niewyszukanym napitkiem czy spo radycznymi rozrywkami seksualnymi, jednakże nieustannie łaknę władzy. Teraz, kiedy z powrotem dostałem Dolinę, zaspokoję to łaknienie. ~ Jak Dolina uratowała się z płomieni, Graves? - Sam się nad tym zastanawiałem. Nie miałem czasu, aby ją zabrać z biblioteki. Musiałem ratować życie. Wyobrażam sobie, że któryś z moich zwolenników nie był aż tak naiwnie we mnie wpatrzony, jak myślałem. Musiał to być ktoś z bli skich mi ludzi, ktoś, kto domyślił się znaczenia tej właśnie książki. - Dziś nie ufasz już nikomu, prawda? - mruknął Croft. - Niestety, przy prowadzeniu interesów na wielką skalę trzeba mieć pomocników. Ktoś taki musiał być na tyle przy tomny, aby tamtej nocy wykraść Dolinę z biblioteki i z nią uciec. Najwyraźniej jednak nie potrafił odkryć jej sekretu i książka znalazła się na rynku. Ostatecznie wylądowała w kufrze pełnym byle jakich książek. Przypuszczalnie sprze dana za ułamek swej wartości. A potem wpadła w ręce panny Pennington, która zamieściła ogłoszenie. Zabawny figiel losu, co, Falconer? - Nie ma figlów losu, istnieją jedynie pewne wzory, które układają się w zamknięte Koła. - Jesteś interesującym człowiekiem, Falconer. Szkoda, że 297
Jayne Ann Krentz nie mogliśmy dłużej porozmawiać o twojej oryginalnej filo zofii. Niestety, nie stać mnie na taki luksus. Dość już czasu minęło na tej wymianie pytań i odpowiedzi. Muszę iść. Spo dziewam się, że spodoba się wam przedłużająca się śmierć w tych czterech ścianach. To, oczywiście, trochę potrwa. Urządzenie klimatyzacyjne będzie przez jakiś czas filtrowało dym. Kiedy jednak zechcecie szybciej wszystko zakończyć, możecie swobodnie otworzyć drzwi i wyjść. - I dostać kulę w łeb od ciebie albo od Isobel? - spytał Croft. Gladstone zaśmiał się dźwięcznie, czarująco. Ten śmiech też pomagał mu w zachowaniu charyzmy. - Już ci mówiłem, Falconer, nie ma mowy o strzelaniu. Skorzystam ze sposobu, który tak umiejętnie zastosowałeś trzy lata temu. Zobaczymy, jak się poczujesz w środku poża ru. To rzadka przyjemność. Dla człowieka, który, tak jak ty, żyje na krawędzi, może to być bardzo ciekawe zakończenie kariery. - Podpalisz to miejsce tylko po to, żeby się nas pozbyć? zapytał Croft. - To przesada. - Nie. Muszę brać pod uwagę rezultaty. Ostatnim razem ktoś cię wynajął, Falconer. Inaczej nie ścigałbyś mnie. Jesteś, w gruncie rzeczy, najemnikiem. Muszę zakładać, że i teraz dla kogoś pracujesz. Może dla rządu. Pozbycie się ciebie nie oznacza pozbycia się tego, który cię posłał. Muszę się przy gotować na najgorsze. 1 już to zrobiłem. Jeszcze raz muszę zniszczyć wszystko, aby przekonać tych, co cię posłali, że nie ma już żadnych śladów. Czekając dziś wieczorem na wasze przybycie Isobel i ja spakowaliśmy część moich cenniejszych skarbów. No i oczywiście nadal mam konto w szwajcarskim banku. Moje laboratoria na całym świecie wciąż działają i przetrwają, dopóki się z nimi nie skontaktuję jako zupełnie nowy człowiek. Tym razem jestem przygotowany na kata strofę, Falconer. Nauczyłem się tego od ciebie. Zapadła cisza. Croft uważnie obserwował głośnik, jakby był w stanie stwierdzić, czy Gladstone jeszcze tam jest, czy już odszedł. Usłyszeli jakieś szuranie i drapanie, a potem głuchy dźwięk. I znów zapanowała cisza. - Myślę, że sobie poszedł - powiedział Croft, odchodząc od ściany. 298
Dolina klejnotów - Co miał na myśli, mówiąc o pożarze? - Mercy przestała chodzić w kółko i podeszła do ruchomej półki. - Przypuszczalnie zamontował jakiś system całkowitego zniszczenia. Tak żeby nie zostały żadne ślady. - Co to był za dźwięk, który przed chwilą słyszeliśmy? zapytała z przejęciem Mercy. Głuchy wybuch na zewnątrz przerwał dalsze pytania. Mer cy obróciła się na pięcie, spoglądając na zamknięte drzwi biblioteki. Po paru sekundach rozległ się kolejny wybuch. I cisza. - Croft, sprawdźmy, czy za tą półką jest naprawdę jakieś wyjście. Teraz. Proszę. Croft kiwnął głową i położył rękę na metalowej podpórce. Mercy jeszcze raz rzuciła okiem na drzwi. - Croft? - Hmm? - Działał szybko. - Chyba wiem, co to był za hałas. - Tego się obawiałem. - To Isobel, prawda? - Powiedz sobie raczej, że Graves zachował się niezgrab nie-poradził jej Croft. - Musimy sprawdzić, czy ona tam jest - powiedziała Mercy. - Zwariowałaś? Sądząc po odgłosach tam się już zaczęła trzecia wojna światowa. - Ale, Croft... - Do diabła! Myślałem, że już stąd wychodzimy. - Jednak że Croft podszedł do drzwi i zaczął je otwierać. - Do tej pory nic mi w tej akcji nie wychodzi, dlaczego teraz miałoby się udać? - Ostrożnie popchnął drzwi. - Jeden rzut oka, nie więcej. Po drugiej stronie drzwi zobaczyli ogień i dym. Tropikalny ogród był jedną ścianą płomieni. Mercy patrzyła na nie przez szparę w drzwiach. - Mój Boże - szepnęła. - Gladstone jest człowiekiem dokładnym. Croft zaczął zamykać ciężkie drzwi. - Czekaj! - krzyknęła Mercy. - Ona tam jest, na ziemi. To Isobel. Widzę ją. Croft spojrzał we wskazanym kierunku. 299
JayneAnn Krentz
