Człowiek, który kochał kwiaty
Stephen King
Przeło\
ył: MICHAA
WROCZYC
SKI
Wczesnym majowym wieczorem tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku
posuwał się \
wawo z rękami w kieszeniach po nowojorskiej Trzeciej Alei młody
mę\
czyzna. Powietrze było łagodne i rześkie, niebo powoli ciemniało, przechodząc
od błękitu do spokojnego, stonowanego fioletu zmierzchu. Istnieją osoby, które
uwielbiają miasto, a w takie czarowne wieczory mo\
na miasto pokochać jeszcze
bardziej. Mijający się w progu delikatesów, automatycznych pralni chemicznych czy
restauracji ludzie uśmiechali się do siebie serdecznie. Stara kobieta pchająca
zdezelowany wózek dziecięcy, na który załadowała dwie torby z zakupami,
uśmiechnęła się do młodego mę\
czyzny.
- Hej, śliczny!
Młody człowiek oddał jej uśmiech i skinął ręką.
Minęła go myśląc: Zakochany.
Rzeczywiście sprawiał takie wra\
enie. Miał na sobie jasnoszary garnitur, wąski
krawat z poluz
nionym odrobinę węzłem, a guzik od koszuli pod szyją rozpięty. Jego
włosy były ciemne i krótko obcięte, cera jasna, a oczy błękitne. Twarz niczym
szczególnym się nie wyró\
niała, ale w tak cudny wiosenny wieczór, w tej alei, w maju
tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku był naprawdę śliczny i stara kobieta
z lekką nostalgią pomyślała sobie, \
e na wiosnę ka\
dy mo\
e być śliczny... zwłaszcza
jeśli śpieszy na kolację z kimś ze swoich snów, a póz
niej, zapewne, na tańce. Wiosna
jest jedyną porą roku, kiedy nostalgia nie bywa zaprawiona goryczą, więc kobieta
szła dalej bardzo z siebie rada, \
e odezwała się do młodzieńca, i jeszcze bardziej rada
z tego, \
e on podziękował jej za komplement delikatnym skinieniem ręki.
Młodzieniec przeciął Sześćdziesiątą Trzecią Ulicę. Szedł lekkim, prawie tanecznym
krokiem, na ustach igrał mu uśmiech. W połowie drogi do kolejnej przecznicy ujrzał
staruszka, a obok niego załadowany kwiatami ręczny wózek, z którego łuszczyła się
zielona farba; przewa\
ały \
ółte -feeria \
onkili i póz
nych krokusów. Były tam te\

goz
dziki i cieplarniane ró\
e. Staruszek jadł obwarzanek i słuchał masywnego radia
tranzystorowego, które stało na skraju wózka.
Z głośnika płynęły same złe wiadomości; morderca, który zabijał swoje ofiary
młotkiem, ciągle jeszcze przebyeał na wolności; John Fitzgerald Kennedy oświadczył,
\
e rozwój wypadków w małym azjatyckim kraiku zwanym Wietnamem (spiker
wymawiał "Wietenam") władze Stanów Zjednoczonych śledzą z najwy\
szą uwagą i
niepokojem; z East River wyłowiono zwłoki nie zidentyfikowanej kobiety; w sprawie
toczonej obecnie przez zarząd miasta wojnie z handlarzami heroiny sąd i ława
przysięgłych nie wydały wyroku; Rosjanie dokonali kolejnej próby nuklearnej. Ka\
da
z tych wiadomości wydawała się bez znaczenia. Powietrze było delikatne i wonne.
Dwaj mę\
czyz
ni z brzuchami piwoszy stali przed sklepem z pieczywem i
wymieniając kuksańce grali w gazdę. Wiosna przechylała się ju\
w stronę lata, a lato
w mieście to pora marzeń.
Młodzieniec minął stragan z kwiatami i głos przekazujący złe wiadomości
stopniowo cichł. Niebawem jednak młody człowiek zawahał się, obejrzał przez
ramię, chwilę się zastanawiał, po czym sięgnął do kieszeni i dotknął czegoś, co w niej
trzymał. Przez moment wyglądał na kogoś zdziwionego, smutnego, wręcz opętanego,
ale kiedy tylko wyciągnął rękę z kieszeni, jego twarz znów stała się pełna wielkiej
pogody i niecierpliwego oczekiwania.
