1. Które z reguł wchodzą w skład reguł utrzymania płynności
Ewolucja podejścia do kwestii płynności banku pozwala wyróżnić 4 podstawowe koncepcje regulowania płynności banku:
złotą regułę bankową,
regułę osadu we wkładach,
regułę przesunięć w aktywach bilansu,
regułę maksymalnego obciążenia.
Złota reguła bankowa
Została przedstawiona w pracy Otto Hübnera w 1854 r. Reguła ta wymaga pełnej zgodności działalności aktywnej i pasywnej pod względem kwot i terminów, co oznacza, że terminowi płatności składnika pasywów powinny odpowiadać odpowiednie kwoty i terminy aktywów. Jednocześnie nie uwzględnia ona możliwości przyjęcia nowych wkładów w celu spłacenia poprzednich. Również terminy ustalone w umowie są traktowane jako ostateczne, a istniejąca w rzeczywistości bezumowna prolongata wkładów nie jest brana pod uwagę.
Reguła osadu we wkładach
Reguła ta uwzględnia możliwości prolongaty wkładów na rachunkach, a także nowych wkładów, które zastępują dotychczasowe. W ten sposób tworzony jest z krótkoterminowych wkładów długoterminowy "osad", tzw. depozyt rdzenny, który może być podstawą udzielania długoterminowego kredytu. Stwarza to podstawę do transformacji terminów w banku, oznacza to, że część wszystkich wkładów bankowych może zostać wykorzystana "ponad terminy wkładów" w operacjach aktywnych.
Reguła „osadu we wkładach” wymaga bardzo wnikliwego obserwowania całości wkładów przez dłuższy czas w celu ustalenia wielkości tej części wkładów, która stale pozostaje w banku.
Reguła przesunięć w aktywach bilansu
Koncepcja powstała w XX wieku, gdy za celowe uznano ratowanie płynności banku za pomocą przedterminowej likwidacji aktywów. Wymaga to przestrzegania określonych reguł inwestowania kapitału, tzn. utrzymywania w portfelu aktywów takich składników, które - w przypadku spiętrzenia płatności banku - mogłyby podlegać przedterminowej likwidacji bez większych strat.
Regułę maksymalnego obciążenia
Reguła sformułowana w końcu lat pięćdziesiątych. Stanowi ona rozwinięcie reguły przesunięć. Reguła maksymalnego obciążenia ustala, jakie powinny być zachowane relacje między wysokością strat poniesionych przy likwidacji aktywów przed terminem ich zapadalności a kapitałem własnym banku. Według tej reguły wywiązanie się banku ze zobowiązań płatniczych w terminie wymaga spełnienia dwu warunków:
wartość podlegających likwidacji aktywów musi być przynajmniej równa kwocie wymagalnych zobowiązań,
strata wynikająca z odstąpienia aktywów przed terminem ich zapadalności nie może być większa od kapitału własnego banku.
2. Value at Risk
Value at Risk - miara ryzyka wartości zagrożonej pozwala nam wyrazić ryzyko w ujęciu kwotowym, co daje możliwość porównywania rodzajów ryzyka.
Kalkulacja VaR odbywa się z zastosowanie procedur statystycznych.
Modele wartości zagrożonej stosujemy do rodzajów ryzyka tj:
Kredytowe,
Stopy procentowej księgi bankowej,
Inwestycji księgi bankowej,
Rynkowego,
Operacyjnego.
VaR jest miarą strat.
Skupia się tylko na negatywnych odchyleniach.
Jest miarą najbardziej kompleksową ze wszystkich stosowanych do oceny ryzyka gdyż stanowi połączenie analizy zmienności i analizy wrażliwości.
Wymaga modelowania rozkładu prawdopodobieństwa.
VaR można zapisać następująco:
VaR = oczekiwana strata ( zysk ) - maksymalna strata przy danym alfa ( poziomie istotności )
VaR może też występować w postaci absolutnej gdzie:
VaR ( absolutny ) = maksymalna strata przy danym alfa ( poziomie istotności)
3. Wypłacalność instytucji kredytowej
Wypłacalność jest to stopień, w jakim aktywa rzeczywiste, czyli zbywalne i będące w dyspozycji banku, przewyższają zobowiązania. Inaczej możemy określić, że wypłacalność to poziom zadłużenia w stosunku do aktywów lub kapitału
4. ROE
ROE = Zysk netto / kapitały własne
Wskaźnik rentowności kapitałów własnych bada stopę zwrotu jaką osiąga się w stosunku do zaangażowanego kapitału własnego. Rosnąca jego wartość świadczy o poprawiającej się sytuacji w firmie, gdyż mniejszym nakładem kapitału można osiągnąć oczekiwany zysk.
5. Hedging
Hedging jest to strategia polegająca na zabezpieczaniu się przed zmianą ceny instrumentu bazowego, na przykład: ceny dobra, kursu waluty, stopy procentowej.
Z reguły transakcje hedgingowe polegają na kupnie odpowiednich instrumentów finansowych. Jest to technika bardzo popularna ze względu na jej prostotę i taniość w porównaniu z innymi rozwiązaniami. De facto jednak, każda transakcja minimalizująca ekspozycję przedsiębiorstwa na ryzyko zmiany ceny, jest transakcją hedgingową.
6. Luka płynności
Luka płynności jest zestawieniem niedopasowania terminów płatności (zapadalności i wymagalności)
aktywów i pasywów. Wynikiem różnicy sumy aktywów zapadających i sumy pasywów wymagalnych w danym przedziale czasowym jest luka. Jeśli aktywa przewyższają pasywa dla danego przedziału czasowego oznacza to lukę dodatnią, a zatem nadwyżkę pieniądza w danym przedziale, która może być zainwestowana. Ujemna luka oznacza przewagę pasywów nad aktywami czyli potrzebę płynności.
Metoda luki płynności opiera się na zestawieniu wartości aktywów i pasywów w ustalonych przedziałach czasowych. Umożliwia to określenie wysokości niedopasowania.
Zasady luki:
luka( dodatnia) wartość aktywu przewyższa wartość pasywów, oznacza to podaż płynności pieniądza dla danego okresu (wysokie zasoby gotówki, przez co pogarsza rentowność
luka (ujemna) przewaga pasywów nad aktywami, wskazuje to niedobór środków pieniężnych do wywiązywania się banku z wymaganych płynności w danym przedziale czasowym ( pojawia się ryzyko ze deponenci nagle zaczną żądać swoich depozytów)
brak luki - występuje dopasowanie.
