Jak to jest być dzieckiem alkoholika, gdy przestaje się być dzieckiem? Jakie wyzwania czekają na DDA
w dorosłym świecie?
A
ukasz Kozioł
Rok:
Wydawnictwo:
Miejsce wydania:
Jak to jest? To dobre pytanie. Teraz postaram się na nie odpowiedzieć. Wcale niewesoło. Co innego,
gdybym był pogrążony w kompletnej nieświadomości tego, co było, tego, co miało (i jeszcze ma) swój
wpływ  wtedy  działoby się po prostu, a ja nawet nie wiedziałbym, dlaczego  się dzieje . No, ale
przecież takie życie w nieświadomości byłoby szare, brudne, płytkie emocjonalnie i pełne konfliktów.
Druga strona medalu jest taka, że kiedy zdałem sobie sprawę z niektórych rzeczy  w pierwszej chwili
mi się nie polepszyło. Wiadomo   ...bo przecież to ICH WINA!!! I nie miało to żadnego znaczenia,
czego dotyczył problem  wina była zawsze  ICH . Zawsze  do niedawna. Ale po kolei.
Dorastałem w typowej rodzince mieszczańskiej  Mama, Tata, starsza o 8 lat Siostra i Ja.
Mieszkaliśmy w bloku na warszawskim osiedlu: dwa pokoje z kuchnią. Mieliśmy wszystko, rodzice
dbali o status materialny na tyle, na ile ich było stać. Zawsze z siostrą byliśmy najedzeni, ubrani,
zawsze wyposażeni w książki do szkoły itd. itp.
Razem wyjeżdżaliśmy do babci (od strony Mamy) do Ciechocinka. Spośród wszystkich wspomnień z
tych wyjazdów, dobrze pamiętam jedno: Wujek  starszy brat mamy. Zawsze się go bałem i do tej
pory pamiętam alkoholowy odór, jaki roztaczał wokół siebie. Choć zawsze uśmiechnięty, ze śniadą
cerą, mówiący zgrzytliwym głosem i  pieszczotliwie targający mnie po głowie ze słowami  Uteeeek,
Uuuuuuuuuucioo . Trochę niczym cygan (skojarzenie ze względu na śniadą cerę), którym straszono
małe dzieci, że jak będą niegrzeczne, to wtedy przyjdzie i je zabierze... Pamiętam także  specjalne
wyprawy rodziców do Torunia po firmowe pierniki  Katarzynki (do tej pory je lubię) i po wódkę
 Kopernik  bo dobra i dostępna tylko w Toruniu... A potem rodzinne spotkania w babcinym
ogródku  z  Kopernikiem (a raczej kilkoma butelkami  Kopernika ) w roli głównej. Wszystko niby
Ok, bo rodzina zebrana razem w jednym miejscu, rozmowy, śmiechy...Tylko jakaś pustka
emocjonalna, niezrozumienie, samotne oglądanie telewizji. Ale wtedy jeszcze niczego nie wiedziałem.
 Działo się po prostu . Jako dziecko w miarę dobrze uczyłem się w podstawówce, nie sprawiałem
kłopotów, bo zawsze mogłem pogrążyć się w zabawie  samemu. Z kolegami prawie w ogóle nie
grałem w kapsle, nieczęsto grałem z nimi w piłkę. Bawiłem się sam. Jako maluch uwielbiałem słuchać
dwóch bajek na płytach winylowych: Przygody Piotrusia Pana i Bolek i Lolek i Królowa Śniegu.
Szczególnie tą drugą bardzo przeżywałem. Słuchałem ich na okrągło. I nie znosiłem historii o Pinokiu
 do tej pory wściekam się, gdy widzę jakąkolwiek ekranizację tej bajki. I sam się zastanawiam,
dlaczego tak się dzieje?
Rodzice pracowali w klubie sportowym. Mama była przez kilka lat kierowniczką basenów i cały swój
czas mogłem jako dzieciak spędzać na basenach razem z nią. Nawet nie raz zostawałem po
godzinach, kiedy baseny były już zamknięte, i kiedy Mama zostawała po godzinach z kolegami z
maszynowni i z ratownikami. Pamiętam trójkolorowy tort lodowy Hortexu, jednocześnie wiedząc, że
było coś jeszcze... To są miłe wspomnienia, im nie towarzyszą przykre emocje  jest za to tęsknota za
możliwością swobodnego spędzania czasu na basenie  jestem typowym  wodnym stworzeniem i
gdybym mógł sobie pozwolić finansowo  to obecnie całe weekendy spędzałbym na Warszawiance...
