Uniwersalne i specjalne metody porozumiewania siÄ™ osÄ‚Å‚b gÄą‚uchoniewidomych(1)


Uniwersalne i specjalne
metody porozumiewania siÄ™
osób głuchoniewidomych
Strona główna > Komunikacja alternatywna
Głuchoślepota to odrębny rodzaj niesprawności, który wcale nie jest prostą sumą głuchoty i ślepoty. Definicja
przyjęta przez Towarzystwo Pomocy Głuchomiewidomym (zawarta w jego Statucie) określa, że:  głuchoniewidomą
jest osoba, która na skutek równoczesnego poważnego uszkodzenia słuchu i wzroku napotyka bardzo duże
trudności, odmienne od spowodowanych samą tylko głuchotą lub ślepotą, szczególnie w poruszaniu się i wymianie
informacji, zwłaszcza w komunikowaniu si ę. Człowiek taki ze wzgl ędu na swoje trudno ści potrzebuje
specjalistycznej pomocy w czynnościach życia codziennego, kontaktach mi ędzyludzkich, w kształceniu si ę
i zatrudnieniu .
W Polsce jest zarejestrowanych 1685 osób głuchoniewidomych, biorąc jednak pod uwagę dane szacunkowe z innych państw przyjmuje się, że może ich
być około 7 tysięcy. Głuchoniewidomi to bardzo zróżnicowana grupa pod względem zarówno potrzeb jak i problemów, a zależne jest to od:
1. stopnia uszkodzenia zmysłów słuchu i wzroku
2. okresu życia, w którym głuchoślepota wystąpiła.
Przyjmując pierwsze kryterium wyróżnia się osoby:
głuchoniewidome z równoczesną, całkowitą głuchotą i ślepotą,
l
głuchoniewidome z całkowitą głuchotą i słabowzrocznością,
l
głuchoniewidome z niedosłuchem i całkowitą ślepotą,
l
głuchoniewidome z niedosłuchem i słabowzrocznością.
l
Przyjmując drugie kryterium wyróżnia się osoby:
głuchoniewidome od urodzenia, czyli z głuchoślepotą wrodzoną,
l
głuchoniewidome, z wrodzonym uszkodzeniem słuchu i nabytym w pózniejszym okresie życia uszkodzeniem wzroku,
l
głuchoniewidome, z wrodzonym uszkodzeniem wzroku i nabytym uszkodzeniem słuchu,
l
głuchoniewidome, z nabytym w pózniejszym okresie życia uszkodzeniem słuchu i nabytym uszkodzeniem wzroku.
l
Na dalsze zró żnicowanie tej grupy ludzi mog ą także wp ływać dodatkowe, współistniejące niepe łnosprawności, jak
np. upośledzenie umysłowe, niepełnosprawność motoryczna, oraz autyzm. Spośród wielu problemów związanych z równoczesnym
uszkodzeniem wzroku i słuchu za najpoważniejsze uznać można trudności w poruszaniu się oraz trudności w porozumiewaniu się
z innymi osobami.
Istnieje wiele metod i sposobów umożliwiających osobom głuchoniewidomym porozumiewanie się z innymi ludzmi. Ich stosowanie uwarunkowane jest
stopniem oraz momentem uszkodzenia wzroku i słuchu, uzależnione od potrzeb, możliwości, zdolności i nawyków tych osób, ale także od środowiska,
w którym funkcjonuje taka osoba. Inaczej porozumiewają się osoby niewidome od urodzenia, które pózniej utraciły słuch (które posługiwały się
językiem literackim), inaczej głuche od urodzenia ociemniałe (których naturalnym sposobem komunikowania się jest język migowy), jeszcze inaczej
te, które ogłuchły i ociemniały gdy były dorosłe.