- Powiedział, że nie okazała się specjalnie użyteczna. Przyznaję mu rację. - Poczekaj, może ona żyje. Musimy to sprawdzić. To potrwa sekundę. Leży tuż za drzwiami. - Mercy starała się przejść obok Crofta. - Słuchaj, Mercy, nie mamy czasu, żeby zajmować się Isobel. Ona pewno i tak nie żyje. - Przecież jej nie zastrzelił. Pamiętasz, mówiło tym, że nie będzie strzelał? Na pewno tylko ją ogłuszył. Słyszeliśmy, jak upadła. Otwórz drzwi. Croft zawahał się chwilę, później zaklął i trochę uchylił drzwi. Żar był coraz większy, ale Mercy wiedziała, że na tym etapie najgorszy jest dym. Zatkała rąbkiem spódnicy nos i wyszła z biblioteki. Złapała Isobel za nogę i zaczęła ciągnąć. Croft jednym ruchem wciągnął nieprzytomną kobietę do środka, szybko zamknął drzwi i pochylił się nad Isobel. Mer cy ukucnęła przy nim. - Żyje? - Żyje. - Musimy ją ze sobą zabrać - Wiem. - Croft westchnął i wstał. - Sprawdźmy, co jest po drugiej stronie tej półki. Przesunął na bok metalową podpórkę. Za regałem rozległ się mechaniczny dźwięk naoliwionego urządzenia i nagle pół ściany pochyliło się do środka. Przed nimi rozciągał się czarny tunel. Wpadało przezeń zimne, choć czyste powie trze. - Nic nie będziemy widzieli - powiedziała cicho Mercy. Nawet twój wzrok nie jest tak dobry. Croft ukląkł na jedno kolano przy Isobel i szybko prze trząsnął jej kieszenie. - Na szczęście Isobel jest zawsze na wszystko przygoto wana. Ma przy sobie małą latarkę. W tym momencie Isobel jęknęła i kaszlnęła. Croft wziął ją na ręce i przerzucił sobie przez ramię. - Poniosę ją i pójdę przodem. Idź tuż za mną, Mercy - Na pewno to zrobię. - Dobrze. - Przypomnij mi, żebym ci opowiedziała o mikrofilmie, jak stąd wyjdziemy. 300
Dolina klejnotów - O jakim mikrofilmie? - Croft skierował strumień światła latarki w głąb długiego, skalistego tunelu. Przynajmniej czegoś jeszcze nie wie, pomyślała Mercy. - Nie masz pojęcia, Croft, jakie to miłe, gdy czasami cię na czymś przyłapię. - Jak to czasami? Stale to robisz. - Wyłącznie dla twojego dobra - wyjaśniła Mercy z głębo kim przekonaniem.
Rozdział dwudziesty
bezPrzejście niespodziewanych wydarzeń. Wycho przez idący pod gorę tunel odbyło się dzącżadnychziemi na zboczu wzgórza niedaleko spod posiadłości Croft stwierdził, że rozumował słusz nie. Tym razem Gladstone zapewnił sobie drogę ucieczki. Zawsze odczuwał pewną satysfakcję, kie dy okazywało się, że udało mu się logicznie odtwo rzyć tok rozumowania przeciwnika. Ciemność na zewnątrz pulsowała płomieniami, które pożerały rezydencję Gladstones. - Moj Boże -westchnęła Mercy, wychodząc z tu -nelu mogę uwierzyć, że jeszcze parę minut temu byliśmy zamknięci w pułapce. Dlaczego ten ogień tak szybko się rozprzestrzenił? Izostanie.je rozmieścił. Zaśrodkówgodzin nic tu nie -Croft użył wybuchowych. - Psy - szepnęła Mercy. - Już dawno je uwolniłem. 302
Niei przyglądając się piekłu, ktdre niszczyło dom.
położył Isobel na ziemi.
Gladstone nieźle
kilka
Dolina klejnotów Isobel poruszyła się i otworzyła oczy. Rozkaszlała się, usiłując wyrzucić z płuc dym, którego się nałykała, kiedy Gladstone zostawił ją na pewną śmierć. - To ja rozmieściłam środki wybuchowe. - Gladstone umie okazać wdzięczność - mruknął Croft. W ciemnych oczach Isobel rozbłysła furia. - Drań. Winą za wszystko obarczył mnie. To jemu zależało na tej książce. Gdyby się tak do niej nie palił, nigdy byś nas nie znalazł. - Nie licz na to. - Na dźwięk warczącego śmigła helikopte ra Croft zwrócił uwagę na widok u stóp wzgo'rza. - On ucieka. - Mercy była wściekła. - Nie może tego zrobić. Nie możemy pozwolić mu teraz uciec. Nie po tym wszystkim, co przez niego przeżyliśmy. - Daleko nie ucieknie - stwierdził cicho Croft. Isobel podparła się na łokciu i spoglądała przed siebie. - To dlatego chciał, żebym go uczyła latać. Twierdził, że to ze względo'w bezpieczeństwa. Powinnam była wiedzieć, że dba tylko o własne bezpieczeństwo. - Typowy handlarz narkotyków - powiedział Croft. - Nikt i nic nie jest niezastąpione. - Potrafi żyć jak kot - warknęła ze złością Isobel. - Powie dział mi kiedyś, że zawsze przeżyje. I miał rację. - Nie tym razem - stwierdził spokojnie Croft. Rzucił okiem na Mercy. - Zostań tu z Isobel. - Dokąd idziesz? W tej samej chwili, kiedy zadawała pytanie, Croft popatrzył w jej oczy i zrozumiał, że zna na nie odpowiedź. - Zaczekaj, Croft. Gladstone jest uzbrojony. Sam nie dasz mu rady. Znajdziemy go kiedy indziej. Nie schowa się przed tobą. Croft dotknął umorusanego policzka Mercy. - Nie ucieknie mi. Tym razem skończę swoje zadanie. Rozumiesz? Mercy zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, miała czyste spojrzenie. - Tak. - Kocham cię, Mercy. - ja też cię kocham. Uważaj na siebie. - Dobrze. - Odwrócił się i szybko ruszył w dół po zboczu. 303
JayneAnn Kreutz
