140






























III
Pijany jeszcze kłótnią swą z bratem i urojonym nad nim zwycięstwem, Zbigniew był
dobrej myśli. Śniło mu się teraz królowanie, zemsta i zamiast sukni mniszej,
która go paliła jeszcze wspomnieniem, złotem bramowany płaszcz królewski.
Wszedł do izby, w której oczekiwano na królowę, ze swym zwykłym niezgrabstwem i
butą, potrącając ludzi, wywracając ławy i oznajmując się hałaśliwie. Wrzawa mu
wszędzie towarzyszyła.
Za nim szedł niedobrany dwór jego, zbierana drużyna włóczęgów, którą Marko
Sobiejucha dowodził. Była to gromada z różnych narodów i różnego wieku złożona
ludzi, po większej części takich, co się gdzie indziej nie mogli pomieścić.
Zbigniew czasu długiego swojego pobytu w saskim klasztorze na pół się stał
Niemcem, chętnie więc i Niemców brał do siebie, miał kilku Czechów, koło niego
też często szwargotano tym językiem, dla drugich niezrozumiałym.
Marko w swych wędrówkach nabył w nim wprawy. Mówił on źle, ale za to wszystkimi
językami znanymi i tak śmiało, jakby się z nimi w ustach urodził.
Bolek miał samą młodzież z Polan dobraną, synów najmężniejszych władyków i
rycerzy, a jednego tylko starca, co jak Marko po zachodnich krajach wędrował, a
praw ówczesnego rycerstwa i turniejów tam się nauczył.
Bolkowa drużyna przy królowej dworze łamać sobie musiała języki, aby się z nim
rozmówić, Zbigniewa towarzysze między Niemcami i Węgrami byli jak w domu.
Bratało się to dobrze z sobą. Królewicz, którego Judyta z początku wzgardliwie
odpychała, mówić prawie nie chcąc do niego, nie lubił jej wprawdzie, lecz pewne
poszanowanie okazywać jej musiał.
W chwilę po wnijściu królewicza do izby ukazał się ochmistrz królowej Judyty z
laską w ręku poprzedzający siostrę cesarską; strojną jak zawsze, uśmiechającą
się i wdzięczącą.
Za nią, tuż przy królewnach szła piękna Greta, którą Judyta sama na dzień ten
przystroiła.
Miała na sobie obcisłą suknię niebieską, która pełne jej kształty aż do zbytku

uwydatniała, złoty pas, na czole przepaskę złocistą, na szyi łańcuch z wiszącymi
i poczepianymi do niego kółkami, pierścieniami i kutasy. Utrefione włosy jasne w
części się zwijały około ślicznej twarzyczki na głowie, w części spadały na
białe, pulchne ramiona.
Blask i świeżość tego kwiatka, który zdawał się dopiero rozwinięty, porywał oczy
wszystkich; cmokali patrząc na nią starzy i młodzi, a Greta, choć zdawała się
nie wiedzieć o tym, czuła, że ją wejrzeniami ścigano.
- Eh, Marko mój - szepnął Zbigniew patrząc na Niemkę przechodzącą powoli ze
spuszczonymi oczyma. - Dobrze, że sutannę zrzuciłem; wolno mi teraz oczy napaść
tą zwierzyną! Patrzaj no, co za łania! Człek by za nią w las pobiec gotów!
Marko, choć podżyły, był też wielkim niewiast wielbicielem; szepnął na ucho
królewiczowi.
- Nam to na tę zwierzynę tylko patrzeć z dala i oblizywać się, a wam ino chcieć,
to ją mieć będziecie łatwo.
- O, ho - odparł Zbigniew - nie tak łatwo, jak ci się zdaje; dziewka dumna i
królowej ulubienica.
- To co? - zawołał Marko śmiejąc się. - Będzie wolała zostać ulubienicą
królewicza niż królowej! Ino skińcie palcem, a ja pójdę w swaty...
- Przecież się z nią nie ożenię! - zaśmiał się Zbigniew. - Któż by myślał o tym
tak zawczasu - począł Marko. Tymczasem zabawić się nikt nie broni, gdy
dziewczyna hoża i nie od tego...
Królowa dla Zbigniewa była dnia tego jak nigdy łaskawą. Skinęła nań uprzejmie, a
złożyło się jakoś tak, że królewiczowi dano miejsce tam, gdzie się niewiast
siedzenia kończyły; usadowił się tuż obok pięknej Grety.
Z rachuby zalotniczej wypadało odsuwać się od niego bardzo bojaźliwie a
skromnie; królewicz, wyzwany tą obawą, coraz bliżej przysuwać się zaczął.
Spojrzeli sobie w oczy, ona stłumiła śmiech, z którym się lękała wybuchnąć, on
mrugał ku niej tak śmiało, jakby nigdy klerykiem nie był.
Wkrótce po zajęciu miejsca na ławach śmiechy się rozpoczęły. Greta mierzyła