Słuchowy odbiór mowy jest niedostępny dla wielu osób głuchoniewidomych, podobnie jak dla osób niesłyszących. Istnieją jednak także inne sposoby
odbioru mowy dzwiękowej, a mianowicie: wzrokowy i dotykowy. Wzrokowy sposób odbioru mowy polega na odczytywaniu mowy z ust. Zjawisko to ma
miejsce u osób głuchych, posiadających pełnosprawny wzrok. Może ono mieć także zastosowanie dla osób głuchoniewidomych słabowidzących, które
zachowały dość znaczną zdolność widzenia. Odczytywanie mowy z ust możliwe jest dlatego, że wiele dzwięków mowy ma swój charakterystyczny obraz
wzrokowy, który można odróżnić podczas obserwacji twarzy osoby mówiącej. Opanowanie tej umiejętności nie jest łatwe i wymaga dobrej
spostrzegawczości i długiego okresu ćwiczeń. Dla wielu głuchoniewidomych posiadających nawet znaczne resztki wzrokowe i ta forma odbioru mowy
dzwiękowej jest niemożliwa. Dla tych osób głuchoniewidomych, które pozbawione są możliwości słuchowego lub wzrokowego odbioru mowy, pozostaje
jej odbiór za pomocą zmysłu dotyku.
Problem rozwoju umiejętności porozumiewania się z otoczeniem szczególnie ostro występuje u dzieci głuchoniewidomych od urodzenia lub wczesnego
dzieciństwa. Często dzieci te, obok uszkodzenia słuchu i wzroku, mają ograniczone zdolności uczenia się, wynikające z upośledzenia umysłowego.
Dzieci takie trzeba uczyć porozumiewania się od podstaw, a więc uczyć przede wszystkim j ęzyka (systemu symboli), sposobów odbierania
i przekazywania informacji itp.
W zupełnie innej sytuacji znajdują się osoby, które stały się głuchoniewidome w pózniejszym okresie życia. Zwykle nauczyły się one porozumiewania
się z otoczeniem, czy to w formie mowy dzwiękowej, czy form porozumiewania się stosowanych przez osoby głuche, np. przy pomocy języka migowego,
lub przez osoby niewidome, np. pisma wypukłego (brajla). Wiedzą więc one, co to znaczy przekazywanie i przyjmowanie informacji od otoczenia,
posiadają odpowiedni zasób informacji (treści), które mogą przekazywać innym osobom, znają język używany przez swoje otoczenie. Na skutek utraty
słuchu i wzroku lub dodatkowo jednego z nich, tracą one możliwość przyjmowania i przekazywania informacji w dotychczasowej formie. Dla tych osób
istotnym problemem jest opanowanie nowej formy dla pełnienia roli odbiorcy i nadawcy informacji, z uwzględnieniem potrzeb i posiadanych przez nie
możliwości oraz przy wykorzystaniu dotychczasowego ich doświadczenia.
Mnogość metod porozumiewania się wynika stąd, że wśród osób głuchoniewidomych istnieje duża różnorodność w zakresie stopnia niepełnosprawności,
a zatem potrzeb i możliwości opanowania określonego sposobu porozumiewania się.
Metody uniwersalne
Metody uniwersalne to takie, za pomocą których prawie każdy znający pismo od razu, bez specjalnego przygotowania, może porozumieć się z osobą
głuchoniewidomą pod warunkiem, że zna ona daną metodę. Z uwagi na to, że mogą one być stosowane przez szeroki krąg osób, zostały nazwane
metodami uniwersalnymi. W Polsce, spośród metod uniwersalnych stosowane s trzy, dostosowane do języka polskiego, a mianowicie: kreślenie na
słuchu i wzroku lub dodatkowo jednego z nich, tracą one możliwość przyjmowania i przekazywania informacji w dotychczasowej formie. Dla tych osób
istotnym problemem jest opanowanie nowej formy dla pełnienia roli odbiorcy i nadawcy informacji, z uwzględnieniem potrzeb i posiadanych przez nie
możliwości oraz przy wykorzystaniu dotychczasowego ich doświadczenia.
Mnogość metod porozumiewania się wynika stąd, że wśród osób głuchoniewidomych istnieje duża różnorodność w zakresie stopnia niepełnosprawności,
a zatem potrzeb i możliwości opanowania określonego sposobu porozumiewania się.
Metody uniwersalne
Metody uniwersalne to takie, za pomocą których prawie każdy znający pismo od razu, bez specjalnego przygotowania, może porozumieć się z osobą
głuchoniewidomą pod warunkiem, że zna ona daną metodę. Z uwagi na to, że mogą one być stosowane przez szeroki krąg osób, zostały nazwane
metodami uniwersalnymi. W Polsce, spośród metod uniwersalnych stosowane są trzy, dostosowane do języka polskiego, a mianowicie: kreślenie na
dłoni liter drukowanych, alfabet punktowy do dłoni i posługiwanie się tabliczką brajlowsko czarnodrukową.
