Wojciech Dąbrowski  Piosenki i wiersze dla dzieci
WIERSZYKI DLA DZIECI U Dagmary w Stróży...
Na przystanek Po obiedzie U Dagmary w Stróży
Wczesnym rankiem Pyta mama: Był raz dom nieduży,
Przyszedł Janek, - Powiedz, Edziu, A w nim przy kominku
A wraz z Jankiem: Skąd ta plama? Ciepły kąt.
W Stróży u Dagmary
Pewna pani Przekonamy
Chyba jakieś czary,
W okularach, Się z tatusiem
Pełno w nim Muminków,
Dziadek Ani, Skąd te plamy
Nie wiem skąd.
Babcia stara, Na obrusie?
U Dagmary w Stróży
Ciocia z wujkiem Kto tu siedział?
Z podniebnej podróży
I naprzeciw Kto tam usiadł?
Przybył Mały Książę,
Mama z dwójką Sprawka Edzia,
Uwierz w to!
Małych dzieci. Czy tatusia?
W Stróży u Dagmary
Stanęły zegary,
Lecz, do licha! Istny dramat!
Może jeszcze zdążę
Co za łobuz Wstyd! Na stole
Spotkać go.
Pierwszy wpycha Tłusta plama
Się w autobus? Po rosole!
U Dagmary w Stróży
A
atwo się rozchmurzysz,
Niesłychane! Makarony
Nawet jeśli halny,
Czy wypada, Na dywanie!
Albo mży.
Żeby Janek Z drugiej strony -
W Stróży u Dagmary
Pierwszy wsiadał? Drugie danie!
Nawet kolor szary,
Wniosek płynie Cała reszta Ma niepowtarzalny
Z takich wierszy: Na serwecie! Odcień mgły.
Kto powinien Czy wy też tak
Wsiadać pierwszy? Brzydko jecie? U Dagmary w Stróży
Wieczór się nie dłuży
Myśli jak szalone
Mogą biec.
Druk:
W Stróży u Dagmary
Zakochane pary
nr 10, 1 czerwca 1994 roku
Czują przyspieszone
Bicie serc.
Stróża, 17 paz
dziernika 1992 roku
Wiewióreczko, wiewióreczko, Ence-pence, w której ręce?
Nie bój się! Kto kasztanów znajdzie więcej?
Poczęstuję cię bułeczką, Kto odnajdzie złotą kulę,
Może zjesz? Kasztanowym będzie królem!
Podejdz
bliżej, a dostaniesz Raz, dwa, trzy!
Smaczną bułkę na śniadanie,
Bułkę z dżemem i ciasteczko, Fiku-miku, na patyku!
Proszę, bierz! Kto kasztanów ma bez liku?
Kto nie zmieści ich w tornistrze,
Wiewióreczko, wiewióreczko, Kasztanowym będzie mistrzem!
Nie bój się! Raz, dwa, trzy!
Pewnie ci smakuje mleczko,
Może chcesz? Ele-mele, na niedzielę!
Chcę podzielić się śniadaniem, Kto kasztanów ma niewiele?
Podejdz
bliżej, a dostaniesz. Komu szukać się nie chciało,
Wciąż przyglądasz się orzeszkom... Ten jest gapą, jakich mało!
Proszę, bierz! Raz, dwa, trzy!
Pierwsze wierszyki napisane w wieku 8-10 lat (przed rokiem 1956), które się zachowały.