7. Filary Bazylea 2
8. Turbulencje oznaczają..
Charakterystyczną cechą dla otoczenia każdego niemal przedsiębiorstwa jest jego zmienność i złożoność, czyli według określenia H. J. Ansoff´a turbulencja . Jest to szczególna właściwość, szczególnie dla banków działających na rynku międzynarodowym, gdzie wiąże się to z większym ryzykiem i niepewnością. Turbulencja może być scharakteryzowana przez:
wzrost nowości zmiany,
wzrost intensywności otoczenia,
wzrost szybkości zmian otoczenia
złożoność otoczenia.
1)Wzrost nowości zmian otoczenia polega na tym, że istotne wydarzenia mające wpływ na funkcjonowanie banków, coraz bardziej odbiegają od dotychczasowego doświadczenia. co wg tego autora oznacza, że zdarzenia wpływające na przedsiębiorstwa różnią się znacznie od tego, co firmy znają z przeszłości;
2) Wzrost intensywności otoczenia oznacza, że związki banku z jego partnerami stają się coraz ważniejsze dla kadry kierowniczej, a stopień uzależnienia przedsiębiorstwa od otoczenia i jego wpływ na poszczególne elementy staje się coraz większy. Konsekwencją tego jest wydatkowanie większej ilości energii i uwagi ze strony kierownictwa na utrzymywanie relacji pomiędzy organizacją, a elementami jej otoczenia. Związki banku z jego partnerami stają się coraz ważniejsze dla banku, a więc stopień uzależnienia banku od otoczenia i jego wpływ na poszczególne elementy działalności banku staje się coraz większy.
3) Wzrost szybkości zmian otoczenia związany jest z rosnącą innowacyjnością poszczególnych podmiotów gospodarczych. Czas, jaki potrzebny im jest na wprowadzenie innowacji w produktach oraz w innych działaniach banku, staje się coraz krótszy.
4) Wspólnym elementem wymienionych koncepcji jest bezpośrednio złożoność otoczenia,
generowana, zmianami jego elementów, natomiast pośrednio szybkość zmian implikowanych
w otoczeniu organizacji. Wzrost złożoności otoczenia- wynika z rosnącego zróżnicowania i rosnącej dynamiki zmian otoczenia oddziaływujących na bank ( rosnące dynamicznie zróżnicowanie), a ich wpływ na bank coraz trudniejszy do przewidzenia. Ma to także znaczenie dla granic otoczenia przedsiębiorstwa, które staja się bardziej zmienne. Tak więc zmiany otoczenia niewątpliwie wywołują jego turbulencję.
Ruch w otoczeniu organizacji generowany jest wieloma czynnikami. Niewątpliwie
kluczowe znaczenie ma tzw. „uogólniona niepewność”- „stan lawinowo narastającej niepewności”. Źródeł zjawiska upatruje się w tempie, zakresie, głębokości i szybkości rozchodzenia się zmian w zglobalizowanej gospodarce, która jest otoczeniem biznesu. Czynnikami powodującymi nasilenie turbulencji otoczenia są m.in. wahania kursów walut i stóp procentowych, przełomy technologiczne, niespodziewana konkurencja globalnych graczy opanowujących coraz to nowe nisze rynkowe czy wydarzenia polityczne, które dodatkowo wzmagają niepewność otoczenia. Według wspomnianego autora
można wyróżnić trzy główne cechy „uogólnionej niepewności”, bezpośrednio skorelowanej z
turbulencją otoczenia. Są nimi:
1. Powstanie rynku globalnego, na którym gracze bez żadnych ograniczeń poszukują
tańszych dostawców, produktów o coraz to lepszej jakości.
2. Skrócenie cyklu życia produktów i technologii.
3. „Nowa gospodarka” oparta na stale doskonalonych technologiach informacyjnych,
która gwarantuje szybki i tani dostęp do informacji i zasobów wiedzy, jednocześnie
powodując nieograniczony niemal wzrost efektywności i wydajności.
Pan H.J. Ansoff stwierdził, że każda firma niezależnie od wyboru strategii wzrostu realizuje na swój użytek jedną z czterech strategii:
penetracji - rozwój firmy na dotychczasowych rynkach z większą intensywnością;
rozwoju rynku - zdobywanie nowych rynków dla swoich produktów;
rozwoju produktu - rozwój firmy w nowych branżach;
dywersyfikacji - rozwój firmy zarówno w nowych branżach, jak też na nowych rynkach.
Co to ma wspólnego z wyborem wspomnianej ścieżki wzrostu? Otóż owe strategie, przedstawione zgrabnie w macierzy, są realizowane zawsze - zmienia się optyka. O ile po wyborze wzrostu wewnętrznego interesuje mnie tylko interes firmy i tylko pod tym kątem podejmuję decyzje, to po wyborze wzrostu zewnętrznego muszę brać pod uwagę także interesy partnerów, lub potencjalnych partnerów (jak w małżeństwie).
Jak wspomniałem na początku strategii jest dużo i mnożą się one (przez pączkowanie) im bardziej szczegółowo student zagłębia się w temat. Nic więc dziwnego, że podobnie jest ze strategią korporacji. Jeżeli na tym poziomie zarządzania firma obiera ścieżkę wzrostu wewnętrznego, to można przyjąć, że chodzi o walkę z konkurencją na rynkach międzynarodowych. Stąd mowa o następujących strategiach ponadgranicznych:
strategia eksportowa - klasyczna metoda ekspansji międzynarodowej i pierwsza, od której firma rozpoczyna swoją obecność na rynkach zagranicznych. Sens tej strategii opiera się na zwykłej konkurencji, tzn. zaproponowaniu za granicą towarów lepszych lub tańszych niż tamtejsi producenci. Oczywiście większy obszar - więcej problemów. Trzeba dobrze wiedzieć jak duży to ma być eksport, na które rynki, jakie będą koszty działań marketingowych. Coraz częściej przedmiotem eksportu staje się wiedza i własność intelektualna - warto o tym pamiętać w świecie gdzie nowoczesne technologie są tak powszechne jak napięcie w gniazdku.