ciekawymi oczyma tego, którego z rozkazu pani ująć sobie miała.
Niepowabny był wcale: z długą swą twarzą bladą i grubymi rysy, wstrętliwego coś
w nim było, dzikiego, wzbudzającego obawę. Nawet namiętność ta, która łagodzi
człowieka, w nim przybierała wyraz jakiś groźny i krwiożerczy. Ale Greta była
pod złotymi włosy, białą twarzyczką, lazurowymi oczyma, stworzeniem, co się
bronić umiało, opanować potrafiło i nie ulękło łacno.
W tym spotkaniu szło jej tylko o to, by wiedziała, czy zmóc go potrafi, czy w
nim jest siła, większa nad tę, którą w sobie czuła. Każdą niewiastę instynkt
tego uczy cudowny. Dwa razy oczyma zetrze się z przeciwnikiem i wie, czy mu
ustąpić ma, czy go podbije i zapanuje nad nim. Dwa też razy Greta wlepiła swe na
pozór spokojne wejrzenie w Zbigniewa, a za drugim kleryk spuścił oczy zmieszany.
Rozmowa poczęła się dziwnie, od usuwania na ławce i napastliwego zbliżania.
Zbigniew zwyciężył, dano mu się przysiąść blisko, umyślnie. Był pewien, że
zdobył siłą to miejsce.
Nim przyszło do słów, śmiech się rozsiadł na ustach Grety, która aż zakrywała
usta i oczy, tak się jej niby niepomiernie śmiać chciało, bo potrzeba było
wesołością zagaić rozmowę, aby ją uczynić śmielszą i ostrzejszą.
Zbigniew śmiał się także rychocząc szerokimi usty, nie kryjąc się, chwaląc przed
wszystkimi z zaczepki i walki. Greta się nie wstydziła, choć na nią zewsząd
patrzano. Dalszą rozmowę poczęły ręce pod stołem.
Jedna z nich nieostrożnie była jakoś zwieszona, a tak śliczna, biała, pulchna,
bezbronna, strojna w ogromne pierścienie i leżała tak blisko, że ją królewicz
pochwycił.
Wyrwała mu się natychmiast, dziewczę się odsunęło niby strasznie przelękłe, niby
srodze zagniewane. Zbigniew śmielej pochwycił raz drugi tę źle uciekającą rękę,
poczęła mu się wyrywać znowu, wyrwała, dogonił ją w drodze i zatrzymał ściskając
mocno. Trzeba było ulec przemocy. Czuł, jak drżała w jego dłoni.
Królewicz pił, jadł, zmuszał do kosztowania wina z jednego kubka, czemu się
panna zrazu wielce broniła, spoglądali na siebie coraz poufalej i porozumienie

się nastąpiło przed końcem uczty.
- Piękna, najpiękniejsza Greto - odezwał się królewicz ośmielając się coraz
bardziej - gdybyście mnie przyjęli za miłośnika sobie, kochałbym was, jak
należy.
- Alboż to wy wiecie, jak miłować należy? - spytała figlarnie uśmiechając się
panna. - Gdybyście posłuchali, jak to tam u nas, na Zachodzie, niewiastom cześć
oddają i służbę przy nich pełnią rycerze...
- O tym ja nie wiem - przerwał Zbigniew - ale spróbujcie ze mną w przyjaźni żyć,
zobaczycie, że nie ustąpię w tym nikomu, a miłować potrafię. Tego pono człek się
uczyć nie potrzebuje.
Greta zdawała się namyślać, nie wypadało jej przyjmować tak łatwo, co tak bardzo
zdobyć pragnęła. Podrożyć się trochę musiała.
U stołu inni się też zajmowali dobrze wszelaką swawolą; błazen królowej, Spatz,
takie wygadywał słone rzeczy, iż się izba śmiechami rozlegała, a Zbigniew mógł
się tymczasem bez przeszkody z Gretą zabawiać.
- No, powiedzcież mi - odezwał się w końcu - jakże to będzie z nami?
To mówiąc, już ją wpół obejmował, a Niemka, choć się niby trochę wymykała, nie
broniła się jednak nad miarę.
- Ohydne zwierzę! - mówiła sobie w duchu w twarz mu patrząc z bliska - ale i do
takiego przyzwyczaić się można! I zapalała go coraz mocniej niebieskimi oczyma.
- Królowa pani bardzo dla nas surowa - mówiła z cicha do królewicza. - Wy jej
nie dworujecie, ona się gniewa na was. Cóż by było, gdyby się dowiedziała?
- Co? - rozśmiał się królewicz pochylając ku Niemce. Co? Greta by poszła do
mnie, a ja bym jej sobie odebrać nie dał. I gorzej by jej nie było u mnie niż na
dworze królowej.
Greta potrząsła główką.
- A, nie może to być! Nie może! - poczęła żywo. - Wy się z ubogą dziewczyną
ożenić nie możecie, a ja, ja! Zbigniew nie dając jej dokończyć parsknął śmiechem
i coś rzucił śmiesznego do ucha. Zarumieniła się mocno. Szeptano już ciszej...