Helikopter podrywał się z ziemi. Gladstone jeszcze nie zauważył Crof ta. Koncentrował się naprowadzeniu maszyny. Croft dobiegł do muru otaczającego posiadłość i wsko czył na kamienne ogrodzenie, kiedy helikopter wzniósł się na parę metrów, zadrżał i nagle z powrotem wylądował na ziemi. Zapewne Gladstone spojrzał na wskaźnik paliwa i zoba czył, że jest prawie pusty, pomyślał z satysfakcją Croft. Teraz Gladstone już wie, że ta droga ucieczki nie istnieje. W tym momencie Gladstone spojrzał przez szklaną szybę kabiny i spostrzegł w świetle płomieni przykucniętego na murze Crofta, który uśmiechał się niczym duch. Szok i wściekłość zmieniły arystokratyczną twarz Gladsto ne'a w maskę nienawiści i strachu. Croft lekko zeskoczył na ziemię i zaczął biec w kierunku unieruchomionego helikop tera. Gladstone rozpoczął nerwowe poszukiwania w kabinie i znalazł to, czego szukał. Wyskoczył z helikoptera, trzyma jąc w obu rękach mały pistolet. Zapakowana w papier Dolina upadła na ziemię tuż koło jego stóp. Nie zwrócił na to uwagi, podnosząc pistolet i celując w Crofta. Było jednak za późno. Croft był za blisko. Wyciągnął rękę niemal od niechcenia, a jednocześnie tak błyskawicznie, że Gladstone nawet tego nie zauważył. Pistolet poleciał w cie mność. - Przeklęty draniu! - wrzasnął Gladstone i cofnął się odru chowo. - Nie zbliżaj się do mnie, słyszysz? Czym ty jesteś? Duchem? Przecież już nie żyjesz. Błyskające płomienie ognia odbijały się w oczach Crofta, gdy podchodził do swojej ofiary. Bez słowa zbliżał się do Gladstone'a powolnym, nieustępliwym krokiem, który jakby hipnotyzował przeciwnika. Croft wyraźnie się nie śpieszył. Tym razem załatwi sprawę do końca. Ze wzgórza Mercy doskonale widziała całą scenę. W chwili gdy Gladstone wyskoczył z helikoptera z pistoletem, odru chowo się poderwała. Jednakże Isobel krzykiem zwróciłą na siebie jej uwagę. - To się nie może tak skończyć. Ja na to nie pozwolę. Isobel zaczęła biec w dół, w stronę furtki w murze. Mercy rzuciła się za nią. Wpadła przez furtkę kilka sekund 304
Dolina klejnotów później i zobaczyła, że Isobel kieruje się do helikoptera. Na tle szalejących płomieni Croft i Gladstone nadal rozgrywali śmiertelną grę drapieżnika i ofiary. Obaj mężczyźni zapo mnieli o istnieniu kobiet. Isobel dopadła helikoptera i zaczęła czegoś szukać pod siedzeniem. Kiedy Mercy do niej dobiegła, zobaczyła, że Isobei wyskakuje z kabiny z pistoletem w dłoni. Mercy zaczepiła o coś pogą i prawie się potknęła. Łapiąc równowagę, dostrzegła na ziemi pakunek z Doliną. Znała doskonale te wymiary. Pamiętała także ciężar książki. Nie zastanawiając się, myśląc jedynie o tym, że potrzebuje cze goś, co zrównoważyłoby pistolet w ręce Isobel, schyliła się i złapała książkę. - Zabiję go! - krzyczała Isobel. - Obu ich zabiję. - Nie zwracała uwagi na Mercy, celując w jednego z mężczyzn, którzy przesuwali się powoli w stronę ściany ognia. W tym momencie Mercy nie potrafiłaby stwierdzić, czy Isobel celuje w Crofta, czy w Gladstones. Nie mogła ryzyko wać. Silnie zamachnęła się książką, waląc Isobel w rękę, w której trzymała pistolet. Isobel krzyknęła i pistolet upadł na ziemię. Mercy skoczy ła, aby go chwycić. - Ty zdziro! - Isobel trzymała się za uderzoną rękę. Na jej twarzy widać było wściekłość i ból. - Zabiję cię. Zabiję... Gladstone krzyknął z rozpaczy i ze strachu i to na chwilę sparaliżowało obie kobiety. Mercy i Isobel odwróciły się i zo baczyły go schwytanego w pułapkę między ogniem a Croftem. Croft zbliżał się coraz bardziej, stawiając swą ofiarę przed piekielnym wyborem. Mercy zastanawiała się, jak oni mogli znosić ten żar. Zaci skała palce na pistolecie i przyglądała się rozgrywanemu do końca strasznemu wydarzeniu. W miarę jak Croft podchodził coraz bliżej, Gladstone krzy czał ze strachu i w końcu uległ histerycznej panice. - Nie! Nie! Nie pozwolę! Nie pozwolę ci na to. Ty i wszys cy inni jesteście niczym. Nic niewartym śmieciem. Nie jeste ście warci... Zawsze jest jakieś wyjście. Musi być jakieś wyj ście. Gladstone odwrócił się i pobiegł w ogień. Coś ciężkiego 305
Jayne Ann Krentz spadło z dachu, jakiś palący się przedmiot. Uderzył w Glad stones, kiedy przekraczał prdg swego domu. Mercy zobaczyła, że Croft rzuca się do przodu. - Nie, Croft! On nie żyje. Nie dotykaj go. To koniec. Podbiegła do Crofta, obawiając się, że zechce wejść w ogień, powodowany chęcią zemsty i potrzebą absolutnej pewności. Na dźwięk głosu Mercy Croft zatrzymał się w miejscu. Przez chwilę się jej przyglądał. Potem coś zabłysło w jego wzroku, coś jakby tęsknota i niewymowne pragnienie. - Mercy! - To koniec, Croft. Koniec. - Rzuciła mu się w ramiona, a on zamknął ją w mocnym uścisku. od-przeraźliwego żaru. Wiem - szepnął ochryple. - Wiem. - Szybko odciągnął ją Razem pobiegli do helikoptera. Mercy rozejrzała się wokół zdumiona. - Nie ma Isobel! - krzyknęła. - Mała szkoda. Uciekajmy stąd. Croft poprowadził ją przez furtkę, z powrotem na wzgó rze. Przystanął w chłodnej ciemności i przyglądał się przez moment temu, co działo się na dole, upewniając się, że tym razem do końca wypełnił zadanie. - Co się stało z helikopterem? - spytała po chwili Mercy. - Opróżniłem zbiorniki paliwa, nim wszedłem do domu. Samochód też ma pusty bak. Nie chciałem mu zostawić żadnej możliwości ucieczki. - Czy to już naprawdę koniec? - Mercy dotknęła ręki Crofta. Wiedział, co ma na myśli. - Koniec. Tym razem znajdą jego ciało w płomieniach. Tym razem będę pewien. Widziałem, jak padał. Nie żyje. Przerwał, po czym dodał cicho: - Chyba już czas. - Na co? łaś,- prawda? Na zawiadomienie władz. Tego przecież zawsze chcia - Wreszcie! Chyba zaczniemy od szeryfa. - Myślałem o najbliższej straży pożarnej. Wokdł po siadłości Gladstones są same puste tereny i ogień nie powi nien się za bardzo rozprzestrzenić, lecz nie ma sensu ryzy kować. 306