Natomiast ze smutkiem wspominam wszystkie te dni (właśnie chciałem napisać chwile, ale to nie były
chwile, lecz długie samotne godziny), kiedy to wyglądałem przez okno naszego mieszkanka patrząc w
kierunku przystanku autobusowego, z którego zawsze przychodzili rodzice po pracy. Byłem
dzieckiem, myślę, że to była bardzo wczesna podstawówka  pierwsza lub druga klasa  dokładnie nie
pamiętam. Czasem wychodziłem przed blok, czasem dalej w kierunku przystanku z nadzieją, że w
końcu wrócą. Długie minuty, a czasami i godziny mijały na tęsknocie, smutku, poczuciu samotności i
tego paraliżującego strachu, czy przypadkiem na rodziców ktoś nie napadł, czy im się nic nie stało i
 dlaczego jeszcze nie wracają, przecież już dawno powinni być . A czasem całe długie minuty
patrzyłem się z tego samego okna w niebo  wierząc z dziecięca ufnością, że w chmurach zobaczę
anioły.
W końcu rodzice wracali   weseli . Teraz już wiem skąd pochodziła ta wesołość. Ona utrzymywała
się także w trakcie domowych przyjęć. Uczestniczyli w nich nasi nowi lokatorzy  rodzice postanowili
wynajmować jeden pokój paniom lekkich obyczajów i ich arabskim  przyjaciołom . Z tamtych czasów
został także przepis na jedną arabską potrawę, której próżno by szukać w  naszych Sphinxach czy
Hammurabich  wśród znajomych robi furorę od lat. W sumie  egzotyka w środku lat 80-tych 
powiew Zachodu, guma do żucia Donald Duck, wafelki Duplo (coś w stylu obecnych Kinder Bueno,
które bardzo lubię) no i możliwość zakupu klocków Lego w Pewexach. Ale także noce z koleżanką -
ciągle moczącą się córką  sąsiadki-przez-balkon , która także lubiła bardzo  czarodziejkę  gorzałkę i
od której pochodziła chyba idea wynajmu mieszkania nowym lokatorom, podczas gdy rodzice i ich
egzotyczni znajomi bawili się w najlepsze. Albo zostawanie pod opieką jednej z  cioć , które czasem
zabierały mnie do swoich egzotycznych przyjaciół  siedziałem wtedy wśród dymu papierosowego
zmieszanego z zapachem drogich perfum dla mężczyzn, przy stoliku zastawionym szklankami
wypełnionymi napojem w kolorze średnio  naciągniętej herbaty  czasem długie minuty czekając na
jedną z  ciotek ...
Wszystko było w porządku, do momentu, gdy byłem grzeczny  wiadomo przecież, że dzieci i ryby
głosu nie mają. Raz zdarzyło się, że wyraziłem swoją złość w sposób bardzo zdecydowany  to
musiało być dla Mamy dosyć szokujące, bo użyłem wtedy dość mocnych słów. Nie pamiętam, o co
chodziło, w każdym razie byłem z jakiegoś powodu bardzo niezadowolony. Ciechocinek, Ja, Mama i
moja starsza Siostra w drodze na ciechociński deptak: w dziecięcej złości  bo byłem wtedy
dzieciakiem  użyłem wobec Mamy określenia pasującego do tych pań, które u nas mieszkały. Słowo
bardzo znane i bardzo powszechne w Polsce. Dostało mi się ostro po twarzy  pamiętam ciętą rękę w
czarnej skórzanej rękawiczce i poczucie ogromnej niesprawiedliwości połączone ze stanowczym
 Milcz!!! Póz
niej to  Milcz!!! często, coraz częściej zaczęło powracać. Moja Siostra miała niejedną
okazję dobrze się z tym krótkim słowem zapoznać... Dyscyplina przejęta od zaprzyjaz
nionych
Niemców  wtedy jeszcze z Berlina Wschodniego. Jest to jedno z najbardziej wyraz
nych i najbardziej
nieprzyjemnych wspomnień, jakie mam  wspomnień związanych z Mamą.