strategia multilokalna - stosowana przez firmę, która istnieje już na rynku międzynarodowym, ma swoje filie w różnych regionach świata. Chodzi o to, że owe regiony różnią się od siebie gustami klientów, uwarunkowaniami kulturalnymi, religijnymi, politycznymi społecznymi, czy politycznymi. Realizacja tej strategii, która ma przecież doprowadzić (jak każda inna) do wzrostu przewagi konkurencyjnej całej firmy, polega na uzyskaniu takiej przewagi oddzielnie w każdym regionie. Innymi słowy: n
przewaga konkurencyjna firmy = Σ przewaga konkurencyjna filii k.
k=1
Ponieważ filie działają w odmiennych warunkach jasne jest, że mają dużą niezależność wobec centrali w takich obszarach jak marketing, produkcja (jej wielkość i rodzaj), decyzje strategiczne na niższych poziomach zarządzania. Można powiedzieć, ze strategia multilokalna prowadzi do powstania wielu autonomicznych podmiotów mających wspólną centralę, jednak „wrośniętych” w specyfikę swojego regionu.
strategia globalna - można sądzić, ze jest to przeciwieństwo strategii multilokalnej. Firma stosująca tę strategię nie tworzy autonomicznych filii, traktuje obszar działania (nawet cały świat) jako zunifikowany rynek, dla którego stosuje jednakowe systemy produkcji i standaryzacji wyrobów. Takiej firmy nie interesują jakieś lokalne zawirowania rynku, a jedynie jego globalna kondycja. Można powiedzieć, że jest to firma krajowa, w której na wszystko patrzy się ze stacji kosmicznej a nie z poziomu lokalnej giełdy.
Odpowiedź brzmi: McDonalds!
strategie transnarodowe - kompilacja strategii globalnej i multilokalnej, „ze wskazaniem” na tę pierwszą. To wskazanie wynika stąd, że realizuje ją firma, która w swojej globalnych działaniach uwzględnia lokalne warunki. Jest to oczywiście trudniejsze od potraktowania wszystkich na świecie takim samym hamburgerem, jednak wartość dodana tej strategii wydaje się być większa.
Jeżeli na poziomie zarządzania, dla którego przypisana jest strategia korporacji, firma obiera ścieżkę wzrostu zewnętrznego, to można przyjąć, że chodzi o współpracę z partnerami na rynkach międzynarodowych, czasami nawet z konkurencją. Stąd mowa o strategiach współpracy:
połączenie firm - wynika z prostego wywodu myślowego: po co moja firma i mój konkurent mamy sobie szkodzić, skoro możemy zacząć grać razem.
Jeżeli firmy mają podobny potencjał i łączą się tworząc nowy podmiot gospodarczy na bazie tych firm wówczas mówimy o fuzji.
Jeżeli jedna z firm jest zdecydowanie większa - może wówczas wykupić mniejszą firmę. Na rynku pozostanie tylko silniejszy podmiot - w ten sposób dochodzi właśnie do przejęcia.
współpraca partnerska - ma miejsce tam, gdzie firmy dobrowolnie zawierają porozumienia o współpracy w celu zdobycia przewagi konkurencyjnej na danym obszarze. Oczywiście partnerzy postrzegają przewagę konkurencyjną z własnego punktu widzenia, dlatego współpraca partnerska ma sens jedynie wówczas gdy owa przewaga może być zbudowana i utrzymana tylko po połączeniu sił. Współpraca partnerska może byś realizowana w formie:
aliansu strategicznego - umowy między podmiotami gospodarczymi chcącymi prowadzić razem jakiś projekt. Jest to dla firm o tyle wygodna forma, że są to raczej „luźne związki” (cokolwiek to znaczy...) i łatwo jest się z nich wycofać,
przedsięwzięcia joint venture - jest to forma spółki, którą firmy tworzą w celu realizacji wspólnych projektów. Z reguły spółkę tworzą firmy o różnych potencjałach - większej zależy na wejściu lub umocnieniu się na danym rynku, a mniejszej na uzyskaniu know-how.
konsorcjum - dotyczy kooperacji w dziedzinie , w której potencjał jednego partnera jest zbyt mały (np. badania naukowe). Konsorcjum nie posiada osobowości prawnej, jednak może zwiększyć wiarygodność partnerów, rozłożyć ryzyko, zwiększyć zasięg działania.
9. Kategoria OBS w bankowości to...
Coraz więcej banków w celu zwiększenia swoich zysków rozszerza swoją aktywność na rynkach aktywów pozabilansowych OBS (off-balance sheet). Instrumenty z obszaru OBS generują przychody z tytułu prowizji i należą do coraz ważniejszych produktów finansowych, nie pojawiając się jednak w postaci aktywów lub pasywów w bilansie banków (S. Heffernan) Niektóre instrumenty typu OBS są oferowane przez banki od wielu lat lecz współcześnie szybko rośnie skala aktywności banków i potrzeb wszystkich grup klientów. Jest to np. pośrednictwo banków w emisji i zakupie papierów wartościowych, custody banking (gł. usługi powiernicze), asset management etc. Od ok. 20 lat szybko rozwijają się usługi banków w zakresie nowych produktów typu OBS, w tym zwłaszcza w zakresie wykorzystania instrumentów pochodnych i rozwiązań sekurytyzacyjnych. Banki występują w nowej roli nie tylko jako dostawca produktów klasycznych ale także w roli dostawcy rozwiązań.
10. Sekurytyzacja
Sekurytyzacja sensu largo obejmuje emisje i sprzedaż papierów dłużnych zabezpieczonych konkretnymi aktywami ABS*/ (już uruchomionymi jak też przyszłymi).
Sekurytyzację (z pkt. widzenia banku) dzielimy na:
1. sekurytyzację aktywów bankowych;
2. sekurytyzację aktywów pozabankowych.
Ponadto sekurytyzację możemy podzielić na:
1. prostą > bazującą na już istniejących aktywach;
2. złożoną > bazującą na przyszłych aktywach (FFS > future flow securitization) > dominuje funkcja finansowania inwestycji ale także funkcje spekulacyjne
Ponadto sekurytyzację możemy podzielić w oparciu o sposób transferu aktywów do SPV (special purpose vehicle):
1. sekurytyzację opartą na odnowieniu (nowacji) umów dot. aktywów;
2. sekurytyzację opartą na przelewie (cesji) wierzytelności;
3. sekurytyzację opartą na sub-partycypacji w zawartych umowach.
