Identyfikacja i testowanie sprzetu PC pod Linuksem - Forum - LinuxPortal.pl window.___gcfg = {lang: 'pl'}; (function() { var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true; po.src = '../../../apis.google.com/js/plusone.js'; var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s); })(); var _gaq = _gaq || []; _gaq.push(['_setAccount', 'UA-21433029-1']); _gaq.push(['_trackPageview']); _gaq.push(['second._setAccount', 'UA-893508-4']); _gaq.push(['second._trackPageview']); (function() { var ga = document.createElement('script'); ga.type = 'text/javascript'; ga.async = true; ga.src = ('https:' == document.location.protocol ? 'https://ssl' : 'http://www') + '.google-analytics.com/ga.js'; var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(ga, s); })();
(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "../../../connect.facebook.net/pl_PL/all.js#xfbml=1&appId=222436117797494"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk')); Linux, open source, Android, ... Przyłącz się / Zarejestruj się | Zaloguj się | Archiwum wpisów z LinuxDlaFirm.pl oraz LinuxPraca.pl. Kategorie: Archiwum wpisów z LinuxDlaFirm.pl oraz LinuxPraca.plWiadomości PRASA LINUXKONKURSYOPINIEPODSTAWYZASTOSOWANIAPLIKI RPMOPISY DYSTRYBUCJIOPISY PROGRAMÓWSPRZĘTWIADOMOŚCI - LINUX DYSTRYBUCJEWIADOMOŚCI PROGRAMYPRAWOOPISY WDROŻEŃWiadomości o wdrożeniach systemu LinuxBlog LinuxDlaFirm.plWiadomości Linux dla FirmWiadomości o szkoleniachInformacje z rynku pracyNewsy ProgramyWiadomości - wydarzeniaMEDIA NIE LINUKSOWEBlog - archiwum








Identyfikacja i testowanie sprzętu PC pod Linuksem

Wizytówka Autora:

Magazyn LINUX+


sobota, 12 listopad 2005






Spis treści artykułu Identyfikacja i testowanie sprzętu PC pod Linuksem Część druga artykułu Część trzecia artykułu

Strona 2 z 3
Pamięci masowe
Informacje na temat podłączonych w systemie urządzeń IDE uzyskujemy przeglądając
pliki w katalogu /proc/ide/. Każde urządzenie ma tam swój
podkatalog (np. hda,hdb,..., hdf itd.), a w nim –
między innymi – pliki model oraz capacity.
Wydając polecenie cat /proc/ide/hdc/model otrzymamy nazwę
modelu dysku, nadaną przez jego producenta. Gdy zapytamy o nią
wyszukiwarki internetowe, na pewno bez problemu znajdziemy pełną
specyfikację techniczną tego urządzenia. Przy pomocy polecenia cat
/proc/ide/hdc/capacity otrzymamy – w przypadku twardych
dysków – ilość 512-bajtowych bloków, mieszczących się na
urządzeniu. Gdy podzielimy tę wartość przez 2, mamy całkowitą
pojemność dysku w kilobajtach.

W przypadku urządzeń SCSI, polecenie cat /proc/scsi/scsi pokaże nam listę urządzeń, podłączonych
do wszystkich wykrytych kontrolerów. Na liście tej bez problemu
odnajdziemy producenta i model urządzenia. Jeśli wydamy komendę
dmesg | less, to odnajdziemy również dane o tym, jakie
identyfikatory SCSI mają znalezione urządzenia (sda, sdb itd.).

W przypadku dysków SATA istnieje małe zamieszania, gdyż niektóre dystrybucje stosują starszą metodę
ich obsługi, poprzez sterowniki IDE – wtedy dyski SATA mają
identyfikatory hda oraz hdc. Większość dystrybucji
korzysta już z nowego kodu, który zapewnia dostęp do dysków SATA,
jakby były to dyski SCSI – są one wtedy dostępne pod /dev/sda,
/dev/sdb lub na dalszych identyfikatorach, jeśli w systemie mamy
jakieś inne urządzenia SCSI.

Twarde dyski – niezależnie od interfejsu, który w nich występuje – to dosyć awaryjne
urządzenia, na które zwracamy szczególną uwagę, gdy kupujemy używany
komputer. Jeśli nasz dysk został wyprodukowany w ostatnich kilku
latach i obsługuje technologię S.M.A.R.T, to prawie na pewno
nie kupimy kota w worku. W jego pamięci będą zapisane szczegółowe
informacje o ewentualnych usterkach. Wystarczy podłączyć dysk do w
miarę nowego komputera z Linuksem i wydać polecenie smartctl -s
on /dev/hdc, a następnie smartctl -a /dev/hdc (w
podawanych tu przykładach zakładam, iż mamy dysk IDE, podpięty jako
secondary master). Druga z podanych komend spowoduje
wydrukowanie dosyć obszernego raportu, o parametrach urządzenia,
przeprowadzonych testach itp. Najbardziej interesująca dla nas część
tego raportu, czyli lista usterek, znajduje się pod koniec raportu.
W przypadku sprawnego dysku powinniśmy zobaczyć linie:

SMART Error Log Version: 1
No Errors Logged

Gdy z naszym dyskiem dzieje się coś niedobrego, możemy zobaczyć:

SMART Error Log Version: 1
ATA Error Count: 14 (...)


