1 A na to drży moje serce,

    zda się, że z piersi wyskoczy.

2 Tego huku pilnie słuchajcie,

    grzmotu, co z ust Jego wychodzi.

3 Pod całym niebem latać każe błyskawicy,

    po krańce ziemi jej światło.

4 Potem nastaje huk straszny,

    to grzmot zesłał Wszechmocny;

    nie wstrzymał go,

    bo ciągle go słychać.

5 A Bóg cudownie grzmi swoim głosem,

    działając cuda niepojęte.

Różne zjawiska atmosferyczne

6 Śniegowi mówi: "Padaj na ziemię!",

    ulewie i deszczowi: "Bądźcie mocne!"

7 Ludzi zamyka po domach,

    by każdy rozważał* Jego dzieła.

8 Zwierzęta zaszyte w kryjówkach

    nocują w swych legowiskach.

9 Burza przychodzi z komory*,

    zima [nadciąga] z północy,

10 mróz dany z tchnienia Bożego

    i lodem ścięta powierzchnia wody.

11 Blask Jego chmury rozpędza,

    słońce rozprasza obłoki.

12 Tu i tam ono krąży,

    idzie, by spełnić zlecenia.

    Wszystkie nakazy [wykona]

    na całej powierzchni ziemi,

13 jako upomnienie czy łaska

    lub jako miłosierdzie wysłane*.

Bezsilność człowieka

14 Posłuchaj, Hiobie, zaczekaj!

    A cuda Boże zrozumiesz*.

15 Czy wiesz, jak Bóg rozkazuje,

    jak świeci z chmur błyskawicą?

16 Czy wiesz, jak w powietrzu mgły wiszą?

    Te cuda są pełne mądrości.

17 Ubranie twoje gorące,

    gdy ziemia spoczywa bez wiatru.

18 Potrafisz z Nim niebiosa rozciągać,

    twarde jak lustro z metalu?

Bogu nie zdołam odpowiedzieć

19 Poucz nas, co Mu odpowiedzieć,

    w ciemności nie możemy się bronić*.

20 Czy trzeba Mu zgłosić: "Chcę mówić"?

    Musi Mu człowiek powiedzieć, że ginie?*

Niedostępny majestat Boży

21 Nie widać teraz światłości,

    jaśnieje poza chmurami.

    Zawieje wiatr i je rozpędzi.

22 Z północy przychodzi blask złoty*,

    to Boga straszliwy majestat.

23 Wszechmocny jest - któż Go dosięże?

    Pełen potęgi, świętości,

    bogaty w prawość, nie w ucisk*.

24 Stąd Go się ludzie lękają.

    Nie zważa na wszystkich mądrych sercem».