XXXIII 1
Przedstaw - obecny w literaturze romantycznej - motyw pielgrzyma.

Romantyzm nawiązywał do tematyki średniowiecznej tak zakresie gatunku jak i w
zakresie światopoglądowym. Motyw pielgrzyma średniowiecznego, którego celem
było odwiedzanie miejsc świętych jest doskonałym materiałem literackim dla
filozofii i twórczości romantycznej. Pojawia się w niej bohater-pielgrzym,
który nie zawsze zna swój cel, raczej go poszukuje, co prowadzi do rozmyślań,
refleksji, koncentracji i rozważań religijnych.
W "Sonetach krymskich", które zostały napisane przez Adama Mickiewicza w 1825
podczas podróży na Krym, spotykamy się z pielgrzymem-poetą, pielgrzymem
zesłańcem oraz pielgrzymem-filozofem. Obrazy orientalnej przyrody spotkały się
z zapisem przeżyć poety-pielgrzyma zafas-cy-no-wa-ne-go bogactwem natury, ale
boleśnie przeżywającego niemożliwość powrotu do kraju. Podmiotem li-rycz-nym
sonetów jest właśnie pielgrzym, bohater romantyczny o wielkiej wrażliwości i
bogatej wy-o-braź-ni. Zafascynowany jest ogromem i potęgą natury. Groby i ruiny
pobudzają go do refleksji. Bohater obar-czony jest bogactwem pamięci, skazany
na podwójną samotność - uczuciową i poety wygnańca. Jest to postać gorzko
doświadczona, której towarzyszy pamięć utraconej przeszłości. W sonecie "Burza"
pielgrzym-zesłaniec odczuwa samotność na skutek braku bliskich oraz na skutek
życia wspo-mnie-niami. Gdy na morzu jest cisza, w głębi duszy "Podróżnego"
budzi się hydra pamiątek", a gdy inni w czas burzy modlą się i żegnają z
bliskimi, on siedzi w milczeniu na stronie, bo i modlić się nie umie i nie ma
się z kim żegnać. Bohater sonetu pogrążony jest w depresji, zazdrości pasażerom
statku, że mają się z kim żegnać i że mogą się modlić. Przeżywa równocześnie
tęsknotę za ojczyzną, poczucie osamotnienia i opuszczenia spowodowane
oddaleniem od kraju. I dlatego w sonecie "Stepy Akermańskie" żali się: "Jedźmy,
nikt nie woła". Sonet ten wyraźnie szkicuje sytuację łatwą do emocjo-nal-nego
uchwycenia, aby wykorzystać ją do zilustrowania ogromnej tęsknoty wygnańca.
Emocje po-e-ty-tułacza są dostępne każdemu odbiorcy, bo każdy wie co czuje
człowiek wobec ogromu urzekającej przy-rody, właśnie o zachodzie słońca. Skarga
osamotnienia szczególnie staje się wymowna, gdy wią-że się z tęsknotą do Litwy.
I jedynie pęd statku w czas "żeglugi", szybka zmiana wrażeń zagłusza w nim
chwile bólu silnych wspomnień. Poeta-pielgrzym występuje w sonecie "Ajudah",
dokonuje on rozrachunku ze swoją poezją. Poszukuje celu i dowartościowania
swojej osobowości w twórczości poetyckiej. W utworze poeta przedstawia temat od
wieków poruszany przez wielu artystów - jest to dążenie do sławy, która
zapewnia artyście nieśmiertelność. Poeta - pielgrzym w romantycznej pozie
wsparty na Ajudahu skale patrzy w dół obserwując spienione fale wzbijające się
o brzeg. Także w sercu poety uderzają różne namiętności, ale to właśnie te
burze życiowe, cierpienia są źródłem poezji, to one, dzięki talentowi
zapewniają poecie nieśmiertelność. Poeta ze świadomością mistrzowskich
osiągnięć umie zdobyć się na rzeczową oceną swoich utworów i wypowiedzieć się
pośrednio w refleksjach o własnej osobowości twórczej. W sonecie "Bakczesaraj w
dzień" bohaterem jest pielgrzym-filozof. Mówi on o przemijaniu i niezmienności
przyrody oraz poszukuje tajemnic poznania. Pielgrzym-filozof stwierdza, że
człowiek otoczony piękną przyrodą słucha tego co mówi Bóg do przyrodzenia, że
nauką człowieka jest przyroda, której piękno zawsze jest fascynujące.
Innym rodzajem pielgrzyma jest Jacek Soplica - ksiądz Robak. Po dokonaniu
zbrodni błąka się po świecie, a doświadczenia zdobyte w czasie wędrówek tworzą
z niego żołnierza legionów i emisariusza. Takich pielgrzymów żołnierzy-tułaczy
walczących na obcych frontach o wolność utraconej ojczyzny historia zna wielu.
Bohater "Pana Tadeusza" walczy w Hiszpanii pod Samosierrą, w Niemczech pod
Jeną, bije się o Gdańsk. Potem jako emisariusz i ksiądz Robak przewozi tajne
listy - znowu jest pielgrzymem - działa w wszystkich trzech zaborach.