Wyjeżdżaliśmy także do drugiej babci do Opola  wtedy jez
dził z nami Tata, ponieważ Mama raczej
nie akceptowała swojej teściowej. Zresztą ten brak akceptacji obecny jest do tej pory. I tutaj też mam
dużo przyjemnych wspomnień, ale jest także kilka niewesołych. Zawsze lubiłem oglądać kolorowe
publikacje religijne babci  było tam tyle pięknych kolorów. (Babcia jest Świadkiem Jehowy). Te
wszystkie strażnice - całkiem fajna i bardzo kolorowa sprawa dla dzieciaka. Ale pamiętam też wujka
Leszka  starszego brata Taty. Pamiętam, że bardzo się starał ilekroć przyjeżdżaliśmy, bardzo
smacznie gotował. I pamiętam też jedną noc, kiedy zostałem z babcią i wujkiem sam  już leżałem w
łóżku, kiedy zdałem sobie sprawę, że wujek kłóci się ze swoją matką, grozi jej i robi wyrzuty. Pewnie
byli przekonani, że dzieciak już śpi. Pamiętam swój strach, pamiętam też strach o babcię. Pamiętam
też  nalaną i śniadą (ale nie od opalenizny) twarz wujka. Dziwna sprawa  pomimo takiego
wspomnienia zawsze go lubiłem, choć tak naprawdę prawie się nie znaliśmy.
A jeśli chodzi o Tatę  z czasów swojego dzieciństwa nie mam przykrych wspomnień z nim
związanych. Tata dopiero póz
niej zaczął pić. Pamiętam jak przez mgłę sytuację, jaka przez pewien
czas panowała u nas w rodzinie  poszukiwanie, a następnie usuwanie alkoholu ukrywanego w
mieszkaniu przez Mamę. Pamiętam jakąś skórzaną walizkę, w której pochowany był alkohol. Całe lata
póz
niej dowiedziałem się od Siostry, że była to sprawa ukrywana przede mną jako dzieckiem.
Dowiedziałem się, że choć Tata zawsze pogodny (co bardzo wyraz
nie widać na wszystkich zdjęciach,
jakie posiadam) w pewnym momencie nie wytrzymał. Siostra powiedziała mi, że Tata nigdy nie
płakał, ale ostatecznie w desperacji poddał się podczas jednej z rozmów z Mamą. Płakał, rozkładając
ręce, i mówiąc, że nie wie jak ma dotrzeć do Mamy, która pije. Poddał się. I teraz już wiem, skąd
wzięło się u Taty jego wycofanie. Można by rzec, że  został przygnieciony pantoflem ...
Wspomniałem o zdjęciach. Mam ich sporo i stosunkowo niedawno przeglądając je zdałem sobie
sprawę z jednej rzeczy  na fotografiach z przeszłości mój Tata jest zawsze pogodny natomiast Mama
zawsze pochmurna. I wtedy przyszła do mnie odpowiedz
na jedno nurtujące mnie od lat pytanie: Co
się dzieje? Dlaczego nigdy nie potrafiłem się uśmiechnąć do zdjęcia? Już wiedziałem  byłem zawsze
bliżej Mamy a od Taty z czasem oddaliłem się, ale wyprzedzam opowieść.
Moi starsi koledzy zabrali mnie kiedyś do kina  na Gwiezdne Wojny. Jako dzieciak całkowicie
wpadłem w tą gwiezdną sagę. Pamiętam, jak będąc samemu w domu nie raz błądziłem myślami po
tych kosmicznych światach. Całymi długimi minutami potrafiłem wpatrywać się w małą naklejkę na
drzwiach do pokoju przedstawiającą jednego z imperialnych szturmowców w białym kombinezonie
trzymającego pod lufą swojego karabinu Luke a Skywalkera. I pamiętam dobrze, że wyobrażałem
sobie, że dysponuję tą Mocą, o której jest mowa we wszystkich częściach całego cyklu. Teraz już
wiem, CO się wtedy zaczęło rodzić (choć wypatrywanie aniołów przez okno też zapewne miało tu
swój wcześniejszy udział).
Gdy byłem nastolatkiem, jeszcze dobrze się uczyłem w podstawówce. To była może piąta klasa.
