Kazus 18. Plan zagospodarowania przestrzennego
Kazus 18. Plan zagospodarowania
przestrzennego
Rada Miasta K. 18.9.1996 r. podjęła uchwałę (...) o przystąpieniu do sporządzenia
 Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K.
oraz po uzyskaniu opinii wymaganych przez art. 6 ust. 3 ustawy z 7.7.1994 r. o zago­
spodarowaniu przestrzennym. Następnie Rada Miasta K. podjęła 28.12.2001 r. uchwałę
(...) w sprawie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
Miasta K. (dalej: Studium), powołując jako jej podstawę prawną art. 6 ust. 6 cyt. ustawy.
W ż 1 uchwalono Studium, którego tekst znalazł się w załączniku do uchwały, a mocą
ż 2 uchylono uchwaÅ‚Ä™ Rady Miasta K. z 20.5.1994 r. w sprawie Polityki rozwoju prze­
strzennego i ochrony środowiska Miasta K. oraz uchwałę Rady Miasta K. z 31.5.2000 r.
w sprawie przyjęcia kryteriów wyboru i kwalifikacji wniosków w sprawie sporządzenia
lub zmiany planów miejscowych.
Powyższą uchwałę zakwestionował Wojewoda, który rozstrzygnięciem nadzorczym
z 1.2.2002 r. (...) stwierdziÅ‚ jej nieważność w caÅ‚oÅ›ci. W uzasadnieniu swojego rozstrzy­
gnięcia Wojewoda podkreślił, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy jest doniosłym dokumentem o charakterze politycznym. Póz
niej­
szy w stosunku do niego projekt planu zagospodarowania przestrzennego jest oceniany
pod kątem jego zgodności ze studium i dlatego powinno ono być spójne i logiczne, a także
realizować wszelkie stawiane mu warunki ustawowe. Decyzyjna swoboda rady gminy
w zakresie przyjÄ™cia studium nie oznacza absolutnej dowolnoÅ›ci. Odnosi siÄ™ to do proce­
dury uchwalania studium i do jego zawartości treściowej oraz do wymogu zachowania
reguł planowania przestrzennego, w tym zasady zrównoważonego rozwoju.
Wojewoda nie dokonaÅ‚ tych czynnoÅ›ci osobiÅ›cie ale zleciÅ‚ je (upoważniÅ‚ do niej) pracow­
nika swojego urzędu.
Jako radca prawny proszę zaprezentować stanowisko (opinię) dla wojewody, która to
opinia będzie podstawą zajęcia przez ww. organ stanowiska w wypadku złożenia przez
Miasto K. skargi do sÄ…du administracyjnego. Należy zaÅ‚ożyć, że Miasto K bÄ™dzie po­
woływało się na brak możliwości upoważnienia przez wojewodę swych pracowników
(zgodnie z wyrokiem NSA z 28.3.2001 r. (II SA/Wr 576/99), (& ) Konstytucja RP wymaga
osobistego wydawania oraz podpisywania rozstrzygnięć nadzorczych przez wojewodę
i nie pozwala na upoważnianie w tym zakresie pracowników urzędu wojewódzkiego czy
innych pracowników).
Propozycja opinii prawnej
Rozstrzygnięcie nadzorcze jest rodzajem środka nadzoru, za pomocą którego wojewoda
sprawuje swój nadzór.  Rozstrzyga ono i  zaÅ‚atwia okreÅ›lonÄ…  sprawÄ™ nadzorczÄ… , koÅ„­
czy w tej sprawie postępowanie, które zostało wszczęte po przekazaniu organowi nadzoru
danej uchwaÅ‚y organu jednostki samorzÄ…du terytorialnego. Kwestie wspomnianego po­
stępowania nadzorczego i kończącego je rozstrzygnięcia regulują ustawy zwykłe, w tym
w szczególnoÅ›ci cyt. ustawa z 8.3.1990 r. o samorzÄ…dzie gminnym i cyt. ustawa o admi­
nistracji rządowej w województwie. Pierwsza z nich traktuje rozstrzygnięcie nadzorcze
właśnie jako akt rozstrzygający  sprawę nadzorczą . Druga, powtarzając unormowanie
Konstytucji sytuujące kompetencje nadzorcze w ręku wojewody, zakłada jednocześnie, że
nadzór ten ma być sprawowany  na zasadach okreÅ›lonych w ustawach (art. 25), a w in­
675
Prawo administracyjne
Część II. Prawo administracyjne
nym miejscu przewiduje, że  wojewoda może upoważnić na piśmie pracowników urzędu
wojewódzkiego (...) do zaÅ‚atwiania okreÅ›lonych spraw w jego imieniu i na jego odpowie­
dzialność, w ustalonym zakresie, a w szczególnoÅ›ci do wydawania decyzji administracyj­
nych (art. 32 ust. 1). Ustawa przewiduje również, że upoważnienie takie ma być udzielone
 osobom zajmującym określone stanowiska lub posiadającym szczególne kwalifikacje .
