45






























ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Król Walorozo sroży się
Ledwie rozżarzone w szkandeli węgielki zaczęły przypiekać dostojny grzbiet królewski,
Walorozo ocknął się z niemocy i skoczył na równe nogi.
Hej! Dawać tu komendanta Zerwiłebskiego!

wrzasnął tupnąwszy gniewnie nogą.
Lecz... o straszliwa godzino! Nos króla Walorozy przekrzywił się na bok i, opuchły jak
pomidor zwieszał się z królewskiego oblicza. Stało się to skutkiem gwałtownego upadku Walorozy
pod ciosem szkandeli. Monarcha raz po raz zgrzytał zębami z wściekłości.

Mój Zerwiłebski
rzekł wyciągając z kieszeni szlafroka wyrok śmierci.
Mój kochany
Zerwiłebciu, pójdziesz natychmiast do komnaty księcia, zakujesz go w kajdanki i zetniesz mu
łeb, rozumiesz? Ten zbrodniczy gołowąs ważył się targnąć świętokradzką dłonią na dostojną
mą osobę i na ziemię mnie powalił uderzywszy szkandelą! Marsz, w lewo zwrot, niechaj łotr
ten zginie! Ty, komendancie, odpowiesz mi zań głową!
I zebrawszy poły szlafroka, król Walorozo zniknął w tłumie dam dworu, które powiodły
go do jego komnat.
Usłyszawszy rozkaz królewski zacny kapitan oniemiał z przerażenia. Kochał Lulejkę całym
sercem, więc nie dziw, że grube łzy trysnęły z jego oczu i ciężkimi kroplami opadały na
sumiaste wąsy.
Biedny, biedny mój książę
mruczał do siebie.
Czemuż musiałem dożyć
tej chwili?! Czemuż właśnie dłoń moja musi przeciąć pasmo twego młodego żywota?! Ach!

A niechże cię... z twoimi lamentami, mój kapitanie Zerwiłebski!
usłyszał za sobą przyciszony
głos kobiecy. Z bocznego skrzydła wysunęła się Gburia-Furia, odziana tylko w bieliznę
nocną. Usłyszawszy zgiełk w sieni, wybiegła z sypialni i była świadkiem całej sceny.

Mój Zerwiłebciu
szeptała dalej
wszakżeż król nakazał ci poprowadzić na śmierć
księcia! Czyż ci jednak powiedział, którego księcia?!...

Nie rozumiem waćpani
odparł Zerwiłebski, który był mocniejszy w garści niż w rozwiązywaniu
zagadek.

Głupiś, mój Zerwiłebciu!
szepnęła ochmistrzyni.
Przecież król ci nie powiedział, że
masz zabić księcia Lulejkę, tylko księcia, rozumiesz?

Rozumiem, kazał mi zabić księcia, ale nie powiedział którego
rzekł kapitan.

Walże więc do sypialni Bulby i zetnij mu łeb czym prędzej!
Kapitan wytrzeszczył najpierw oczy, a potem zaczął tańczyć z uciechy.
Wiwat! Wiwat!

wołał.
I wilk będzie syty, i koza cała! Łeb księcia Bulby odpowiada wszelkim wymaganiom
królewskim.
Ledwie nastał świt, kapitan zjawił się w pałacu z przyboczną strażą, podążył do księcia
Bulby i do drzwi jego zapukał.

Kto tam?
zapytał rozespany Bulbo.

Kapitan Zerwiłebski.

Proszę, proszę bliżej, kochany kapitanie. Cieszę się bardzo, że widzę waćpana. Właśnie
miałem posłać po ciebie. Mój ochmistrz dworu, baron Safandullo, będzie mnie zastępować.

Pozwolę sobie zwrócić uwagę Jego Książęcej Wysokości, że Jego Książęca Wysokość
musi raczyć osobiście stanąć na placu. Zbyteczne byłoby fatygowanie barona Safandulli.
Bulbo nie brał widocznie tych słów do serca.

Kapitanie
mówił poziewając znowu
wszakże przyszedłeś w wiadomej sprawie księcia
Lulejki?

Do usług Waszej Wysokości, w sprawie księcia Lulejki.

Cóż wybraliście, kapitanie? Pistolety czy szpady?
pytał dalej Bulbo.
Każda broń dobra,
byle raz skończyć z tym pyszałkiem, którego nauczę rozumu, jakem książę Bulbo.

Wasza Książęca Mość raczy wybaczyć, ale u nas w użyciu są... topory.

Topory! Hm, to będzie trochę ciężko!
zamyślił się Bulbo.
Niech tam zresztą i topór.
Zawołaj waćpan mego ochmistrza. On będzie moim sekundantem. Za dziesięć minut, pochlebiam
sobie, obmierzły łeb tego Lulejki stoczy się z jego karku. Hu-uh! Hau! Żłopałbym krew
tego nędznika!
wołał dyszący pragnieniem zemsty Bulbo i kłapał zębami jak ludożerca.

Wasza Książęca Mość wybaczy, ale podług rozkazu królewskiego muszę bez zwłoki
uwięzić Waszą Wielmożność i oddać ją w ręce nadwornego kata...

Ależ co robisz? Co robisz, kochanku?! Stój, powiadam ci, stój!
zdołał tylko wyjąkać
nieszczęsny Bulbo, bowiem już na skinienie kapitana straż rzuciła się na niego, okryła mu
zasłoną głowę, związała ręce i powiodła na plac egzekucji.
Ujrzawszy ponury orszak przechodzący przez podwórze król, który właśnie gawędził z
Mrukiozem, zażył tabaki, kichnął i rzekł:
Pcich! I już po Lulejce! Chodźmy, ministrze, na
śniadanie.
Kapitan Zerwiłebski oddał swego więźnia w ręce naczelnika policji wraz z wyrokiem
śmierci, brzmiącym krótko:
,,Niniejszym rozkazujemy o wpół do dziesiątej ściąć więźnia.
WALOROZO XXIV"

Ależ to pomyłka!
powtarzał nieustannie Bulbo, który nie mógł zrozumieć, czego chcą
od niego.

Bah! Bah! Pomyłka!
zaśmiał się naczelnik policji.
Dawać tu kata! Bywaj, kacie!
Pociągnięto biednego Bulbę na rusztowanie, gdzie ponury kat z olbrzymim toporem w ręku
stał zawsze w pogotowiu; w Paflagonii bowiem nie upłynął nigdy dzień jeden, żeby król
nie wysłał nowej jakiejś ofiary na ścięcie.
Stanął więc nieszczęsny Bulbo na rusztowaniu i już, już miał żywot swój książęcy pożegnać,
gdy... (zaraz powiemy, co się stało
musimy jednak przedtem wrócić na chwilę do pałacu,
do Lulejki i Rózi).

KONIEC ROZDZIAŁU