Kreślenie na dłoni liter drukowanych
Jest to adaptacja do języka polskiego międzynarodowego standardowego doręcznego alfabetu dla osób głuchoniewidomych, uznanego za najlepszą
metodę i zalecanego do międzynarodowego stosowania. Jak sama nazwa wskazuje, metoda ta polega na kreśleniu palcem dużych liter drukowanych na
dłoni osoby głuchoniewidomej celem przekazania jej określonej informacji. Na rysunku: sposób kreślenia liter:
Oto zestaw wielkich liter (litery drukowane) z podaną liczbą kresek (od 1 do 4), z których należy utworzyć literę (kreślić na dłoni) wraz z dokładnym
określeniem kierunku tworzenia liter, uwzględniającego punkty wyjściowe i końcowe (przerywane linie i strzałki).
Podczas pisania liter ręka osoby głuchoniewidomej jest bierna i wysunięta do przodu, zaś osoba przekazującą informację pisze na niej litery jedną po
drugiej tworząc wyrazy i zdania. Po każdej literze, wyrazie lub zdaniu następuje mała przerwa, oznaczająca ich koniec. Nie jest to najszybsza metoda
porozumiewania się z osobami głuchoniewidomymi, ale za to jest bardzo skuteczna i powoduje stosunkowo mało omyłek i błędów. Bardzo łatwo
posługują się tą metodą osoby, które w pózniejszym okresie życia stały się głuchoniewidome, które znają alfabet języka polskiego. Z reguły zachowały
one także zdolność mówienia, stąd stosują tę metodę jednostronnie. Oznacza to, że odbierają informacje przy pomocy tej metody, natomiast
odpowiadają przy pomocy mowy dzwiękowej. Jedynym warunkiem korzystania z metody jest znajomość pisma drukowanego (wielkich liter alfabetu
polskiego) przez obu partnerów. W zasadzie wszyscy głuchoniewidomi powinni znać tę metodę lub opanować umiejętność posługiwania się nią, gdyż ma
ona tę zaletę, że osoby pełnosprawne, a także wiele osób niewidomych i głuchych, wśród których osoby głuchoniewidome przebywają, znają alfabet
i mogą się nim posługiwać.
Alfabet łaciński
Metoda polega na kreśleniu drukowanych liter alfabetu łacińskiego na dłoni (lub np. przedramieniu) osoby głuchoniewidomej. Zalecane jest robienie
tego w taki sposób, jak pokazuje diagram (choć nie konieczne).
Alfabet punktowy do dłoni
Metoda polega na dotykaniu poszczególnych części dłoni, głównie paliczków palców, które odpowiadają poszczególnym literom, cyfrom i innym znakom
graficznym.
Alfabet przeznaczony jest głównie dla ludzi, którzy przed utratą słuchu zdążyli opanować język naturalny, tj. mowę dzwiękową, sztukę pisania
i czytania oraz liczenia. A zatem znają litery i cyfry, słowa, zdania, znaki interpunkcyjne, potrafią posługiwać się podstawowymi działaniami
matematycznymi. Alfabet punktowy do dłoni ma swoje zalety i wady. Jest wolniejszy od języka miganego, ale za to znacznie prostszy, co sprawia,
że łatwiej się go nauczyć. Z drugiej zaś strony alfabet jest szybszą techniką od innych metod porozumiewania się, takich jak np. kreślenie liter
drukowanych na dłoni. Jeśli zaś chodzi o szybkość przekazywania informacji alfabet punktowy porównywalny jest z alfabetem palcowym głuchych, a po
osiągnięciu biegłości w posługiwaniu się nim może być od niego szybszy.
Dzięki mo żliwości zastosowania specjalnej rękawiczki wydaje się alfabetem bardziej uniwersalnym i szczególnie przydatnym w przypadku kontaktu
osoby głuchoniewidomej z kimś, kto nie zna żadnego sposobu porozumiewania się z takimi ludzmi. Dla ułatwienia porozumiewania się z osobami
widzącymi, które nie znaj ą układu znaków graficznych na dłoni, osoba g łuchoniewidoma zakłada specjalną rękawiczkę z naniesionymi na nią
w odpowiednich miejscach literami, cyframi i znakami interpunkcyjnymi. Metodę tę opisałam dokładniej w osobnym artykule pt.  Alfabet punktowy do
dłoni głuchoniewidomych .
