FUNKCJE REALIZOWANE PRZEZ SYSTEM NIEWBUDOWANY
o System plików
Ka\
dy system operacyjny tworzy i utrzymuje strukturalny system plików, w którym u\
ytkowni-
cy mogą tworzyć, kopiować, usuwać, przenosić pliki. W systemie wielodostępowym foldery
mogą mieć swoich właścicieli, czyli u\
ytkowników z odpowiednimi uprawnieniami dostępu.
Ka\
dy plik ma właściciela mogącego określać uprawnienia dotyczące tego pliku.
o Interfejsy urządzeń
Po uruchomieniu system sprawdza stany wszystkich podłączonych magistral interfejsu, próbując
skonfigurować wszystkie podłączone urządzenia. Często istnieje mo\
liwość podłączania do sys-
temu nowych urządzeń bez wyłączenia zasilania. Sterowniki urządzeń zawierają informacje opi-
sujące działanie tych urządzeń, a system operacyjny powinien włączyć je do swojego środowi-
ska. System operacyjny mo\
e tak\
e formować kolejki w urządzeniach, szczególnie w drukar-
kach, dzięki mo\
liwy jest wielokrotny dostęp do urządzenia w czasie, gdy jest ono zajęta.
o Wielodostępność
W systemie wielodostępnym mo\
e być równocześnie zalogowanych wielu u\
ytkowników. W
związku z tym system operacyjny musi zawierać bazę danych z kontami u\
ytkowników, w której
są zapisane ich nazwy, katalogi macierzyste, hasła, urpawnienie itd.
o Wielozadaniowość
System operacyjny wielozadaniowy umo\
liwia równoczesną realizację jednego lub więcej za-
dań. Osiąga się to przez przydzielenie poszczególnym zadaniom odcinków czasu procesora, tzw.
kwantów czasu. Na końcu ka\
dego kwantu status zadania jest zapisywany w pamięci, po jest od-
twarzany na początku następnego kwantu.
o Wieloprocesowość
System operacyjny musi zdecydować, czy mo\
e realizować procesy równocześnie na ró\
nych
procesorach, czy muszą one być realizowane sekwencyjnie (jeden w określonym czasie).
o Aplikacje wielowątkowe
Procesy są często dzielone na mniejsze zadania zwane wątkami, które zwiększają płynność reali-
zaji procesów. Dzieki pracy wielowątkowej mniejsze procesy mogą być realizowane w sytu-
acjach, w których większe procesy utknęłyby, czekając na zwolnienie zasobów lub wprowadze-
nie danych. W czasie gdy jedne wątki czekają na wprowadzenie danych lub dostęp do zasobów,
inne mogą kontynuować działanie.
o Wielodostęp do urządzeń
Niektóre urządzenia pozwalają na dostęp wielu programów, a do innych w określonym czasie
mo\
e mieć dostęp tylko jeden program. Pamięć i dyski pozwalają na wielodostęp, a modemy i
drukarki nie. System operacyjny musi blokować urządzenie, aby w czasie u\
ywania ich przez je-
den program inne programy nie miały do nich dostępu.
o A
adowanie sterowników
Sterownik urządzenia to rodzaj programu, który potrafi komunikować się z konkretnym urządze-
niem. System operacyjny jest odpowiedzialny za załadowanie sterowników i powinien zapew-
niać ich właściwe działanie. Powinien być w stanie odbierać z urządzeń komunikaty o błędach i
podejmować stosowne działania. Przewa\
nie w czasie uruchamiania komputera system opera-
cyjny sprawdza, jaki urządzenie są do niego podłączene i ładauje wszystkie potrzebne sterowniki
urządzeń.
o Zarządzanie pamięcią
Obejmuje ono przydzielanie pamięci poszczególnym procesom oraz tworzenie pamięci wirtual-
nej dla programów.
o Praca w sieci
Typowy system operacyjny powinien umo\
liwić pracę w sieci  połączenie z siecią zewnętrzną
(Internetem) lub pracę w sieci lokalnej (albo domenie).
 Podstawowe pojęcia systemu operacyjnego
1. Plik  zbiór informacji zapisanych na dyskietce, dysku lub innym nośniku danych. Zawartością
pliku mo\
e być dokument, baza danych, arkusz kalkulacyjny, zdjęcie. Podczas zapisywania
otrzymuje nazwę.
a. Rozszerzenia plików.