Tak w sposób bardzo prosty i pierwotny poczęły się miłostki niepięknego
królewicza z prześliczną Niemką, w której on strach i obrzydzenie wzbudzał.
Naprzeciw siedzących z dala, jeden z tych, co już miłość Grety mieli i stracili,
patrząc na nią mówił do drugiego:
- Bąku miły, patrz ino na tę tłustą Niemkę! Spojrzałeś ty kiedy w oczy wężowi,
gdy głowę spod liści wysunąwszy ślepia swe otworzy? Zda się, jakby żądła nie
miał, jakby się w tobie serdecznie miłował, jakby cię chciał całować. Tak z
Gretą, a i ona kąsa!
Greta tego dnia wydawała się odmłodzonym dziewczątkiem niewinnym. Zbigniew
pożerał ją oczyma; na królewnę zaczarowaną z bajki mu wyglądała. On, co się
jeszcze nigdy w życiu do tak uroczej nie zbliżył istoty, oszalał.
Gdy potem Judyta zawołała swą dziewkę do siebie, a ta, Zbigniewowi rzuciwszy
wejrzeniem pożegnanie, pobiegła do pani, królewicz stłumionym głosem szepnął do
Marka.
- Niech się dzieje co chce, a ja ją muszę mieć. Dziewka jak jabłko złote. Choćby
przyszło siłą brać.
Podpiły Sobiejucha skłonił mu się do nóg.
- Każecie? Skiniecie, królowej ją sprzed nosa pochwycimy i na zamek który
uwieziemy...
- Zaczekamy! Zobaczymy! - szepnął Zbigniew.
- Mnie się zda - dodał Marko - pójdzie ona sama, gwałtu nie będzie trzeba.
Królewicz się uśmiechnął.
Judyta gładząc po twarzy ulubienicę szeptała jej.
- Już go masz, nieprawdaż? Patrzałam... Dobrześ zażyła klechę, ani tchnął...
Greta się śmiała do królowej wcale inaczej teraz, z trochą szyderstwa i dumy.
- O, niewielka sztuka była wziąć - rzekła cicho. - Taki miał długi post w
klasztorze.
- A jeśliś go wzięła, trzymajże i nie odprawiaj jak innych - dodała królowa. -
To się nam zda.