Posługiwanie się brajlowsko czarnodrukową tabliczką
Metoda, która mo że by ć stosowana tylko przez osoby g łuchoniewidome
znające pismo wypukłe dla niewidomych, tzw. sześciopunkt brajlowski (brajl).
Do porozumiewania siÄ™ z osobami widzÄ…cymi stosujÄ… one specjalnÄ… tabliczkÄ™
z wytłoczonymi znakami brajlowskimi, nad którymi wydrukowane s ą
osoby głuchoniewidomej z kimś, kto nie zna żadnego sposobu porozumiewania się z takimi ludzmi. Dla ułatwienia porozumiewania się z osobami
widzącymi, które nie znaj ą układu znaków graficznych na dłoni, osoba g łuchoniewidoma zakłada specjalną rękawiczkę z naniesionymi na nią
w odpowiednich miejscach literami, cyframi i znakami interpunkcyjnymi. Metodę tę opisałam dokładniej w osobnym artykule pt.  Alfabet punktowy do
dłoni głuchoniewidomych .
Posługiwanie się brajlowsko czarnodrukową tabliczką
Metoda, która mo że by ć stosowana tylko przez osoby g łuchoniewidome
znające pismo wypukłe dla niewidomych, tzw. sześciopunkt brajlowski (brajl).
Do porozumiewania siÄ™ z osobami widzÄ…cymi stosujÄ… one specjalnÄ… tabliczkÄ™
z wytłoczonymi znakami brajlowskimi, nad którymi wydrukowane s ą
odpowiadajÄ…ce im czarnodrukowe znaki graficzne  litery, cyfry i inne znaki.
Przekazując informację osobie głuchoniewidomej dotyka się końcem jej palca
wskazującego prawej r ęki kolejnych liter brajlowskich na tabliczce,
składających się na poszczególne wyrazy. Jeśli osoba głuchoniewidoma nie
potrafi mówić, wówczas w ten sam sposób może przekazywać informacje
swojemu widzącemu lub niewidomemu rozmówcy.
Metody uniwersalne mają tę wadę, że są stosunkowo powolne i rozmowa przy ich pomocy zajmuje zwykle dużo czasu. Stąd powstały metody specjalne,
które są nieco szybsze.
Metody specjalne
Metody specjalne wymagają od użytkowników pewnego przygotowania. Dotyczy to zarówno osób widzących i słyszących, jak również samej osoby
głuchoniewidomej, która musi nauczyć się takiej metody porozumiewania. Istnieje wiele metod specjalnych stosowanych przez osoby głuchoniewidome
w różnych krajach. W Polsce najczęściej stosuje się następujące specjalne metody porozumiewania się osób głuchoniewidomych:
język migowy odbierany dotykowo
l
jednoręczny i dwuręczny brajl do palców
l
Język migowy
Posługują się nim przede wszystkim osoby niesłyszące. Jest to zestaw znaków mimicznych lub pantomimicznych określających poszczególne litery
lub całe słowa, przy czym elementem charakterystycznym dla danego znaku jest zarówno układ palców obu rąk, układ samych rąk i całego ciała, jak
również ruch wchodzący w sk ład ca łości znaku (Szczepankowski, 1974). Podstaw ę języka migowego stanowią znaki ideograficzne i znaki
daktylograficzne. Znaki ideograficzne, czyli pojęciowe, określają poszczególne słowa lub zwroty. Tworzą je ruchy jednej lub obydwu rąk w odpowiednim
układzie dłoni i palców oraz krzywej ruchu, mające przypisane odpowiednie znaczenie pojęciowe. Język oparty tylko na znakach ideograficznych
nazywany jest językiem migowym. Nie uwzględnia on zasad gramatyki języka polskiego  składni, form deklinacyjnych i koniugacyjnych (odmiany
rzeczowników, przymiotników i czasowników). Metoda jest dokładniej opisana pod tym samym tytułem:  Język migowy .
