MAKROSKOPOWE BADANIA GRUNTÓW

1. Wstęp

Badania makroskopowe polegają na określeniu nazwy gruntu oraz wybranych jego cech fizycznych bez pomocy przyrządów.

Określa się:

• nazwę

• rodzaj

• stan

• barwę

• wilgotność

• zawartość węglanu wapnia w gruncie

Badanie rozpoczyna się od rozpoznania czy grunt jest spoisty czy niespoisty. W celu określenia należy uformować na dłoni kulkę o średnicy 7-8mm. Jeśli się nie uda grunt należy zaliczyć do niespoistych. W przypadku, gdy kulka daje się uformować należy zanurzyć ją w wodzie. Jeżeli kulka się rozpada, również należy grunt zaliczyć do niespoistych. Jeżeli natomiast kulka nie rozpada się oznacza to, że mamy do czynienia z gruntem spoistym.

Następnie dla gruntów spoistych określa się rodzaj (by ocenić stopień spoistości dokonuje się próby wałeczkowania i obserwuje się rodzaj spękania oraz wygląd powierzchni wałeczka następnie klasyfikuje się grunt jako mało, średnio, zwięzło lub bardzo spootisty ) oraz zawartość frakcji piaskowej (i tak w zależności od zawartej frakcji pisakowej wyróżnia się grunty piaszczyste, pośrednie i grunty pylaste). Po tak wykonanych badaniach nadajemy nazwe danej próbce.

W przypadku gruntów organicznych ( ustalamy na podstawie oznaczonej orientacyjnie zawartości części organiczynych ) wyróżnia się następujące rodzaje gruntów:

• grunty próchniczne

• namuły

• torfy

• gytie

W przypadku określania stanu gruntów spoistych (określanych na podstawie ilości uformowanch wałeczków) wyróżniamy:

• zwarty

• półzwarty

• twardoplastyczny

• plastyczny

• miękkoplastyczny

• płynny

Jeśli chodzi o wilgotności wyróżniamy : suchy, mało wilgotny,wilgotny, mokry, nawodniony grunt.

Natomiast zawartość węglanu wapnia oceniamy patrząc jak grunt zachowuje się podczas nakraplania go 20% roztworem kwasu solnego, a następnie dokonujemy przyporządkowania danego grutu do klasy od I do IV.

2. Przebieg ćwiczenia - Badania makroskopowe poszczególnych próbek.

Zespół 1; grupa 1 : Jan Pawlak

Malwina Makowiecka

K -1

Rozpoznano, że jest to grunt organiczny. Barwa próbki była czarna. Po roztarciu próbki w rękach grunt pozostawia czarne ślady, które są wilgotne.

Próbkę skropiono 20-procentowym roztworem kwasu solnego. Grunt nie burzy się, nie reaguje z kwasem solnym w związku, z czym grunt zalicza się do I klasy (zawartość węglanu wapnia poniżej 1%).

K-2

Rozpoznano, że jest to grunt spoisty (udało się uformować kulkę, która w wodzie się nie rozpadała). Próbkę poddano próbie wałeczkowania, po czym stwierdzono, że jest to grunt średnio spoisty, ponieważ od początku do końca wałeczkowania powierzchnia wałeczka była bez połysku i wałeczek pękał poprzecznie. Spękania nastąpiły podczas 4 wałeczkowania na podstawie czego stwierdzono plastyczny stan gruntu. W trakcie rozcierania grudki gruntu w wodzie między palcami pozostawało dużo ziarn piasku, co świadczy o tym, że jest to grunt piaszczysty. Rozpoznano barwę brązową. Ponieważ próbka pozostawiała ślady na papierze uznano, ze jest to grunt wilgotny. Próbkę skropiono 20-procentowym roztworem kwasu solnego. Grunt wykazywał tylko ślady reakcji w związku, z czym grunt zalicza się do I klasy (zawartość węglanu wapnia poniżej 1%).

K-3

Rozpoznano, że jest to grunt spoisty (udało się uformować kulkę, która w wodzie się nie rozpadała). Próbkę poddano próbie wałeczkowania, po czym stwierdzono, że jest to grunt bardzo spoisty, ponieważ zarówno kulka jak i wałeczek od początku były z połyskiem i wałeczek pękał poprzecznie.