Rozszerzeniem pliku nazywane są trzy znaki, które podczas zapisywania dokumentu zostają do-
łączony do jego nazwy. Nazwę pliku oddziela od jego rozszerzenia kropka. Ró\
ne rozszerzenia
plików pozwalają rozpoznawać ich typy i formaty. Na przykład rozszerzenie doc oznacza doku-
ment utworzony w edytorze tekstowym Word. Pliki graficzne są z kolei zapisywane z rozszerze-
niami bmp, tif, pcx, gif, itp., natomiast pliki wykonywalne  z rozszerzeniem exe.
Narzędzia \Opcje folderów& \zakładka Widok  odznaczyć pole  Ukrywaj rozszerzenia
znanych typów plików.
b. Atrybuty plików.
Ka\
dy plik utworzony w systemie, zapisywany jest wraz z czterema ró\
nymi atrybutami. Przy-
kładowo niektórym plikom mo\
emy przypisać atrybut  tylko do odczytu . Pliki takie chronione
będą przez system operacyjny przed modyfikowaniem, aktualizacją czy usunięciem.
c. Zbiór (plik) zajmuje odpowiednie do jego wielkości miejsce na dysku, posiada atrybut
oraz datę i czas zało\
enia lub ostatniej modyfikacji.
2. Katalog  metoda organizowania plików na dysku. Katalog mo\
e zawierać pliki lub inne podka-
talogi. W Windows katalogi nazywane są folderami (katalog i folder to jest to samo). Wszystkie
pliki w jednym folderze tworzą oddzielną, wydzielaną i łatwo dostępną grupę.
a. Folder główny.
Na ka\
dym dysku jest przynajmniej jeden folder. Ten jeden folder  najwa\
niejszy  nazywany
jest folderem głównym. Wszystkie pozostałe foldery na dysku wyrastają z niego. Folder główny
nie ma swojej ikony  praktyce odpowiada mu symbol samej stacji dysków.
b. Struktura drzewiasta.
Wszystkie foldery i pliki są zorganizowane w tzw. strukturę drzewiastą. Ta hierarchiczna struktu-
ra pozwala szybciej odnalez
ć potrzebny program czy zbiór danych.
3. Ście\
ka dostępu  ście\
ki zawierają informacje na temat poło\
enia plików i programów, po-
cząwszy od litery dysku, poprzez nazwę katalogu głównego i jego podkatalogów, na nazwie fol-
dera zawierającego dany zbiór kończąc. Przykładowa ście\
ka:
C:\TEKSTY\LISTY\PRYWATNE
Kolejne nazwy są oddzielane od siebie znakiem  \ (backslash).
4. Symbole zastępcze  często zachodzi potrzeba wykonania zadania na jakiejś grupie plików, a
nie tylko na jednym zbiorze. Wówczas do określenia takiej grupy u\
ywa się symboli zastępczych
zwanych wieloznacznikami ( * , ?). Znaki te mogą być u\
ywane przy specyfikacji nazwy i roz-
szerzenia.
Gwiazdka (*) reprezentuje całe słowo lub grupę liter.
Pytajnik (?) zastępuje pojedynczy znak.
5. Ikona  mały obrazek, element GUI (Grafic User Interface).
6. Aplikacja  program komputerowy wykonujący konkretne działania.
Sterowniki
1. Urządzenia zewnętrzne (peryferyjne) współpracują z systemem operacyjnym za pośrednictwem
pomocniczych programów nazywanych sterownikami. Instalowanie w systemie nowego urzą-
dzenia jest rozdzielone na dwie fazy:
a. fizyczne połączenie urządzenia z komputerem,
b. zainstalowanie i skonfigurowanie sterowników.
2. Plug and play
Standard ten polega na tym, \
e system operacyjny potrafi rozpoznać rodzaj i typ połączonego z
komputerem urządzenia i zainstalować odpowiednie sterowniki, a tak\
e skonfigurować je w ta-
kim zakresie, aby urządzenie nadawało się do u\
ytku. Uzyskanie efektów tego rodzaju stało się
mo\
liwe dzięki standaryzacji urządzeń, standaryzacji oprogramowania oraz wyposa\
enia syste-
mu operacyjnego w bardzo obszerny zbiór sterowników. Sterowniki te przechowywane są w
skompresowanym pliku Driver.cab, znajdującym się w folderze Windows\Driver Cache\i386.
