Wyrok z dnia 18 lutego 2009 r., III KK 349/08
1. Sądy obu instancji (…), zgodnie z regułą intemporalną wyrażoną w art. 4 § 1 k.k. z 1997 r. stanowiącą, iż należy stosować ustawę obowiązującą w czasie orzekania (nową), chyba że jej zastosowanie prowadzi do pogorszenia sytuacji sprawcy, powinny były przed, dokonaniem oceny prawnej czynów, rozważyć w pierwszej kolejności które unormowania in concreto są względniejsze dla oskarżonej w odniesieniu do każdego z zarzucanych jej czynów.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, sądy orzekające zobowiązane były wskazać przyczyny i powody, dla których 10 czynów popełnionych przez oskarżoną E. S.-G. w czasie obowiązywania stanu prawnego poprzedzającego wejście w życie Kodeksu karnego z 1997 r. zostało ocenionych na płaszczyźnie stanu prawnego obowiązującego w czasie orzekania.
2. (…) Porównanie katalogu kar dodatkowych zawartego w art. 38 k.k. z 1969 r. z zawartą w Kodeksie karnym z 1997 r. instytucją obligatoryjnego naprawienia szkody wynikającą z art. 46 § 1 k.k., której poprzedni Kodeks karny nie przewidywał nawet w formie fakultatywnej wynika, że względniejszą ustawą dla oskarżonej, która powinna stanowić podstawę prawną orzekania co do czynów popełnionych przed 1 września 1998 r. jest Kodeks karny z 1969 r.
3. Surowsze limity kary odbytej, przewidziane w Kodeksie karnym z 1969 r. do udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia, w porównaniu do zasad karnych przewidzianych w Kodeksie karnym z 1997 r. w tym zakresie nie mają wpływu na ocenę względności ustaw w świetle art. 4 § 1 k.k. Od dnia wejścia w życie Kodeksu karnego z 1997 r. warunkowe zwolnienie z odbycia reszty kary, udzielane jest według zasad przewidzianych w tym Kodeksie bez względu na uprawnienia wynikające z regulacji poprzedniego Kodeksu karnego.
4. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. (…)
5. Aby można było przypisać popełnienie przestępstw z art. 286 § 1 k.k., przy zastosowaniu konstrukcji ciągu przestępstw, sądy obu instancji winny każdorazowo dokonać dokładnego opisu wszystkich elementów czynu mających znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, nie pomijając żadnego aspektu zachowania należącego do ustawowych znamion przestępstwa w odniesieniu do każdego ogniwa wchodzącego w skład ciągu przestępstw.
1
ART. 4 K.K.