Wojskowy Instytut Łączności









.class0 A:link {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: FFFFFF;}
.class0 A:visited {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: FFFFFF;}
.class0 A:active {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: FFFFFF;}
.class0 A:hover {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: FFFFFF;}
.class1 A:link {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: bac195;}
.class1 A:visited {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: bac195;}
.class1 A:active {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: FFFFFF;}
.class1 A:hover {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; text-decoration: none; color: d8c32e;}
.class2 A:link {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: d8c32e;}
.class2 A:visited {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: d8c32e;}
.class2 A:active {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: FFFFFF;}
.class2 A:hover {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: FFFFFF;}
.class3 A:link {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 848077;}
.class3 A:visited {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 848077;}
.class3 A:active {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 000000;}
.class3 A:hover {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 000000;}
.class4 A:link {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 10px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 291d12;}
.class4 A:visited {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 10px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 291d12;}
.class4 A:active {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 10px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 848077;}
.class4 A:hover {font-family: tahoma, sans-serif; font-size: 10px; font-weight: normal; text-decoration: none; color: 848077;}






















O INSTYTUCIE

Misja
Dyrekcja
Rada Naukowa
Obszary działalności
Współpraca międzynarodowa
Struktura
Biblioteka Naukowa
Historia
Standaryzacja

OFERTA
AKTUALNOŚCI
LABORATORIA
7. PR - PUNKT KONTAKTOWY
ZAMÓWIENIA PUBLICZNE
KONTAKT
PARTNERZY
KONFERENCJA MCC 2007
ŁĄCZNOŚĆ MULTIMEDIALNA



Błąd! Twoja przeglądarka nie wyświetla iFRAMEs























Komendanci
|
Osiągnięcia w nauce
|
Zasłużeni konstruktorzy
|
Obchody 50-lecia




Osiągnięcia w nauceWojskowy Instytut Łączności nie zajmował się badaniami podstawowymi, tak jak Polska Akademia Nauk lub niektóre uczelnie, lecz badaniami stosowanymi. Była to działalność znacznie utrudniona ze względu na obowiązującą do 1990 roku kurtynę technologiczną, która - aczkolwiek nie była zbyt szczelna - to jednak nie stwarzała możliwości pełnej wymiany doświadczeń badawczych.
Mimo to, nasi naukowcy pozostawiają ślady działania stricte naukowego. Nazwiska naszych niektórych autorów figurują w katalogach czołowych bibliotek świata. Są to przeważnie profesorowie lub doktorzy habilitowani, wykształceni w Instytucie lub nobilitowani w jakiś czas po odejściu z tej placówki. Mamy też, wyróżnione nagrodami państwowymi, oryginalne opracowania techniczne, np. w zakresie urządzeń szyfrujących lub rozwiązań systemowych łączności wojskowej.
Dorobek w nauce ocenia się jednak głównie poziomem i liczbą publikacji (ze wskazaniem na książki), referatami wygłoszonymi na ważniejszych konferencjach, doktoratami i prestiżowymi nagrodami. Wysoko też są cenione praktyczne wynalazki, wynikające z głębokich studiów naukowych i ukoronowane patentami. Często już dzisiaj można znaleźć nazwiska naukowców WIŁ w Internecie, a ich publikacje - na liście międzynarodowego instytutu naukoznawstwa ISI (Filadelfia).
Uwzględniając powyższe kryteria wybraliśmy 8 nazwisk spośród pracowników Instytutu i przedstawiamy ich dorobek jako przykład do naśladowania przez młodszych adeptów badań naukowych.

płk dr inż. Tadeusz Niewiadomski
Wszechstronne zainteresowania badaniami w dziedzinie telekomunikacji, od szczegółowego zjawiska synchronizacji generatorów lampowych, poprzez metody utajniania sygnałów telegraficznych, po analizę sygnałów mowy i metody ich przesyłania. Inicjator prac nad niezawodnością sprzętu łączności i transmisji danych w sieciach wojskowych. Autor koncepcji rozwiązania konstrukcyjnego w kilku wersjach technologicznych urządzenia utajniającego sygnały telegraficzne "Bocian". Było to pierwsze oryginalne polskie opracowanie, wdrożone do eksploatacji w systemie stacjonarnej łączności dalekopisowej Wojska Polskiego. Autor artykułów w krajowych i zagranicznych czasopismach naukowych. Pracownik naukowy Wojskowego Instytutu Łączności (1952-1995), komendant WIŁ (1954-1965), szef zarządu Sztabu Generalnego WP (1965-1972). Członek szeregu gremiów naukowych, m.in. Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Centralnego Kolegium Elektroniki SEP. Laureat szeregu nagród, m.in. Nagrody Państwowej II stopnia i ministra Obrony Narodowej. Zmarł w 1999 roku.