Znaki daktylograficzne, zwane tak że alfabetem palcowym (daktylografia), są to znaki oznaczające poszczególne litery, liczby itp. Tworzą je
odpowiednie układy palców rąk, przypominające często kształtem duże litery alfabetu łacińskiego. Połączenie znaków ideograficznych ze znakami
daktylograficznymi pozwala na przekazywanie informacji zgodnie z zasadami gramatyki danego języka. Taki język nazywany jest językiem miganym
(Szczepankowski, 1974).
Wiele osób g łuchoniewidomych wywodzących się ze środowiska osób niesłyszących, przy zachowaniu szczątkowo funkcjonującego wzroku, może
korzystać z języka migowego, odbierając znaki migowe wzrokowo. Ta forma odbioru języka migowego jest niedostępna dla osób głuchoniewidomych
z całkowicie uszkodzonym narządem wzroku. Mogą one jednak odbierać go drogą dotykową.
W Stanach Zjednoczonych stosuje się tzw. jednoręczny alfabet dla głuchoniewidomych, oparty na znakach
daktylograficznych języka migowego. W Wielkiej Brytanii natomiast powstał dwuręczny alfabet dla
głuchoniewidomych, w którym poszczególne znaki prezentowane są przy pomocy obu rąk. W Polsce stosuje
się jednoręczny alfabet palcowy, oparty na polskim języku migowym.
Technika dotykowego odbioru za pomoc ą jednoręcznego alfabetu palcowego polega na tym, że osoba
słuchająca  głuchoniewidoma kładzie swoją rękę nad rękę osoby mówiącej i w ten sposób stara się śledzić
układy i ruchy jej d łoni i palców, oznaczaj ących poszczególne litery. Ka żda litera jest osobie
głuchoniewidomej dokładnie eksponowana, a po ka żdym wyrazie następuje krótka przerwa. Metoda ta
zakłada czynne manipulowania rękoma osoby g łuchoniewidomej. Wymaga to od niej dobrej sprawności
dotykowej i kinestetycznej, a zwłaszcza sprawności palców. Dlatego osoby w starszym wieku mogą mieć
trudności w opanowaniu i sprawnym posługiwaniu się tą metodą. Ma ona szereg zalet. Przede wszystkim jest
to metoda obustronna, a więc umożliwiająca przyjmowanie, a także przekazywanie informacji przez osobę
głuchoniewidomą. Jest to więc metoda odpowiednia dla osób niemówiących (głuchoniemych niewidomych).
Ponadto zapewnia stosunkowo szybki przekaz informacji, pod warunkiem, że obaj rozmówcy opanowali ją
w zadowalającym stopniu. W końcu jest to metoda, którą można posługiwać się będąc w różnych pozycjach,
a więc w pozycji stojącej, siedzącej i leżącej. Nauczenie się dotykowego odbioru jednoręcznego alfabetu
palcowego przez osoby, które nie posługiwały się nim od dzieciństwa, jest dość złożone, wymaga bowiem
wielu ćwiczeń i praktyki, aby osi ągnąć odpowiednią sprawność, czyli szybkość i biegłość odczytywania
i przekazywania liter, wyrazów itp.
Doświadczenia wykazują, że większość osób głuchych, które opanowały j ęzyk migowy, jako osoby widzące, po utracie wzroku nie ma większych
trudności w odbiorze znaków migowych drogą dotykową. W związku z tym znaki te nie wymagają specjalnej modyfikacji lub adaptacji i mogą być nadal
wykorzystywane w porozumiewaniu się przez osoby głuche, które stały si ę głuchoniewidome. Trudniejszym zagadnieniem jest nauczenie dzieci
głuchoniewidomych języka migowego odbieranego dotykowo. Stanowi to jedno z podstawowych zadań edukacji.
Jednoręczny brajl do palców
Metodą mogą posługiwać się tylko osoby znające pismo brajlowskie (obaj rozmówcy). W metodzie tej paliczki wyprostowanych
i przylegających do siebie palców wskazującego i środkowego lewej ręki, przy przykurczonych pozostałych palcach, traktuje się
wielu ćwiczeń i praktyki, aby osi ągnąć odpowiednią sprawność, czyli szybkość i biegłość odczytywania
i przekazywania liter, wyrazów itp.
