ïż




Kto ty jesteÅ›. czÅ‚owieku. który juz nie szukasz, który nic wÄ…tpisz, który juz nic badasz zapachu drzew. kwitnÄ…cych na wiosnÄ™ po sadach, nic sÅ‚uchasz kosow pogwizdywaÅ„ w bukach, który na wszelkie z ciemnoÅ›ciÄ… zmagania masz odpowiedzi zawarte w pytaniach?
Osaczony przez rzeczy, przytomny konaniu prawd Marych, obÅ‚Ä…kany ry tmem gwiazdozbiorów, zgubiony we mgle rannej nadmorskich ugorów i w oliw nym ciepÅ‚ego morza koÅ‚ysaniu,
uwiedziony przez wiosnÄ™, oblany zarzewiem zorzy zachodniej, w Å›piewie ponocnym sÅ‚owika szukaÅ‚eÅ› prawdy Å›wiata, bÄ™dÄ…e pewien.
Że kw iat z drzewa juk słowo ze słowa wy nika.
Gdzie jesteÅ›? Nie w strumieniu skaczÄ…cym po gÅ‚azach, nie ma ciÄ™ w szumie drzew, w bezwstydzie kwiatów, otwartych tajemnicÄ… istnienia ku Å›wiatu, jakby wabieniem oczu ludzkich chciaÅ‚y wskazać, Å¼e rozsiewanie nasion po polach i miedzach to ich jedyna w walce z koniecznoÅ›ciÄ… wiedza.
Gdzie jesteÅ›? Nie w myÅ›leniu i nie ma ciÄ™ w mowie, co ze zderzenia sÅ‚owa ze sÅ‚owem powstaje, nic jesteÅ› ptakiem, który na wyraje leci, jak ciemnÄ… siÅ‚Ä… opÄ™tany czÅ‚owiek, ku rok po roku opuszczanym polom.
uu
Tyś ziarnem czynu i wolności wolą.
Tyś jest człowiek, ruch jakiś wynikły z kurzawy woli wszechświata. Słowo nie jest twoją miarą.
To wodospad szumiący przez, śluzy z nadmiaru wód wiosennych, od których napęczniały stawy.
CzÅ‚owiek - wiatr, który wstaje z pustki, by uderzyć w rzeczy jak w piachu pustynnego zwaÅ‚y, ruch jakiÅ›, który czynem można zmierzyć, upartÄ… wolÄ… czynu, co przenosi skaÅ‚y.
BiÅ‚y we mnie te sÅ‚owa ciemne jak kamienie, co plusnÄ…wszy już potem idÄ… cicho na dno. niknąć, majaczÄ…c zielonawym cieniem, póki miÄ™dzy morszczyny miÄ™kko nic opadnÄ…; a pozostanie po nich kilka kół szerokich i odbite na fali obÅ‚oki.
BiÅ‚y we mnie Ic sÅ‚owa ciemne jak kamienie, co pÅ‚onÄ… w locie i tak krótko Å›wiecÄ…, Å¼e wiatr już Å›ciera Å›lad na nocnym niebie, nim na spotkanie im oczy dolecÄ… -i zmagaÅ‚em siÄ™ z pustkÄ… niejasnych zapytaÅ„, aż dzieÅ„ nii w twarz wybuchnÄ…Å‚ Å›miechem Å›w itu.
105