Podstawowe przyczyny coraz szerszego wykorzystywania sekurytyzacji przez banki:
1. sekurytyzacja umożliwia obniżanie wartości aktywów bilansowych obarczonych określonym ryzykiem i poprawianie wskaźników > głównie w zakresie ryzyk kapitałowych, w tym zwłaszcza BCR (Basel Capital Ratio);
2. sekurytyzacja umożliwia poprawę płynności banku:
poprzez „uwalnianie” pasywów finansujących uruchomione poprzednio aktywa, a to z kolei stwarza możliwość uruchamiania nowych zaangażowań banku po stronie aktywów, w tym udzielania nowych kredytów, w konsekwencji rosną też znacząco dochody banków z tytułu prowizji i opłat tzw. fee business
3. sekurytyzowane aktywa stają się, poprzez ABS, przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych, a więc banki, których ABS-y mają dobry rating mogą przyspieszać tempo akcji kredytowej z góry zakładając sekurytyzację przyszłych aktywów bankowych czyli zwiekszając rotację kapitału. Rosną też w ten sposób oczywiście dochody zarówno kapitałowe jak i prowizyjne banku.
Pozostałe zalety sekurytyzacji z pkt. widzenia korzyści dla banku:
przyśpieszenie przepływów finansowych (własnych i klientowskich);
możliwość zamiany kredytów czyli aktywów bilansowych o niskiej płynności na płynne papiery wartościowe etc.
możliwość zaoferowania ABS klientom banku;
możliwość pozyskiwania dodatkowych klientów;
poprawa wskaźników rentowności;
satysfakcjonująca stopa zwrotu;
dochody w formie opłat i prowizji (za organizację sekurytyzacji na zlecenie Klientów, za gwarantowanie i obsługę stron transakcji etc.);
możliwość zmniejszania zaangażowania (a zwłaszcza zarządzania zaangażowaniami) banku w niektóre kategorie klientów i aktywów;
11. CDO to..
Są to instrumenty sekurytyzacji oparte na długu. Instrumenty CDO zabezpiecza się portfelem aktywów, do którego należą m.in. kredyty korporacyjne lub ustrukturyzowane zobowiązania finansowe. Połączone w portfel (podobnie jak w przypadku instrumentów MBO), zostają podzielone na nowe papiery wartościowe i są oferowane w transzach rozmaitym inwestorom. Wysokość płatności odsetkowych, kapitałowych oraz faktyczny moment wygaśnięcia zobowiązania determinowane są przez wyniki portfela obligacji stanowiącego zabezpieczenie instrumentów CDO. Tego typu instrumenty stanowią atrakcyjną alternatywę dla inwestorów, ponieważ oferują więcej możliwości wyboru poziomu ryzyka oraz żądanej stopy zwrotu w porównaniu do MBS, czy ABS.
Instrumenty CDO oferują bankom wiele korzyści:
zamianę aktywów o niskiej płynności, jakimi są kredyty, w płynne papiery wartościowe,
zainteresowanie szerokiej grupy inwestorów, którzy cenią sobie możliwość wyboru różnych transz, odpowiadających ich indywidualnej awersji do ryzyka i żądanym stopom zwrotu.
12. Strategia zrównoważonego zarządzania płynnością
Jest to strategia, która przyjmuje kompromisowy tryb postępowania w stosunku do obu poprzednich strategii. Zakłada, że część przewidywanego zapotrzebowania na płynność powinna znaleźć pokrycie w magazynowanej płynności, a pozostała jego część - w pożyczonej płynności, zapewnionej przez zawarcie wyprzedzających umów z dostawcami funduszy.
13. Konwergencja
ewolucja upodobniająca instytucji pośrednictwa finansowego
Powstanie holdingów i konglomeratów finansowych zamazuje wyraźny podział między bankami uniwersalnymi a depozytowo-kredytowymi i inwestycyjnymi.
W USA i w innych krajach modelu anglosaskiego następuje odchodzenie od ostrego rozdziału bankowości inwestycyjnej od bankowości depozytowo-kredytowej w stronę bankowości uniwersalnej,
W krajach tzw. modelu kontynentalnego akcentuje się potrzebę specjalizacji i wzrostu znaczenia bankowości inwestycyjnej.
Głównymi argumentami za łączeniem depozytowo-kredytowej bankowości komercyjnej i bankowości inwestycyjnej są:
-korzyści skali, mają charakter produkcyjny i polegają na ograniczeniu kosztu łącznego:
pion depozytowo - kredytowy może korzystać z danych pionu inwestycyjnego i odwrotnie bankowość korporacyjna,
znaczenie komplementarności i substytucji produktów kredytowych i rynku kapitałowego, co pozwala na zniesienie niedogodności związanych z koniunkturalnością i sezonowością każdego rodzaju produktu,
lepsze zaspokajanie potrzeb klientów, którzy chętnie korzystają z wielu usług banku etc.
-przewaga informacyjna - banki depozytowo - kredytowe mają większy dostęp do informacji o firmach w związku z długookresowym charakterem relacji kredytobiorca - kredytodawca i związanym z tym monitoringiem bankowym, niż banki inwestycyjne, działające tylko na rynku finansowym determinowanym czynnikami krótkookresowymi,
-lepsze zarządzanie ryzykami banku etc.
14. Kapitał ekonomiczny banku to...
15. Reguła przesunięć w banku oparta jest na..
Reguła przesunięć - Jest to możliwość wykorzystania dla zapewnienia płynności banku aktywów, których termin likwidacji jeszcze nie nastąpił, jak zobowiązania wekslowe, które jeszcze nie są wymagalne. Na podstawie tej tezy ekonomiści angielscy sformułowali kolejną regułę, określaną jako regułę przesunięć.
16. Strategia magazynowania płynności
Polega ona na utrzymywaniu w aktywach bilansu odpowiednio wysokich rezerw płynności w formie gotówki i łatwo zbywalnych aktywów dla pokrycia popytu na płynność. Przez łatwo zbywalne aktywa należy rozumieć takie aktywa, dla których istnieje tzw. gotowy rynek, utrzymuje się stabilna cena rynkowa i występuje szansa ponownego wejścia w ich posiadanie.
Jest ona głównie stosowana przez małe banki, ponieważ jest mało ryzykowna i nie wymaga posiadania wysokiej pozycji na rynku pieniężnym. Zalety te są jednak okupione obniżeniem stopy zwrotu z zainwestowanego kapitału w aktywa.