W dalszej części znajdziemy wtedy szczegółowy opis kilku ostatnich zapamiętanych błędów. Wcześniej
również znajdziemy kilka interesujących informacji, np. liczbę
godzin, jaką dysk już przepracował (Power_On_Hours) czy
liczbę cykli włączania/wyłączania (Power_Cycle_Count).
Alternatywnie, możemy posłużyć się jeszcze komendą smartctl -H
/dev/hdc – w przypadku sprawnego dysku powinna zwrócić ona
PASSED. Gdy mamy nieco więcej czasu na testowanie, możemy uruchomić
testy S.M.A.R.T przy pomocy komendy smartctl -t offline /dev/hda
(zamiast offline, możemy użyć parametrów short lub
long). Zostaniemy poinformowani, kiedy test zostanie
zakończony – po tym czasie po prostu ponownie wydajemy komendę
smartctl -a /dev/hdc.

Poza możliwością odczytu danych S.M.A.R.T, Linux oferuje nam oczywiście bardziej standardowe metody
sprawdzania urządzeń blokowych. W sytuacji, gdy chcemy po prostu
wiedzieć, czy dany dysk, dyskietka czy płyta CD dają się w całości
odczytać (nie mają uszkodzonych bloków), możemy po prostu...
skopiować całą ich zawartość do „czarnej dziury”, czyli
urządzenia /dev/null. Przykładowe polecenie, które przeczyta
cały dysk secondary master, może wyglądać tak: dd
if=/dev/hdc of=/dev/null. W podobny sposób da się sprawdzić
dyskietkę, płytę CD czy pojedynczą partycję (np. hdc5).
Będzie to trochę trwało i nie zobaczymy żadnego wskaźnika postępu,
ale w momencie napotkania na jakiś problem, komenda dd po
prostu przerwie działanie, pokazując informacje o błędzie.

Bardziej przydatne testy obejmują nie tylko odczyt, ale również zapis na urządzeniu. Wiążą się one
oczywiście z wymazaniem poprzedniej zawartości. Możemy je
przeprowadzić przy pomocy komendy dd, ale lepszy w tym
momencie wydaje się już program mksf.ext2, który znajdziemy w
każdej dystrybucji. Poleceniem mkfs.ext2 -c -c
/dev/hdc1 sformatujemy pierwszą partycję na danym dysku,
wykonując przy tym bardzo długo trwający test zapisu i
odczytu kilku wzorców danych.

Dla zapewnienia optymalnej wydajności systemu, poza sprawnością dysku,
dobrze jest jeszcze sprawdzić, czy pracuje on w trybie DMA oraz
ewentualnie włączyć 32-bitowy dostęp do dysku. Służy do tego komenda
hdparm. Przy pomocy hdparm /dev/hdc otrzymamy krótki
raport o urządzeniu. Jeśli przy using_dma mamy off
albo przy IO_support widnieje 16-bit, możemy
spróbować, czy uda się nam przełączyć na szybsze tryby, przy pomocy
komendy hdparm -c1 -d1 /dev/hdc.
Nie zawsze jest to jednak możliwe, a czasem system po takiej
operacji zaczyna pracować niestabilnie – wszystko zależy od
tego, jaki kontroler IDE posiada nasza płyta główna. Przy pomocy
hdparm da się zmieniać parametry pracy jedynie dysków IDE,
nie SATA czy SCSI. Ponadto, komendą hdparm -k /dev/hdc
sprawdzamy prędkość buforowanych odczytów z dysku. Przy włączonym
trybie DMA powinna ona wynosić zdecydowanie ponad 10MB/sec.





Rysunek 3. Nowoczesne dyski dzięki programowi Smartctl potrafią dokładnie poinformować o swoim stanie technicznym

Karty graficzne
Karty graficzne nie należą do urządzeń, które jest łatwo przetestować pod
Linuksem. Oczywiście, niezależnie od tego, czy mamy kartę w złączu
PCI czy AGP, przy pomocy komendy lspci zobaczymy szybko, co
to za model. Linia go opisująca będzie na ogół zaczynała się od VGA
compatible controller:. Ogromna większość kart graficznych,
zwłaszcza, jeśli nie są to modele wypuszczone na rynek w ostatnich
miesiącach, ani produkty ponad 10-letnie, będzie działać w
dystrybucjach typu Live – zobaczymy w
nich środowisko graficzne. Przy pomocy dodatkowych parametrów jądra,
które w wielu dystrybucjach typu Live można podać przed
startem systemu, da się często zmienić rozdzielczość ekranu –
ten sposób może służyć do pewnego rozeznania możliwości karty, choć
wcale nie jest miarodajny.

