Zuchy w Kręgu Rady!
Zuchy nie od razu będą umiały radzić, dlatego te\
musisz ich tego nauczyć. Zadbaj,
aby ka\
dy zuch zabrał głos, aby w danej chwili mówił tylko ten zuch, który otrzymał
głos (posłu\
się pacholikiem mówi tylko ten zuch, który trzyma pacholika), zadbaj o
to, aby zuch, którego sprawę omawiacie miał prawo głosu. Zasiadanie w Kręgu
Rady jest wa\
nym elementem zbiórki, stąd te\
obrzędowa oprawa zwoływania i
przebiegu Kręgu Rady.
Oto kilka ćwiczeń, które ka\
demu dziecku pozwolą powiedzieć: "teraz ja", pozwolą
poczuć się pewnie, pomimo otyłości, krótkowzroczności czy innej niesprawności lub
ułomności. Tu ka\
dy zuch jest jeden, niepowtarzalny, najwa\
niejszy na świecie.
Wszystkie ćwiczenia są dość proste, ale wymagają od prowadzącego pełnej
świadomości celu ich przeprowadzenia. Ćwiczenia nie mo\
na nie dokończyć lub
przerwać w połowie, gdy tylko kilkoro dzieci się wypowiedziało. Tutaj ka\
dy ma
równe prawa - ka\
demu trzeba poświęcić tyle samo czasu, z ka\
dym rozmawiać
podobnie, co wcale nie znaczy, \
e "z powagą", choć i ona w określonych
sytuacjach jest potrzebna. Wa\
na jest swoboda, ale dopasowana do mo\
liwości
osoby prowadzącej tak, aby ćwiczenie mogło zostać zrealizowane. Dostrzegać
nale\
y drobne sprawy, jeśli sąpozytywne, chwalić i nagradzać. Jeśli w trakcie zabaw
wynikną sytuacje, z którymi nie mo\
esz sobie poradzić -porozmawiaj o nich ze
szkolnym psychologiem, pedagogiem lub inną osobą, która np. ukończyła warsztaty
socjoterapii.
Zaproponujmy znaną zabawę w imiona, aby ka\
de dziecko przypomniało sobie o
istnieniu kole\
anki lub kolegi. Dru\
ynowy mówi swoje imię, kolejne dziecko najpierw
przedstawia siebie, a potem podaje imię dru\
ynowego. Zabawa trwa, a\
ostatnie
dziecko wypowie wszystkie imiona, własne równie\
w odpowiedniej kolejności.
Porzucamy krąg i zuchy stają w rozsypce w sali.
Dru\
ynowy zaczyna opowiadać o dzieciach. Ten zuch, który uzna, \
e mowa jest o
nim, wstaje, głośno krzyczy "to ja" i siada. Mo\
e się zdarzyć, \
e dwoje lub troje dzieci
krzyknie w tym samym momencie. Taką sytuację musisz przewidzieć wcześniej. Zanim
rozpoczniesz swoją opowieść o cechach dzieci, podkreśl, \
e w ludziach występują
podobieństwa i ró\
nice. Ka\
dy człowiek odbiera je inaczej. Dlatego opis własny i
kole\
anki mo\
e być prawie identyczny. Pamiętać nale\
y, \
e w opowieści nie wolno
wskazywać na ułomności lub na szczegóły ubrania. Pierwsze sprawi przykrość, drugie
nie jest stałą cechą dziecka.
Gdy wszystkie zuchy siedzą, rozdaj im kartki, kredki i poproś, by narysowały swój
portret. To nie ma być dzieło, tylko wizja ducha, wiec daj swej gromadzie niewiele
czasu -najlepiej kwadrans. Poproś, by ka\
dy rysownik podpisał swój autoportret
ulubionym przezwiskiem lub imieniem, a potem postawił (poło\
ył) przed sobą. Usiądz

w kręgu i z ka\
dym dzieckiem porozmawiaj o jego ulubionej zabawie, potrawie, filmie
itp. Pozostałe dzieci mogą mówić "ja te\
", "i mnie się to podoba", nie wolno dopuścić
do złośliwości lub przykrych komentarzy. Pamiętaj, są zuchy, które we własnym
domowym środowisku słyszą tylko o swych złych cechach i przyzwyczajeniach lub
lubią fantazjować i zmieniają prawdę. Takie sytuacje trzeba delikatnie eliminować
(czasami wystarczy jedno krótkie pytanie typu: z czego jest zrobione?, jak często
oglądasz?) lub pomóc wybrać tą cechę pozytywną. Po omówieniu prac i przypięciu
ich do maty pozwólmy, by dzieci w praktyce wykorzystały zebrane informacje.