17. Strategia marketingowa opierająca się na oferowaniu standaryzowanych produktów to...
Strategie marketingowe banków obejmują swym działaniem decyzje, środki i sposoby realizacji celów marketingowych oraz odpowiedni ich dobór i kombinacje, które powinny zapewnić osiągnięcie zamierzonych celów. Wszystkie podmioty gospodarcze, a co za tym idzie, także i banki kierują się w swoim postępowaniu utrzymaniem i umocnieniem pozycji na rynku, a także zyskiem.
Możemy wyróżnić kilka podstawowych rodzajów strategii marketingowych:
1.agregacyjną,
2.innowacyjną,
3.dyferencjacji produktu,
4.segmentacji rynku.
Ad. 1. Strategia agregacyjna jest oparta na jednolitym programie działania, oferowaniu standaryzowanych produktów, stosowaniu jednolitych kanałów dystrybucji i środków wspierania sprzedaży. Głównym celem banku jest zaspokojenie potrzeb przeciętnego klienta, co pozwala mu na czerpanie korzyści wynikających z dużej skali działania. Strategia agregacyjna stosowana jest gdy nie ma zróżnicowanego popytu, a segment (-ty) rynku, z którym bank ma do czynienia jest chłonny. Za przyczynę jej stosowania uważa się także brak dostatecznych środków finansowych i odpowiednio wykształconych kadr. W efekcie jej stosowania nie prowadzi się szeroko zakrojonych badań marketingowych i w zasadzie nie różnicuje produktów. Używa jej się głównie w celu psychologicznego różnicowania produktów.
Ad. 2. Strategia innowacyjna polega na wprowadzaniu ciągłych innowacji celem wyprzedzenia potrzeb i gustów konsumentów., a także wyprzedzenia w tych działaniach konkurentów. Wiążę się ona nieodłącznie z koniecznością prowadzenia badań nad nowymi produktami. Ze względu na ich bardzo wysokie koszty, dotyczą one z reguły wybranej grupy produktów. Banki stosujące tą strategię muszą dysponować personelem badawczym o bardzo wysokich kwalifikacjach oraz szybkim systemem zbierania i przetwarzania informacji marketingowych. Charakteryzować się także powinny dobrymi zdolnościami adaptacyjnymi. Strategia innowacyjna posiada kilka odmian. Wyróżnia się jej rózne odmiany , w tym m.in. strategię: ofensywną, defensywną, imitacyjną, zależną, ewolucyjną.
Ad. 3. Strategia dyferencjacji (pozornej dywersyfikacji) produktów to różnicowanie ich poprzez ulepszanie, udoskonalanie, wprowadzenie nowego opakowania, znaku towarowego itp. Działanie to ma na celu ich zmianę z psychologicznego punktu widzenia, gdyż strategię tą wykorzystuje się do różnicowania lub/i eksponowania dodatkowej funkcji już istniejących produktów. W obszarze usług bankowych mamy do czynienia najczęściej z ulepszaniem i usprawnianiem produktów, a autentyczne nowości pojawiają się sporadycznie. Dużym problemem dla banków jest łatwość kopiowania nowych produktów i brak ich ochrony patentowej, co powoduje, że nowe usługi są bardzo szybko świadczone przez kolejne banki. W wyniku takiej działalności banków najczęściej spotykamy strategię dyferencjacji jako równoległą do strategii innowacyjnej w zależności od segmentów klienta.
Ad. 4. Strategia segmentacji rynku to wyodrębnienie jednorodnych grup konsumentów i opracowanie dla każdej z nich odpowiedniej polityki sprzedaży. Wyodrębnienie grup konsumentów o podobnych cechach jest warunkiem koniecznym, ale nie przesądzającym, o istnieniu odrębnego segmentu rynku.
Strategia segmentacji w oparciu o prawidłowo przeprowadzona segmentację rynku umożliwia: Lepsze dostosowanie produktów do potrzeb nabywców, a także szybszą obserwację zachodzących na rynku zmian i lepsze się do nich dostosowanie, jak również lepsze wykorzystanie środków akwizycji i sprzedaży oraz dostosowanie ich do określonych grup/subsegmentów konsumenckich.
Korzyści ze strategii segmentacji mogą zostać osiągnięte jeśli zostanie ona przeprowadzona w sposób prawidłowy, a segment rynku do którego ją odniesiemy będzie:
mierzalny - tj. taki, w odniesieniu do którego można uzyskać informacje o różnych cechach konsumentów,
rozległy - tj. taki, że jego udział w obrotach banku uzasadnia stosowanie indywidualnej strategii działania,
rozwijający się.
18. Marketing mix 4P
Marketing-mix to inaczej kompozycja marketingowa, jest więc kategorią o współzależnych elementach, które jako zintegrowany system oddziałują na zjawiska rynkowe.
Wyróżniamy kilka koncepcji marketing-mix: najbardziej popularna to 4P, następnie formuła 4C, marketing mix dla usług 7P, również dwuczynnikowa Frey'a (oferta, metody i narzędzia) oraz trzyczynnikowa Lazera i Kellyego (produkt i serwis, dystrybucja, komunikacja i przekaz informacji).
Koncepcja 4P - Została ona zaproponowana przez McCarthy'ego i obejmuje:
Produkt (ang. product) Jest on agregatem pewnych właściwości, spełnia określone funkcje podstawowe i dodatkowe, jak i może być rozpatrywany w różnych aspektach: np. rynkowym, techniczno-technologicznym, umiejscowienia wśród pozostałych ofert, cyklu życia. Przy jego analizowaniu zwracamy również uwagę na jakość, markę, opakowanie, gwarancję, jak jest postrzegany przez konsumentów i czy zaspakaja ich potrzeby.
Cena (ang. price) Cena jest z punktu widzenia nabywców, wydatkiem, który musi być przez nich poniesiony, aby wejść w posiadanie produktu. Natomiast dla przedsiębiorstwa jest wynagrodzeniem za poniesione nakłady. Charakteryzuje się ją za pomocą: polityki cenowej (np. czy cena i koszty są konkurencyjne), wskaźnika elastyczności cenowej popytu, progów rentowności, rabatów, upustów, warunków płatności.