W utworze "Księgi Narodu i Pielgrzymstwa Polskiego" mamy do czynienia z
pielgrzymem-apostołem narodowych ideałów, pielgrzymem-narodem, który ma
przewodzić w wyzwoleniu całej ludzkości. "Księgi Narodu i Pielgrzymstwa
Polskiego" to utwór nawiązujący do Biblii, wskazujący wyjątkową rolę i
przesłannictwo polskiej emigracji. W pierwszej części dzieła przedstawiony jest
obraz dziejów narodu, aż do upadku Polski, czyli klęski powstania
listopadowego. Poeta pisze, że wolność przyniesiona na ziemię przez Chrystusa
pogwałcili królowie zaborcy. Uważa, że Bóg tworząc ludzi obdarzył ich
wolnością, a feudalna tyrania i mieszczański materializm są zaprzeczeniem
wolności, a więc woli Bożej. Zaś rozbiory Polski były najjaskrawszym
pogwałceniem woli Boga. Mickiewicz zawarł w utworze mesjanistyczne proroctwo,
że naród polski wywiedzie narody europejskie z niewoli, speł-nia-jąc
analogiczną rolę jak Chrystus do narodu żydowskiego. Dlatego też emigranci z
drugiej części utworu, "W Księgach Pielgrzymstwa" - Polacy, zostali
przedstawieni jako pielgrzymi podejmujący wę-drów-ką do "Ziemi Obiecanej',
czyli wolnej ojczyzny. Walka o wolność jest więc realizacją woli bożej.
Do-świadczenia Polaków w bojach o niepodległość oraz ich ofiarność czynią ich
apostołami wolności. Oni pielgrzymi-apostołowie są początkiem i wypróbowaną
kadrą przyszłej światowej rewolucji ludów, która miała by doprowadzić do
powszechnego wyzwolenia i bohaterstwa narodów.
W hymnie "Smutno mi Boże" Słowackiego spotykamy się z pielgrzymem - samotnym
poetą użalającym się nad własnym losem. W wierszu tym dominuje cichy, ale
głęboki smutek, jaki ogarnął poetę po opuszczeniu ojczyzny. Spokój płynący z
obserwacji piękna przyrody, pozwalał poecie pogodzić się z losem, który odmówił
mu szczęścia w życiu. Obok zachwytu czysto estetycznego, obserwacja przyrody
wywołuje u poety żal, poczucie własnej nicości w zestawieniu z odmiennym
pięknem przyrody, całkowicie obojętnej na los człowieka. Widok lecących
bocianów przypomina poecie utraconą ojczyznę, uświadamia mu z całą
wyrazistością tułaczą dolę i brak nadziei na powrót do kraju.
"Żem prawie nie znał rodzinnego domu,
Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi
Przy blaskach gromu,
Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę,
Smutno mi, Boże!"
Tak jak u wielu polskich romantyków jest i u Słowackiego przekonanie o skazaniu
przez los na wieczną tułaczkę lub pielgrzymkę, o niemożliwości powrotu do
kraju. W wierszu "Rozłączenie" podmiot liryczny nazywa siebie biednym tułaczem,
którego szczęśliwa gwiazda zgasła, a w "Testamencie moim" prosi aby po jego
śmierci prochy spoczęły w kraju. Wyraża tu poeta myśli i odczucia wielu
polskich pielgrzymów-emigrantów.
I wreszcie u Cypriana Norwida jest też pielgrzym-emigrant, który nie znajduje
uspokojenia w nowym świecie. Nowy świat to Stany Zjednoczone Ameryki, do
których Norwid wyjechał w 1852 roku/, bo tęsknota za kulturą europejską i
świadomość bliskości ziemi ojczystej była ważniejsza niż dobrobyt i bogactwo
Stanów Zjednoczonych. Tego pielgrzyma-emigranta odnajdujemy w wierszu "Moja
piosn-ka"
Jest to, bez wątpienia jeden z najbardziej osobistych liryków Norwida: tułacz
przenosi się myślą do ojczystego kraju - kraju niezapomnianych, czystych
wzruszeń młodości, najtrwalszych przywiązań i ukochań. Rozbrzmiewa tu cichy żal
człowieka, który wiele przecierpiał, wiele stracił złudzeń i wiele doznał w
życiu bolesnych zawodów. "Moja piosnka [II]" podejmuje dwa wątki: w pierwszym
dominuje poryw tęsknoty do kraju ojczystego, do prostoty, prawości polskiego
ludu. Poeta tęskni do kraju, gdzie ludzie "kruszynę chleba podnoszą z ziemi
przez uszanowanie" Inny wątek pokazuje zadumę poety - tułacza nad własnym losem
i pragnienie wypełnienia, realizacji nie spełnionych dotąd w życiu nadziei.
Skarży się on na dolę tułacza, pielgrzyma wciąż tęskniącego za krajem
rodzinnym, krajem dobroci i uczciwości.
"Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej
której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie
Równie niewinnej"
Równie niewinna jak tęsknota do kraju jest myśl o osobie, do której ta piosnka
serdeczna ma dolecieć. W wierszu tym mamy filozoficzny stoicyzm, zgoda na
własną nieuniknioną samotność i poetycka potrzeba nadziei-tęsknoty, która
wzbogaca świat.
Romantyczni poeci uświadomili nam przez swoje utwory, jak bardzo byli samotni z
daleka od ojczyzny. Romantyczny pielgrzym był wyraźnym odzwierciedleniem tego
co czuje poeta, ogromnego żalu na swój nieszczęsny los wiecznego tułacza.
Romantyczny pielgrzym to bohater wielu utworów czujący silne osamotnienie i
tęsknotę za krajem.