Gorzej jest z testowaniem działania tzw. akceleracji 3D. Stosunkowo najjaśniejsza
sytuacja jest w przypadku kart firmy Nvidia – wystarczy
zaopatrzyć się w jakąś dystrybucję Live, zawierającą binarne
sterowniki tej firmy. Do takich dystrybucji należą Linux+
Live czy znacznie wolniej rozwijany Morphix Gamer. Karta
zostanie automatycznie rozpoznana i akcelerację 3D możemy
przetestować przy pomocy polecenia glxgears. Okienka, które
się pojawi, nie należy zasłaniać, po prostu oglądamy tę animację
przez minutę czy dwie, a następnie notujemy średnią wartość FPS,
spośród tych, które pojawiły się na konsoli. Jeśli akceleracja 3D
działa prawidłowo, przy głębi kolorów 24 powinniśmy uzyskać wynik co
najmniej od ok. 250 FPS (stara Riva TNT-II), poprzez około
400-500 FPS (GeForce 2 MX), skończywszy na kilku tysiącach
dla nowych i szybkich kart.

W przypadku kart innych niż Nvidia, trudno powiedzieć, czy w dystrybucji Live będzie działała
akceleracja 3D, czy też nie. Na pewno problem będą mieli posiadacze
większości kart ATI, wyprodukowanych w ostatnich latach, gdyż
binarnych sterowników ATI nie znajdziemy w dystrybucjach Live.

Dodatkowym problemem przy testowaniu kart graficznych jest obsługa magistrali AGP. Może się zdarzyć, że
akceleracja 3D nie będzie nam działała z powodu jakiegoś nietypowego
lub całkiem nowego kontrolera AGP na płycie głównej.

Reasumując, jeśli w naszym szybkim teście komputera, wykonanym przy pomocy dystrybucji Live, nie działa
nam akceleracja 3D, to wcale nie musi oznaczać, że sprzęt jest
uszkodzony.





Rysunek 4. Testowanie karty graficznej firmy Nvidia w dystrybucji Linux+ Live

Monitory
Monitory komputerowe, wyprodukowane po 1996 roku, mają funkcję informowania
karty graficznej o swoich możliwościach. Z tego powodu często bywają
nazywane monitorami plug and play. Odczyt wartości podawanych
przez monitor pozwoli nam nie tylko szybko i łatwo skonfigurować
X-server, ale da nam również wyobrażenie o możliwościach
urządzenia. Dotyczy to szczególnie tradycyjnych monitorów, gdzie
maksymalne częstotliwości odświeżania i osiągane rozdzielczości były
bardzo istotne.

Aby odczytać dane o możliwościach monitora, możemy posłużyć się narzędziami z pakietu read-edid
(http://john.fremlin.de/programs/linux/read-edid/ ).
Po zainstalowaniu pakietu (lub skompilowaniu ze źródeł poleceniem
make) otrzymujemy dwa programiki, które uruchamiamy (z
konta root-a) w następujący sposób get-edid | parse-edid.
Na konsoli pojawi się gotowa Section ”Monitor”,
którą można wkleić do pliku konfiguracyjnego serwera X-ów. Możemy z
niej wyczytać maksymalne wartości synchronizacji poziomej
(HorizSync) oraz odświeżania (VertRefresh), a nawet
szczegółowo rozpisane dopuszczalne tryby pracy. Przykładowo, dla
mojego monitora LCD:

Mode "1280x1024" #
vfreq 60.020Hz, hfreq 63.981kHz

Test monitora obejmuje nie tylko sprawdzenie jego parametrów – znacznie
ważniejsza jest jakość kineskopu i układu odchylania. Te oczywiście
sprawdzamy „na oko” – pomocny może w tym być
programik Screentest (http://www.fi.muni.cz/~kas/screentest/ ).
Jego działanie jest bardzo proste – wyświetla na całym ekranie
planszę kontrolną, a użytkownik może na kilka sposobów zmieniać jej
wygląd. W efekcie program bardzo ułatwia „wypatrzenie”
niedoskonałości układu odchylania (wykrzywione linie pionowe lub
poziome), natomiast sprawdzając po kolei wszystkie kombinacje kolorów
tła i linii, nie umkną nam źle ustawione kolory składowe.






Rysunek 5. Program Screentest wyświetla planszę kontrolą, którą można dostosować do własnych potrzeb

<< Poprzednia - Następna strona >>







Drukuj

Powiadom znajomego


















Komentarze: 1















Pawel


Gość
, dn. 26 sie 2006


















Identyfikacja i testowanie sprzetu PC pod Linuksem



#1176




TO WĄTEK DYSKUSJI O: : Identyfikacja i testowanie sprzetu PC pod Linuksem Bardzo ciekawy artkuł.











Zaloguj się aby dodać odpowiedź.











KONKURS!Dodaj WIADOMOŚĆ lub ARTYKUŁ Dziennikarz LinuxPortal.pl miesiąca stycznia 2012r. Dodaj wiadomość lub artykuł i zdobądź dowolną książkę z oferty wydawnictwa helion.pl. Menu: Strona główna Wiadomości Artykuły Konkursy Linux dystrybucje Programy Firmy Usługi Oferty pracy Szkolenia Kalendarz Forum | Kanały RSS | Archiwum wpisów | Blog LinuxPortal.pl | Kontakt do Redakcji Copyright 2003 - 2011, LinuxPortal.pl