Dystrybucja (ang. place) Zajmuje się sposobem rozmieszczenia gotowych produktów na rynku i zaoferowania ich do sprzedaży. Omawia onakanały dystrybucji - czyli układy wzajemnie zależnych organizacji zaangażowanych w proces udostępnienia produktu bądź usługi konsumentom lub odbiorcom przemysłowym. Syntetycznej ocenie poziomu obsługi rynku służą tzw. wskaźnik wartości liczbowej i ważonej dystrybucji.
Promocja (ang. promotion) Zaliczamy do niej:
reklamę, która jest płatną i bezosobową formą promocji adresowaną do masowego odbiorcy;
public relations (propaganda marketingowa) jest to ogół działań związanych z utrzymaniem jak najlepszych stosunków przedsiębiorstwa z otoczeniem;
sponsorowanie, czyli organizowanie środków finansowych, rzeczowych, usług na wspieranie różnorodnej działalności dla osiągnięcia określonych celów marketingowych;
sprzedaż osobista czyli komunikowanie się przedsiębiorstwa z rynkiem oraz wspierania sprzedaży związanych z bezpośrednimi kontaktami sprzedawcy z nabywcą
promocja sprzedaży obejmuje te działania i środki, które podwyższają stopień skłonności konsumentów do zakupu np. produktu przez zwiększenie jego atrakcyjności
Zgodnie z teoria 4P marketing-mix służy do produkcji właściwego i posiadającego odpowiednie cechy produktu, dostępnego we właściwym czasie i miejscu, przy właściwych rozmiarachpromocji i posiadaniu właściwej ceny.
19. Zobowiązaniem pozabilansowym banku jest
W bilansie ponadto wykazuje się zobowiązania pozabilansowe udzielone i otrzymane w następującym układzie:
I. Zobowiązania warunkowe z tytułu:
1. Weksli akceptowanych i indosowanych, czeków, akredytyw itp.
2. Udzielonych gwarancji i poręczeń
3. Pozostałych
Do zobowiązań pozabilansowych wykazywanych w powyższych pozycjach szczegółowych zalicza się:
- do pozycji 1- potencjalne zobowiązania przyszłościowe banku z tytułu akceptowanych (zobowiązanie do wykupu) i indosowanych (przeniesienie prawa własności) weksli, akredytyw itp., które mogą stać się wymagalne w przypadku zaistnienia określonych okoliczności (np. nie wykupienia przez klienta banku weksli, nie zapłacenia przez klienta należności na którą otwarto akredytywę),
- do pozycji 2 - potencjalne zobowiązania przyszłościowe banku z racji udzielonych klientom banku gwarancji i poręczeń z różnych tytułów,
- do pozycji 3 - potencjalne zobowiązania banku inne niż wymienione w pozycjach 1 i 2
II. Zobowiązania wynikające z tytułu operacji kupna / sprzedaży z klauzulą odkupu
Do zobowiązań wykazywanych w tej pozycji pozabilansowej zalicza się potencjalne zobowiązania, które mogą w przyszłości wystąpić z tytułu zobowiązania się banku do zakupu papierów wartościowych, sprzedaży papierów emitentów.
III. Ryzyko kredytowe wywołane nieodwołalnym zobowiązaniem
Do zobowiązań pozabilansowych wykazywanych w tej pozycji zalicza się poręczenia i gwarancje udzielone klientom na kredyty otrzymane z innych banków
a) pożyczka podporządkowana
b) niepodzielony wynik finansowy
c) przychód przyszłych okresów.....
20. Ryzyko operacyjne
21.Strategia segmentacji umożliwia...
Strategia segmentacji rynku to wyodrębnienie jednorodnych grup konsumentów i opracowanie dla każdej z nich odpowiedniej polityki sprzedaży. Wyodrębnienie grup konsumentów o podobnych cechach jest warunkiem koniecznym, ale nie przesądzającym, o istnieniu odrębnego segmentu rynku. Segmentacja rynku umożliwia nam dostosowanie produktów do potrzeb nabywców, a także szybszą obserwację zachodzących na rynku zmian i lepsze się do nich dostosowanie, jak również lepsze wykorzystanie środków akwizycji sprzedaży i dostosowanie ich do określonych grup konsumenckich. Aby strategia była skuteczna muszą być spełnione określone warunki tzn. segment rynku powinien być mierzalny, opłacalny, dostępny, homogeniczny i powinno się brać pod uwagę względność stosowanych kryteriów.
Korzyści ze strategii segmentacji mogą zostać osiągnięte, jeśli zostanie ona przeprowadzona w sposób prawidłowy, a segment rynku, do którego ją odniesiemy będzie:
mierzalny - tj. taki, w odniesieniu, do którego można uzyskać informacje o różnych cechach konsumentów,
rozległy - tj. taki, że jego udział w obrotach banku uzasadnia stosowanie indywidualnej strategii działania,
rozwijający się.
Cele segmentacji:
analiza struktury rynku, czyli potrzeb klientów, które rynek tworzą. Możemy wyróżnić rynki jednolite, pod względem struktury potrzeb i zróżnicowane. Skrajnie zróżnicowany rynek to taki, w którym każdy klient ma specyficzne potrzeby. Chcąc uniknąć kosztów związanych z "marketingiem na miarę" każdego klienta sprzedawcy starają się dzielić rynek na jednolite segmenty. Segment mogą tworzyć osoby o podobnym dochodzie bądź wieku, które mają zbliżone oczekiwania względem określonego produktu.
pozycjonowanie produktu, czyli nadanie mu, w odbiorze klientów, pewnych specyficznych atutów, wyróżniających produkt względem konkurentów i innych segmentów.
Błędy spotykane podczas segmentacji:
Dzielenie na segmenty rynku jednorodnego
Traktowanie jako jednolity rynku złożonego z różnorodnych potrzeb klientów
Niewłaściwy dobór kryterium segmentacji: wiek, poziom dochodu
Identyfikacja segmentów
Odpowiedź rynku na te same działania marketingowe powinna być różna w każdym segmencie.
Segment powinien dać się opisać w sposób umożliwiający przeprowadzenie skutecznej strategii marketingowej.
Segment powinien dać się zmierzyć i opisać w formie liczb.
Segment powinien być rentowny. W przypadku braku rentowności, można pomyśleć o połączeniu segmentów.
Segment powinien być stabilny w czasie.