Zabawa pt. "Kogo nie ma" jest znana, ale w tym przypadku warto ją odświe\
yć i
przypomnieć. Potrzebny jest jeden koc do przykrywania dzieci. Zuchy stają w
rozsypce, następnie kucają. Na dany przez dru\
ynowego znak wszyscy uczestnicy
zamykają oczy. Jedno dziecko zostaje nakryte kocem. Pozostałe dzieci po kolejnym
sygnale otwierają oczy i wskazany zuch informuje, kogo nie ma. Na pewno pomogą
portrety. Zabawę powtarza się kilkakrotnie. Ponowny powrót do kręgu i kolejne
ćwiczenie. Osoba prowadząca zajęcia czyta opis czynności, które lubi t robić dzieci.
Gdy któryś z zuchów (mo\
e być ich kilkoro) usłyszy zdanie o sobie, wstaje i biegnąc
wokół kręgu zgodnie ze wskazówkami zegara (kierunek) wymienia się miejscem.
Dlaczego jest to mo\
liwe? Dzieci miały takie samo zajęcie, które lubią. Przykład opisu
- charakterystyki:
- te dzieci lubią biegać i bawić się na świe\
ym powietrzu, te dzieci lubią rysować i
malować.
Poni\
sze ćwiczenie najlepiej przeprowadzić pod koniec zbiórki. Nale\
y ka\
demu
dziecku wręczyć du\
y arkusz papieru pakowego, dobrze zatemperowany ołówek i
no\
yczki. Dzieci w sposób dowolny dobierają się parami. Rozkładają papier na
podłodze lub przypinają do mat i obrysowują sylwetkę kole\
anki lub kolegi le\
ącego
na wznak na papierze. Potem wycinają sylwety z papieru. W trakcie
obrysowywania nale\
y opisywać kole\
ankę lub kolegę. (Najpierw przyboczny
obrysowywuje np. dru\
ynową i opowiada: "Teraz obrysowuję Ciebie, druhno, masz
długie włosy, związane w koński ogon..."). Po wycięciu przypiąć sylwetkę w
dowolnym miejscu. Dobrze jest podpisać postacie. To ułatwi pracę na następnej
zbiórce. Tydzień to bardzo du\
o w \
yciu dziecka, więc kolejne spotkanie mo\
na
rozpocząć od zabawy od zabawy z sylwetami. Spróbuj odnalez
ć siebie. Ka\
de
dziecko ma wskazać własną postać. Mogą pojawić się błędy i wtedy nale\
y
wyjaśnić, skąd się wzięły. Kiedy ka\
dy zuch odnajdzie swój cień, podchodzi do niego
i mówi o swojej nieprzeciętności. Wa\
ne, by była pozytywna. Mo\
na prosić dzieci,
aby pomogły koledze. To ćwiczenie mo\
na przeprowadzić w dowolnym czasie, np.
w trakcie zabawy karnawałowej. Jeśli dru\
yny nie stać na zakup papieru, zabawę
mo\
na zorganizować w drzwiach zuchówki. Potrzebne jest prześcieradło i lampka
dająca mocny strumień światła. Biały materiał przybijamy do framugi drzwi i
oświetlamy. Kilkoro dzieci pojedynczo przemieszcza się między prześcieradłem a
lampką. Reszta dru\
yny obserwuje postać i podaje imię, wymienia ciekawe cechy.
Zaprezentowane ćwiczenia i zabawy pozwolą dzieciom uzmysłowić sobie
występujące ró\
nice i podobieństwa, a takie stwarzają sytuacje do wyodrębnienia
cech, szczególnie pozytywnych, które maluchy zwykle podsumowują stwierdzeniem
"dobra -dobry". Uczą się obiektywnego wypowiadania sądu, bo i same mogą w
innym przypadku usłyszeć coś przykrego. A
ączą je wspólne zainteresowania,
zwycięstwa i pora\
ki.