Niedaleko bloku, w którym mieszkaliśmy była moja szkoła. Kolejne wspomnienie związane z
przetrzymywanym w domu alkoholem jest takie: pewnego ciepłego dnia ostatnią lekcją w szkole był
wf. Wróciłem do domu zdyszany i pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było otworzenie lodówki i
sięgnięcie po szklaną, ciemnozieloną butelkę Mazowszanki. Wielkie było moje zdziwienie, gdy
poczułem ogień w gardle, tak jakby cała jama ustna ścięła się niczym białko jajka. Czysty
spirytus...zamiast Mazowszanki.
Któregoś dnia po szkole poszedłem z kolegami pod pobliski wiadukt kolejowy  wszyscy kupiliśmy
piwo. To był  mój pierwszy raz ... Potem  im byłem starszy, tym więcej okazji wyszukiwałem. To był
czas, kiedy zacząłem słuchać muzyki  całkowicie pochłonął mnie heavy metal. To był czas, kiedy Tata
wyjechał za wschodnią granicę do pracy  mieliśmy się za kilka lat przeprowadzać do nowego
mieszkania, jednocześnie nie wiedząc tak naprawdę, kiedy to nastąpi. Gdy wrócił, mieszkanko zaczęło
wyglądać jak magazyn.
Tak  jako nastolatek kompletnie wpadłem w muzykę i zacząłem się gorzej uczyć  fizyka, chemia,
matematyka  coraz więcej problemów i słabszych ocen. W międzyczasie  jakby trochę więcej okazji
do zabawy  z tanim winem lub piwem. Potem koniec podstawówki i kompletne niezdecydowanie, w
którą pójść stronę. I poczucie całkowitego braku wsparcia emocjonalnego ze strony rodziców. Mama
na pewno miała, co przeżywać, bo to był także czas, kiedy jej starszy brat zmarł  przyczyną był
alkohol. Stała się nerwowa. Po przeprowadzce stało się to jeszcze bardzie widoczne  w postaci
ostrych kłótni i pretensji do Taty.
A ja miałem swój świat muzyki i Gwiezdnych Wojen a także tych wszystkich nowych doświadczeń
nastolatka  imprezy, uganianie się za dziewczynami. Pierwszy koncert metalowy, na który
odważyłem się pójść samemu po uprzednim wypiciu na siłę kilku piw w celu otępienia
nieokreślonego lęku. I coraz częściej myślałem o samobójstwie  szczególnie w sytuacjach
stresujących, jak np. przed klasówką z chemii, fizyki czy matematyki. Wtedy jeszcze na zasadzie: jakby
to było dobrze nie żyć, żeby nie przeżywać tego strachu przed porażką. Jednocześnie bardzo
marzyłem o swoim pokoju, w którym mógłbym się zamknąć i nie dopuszczać do siebie rodziców 
przede wszystkim Mamy, która często powtarzała mi mniej więcej tak, że to  dobrze, że dostałeś
trójkę z klasówki, ale szkoda, że nie czwórkę . Poza tym wszechobecne  idz
do sklepu, wynieś
śmiecie, obierz ziemniaki, ścisz tą muzykę albo idz
oddać butelki do skupu to będziesz mieć pieniądze
 i faktycznie chodziłem do tego skupu z całym ogromnym plecakiem wypchanym po brzegi
butelkami po wódce, jakie otrzymywałem od Mamy z pracy... I choć cieszyłem się z tych pieniędzy, to
jednak zawsze tkwił gdzieś wewnątrz wstyd, że robię coś takiego. A wszystko nadal odbywało się w
atmosferze pozornej równowagi. Oboje z Siostrą mieliśmy, co jeść, w czym chodzić, mieliśmy, na
czym słuchać muzyki  tylko emocjonalnej stabilności brakowało.
W końcu przeprowadziliśmy się do nowego mieszkania. I miałem w końcu swój wymarzony pokój 
swoje własne królestwo muzyki i wyobraz
ni. Pokój, który jednocześnie urządzony został przez...moją
Mamę. Wtedy też, pierwszy raz świadomie i całkowicie nieodpowiedzialnie upiłem się  w starym i
pustym mieszkaniu, do którego miałem jeszcze klucze. Potem obiecałem sobie, że już nigdy nie tknę
alkoholu. Nie wiedziałem, jak bardzo się myliłem...
