Rozwój Duchowy - Poglądy Na Świat
(Dział Rozwój Duchowy)



Celem, który przyświeca rozwojowi duchowemu jest doprowadzenie człowieka do oświecenia. Na drodze, jaką stanowi życie, czeka na nas wiele wyzwań, którym trzeba sprostać. Sporo trzeba podjąć by zrozumieć, doświadczyć. Wielu ludzi boi się tego, boi się rozwijać, odczuwa tak zwany strach przed nieznanym...

Czym on jest?
Nie ma go wcale, on nie istnieje... przepraszam - istnieje w ludzkiej świadomości, ale jest źle nazywany.
To strach przed utratą tego co się ma...
Nie można się bać o coś czego się nie zna, ale można się już bać o utratę tego co się posiada. To wielka bariera i pokonanie jej to wielki krok na drodze ku oświeceniu, ale smutniejsze jest to, że ludzie ślepo wierzą w to, że to co ich otacza jest absolutnie słuszne i prawdziwe. Że każdy inny pogląd jest błędny i fałszywy.
Skąd ta pewność się u nich bierze?
Oczywiście ze strachu przed utratą tego co się posiada - tego niby najprawdziwszego poglądu na życie, filozofii życia czy czegokolwiek innego.
A może ja się mylę i właśnie próbuję zburzyć porządek budowany z różnych przekonań na przestrzeni dziejów?
Nie sądzę, a dlaczego? Wystarczy spojrzeć na swoje życie - filozofie życia, w których żyjemy nie dają nam absolutnego szczęścia, często mamy wiele problemów, które to sprawiają, że ogarnia nas smutek, rozpacz.
Teraz pytanie czy te niby najprawdziwsze idee życia są coś warte, skoro nie chronią nas przed smutkiem?
A może cierpienie uszlachetnia?
A więc gdyby tak było jakże wszyscy byśmy byli szlachetni, a może stwierdzenie "cierpienie uszlachetnia" jest kolejnym chorym wymysłem jakiejś filozofii życia?
Cierpienie bierze się ze szczęścia - gdy jesteśmy szczęśliwi czeka nas tylko coś mniej pozytywnego, a to już skłania do cierpienia, ale nie martwcie się tym - wystarczy, że chwilę pocierpicie i już nieznaczna poprawa humoru was uszczęśliwi.
A co może uszczęśliwić? Np. pomoc... A jaka? Interesowna oczywiście... Nie ma się czemu tutaj dziwić, każda pomoc jest interesowna. Nawet ta pozornie bezinteresowna jest interesowna.

Dlaczego?
Zawsze mamy cel w tym, że pomagamy, począwszy od jakiś korzyści, które zaowocują w przyszłości jako wyraz wdzięczności ze strony, której pomogliśmy. Poprzez czerpanie przyjemności z faktu pomagania innym skończywszy na strachu przed wyrzutami sumienia w razie gdybyśmy odmówili pomocy. Jaki tego wniosek? Udzielanie pomocy jest formą egoizmu - tak to straszne i krzywdzące, ale wszyscy dobroczyńcy są egoistami. Ich uśmiech na twarzy jest znakiem nie sympatii do nas, ale radością, którą się wtedy rozkoszują.
Ale czy to źle? A kto to powiedział... Egoizm jest bardzo pozytywny. By to przedstawić wesprę się fragmentem pewnej książki:
Test: Pomyśl o kimś, kogo bardzo kochasz, z kim jesteś bardzo blisko, o kimś kto Ci jest bardzo drogi i powiedz do niego w myślach "Bardziej pragnę być szczęśliwy, niż mieć ciebie". Zobacz, co się dzieje. "Wolę być szczęśliwy, niż mieć ciebie. Gdybym miał możliwość wyboru, bez wahania wybrał bym szczęście".
Ilu z Was podczas wypowiadaniu tych słów czuło by się egoistami?
Sądzę że wielu. Widzicie co z nami zrobiono?
Zobaczcie jak w was wdrukowano myślenie: "Jak mogę być takim egoistą?" Tak podpowiada nam intuicja, która sugeruje się na wzorcach, ideach w życiu, o których już się wypowiadałem na początku.
Ale popatrzcie dalej... Wyobraź sobie osobę, która mówi do Ciebie "Jak możesz być takim egoistą, że wybierasz szczęście zamiast mnie?" Czyż nie miał byś ochoty tej osobie odpowiedzieć "Wybacz, ale jak możesz być takim egoistą, żeby wymagać ode mnie bym wyżej cenił ciebie niż szczęście?" Można sobie zadać pytanie czy zaborczość w związku to: egoizm czy miłość, sądzę że zasugerowałem przed chwilą odpowiedź. Pozwolę sobie na krok więcej:
Takie piękne stwierdzenie:
"Spełnieniem miłości jest poświęcenie, jej miarą brak egoizmu". Spójrzcie na ten przykład:
Zapytał mężczyzna kobietę:
- Czy chciałabyś, abym cię kochał kosztem mojego szczęścia?
- Tak - odparła.
Jakież to cudowne. Kochała by go kosztem swojego szczęścia, a on ją kosztem swojego. I tak mielibyśmy dwie nieszczęśliwe istoty...
To może zabrzmi brutalnie i jestem świadomy, że niewielu się tylko z tym zgodzi, ale miłość w przeciętnym związku jest maską dla egoistycznej obawy przed pozostaniem samym bez drugiego partnera.
I właśnie stąd się bierze zaborczość - nie z miłości, ale ze strachu więc i z egoizmu.
Teraz już się przyznam - kłamałem: egoizm nie jest dobry, ale tak napisałem, żeby Was zaciekawić resztą tekstu. To była oznaka mojego egoizmu, ponieważ mam z powodu tego żartu niemały ubaw :)
Egoizm może być nieszkodliwy, albo pomocny, ale może też być przyczyną wielkich nieszczęść.
Wyobraźcie sobie, że do Was przychodzi Wasz przyjaciel ze łzami w oczach i żali się Wam, że jego ukochana go porzuciła dla innego... Cóż mu wtedy powiecie? Zapewne nie to: "Wiesz, czego się innego spodziewałeś po tej osobie, która jak każda jest egoistką, nie martw się, twoja rozpacz to też oznaka egoizmu - boś nie zdołał jej zachować dla siebie."
To by dobiło zapewne go jeszcze bardziej... Ale czy w tym nie ma racji? Czy to nienormalne? Czy nienormalne - no właśnie.
Normalne, jak najbardziej normalne. Jak by nie spojrzeć wszystko jest normalne, no bo nie ma niczego co jakoś warunkuje normalność. Nam się zdaje, że ogół społeczeństwa jest normalny, ale mam nadzieje, że teraz zmieni Wam się zdanie i stwierdzicie, że oni są nienormalni, a może inaczej, bo to by była obraza... Oni są równie normalni jak myśli zawarte w tym artykule, mimo że tak sprzeczne ze sobą....