Podczas instalowania urządzenia zgodnego ze standardem P&P, system Windows poszukuje od-
powiedniego sterownika zaczynając od tego folderu. Jeśli właściwy sterownik zostanie znalezio-
ny to procedura jego instalacji wykonywana jest automatycznie.
3. Podpis cyfrowy
Wersje sterowników napisane dla poprzednich wersji Windows w Windows XP są nieprzydatne.
Ze względu na fakt, \
e zainstalowanie właściwych sterowników jest warunkiem właściwego
funkcjonowania komputera wraz z dołączonymi do niego urządzeniami, Microsoft wprowadził
procedurę weryfikacji sterowników przez przeprowadzanie testów zgodności z systemem Win-
dows XP. Testy wykonywane są w laboratoriach korporacji i sterowniki, które pomyślnie przej-
dą badania są oznaczanie podpisem cyfrowym, co z kolei sprawdzane jest podczas instalacji sys-
temu.
4. Problemy ze sterownikami dla Windows XP mogą pojawić się gdy?
a. aktualizujemy starszą wersję systemu do wersji Windows XP. W takim przypadku nale\
y
sprawdzić czy urządzenia tworzące u\
ywany zestaw komputerowy znajdują się w doku-
mencie o nazwie Catalog Windows XP. Katalog mo\
na znalez
ć w witrynie pod adresem
http://www.microsoft.com/whdc/hcl/default.mspx
b. podczas instalowania nowo zakupionego urządzenia.
W przypadku gdy nie chcemy rozstać się z posiadanym urządzeniem lub kupujemy nie najnow-
szy sprzęt, to przed podjęciem decyzji warto sprawdzić, czy producent udostępnia na stronach
swojej witryny sterownik dla Windows XP. Niekiedy w Windows XP sprawdzają się sterowniki
dla systemu Windows 2000, ale nie jest to regułą.
Mened\
er urządzeń
1. Mened\
er urządzeń (devmgmt.msc) to aplikacja systemowa, która ułatwia konfigurowanie funk-
cji urządzeń, a tak\
e znajdowanie przyczyn wadliwego ich funkcjonowania. Kategorie informa-
cji wyświetlanych w Mened\
erze urządzeń mają postać drzewa, którego gałęziami są grupy
urządzeń tego samego typu. Urządzenia mogą być posegregowane wg wzajemnych zale\
ności i
zasobów systemowych.
2. Ikonom urządzeń mogą towarzyszyć dodatkowe symbole: czerwony krzy\
yk oznaczający, \
e
urządzenie jest wyłączone oraz \
ółty wykrzyknik informujący, \
e z danym urządzeniem jest
kłopot.
3. Odczytywanie informacji o urządzeniach:
a. parametry urządzenia są wyświetlane w oknie jego właściwości, które mo\
na przywołać
dwukrotnym kliknięciem w jego nazwę. Parametry te są wyszczególnione na kilku kar-
tach, których liczba zale\
y od stopnia komplikacji urządzenia. W najprostszych przypad-
kach są dwie karty: Ogólne i Sterownik,
b. karta Ogólne zawiera podstawowe informacje o urządzeniu: nazwę, producenta, stan
urządzenia i ewentualnie dane o jego lokalizacji. Je\
eli urządzenie nie działa poprawnie,
na karcie Ogólne w obszarze Stan urządzenia jest wyświetlany kod błędu, którego zna-
jomość pozwala dotrzeć do opisu prawdopodobnych przyczyn nieprawidłowości. Na kar-
cie tej znajduje się przycisk Rozwiązywanie problemów, który umo\
liwia skorzystanie z
pomocy systemowej.
c. karta Sterownik zawiera informacje dotyczące u\
ywanego sterownika: nazwę producenta,
datę, numer wersji oraz informację o podpisie cyfrowym. Pomaga to ocenić, czy sterow-
nik nie wymaga aktualizacji. Przycisk Szczegóły sterownika umo\
liwia wyświetlenie
okna z listą plików wchodzących w skład sterownika, poniewa\
rzadko zdarza się, by ste-
rownik był zapisany w jednym pliku.