W liceum, na jednej z pierwszych lekcji matematyki stwierdziłem, że nie zdam do następnej klasy 
odezwały się braki z podstawówki. Rozmowy Taty z matematyczką nic nie dały. Rozmowy między
rodzicami nic nie dały. Ich i moja bezradność bardzo mi ciążyły. Korepetycje nic nie dały. Stało się tak,
jak sobie założyłem na starcie. A cały rok w pierwszej klasie liceum upłynął mi  to dobre określenie:
 upłynął  na zabawach i wszelkich koncertach, na które już miałem odwagę chodzić  zawsze z
butelką. Czułem się bardzo niepewny siebie, ciągle się nie uśmiechałem na zdjęciach  także tych
klasowych  na wycieczce klasowej znalazłem się w grupie tych, którzy jako pierwsi poszli po wódkę
do pobliskiego sklepu. Potem powtórzyłem klasę w tym samym liceum  z tym samym skutkiem, a
także z jeszcze bardziej alkoholowym zachowaniem na kolejnej wycieczce, po której na szczęście nie
zostałem wyrzucony ze szkoły. A i tak okazało się, że szkołę muszę opuścić ze względu na kiepskie
wyniki z chemii, matematyki i fizyki.
W tamtym czasie pamiętam ostre kłótnie i wyrzuty, jakie moja Mama robiła Tacie. Milczałem z obawy
przed wyrażeniem swojego zdania na ten temat (w końcu pamiętałem dobrze czarną skórzaną
rękawiczkę) przeżywając te wszystkie sytuacje z wielkim smutkiem i z niepewnością zadając sobie
pytanie:  Dlaczego Mama tak się czepia Taty? Któregoś dnia nie wytrzymałem i rozpłakałem się
pytając się Mamy, dlaczego to robi??? Pokrętna i enigmatyczna odpowiedz
Mamy po alkoholu wcale
mi nie rozjaśniła w głowie, tylko przysporzyła kolejnych trosk. Póz
niej  podczas tej samej rozmowy z
Siostrą, o której napisałem wcześniej dowiedziałem się, że chodziło o (wyimaginowane?) pretensje
Mamy dotyczące jakiejś kobiety z pracy, z którą rzekomo Tata miał romansować.
Rodzice rozpili się w swoim klubie sportowym. Do tej pory mam takie poczucie, że gdyby nie ten klub,
to być może wszystko potoczyłoby się inaczej... Kto wie? Dyrektor klubu przymykał oczy na to picie w
trakcie pracy i wszystko się kręciło swoim alkoholowym błędnym kołem.
I ja sam, w poczuciu bezradności życiowej, pogrążony w fantazjach muzycznych  żyłem swoim
własnym życiem. Mój wymarzony pokój stał się ciemny. Zawsze ciemny. Przeszedłem jakoś przez
drugie liceum i znów stanąłem na znajomych rozdrożach  co dalej??? Moje poczucie
bezwartościowości i całkowitego braku celu życiowego było ogromne  wynikało z ocen na
świadectwie maturalnym. Do tej pory pamiętam bardzo wymowny wzrok pani polonistki mówiącej
mi po maturach, że powinienem wyżej mierzyć... I pamiętam dwa mocne piwa wypite przed maturą
pisemną z polskiego.
Potem policealne studium  nie skończyłem go, za to cały czas kłamałem rodzicom, że wszystko w
porządku. Dużo piłem. Pojawiły się narkotyki. A potem jedna  nieszczęśliwa miłość , następnie
kolejna  nieszczęśliwa miłość i jeszcze jedna. Wtedy byłem także bardzo wyczulony na wszelkie
nieszczęścia, jakie dotykają ludzi na świecie i pogrążałem się w pesymizmie myśląc o tym, że gdybym
tylko mógł to zdjąłbym z tych wszystkich cierpiących całe ich brzemię i wziąłbym na siebie. Do tego
pesymistyczna muzyka i świat moich marzeń, które rozrastały się w coraz to bardziej niebezpiecznych
kierunkach. Zacząłem się prawdziwie utożsamiać z bohaterami ksiązki  Wywiad z Wampirem ,
szczególnie z postacią wiecznie nieszczęśliwego i pogrążonego w smutku wampira Loisa. A do tego
ciągłe pasmo niespełnionych marzeń, których było zbyt wiele i które były zbyt duże  nie wiedziałem,
od czego zacząć i błędne koło się zamykało.
