Maria Valtorta - Ewangelia, jaka została mi objawiona (Księga
III.37)



 
 









Ewangelia według
św. Mateusza
Ewangelia według
św. Marka
Ewangelia według
św. Łukasza
Ewangelia według
św. Jana













Maria Valtorta


Księga III - Drugi
rok życia publicznego




–
  POEMAT BOGA-CZŁOWIEKA    –






37.
UZDROWIENIE SŁUGI CENTURIONA
[por. Mt
8,5-13; Łk 7,1-10]
Napisane 2 czerwca 1945. A, 5231-5234
Idąc od wsi, Jezus wchodzi do
Kafarnaum. Z Nim jest dwunastu czy
raczej jedenastu apostołów, bo nie ma Jana. Następują zwyczajowe
pozdrowienia ludzi o
bardzo zróżnicowanym wyrazie: od bardzo prostych, dziecięcych, do
bardzo nieśmiałych,
niewieścich, po ekstatyczne pozdrowienia cudownie uzdrowionych oraz
ciekawskich lub
ironicznych. Ich rodzaje są różne.
Jezus odpowiada na wszystkie, zgodnie
ze sposobem, w jaki jest
pozdrawiany: głaszcze dzieci, błogosławi niewiasty, uśmiecha się do
uzdrowionych,
okazuje głęboki szacunek każdemu. Jednak tym razem do zwykłych
pozdrowień dołącza
się pozdrowienie miejscowego, jak sądzę, centuriona. Pozdrawia Go
swoim:
«Witaj, Nauczycielu!»
Jezus odpowiada słowami:
«Niech Bóg przyjdzie do ciebie.»
Tłum zbliża się, ciekawy, jaki
przebieg będzie miało spotkanie.
Rzymianin mówi:
«Już od wielu dni czekam na Ciebie.
Nie rozpoznajesz mnie, a ja
byłem pomiędzy słuchającymi Cię na górze. Byłem ubrany po cywilnemu.
Nie pytasz, po
co przyszedłem?»
«Nie. Czego chcesz ode Mnie?»
«Mamy rozkaz pilnować tych, którzy
gromadzą ludzi. Zbyt wiele razy
Rzym pożałował, że zezwalał na spotkania szlachetne z pozoru. Patrząc
jednak na
Ciebie i słuchając Cię myślałem o Tobie jako o... jako o... Mam chorego
sługę,
Panie. Leży w moim domu na łożu, sparaliżowany z powodu choroby kości i
straszliwie
cierpi. Nasi lekarze nie potrafią go uzdrowić. Zaprosiłem waszych, żeby
przyszli, bo
są to choroby, pochodzące od zepsutego powietrza tych okolic, i oni
potrafią je leczyć
ziołami z rozpalonych brzegów, gdzie stoją wody, zanim pochłonie je
piasek morski.
Odmówili przyjścia.
Sprawia mi to wielki ból, bo to wierny sługa.»
«Przyjdę i uzdrowię go.»
«Nie, Panie. Nie proszę Cię o tak
wiele. Jestem poganinem, dla was
– brudem. Jeśli hebrajscy lekarze obawiają się zanieczyszczenia
wejściem do mojego
domu, to o ileż bardziej zanieczyściłbyś się Ty, który jesteś boski.
Nie jestem
godzien, byś wszedł pod mój dach. Lecz jeśli powiesz jedno słowo z tego
miejsca, mój
sługa wyzdrowieje, bo Ty kierujesz wszystkim, co istnieje. Ja jestem
człowiekiem
mającym nad sobą wielu zwierzchników. Z nich pierwszym jest Cezar. Dla
nich muszę
robić, myśleć, działać, jak mi przykazano. Ja sam mogę z kolei wydawać
rozkazy
żołnierzom, których mam pod sobą. Jeśli mówię jednemu: “Idź”, drugiemu:
“Przyjdź”, a słudze: “Zrób to”, pierwszy idzie tam, dokąd go posyłam,
drugi
przychodzi, bo go wzywam, trzeci robi to, co każę. Tobie, który jesteś
Tym, który
jest, choroba będzie natychmiast posłuszna i odejdzie.»
«Choroba to nie człowiek...» –
zauważa Jezus.