Z uśmiechem zawrócił do straganu. Podaruje jej kwiaty. Powinna się ucieszyć. Lubił
patrzeć, jak jej oczy lśnią z zaskoczenia i radości, kiedy jej coś przynosił - drobny
prezencik, poniewa\
daleko było mu od zamo\
ności. Pudełko czekoladek.
Bransoletkę. Raz podarował tylko torbę pomarańcz Valencia, poniewa\
wiedział, \
e
ten gatunek Norma lubi najbardziej.
- Mój młody przyjacielu - odezwał się sprzedawca kwiatów, kiedy mę\
czyzna w
szarym garniturze i płaszczu zatrzymał się przy straganie i z uwagą zaczął oglądać
wystawiony na wózku towar.
Sprzedawca miał co najmniej sześćdziesiąt osiem lat, ubrany był w tkany
maszynowo, zniszczony sweter, a na głowie, mimo \
e wieczór był bardzo ciepły,
nosił małą czapeczkę. Jego twarz stanowiła mapę zmarszczek, oczy były głęboko
osadzone, a między palcami dr\
ał mu papieros. Ale doskonale pamiętał, co to znaczy
być młodym na wiosnę - młodym i tak zakochanym, \
e trudno sobie znalez
ć miejsce.
Zazwyczaj twarz sprzedawcy przybierała surowy wyraz, ale teraz rozjaśniał ją
pogodny uśmiech, taki sam jak twarz starszej kobiety z zakupami: chłopiec stanowił
przypadek ewidentny. Sprzedawca strząsnął z wypchanego na brzuchu swetra okruchy
obwarzanka i pomyślał: Gdyby temu dzieciakowi nagle cos się przytrafiło, ka\
dy z
najwy\
szą ochotą ruszyłby mu na pomoc.
- Po ile ma pan kwiaty? - zapytał młody człowiek.
- Za dolara przygotuję przepiękny bukiet. To są ró\
e z cieplarni. Kosztują trochę
dro\
ej, siedemdziesiąt centów za sztukę, ale jeśli kupi pan pół tuzina, sprzedam je za
trzy i pół dolara.
- Trochę drogo.
- Nic, co dobre, nie jest tanie, mój młody przyjacielu. Matka nie nauczyła pana tej
prawdy?
Młodzieniec roześmiał się.
- Chyba coś o tym wspomniała.
- Jasne. Musiała wspominać. Dam panu sześć: dwie czerwone, dwie \
ółte i dwie
białe. Czy mo\
e być coś piękniejszego? Przybiorę trochę gipsówką. One to
uwielbiają. I dam kilka liści paproci. Ale mo\
e woli pan bukiet za dolara?
- One? - zapytał młody człowiek ciągle się uśmiechając.
- Mój młody przyjacielu - odparł sprzedawca, wrzucając do rynsztoka niedopałek
papierosa; uśmiechnął się. - W maju nikt nie kupuje kwiatów dla siebie. To jest zgoła
prawo narodowe. Rozumie pan co mam na myśli.
Młodzieniec pomyślał o Normie, o jej radosnych pełnych zdumienia oczach, o
łagodnym uśmiechu i pochylił lekko głowę.
- Chyba tak.
- Jasne. Więc na co się pan decyduje?
- A jak pan myśli?
- Powiem panu, co myślę. Ej, porada jest za darmo, prawda?
- Myśle, \
e to jedyna rzecz na swiecie, którą jeszcze mo\
na mieć za darmo - odparł
młodzian ze smętnym uśmiechem.
- Ma pan bezsporną rację - odrzekł kwiaciarz. - W porządku, młody przyjacielu. Jeśli
kupuje pan kwiaty dla matki, proponuje kilka \
onkili, kilka krokusów, trochę
konwalii. Wtedy nie zepsuje panu humoru słowami: "Och, synku, one są cudowne, ale
musiały du\
o kosztować. Och, na pewno du\
o kosztowały, a przecie\
wiesz, \
e nie
powinieneś trwonić pieniędzy".
Młody mę\
czyzna zadarł głowę i roześmiał się, a sprzedawca ciągnął dalej:
- Ale jeśli kupuje pan kwiaty dziewczynie, to ju\
zupełnie inna sprawa, synu. I dobrze
o tym wiesz. Jeśli nawet dostanie ró\
e, nie zamieni się w księgową; ma pan na to
moje najuroczystrze słowo honoru. Mo\
e nawet zarzuci panu ręce na szyję...
- Wybieram ró\
e - oświadczył młodzieniec i teraz z kolei sprzedawca wybuchnął
gromkim śmiechem.
 Grający w gazdę mę\
czyz
ni popatrzyli z rozbawieniem w ich stronę.