Uruchomione zadania. Kontrola u\
ycia zasobów.
1. Zarządzanie uruchomionymi zadaniami
y
le działające programy mo\
na zamknąć w oknie Mened\
era zadań Windows. Mo\
na go uru-
chomić na kilka sposobów. Jeśli jakaś aplikacja przestanie działać mo\
na ją zamknąć u\
ywając
kombinacji Ctrl Alt Del. Podobne postępowanie przyda się, gdy cały system odmówi współ-
pracy. Mened\
er zadań jest mocnym narzędziem, które pozwala na wykonanie wielu operacji
związanych z zarządzaniem aplikacjami uruchomionymi w Windows. Dodatkowo udostępnia
zbiór informacji opisujących bie\
ące wykorzystanie zasobów, obcią\
enie systemu operacyjnego i
sieci. Okno Mened\
era zadań zawiera cztery karty.
2. Karta Aplikacje
Słu\
y do zarządzania uruchomionym oprogramowaniem. Najwa\
niejsza sekcja tej karty poka-
zuje stan funkcjonowania programów. Jeśli aplikacja działa poprawnie, kolumna Stan będzie
zawierać wpis Uruchomiony. Gdy program zawiesi się pojawi się komunikat Nie odpowiada. Za
pomocą Mened\
era mo\
na tak\
e uruchamiać inne aplikacje, do czego słu\
y przycisk Nowe za-
danie. Z kolei kliknięcie prawym przyciskiem myszy uruchomionego zadania wyświetla menu
podręczne. Ostatnia opcja tego menu  Przejdz
do procesu, pozwala na identyfikację nazwy pro-
cesu, z którym związane jest zadanie.
3. Karta Procesy
Wyświetla szczegółowe informacje o uruchomionych procesach. W wyniku niestabilnej pracy
systemu podaje dane pozwalające u\
ytkownikowi na ustalenie, który z uruchomionych procesów
najbardziej obcią\
a XP. Informacje przedstawione są w kolumnach opisujących poszczególne
procesy. Proces mo\
na zakończyć wybierając opcję z menu podręcznego lub przycisk Zakończ
proces.
Priorytety procesów
Na karcie Procesy mo\
na równie\
ustawić priorytety poszczególnych procesów. Te z ni\
szym
priorytetem muszą ustępować miejsca zadaniom wykonywanym z wy\
szym priorytetem. Ad-
ministrator systemu mo\
e przypisać procesowi jeden z sześciu predefiniowalnych priorytetów:
niski, poni\
ej normalnego, normalny, powy\
ej normalnego, wysoko, i czasu rzeczywistego.
Za pomocą priorytetów przyznawanych programom regulowany jest czas dostępu do pro-
cesora. W praktyce priorytetów systemowych lepiej nie zmieniać, a szczególnie nie obni\
ać. Na-
tomiast priorytety programów uruchamianych przez u\
ytkownika mo\
na ustawiać swobodnie.
Je\
eli np. program realizujący dla nas istotne zadanie nie nadą\
a, to mo\
na przyspieszyć jego
pracę podnosząc jego priorytet lub obni\
yć priorytety innych programów. Z drugiej jednak stro-
ny nie nale\
y nadawać zbyt wysokich priorytetów programom u\
ytkownika, gdy\
mo\
e to do-
prowadzić, \
e za mało czasu pozostanie dla procesów systemowych.
By zmienić priorytet programu nale\
y w Mened\
erze zadań Windows odsłonić kartę Pro-
cesy, kliknąć prawym przyciskiem i z menu podręcznego wybrać polecenie Ustaw priorytet. Po-
nadto, by wygodniej móc posługiwać się priorytetami mo\
na spowodować, aby informacja o
nich była wyświetlana przez cały czas. W tym celu z menu Widok wybieramy Wybierz kolumny
i w oknie Wybieranie kolumn zaznaczamy pole Priorytet podstawowy.