płk prof. dr hab. inż. Arkadiusz Góral
Badania w dziedzinie elektroniki i fizyki ciała stałego (stanów elementarnych). Do jego dorobku naukowego należy zaliczyć opracowanie jednolitej teorii wzmacniaczy magnetycznych samonasyconych, rozpoznanie mechanizmów sterowania ładunkowego wzmacniaczy magnetycznych, przygotowanie podstaw do produkcji ferrytów. Kierownik Zakładu Technologicznego w Wojskowym Instytucie Łączności (1954-1967), szef katedry Technologii Elektronowej i Mikroelektroniki Wojskowej Akademii Technicznej (1967-1972), doradca dyrektora Przemysłowego Instytutu Telekomunikacyjnego (1983-1991). Opublikował około 140 prac naukowych, wiele z nich w prestiżowych czasopismach zagranicznych. Promotor 14 prac doktorskich, autor 3 patentów. Wyróżniony Nagrodą Państwową II stopnia, nagrodami szefa Sztabu Generalnego WP i Ministra Łączności.

płk prof. dr hab. inż. Janusz Molski
Badania w dziedzinie radiokomunikacji, szczegółowe jego zainteresowania, to propagacja fal radiowych, ultrakrótkofalowych, rozproszonych w troposferze z wyznaczeniem warstw odbijających na trasach pozahoryzontowych; propagacja fal krótkofalowych w jonosferze, w tym fluktuacje poziomów sygnałów od różnych naziemnych radiostacji KF i satelitarnych radiostacji UKF. Jako członek grupy specjalistów ekspedycji naukowej Polskiej Akademii Nauk prowadził badania górnych warstw atmosfery (magnetosfery) na Antarktydzie (1966). Doprowadził do nawiązania łączności krótkofalowej na trasie Antarktyda-Warszawa za pomocą radiostacji średnich mocy. Autor koncepcji budowy wysokosprawnych anten podziemnych i anten magnetycznych do łączności w ruchu, przyjętych do stosowania w wojsku. Pracownik naukowy w Wojskowym Instytucie Łączności (1951-1984), zastępca komendanta WIŁ do spraw naukowo-badawczych (1970-1984). Członek wielu gremiów naukowych, m.in. Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Komitetu Centrum Badań Kosmicznych PAN. Opublikował około 100 prac naukowych, głównie w czasopismach PAN i Politechniki Warszawskiej. Promotor 4 prac doktorskich. Nagrody ministra Obrony Narodowej. Zmarł w 1998 roku.

płk prof. dr inż. Wojciech Oszywa
Badania w dziedzinie telekomunikacji, głównie w zakresie analizy sygnałów mowy, transmisji danych przez środki radiowe, komutacji elektronicznej, ochrony informacji w sieciach teleinformatycznych. Wieloletni nauczyciel akademicki w Wojskowej Akademii Technicznej, szef Instytutu Systemów Telekomunikacyjnych WAT (1973-1984), komendant Wojskowego Instytutu Łączności (1984-1991). Opublikował około 40 prac naukowych, głównie w zakresie przetwarzania sygnałów, autor rozdziału książki o systemach przekazywania mowy. Promotor 22 prac doktorskich, autor 8 patentów. Wyróżniony nagrodami Ministra Obrony Narodowej (I i II stopnia). Członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Łączności w Miedzeszynie (1982-1989).

płk dr hab. inż. Józef Pawelec, prof. PR i WIŁ
Badania w dziedzinie telekomunikacji, głównie w zakresie radiokomunikacji i statystycznej teorii kompatybilności elektromagnetycznej (KEM). Początkowe zainteresowania, to badania własności ferromagnetyków do układów przełączających oraz pamięciowych (w 1964 roku zastosowane w szyfratorze telegraficznym). Współautor konstrukcji tranzystorowego wykrywacza min, wdrożonego do eksploatacji w wojsku (1965). Pod koniec lat 60-tych rozpoczął badania w zakresie kompatybilno-ści elektromagnetycznej i pierwsze opracowanie, to plan przestrzennego zagospodarowania falo-wego terytorium kraju (na bazie radiotelefonu K-1). Przyczynił się do rozpropagowania terminu "kompatybilność elektromagnetyczna" w fachowej literaturze krajowej. Opublikował około 100 prac naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych, w tym w materiałach międzynarodowego sympozjum KEM we Wrocławiu i w materiałach regionalnej konferencji telekomunikacyjnej NATO. Autor książki o radiosterowaniu i łączności kosmicznej (1991). Pracownik naukowy Wojskowego Instytutu Łączności (1958-1990), zastępca komendanta Instytutu do spraw naukowo-badawczych (1982-1990). Członek komitetu narodowego URSI. Laureat nagród Ministra Obrony Narodowej (I, II i III stopnia).