Spękania wałeczka nastąpiły przy drugim wałeczkowaniu, w związku z czym grunt zaliczono do twardoplastycznego. W trakcie rozcierania grudki gruntu w wodzie nie wyczuwało się ziarn piasku, co świadczy o tym, że jest to grunt pylasty. Próbka była barwy brązowo-zielonej. Ponieważ próbka pozostawiała ślady na papierze uznano, ze jest to grunt wilgotny. Próbkę skropiono 20-procentowym roztworem kwasu solnego. Grunt nie burzył się słabo i krótko, w związku z czym uznano, że grunt należy do klasy II (zawartość węglanów wapnia 1-3%).

K-4

Rozpoznano, że jest to grunt niespoisty. Zawartość różnych frakcji była bardzo różnorodna. Oddzielne ziarna można było dostrzec z odległości paru metrów. Widoczna była mieszanina piasków i żwiru. Ziaren o średnicy 2mm było więcej niż 10% zawartości całej próbki ale nie przekreaczały one 50 % próbki. Jako grunt niespoisty który stanowi suchy proszek -określono stan wilgotności gruntu jako suchy. Próbka przyjmuje barwe jasno brązową. Próbkę skropiono 20-procentowym roztworem kwasu solnego. Grunt burzy się intensywnie i długo w związku, z czym grunt zalicza się do IV klasy (zawartość węglanu wapnia poniżej powyżej 5%).

K-5:

Rozpoznano, że jet to grunt niespoisty. Zawartość różnych frakcji była bardzo różnorodna. Widoczna była mieszanina piasków i żwiru, a zawartość

frakcja powyżej 2mm stanowi więcej niż 50%. Jako grunt niespoisty który stanowi suchy proszek- określono stan wilgotności gruntu jako suchy. Próbka przyjmuje barwe szarą. Próbkę skropiono 20-procentowym roztworem kwasu solnego. Grunt burzy się intensywnie i długo w związku, z czym grunt zalicza się do IV klasy (zawartość węglanu wapnia poniżej powyżej 5%).

K6

Rozpoznano, że jest to grunt mineralny mało spoisty- kulka rozpłaszcza się lub rozsypuje (grunt nie daje się wałeczkowa) lub wałeczek rozwarstwia się podłużnie. Stan gruntu określono jako mało wilgotny (papier czy ręka po przyłożeniu do gruntu nie stają się wilgotne). Barwe określono jako jasno-brązową. Spękania wałeczka nastąpiły przy drugim wałeczkowaniu, w związku z czym grunt zaliczono do plastycznego. W trakcie rozcierania grudki gruntu w wodzie wyczuwało się pojedyńcze ziarna piasku, co świadczy o tym, że jest to grunt piaszczysty. Próbkę skropiono 20-procentowym roztworem kwasu solnego. Grunt burzy się intensywnie lecz krótko w związku, z czym grunt zalicza się do III klasy (zawartość węglanu wapnia poniżej powyżej 3-5%).

3. Wnioski.

Na podstawie wykonanych badań stwierdzono, że:

Próbka K-1 jest to torf T

Próbka K-2 jest to glina piaszczysta Gp

Próbka K-3 jest to ił pylasty Iπ

Próbka K-4 jest to pospółka Po

Próbka K-5 jest to żwir Ż

Próbka K-6 jest to pył piaszczysty πp

Polowe charakterystyki gruntów w robotach ziemnych według

PN-B-06050:1999.

Próbka K-1 Torf jest gruntem organicznym o bardzo dużej ściśliwości.

Charakteryzuje się słabą mrozoodpornością i bardzo dużą zdolnością do skurczu lub pęcznienia. Przepuszczalność gruntu jest słaba do nieprzepuszczalnej, przydatność do budowy nasypu poniżej głębokości przemarzania jest ekstremalnie mała lub nieprzydatna. Gęstość objętościowa gruntu suchego lub wilgotnego w złożu wynosi od 0,9 do 1,30 Mg/m³. Nie ma przyrostu objętości po urobieniu.

Próbka K-2 Glina piaszczysta jest to grunt drobnoziarnisty o średniej ściśliwości, grunt spoisty, piaszczysty.

Charakteryzuje się słabą do praktycznie nieprzepuszczalnej przepuszczalnością gruntu, średnią mrozoodpornością, średnią do dużej zdolnością do skurczu lub pęcznienia. Przydatność do budowy nasypu poniżej głębokości przemarzania jest niezła do małej. Gęstość objętościowa gruntu suchego lub wilgotnego w złożu zawiera się w 2,00 - 2,20 Mg/m³. Przyrost objętości po urobieniu wynosi 50%.

---