Zacząłem także w myślach obwiniać rodziców o wszystkie swoje niepowodzenia. Pojawiła się niechęć
do Taty  w myślach robiłem mu wyrzuty o wszystko, co się dało. Jednocześnie cały czas trzymałem
stronę Mamy. Ale też zawsze potrafiłem znalez
ć cokolwiek, co mógłbym jej zarzucić. I ciągle
powracały myśli samobójcze  zawsze w sytuacjach wymagających ode mnie bardziej
zorganizowanego działania lub większego stresu. Do tego czułem paraliżujący strach przed pójściem
do wojska  na jednym ze spotkań komisji rekrutacyjnej oznajmiłem, że jeśli wezmą mnie to wojska,
to popełnię samobójstwo. I czułem się bardzo niepewny siebie, zacząłem uzależniać swoje
zachowania i w ogóle postrzeganie samego siebie od opinii innych ludzi. W stosunku do starszych ode
mnie ludzi  czułem się jak dziecko, jak ktoś niższy rangą. Miałem wtedy około 20 lat. Potem
 rzuciłem się na archeologię, jako na azyl przed wojskiem  bo bez egzaminów za to płatna z góry.
I w tym momencie napiszę o jednej rzeczy: rodzice od czasów drugiego liceum ZAWSZE dawali mi
pieniądze na wszystko. A konkretnie  Mama, która trzymała całą domową kasę (w klubie pracowała
jako kasjerka w dziale księgowości).
Miałem pieniądze, które zastępowały miłość. Moja Siostra także tego doświadczała  zawsze kasa
zamiast emocjonalnego wsparcia. I tak  otrzymałem 2 tysiące na opłacenie studiów. Nie dotarłem
do końca pierwszego roku. Pogrążyłem się w  nicnierobieniu  imprezy, picie, narkotyki, granie na
gitarze. Póz
niej otrzymałem kolejne 2 tysiące  od ręki na nową gitarę. I coraz częściej myślałem o
samobójstwie, o swojej własnej bezwartościowości, snułem kolejne pretensje do ojca, relacje z
przyjaciółmi stawały się coraz to bardziej napięte a wspólne z nimi spotkania - tylko alkoholowe.
Coraz częściej otrzymywałem nieśmiałe informacje od przyjaciół, że za dużo piję  oczywiście zawsze
miałem na to jakąś  sensowną odpowiedz
. Mur prawie nie do przebicia. W końcu wszystko się
rozpadło z bardzo wielkim hukiem  NA SZCZ
ŚCIE! Chyba do końca życia będę pamiętał noc, kiedy
wszystko runęło w dół. Będę pamiętał  ku przestrodze. Nie ma takich słów, aby opisać prawdziwie
piekielną mieszaninę uczuć, jakie mnie tamtej nocy ogarnęły. I myśli  zimne, chłodne i desperackie
kalkulacje na temat tego  czy można wykrwawić się poprzez noc z poderżniętymi żyłami leżąc w
łóżku zamiast w wannie z gorącą wodą, czy też nie można? A jeśli za słabo utnę, to jeszcze mnie
odratują, a potem nawet nie będę mógł grać na mojej ukochanej gitarze  kolejnym narzędziu
służącym oderwaniu od rzeczywistości. A kilka dni póz
niej zrobiłem coś, o czym wcześniej tylko
wspominałem znajomym, a także czasem Mamie w chwilach pijanego pesymizmu  że któregoś dnia
pojadę w góry zimą, wejdę na szczyt np. Kasprowego, odurzę się alkoholem i zacznę schodzić
wieczorem czarnym szlakiem... Parszywa manipulacja z mojej strony, choć jednocześnie
dostarczająca mi diabelskiej satysfakcji. Pierwszego stycznia 2002 roku pojechałem do Zakopanego
płacząc przez całą drogę. I kiedy stanąłem u stóp gór, poczułem wtedy, że to wcale nie takie proste... I
dzięki Bogu, Sile Wyższej, Człowieczeństwu, Przeznaczeniu czy Losowi  jak zwał, tak zwał. Ważne, że
w końcu pojawiła się wyrwa w murze.
