ZESTAW VI
1.Państwa barbarzyńskie na gruzach Imperium Romanum w V wieku.
Wśród toczących się walk zmieniał się z wolna charakter osadnictwa barbarzyńskiego na terenie Cesarstwa. W teorii ziemie te w dalszym ciągu stanowiły część składową państwa rzymskiego, w praktyce natomiast barbarzyńcy przejmowali nad nimi pełnię władzy nie tylko wojskowej, lecz również cywilnej i zmieniali je na pół-suwerenne obszary. Wodzowie germańscy korzystając z zarzuconego przez Rzymian tytułu króla (re)}, sta-wali się z wolna niezależnymi monarchami, którzy w bardzo słaby sposób czuli się
zależni od cesarza, będącego w tych krajach symbolem państwowości rzymskiej. Tak więc na obszarze Panonii osiedli Ostrogoci. W Galii: Frankowie, w pobliżu Pirenejów Wizygoci, nad Renem — Burgundowie, w Alzacji — Alamanowie, nad kanałem La Manche — Sasi. a na Półwyspie Armorykańskim — Brytowie. Na Półwyspie Iberyjskim usiłowal utrwalić swój stan posiadania Wandalowie, Alanowie i Swebowie. Władze rzymskie starały się wygrywać antagonizmy między plemionami w celu niedopuszczenia do nadmiernego wzrostu ich potęgi. Wielkie w tej dziedzinie zdolności wykazywał dowódca wojsk rzymskich w Galii, Aecjusz. który nakłonił barbarzyńców przebywających na tym obszarze do uznawania nadal zwierzchnictwa Rzymu. Gorzej natomiast przedstawiała się sytuacja na Półwyspie Iberyjskim. Okupujący jego ziemie najeźdźcy nie tylko odmawiali podporządkowania się Rzymowi, ale sięgali po nietkniętą dotąd najazdami wroga Afrykę. W 429 r. Wandalowie, wykorzystując panujące tam zamieszki, przeprawili się przez cieśninę nazywaną później Gibraltarską i rozpoczęli podbój. Dla zapobieżenia ich najazdowi na Sycylię i Italię, Rzym zgodził się w 435 r. uznać dokonany zabór Afryki pod warunkiem opłacania przez najeźdźców niewysokiej daniny rocznej. 1.Frankowie - już w III w. opanowali tereny Galii. Dzieli się na Franków Salickich i Ripuarskich. W V w. powstało małe państwo skupione wokół Tourgnai. W 496 r. doszło do zjednoczenia pod Chlodwigiem - od tego czasu datuje się istnienie państwowości Frankijskiej scalonej. 2. Brytania - w 440 na wyspę najechali Anglowie, Sasowie, Jutowie powstała mieszanka etnicznie zróżnicowanej ludności. Z biegiem czasu wytworzyło się 8 państewek: Kent, Wessex, Essex, Easr England, Deiry, Susex, Mercja, Bernicja. 3.państwo Tuluzańskie 4. Wandalów w Afrcye 5. Ostrogotów w Italii.
2.Kościół Katolicki od połowy VIII wieku do połowy XI wieku.
Ten okres czasu z perspektywy wieków, możemy określić jako nieuchronne dążenie do rozłamu na Kościół Wschodni i Zachodni, co stało się 1054r, i w historii zostało nazwane jako Wielka Schizma Wschodnia. Po tym jak w 751 r. powstało Państwo Kościelne prestiż papiestwa znacznie wzrósł a Rzym zyskał na znaczeniu. Do sporu i szczególnej rywalizacji o „rząd dusz” Rzym walczył z Konstantynopolem, a dokładniej patriarchą bizantyjskim. Są to czasy, gdy oba te ośrodki walczą, a wręcz biorą udział w gonitwie o chrystianizacjie nowo powstających ośrodków państwowych. Jest to również okres, kiedy rozłam się rysuje na polu ideologicznym znanym pod inną nazwą sporo ikonodulów, czyli obrazochwalców, z ikonoklastami, czyli obrazoburcami. W Bizancjum wielkie straty terytorialne odbiły się na położeniu materialnym rodów arystokaratycznych, które z coraz większą niechęcią patrzyły na opływające w bogactwa klasztory. Walka między ikonodulami i obrazoburcami zaczęła się właśnie na takim podłożu. Na synodzie w 754 roku w Hierion nakazano usunięcie z kościołów wszelkich obrazów, zabranijąc na przyszłość także ich wykonwyania i przetrzymywania. Przerodziło się to w palenie Kośiołów i tym podobne ekscesy. Papiestwo brało w tym także udział, doszło do porozumienia z cesarzową Ireną na soborze w Nicei w 787r, gdzie przywrócono kult obrazów, jednak Karol Wielki na synodzie we Frankfurcie 794 roku odrzucił uchwały soboru nicejskiego, a Leon V Arameńczyk przywrócił w 815 uchwały synodu z Hierion. Wiek X jest znany jako ogólny