Gdy potem z kolei przyszły pląsy i skoki, Zbigniew jak do wojny tak i do nich
się nie przydał, patrzał tylko. Chciało mu się bardzo pochwycić oburącz tę
niebieską sukienkę i ponosić ją przy sobie; lecz choć się winem dobrze
podochocił, choć odwagę miał, czuł, że by go w tańcu wyśmiano.
Inni więc mu zabierali Gretę i nosili się z nią, aż z zazdrości płonął, a ona go
z dala oczyma wyzywała i jątrzyła.
Gdy usiadła na ławie zmęczona Greta, Zbigniew, jak to było naówczas w obyczaju,
podnóżek wziął i na nim u kolan się jej przysiadł. Znaczyło to wiele, bo cały
dwór patrzał. Greta triumfowała.
W tej chwili jakoś ustała gędźba i śpiewy, ciszej się zrobiło w sali i z
podwórca słyszeć się dały rogi myśliwskie - Bolko z drużyną z łowów powracał.
Greta posłyszawszy granie pobladła.
- Pewnie brat mój z lasów powraca - zawołał Zbigniew - daje znać o swoim
przybyciu, aby mu się radowano. Rycerz wielki!
- Dzieciak jeszcze! - dorzuciła Niemka.
- A już mu się chce nad starszymi panować! - rzeki Zbigniew.
- O! gdyby mu tylko dozwolono, wszystkich by pod swe rządy zagarnął - rzekła
cicho Greta.
- I was? - zaśmiał się Zbigniew.
- O, nie, nie lubię tego malca - odpowiedziała Niemka. - Nie dałabym mu się i
sukni mojej dotknąć.
- Za to, że go nie cierpicie - wtrącił królewicz - ja was jeszcze we dwójnasób
lepiej kocham... Ja go też nienawidzę!
- Strzeżcie się go - szepnęła Greta - bo zapalczywy jest i niebezpieczny.
- A jam też niełatwy do wzięcia i pokonania - zawołał brew marszcząc Zbigniew -
wierzcie mi!
Greta się trochę zapomniała, pochyliła ku Zbigniewowi, przegięła, zwiesiła nad
nim, czuł oddech jej, woń włosów, dotykał prawie zalotnicy, która z nim długą
rozpoczęła rozmowę wiedząc, co w nim drażnić było potrzeba, aby miłość i

nienawiść rozbudzić.
Nikt nie zdawał się zważać na nich, królewicz trzymał jej ręce, a te mu się nie
wyrywały wcale i pierwszego dnia początek był tak dobry, że już o Grecie nie
wątpił szczęśliwy... Nazajutrz schadzka była umówiona; wiedziała o niej królowa
i Grecie się wstrzymać kazała, aby czekał dłużej i goręcej pragnął. Wszystkie
wybiegi niewieście znano tu dobrze i posługiwano się nimi.
Zbigniew, jak tylko do gospody powrócił, Marka i Niemca, którego miał na
posługach, wysłał szukać klejnotu na podarek dla Grety. Z niemałym trudem
napytano u Żyda naszyjnik złoty, który ledwie puścił z rąk bez pieniędzy za
wysoką cenę.
Królewicz przyniósł go z sobą. Zarumienionej Grecie wsunął w ręce ten podarek
jako zadatek miłości wielkiej; a Niemka nie broniła się od przyjęcia go, co było
najlepszym znakiem. Ukryła go zaraz zręcznie i wejrzeniem podziękowała.
Marko, który z dala przypatrywał się obrotowi całej sprawy, rad był bardzo.
- Dobra nasza - rzekł. - Która tylko podarki przyjmuje i tego, co obdarza,
przyjąć potem musi. Będzie ją nasz pan miał. Bodaj mu tylko bokiem nie wylazła -
dodał wielki znawca ludzi - widzi mi się, że jakieś oczy ma, które zdradą
strzelają.
Po uczcie dnia tego Zbigniew zniknąwszy z izby znalazł się sam na sam w
mieszkaniu Grety, które puste było, bo dwór jeszcze cały zabawiał się śpiewem i
graniem. Na osobności mieli wiele spraw ważniejszych do roztrząsania. Greta go
chciała przeciw Bolkowi rozjątrzyć i podburzyć, on ją myślał całkiem dla siebie
pozyskać.
Skierowali też wnet rozmowę na spór i walkę z bratem.
- Sprawiedliwieście uczynili nie chcąc mu ustąpić - mówiła - to zuchwała
gadzina, co do oczu skacze. Wszystkich pokąsał już niemało razy: królowę,
wojewodę, ochmistrza swojego. Nikt go nie lubi, krom jednego króla starego, a
boją się go wszyscy.
- Ja się go nie ulęknę - odparł Zbigniew uśmiechając się - ja go obalę. Starszy