Kryteria zakreślające i opisujące segment:
geograficzne, dzielące rynek na jednostki terytorialne (dzielnica miasta, miasto, wieś, powiat, ..., wielkość miasta gęstość zaludnienia klimat)
socjo-demograficzne, dzielące rynek na grupy klientów według: wieku, płci, wielkości rodziny, cyklu życia rodziny, dochodu, przynależności do grupy etnicznej, wykształcenia, przynależności religijnej, ...
psychologiczne: przynależność do określonej klasy społecznej, styl życia, osobowość,
oparte na podobnych oczekiwaniach klientów względem produktów: np. grupa klientów oczekuje od pasty do zębów by je wybielała. Następnie trzeba określić, czym się wyróżniają ci klienci, by móc na nich skierować kampanię reklamową. Dla tego kryterium warto określić stabilność segmentu w czasie.
oparte na sposobie użycia produktu. Radio stereofoniczne do słuchania muzyki, do nagłaśniania sali zabawowej, do nagłośnienia ulicy.
oparte na okresie użytkowania produktu: klienci nie używają danego produktu, używali dawniej, potencjalni użytkownicy, użytkownicy okazjonalni.
oparte na wielkości konsumpcji.
oparte na stopniu zaufania do produktu.
Te kryteria segmentacji są lepsze, które pozwolą precyzyjniej określić optymalną strategię marketingową dla każdego segmentu
Etapy segmentacji
Identyfikacja obecności segmentu
Opis segmentu
Przewidywania wielkości sprzedaży w każdym segmencie
Analiza konkurencji w każdym segmencie
Opracowanie wstępne planu marketingu MIX dla każdego segmentu
Prognoza udziału w rynku dla każdego segmentu
Ocena przyszłych kosztów i zysku dla każdego segmentu
Wybór rynku docelowego spośród segmentów.
Dla każdego segmentu bank powinien określić:
najlepsza konfigurację produktu lub usługi
optymalna cenę
najlepszą siec dystrybucji
najlepszą strategie marketingową
zidentyfikować konkurencję oraz wyliczyć jej mocne i słabe punkty.
Znaczna ilość polskich banków dla określenia profilu swojej działalności eksponuje cechę uniwersalności. Oznacza to rozszerzenie ich oferty na wszystkie grupy klientów i oferowanie im pełnego zestawu usług bankowych. Działalność bankowa wymusza również stosowanie różnych sposobów klasyfikowania klientów, grupowania ich w segmenty i wskazywania poziomu opłacalności dla banku. Dlatego też banki uniwersalne różnicują politykę wobec poszczególnych segmentów, dostosowując do nich swoją ofertę, poziom obsługi i rozwiązania dystrybucyjne. Biorąc pod uwagę skuteczność zarządzania bankiem to ważnym kryterium wyodrębniania jednorodnych grup, czyli segmentów, klientów (indywidualnych i instytucjonalnych), jest poziom ich opłacalności dla banku. Według tego kryterium wyróżniamy trzy grupy klientów indywidualnych:
klientów masowych, obsługa, których często generuje koszty i jest mało opłacalna lub wręcz nieopłacalna dla banku i jego oddziałów;
klientów średnio zamożnych, których obsługa jest opłacalna dla banku;
klientów zamożnych (tzw.VIP), którzy stanowią dla banku najbardziej zyskowną grupę klientów indywidualnych.
Ważnym adresatem usług bankowych są klienci instytucjonalni, czyli przedsiębiorstwa, samorządy lokalne, organizacje, instytucje i fundacje posiadające osobowość prawną. Kryterium ich grupowania jest skala prowadzonej przez nie działalności, tj. wielkość przychodów ze sprzedaży, zysk, wartość przedsiębiorstwa i ilość osób w nim zatrudnionych. Analogicznie do klientów indywidualnych, możemy je podzielić na następujące segmenty:
przedsiębiorstwa o małej skali działania,
przedsiębiorstwa o średniej skali działania,
przedsiębiorstwa o dużej skali działania.
Następnym etapem jest analiza i ocena silnych i słabych stron banku, prawidłowości polityki asortymentowej i cenowej, jakości i opłacalności świadczonych usług. Na podstawie uzyskanych wyników można przystąpić do programowania działań, wykorzystując atuty banku oraz posiłkując się regułą „ 7P ” marketingu mix. Reguła ta podaje siedem czynników istotnych dla planu działań marketingowych:
Przygotowanie dla każdego segmentu odpowiedniego pakietu produktów,
Zaproponowanie odpowiedniej ceny świadczenia usług,
Zaoferowanie różnych kanałów dystrybucji,
Przygotowanie kampanii promocyjnej do grupy klientów, dla której bank kieruje ofertę,
Przygotowanie odpowiednio przeszkolonych pracowników,
Opracowanie procedur świadczenia usług przyjaznych dla tej grupy klientów,
Zaproponowanie wszystkiego, co jest związane ze świadczeniem takich usług.
Przygotowując plan działalności marketingowej niezbędne jest ustalenie orientacyjnych kosztów i korzyści planowanych przedsięwzięć.
Weryfikacją trafności i realności tak przygotowanego programu działań marketingowych będzie wartość sprzedanych usług, praca wykonywana przez pracowników bezpośredniej obsługi klienta.
Wyróżniamy następujące błędy podczas segmentacji:
- dzielenie na segmenty rynku jednorodnego;
- traktowanie jako jednolity rynku złożonego z różnorodnych potrzeb klientów
- niewłaściwy dobór kryterium segmentacji: wiek, poziom dochodu.
Zaletą cech społeczno-ekonomicznych i demograficznych jest dostępność informacji i łatwość pomiaru, wadą zaś - niemożność pełnego wyjaśnienia zachowań konsumentów. To, że ludzie nabywają określone produkty i usługi, wynika przede wszystkim z przyjętych przez nich wartości życiowych, celów konsumencyjnych i motywacji.
Wyróżniamy 7 typów konsumentów:
1/ zrezygnowani biedni;
2/ walczący z biedą;
3/ średnia krajowa;
4/ żądni sukcesu;
5/ ludzie sukcesu;
6/ poszukujący.
Każdemu z wymienionych segmentów konsumentów odpowiada inny zestaw pożądanych przez nich produktów. Firmy powinny być też świadome, aby móc z sukcesem sprzedawać swe produkty. Styl życia wyraża najpełniej postępowanie konsumenta, jego reakcje na różne bodźce. Jest bowiem rezultatem systemu wartości jednostki, jej postaw i aktywności oraz realizowanej konkurencji.