Dolina klejnotów Mercy przyjrzała mu się z niedowierzaniem. - Nie ma sensu ryzykować? Trochę pdźno doszedłeś do tego wniosku. Zawsze podziwiałam w tobie wyczucie chwili. Jednocześnie jednak Mercy wzięła go za rękę. Croft poczuł energię płynącą z jej miłości i chłonął ją wszystkimi zmysła mi. Ta miłość go ożywiała, karmiła, uspokajała. Zdał sobie sprawę, iż potrzebuje Mercy tak, jak jeszcze nigdy nie potrze bował drugiego człowieka. I czuł się bezpieczny, bo wiedział, że Mercy zawsze z nim będzie. - Dobrze się czujesz, Croft? - Tak. Teraz tak. Mercy była bezpieczna, a ostatni krzyk, który Croft słyszał przed trzema laty, ucichł na zawsze. Stare Koło zamknęło się i powstawało nowe. - A co z Isobel? - spytała niechętnie Mercy. - Uciekła. - Na pewno więcej jej nie zobaczymy. - Zauważył, że Mercy trzyma pakunek z Doliną. - Czyżbyś ocaliła tę przeklę tą książkę? - Bardzo mi się przed chwilą przydała. Isobel wyjęła pisto let z helikoptera. Chciała zastrzelić albo ciebie, albo Gladsto nes, albo was obu. Nie mam pojęcia kogo. Doliną wytrąciłam jej z ręki pistolet. - I kto to powiedział, że tego rodzaju literatura nie ma wartości? - stwierdził Croft z błyskiem rozbawienia w oczach. Drżący nieco uśmiech Mercy ocieplił chłodną noc. Pierwszy doberman pojawił się przed nimi, gdy szli do miejsca, gdzie Croft zaparkował Toyotę. Drugi siedział przy samochodzie, jakby go pilnował. Oba psy podeszły do Crofta i milcząco się z nim przywitały. - Mam wrażenie, że w niedalekiej przyszłości będę musia ła kupować mnóstwo pokarmu dla psów. -Mercy jęknęła. Kiedy dojechali do Denver, Mercy była wykończona. Croft prowadził bez przerwy; zatrzymał się tylko dwa razy: żeby anonimowo zgłosić pożar i żeby nabrać benzyny. Gdy wreszcie zaparkowali przed motelem, Mercy marzyła jedynie o gorącym prysznicu przed kolacją. - Nie sądzisz, że recepcjonista nie będzie zachwycony tym, że chcemy zabrać do pokoju dwa dobermany? - spytała 307
Jayne Ann Krentz Mercy, z powątpiewaniem spoglądając na psy rozparte na tylnym siedzeniu samochodu. - Porozmawiam z nim. Jestem pewien, że się zgodzi. Mercy nie była przesadnie zdziwiona, kiedy się okazało, że Croft miał rację. Potrafił zdobywać to, na czym mu zależało. - Ciekawe, co się stanie z Isobel? - spytała Mercy wieczo rem, przy kolacji. - Cierpnie mi przy niej skora. Poza tym jest idiotką. - W niektórych sprawach rozumujesz w bardzo uprosz czony sposób, prawda? - Croft był autentycznie rozbawiony. - Myślę, że w zasadzie mamy zbliżony pogląd na świat. Masz rację. Isobel jest idiotką, a Gladstone potrafił przyciągać idio tów. Jak sam mówił, jest wielu ludzi, którzy oddadzą kontrolę nad swoim życiem komuś innemu w zamian za poczucie bycia kimś ważnym i wyjątkowym. - Co się z nią stanie? - Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. - Croft wzruszył ramionami. - Jeśli o mnie chodzi, była drobną przeszkodą. Chodziło mi o Gladstones, a nie o nią. Isobel o tym wie i na pewno więcej jej nie zobaczymy. Sądzę, że znajdzie inną pracę i stanie się problemem dla kogoś innego. Prędzej czy później wyląduje w więzieniu albo zginie. To nieuniknione. Nie jest aż tak sprytna, żeby zrobić karierę pracując dla ludzi pokroju Gladstones. Nie zna podstawowej zasady, zapewnia jącej w tym fachu przeżycie. - Jakiej? - Nie wie, kiedy się trzeba wycofać. Mercy zadrżała, słysząc, jak Croft bez śladu współczucia opisuje przewidywany koniec Isobel. - Miałeś rację co do Gladstones czy Gravesa, czy jak on się tam naprawdę nazywał. To był zły, niebezpieczny czło wiek. - Nie powinienem był pozwolić, abyś się znalazła tak blisko niego. - Przestań - poprosiła Mercy. - Nie miałeś specjalnego wyboru. - Gdybym był od samego początku pewien, że Gladstone jest Gravesem, mógłbym cię powstrzymać przed skontakto waniem się z nim. 308