jestem, nie zechce mi być posłusznym, zgniotę go! Siedziałem ja w więzieniu,
będzie i on w nim zamknięty.
- Król chory jest - poczęła Niemka - królowa pani powiada, że gorzej z nim co
dzień. Wojewoda, o, ten wam sprzyja więcej... Możecie poczynać śmiało...
Zdziwiony był nieco Zbigniew znalazłszy oprócz miłej przyjaciółki sprzymierzeńca
i pomocnika w Grecie. Zręczna dziewczyna starała się wmówić mu, że go nawet
ostrzeże, jeśliby jakie od królowej niebezpieczeństwo zagrażało, choć
przysięgała, iż kochała bardzo królowę.
Zbigniew znalazłszy ją tak przyjazną wyspowiadał się jej ze wszystkich swych
zuchwałych myśli i zamiarów. Przebiegłe dziewczę miało go w ręku.
Wieczorem późnym, gdy z Markiem znalazł się w swej gospodzie, nie utrzymał i
przed nim tajemnicy, wypowiedział mu wszystko z naiwnością człowieka, który
potrzebując powiernika nie przebiera w tym, co mu się nastręcza. Szczęśliwym był
i pewnym, że z łatwością cel osiągnie.
Przeciw Bolesławowi spiskowano do późnej nocy; solą w oku był im wszystkim.
Lubiło go rycerstwo, garnęli się do niego ziemianie, miał sławę dzielnego
rycerza, potrzeba więc go było obalić. Zbigniew śmiało się kusił o to.
Ojciec po powrocie Bolka starał się ich sprowadzić razem dla przejednania;
stawili się na rozkaz, podali ręce, bo król tego wymagał, ale w obu pozostała
taż sama gorycz i niechęć wzajemna.
Bolko o bracie mówiąc przezywał go klechą i mrukiem. Zbigniew mu się
odwdzięczał, lżąc go jako jaszczurkę jadowitą, co do oczu skacze.
Greta coraz silniej poduszczała Zbigniewa; półsłówkami rzucanymi przy spotkaniu
waśń się jątrzyła, a wojewoda, choć z rozkazu króla starał się jednać, dopomagał
do utrzymania niechęci.
Czasem i królowa Judyta niby przypadkiem potrąciła, mówiąc ze Zbigniewem, o
nieznośną Bolka dumę, jego chęć wynoszenia się i panowania. Wszystko to do
palącego się już ognia dolewało smoły.
Na Bolku jednak najmniej znać było, żeby go to miało wielce obchodzić; on i jego

drużyna żyli trybem cale odrębnym, niewiele się łącząc z innymi. Rycerskie
gonitwy, małe turnieje na wzór tych, które się na cesarskim dworze co roku
prawie uroczyście odbywały, wprawa we wszystkie wojennego rzemiosła obyczaje,
były głównym zajęciem dorastającego królewicza, który wcześnie pasa rycerskiego
się dorabiał.
Ani pohamować, ani pokierować nim nie mógł powolny i dobry Wojsław, który się
ochmistrzem nazywał, ale był nim więcej imieniem niż w rzeczywistości. Bolko,
zwłaszcza w ostatnich czasach, wymykał mu się ze swoją drużyną i nie buntując
się jawnie nie słuchał go już wcale.
Niejeden już raz Bolko padał do nóg ojcu błagając go, aby mu choć ze stu
rycerzami dobranymi iść dozwolił z królmi i książęty chrześcijańskimi na
odzyskanie Jerozolimy. Ilekroć zadrgała ta sprawa święta na Zachodzie, Bolko się
nią rozgorączkowywał; lecz ani wiek, ani położenie kraju puścić go na niepewne
losy nie pozwalały.
Sieciech wprawdzie niezbyt był temu przeciwnym, lecz opierającego się ojca nie
śmiał namawiać. Na małym dworze królewicza tylko o podobnych rycerskich dziełach
myślano i rozprawiano: o podboju Pomorców, o wojnie dla Krzyża Świętego, o
zawojowaniu ziem nowych, ustaleniu granic, odzyskaniu krajów jednego języka,
które Niemcy zagarnęli i obsadzili swoimi.
Bolko miał wszystkie przymioty ówczesnego rycerza chrześcijańskiego - pobożność
wielką, poszanowanie słabych, cześć dla starości, nieustraszone męstwo w boju i
miłość wypraw nęcących niepodobieństwy i niebezpieczeństwami. Rzucał się
najzapalczywiej tam, gdzie coś nadzwyczajnego mógł dokazać, spełnić czyn
bohaterski.
Cała ta garstka młodzieży, zowiąca się jego drużyną, do niego była podobną i
naśladować go usiłowała.
Tu ściśle przestrzegano, aby żadna z form rycerskich, a praw przyjętych na
Zachodzie, zaniedbaną nie była; nie wyruszano w pole bez modlitwy i śpiewu, nie
zabijano proszącego o miłosierdzie, obraniano bezbronnych. Nawet najdrobniejsze