CECHY DOBRZE WYODREBNIONEGO SEGMENTU RYNKU
Musi być mieszalny tzn., że na rynku musza być informacje o tym segmencie.
Musi mieć znaczny rozmiar.
Musi być dostępny.
Musi być zyskowny.
Musimy mieć możliwość przygotowania oferty dla tego segmentu.
Sposoby wyboru rynku:
koncentracja jednosegmentowa
specjalizacja selektywna - kilka rynków i kilka produktów, na każdym rynku mamy inny produkt
specjalizacja produktowa - z jednym produktem na wielu rynkach
specjalizacja rynkowa - na jednym rynku z wieloma produktami
pełne pokrycie rynku - wieloma produktami na wielu rynkach
Do zalet segmentacji dla zarządzania banku należą:
- poznanie i wykorzystanie identyfikacji rynku
- dokładne powiązanie problemów w poszczególnych segmentach
- dobre możliwości sterowania
- wypracowanie ponad przeciętnej przestrzeni cenowej
- skuteczniejsze wypracowanie nakładów na marketing
Do wad należą:
- niebezpieczeństwo przesegmentowania
- krótszy cykl życia wyrobu
- rezygnacja z produkcji masowej
- korzyści z obniżki kosztów
22. Współczynnik wypłacalności
„Bank jest obowiązany utrzymywać: współczynnik wypłacalności na poziomie co najmniej 8 %, a bank rozpoczynający działalność operacyjną na poziomie co najmniej 15 % przez pierwsze 12 miesięcy działalności, a przez następne 12 miesięcy działalności - co najmniej 12 %.”
23. Co to jest ryzyko stopy procentowej?
24. NUK (nowa umowa kapitałowa)
Filar 1: minimalne wymogi kapitałowe
Filar 2: nadzorcze badanie adekwatności kapitałowej
Filar 3: dyscyplina rynkowa
25. Operacje pośredniczące banku
Operacje pośredniczące (usługowe) banków obejmują przede wszystkim:
Prowadzenie rachunków bankowych,
Dokonywanie rozliczeń pieniężnych,
Transakcje kupna i sprzedaży waluty,
Obsługę papierów wartościowych.
26. Duracja
Duracja to średni ważony okres oczekiwania na wpływ środków pieniężnych z danego instrumentu finansowego
27. W transakcjach REPO
REPO (repurchase agreement) czyli uwarunkowane kupno tzn. BC kupuje od BK papiery wartościowe np. BS13 i BS26 a BK zobowiązują się do ich ponownego nabycia od BC w określonym terminie po określonej cenie. BC poprzez operacje REPO oddziaływuje na wzrost podaży pieniądza. Stopa operacji/transakcji REPO w praktyce wyznacza pułap cenowy kupna przez banki komercyjne BK pieniądza na rynku międzybankowym. Poprzez poprzez operacje REPO podaż pieniądza ze strony BC i określana w ten sposób stopę REPO bank centralny BC oddziaływuje na cenę i podaż pieniądza
na pieniężnym rynku międzybankowym.
16. Operacje bierne (pasywne) banku
Operacje bierne (pasywne) polegają na gromadzeniu środków pieniężnych różnych klientów, aby łącznie z własnymi zasobami banku lokować je w zyskownych operacjach czynnych, czyli udzielanych kredytach, nabywanych papierach wartościowych, korzystnych lokatach w innych bankach itp. Źródłem środków gromadzonych w ramach biernych operacji banku mogą być:
wkłady oszczędnościowe ludności,
pieniądz transakcyjny i lokaty terminowe jednostek gospodarczych przechowywane na rachunkach bankowych,
środki pieniężne sfery budżetowej, różnych instytucji i organizacji przechowywane na rachunkach bankowych,
lokaty przyjmowane od innych banków,
kredyt refinansowy zaciągany w banku centralnym (NBP).
Do operacji biernych można także zaliczyć emitowanie przez bank własnych obligacji i powiększanie kapitału przez emitowanie akcji. Bierną operacją w banku emisyjnym jest emitowanie znaków pieniężnych.
19. Aktywa banku to
Gotówka w kasach, skarbcu i na rachunku w NBP
Należności do 1 miesiąca
Należności powyżej 1 miesiąca do 3 miesięcy
Należności powyżej 3 miesiąca do 6 miesięcy
Należności powyżej 6 miesiąca do 12 miesięcy
Należności powyżej 12 miesięcy do 24 miesięcy
Należności powyżej 24 miesięcy do 36 miesięcy
Należności powyżej 36 miesięcy
Inwestycje długoterminowe
20. Na czym polega ocena efektywności odsetkowych.... cos tam
Produkty odsetkowe - ocena tych usług polega na kalkulacji marży odsetkowej,
Do oceny efektywności produktów odsetkowych wykorzystuje się:
metody tradycyjne - oceniają jedynie transakcje dokonane przez bank:
metoda poolu,
metoda bilansu warstwowego.
metody współczesne (rynkowe) - sprawdzają, czy bardziej opłacalna dla banku byłaby transakcja z klientem, czy transakcja alternatywna na rynku finansowym:
metoda rynkowych stóp procentowych,
metoda aktualnej wartości transakcji.
22. Cele rachunku efektywności produktów pozaodsetkowych
Wyróżnia się dwa podstawowe cele rachunku efektywności dla produktów pozaodsetkowych:
1.Identyfikacje dolnej granicy cen usługi bankowej dla pokrycia kosztu związanego z jej realizacją tzw. Ceny minimalnej;
2.Oszacowanie skali efektywności danego rodzaju transakcji przez porównanie jednostkowego kosztu wzorcowego (kalkulacyjnego) z jednostkowym kosztem faktycznym i odniesienie wyniku do faktycznie zrealizowanego przez bank przychodu w transakcji z klientem.
Dla osiągnięcia podstawowych celów efektywności produktów pozaodsetkowych stosuje się koncepcje oparte na rachunku:
1.kosztów celu,
2.kosztów pełnych,
3.kosztów zmiennych
4.kosztów działań.
23. Coś o funkcjach banku
Bank pełni w gospodarce narodowej dość istotne funkcje. Do najważniejszych z nich należą:
branie udziału w społecznym podziale pracy;
branie udziału w kreowaniu pieniądza;
podejmowanie decyzji dotyczących sposobu wykorzystywania danych zasobów
i środków (tzw. alokacja);
przeprowadzanie transformacji środków.