upadek Kościołu i kleru, dlatego narodził się ruch odnowy Kościelnej zapoczątkowany w Cluny i stąd zwany Kongregacją Kluniacką. Głeboki proces w rozłamie chrześcijaństwa był nieuchronny od czasu, gdy papiestwo, uwolnione od antygreckich uprzedzeń krajów kullury łacińskiej, a w X - XI w, sporadycznie także reprezentantem polityki zachodniego uniwersalizmu cesarskiego Ottonów i jego następców. Rok 775 przyniósł koniec panowania w Rzymie cesarzy bizantyjskich, ponadto miałaby tu odegrać rolę słynna darowizna Konstantyna, w której to rzekomo papiestwo miało otrzymywać zwierzchnictwo nad zachodem i 2/3 Italii (dokument ten tak misternie sfałszowano, że już w śreniowieczu wątpiono w jego autentyczność). Zatarg związany ze sprawą Focjusza stanowił kolejny etap rozłamu. (powoływanie i odwoływanie patriarchy Ignacego na Focjusza w 857r.) w końcu przemieniło się to w spór natury dogmatycznej: kwestii filioque (o Trójce Św.) i o przyjmowanie komunii pod dwoma postaciami. Jednak rozłam kościołów nastąpił dopiero wtedy, kiedy zarówno papiestwo jak i cały kościół zachodni, przeżywały okres wewnętrznego odrodzenia pod wpływem ruchu kluniackiego. W końcu w 1054 roku obie strony wyklęły się, nastąpił rozłam chrześcijaństwa, który z pewnymi zmianami po Reformacji trwa do dzisiaj.
3.Wojna Dwóch Róż w Anglii.
Tymczasem Anglia po wonie 100 letniej zepchnięta z kontynentu przeżywała poważne wstrząsy wewnętrzne. Nieudolny i chorowity król Henryk VI dał się kierować ludziom znajdującym się na dworze, budząc ostre sprzeciwy ze strony przedstawiciela młodszej linii panującej dynastii — Ryszarda, księcia Yorku. Udało się Ryszardowi uzyskać przewagę nad doradcami starszej linii (Lancastrowie) i objąć władzę w charakterze protektora, rządzącego państwem w imieniu chorego króla. Nie położyło to jednak kresu walce, która przerodziła się w długoletnią (1455-1485) wojnę domową. Od herbów przywódców zwalczających się stronnictw (Lancastrowie — róża czerwona. Yorkowie — róża biała), zwano ją wojną Dwóch Róż. Była to w gruncie rzeczy walka wielkich rodów feudalnych Anglii o wpływy w królestwie. Chociaż więc cierpiał z jej powodu cały kraj. to jednak odbiła się ona w sposób specjalnie dotkliwy na losach tej właśnie grupy społecznej. Uległa ona niemal całkowitemu wytępieniu, bowiem jej przedstawiciele, którzy nie padli na polach bitew, zostali wymordowani przez swoich przeciwników. Zmienne koleje wojny przechylały zwycięstwo raz na jedną, innym razem na drugą stronę. Ryszard ks. Yorku poległ wprawdzie już w 1460 r.. zastąpił go jednak w charakterze przywódcy stronnictwa starszy syn, który w ogłosił się królem pod imieniem Edwarda IV. Pozbawiając wolności Henryka VI. Zatarg między nowym królem a jego głównym stronnikiem — hr. Warwickiem — otworzył przed Lancastrami możność powrotu do władzy. Nie potrafili jednak wykorzystać tej szansy, pozwalając Edwardowi IV rozprawić się z Warwickiem. Przyszło im za to drogo zapłacić, bowiem zwycięski Edward polecił zamordować znajdujących się w jego rękach Henryka VI i jego syna księcia Walii. Ta krwawa rozprawa zapewniła wprawdzie Edwardowi IV spokojny koniec panowania, jednak nie uchroniła kraju od dalszych wstrząsów po jego śmierci. Wówczas to sięgnął po koronę brat zmarłego Ryszard III, który nie tylko pozbawił życia prawnych jej dziedziców, a swoich nieletnich bratanków, ale rozpoczął prześladowanie tych wszystkich, w których upatrywał potencjalnych wrogów. Zmobilizował w ten sposób przeciwko sobie silną opozycję, powodując wysunięcie przez nią kandydatury powinowatego Lancastrów — Henryka Tudora. Rozpoczęły się więc znowu zbrojne zapasy, tym razem jednak znacznie krótsze. Ryszard opuszczony przez większość stronników poległ w bitwie stoczonej z opozycją. .Jej zwycięstwo pozwoliło na obwołanie królem Tudora pod imieniem Henryka VII. Przez poślubienie córki Edwarda IV połączył on w swych rękach pretensje obu rywalizujących rodów i położył dzięki temu kres długotrwałej wojnie domowej.