płk dr inż. Jan Paczóski
Specjalista w dziedzinie telekomunikacji, głównie w zakresie telekopii. Współautor opracowania pierwszego wojskowego aparatu telekopiowego "Kamera" (1958) i kontynuator kolejnych konstrukcji w nowych wersjach technologicznych typu TB (1962, 1967, 1969, 1970). Współautor urządzenia utajniającego transmisję obrazów (1972). Autor około 15 publikacji w czasopismach krajowych oraz 3 opracowań eksperckich dla międzynarodowej organizacji telefoniczno-telegraficznej CCITT. Współautor książki o technice przesyłania obrazów (1963). Pracownik naukowy Wojskowego Instytutu Łączności (1953-1982), zastępca komendanta Instytutu do spraw naukowo-badawczych (1980-1982), wicedyrektor departamentu Spraw Obronnych w Ministerstwie Łączności (1982-1990), główny specjalista w dyrekcji Telekomunikacji Polskiej SA (po 1990 roku). Wyróżniony nagrodami Ministra Obrony Narodowej i Ministra Łączności.

dr hab. inż. Wojciech Burakowski, prof. PW i WIŁ
Badania w dziedzinie telekomunikacji, szczególnie w zakresie sieci telekomunikacyjnych wojskowych i publicznych. Szczegółowe zainteresowania, to inżynieria ruchowa oraz projektowanie protokołów w sieci szerokopasmowej z integracją usług opartej na asynchronicznym transferze informacji (ATM) oraz teoria informacji i kodowania. Wyniki swoich badań przedstawił w ponad 100 publikacjach otwartych (monografie, czasopisma, materiały konferencyjne) oraz w ponad 100 opra-cowaniach technicznych. Kierownik zespołu polskiego w projekcie międzynarodowym IST (program ramowy Unii Europejskiej), aktywnie uczestniczy w projektach międzynarodowych COST, Copernicus. Od 1998 roku przewodniczący komitetu programowego Międzynarodowej Wojskowej Konferencji Łączności i Informatyki, organizowanej przez Wojskowy Instytut Łączności (RCMCIS). Pracownik naukowy WIŁ (od 1995), zastępca komendanta Instytutu do spraw naukowo-badawczych (1995-1997). Członek sekcji telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk oraz członek Rady Wydziału Politechniki Warszawskiej. Nauczyciel akademicki PW (od 1980), promotor 4 prac doktorskich i około 30 prac magisterskich. Kierownik Zakładu Teleinformatyki (od 1997) oraz przewodniczący Rady Naukowej WIŁ (od 2001).

płk dr inż. Władysław Aloksa
Badania w dziedzinie radiokomunikacji, zwłaszcza w zakresie anten i propagacji fal radiowych, kompatybilności elektromagnetycznej (KEM) i ochrony informacji przed jej ubocznym przenikaniem. W ramach badań nad antenami do łączności w ruchu szczegółowo przeanalizował wpływ ziemi i korpusu pojazdu mechanicznego na parametry anten elektrycznie krótkich (dipoli elektrycznego i magnetycznego). Współautor konstrukcji rodziny anten krótkofalowych do łączności w ruchomym łączu jonosferycznym, z powodzeniem wdrożonych do eksploatacji w wojsku (1969). W badaniach nad propagacją fal radiowych prowadził analizy zaników szybkich ich obwiedni w oparciu o wyniki pomiarów praktycznego łącza troposferycznego pozahoryzontowego UKF i zakwalifikował je do istniejących teoretycznych modeli rozkładów wg Rayleigh'a lub Nakagami. Opracował też statystyczną ocenę kierunkowości anten mobilnych w propagacji wielodrogowej oraz miary i kryteria KEM dla stacjonarnych i ruchomych obiektów radiowych (1978-1982). W badaniach nad elektromagnetycznym przenikaniem informacji przeprowadził analizę mechanizmów generacji i propagacji sygnałów emisji ujawniającej oraz zaproponował miary i kryteria oceny bezpieczeństwa emisji (1982-1999). Uważany jest za twórcę wymienionego kierunku badań nad ochroną informacji w kraju. Wykazał wyjątkową umiejętność łączenia teorii z praktyką konstrukcyjną. Opublikował około 40 prac naukowych, w tym około 10 - w wydawnictwach PAN, pozostałe - w materiałach międzynarodowych sympozjów KEM we Wrocławiu i Nauk Radiowych URSI. Pracownik naukowy Wojskowego Instytutu Łączności (1969-1994), zastępca komendanta Instytutu do spraw naukowo-badawczych (1991-1994). Laureat dwóch nagród Ministra Obrony Narodowej.





















© 2006 Wojskowy Instytut Łączności






O INSTYTUCIE
|
OFERTA
|
AKTUALNOŚCI
|
LABORATORIA
|
7. PR - PUNKT KONTAKTOWY
|
ZAMÓWIENIA PUBLICZNE

KONTAKT
|
PARTNERZY
|
KONFERENCJA MCC 2007
|
ŁĄCZNOŚĆ MULTIMEDIALNA