Dolina klejnotów - Nie podoba mi się ani ta rozmowa, ani wyraz twoich oczu. - Jaki wyraz moich oczu? - spytał niewinnie Croft. - Taki, który mówi: ,,W tym konkretnym przypadku nie udało mi się ponieść pełnej i szlachetnej odpowiedzialno ści". Poczucie odpowiedzialności jest dobrą rzeczą, Croft, ale masz skłonności do przesady. To, co się zdarzyło w gdrach, nie było twoją winą. W końcu uratowałeś mi życie. Isobel też. - To ty uratowałaś nam życie, odkrywając tunel. Mercy poczuła się bardzo z siebie zadowolona. - Tak, to mi się udało, prawda? - Oczywiście, ale gdybyś mnie słuchała, w ogóle byś się nie znalazła w tak niebezpiecznej sytuacji - rzucił od nie chcenia Croft. Poczucie satysfakcji Mercy wyparowało w ogniu jej gnie wu. - Po tym, co przeżyłam w ciągu ostatnich dni, masz jesz cze czelność mnie pouczać? - A co, twoim zdaniem, przeżyłem ja, kiedy zobaczyłem, jak wysiadasz z helikoptera? O mało wszystkiego nie zepsu łaś. Mercy przygryzła dolną wargę; poczuła się nagle okropnie winna. - Przepraszam cię, Croft. Kiedy mi powiedzieli, że cię mają, nie miałam specjalnego wyboru. Musiałam zrobić, co mi kazali. - Wiem - powiedział Croft, ku zaskoczeniu Mercy. - Na twoim miejscu przypuszczalnie zrobiłbym to samo. - Wcale nie - stwierdziła ponuro Mercy. - Wymyśliłbyś jakiś genialny sposób, żeby mnie uratować. Co zresztą zro biłeś. - Możemy spokojnie uznać, że uratowaliśmy się wzajem nie. Skończmy ten temat, Mercy. Widzę, że jeśli ci wygarnę, co ci się należy, to będę musiał wysłuchiwać patetycznych, łzawych przeprosin. Mercy zawahała się na moment, nie wiedząc, czy Croft sobie nie kpi. - Dobrze - powiedziała w końcu. - Żadnego płaszczenia się ani przeprosin z mojej strony, pod warunkiem że nie będę 309
Jayrte Ann Krentz musiała słuchać bohaterskich zaklęć o pełnej odpowiedzial ności za to, że w ogóle dopuściłeś do tego, że znalazłam się w niebezpieczeństwie. Nie mogę wytrzymać twojego gadania o tym, że jesteś moim dłużnikiem i że zawsze płacisz swoje długi. Zgoda? Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. - Nie chcesz mnie do siebie przywiązać honorowym zo bowiązaniem? - spytał powoli. - Czy to konieczne? - Nie. Prawdę mówiąc, w żaden sposób się mnie nie po zbędziesz. - Świetnie. - Mercy uśmiechnęła się promiennie. Po czym uważnie przyjrzała się Croftowi. - Czy chcesz wrócić do swojej pracy sprzed trzech lat? - Nie. Skończyłem z tym, nim cię poznałem. Dlatego zało żyłem szkoły samoobrony. Wiedziałem, że muszę coś jesz cze zrobić w życiu. Dość czasu spędziłem zajmując się tą moją stroną, która reaguje na przemoc. Postanowiłem spę dzić więcej czasu nad badaniem tej części mojej osobowości, która znajduje przyjemność w logice, filozofii i innym rodza ju siły. - Dobrze siebie znasz. - Bardzo wiele nauczyłem się o sobie ostatnio od ciebie. - Myślę, że to działa w obie strony. Ja też się od ciebie paru rzeczy nauczyłam. - Mercy podniosła głowę. - Jest nasze wino. Tego nam właśnie trzeba. Croft przyglądał się, jak kelner rozlewa wino do kielisz ków. Kiedy odszedł, Croft podniósł kieliszek i obrócił go powoli pod światło, oglądając przejrzysty czerwony płyn. Był zamyślony, zbyt zamyślony. Intuicja podpowiedziała Mercy, nad czym zamyślił się Croft. - Nie musisz się już o to martwić - powiedziała. - O co? - O to, że się upijesz. Nie jesteś swoim ojcem, Croft. Nie wypiłeś za dużo na przyjęciu Gladstones. Nasypali ci czegoś do wina. Wątpię, czy jeszcze kiedykolwiek w życiu naprawdę się upijesz, ale nawet jeśli to zrobisz, jedno jest pewne. - Co takiego? 310
Dolina klejnotów Mercy uśmiechnęła się, podnosząc swój kieliszek. - Wiemy, że nie jesteś ponurym pijakiem, jak twój ojciec. Owszem, stajesz się lubieżny i napalony, ale nie ponury. Nigdy nie stracisz kontroli nad niebezpieczną stroną swojej osobowości. - Wiesz, Mercy, czasami jesteś dla mnie prawdziwą pocie chą. - Croft spojrzał na nią znad brzegu kieliszka wzrokiem, w którym było ciepło, miłość i uśmiech. - Za nas! - Mercy stuknęła swoim kieliszkiem o kieliszek Crofta. - Za nas! - Apropos - zaczęła Mercy. - Mam ci coś do powiedzenia na temat pewnego mikrofilmu, który znalazłam w grzbiecie okładki Doliny. Moja mądrość cię zaskoczy. - Tego się obawiałem. - Croft jęknął. Następnego dnia Mercy obudziła się o świcie. Nie otwie rając oczu poruszyła stopą pod kołdrą, szukając Crofta. Miejsce obok niej było puste. Pomyślała, że może Croft zabrał psy na poranny spacer. Kiedy jednak węszący, wilgotny nos wtulił się w jej dłoń, okazało się, że psy są w pokoju, Wreszcie Mercy otworzyła oczy i powoli usiadła, starając się nie robić hałasu. Croft był tam, gdzie się spodziewała o tej porze. Siedział po turecku, nieruchomo przy oknie, patrząc na odległe góry. Miał na sobie tylko dżinsy. Mercy przyglądała mu się przez chwilę, patrząc z miłością na silną, zwarta sylwetkę na tle porannego światła. Nie ma w nim nic z ducha, pomyślała z rozbawieniem. Po cichu wstała z łóżka i sięgnęła po szlafrok. Pies, który ją przedtem szturchał nosem, wrócił do swego towarzysza w kącie pokoju. Mercy, nie przeszkadzając Croftowi, poszła do łazienki. Kiedy wróciła po jakimś czasie, wiedziała, że Croft kończy już medytację. Nie poruszył się wprawdzie, lecz wyczuła w nim inny poziom świadomości. Powoli przyzwy czajała się do ich wzajemnego, subtelnego, milczącego zro zumienia. - Dzień dobry - powiedziała cicho i podeszła do Crofta. Kiedy na nią spojrzał, zmienił się wyraz jego twarzy. Znikła obojętność; zastąpiło ją ciepło promieniujące wprost do Mercy. 311
JayneAtm - Dzień dobry - odparł.