Gdy oznajmiłem rodzicom, że uważam się za uzależnionego od alkoholu usłyszałem od Taty, że
zwariowałem chyba, bo alkoholik to  dziad spod budy z piwem , Mama natomiast stwierdziła, że
mam tylko problemy psychologiczne.
Poszedłem po pomoc do fachowców  i otrzymałem ją. I co najważniejsze  przyjąłem ją. I to była
najlepsza decyzja, jaką podjąłem z własnej woli w wieku 25 lat. W miarę upływu terapii ( blisko 2 lata
w jednym z warszawskich ośrodków dla osób z problemem alkoholowym) poznawałem siebie i to
tam określiłem siebie między innymi jako mieszankę niewidzialnego dziecka, kozła ofiarnego i
maskotki. Nadrobiłem niedojrzałość emocjonalną i duchową. Nauczyłem się panować nad emocjami,
z czasem stałem się otwarty na ludzi. I o wiele bardziej pewny siebie i swoich możliwości. Wyłonił mi
się inny sposób widzenia swojego życia i tego wszystkiego, co je ukształtowało  świadomość
wyłaniała się z czasem i nie zawsze od razu ją akceptowałem bez zastrzeżeń.
A jednak  pomimo całej intensywności terapii ciągle żyły we mnie pretensje do rodziców o wszystko,
do czego tylko byłem w stanie się przyczepić. Oboje terapeutów prowadzących grupę, moja
indywidualna terapeutka i sama grupa terapeutyczna byli po prostu bezradni wobec mojej zapiekłej
wściekłości na rodziców  próbowali chyba na wszelkie możliwe sposoby. Ta wściekłość jeszcze
wzrosła, gdy poznałem bliżej i lepiej uświadomiłem sobie mechanizmy działające w naszej rodzinie
alkoholowej.
Ale wygląda na to, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. I to jest piękne.
Pod koniec psychoterapii prawdziwie poczułem, że mam cechy dorosłego dziecka alkoholików.
Wiedziałem już o tym - na poziomie rozumowym, ale nic poza tym. I na zakończenie terapii 
poczułem. Co innego jest wiedzieć, a co innego jest wiedzieć i to poczuć na sobie. A poczułem się
wtedy tak, jakby mi góra lodowa spadła na plecy. Chciałem natychmiast  biec z jednej terapii na
drugą i byłem  szczerze mówiąc  niezadowolony, gdy okazało się, że muszę odczekać przynajmniej
pół roku.
Terapia uzależnienia się zakończyła  ukończyłem ją z poczuciem swojej wartości i z wyłaniającym się
stopniowo pomysłem na życie, a także z bardzo silnym przeświadczeniem o tym, że warto samemu
dalej dbać o swój rozwój. Miałem także przekonanie, że terapia  załatwiła mi moje pretensje do
rodziców. Okazało się, że tak nie jest i w końcu postanowiłem coś z tym zrobić. Znalazłem ośrodek
prowadzący terapię DDA. Kiedy okazało się, że grupa rusza dopiero pod koniec 2005 roku zwróciłem
swoje oczy na Ustawienia Systemowe Berta Hellingera  i myślę, że był to BARDZO trafny wybór.
Uczestniczyłem w zajęciach jako obserwator, a mimo to poczułem póz
niej, że wyniosłem z tych
warsztatów więcej, niż mógłbym przypuszczać. Półtora roku po zakończeniu mojej dwuletniej terapii
uzależnienia od alkoholu COŚ się zmieniło, COŚ zostało poruszone w trakcie ustawień. Zobaczyłem 
a raczej jako słuchowiec powinienem napisać  USA
YSZAA
EM MIA
OŚĆ w głosie Taty. Było to bardzo
głęboko poruszające przeżycie, które mnie poruszyło do głębi i wprowadziło bardzo dużą dawkę
równowagi, której poszukiwałem od czasu zakończenia terapii. Obecnie  w 4 miesiące po tamtych
ustawieniach - mam poczucie o wiele większej równowagi, a także myślę, że pretensje do rodziców
już tak łatwo nie powrócą, ponieważ w końcu zrozumiałem i poczułem głęboko w sobie, że przecież
moi rodzice, gdyby tylko wiedzieli, co się może stać NIGDY nie zrobiliby niczego, co mogłoby
skrzywdzić ich dzieci. I w chwili obecnej jestem na takim właśnie etapie mojego życia, kiedy myślę już
inaczej o rodzicach i pretensjom jestem w stanie przeciwstawić bardzo rozsądne argumenty.