Doświadczenia wykazują, że większość osób głuchych, które opanowały j ęzyk migowy, jako osoby widzące, po utracie wzroku nie ma większych
trudności w odbiorze znaków migowych drogą dotykową. W związku z tym znaki te nie wymagają specjalnej modyfikacji lub adaptacji i mogą być nadal
wykorzystywane w porozumiewaniu się przez osoby głuche, które stały si ę głuchoniewidome. Trudniejszym zagadnieniem jest nauczenie dzieci
głuchoniewidomych języka migowego odbieranego dotykowo. Stanowi to jedno z podstawowych zadań edukacji.
Jednoręczny brajl do palców
Metodą mogą posługiwać się tylko osoby znające pismo brajlowskie (obaj rozmówcy). W metodzie tej paliczki wyprostowanych
i przylegających do siebie palców wskazującego i środkowego lewej ręki, przy przykurczonych pozostałych palcach, traktuje się
jako miejsca odpowiadające sześciopunktowi brajlowskiemu. Dotykając odpowiednich miejsc (paliczków) przekazuje się osobie
głuchoniewidomej układy punktów, składające się na litery brajlowskie i tworzące poszczególne wyrazy i zdania. W podobny
sposób osoba głuchoniewidoma niemówiąca może przekazywać określone informacje swemu rozmówcy, którym może być inna osoba głuchoniewidoma,
osoba niewidoma lub osoba widzÄ…ca znajÄ…ca brajla.
Dwuręczny brajl do palców
Jest to także metoda porozumiewania się partnerów znających pismo brajlowskie.
Palce: wskazujący, środkowy i serdeczny lewej i prawej ręki g łuchoniewidomego
traktowane są jak klawisze brajlowskiej maszyny do pisania. Ka żdy z tych palców
odpowiada jednemu punktowi sześciopunktu brajlowskiego.
Osoba przekazuj ącą informacje g łuchoniewidomemu kładzie na jego palcach
(w okolicy paznokci) swoje palce. Przekazując poszczególne litery naciska lekko równocześnie wszystkie te palce
głuchoniewidomego (odbiorcy), które odpowiadają tym literom.
Pisanie na komputerze
Metoda polega na pisaniu tekstu na klawiaturze komputera. W przypadku komunikowania się z osobą głuchoniewidomą, która jest w stanie widzieć
tekstu na ekranie wyświetlany jest on przy zastosowaniu odpowiedniej dla tej osoby kolorystyki oraz wielkości czcionki. W przypadku komunikowania
się z osobą, która nie widzi tekstu na ekranie stosowany jest specjalny monitor brajlowski.
Bardzo istotną role w procesie komunikowania się osób głuchoniewidomych, pozyskiwania przez nie
różnych istotnych informacji z najbliższego otoczenia, w zakresie dostępu do informacji mają różne
urządzenia techniczne i pomoce rehabilitacyjne. Należą do nich: urządzenia sygnalizacyjne, aparaty
słuchowe i systemy Fm, pomoce optyczne.
Na zakończenie należy podkreślić, że dla każdej osoby głuchoniewidomej opanowanie metody lub nawet
kilku metod porozumiewania się jest szczególnie ważne. Dlatego nauka metod porozumiewania powinna
stanowić podstawowy element edukacji dzieci i rehabilitacji dorosłych osób głuchoniewidomych. Od
stopnia możliwości komunikowania się z innymi ludzmi zależy bowiem możliwość rozwiązywania wielu
codziennych życiowych, zawodowych i społecznych problemów, a tak że jako ść ż ycia cz łowieka
dotkniętego równoczesnym uszkodzeniem słuchu i wzroku.
Marzena Mieszkowicz
Opracowane na podstawie:
1. Kozłowski G.: Alfabet punktowy do dłoni, Warszawa, 1988;
2. Majewski T.: Edukacja i rehabilitacja osób głuchoniewidomych. TPG i PZN, Warszawa 1995;
3. Szczepankowski B.: Język migowy. Wprowadzenie, Zakład Wydawn. CRS, Warszawa 1974; oraz słownika języka migowego
GÅ‚uchoniewidomi.zip (354 KB)
Strona główna > Komunikacja alternatywna


Wyszukiwarka