- Kawalarze! - zawołał jeden z nich. - Mo\
e chcesz tanio kupić obrączkę? Mogę
sprzedać swoją... mnie ju\
niepotrzebna.
Młody człowiek uśmiechnął się krzywo i oblał pąsem po koniuszki włosów.
Kwiaciarz wybrał sześć ró\
, przyciął odrobinę łody\
ki, spryskał kwiaty wodą i
wsunął w du\
ą sto\
kowatą torebkę z celofanu.
- "Dzisiaj pogoda zapowiada się na taką, o jakiej śnicie" - dobiegło z radia. - "Będzie
ciepło, przewidywana temperatura o północy około trzydziestu stopni. Jeśli ktoś ma
dusze romantyka, to wymarzona noc do patrzenia z dachu na gwiazdy... Dobrej
zabawy, wielki Nowy Jorku, dobrej zabawy!"
kwiaciarz zakleił torbę kawałkiem taśmy samoprzylepnej i poradził młodemu
człowiekowi, \
eby jego dama wsypała do wody odrobinę cukru, dzięki czemu kwiaty
dłu\
ej postoją.
- Przeka\
e jej pańskie słowa - obiecał młody człowiek i wyciągnął z kieszeni
pięciodolarowy banknot. - Dziękuję.
- Wykonuję po prostu swoją pracę, mój młody przyjacielu - odparł sprzedawca,
wydając mu dolara i dwie dwudziestopięciocentówki. Uśmiechnął się trochę smutno.
- Niech pan da jej ode mnie całusa.
W radiu zespół "The Four Seasons" zaczął śpiewać swój aktualny przebój Sherry.
Młodzieniec schował drobne do kieszeni i ruszył ulicą. Oczy miał wielkie, czujne i
o\
ywione pragnieniem, ale niewiele dostrzegał z pulsującej bujnym \
yciem Trzeciej
Alei. A działo się wokół niego wiele: matka ciągnęła dziecko siedzące w
samochodzie-zabawce (malec miał komicznie usmarowaną lodami buzię), mała
dziewczynka skakała na skakance i wyliczała: "Ene-due-like-fake-torba-borba-ósme-
smake-eus-deus-kosmateus-i-morele-baks". Przed pralnią stały kobiety, paliły
papierosy i porównywały swoje cią\
e. Przy wystawie sklepu ze sprzętem radiowym
grupka mę\
czyzn patrzyła w ogromny, kolorowy telewizor z metka, na której
widniała czterocyfrowa cena. Nadawano akurat transmisję z meczu baseballowego, a
twarze graczy były zielone. Boisko miało barwę nie do końca dojrzałej truskawki, ale
Metsi z Nowego Jorku tu\
przed końcem rozgrywki prowadzili wysoko z Philliesami.
Młodzieniec szedł przed siebie, ściskał w dłoni kwiaty, nieświadom tego, \
e dwie
kobiety przed pralnią, kiedy je mijał, przerwały na chwilę rozmowę i spoglądały na
niego tęsknym wzrokiem; dni kiedy one dostawały kwiaty, minęły ju\
dawno i
bezpowrotnie. Nie zauwa\
ył, \
e młody policjant na skrzy\
owaniu Trzeciej Alei z
Sześćdziesiąta Dziewiątą Ulicą gwizdkiem zatrzymał ruch, \
eby on mógł przejść
bezpiecznie przez jezdnię. Policjant sam był zakochany i podobne maślane oczy
widywał we własnym lusterku podczas golenia. Młody człowiek nie spostrzegł, \
e
dwie nastolatki, które nadchodziły z przeciwka, minąwszy go, objęły się mocno
ramionami i zachichotały.
Na rogu Siedemdziesiątej Trzeciej przystanął, po czym skręcił w prawo. Ta ulica
była trochę bardziej zaciemniona i ciągnęły się wzdłu\
niej domy o fasadach z
piaskowca; na parterach mieściły się restauracje o włoskich nazwach. Trzy przecznice
dalej w zapadającym zmroku grano w ulicznego baseballa. Młody człowiek nie
poszedł a\
tak daleko; w połowie przecznicy skręcił w wąski zaułek.
Na niebie pokazały się pierwsze lśniące lekko gwiazdy, ale zaułek był mroczny; w
ciemnościach majaczyły pojemniki na śmieci. Teraz ju\
młody mę\
czyzna był sam...
nie, niezupełnie. Z mroku dobiegł przeraz
liwy wrzask i młodzieniec zmarszczył brwi.