W miarę upływu czasu w rodzinie polepszyły się relacje, nawet samo mieszkanie stało się bardziej
ciepłe, jasne, jest więcej szczerości, więcej emocji i więcej MIA
OŚCI zamiast pieniędzy i materialnych
podarunków. Więcej zrozumienia. Wszystko powoli się zmienia i czasem, w najmniej spodziewanych
momentach zdaję sobie sprawę, że jest inaczej, że coś się odmieniło. Rodzice nie piją prawie wcale 
to akurat wywalczyłem sobie sam jeszcze w trakcie terapii. To był moment przełamania swojego
dziecięcego strachu przed wyrażaniem tego, co naprawdę myślę i czuję w obecności mojej Mamy.
Wcześniej bałem się jej gniewu lub wymownego milczenia wpędzającego w koszmarne poczucie
winy. (Ten sposób postępowania ma bardzo dobrze opanowany moja starsza Siostra  do tej pory go
stosuje, wpędzając w chwilowe przynajmniej poczucie winy swojego męża... Ja sam także potrafiłem
kiedyś go stosować. Obecnie już się z tego wyleczyłem  na szczęście.)
Wiem, że jeszcze wiele niezałatwionych spraw mam do rozwiązania, wiem, że muszę dbać o siebie,
wiem, że mogę osiągnąć swoje cele, wiem, że z czasem zorganizuję sobie swoje własne, w pełni
dorosłe życie  teraz, mając 28 lat zdarzają się chwile, kiedy ciągle jeszcze czuję się nastolatkiem.
Obecnie pracuję nad  oderwaniem się od rodziców z miłością (bo mieszkam razem z nimi, jestem
kawalerem i na razie wcale, WCALE się nie spieszę do związku z drugą osobą  z obawy przed
skrzywdzeniem drugiej osoby a także z obawy o siebie samego) i mam szczerą nadzieję, że wszystko
się z czasem ułoży. Mam też ogromne pokłady cierpliwości, co do oczekiwanych zmian i z ufnością
patrzę w przyszłość. Widzę też, jak niektóre moje lęki się stopniowo  rozpuszczają . I jednocześnie
wiem, że  samo się nie stanie  wiem, że muszę nad sobą pracować i włożyć w tą pracę sporo serca,
odwagi i wysiłku.
Wiem także od niedawna jak bardzo potrzebna mi była umiejętność pokochania tej dziecięcej cząstki
siebie samego, która żyła i nadal żyje we mnie  muszę powiedzieć, że nauka kochania siebie samego
wychodzi mi coraz lepiej. I dzięki temu czuję się sam ze sobą a także z innymi ludz
mi o wiele pewniej
niż dawniej. Już podczas terapii odezwało się moje  wewnętrzne dziecko , kiedy to zatrzymałem na
kilka dni nadmuchany helem balonik, jaki zostawił u nas siostrzeniec  byłem całkowicie zawstydzony
tym, co zrobiłem, jednocześnie ciesząc się tym jak dziecko i nie zważając na jakiekolwiek komentarze,
jakie mogły się pojawić od rodziców, czy znajomych. Po prostu nieświadomie  zrobiłem swoje . Kiedy
byłem małym dzieckiem zawsze marzyłem o nadmuchanym baloniku, ale to marzenie mogłem
urzeczywistnić dopiero w wieku 26 lat. Teraz świadomie dbam o tą dziecięcą część mnie i czuję, że
jestem na dobrej drodze.
I jeszcze na zakończenie dopiszę tak:
Jestem przekonany, że nadzieja wcale nie jest matką głupców. Trzeba tylko wypracować w sobie
odpowiednie podejście do nadziei pamiętając przy tym, że oczekiwania mogą okazać się czasem
z
ródłem rozczarowań. I z tymi założeniami pozostaję na bieżąco.
I o wiele częściej już uśmiecham się szczerym uśmiechem (bo miałem też kiedyś uśmiech na każdą
chwilkę) przed obiektywem aparatów fotograficznych.
Wydruk z portalu psychologia.edu