Kreutz
Mercy uśmiechnęła się i usiadła przed nim, naśladując jego pozycję. - Powinniśmy chyba porozmawiać. - O czym? - Croft uśmiechnął się lekko. - Jest parę kwestii dotyczących naszego związku, które musimy ustalić. - Wszystko jest ustalone, Mercy. - Naprawdę? - Najpierw będzie okres przystosowywania, ale to nieważ ne. Ważne jest tylko to, że będziemy razem. - Naprawdę? - Kocham cię. Koło mojego życia nie byłoby bez ciebie pełne. - Och, Croft, ja czuję tak samo. Nie wiem, jak to się mogło zdarzyć tak szybko i tak całkowicie, wiem jednak, że chcę zostać z tobą do końca życia. Nie potrafię tego wyjaśnić, lecz jestem tego pewna tak mocno, jak jeszcze niczego z życiu nie byłam pewna. Kocham cię. - Kiedy wzór jest zrozumiały i zaakceptowany, a Koło za mknięte, wszystko staje się jasne i przejrzyste jak akwarela. Kiedy odkryje się prawdę, widać, że świeci życiem. - Croft wziął jej rękę w swoje dłonie. Spojrzał w oczy Mercy w momencie, gdy pełne światło poranka wdarło się przez okno. Jego miłość istniała w prze pastnej głębinie orzechowych oczu. Ma rację, pomyślała Mer cy. Prawda świeci życiem, kiedy się ją odkryje. Poczuła, jak jego palce zaciskają się wokół jej ręki, i wiedziała, że ich wzajemny związek jest nierozerwalny. W jakiś sposób, które go nigdy przypuszczalnie nie potrafi wytłumaczyć, należą do siebie i oboje to akceptują. Prawda świeciła między nimi. Dwa umysły i dwie rzeczy wistości zamigotały, zamazały się i wreszcie połączyły w olśniewającym momencie czasu. i wtedy chwila realizacji minęła, zamknięta na zawsze w ich sercach i umysłach. - Oczywiście, musimy uzgodnić pewne szczegóły stwierdził z zadumą Croft. Mercy nadal czuła się lekko oszołomiona doświadczeniem, które dopiero co przeżyła. 312
Dolina klejnotów - Szczegóły? - powtórzyła pytająco. - Rozumiem, że nie możesz się przenieść do Oregonu. Musisz być blisko swojego sklepu. To znaczy, że ja będę się musiał przeprowadzić do Ignatius Cove. Nie ma problemu. Mogę prowadzić interesy z każdego miejsca na wybrzeżu. Ale musimy znaleźć większy dom, bliżej wody. Obawiam się, że będziemy mieli trzy psy. Jednego mam już w domu. Kiedy mnie nie ma, opiekuje się nim sąsiad. Potrzebują miejsca do biegania i ja też. - Sądzę, że bez trudu znajdziemy coś większego niż moje dotychczasowe mieszkanie. - Mercy była chwilowo skłonna do zgody. - W naszym nowym domu muszę mieć pokój do medyta cji, miejsce używane wyłącznie do kontemplacji. Nauczę cię, jak się medytuje. Będę cię musiał także nauczyć właściwego parzenia herbaty. Nie mogę przez resztę swoich dni egzysto wać na torebkach ekspresowych. I musisz wziąć lekcje malo wania. - Coś jeszcze? - spytała słodkim głosem Mercy. - Przypuszczalnie będziemy musieli pozbyć się twojego telewizora - powiedział po namyśle Croft. - Nie znoszę telewizji. Przeszkadza mi migoczący ekran, nie mówiąc już o tej sieczce, którą w nim pokazują. I jest jeszcze problem twojego gustu w urządzaniu wnętrz. Zdaję sobie sprawę, że lubisz jaskrawe kolory, ale przy niewielkiej podpowiedzi z mojej strony na pewno docenisz subtelne niuanse delikat niejszych odcieni. Mercy rzuciła mu mordercze spojrzenie. - Czy to już koniec listy twoich wymagań? - Przypuszczalnie coś jeszcze mi się przypomni. Będę zapisywał to, co mi przyjdzie na myśl. - Cudownie. Powiedz mi, co ja będę miała z naszego związku? Croft uśmiechnął się z zadowoleniem. - Dostaniesz mężczyznę, który ci pomoże zapanować nad twoją tendencją do lekkomyślności. Mężczy znę, który wie, co jest dla ciebie najlepsze, i który ci zapew ni wszystko, czego potrzebujesz, nawet jeśli to się nie zawsze będzie pokrywało z tym, czego będziesz chciała. Dostaniesz także oddanego niewolnika seksu, który poświę-
Jayne Ann Krentz ci się twoim przyjemnościom. Czegóż więcej może chcieć kobieta? To wystarczyło. Żarty Crofta przebrały miarę. Mercy rzuci ła się na niego, przewracając go na dywan. Poddał się łatwo, patrząc na nią śmiejącymi się oczyma. Usiadła mu na piersi, przytrzymując mu ręce na podłodze. - Wystarczy, niewolniku seksu. - Czy zndw chcesz mnie zaatakować? - Jak najbardziej. - Świetnie. Proponuję wobec tego, abyśmy zajęli wygod niejszą pozycję. - Bez ostrzeżenia przewrócił się i przycisnął ją swoim ciałem do podłogi. - Croft! - prychnęła, rozdarta między śmiechem a udawa nym oburzeniem. - Puść mnie! Jesteś za ciężki! - Masz rację. Taka pozycja może być wygodniejsza dla mnie, ale wyobrażam sobie, że boli cię kość ogonowa. Dywan nie jest bardzo gruby, prawda? - Croft wstał, pociągając ją za sobą. Pokój zawirował i Mercy kurczowo przytrzymała się Crof ta. Kiedy wszystko wróciło do normy, stwierdziła, że