8. Karta Wydajność
a. Pozwala na monitorowanie zu\
ywanych przez Windows zasobów. U\
ytkownik otrzy-
muje informacje o takich urządzeniach systemu jak procesor i pamięć. Karta Wydajność
udostępnia informacje statyczne, natomiast na karcie Procesy znajdziemy informacje, w
jakim stopniu poszczególne programy anga\
ują procesor i pamięć. Pierwsza sekcja
przedstawia wykres obrazujący procentowe wykorzystanie procesora oraz historię jego
obcią\
enia. Najprostszym sposobem odcią\
enia procesora jest zamknięcie innych pro-
gramów i skierowanie w ten sposób całej mocy procesora do realizowania zaplanowa-
nego zadania. Innym sposobem jest zmiana priorytetów, na podstawie których następuje
rozdział mocy obliczeniowej procesora.
b. Poni\
ej tego wykresu znajduje się sekcja dotycząca wykorzystania pamięci przez system.
W sytuacji gdy nastąpi spowolnienie działania jakiegoś programu najprostszym rozwią-
zaniem jest zamknięcie części uruchomionych aplikacji. Je\
eli nie wiemy, który z pro-
gramów najbardziej absorbuje pamięć mo\
na skorzystać z Mened\
era zadań. Pierwszą
informacja jaką uzyskamy jest po uruchomieniu programu jest aktualne wykorzystanie
pamięci podawane na pasku stanu. Informacja ta podana jest w sekcji Pamięć zadeklaro-
wana w postaci ułamka. W liczniku podana jest całkowita aktualna zajętość pamięci,
obejmująca pamięć fizyczną (RAM) i wirtualną, w danej chwili zapisaną na dysku. Mia-
nownika przedstawia całkowitą dostępną pamięć  fizyczną i wirtualną. Bardziej dokład-
nie informacje uzyskamy analizując dane liczbowe podane na karcie Wydajność.
9. Karta Sieć
Karta Sieć pozwala obserwować, jak bardzo obcią\
one są interfejsy sieciowe komputera. Wy-
świetla wykres przedstawiający w procentach aktualne wykorzystanie karty. Gdy system ma
więcej ni\
jeden interfejs sieciowy, przedstawiane są dwa niezale\
ne wykresy. Dolne okno in-
formacyjne wyświetla dane statystyczne dotyczące ruchu sieciowego: nazwę karty, procentowe
wykorzystanie, szybkość interfejsu, stan interfejsu itd.
10. Karta U\
ytkownicy
Karta U\
ytkownicy podaje informacje o bie\
ących klientach systemu. Oprócz nazwy u\
ytkow-
nika wyświetlana jest informacja o identyfikatorze i stanie konta, nazwie klienta i rodzaju sesji.
Karta U\
ytkownicy jest widoczna tylko wtedy, gdy w parametrach konfiguracyjnych systemu
ustawimy mo\
liwość szybkiego przełączania się między kontami  Panel sterowania | Konta
u\
ytkowników | Zmień opcję logowania i wylosowywania u\
ytkowników | U\
ywaj szybkiego prze-
łączania u\
ytkowników.
Je\
eli w danym momencie z systemu korzysta więcej ni\
jeden u\
ytkownik, będzie to wyświe-
tlone na opisywanej karcie.
Programy samostartujące
1. System Windows pozwala uruchamiać programy działające w tle, które są dla u\
ytkownika nie-
widoczne. Niekiedy lepszym rozwiązaniem jest uruchamiania ich dopiero wtedy, gdy są rzeczy-
wiście potrzebne. Najbardziej znanym sposobem uruchamiania programu wraz ze startem syste-
mu jest umieszczenie skrótu do pliku wykonywalnego tego programu w grupie programów
Start\Wszystkie programy\Autostart. Je\
eli skrót zostanie umieszczony w folderze:
\Documents and Settings\All Users\Menu Start\Programy\Autostart,
to program będzie uruchamiany niezale\
nie od tego, który u\
ytkownik uruchomił komputer.
Skrót ten mo\
e być tak\
e umieszczony w folderze:
\Documents and Settings\Nazwa_u\
ytkownika\Menu Start\Programy\Autostart
i wówczas program będzie uruchamiany jedynie wtedy, gdy do systemu będzie logował się dany
u\
ytkownik.