Była to pieśń miłosna kocura i nie było w niej nic pięknego.
Młodzian zwolnił kroku. Popatrzył na zegarek. Kwadrans po ósmej i Norma
powinna ju\
po prostu...
Wtedy ją dostrzegł. Wychodziła z podwórka. Miała na sobie ciemnoniebieskie,
rozszerzane spodnie i bluzkę z marynarskim kołnierzem. Na ten widok ścisnęło mu
się serce. Za ka\
dym razem, gdy rzucał na nią pierwsze spojrzenie, dziwił się
niebywale; zawsze stanowiło to pełen słodyczy wstrząs - wyglądała tak młodo.
Uśmiechnął się - promieniał wręcz uśmiechem - i przyśpieszył kroku.
- Norma - powiedział.
Uniosła głowę i uśmiechnęła się... lecz kiedy się do siebie zbli\
yli, jej twarz
spowa\
niała.
Jego uśmiech te\
jakby lekko przygasł i młodzieńca ogarnął na chwilę niepokój.
Twarz nad marynarskim kołnierzem nagle rozmazała się. Było coraz ciemniej...
czy\
by się pomylił? Z całą pewnością nie. To była Norma.
- Przyniosłem ci kwiaty - powiedział, ogarnięty radosnym zapałem i wręczył jej bukiet
w celofanie.
Spoglądała chwilę na kwiaty, uśmiechnęła się i... oddała mu je z powrotem.
- Dziękuję, ale pan najwyraz
niej się pomylił. Nazywam się...
- Norma - szepnął i z kieszeni wyciągnął młotek na krótkim trzonku. - One są dla
ciebie, Normo... zawsze były dla ciebie... wszystkie są dla ciebie.
Cofnęła się o krok, jej twarz była ju\
tylko niewyraz
ną, białą plamą, usta ogromnym,
czarnym O przera\
enia i wcale to nie była Norma, Norma nie \
yła, nie \
yła od
dziesięciu lat. Ale to ju\
nie było istotne, poniewa\
zamierzała krzyczeć. Machnął
młotkiem, \
eby powstrzymać ten krzyk, zabić ten krzyk, i kiedy machnął młotkiem,
bukiet upadł na ziemię, opakowanie pękło, a czerwone, białe oraz \
ółte ró\
e rozsypały
się obok pogiętych pojemników na śmieci, gdzie w mroku koty uprawiały swą obcą
miłość, wrzeszcząc w miłosnym upojeniu, wrzeszcząc, wrzeszcząc.
Machnął młotkiem i ju\
nie krzyczała, ale mogła krzyczeć, bo nie była przecie\

Normą, \
adna z nich nie była Normą. Więc machał młotkiem, machał młotkiem,
machał młotkiem. Nie była Normą, więc machał młotkiem tak, jak ju\
robił to pięć
razy.
W jakiś bli\
ej nie określony czas póz
niej wsunął go do wnętrza kieszeni i odsunął
się od rozciągniętego na bruku ciemnego cienia, odszedł od wonnych ró\
rozsypanych
obok pojemników ze śmieciami. Odwrócił się i opuścił zaułek. Teraz było ju\

zupełnie ciemno. Gracze w baseballa dawno rozeszli się do domów. Jeśli nawet na
jego garniturze widniały plamy krwi, nie było ich widać w mroku póz
nowiosennego
wieczoru. A ona wcale nie nazywała się Norma. Ale on dobrze wiedział, jak on sam
się nazywa. Nazywał się... nazywał...
Miłość.
Nazywał się miłość i spacerował ciemnymi ulicami, poniewa\
Norma na niego
czekała. I znajdzie ją. Ju\
niebawem.
Zaczął się uśmiechać. Znów wędrował lekkim, tanecznym krokiem po
Siedemdziesiątej Trzeciej Ulicy. Na schodkach przed domem siedziało mał\
eństwo.
Obserwowało go: zadarta głowa, oczy wpatrzone w dal, lekki uśmiech na ustach.
Kiedy ich minął, kobieta powiedziała:
- Jak to się dzieje, \
e ty ju\
tak nie wyglądasz?
- Czego?
- Nic, nic - odparła, nie spuszczając wzroku z młodego człowieka w szarym
garniturze, który znikał w ciemności nadchodzącej nocy, i myślała, \
e jeśli istnieje coś
piękniejszego ni\
wiosna, musi to być młodzieńcza miłość.
Przepisywał: Mando