leży na łóżku. Croft rozpinał spodnie. Kiedy je ściągnął, Mercy zoba czyła, że jest całkowicie podniecony. Jego ciężki członek pulsował oczekiwaniem. Zadrżał, kładąc się przy niej i biorąc ją w ramiona. Żartobliwy wyraz znikł z jego oczu i zastąpiło go znacznie intensywniejsze uczucie. - Stale cię tak bardzo potrzebuję - stwierdził ochryple. - Wydaje mi się, że w tym ataku tracę inicjatywę - sze pnęła Mercy. Czuła go na swym udzie, twardego i niecierpli wego. - Nic nie szkodzi - mruknął, zbliżając usta do jej piersi. Z łagodnym podziwem całował brodawkę, a potem znów podniósł głowę. - Zajmę się wszystkim. - Tak myślałam - szepnęła w rozmarzeniu. Objęła go, gładząc szczupłe, umięśnione plecy. - Croft, tak strasznie cię kocham. - Wiem - powiedział. Jego oczy nabrały koloru starego złota. - Czuję to i widzę za każdym razem, kiedy na ciebie patrzę lub cię dotykam. Nawet nie wiesz, jakie to wspaniałe uczucie wiedzieć, że jesteś moja. Nigdy czegoś podobnego nie czułem. 314
Dolina klejnotów - Mogę sobie wyobrazić, jak się czujesz, ponieważ wiem, że jesteś mój. To bardzo wyjątkowe uczucie, prawda? - Niewiarygodne. - Wtulił twarz w jej szyję z cichym ję kiem pożądania. Mercy zadrżała lekko, gdy przesunął dłoń między jej piersiami na brzuch. Kiedy przesunął rękę jeszcze niżej, miękko wymruczała jego imię i uniosła biodra. Przesu nęła rękę na jego biodro, a potem wbiła palce w twardy, umięśniony pośladek. - Skarbie. - Och, Croft. - Znów zadrżała, gdy jego dotyk stał się jeszcze bardziej intymny. Poruszał palcami z niesłychaną pieszczotą, odszukując wszystkie tajemne, schowane miej sca. Dotykał jej, dopóki nie stała się mokra, ciepła i obolała z niecierpliwości i pożądania. Gładził i pieścił, a Mercy skręcała się w jego ramionach. Dotykała go równie intymnie, biorąc w dłoń jego ciężki żar. Kiedy zndw wymówił jej imię i rozsunął jej nogi stopą, z całej siły do niego przywarła. - Weź mnie do środka - szeptał namiętnie Croft. - Potrze buję twojego ciepła. Chcę cię czuć wokół siebie. Jedwabistą, gładką i silną. To cholernie wspaniałe być w tobie, kotku. Otworzyła się dla niego, przyciągając go do siebie z pra gnieniem równie silnym. Ostrożnie skierowała go w siebie. Jęknął i wszedł w środek, szukając intymnego połączenia ciałem. Jak zwykle zareagowała w najbardziej prymityw ciało najpierw szukało wyzwania, a'potem witało najeźdźcę i mu się poddawało. Na moment delikatne mięśnie przy otwarciu miękkiej, kobiecej zasłony Mercy napięły się w oporze. Croft pchnął powoli, nalegając na prawo do wejścia, i nim opór się zwię kszył, wysunął się. Mercy natychmiast uniosła biodra w roz paczliwej próbie odzyskania tego, co straciła. Croft powtó rzył powolne wejście, otwierając drogę dokładniej, dopóki Mercy nie krzyknęła z zachwytem. I jeszcze raz się wycofał. Zmysłowe podniecenie doprowadzało Mercy do szaleń stwa. Kurczowo trzymała Crofta, aby nie mógł się jej wy mknąć. - Teraz. - Jęknęła, gryząc go w ucho. - Teraz cię potrze buję. 315
znyjejsposób na jego agresywną twardość. To było tak, jakby jej
Jayne Ann Krentz - Nie możesz potrzebować mnie bardziej niż ja ciebie. Wsuwał się w nią, a ona go przyjmowała, rozciągając się, żeby go pomieścić, zamykając się wokół niego, przyciskając się do jego ciała. Był w niej zamknięty i trzymał ją uwięzioną w uścisku swych ramion. Gwałtowna namiętność doprowadziła ich do szaleńczego spełnienia, które zdawało się trwać całe wieki. Razem unosili się w powietrzu, w cieple miłości i porannego słońca. Po długim czasie Mercy poruszyła się i lekko uniosła, spoglądając z uśmiechem w oczy Crofta. - Chyba wiem, co masz na myśli, mówiąc o zamykaniu Koła. - Naprawdę? - Croft wsunął jej palce we włosy. - Jesteśmy zamkniętym Kołem, ty i ja, prawda? - Tak. - Wziął ją znów w ramiona. - Wiesz co? Będzie z ciebie lepsza studentka filozofii, niż się spodziewałem. - Pobierałam nauki u eksperta. - Umiesz wyprowadzać psy? Doberman w kącie pokoju jęknął niecierpliwie, jakby rozu miał pytanie Crofta. Dwa miesiące później Mercy stała na niskiej drabin ce między dwoma rzędami półek z książkami i zajmowa ła się ich odkurzaniem. Praca sprzedawcy książek nie ma końca. Jednocześnie planowała nadchodzący wieczór. Croft po wróci niedługo z dwudniowej wizyty w jednej ze swoich szkół w Kalifornii. Chciała mu przygotować coś specjalnego. Coś jeszcze oprócz nieprawdopodobnie mikroskopijnej i przezroczystej piżamy z falbankami, którą kupiła niedaw no na ich miodowy miesiąc. Może świeże krewetki. Z sałatą i z butelką chardonnay. Rozmyślając o kolacji Mercy poczuła nagle, że nie jest w sklepie sama. Dzwonek nad drzwiami nie zadźwięczał, lecz jej szmatka do kurzu znieruchomiała na książkach. Mercy uśmiechnęła się do siebie. Wrócił Croft. Odwróciła głowę i zobaczyła, że stoi przy końcu półek. Ciemny, szczupły, potencjalnie niebezpieczny, ale dla niej nigdy nie był zagrożeniem. Jak zwykle, zjawił się bezszelest316