przepisy w trzymaniu włóczni, we wdziewaniu zbroi, w użyciu oręża ściśle były
przestrzegane, z czego prości ludzie naśmiewali się trochę.
Nie dziw też, iż drużyna Bolka Zbigniewową wyśmiewała, sposób życia starszego
królewicza wyszydzała z pogardą mówiąc o kleryku, o jego hałaśliwej gromadzie, o
miłostkach z Niemką płochą i całym obchodzeniu się niezręcznym a dumnym.
Królowa zdawała się o Grety stosunkach ze Zbigniewem nie wiedzieć wcale, choć
one nie były tajemnicą dla nikogo. Greta po trosze się z tym chwaliła, a
królewicz też nie dbał o ludzi.
Bolko od dworu Judyty z dala się trzymał; albo się wcale u niej nie pokazywał,
lub milczący przychodził na rozkaz ojca, niedługo pobył i wymykał się do swoich.
Nie udało się macosze w ten sposób go opanować, jak ujęła Zbigniewa; Greta
zawczasu próbowała go sobie pozyskać i została odepchniętą pogardliwie, inne toż
nie były szczęśliwsze. Nie miały dlań uroku niewiasty, a wychowanie męskie
nauczyło go nimi pogardzać niemal, jako istotami słabymi, którym poddanie się
uwłacza rycerzowi. Matki Bolko nie znał, wychowywał się od dziecka na męskich
rękach; macocha, której nikt nie szanował, wstręt w nim i obawę obudzała.
Słyszał o tym, jak na Zachodzie rycerstwo czciło piękne panie, którym wiekuistą
miłość poprzysięgało, lecz wyobrażał sobie niewiasty godne takiego przywiązania
wcale innymi niż te, których dwór królowej był pełen...
Wszyscy już prześladowali Niemkę klerykiem, gdy jednego dnia w przedsieni dworca
Bolko, idąc do ojca, na drodze swej spotkał strojną Gretę. Nie mógł i on się
powstrzymać.
- E, piękna Greto! - zawołał. - Zapomniałem ci powinszować zwycięstwa.
Słyszałem, upolowałaś dużego ptaka?
- Jakiego? Gdzie? - spytała czerwieniąc się z gniewu Niemka.
- Ludzie go zowią czasem królewiczem, drudzy klerykiem, a mnie kazano go bratem
nazywać. Prawdaż to, piękna Greto?
Dziewczyna nic nie odpowiadając popatrzyła mu w oczy dumnie, pozwalała mu się
domyślać nawet, że miłości tej na zemstę użyć potrafi.

Bolko po młodzieńczemu szydził.
- Piękny chłop - rzekł - ale piękna Greta warta była zgrabniejszego. Nauczyłażeś
go tańcować i śpiewać? Do chóru w kościele nie wątpię, że się przyda, ale do
pieśni przy pląsach chyba wy go uczyć potraficie!
Greta płonęła gniewem.
- Dużo innych rzeczy trzeba by go nauczyć, piękna Greto! - śmiał się
nielitościwy Bolko. - Nie wiem jako sobie z niewiastą poczyna, ale z koniem
niedobrze, z łukiem licho, z oszczepem niezdarnie!
Nie mogła już Niemka wytrzymać szyderstwa i z ust się jej wyrwało.
- Patrzcie tylko, aby ten niezgrabny człek kiedy się wam nie dał we znaki!
- A, o to się nie frasujcie - odparł Bolko - ja się niedźwiedzi lękać nie
zwykłem. Wiecie pewnie, boć to we dworze wszystkim wiadomo, żem niedawno temu
ubił jednego właśnie, gdy się do samicy zalecał.
Grecie zdawać się mogło, że w Bolku zazdrość mówiła; wesołe chłopię wcale o tym
nie myślało, bo Niemka nie była dlań piękniejszą od innych.
- Tak, piękna Greto - dodał - uczcie go a uczcie, bo dużo rzeczy nie umie i
wiele się potrzebuje dowiedzieć, a lepszego ochmistrza nad was nie znajdzie!
Śmiech Bolka rozjątrzył do ostatka dziewczynę; zacisnąwszy pięść spojrzała nań
wyzywająco, łagodna jej twarzyczka zmieniła się nagle w głowę Meduzy, niebieskie
oczy ściemniały, twarz zbladła, usta zadrgały, zęby się ścięły...
- Poznasz ty mnie i jego! - szepnęła odchodząc. - Poznasz, a ja ci te szyderstwa
przypomnę. I szybkim krokiem pobiegła na skargę do królowej.

KONIEC ROZDZIAŁU