2. Programy instalacyjne mogą wymuszać automatyczne uruchamianie programów przez dokony-
wanie wpisów w Rejestrze systemu. Jednak system Windows XP wyposa\
ony jest w program
Msconfig.exe. Aby go uruchomić wystarczy wpisać w oknie Uruchom polecenie msconfig i na-
cisnąć Enter. Okno programu zawiera kilka kart, z których ostatnia ma nazwę Uruchamianie. Na
karcie tej znajduje się wykaz programów uruchamianych automatycznie wraz z podaniem lokali-
zacji poleceń powodujących ich uruchamianie. Usunięcie zaznaczenia przy nazwie programu
powoduje, \
e automatyczne uruchamianie zostanie dla tego programu wyłączone. Ponadto mamy
do dyspozycji przyciski Wyłącz wszystkie i Włącz wszystkie. Dzięki temu mo\
na znalez
ć pro-
gram, który powoduje ewentualne zakłócenia w działaniu systemu. Je\
eli dojdziemy do wniosku,
\
e automatyczne uruchamianie danego programu nale\
y trwale wyłączyć, to najlepiej to zrobić z
poziomu tego właśnie programu poszukując odpowiedniej opcji wśród jego narzędzi konfigura-
cyjnych. Jest to sposób najpewniejszy, gdy\
ręczne usunięcie poleceń uruchamiających program
nie zawsze daje rezultaty, gdy\
niektóre programy po pierwszym uruchomieniu odnawiają tego
rodzaju wpisy. Poza tym w niektórych programach są stosowane podwójne rozwiązania w posta-
ci skrótu w grupie Autostart i wpisu w rejestrze.
3. Kończenie pracy programów
W Mened\
erze zadań Windows, na karcie Aplikacje znajduje się przycisk Zakończ zadanie. Za-
znaczenie na liście programu i kliknięcie na ten przycisk powoduje normalne zakończenie pracy
programu, przebiegające w ten sam sposób, gdy zamykamy program jego własnym poleceniem
w rodzaju Plik\Zamknij. Natomiast je\
eli w celu zamknięcia programu odsłaniamy kartę Proce-
sy, zaznaczamy nazwę procesu i klikniemy w przycisk Zakończ proces, to program zostanie za-
mknięty natychmiast bez względu na stan otwartych za jego pomocą dokumentów.
Zabezpieczenia przed awarią
1. Przed wykonaniem kopii zapasowej nale\
y określić, o jaką ochronę chodzi. W przypadku nie-
wielkich modyfikacji wystarczająca będzie kopia fragmentu bazy systemowej, w innym razie na-
le\
y wykonać kopię stanu systemu.
2. Punkty przywracania systemu
Punkt przywracania nale\
y utworzyć zanim rejestr ulegnie destrukcji. Punkt przywracania two-
rzony jest za pomocą prostego kreatora. W tym celu z menu Akcesoria nale\
y wybrać Narzędzia
systemowe, a następnie Przywracanie systemu. W pierwszym oknie nale\
y wskazać rodzaj zada-
nia. Mo\
na przywrócić komputer do poprzedniego stanu lub utworzyć nowy punkt przywracania.
3. Kopia zapasowa i konsola odzyskiwania systemu
Jeśli po naniesionych zmianach bądz
na skutek uszkodzenia rejestru system nie uruchomi się,
wykonane punkty przywracania są mało przydatne. Rozwiązaniem mo\
e być wykonanie kopii
zapasowej stanu systemu lub kopii automatycznego odzyskiwania systemu. W czasie wykony-
wania kopii zapasowej stanu sytemu system realizuje dodatkowe czynności, m. in. sporządzenie
kopii plików rejestru. W katalogu Windows znajduje się folder Repair w którym system umiesz-
cza kopię rejestru.
Uwaga: Jeśli nigdy nie wykonasz kopii zapasowej, w katalogu będzie znajdować się archiwum
rejestru z momentu instalacji Windows. Po sporządzeniu kopii stanu systemu lub automatyczne-
go odzyskiwania systemu, zawartość folderu Repair jest uaktualniana.
Jeśli uszkodzenie systemu będzie na tyle powa\
ne, \
e archiwum rejestru nie wystarcza do na-
prawy systemu, to kopia stanu Windows pomo\
e wrócić do ustawień sprzed awarii.