«Ty także nie jesteś człowiekiem,
lecz Człowiekiem. Ty możesz
więc rozkazywać nawet cząsteczkom i gorączkom, bo wszystko jest poddane
Twojej
władzy.»
Możni z Kafarnaum odciągają Jezusa na
bok i mówią Mu:
«To Rzymianin, lecz wysłuchaj go, bo
to dobry człowiek. Szanuje nas
i oddaje przysługi. Pomyśl, że to właśnie on pozwolił nam zbudować
synagogę i
utrzymuje żołnierzy w karności, aby nie wyśmiewali nas w szabat. Udziel
mu tej łaski
z miłości do tego miasta, żeby się nie zasmucił i nie rozgniewał i żeby
jego
życzliwość nie zamieniła się w nienawiść do nas.»
Po wysłuchaniu jednego, potem
drugiego, Jezus odwraca się z uśmiechem do centuriona:
«Idź przodem. Pójdę z tobą.»
Jednak centurion znowu mówi:
«Nie, Panie. Powiedziałem Ci: to
byłby dla mnie wielki zaszczyt,
gdybyś wszedł pod mój dach, lecz nie zasługuję na tak wiele. Powiedz
tylko jedno
słowo, a mój sługa wyzdrowieje.»
«Niech więc tak będzie. Idź z wiarą.
W tej chwili gorączka go
opuszcza i życie powraca do jego członków. Postępuj tak, by i do twojej
duszy
wstąpiło Życie. Idź.»
Centurion żegna Go po
wojskowemu, skłania się i odchodzi.
Jezus patrzy, jak żołnierz odchodzi,
a potem zwraca się do obecnych
i mówi:
«Zaprawdę, mówię wam, nie znalazłem
tak wielkiej wiary w Izraelu.
O, to prawda! “Lud kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką. Nad
mieszkańcami mrocznej krainy śmierci, wzeszło Światło”. I jeszcze:
“Mesjasz po
wzniesieniu Swego sztandaru nad narodami zjednoczy je”. O! Moje
Królestwo! Naprawdę ku tobie napłynie
nieskończona liczba! Liczniejsi będą niż wszystkie wielbłądy i
dromadery Madianu i
Efy i niż tragarze złota i kadzidła Saby; bardziej liczni niż wszystkie
stada Kedaru i
barany Nebajotu będą ci, którzy przyjdą do ciebie. I serce Moje
rozpłynie się z
radości na widok przychodzących do Mnie ludów morza i potęgi narodów.
Wyspy czekają
na Mnie, by Mnie adorować, i synowie cudzoziemców wzniosą mury Mojego
Kościoła,
którego bramy będą zawsze otwarte, by przyjmować królów i moc narodów i
aby je we
Mnie uświęcić. To, co widział Izajasz, wypełni się! Mówię wam, że
liczni przyjdą
ze Wschodu i z Zachodu i zasiądą razem z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem
w Królestwie
Niebieskim, podczas gdy synowie Królestwa zostaną wyrzuceni na
zewnątrz, w ciemności,
gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów.»
«Prorokujesz więc, że poganie będą
równi synom Abrahama?»
«Nie równi, lecz – wyżsi.
Niech wam nie będzie przykro z tego powodu, bo to wasza wina. Nie Ja,
lecz Prorocy to
mówią, a znaki już to potwierdzają. Teraz niech kilku z was idzie do
domu centuriona,
aby stwierdzić, czy jego sługa jest uzdrowiony, jak wiara Rzymianina na
to
zasługiwała. Idźcie. Być może w domu są chorzy, którzy czekają na Moje
przybycie.»
Jezus z apostołami i kilku innymi
[osobami] idzie w kierunku domu, w
którym zwykle przebywa, kiedy jest w Kafarnaum. Wielu ciekawych spieszy
hałaśliwie do
domu centuriona.


 
 



Przekład: "Vox Domini"