Tym samym, przedstawiona regulacja, zawarta w ustawie o administracji rzÄ…dowej
w województwie, całkowicie wystarcza do uznania, że Wojewoda nie naruszył prawa
upoważniajÄ…c Dyrektora Biura Prawnego UrzÄ™du Wojewódzkiego do wydawania roz­
strzygnięć nadzorczych w jego imieniu, a zarzut Miasta K. w tym zakresie nie jest trafny.
Na taką konkluzję składają się następujące elementy. Jak wykazano wyżej, rozstrzygnięcie
nadzorcze jest środkiem  załatwiającym sprawę nadzorczą , a art. 32 ust. 1 cyt. ustawy
mówi właśnie o upoważnieniu do załatwiania  określonych spraw .
Ponadto przepis, o którym mowa, dotyczy wszystkich kompetencji wojewody, które
polegają na  załatwianiu określonych spraw (a nie np. na stanowieniu aktów prawa
miejscowego). Obejmuje on zatem swoim zasięgiem wszystkie te kompetencje, o których
mowa w cyt. ustawie, w tym kompetencje nadzorcze, o których mowa w art. 25. Nie jest
zatem trafny poglÄ…d, że art. 32 ust. 1 i art. 25 ustawy nie pozostajÄ… w zwiÄ…zku, tym bar­
dziej, że pogląd ten jest sprzeczny z regułami wykładni systemowej (obydwa przepisy
znajdują się w tej samej ustawie). Dodatkowo należy zauważyć, że sam art. 25 odwołuje
się do  zasad określonych w ustawach i nie ma żadnych powodów, by twierdzić, że do
ustaw tych nie należy ustawa o administracji rządowej w województwie.
Należy pamiętać również o tym, że art. 32 ust. 1 cyt. ustawy wspomina o decyzjach
administracyjnych jedynie przykÅ‚adowo, o czym Å›wiadczy użycie słów:  a w szczególno­
Å›ci . WÅ‚aÅ›nie użycie tych słów dowodzi, że ustawodawca obejmuje możliwoÅ›ciÄ… upoważ­
nienia również inne akty, zwłaszcza akty indywidualne  zbliżone do decyzji , a takimi są
niewątpliwie rozstrzygnięcia nadzorcze.
Upoważnienie do dziaÅ‚ania  w imieniu organu administracji publicznej bywa trakto­
wane jako jednoznaczne z przejściem kompetencji organu na podmiot będący adresatem
upoważnienia, przede wszystkim dlatego, aby Å‚atwiej byÅ‚o umiejscowić odpowiedzial­
ność za podjÄ™te dziaÅ‚anie (zob. J. Zimmermann, Polska jurysdykcja administracyjna, War­
szawa 1996, s. 42-43). Jednak w analizowanym tu przypadku ustawodawca wyraz
nie
zastrzegÅ‚, że chodzi o upoważnienie do dziaÅ‚ania nie tylko  w imieniu , ale i  na odpo­
wiedzialność wojewody. Upoważnienie takie nie oznacza więc przejścia kompetencji na
jakikolwiek inny podmiot. Jest to nadal kompetencja wojewody - ta sama, którÄ… najogól­
niej wyznaczyła wspomniana wyżej norma kompetencyjna.
 Odpowiednie stosowanie przepisów KPA w odniesieniu do uzasadnienia rozstrzy­
gnięcia nadzorczego musi uwzględniać te okoliczności, a poglądy literatury dotyczące
uzasadniania decyzji administracyjnych nie mogą być wprost przenoszone na kwestie
uzasadniania rozstrzygnięć nadzorczych. Należy również podkreślić, że normy prawne,
których naruszenie zarzucił Miastu Wojewoda, są konkretne i jednoznaczne: wyliczają
one poszczególne warunki, które Wojewoda analizowaÅ‚ i weryfikowaÅ‚. Nie byÅ‚o zatem po­
trzeby dokonywania specjalnej ich interpretacji, toteż zarzut  pozorności uzasadnienia
w tym zakresie jest chybiony.
W konsekwencji należy stwierdzić, że na podstawie art. 25 i art. 32 ust. 1 ustawy
z 5.6.1998 r. o administracji rządowej w województwie (tj. Dz.U. z 2001 r. Nr 80 poz. 872
ze zm.), wojewoda może upoważnić pracowników urzÄ™du wojewódzkiego do wydawa­
nia w jego imieniu rozstrzygnięć nadzorczych.
(podpis)
Zob. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek zamiejscowy w Krakowie
z 25.6.2002 r., II SA/Kr 608/02, niepubl.
676
Prawo administracyjne