Dolina klejnotów nie, jednak Mercy wiedziała, że jest bardzo, bardzo prawdzi wy i realny. W ręce trzymał jakąś paczkę. - Croft! Spodziewałam się ciebie dopiero za parę godzin. Uśmiechnął się i otworzył dla niej ramiona. Mercy zeszła z drabiny i pobiegła ku niemu z powitalnym uśmiechem. - Wyrwałem się wcześniej. - Pocałował ją, a potem wsunął jej w ręce paczkę. - Proszę. To dla ciebie. - Co to jest? - Prezent od Raya Chandlera. - Od Chandlera? - Zmarszczyła nos. - Ach, tak, już wiem. To ten twdj przyjaciel. Wyratowałeś jego córkę z tamtej wy spy. Gdzie go widziałeś? - Mówiłem ci, że pracuje dla rządu. Ponieważ nie przepa dam za kontaktami z najrozmaitszymi przedstawicielami władz, z wyjątkiem Raya, postanowiłem jemu właśnie posłać ten mikrofilm, ktdry znalazłaś w Dolinie. - Zastanawiałam się, gdzie on przepadł. - Mercy rozpako wywała paczkę. - Ale dlaczego twdj przyjaciel przysłał mi prezent? Przecież nawet mnie nie zna. - Nie, ale jest ci wdzięczny za prezent, ktdry od ciebie dostał. - Ten mikrofilm? - Mercy podniosła głowę. - Co na nim było? - Lista nazwisk. Część z nich to potężni handlarze narko tyków, z którymi Gladstone robił interesy w swoim wcześ niejszym wcieleniu, jako Graves. Reszta to nazwiska intere sujących klientów. - Klientów? - Wysoko postawionych ludzi w tym kraju, którzy są w szponach narkotyków. To nie była tylko lista nazwisk. Były tam dowody przeciwko jego wspólnikom i ważnym klien tom. Okazuje się, że Gladstone uzyskał swoje informacje, kiedy działał jeszcze jako Egan Graves i przechowywał je jako ubezpieczenie i potencjalne źródło szantażu. Większość lu dzi, którzy widnieją na tym mikrofilmie, jest bardzo potężna i faktycznie nie do ruszenia. Ale informacje, które Gladstone zawarł na mikrofilmie, umożliwią różnorodnym agencjom rządowym ich zidentyfikowanie i zneutralizowanie przynajmniej części z nich. - Gladstone próbował odbudować swoje imperium. 317
Jayne Ann Krentz - Odzyskanie tej listy szybko doprowadziłoby go do wła dzy, którą kiedyś posiadał. Mercy odpakowała prezent. Kiedy zobaczyła prawie do skonałe pierwsze wydanie Księgi prowadzenia domu pani Beeton, roześmiała się w głos. Właściwy prezent ślubny dla narzeczonej. no-mi, że to rzadka książka. Umieszczona w katalogu przy Nie jest to dziedzina moich zainteresowań, lecz mówio ciągnie powszechną uwagę. - Niewątpliwie - powiedziała prędko Mercy, badając wzro kiem stronę tytułową. - Jest to pierwsze wydanie z tysiąc osiemset sześćdziesiątego pierwszego roku, w oryginalnej oprawie z materiału. I w doskonałym stanie. To znakomity egzemplarz. Z przyjemnością podziękuję twojemu przyja cielowi, panu Chandlerowi. Croft uśmiechnął się pobłażliwie. - Spytał, jak mógłby ci się odwdzięczyć i poradziłem mu, żeby kupił ci jakąś książkę, za pomocą której mogłabyś na nowo zacząć swą krótkotrwałą karierę sprzedawcy książek antykwarycznych. Mercy roześmiała się. - Pan Chandler ma dostęp do interesujących źródeł. już-iść do domu? Nie da się ukryć. - Croft spojrzał na zegarek. - Możesz - Tak. Po drodze musimy wstąpić do sklepu. Chcę kupić świeże krewetki i trochę jedzenia dla psów. - Proszę, możesz pozamykać. - Przyciskając do piersi nowy skarb, Mercy wręczyła Croftowi klucze od sklepu. Potem wzięła torebkę zza lady, otworzyła drzwi i wyszła na ulicę, gdzie czekała na Crofta. Kiedy zamykała za sobą drzwi, wesoło zadzwonił dzwonek. Croft spojrzał na nią przez szybę, kiedy sprawdzał tylne drzwi. Ciągle się nie mógł nadziwić, że Mercy jest jego żoną. Ta myśl sprawiała mu nieustanną przyjemność. Croft wyszedł ze sklepu i podszedł do Mercy. Jak zwykle dzwonek nie zadzwonił. Croft odwrócił się ze zmarszczonymi brwiami. Czasem trudno było zerwać ze starymi przyzwyczajeniami. - Poczekaj chwilę, Mercy. 318
-Croft zmarszczył brwi.
Dolina klejnotów Croft otworzył drzwi z klucza, wszedł do sklepu, zamknął drzwi i uśmiechnął się do Mercy przez szybę. Później otwo rzył drzwt i znów wyszedł na ulicę. Tym razem zadbał o to, żeby dzwonek głośno zadźwięczał. - Nie musisz mi niczego udowadniać - powiedziała ze śmiechem i z miłością Mercy. - Nigdy nie wierzyłam, że na prawdę jesteś duchem. Tylko czasem trudno cię usidlić. głośnym śmiechem, który wypełnił całą ulicę i serce Mercy.
objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. I wybuch nąłCroft
i


Wyszukiwarka