4. Wykonanie kopii stanu systemu (backup)
W celu wykonania kopii stanu systemu nale\
y uruchomić narzędzie Kopia zapasowa znajdują-
cego się w menu Narzędzia systemowe. W oknie powitalnym Kreatora kopii zapasowej lub
przywracania klikamy Dalej. Wybieramy polecenie Wykonaj kopię zapasową plików i ustawień,
a następnie Pozwól mi wybrać, co ma zawierać kopia zapasowa. W oknie Elementy do zapisanie
w kopii zapasowej rozwiń obiekt Mój komputer i zaznacz System State. Po kliknięciu Dalej
wska\
lokalizację i nazwę kopii i naciśnij Zakończ.
5. Typy kopii zapasowych:
a. Kopia normalna  proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są
wszystkie wybrane pliki. Poszczególne pliki są oznaczane jako pliki, dla których wyko-
nano kopie zapasowe (atrybut Archiwalny jest czyszczony).
b. Kopia przyrostowa  proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są
wszystkie wybrane pliki, jednak poszczególne pliki nie są oznaczane jako pliki, dla któ-
rych wykonano kopie zapasowe (atrybut Archiwalny jest czyszczony).
c. Kopia ró\
nicowa  proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są pli-
ki utworzone lub zmienione od chwili wykonania ostatniej normalnej lub przyrostowej
kopii zapasowej. Po wykonaniu kopii zapasowej atrybut Archiwalny nie jest czyszczony.
6. Automatyczne przywracanie systemu
Program Kopia zapasowa jest wyposa\
ony ponadto w funkcję polegającą na sporządzaniu do-
kładnej kopii dysku systemowego. Dzięki temu w przypadku powa\
nej awarii mo\
na odtworzyć
stan systemu. Oprócz kopii zapasowej dysku systemowego nale\
y zapisać na dyskietce informa-
cje dotyczące układu partycji i plików systemowych.
W celu przygotowania danych dla automatycznego przywracania systemu nale\
y wykonać ope-
racji:
a. Uruchomić program Kopia zapasowa.
b. Odsłonić kartę Zapraszamy i kliknąć przycisk Kreator automatycznego odzyskiwania sys-
temu.
c. Kliknąć Dalej,
d. Ustalić miejsce zapisania kopii.
e. Kliknąć Dalej i Zakończ.
f. Po zapisaniu kopii zapasowej dysku systemowego program wyświetla informację o po-
trzebie wło\
enia do stacji czystej sformatowanej dyskietki.
Jeśli system odmówi posłuszeństwa nale\
y uruchomić komputer za pomocą płyty instalacyj-
nej Windows XP i naciśnięciem klawisza F2 uruchomić procedurę automatycznego odzyski-
wania systemu.
7. Konsola odzyskiwania
a. Jeśli Windows działa na tyle poprawnie, \
e pozwala na zalogowanie u\
ytkownika, to do
odtworzenia kopii stanu systemu mo\
na wykorzystać narzędzie Kopia zapasowa.
b. Jeśli próba startu kończy się niepowodzeniem, nale\
y odtworzyć rejestr z Konsoli odzy-
skiwania.
Konsola odzyskiwania udostępnia wiersz poleceń lecz jej mo\
liwości w porównaniu z in-
terpreterem poleceń Windows XP są ograniczone.
Do uruchomienia konsoli potrzebna jest płyta instalacyjna systemu Windows XP.
Po wło\
eniu płyty do napędu nale\
y:
01. zrestartować komputer, uruchamiając go z płyty,
02. po ukazaniu się na ekranie planszy Witamy w programie instalacyjnym nacisnąć R
w celu uruchomienia Konsoli odzyskiwania,
03. wpisać hasło Administratora  w wyniku czego uzyskujemy dostęp do wiersza
poleceń, w którym mo\
na zacząć wpisywać polecania.
04. Teraz nale\
y zastąpić uszkodzoną gałąz
rejestru tą, która jest przechowywana w
katalogu Repair.
05. Przykład: jeśli została uszkodzona gałąz
System, nale\
y po kolei wpisać polece-
nia:
REN C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\SYSTEM
C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\SYSTEM.BAK
COPY C:\WINDOWS\REPAIR\SYSTEM C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\
Pierwsze polecenie zmienia nazwę starej gałęzi System na System.bak, a drugie kopiuje
gałąz
z folderu Repair do folderu C:\Windows\System32\Config. Następnie mo\
na wpisać EXIT
i system zostanie ponownie uruchomiony.
c. pracę konsoli kończy się wpisując polecenie Exit.